Η κατάρρευση της Χρυσής Αυγής και τα νέα καθήκοντα

Το κόμμα του Μι­χα­λο­λιά­κου κα­τα­πο­ντί­στη­κε στις εθνι­κές εκλο­γές, παίρ­νο­ντας 2,93% και χά­νο­ντας πε­ρί­που 200.000 ψή­φους σε σχέση με τις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές του 2015. Πρό­κει­ται για μια τε­ρά­στια ήττα των νε­ο­να­ζί, η οποία οφεί­λε­ται σε ένα σύ­νο­λο πα­ρα­γό­ντων, από τη δράση του αντι­φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος, μέχρι την πο­ρεία της σχέ­σης της με τους κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς και συ­γκε­κρι­μέ­νους κα­πι­τα­λι­στές.

Ήττα των νε­ο­να­ζί

Η Χρυσή Αυγή εκτι­νά­χθη­κε από το 2009 και μετά. Εκ­με­ταλ­λεύ­τη­κε τη φτώ­χεια και την ανέ­χεια της κρί­σης, πά­τη­σε στη βο­λι­κή ακρο­δε­ξιά ατζέ­ντα των συ­στη­μι­κών κομ­μά­των και αξιο­ποί­η­σε το θυμό μιας βί­αι­ης πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης κομ­μα­τιού της κοι­νω­νί­ας. Όταν το σύ­στη­μα την είχε ανά­γκη, τα στε­λέ­χη της πα­ρή­λαυ­ναν σε όλα τα κα­νά­λια, τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φορές ως «καλοί Σα­μα­ρί­τες» που βοη­θά­νε γριού­λες στα ΑΤΜ ή ως «άν­θρω­ποι της δι­πλα­νής πόρ­τας» που βοη­θούν στην «κα­τα­πο­λέ­μη­ση της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας». Ήταν η προ­σπά­θεια αφε­νός ανα­χαί­τι­σης του λαϊ­κού ρι­ζο­σπα­στι­σμού που γεν­νιό­ταν και αφε­τέ­ρου η δύ­να­μη που θα επι­χει­ρού­σε να τρο­μο­κρα­τή­σει το κί­νη­μα και τους/ις αγω­νι­στές/τριες. Έπρε­πε να χυθεί το αίμα του Σαχ­ζάτ Λουκ­μάν και του Παύ­λου Φύσσα, προ­κει­μέ­νου να αλ­λά­ξει η κα­τά­στα­ση. Τα τάγ­μα­τα εφό­δου, οι επι­δρο­μές σε με­τα­νά­στες, οι επι­θέ­σεις σε συν­δι­κα­λι­στές και μέλη αρι­στε­ρών ορ­γα­νώ­σε­ων, καθώς και η ωμή βία απέ­να­ντι σε γυ­ναί­κες και μέλη της ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ κοι­νό­τη­τας ήταν αό­ρα­τες για ένα ολό­κλη­ρο σύ­στη­μα που θε­ω­ρού­σε ότι η Χρυσή Αυγή κάνει τη βρό­μι­κη δου­λειά που δεν μπο­ρεί να κάνει το ίδιο.

Σή­με­ρα, η άλ­λο­τε συ­μπα­γής νε­ο­να­ζι­στι­κή ορ­γά­νω­ση, που δή­λω­νε πίστη και υπο­τα­γή στον αρ­χη­γό, κα­ταρ­ρέ­ει. Βα­σι­κά στε­λέ­χη της πη­δούν από το κα­ρά­βι του αρ­χη­γού. Ο Λαγός, ο Μπαρ­μπα­ρού­σης, ο Γερ­με­νής, ο Ηλιό­που­λος, ο Μπού­κου­ρας και μάλ­λον θα υπάρ­ξει και συ­νέ­χεια. Ακόμη και ο Κα­σι­διά­ρης φαί­νε­ται πως έχει έρθει σε ρήξη με τον Μι­χα­λο­λιά­κο, αν λάβει κα­νείς υπόψη την εκ­κω­φα­ντι­κή απου­σία του από το με­τε­κλο­γι­κό σποτ της Χρυ­σής Αυγής. Οι νε­ο­να­ζί, μετά από επτά χρό­νια, οδη­γού­νται ξανά στο πο­λι­τι­κό πε­ρι­θώ­ριο.

Σε αυτό έπαι­ξε κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο η δυ­να­μι­κή του αντι­φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Οι δρά­σεις σε γει­το­νιές, τα φε­στι­βάλ, οι πο­ρεί­ες και η προ­σπά­θεια πο­λι­τι­κής απο­μό­νω­σης και εξα­φά­νι­σης των νε­ο­να­ζί ήταν τα βα­σι­κά όπλα απέ­να­ντι σε ένα από τα πιο εξ­τρε­μι­στι­κά και ισχυ­ρά  κόμ­μα­τα της ακρο­δε­ξιάς στην Ευ­ρώ­πη. Το βάρος της έκρη­ξης του αντι­φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος άλ­λω­στε ήταν αυτό που ανά­γκα­σε την ακρο­δε­ξιά κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά να ζη­τή­σει τη δίωξη των φα­σι­στών και να βγά­λει στην επι­φά­νεια όλες τις εγκλη­μα­τι­κές ενέρ­γειες που έκρυ­βε στα συρ­τά­ρια της. 

Σί­γου­ρα η εξέ­λι­ξη της δίκης παί­ζει και αυτή έναν ση­μα­ντι­κό ρόλο στην πο­λι­τι­κή απο­μό­νω­ση και πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση της Χρυ­σής Αυγής. Το πα­ρα­τη­ρη­τή­ριο της δίκης της εγκλη­μα­τι­κής ορ­γά­νω­σης κάνει μια εξαι­ρε­τι­κή δου­λειά, δη­μο­σιο­ποιώ­ντας τις κα­τα­θέ­σεις των μελών της και βγά­ζο­ντας στην επι­φά­νεια το πραγ­μα­τι­κό της πρό­σω­πο, εκ μέ­ρους της πο­λι­τι­κής αγω­γής δί­νε­ται μια τε­ρά­στια και πο­λύ­χρο­νη μάχη προ­κει­μέ­νου ακόμη και σε θε­σμι­κό επί­πε­δο να υπάρ­ξει κα­τα­δί­κη και τι­μω­ρία των τρα­μπού­κων της Χρυ­σής Αυγής. Άλ­λω­στε το γε­γο­νός ότι κα­τα­πο­ντί­στη­κε εκλο­γι­κά δεν συ­νε­πά­γε­ται το χα­λά­ρω­μα της πο­λι­τι­κής ση­μα­σί­ας απέ­να­ντι στο φα­σι­σμό. Το αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα πρέ­πει να συ­νε­χί­σει να ρι­ζώ­νει σε γει­το­νιές, σχο­λεία, σχο­λές, χώ­ρους δου­λειάς και γε­νι­κό­τε­ρα κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, προ­κει­μέ­νου να δοθεί το τε­λειω­τι­κό χτύ­πη­μα. Άλ­λω­στε υπάρ­χουν άλλοι επί­δο­ξοι συ­νε­χι­στές της ρη­το­ρι­κής της.

Βε­λό­που­λος και δια­φο­ρές

Ένα πο­σο­στό ψη­φο­φό­ρων της Χρυ­σής Αυγής με­τα­φέρ­θη­κε προς τη ΝΔ. Παρ’ όλα αυτά ο βα­σι­κό­τε­ρος πο­λι­τι­κός πόλος που προ­σπα­θεί να κα­λύ­ψει το χώρο που αφή­νει η κα­ταρ­ρέ­ου­σα Χρυσή Αυγή, είναι αυτός της «Ελ­λη­νι­κής Λύσης» του Κυ­ριά­κου Βε­λό­που­λου. Ο Βε­λό­που­λος, με μια πλου­σιο­πά­ρο­χη προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια, κα­τά­φε­ρε να μπει στη βουλή ως τέ­ταρ­το κόμμα, έχο­ντας μια έντο­να αντι­δρα­στι­κή, αντι­προ­σφυ­γι­κή, φι­λο­στρα­τιω­τι­κή και θρη­σκό­λη­πτη ρη­το­ρι­κή. Θυ­μί­ζει κάτι από τα «θε­σμι­κά» ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα που πρω­τα­γω­νι­στούν στην Ευ­ρώ­πη. Δεν δι­στά­ζει να κάνει λόγο για τη θα­να­τι­κή ποινή, για νάρ­κες στον Έβρο και για από­κρου­ση των «λα­θροει­σβο­λέ­ων». Είναι ένα φαι­νό­με­νο που εκ­δη­λώ­νε­ται στη δη­μό­σια σφαί­ρα μέσα από απλου­στευ­μέ­νο λόγο, μι­σαλ­λό­δο­ξα δί­πο­λα και εύ­κο­λα συν­θή­μα­τα. Ο Βε­λό­που­λος είναι ένα κράμα κα­ρι­κα­τού­ρας τρα­μπι­σμού, ανα­νε­ω­μέ­νου κα­ρα­τζα­φε­ρι­σμού και εξευ­γε­νι­σμέ­νου χρυ­σαυ­γι­τι­σμού.

Όμως, χρειά­ζε­ται η διά­κρι­ση. Ο Βε­λό­που­λος δεν είναι Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα νε­ο­να­ζι­στι­κό κόμμα, μία νε­ο­να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κή ορ­γά­νω­ση, με στρα­τιω­τι­κή δομή, αδιαμ­φι­σβή­τη­τη ιε­ραρ­χία και τάγ­μα­τα εφό­δου στο δρόμο, μα­χαι­ρο­βγάλ­τες που δεν δί­στα­ζαν ακόμη και να σκο­τώ­σουν. Ο Βε­λό­που­λος απευ­θύ­νε­ται στο εκλο­γι­κό ακρο­α­τή­ριο των νε­ο­να­ζί, όμως δεν έχει τον κομ­μα­τι­κό στρα­τό των νε­ο­να­ζί. Πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­σπα­θεί να χτί­σει ένα κόμμα της ακρο­δε­ξιάς γύρω από την περ­σό­να του. Ένα κόμμα που να εκ­φρά­ζει την πα­ρα­δο­σια­κή ακρο­δε­ξιά στην Ελ­λά­δα, αυτή που συν­δέ­ε­ται με τα σώ­μα­τα ασφα­λεί­ας, την εκ­κλη­σία και τα ζη­τή­μα­τα της πα­τρί­δας, παρά με ορ­γα­νω­μέ­νες αντι­πα­ρα­θέ­σεις σε επί­πε­δο δρό­μου. Αυτό δεν αναι­ρεί τους κιν­δύ­νους που δη­μιουρ­γεί το μόρ­φω­μα Βε­λό­που­λου κυ­ρί­ως ως προς την πε­ρε­ταί­ρω όξυν­ση των συ­ντη­ρη­τι­κών κοι­νω­νι­κών αντα­να­κλα­στι­κών.

Η εκλο­γι­κή υπο­χώ­ρη­ση και ήττα των νε­ο­να­ζί απο­τε­λεί όχι μια γε­νι­κή και αό­ρι­στη δη­μο­κρα­τι­κή νίκη, όπως δια­τυ­μπα­νί­ζουν τα με­γά­λα κόμ­μα­τα και τα ΜΜΕ. Μια τέ­τοια το­πο­θέ­τη­ση αθω­ώ­νει τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές του ρα­τσι­σμού και της ξε­νο­φο­βί­ας, του πο­λέ­μου ενά­ντια στους πρό­σφυ­γες, πο­λι­τι­κές που στρώ­νουν το έδα­φος για να ανα­πτυ­χθεί η ακρο­δε­ξιά και οι νε­ο­να­ζί. Είναι μια νίκη του αντι­φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος και των αν­θρώ­πων του, που βρή­καν το θάρ­ρος να στα­θούν απέ­να­ντι στον κίν­δυ­νο του φα­σι­σμού. Αυτών που στά­θη­καν δίπλα στην οι­κο­γέ­νεια Φύσσα και θέ­λη­σαν να της χα­ρί­σουν έστω ένα μικρό χα­μό­γε­λο.  

Για την ορι­στι­κή ήττα των νε­ο­να­ζί και της ακρο­δε­ξιάς χρειά­ζε­ται ένα μα­ζι­κό­τε­ρο αντι­ρα­τσι­στι­κό-αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα, που θα εμπλέ­κει σω­μα­τεία, συλ­λό­γους, σχή­μα­τα, συλ­λο­γι­κό­τη­τες και με τη δράση του δεν θα αφή­νει ζω­τι­κό χώρο στο εθνι­κι­στι­κό και ρα­τσι­στι­κό δη­λη­τή­ριο να εξα­πλω­θεί, ανα­δει­κνύ­ο­ντας διαρ­κώς την ανα­γκαιό­τη­τα της πάλης ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές που τους στρώ­νουν το δρόμο. Κομ­μα­τί­δια όπως αυτό του Βε­λό­που­λου δεί­χνουν ότι υπάρ­χει στην Ελ­λά­δα ένα ακρο­α­τή­ριο για τον ακρο­δε­ξιό λόγο. Οι ορ­γα­νώ­σεις και τα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς, τα συν­δι­κά­τα, οι αντι­ρα­τσι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες, οι με­τα­να­στευ­τι­κές κοι­νό­τη­τες και η νε­ο­λαία, πρέ­πει να συ­νε­χί­σουν να μά­χο­νται ενά­ντια στο φα­σι­σμό, το ρα­τσι­σμό και το σε­ξι­σμό. Μόνον έτσι το φίδι δεν θα ξα­να­βγεί από την τρύπα του…

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά