Το κίνημα κατά του πραξικοπήματος στη Μιανμάρ

Είναι σκυφτοί πίσω από ένα οδόφραγμα φτιαγμένο από κλαδιά μπαμπού, σακιά ρυζιού, κάδους απορριμμάτων και τούβλα. Αρκετές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, μια σειρά αστυνομικών των ειδικών δυνάμεων πυροβολεί με λαστιχένιες σφαίρες και ρίχνει δακρυγόνα. Οι σφαίρες καρφώνονται στο οδόφραγμα και εξοστρακίζονται από τις ασπίδες των φοιτητών προς τις παρακείμενες βιτρίνες καταστημάτων.

Πίσω από τους φοιτητές βρίσκεται μια ομάδα επιφορτισμένη με την καταπολέμηση των δακρυγόνων. Χρησιμοποιούνται σακούλες νερού και κομμάτια υφάσματος για να καταπνίξουν τις εκροές από τα κάνιστρα. Μερικοί τα καταβρέχουν χρησιμοποιώντας ένα πυροσβεστήρα. Κάποιοι τα πετάνε πίσω στους αστυνομικούς. Μια άλλη ομάδα βομβαρδίζει τις δυνάμεις ασφαλείας με αυτοσχέδια βλήματα. Μια ομάδα γιατρών βρίσκεται σε ετοιμότητα για να περιθάλψει όσους πλήττονται από τις αναθυμιάσεις.

«Είμαστε οι μαχητές της πρώτης γραμμής», λέει ο Kelvin* σε τηλεφωνική κλήση από τη Μιανμάρ. Εργαζόταν ως βιβλιοθηκάριος πριν προσχωρήσει σε μια τοπική ομάδα, μία από τις εκατοντάδες παρόμοιες ομάδες μαχητών πρώτης γραμμής που λειτουργούν στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, τη Yangon και το Mandalay. Ο Kelvin λέει ότι ο ρόλος των μαχητών της πρώτης γραμμής είναι η προστασία των διαδηλωτών από την αστυνομία και το στρατό, απασχολώντας τις δυνάμεις τους και υποχρεώνοντάς τες να αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα πολλαπλά μέτωπα: «Ξέρουμε ότι μπορεί να συλληφθούμε ή να σκοτωθούμε από πραγματικά πυρά όταν η αστυνομία και οι στρατιώτες μας πυροβολούν -αλλά πρέπει να υπερασπιστούμε τους συντρόφους μας».

Μερικά τετράγωνα πιο πέρα, πίσω από δύο αυτοσχέδια οδοφράγματα που υψώθηκαν για να διαχωρίσουν τις δυνάμεις των ΜΑΤ από τους διαδηλωτές, αρκετές δεκάδες φοιτητές και εργαζόμενοι έχουν συγκεντρωθεί για να διαδηλώσουν. Μέρες νωρίτερα, στην ίδια τοποθεσία, μια κατασταλτική επίθεση οδήγησε στη σύλληψη τουλάχιστον 389 φοιτητών, οι οποίοι  κρατήθηκαν από τον Tatmadaw [όπως αποκαλείται ο στρατός της Μιανμάρ]. Αυτή τη φορά, ωστόσο, δεν υπάρχει αστυνομία στον ορίζοντα -είναι απασχολημένη να αντιμετωπίζει  τους μαχητές της πρώτης γραμμής. Αργότερα, θα ασκούνταν ποινική δίωξη κατά των συλληφθέντων φοιτητών για υποκίνηση ανταρσίας εντός των ένοπλων δυνάμεων. Ωστόσο, μετά από μια σειρά διαδηλώσεων σε όλη τη Yangon, πολλοί από τους φοιτητές απελευθερώθηκαν στις 24 Μαρτίου.

«Είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε», εξηγεί ο Aung Maung σε επικοινωνία μέσω του Signal. Είναι ένας από τους προσαχθέντες φοιτητές του Πανεπιστημίου της Yangon, ο οποίος μας μιλά την επόμενη ημέρα της απελευθέρωσής του από τη φυλακή Insein: «Δεκάδες από εμάς στοιβαχτήκαμε μέσα στο ίδιο κελί χωρίς καμία ιατρική περίθαλψη για τα τραύματά μας», λέει. «Υπήρχε ελάχιστο νερό για να κάνουμε μπάνιο ή για να πιούμε. Ανακρίθηκε ένας αριθμός ηγετών στελεχών των φοιτητών. Ορισμένοι από αυτούς βασανίστηκαν. Είναι καλό να είναι κανείς ελεύθερος, αλλά πολλοί σύντροφοί μας εξακολουθούν να βρίσκονται στη φυλακή και φοβόμαστε για τη ζωή τους. Δεν μπορούμε να βασιστούμε σε νομικές διαδικασίες για να τους απελευθερώσουμε, επειδή ο ίδιος ο Tatmadaw είναι ο νόμος. Θα πρέπει να εξακολουθήσουμε να ασκούμε πιέσεις. Θα παλέψω για την κατάργηση του Tatmadaw μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής μου και μέχρι την τελευταία μου ανάσα. Μόνο όταν καταστραφεί ο Tatmadaw θα υπάρξει δικαιοσύνη».  

Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της Μιανμάρ, οι φοιτητές βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της αντίστασης κατά του Tatmadaw. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 1988, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε διαδηλώσεις οι οποίες αμφισβήτησαν την προηγούμενη στρατιωτική χούντα. Αλλά μετά την ήττα αυτού του κινήματος, πολλά πανεπιστήμια έκλεισαν και πολλοί  φοιτητές εγκατέλειψαν τη χώρα. Κατά την περίοδο της πολιτικής διακυβέρνησης, πολλά πανεπιστήμια, όπως το Πανεπιστήμιο της Yangon, άνοιξαν ξανά. Και οι ριζοσπάστες φοιτητές ήταν ιδιαίτερα απασχολημένοι με το να οργανώνονται κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

«Έπρεπε να δώσουμε μάχες κατά της διοίκησης και των υποστηρικτών του παλαιού καθεστώτος για να αποκαταστήσουμε τους φοιτητικούς μας συλλόγους», λέει ο Aung Kaung Sett, εκπρόσωπος της Ένωσης Φοιτητών του Πανεπιστημίου της Yangon (UYSU), σε τηλεφώνημα από την Yangon. «Προβάλαμε στους φοιτητές το επιχείρημα ότι οι φοιτητικοί σύλλογοι  είναι πολιτικά σώματα με το καθήκον να καταπολεμήσουν την αδικία. Το 2019, το UYSU τελικά ξαναδημιουργήθηκε σε αυτή τη βάση».  

Ο Aung λέει ότι ριζοσπάστες φοιτητές από ολόκληρη τη Yangon υποστήριξαν κάθε απεργία και βίαιη διαδήλωση στην πόλη κατά την περίοδο της πολιτικής διακυβέρνησης. «Οι  φοιτητικοί σύλλογοι και τα συνδικάτα έχουν ισχυρή παράδοση αλληλοϋποστήριξης. Μέσω του ακτιβισμού μας, οι φοιτητές έχουν αρχίσει να μαθαίνουν τη δύναμη της αλληλεγγύης. Αλλά οι φοιτητές έχουν επίσης μάθει ότι οι εργαζόμενοι έχουν ένα είδος δύναμης που δεν έχουν οι φοιτητές -τη δύναμη να διακόψουν τη λειτουργία της οικονομίας».  

Ξεκινώντας στις 8 Μαρτίου, η τελευταία γενική απεργία παρέλυσε την οικονομία της Μιανμάρ: τράπεζες, ναυπηγεία, μεταφορές, σιδηρόδρομοι, μεγάλα εργοστάσια, μεγάλα αγροκτήματα, διυλιστήρια πετρελαίου, ορυχεία, νοσοκομεία, σχολεία, εμπορικά κέντρα και αγορές έχουν κλείσει με σκοπό την ανατροπή της νέας στρατιωτικής χούντας. Ένας κεντρικός κλάδος του απεργιακού κινήματος ο οποίος έθεσε τη βάση για την τελευταία γενική απεργία ήταν οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, οι οποίοι άρχισαν να απεργούν στις αρχές Φεβρουαρίου αφότου αρνήθηκαν να μεταφέρουν στρατιώτες οι οποίοι επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν ως απεργοσπάστες.

«Είμαστε μέρος του κινητήρα αυτής της επανάστασης», λέει ο Ko Ko Zaw*, ένας οδηγός τρένου από την Yangon. Μαζί με εκατοντάδες σιδηροδρομικούς εργάτες και τις οικογένειές τους που ζούσαν κοντά στο σταθμό Ma Hlaw Gone στο δήμο Mingalay Taung Nyunt της Yangon, ο Κο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του αφότου η περιοχή περικυκλώθηκε από δυνάμεις του καθεστώτος. (Παρόμοιες σκηνές έλαβαν χώρα στο Mandalay την επόμενη εβδομάδα.) Αλλά ο Ko λέει ότι τίποτα δεν πρόκειται να κάμψει την αποφασιστικότητα των απεργών σιδηροδρομικών εργατών: «Θα προτιμούσα να πεθάνω από την πείνα και την έλλειψη στέγης παρά να επιστρέψω στη δουλειά κάτω από αυτό το φασιστικό καθεστώς. Ευτυχώς, έχουμε πολλή υποστήριξη από τον κόσμο».  

Ένα πλατύ δίκτυο υποστήριξης, που απλώνεται από συνδικάτα έως τοπικές ομάδες στις κοινότητες, βοηθά στη συντήρηση των απεργών εργαζομένων. Αυτοί οι υποστηρικτές συλλέγουν είδη πρώτης ανάγκης: τρόφιμα, νερό, ροφήματα, χρήματα, ιατρική βοήθεια και τον εξοπλισμό που απαιτείται για την κατασκευή οδοφραγμάτων. Σε πολλές περιπτώσεις, οι υποστηρικτές παρέχουν κατάλυμα σε εργαζόμενους και φοιτητές που διαφεύγουν τη σύλληψη ή -στην περίπτωση των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους- τους παρέχουν διαμονή μετά την έξωση από τα σπίτια τους. «Αν κάποιος συμμετέχει στο Κίνημα Πολιτικής Ανυπακοής (CDM, Civil Disobedience Movement) και χρειάζεται υποστήριξη -ή γνωρίζει κάποιον που διαδηλώνει και κινδυνεύει να τον βλάψει ο στρατός- άνθρωποι σαν εμένα είναι εδώ για να καλύψουν αυτή την ανάγκη», λέει ο Z*, υπάλληλος ιδιωτικής τράπεζας στη Yangon, ο οποίος έγινε υποστηρικτής στις ημέρες μετά το πραξικόπημα της 1ης Φεβρουαρίου.

«Πριν το πραξικόπημα, δεν με ενδιέφερε η πολιτική», λέει ο Ζ. «Μετά έγινε το πραξικόπημα. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να το αποδεχτώ, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Στις 6 Φλεβάρη, ήμουν στο σπίτι ενός φίλου μου και για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα ανθρώπους να διαδηλώνουν. Την επόμενη μέρα, πήγα στη διασταύρωση του Hledan [ένα από τα σημαντικότερα σημεία συγκέντρωσης στις πρώτες εβδομάδες της επανάστασης] για να δω πώς πάνε τα πράγματα. Τότε άρχισα να γίνομαι υποστηρικτής -συλλέγοντας πράγματα που χρειάζονται οι διαδηλωτές. Δεν έχω το ίδιο θάρρος με τους μαχητές της πρώτης γραμμής ή με τους εργαζόμενους που απεργούν. Αλλά υπάρχει πάντα κάτι που μπορεί να κάνει κανείς για να βοηθήσει. Ο καθένας έχει ένα ρόλο να παίξει στην επανάσταση».

Στην άλλη άκρη της πόλης, η βιομηχανική συνοικία του Hlaing Tharyar προσπαθεί ακόμα να συνέλθει μετά από τη μέρα αιματοχυσίας στις 14 Μαρτίου, κατά την οποία τουλάχιστον 60 εργαζόμενοι και φοιτητές πυροβολήθηκαν από τις δυνάμεις ασφαλείας. «Ο πραγματικός απολογισμός των νεκρών είναι πολύ υψηλότερος επειδή πολύς κόσμος κρύβει τα πτώματα από τον στρατό για να αποφύγει τις διώξεις» λέει στο τηλέφωνο η  Ma Su Su Wai*, εργαζόμενη στον τομέα της ένδυσης  και μέλος της Γενικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων της Μιανμάρ. «Ο δήμος μας μοιάζει τώρα με εμπόλεμη ζώνη. Αλλά ακόμη και με στρατιωτικό νόμο, οι εργάτριες εξακολουθούν να αγωνίζονται».

Όπως πολλές εργάτριες στον τομέα της ένδυσης, η Ma Su Su Wai μετανάστευσε από μια αγροτική περιοχή -στην περίπτωσή της, την Περιφέρεια Ayeyarwady - αφότου οι γονείς της εκδιώχθηκαν από τη γη τους από μεγάλες αγροτικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις, κάτι που της κληροδότησε ένα βαθύ μίσος για τον Tatmadaw. Ως εργάτρια πρώτης γενιάς στον τομέα της ένδυσης, χρειάστηκε να υπερνικήσει πολλούς από τους παραδοσιακούς κανόνες της αγροτικής ζωής οι οποίοι αποθαρρύνουν τις γυναίκες από το να συμμετέχουν στη δημόσια ζωή. «Όταν άρχισα να συμμετέχω στις διαδηλώσεις και τις απεργίες, οι γονείς μου ανησυχούσαν πολύ. Αλλά ο σύζυγός μου υποστηρίζει πολύ τον συνδικαλιστικό ακτιβισμό μου - με εμψυχώνει πάντα».  

Τα τελευταία χρόνια, φοιτητές ακτιβιστές από την περιοχή της Yangon έχουν επίσης εμψυχώσει εργαζόμενους που κατέβηκαν σε απεργία. Και όταν ξεκίνησε η αντίσταση απέναντι στη νέα στρατιωτική χούντα, ήταν οι φοιτητές που ήρθαν σε επαφή με τις εργάτριες στον τομέα της ένδυσης προτείνοντάς τους να ενώσουν τις δυνάμεις τους. «Ήμαστε συνηθισμένες  στις απεργίες μέσα στα εργοστάσια, αλλά ποτέ δεν είχαμε απεργήσει ενάντια στον ένοπλο στρατό. Δεν είχαμε εμπλακεί σε πολιτικές απεργίες στο παρελθόν. Όμως οι φοιτητές έχουν αρκετή εμπειρία πάνω σε αυτό. Και σ’ αυτά τα μέρη, πολλοί-ες εργαζόμενοι-ες γνωρίζουν ότι οι φοιτητές πάντα υποστηρίζουν τις απεργίες των εργαζομένων», λέει η Su.

Ο Aung Kaung Sett λέει ότι η αντιπολίτευση των φοιτητών στα κρατικά εγκλήματα κατά εθνικών μειονοτήτων ήταν επίσης μια σημαντική πτυχή του φοιτητικού ακτιβισμού πριν από το πραξικόπημα. Μετά την επανανίδρυση  του UYSU το 2019, ριζοσπάστες φοιτητές όπως ο Aung χρησιμοποίησαν τους πόρους του συνδικάτου για να κάνουν καμπάνια υπέρ των Ροχίνγκια. «Πριν από την επανάσταση, ήμασταν πολύ απομονωμένοι στην αντίθεσή μας στη γενοκτονία των Ροχίνγκια», λέει. «Δεν μας επιτίθονταν μόνο οι υποστηρικτές του Tatmadaw, αλλά και οι υποστηρικτές του NLD [National League for Democracy, Εθνικός Σύνδεσμος για τη Δημοκρατία - το φιλελεύθερο κόμμα στο οποίο ανήκει η Aung San Suu Kyi και το οποίο ανέτρεψε το πραξικόπημα]. Αλλά ανεξάρτητα από το πόσο απομονωμένος είναι κανείς, είναι σημαντικό να παίρνει θέση ενάντια στην αδικία».

Πέρυσι, όταν ο William Schabas, ένας δικηγόρος που εκπροσώπησε το Tatmadaw και το NLD ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, επισκέφθηκε την πανεπιστημιούπολη τους, το UYSU οργάνωσε μια διαδήλωση και διένειμε φυλλάδια που έγραφαν: «Εάν η εποχή στην οποία ζούμε κατηγορεί όλους όσους απαιτούν δικαιοσύνη για τα θύματα μαζικής δολοφονίας –συμπεριλαμβανομένων των Ροχίνγκια– ότι είναι “εχθροί του κράτους”, τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να διακηρύξουμε ότι είμαστε ακριβώς αυτό: “εχθροί του κράτους”».

Η Μιανμάρ είναι ένα μωσαϊκό εθνικών μειονοτήτων, με 135 αναγνωρισμένες εθνότητες που έχουν ομαδοποιηθεί σε οκτώ εθνοτικές  περιοχές στις συνοριακές περιοχές της χώρας. Από την ανεξαρτησία από τη βρετανική κυριαρχία το 1947, η πλειοψηφούσα (εθνότητα) Bamar, από την οποία προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος της άρχουσας τάξης της Μιανμάρ, συμπεριλαμβανομένου του Tatmadaw, έχει χρησιμοποιήσει αυτές τις εθνικές διαιρέσεις για να υποκινεί το ένα κομμάτι του πληθυσμού ενάντια σε άλλο. Σημαντικό είναι ότι πολλές εθνικές ομάδες έχουν τις δικές τους ένοπλες πολιτοφυλακές, γνωστές ως Εθνοτικές Ένοπλες Οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων της Kayin, της Kayah, της Mon, της Shan, του Στρατού Arkan (Arkan Army), του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού των Ta'ang (Ta'ang National Liberation Army), του Στρατού Ανεξαρτησίας του Kachin (Kachin Independence Army) και της Εθνικής Ένωσης του Karen (Karen National Union), για να αναφέρουμε τις πιο ισχυρές.

Οι μεραρχίες Ελαφρού Πεζικού του στρατού [ΜΕΠ], οι  οποίες συντρίβουν τις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη Μιανμάρ, επαναλαμβάνουν τις κακοποιήσεις που διεξάγονται σε περιοχές εθνικών μειονοτήτων εδώ και δεκαετίες. Οι ΜΕΠ, που σχηματίστηκαν τη δεκαετία του 1960, έχουν διαπράξει φρικαλεότητες όχι μόνο εναντίον των Ροχίνγκια, αλλά και των Rakhine, των Taang, των Shan και των Kachin, για να αναφέρουμε μόνο μερικές εθνοτικές ομάδες. Ο σοβινισμός των Bamar χρησιμοποιείται για να ενοποιεί ιδεολογικά τις τάξεις του Tatmadaw και να προσδένει τους απλούς πεζικάριους, που προέρχονται από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας, με τους διοικητές και τους στρατηγούς, που σχηματίζουν τον πυρήνα των μεσαίων και αστικών τάξεων της Μιανμάρ. Ο David Scott Mathieson, γράφοντας στον ειδησεογραφικό ιστότοπο Irrawaddy, λέει:

«Πολλές από τις ΜΕΠ ενσταλάζουν ένα σαδιστικό esprit de corps [το συλλογικό φρόνημα των «συμπολεμιστών» ενός στρατιωτικού σώματος] και καυχιούνται για τις βίαιες ακρότητές τους. Όταν τριγυρνάνε σε διάφορα μέρη της Μιανμάρ, εκφοβίζουν συχνά τους πολίτες διηγούμενοι ιστορίες για τη σκληρότητα που έχουν δείξει σε άλλους. Είναι λάθος να ισχυρίζεται κανείς ότι μόνο οι ΜΕΠ εκτελούν επιχειρήσεις πρώτης γραμμής, όταν συχνά τα σταθμευμένα στρατεύματα φρουρών μπορούν να συμπεριφέρονται εξίσου καταχρηστικά... Η Μιανμάρ δεν έχει καλλιεργήσει μια νοοτροπία “ταγμάτων θανάτου” καθεαυτή, αλλά σε γενικές γραμμές το μοτίβο των στρατευμάτων του Tatmadaw είναι η καταχρηστική άσκηση βίας σχεδόν παντού όπου πηγαίνουν. Ολόκληρος ο οργανισμός λειτουργεί ως τάγμα θανάτου».

Το ερώτημα του πώς να εξουδετερωθεί η αστυνομία και να διασπαστεί ο Tatmadaw είναι πλέον ένα κεντρικό ζήτημα για το κίνημα. Πολλοί φοιτητές και σε ορισμένες περιπτώσεις μετανάστες εργαζόμενοι από αγροτικές περιοχές, εγκαταλείπουν τις πόλεις και πηγαίνουν στην  ύπαιθρο προκειμένου να ενταχθούν σε Εθνοτικές Ένοπλες Οργανώσεις. Μια παράλληλη κυβέρνηση, η Επιτροπή Εκπροσώπησης της Συνέλευσης της Ένωσης [Συνέλευση της Ένωσης λέγονται τα δύο κοινοβουλευτικά σώματα], σχηματίστηκε σε περιοχή που ελέγχεται από την εθνότητα Karen και δημιουργεί συμμαχίες με άλλες ομάδες. Αρκετοί αστυνομικοί που αυτομόλησαν επίσης αναζητούν καταφύγιο σε αυτές τις περιοχές. Ορισμένες Ένοπλες Εθνοτικές Οργανώσεις έχουν επίσης αρχίσει να προστατεύουν διαδηλώσεις και απεργίες εργαζομένων.

Πολλοί από τους μαχητές της πρώτης γραμμής συμφωνούν ότι οποιαδήποτε  προσπάθεια για ένοπλη εξέγερση θα χρειαστεί να έχει μαζικό χαρακτήρα. «Χρειαζόμαστε εκατό Χονγκ Κονγκ», υποστηρίζει ο Kelvin, αναφερόμενος στις οδομαχίες της εξέγερσης του 2019, από τις οποίες μαχητές της πρώτης γραμμής σαν αυτόν έχουν αντλήσει έμπνευση και μαθήματα. «Ο κύριος λόγος είναι ότι, σε αντίθεση με το Χονγκ Κονγκ, ο στρατός έχει χρησιμοποιήσει βόμβες εκκωφαντικού θορύβου και αναμιγνύει πραγματικές σφαίρες με πλαστικές. Γι’ αυτό ακόμα και όταν χρησιμοποιούμε ατσάλινες ασπίδες, σκοτωνόμαστε. Μπορούμε να στήσουμε ενέδρες στο στρατό και την αστυνομία, αλλά καταστέλλουν βίαια το ντόπιο πληθυσμό όταν οπισθοχωρούμε. Υπάρχουν 7 εκατομμύρια άνθρωποι στη Yangon. Αν βγουν όλοι στους δρόμους, θα είναι αδύνατο για την αστυνομία και τον στρατό να τους καταστείλουν».  

Η απειλή της αυξανόμενης στρατιωτικοποίησης αποτελεί ένα διαρκή κίνδυνο. Αλλά ο Aung Kaung Sett λέει ότι, όσο η εργατική τάξη στις πόλεις παραμένει η κινητήρια δύναμη της επανάστασης, η οικονομική και πολιτική εξουσία του Tatmadaw θα συνεχίσει να δοκιμάζεται. «Έχουμε μάθει από τις προηγούμενες γενιές ότι η εργατική τάξη είναι το κλειδί για τη νίκη σε αυτόν τον αγώνα. Και από αυτούς μάθαμε ότι δεν πρέπει ποτέ να παραιτείται κανείς και ποτέ να μην υποχωρεί. Στέλνουμε ένα μήνυμα σε όλες τις μελλοντικές γενιές: ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και η εργατική τάξη της Μιανμάρ μας δείχνει το πώς. Γι’ αυτό λέμε όλοι: “Η επανάσταση πρέπει να κερδίσει!”».   

*Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί για την προστασία της ταυτότητας των ανθρώπων.