Η θεατρική παράσταση με τίτλο, «Μαρίκα Νίνου, σαν άστρο», σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη και μουσική επιμέλεια Γιάννου Περλέγκα, αναφέρεται σε μια ολόκληρη-μικρή εποχή, στα αμέσως επόμενα χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Και χρησιμοποιούμε αυτό το οξύμωρο σχήμα «ολόκληρη-μικρή εποχή», επειδή στα λίγα χρόνια που έζησε η Νίνου και στα ακόμη λιγότερα της μουσικής της λάμψης (μόνο επτά χρόνια), το άστρο της έμελλε να φωτίσει το λαϊκό τραγούδι.
Επί της ουσίας η παράσταση εστιάζει στην εποχή που το ρεμπέτικο είναι στο απόγειο της ακμής του, τείνοντας να φθίνει. Γι’ αυτό, ο θάνατός της, το 1957, συμπίπτει με την πτώση του κλασσικού ρεμπέτικου και τη σταδιακή μετατροπή του σε κάτι άλλο, την «αστικοποίησή του», όπως επισημαίνει ο Γιάννος Περλέγκας.
Όμως, ποια είναι η Νίνου; Ήταν αρμένικης καταγωγής και το πραγματικό της όνομα ήταν Ευαγγελία Αταμιάν. Το όνομά της το χρωστάει στον δεύτερο άντρα της, τον θιασάρχη Νίκο (Νίνο) Νικολαϊδη. Ο πρώτος της άντρας την παράτησε, με τον οποίο απέκτησε ένα γιό.
Η Νίνου Γεννήθηκε το 1922, επάνω σε ένα καράβι, όταν έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή και μεγάλωσε στην Κοκκινιά. Από μικρή είχε έφεση στο τραγούδι. Πρωτοεμφανίστηκε το 1948 με τον Μανώλη Χιώτη, κατόπιν για λίγο με τον Περπινιάδη, ενώ το 1949 γνωρίζεται με τον Τσιτσάνη. Επίσης, συνεργάστηκε με τον Παπαϊωάννου και τον Μητσάκη.
Όμως, από τα επτά χρόνια που μεσουράνησε, τα τέσσερα ήταν μαζί με τον Τσιτσάνη. Η σχέση της μαζί του και η συνεργασία τους ήταν πολυκύμαντη και ταραχώδης και υπήρξε καθοριστική από πολλές απόψεις. Η Νίνου ήταν ένας ιδιόμορφος και απαιτητικός χαρακτήρας και πολλές φορές στενοχωρούσε τον συμβατικό Τσιτσάνη. Μάλιστα, το τραγούδι, «Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα» (1954), που η ίδια ερμήνευσε εξαιρετικά, το είχε γράψει ο Τσιτσάνης ως αποχαιρετιστήριο γράμμα προς αυτή. Τον Σεπτέμβρη του 1954 που η Νίνου είναι στην Αμερική, ηχογραφεί ένα τραγούδι του Χιώτη, το «Πες μου αν με βαρέθηκες», το οποίο μοιάζει με το δικό της μήνυμα στον Τσιτσάνη. Εν τω μεταξύ, έχει διαγνωστεί με καρκίνο της μήτρας.
Με την επιστροφή της στην Ελλάδα και με προχωρημένο καρκίνο, ηχογραφεί ένα τραγούδι του Χατζιδάκι, το «Αγάπη που ’γινες δίκοπο μαχαίρι» (στίχοι Κακογιάννη). Στη δισκογραφία υπάρχουν 174 τραγούδια της Νίνου, εκ των οποίων το 1/3 ανήκουν στο Τσιτσάνη. Ανάμεσα σε αυτά το «Γεννήθηκα για να πονώ» (στίχοι Κ. Βίρβος). Επίσης, μια πολύ ωραία ερμηνεία της είναι το, «Πάρε πια το δρόμο σου» (1955), των Σμυρναίου και Τραϊφόρου.
Η καινοτομία της Νίνου στον ανδροκρατούμενο χώρο του τραγουδιού ήταν ότι υπήρξε η πρώτη γυναίκα που σηκώθηκε όρθια στο πάλκο, ξεσηκώνοντας, με το τραγούδι της, τον πόθο τον ανθρώπων για τον έρωτα, αλλά και για τον ίδιο τον πόθο, ωθώντας τους θαμώνες να διασκεδάσουν και να χορέψουν.
Εξάλλου, αυτό είναι το ρεμπέτικο: τραγούδια που ακούγονται με την καρδιά. Τα περισσότερα από αυτά αναφέρονται στην αγάπη και τον χωρισμό και γι’ αυτό αποτελούν από μόνα τους Ερωτικές Επιστολές.
Η Νίνου πεθαίνει σε ηλικία 35 ετών, στις 23-2-1957. Στη μνήμη της ο Τσιτσάνης της αφιέρωσε το γνωστό, «Κυριακή σε γνώρισα... Κυριακή σε χάνω...». Η ζωή της ενέπνευσε το σενάριο για την ταινία του Κώστα Φέρρη, «Ρεμπέτικο», το 1983.
Η εν λόγω θεατρική παράσταση συνδυάζει ζωντανή μουσική και τραγούδι, κείμενο, διάλογο και χοροακροβασία, μεταφέροντάς μας στο κλίμα της εποχής. Κλείνει με το εξαιρετικής απόδοσης από τη Νίνου, τραγούδι του Χιώτη, σε μορφή βαλς, «Έχασα τα μάτια τα ωραία (βράδια αξημέρωτα)».
