Η φοιτητική Αριστερά απέναντι στο νέο νόμο-πλαίσιο

Οι βα­σι­κοί άξο­νες αυτού του νο­μο­σχε­δί­ου σχε­τί­ζο­νται με αλ­λα­γές στα προ­γράμ­μα­τα σπου­δών, στη διοί­κη­ση των πα­νε­πι­στη­μια­κών ιδρυ­μά­των, στη χρη­μα­το­δό­τη­σή τους και στην πρα­κτι­κή άσκη­ση. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να:

-Θε­σπί­ζε­ται εκτε­λε­στι­κός διευ­θυ­ντής των ΑΕΙ (μά­να­τζερ), που θα είναι άτομο το οποίο μπο­ρεί να προ­έρ­χε­ται από προ­σω­πι­κό του ιδρύ­μα­τος ή άλλου δη­μό­σιου φορέα.

-Επέ­κτα­ση και ανα­βάθ­μι­ση του θε­σμού της πρα­κτι­κής άσκη­σης των φοι­τη­τών «σε σύν­δε­ση με τον πα­ρα­γω­γι­κό ιστό της χώρας», με την ίδρυ­ση Μο­νά­δας Πρα­κτι­κής Άσκη­σης σε όλα τα ΑΕΙ και υπεύ­θυ­νους ανά τμήμα.

-Κα­θο­ρι­σμός του ελά­χι­στου ύψους απο­ζη­μί­ω­σης των φοι­τη­τών στο 80% του κα­τώ­τα­του μι­σθού.

-Οι φοι­τη­τές θα μπο­ρούν πλέον να σπου­δά­ζουν σε ένα τμήμα αλλά να παίρ­νουν μα­θή­μα­τα και από άλλα τμή­μα­τα (π.χ. κά­ποιος που σπου­δά­ζει Ια­τρι­κή θα μπο­ρεί να πάρει, αν θέλει, μα­θή­μα­τα Φι­λο­σο­φί­ας). Ωστό­σο, αυτό θα μπο­ρούν να το κά­νουν πα­ρα­τεί­νο­ντας τις σπου­δές τους.

-Ει­σα­γω­γή θε­σμού εσω­τε­ρι­κής κι­νη­τι­κό­τη­τας φοι­τη­τών με­τα­ξύ ομοει­δών τμη­μά­των της χώρας («εσω­τε­ρι­κό Erasmus»). Για πα­ρά­δειγ­μα, ένας φοι­τη­τής Ια­τρι­κής θα μπο­ρεί για ένα εξά­μη­νο να πα­ρα­κο­λου­θή­σει μα­θή­μα­τα σε άλλη Ια­τρι­κή, δια­φο­ρε­τι­κού ΑΕΙ από εκεί­νο που σπου­δά­ζει.

-Απε­λευ­θε­ρώ­νο­νται πλή­ρως οι δια­δι­κα­σί­ες στα με­τα­πτυ­χια­κά προ­γράμ­μα­τα, κάτι που αφορά και το ύψος των δι­δά­κτρων τους, που θα κα­θο­ρί­ζε­ται πλέον κατά πε­ρί­πτω­ση.

-Αί­ρο­νται οι πε­ριο­ρι­σμοί φυ­σι­κής πα­ρου­σί­ας και μπο­ρούν να γί­νο­νται μα­θή­μα­τα και εξ’ απο­στά­σε­ως.

-Αντα­πο­δο­τι­κές υπο­τρο­φί­ες με ακα­δη­μαϊ­κά κρι­τή­ρια, όπου υπάρ­χουν δί­δα­κτρα (με­τα­πτυ­χια­κά).

Οι αντι­δρα­στι­κές αυτές αλ­λα­γές που προ­ω­θού­νται βά­ζουν στο στό­χα­στρο τη δη­μό­σια και δω­ρε­άν εκ­παί­δευ­ση και τους ίδιους τους φοι­τη­τές και τις φοι­τή­τριες. Η απε­λευ­θέ­ρω­ση των με­τα­πτυ­χια­κών προ­γραμ­μά­των και των τιμών τους, χωρίς κα­νέ­να έλεγ­χο από το υπουρ­γείο Παι­δεί­ας, η δη­μιουρ­γία μι­κρό­τε­ρων κύ­κλων σπου­δών, η δυ­να­τό­τη­τα επι­λο­γής μα­θη­μά­των από άλλα τμή­μα­τα, απο­τε­λούν ορ­γα­νι­κό κομ­μά­τι της επί­θε­σης που εξα­πο­λύ­ει η κυ­βέρ­νη­ση στα επαγ­γελ­μα­τι­κά μας δι­καιώ­μα­τα. Τα πτυ­χία δια­σπώ­νται και κα­ταρ­γού­νται, όπως ακρι­βώς και οι συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις ερ­γα­σί­ας. Οι φοι­τη­τές-τριες με την από­κτη­ση του πτυ­χί­ου μέ­νουν ου­σια­στι­κά χωρίς κα­νέ­να επαγ­γελ­μα­τι­κό δι­καί­ω­μα και εξα­να­γκά­ζο­νται σε ένα ατέρ­μο­νο κυ­νή­γι δε­ξιο­τή­των και σε­μι­να­ρί­ων για να εξα­σφα­λί­σουν τον ατο­μι­κό τους φά­κε­λο προ­σό­ντων. Με αυτόν τον τρόπο μέ­νουν απο­μο­νω­μέ­νοι απέ­να­ντι στην εκά­στο­τε ερ­γο­δο­σία για να δια­πραγ­μα­τευ­τούν την ερ­γα­τι­κή τους δύ­να­μη.

Η σύν­δε­ση της χρη­μα­το­δό­τη­σης των ιδρυ­μά­των με την αξιο­λό­γη­ση τους με οι­κο­νο­μι­κο-αντα­πο­δο­τι­κούς όρους και η διοί­κη­ση αυτών από τα «ανε­ξάρ­τη­τα» συμ­βού­λια ιδρύ­μα­τος και τους manager, σε συν­δυα­σμό με την συ­νε­χι­ζό­με­νη υπο­χρη­μα­το­δό­τη­σή τους από το κρά­τος, με­τα­τρέ­πει τα ιδρύ­μα­τα σε έρ­μαια στις ορέ­ξεις των επι­χει­ρή­σε­ων προ­κει­μέ­νου να επι­βιώ­σουν και με­τα­φέ­ρει το κό­στος φοι­τη­τής στους ίδιους τους φοι­τη­τές. Βα­σι­κή επι­δί­ω­ξη της κυ­βέρ­νη­σης είναι η δη­μιουρ­γία ενός πα­νε­πι­στη­μί­ου-επι­χεί­ρη­ση, όπου η χρη­μα­το­δό­τη­ση των ερευ­νη­τι­κών προ­γραμ­μά­των θα πη­γαί­νει απο­κλει­στι­κά στη με­λέ­τη για την αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των «επεν­δυ­τών» τους και η με­τα­τρο­πή των φοι­τη­τών-τριών σε ένα φθηνό ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό μέσω της στε­νό­τε­ρης σύν­δε­σης πρα­κτι­κής άσκη­σης και επι­χει­ρή­σε­ων. Επι­πλέ­ον, τα οι­κο­νο­μι­κά κρι­τή­ρια με τα οποία θα αξιο­λο­γεί η κυ­βέρ­νη­ση τα ιδρύ­μα­τα ώστε να συ­νε­χί­ζει να τα χρη­μα­το­δο­τεί έστω και με ψί­χου­λα θα τα θέτει σε μια μό­νι­μη ομη­ρία καθώς η ομαλή τους λει­τουρ­γία θα εξαρ­τά­ται από το κατά πόσον αυτά ευ­θυ­γραμ­μί­ζο­νται και εφαρ­μό­ζουν τις αντι­δρα­στι­κές  με­ταρ­ρυθ­μί­σεις της κυ­βέρ­νη­σης και του υπουρ­γεί­ου Παι­δεί­ας.

Απέ­να­ντι στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση που δέ­χε­ται το δη­μό­σιο και δω­ρε­άν πα­νε­πι­στή­μιο, είναι ανα­γκαία η μέ­γι­στη συ­σπεί­ρω­ση των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς μέσα στις σχο­λές και ο ενιαί­ος και μα­ζι­κός αγώ­νας απέ­να­ντι σε αυτές τις πο­λι­τι­κές. Τα κοινά πλαί­σια στις γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις, τα κοινά συ­ντο­νι­στι­κά των σχη­μά­των της ΑΡΕΝ και των ΕΑΑΚ που πραγ­μα­το­ποιού­νται αυτές τις μέρες ανά σχολή, κι­νού­νται σε σωστή κα­τεύ­θυν­ση αλλά δεν είναι ικανά από μόνα τους να δη­μιουρ­γή­σουν τις συν­θή­κες αυτές που θα δη­μιουρ­γή­σουν ρωγ­μές στην κυ­βερ­νη­τι­κή αφή­γη­ση και την πο­λι­τι­κή της. Πρέ­πει να μεί­νουν στην άκρη οι μι­κρο­πο­λι­τι­κές τα­κτι­κές και οι ηγε­μο­νι­κές αντι­λή­ψεις και να απο­μο­νω­θούν οι σε­χτα­ρι­στι­κές λο­γι­κές. Είναι πιο επι­τα­κτι­κή από ποτέ η δη­μιουρ­γία ενός σχή­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς ανά κοι­νω­νι­κό χώρο. Η κοινή κα­θη­με­ρι­νή πα­ρέμ­βα­ση με κοινά υλικά, τα κοινά πλαί­σια στις γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις και η δη­μιουρ­γία πρω­το­βου­λιών μέσα στους φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους που θα αφο­ρούν τόσο θέ­μα­τα της φοι­τη­τι­κής μέ­ρι­μνας όσο και τα ζη­τή­μα­τα του πο­λέ­μου, του σε­ξι­σμού, της οι­κο­λο­γί­ας, συ­σπει­ρώ­νο­ντας ένα ευ­ρύ­τε­ρο δυ­να­μι­κό ανέ­ντα­χτου κό­σμου που αντι­λαμ­βά­νε­ται την ολο­μέ­τω­πη επί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης σε κάθε πτυχή της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τάς μας, αλλά δεν βρί­σκει το χώρο να εκ­φρα­στεί.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά