Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα μέσα ενημέρωσης κατακλύζονται από την είδηση του διπλού φονικού στην Καβάλα με θύματα μία νεαρή γυναίκα και το ενός έτους βρέφος της και θύτη το σύντροφο και πατέρα τους.
Πρόκειται για τη δέκατη πέμπτη γυναικοκτονία από την αρχή του έτους, με δράστη για ακόμη μία φορά (πρώην ή νυν) σύντροφο/σύζυγο, ο οποίος, όταν συνειδητοποιεί την προσπάθεια της συντρόφου του να απεγκλωβιστεί από την ομηρία του, ασκεί δολοφονική βία.
Το έγκλημα της Καβάλας έρχεται να προστεθεί στο συνεχές των γυναικοκτονιών του τελευταίου έτους, που κλιμακώθηκε στη διάρκεια του καλοκαιριού (τον Αύγουστο σημειώθηκαν τρεις γυναικοκτονίες μέσα σε τρεις ημέρες), με το μοτίβο να είναι τρομακτικά επαναλαμβανόμενο. Στην πλειονότητά τους τα θύματα ήταν γυναίκες που τα έκαναν όλα «σωστά»: βρήκαν τη δύναμη να «σπάσουν τη σιωπή», αλλά, όταν κατέφυγαν στις αρχές, όχι μόνο δεν τους παρασχέθηκε στήριξη και προστασία, αλλά αντιθέτως αποθαρρύνθηκαν από το να προβούν σε επίσημη καταγγελία. Αποκαλυπτική της εγκληματικής αδιαφορίας του κρατικού μηχανισμού είναι η περίπτωση της Ζακύνθου, της δεύτερης γυναικοκτονίας του Αυγούστου: η γυναίκα είχε απευθυνθεί στην αστυνομία πολλαπλά, και μάλιστα τελευταία φορά λίγες μόλις ώρες πριν δολοφονηθεί, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Κι ενώ ολοένα μακραίνει ο κατάλογος των δολοφονημένων γυναικών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από το βήμα της ΔΕΘ, διαμήνυσε ότι δεν υπάρχει ανάγκη νομικής αναγνώρισης του όρου «γυναικοκτονία», υπερασπιζόμενος την επάρκεια του ισχύοντος νομικού πλαισίου, όσο και του δικτύου των δομών στήριξης των επιζωσών (!).
Την ίδια στιγμή, μπαίνουμε σε ένα χειμώνα κατά τον οποίο θα δοκιμαστεί η επιβίωση της εργατικής τάξης και ειδικότερα των γυναικών, ως πολλαπλά καταπιεζόμενων. Η φτώχεια, η ακρίβεια, το τσάκισμα μισθών και συντάξεων, η ανεργία, η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών φροντίδας και στήριξης συνθέτουν το έδαφος στο οποίο ανθεί η οικονομική εξάρτηση και ο εγκλωβισμός σε κακοποιητικά περιβάλλοντα. Σε αυτή τη συνθήκη, ο αγώνας για την υπεράσπιση των ζωών μας ενάντια στην έμφυλη βία συνυφαίνεται όσο ποτέ με τον αγώνα για ζωή με αξιοπρέπεια: αυξήσεις στους μισθούς, δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, χρήματα για τις κοινωνικές ανάγκες και πολιτικές φροντίδας αντί για εξοπλισμούς, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο.
Είναι ανάγκη η διάχυτη οργή για το ζόφο των γυναικοκτονιών, της ανισότητας και της φτώχειας να εκφραστεί ως αγωνιστική διεκδίκηση στο δρόμο. Φέτος έχουμε μπροστά μας μία μεγάλη ευκαιρία να συνδέσουμε τις φεμινιστικές διεκδικήσεις με τον αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Η ευκαιρία αυτή εκφράζεται μέσα από δύο κομβικές ημερομηνίες: την γενική απεργία της 9ης Νοέμβρη και την 25η Νοέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της έμφυλης βίας.
Η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων έχει αναδείξει την 25η Νοέμβρη σε ημέρα αυξημένης ορατότητας και δυναμικής κινητοποίησης για το παγκόσμιο φεμινιστικό κίνημα. Είναι η μέρα που διεκδικούμε ορατότητα, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στα θύματα της βίας και διαδηλώνουμε ενάντια στις πολιτικές του θεσμικού σεξισμού που αντιμετωπίζουν τις ζωές μας ως αναλώσιμες.
Καμπάνια της Συνέλευσης 8 Μάρτη
Ως Συνέλευση 8 Μάρτη οργανώνουμε τη δράση μας για τη φετινή 25η Νοέμβρη μέσα από θεματικά υλικά, εξωστρεφείς παρεμβάσεις και ακτιβισμούς με κεντρικό αίτημα τη δημιουργία δημόσιων, δωρεάν και προσβάσιμων δομών στήριξης για τις επιζώσες έμφυλης βίας. Στην εγκληματική αδιαφορία της αστυνομίας για τις καταγγέλλουσες, απαντάμε διεκδικώντας να δημιουργηθεί ειδική υπηρεσία με 24ωρη τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης και κέντρα σε κάθε γειτονιά για την υποδοχή των επιζωσών και την έναρξη της διαδικασίας καταγγελίας, σε διασύνδεση με Εισαγγελίες ενδοοικογενειακής βίας και ξενώνες φιλοξενίας. Ζητάμε άμεση παροχή ψυχολογικής στήριξης από ειδικούς και δωρεάν νομικής βοήθειας/συμβουλευτικής σε χαμηλόμισθες, άνεργες, μετανάστριες, άστεγες, κ.ά. Διεκδικούμε οικονομική στήριξη των κακοποιημένων γυναικών από το κράτος με όποιον τρόπο ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες τους: πλήρες επίδομα στέγης σε όσες δε θέλουν να εγκατασταθούν σε ξενώνα, μισθό στις άνεργες, άδειες μετ’ αποδοχών στις εργαζόμενες και διασφάλιση των θέσεων εργασίας τους. Απαιτούμε την ένταξη της σεξουαλικής αγωγής στα σχολικά προγράμματα και το διορισμό ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών σε σχολεία, σχολές και μαζικούς χώρους εργασίας. Δεν υποχωρούμε από το αίτημα νομικής αναγνώρισης του όρου «γυναικοκτονία» για να τερματιστεί η ατιμωρησία των δραστών και να πάψει το κράτος να περιβάλλει με την ανοχή του την πιο ακραία μορφή της σεξιστικής βίας.
Πρώτος σταθμός, λοιπόν, προς τον οποίο κατευθύνεται η πολύμορφη αυτή καμπάνια είναι η γενική απεργία της 9ης Νοέμβρη. Την ημέρα της γενικής απεργίας θέλουμε να βρεθούμε στο δρόμο με τα πανό, τις πικέτες μας, τη ζωντάνια των συνθημάτων μας, με τις ακτιβίστικες δράσεις μας και να δώσουμε ορατότητα στη γυναικεία διάσταση των αιτημάτων της απεργίας. Ενώνοντας τις φωνές μας με αυτές του κόσμου της δουλειάς, των σωματείων, των οργανώσεων της αριστεράς θέλουμε να δοθεί μία πρώτη δυναμική απάντηση στην κυβερνητική υποκρισία, την πολιτική της φτώχειας και του θεσμικού σεξισμού και να ανοίξουμε το δρόμο για μία μαζική φεμινιστική απάντηση στις 25 Νοέμβρη.
Στις 9 και τις 25 Νοέμβρη, θέλουμε οι δυνάμεις του κινήματος – φεμινιστικές συλλογικότητες, σωματεία, πολιτικές οργανώσεις, δημοτικά σχήματα, φοιτητικοί σύλλογοι, κ.λ.π.- να βρεθούν μαζί στο δρόμο ενάντια στο σύστημα του κέρδους που γεννάει φτώχεια, βία, σεξισμό.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
