Η ψήφος στην Αριστερά το αποτελεσματικότερο «μαύρισμα» στον Μητσοτάκη

Οι εκλο­γές της 21ης Μαΐου είναι μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή μάχη.

Από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών μαζών η επι­δί­ω­ξη πρέ­πει να είναι ένα σαφές και κα­θα­ρό «μαύ­ρι­σμα» του Μη­τσο­τά­κη. Όμως, ταυ­τό­χρο­να, πρέ­πει να απο­δο­κι­μα­στεί η προ­σαρ­μο­γή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΠΑΣΟΚ σε όλα τα κρί­σι­μα ση­μεία της πο­λι­τι­κής που έχουν απαι­τή­σει κι έχουν επι­βά­λει οι βιο­μή­χα­νοι, οι τρα­πε­ζί­τες και οι εφο­πλι­στές μαζί με τους διε­θνείς συμ­μά­χους τους της δια­βό­η­της Τρόι­κας, που δια­τη­ρεί τις δυ­να­τό­τη­τες «επι­τή­ρη­σης» μέχρι το… 2060!

Η ενί­σχυ­ση των ψη­φο­δελ­τί­ων της Αρι­στε­ράς –του ΚΚΕ, του ΜΕ­ΡΑ­25-Συμ­μα­χία για τη Ρήξη, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ– θα εκ­φρά­ζει το «μαύ­ρι­σμα» στον Μη­τσο­τά­κη, πε­ριο­ρί­ζο­ντας τις δυ­να­τό­τη­τές του να σχη­μα­τί­σει αυ­το­δύ­να­μη κυ­βέρ­νη­ση. Ταυ­τό­χρο­να, θα απο­τε­λεί μια «θερ­μο­μέ­τρη­ση» των αγω­νι­στι­κών δια­θέ­σε­ων του κό­σμου μας, θα δίνει δυ­να­τό­τη­τες αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης στην επό­με­νη κρί­σι­μη μέρα, θα ενι­σχύ­ει τις πι­θα­νό­τη­τες να εκ­φρα­στεί ο πα­ρά­γο­ντας που μπο­ρεί να αλ­λά­ξει απο­φα­σι­στι­κά τα πράγ­μα­τα: μια ορ­μη­τι­κή εί­σο­δος των αγω­νι­ζό­με­νων ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο, με βάση τα δικά τους αι­τή­μα­τα, τις δικές τους ανά­γκες, τις δικές τους απε­λευ­θε­ρω­τι­κές προ­ο­πτι­κές.

Αυτή η πο­λι­τι­κή δια­πί­στω­ση επι­βε­βαιώ­νε­ται σε όλα τα «προ­γραμ­μα­τι­κά» ση­μεία, εάν και εφό­σον αυτά εξε­τα­στούν από τη σκο­πιά των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Πραγ­μα­τι­κές αυ­ξή­σεις σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, ενά­ντια στον πλη­θω­ρι­σμό και τα υπερ­κέρ­δη

Ο πλη­θω­ρι­σμός και η εξο­ντω­τι­κή ακρί­βεια απο­τε­λούν μια κο­λοσ­σιαία με­τα­φο­ρά πλού­του από το ερ­γα­τι­κό και λαϊκό ει­σό­δη­μα προς τα θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κια των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων. Οι λαϊ­κές απο­τα­μιεύ­σεις εξα­ε­ρώ­νο­νται με τα­χύ­τε­ρο ρυθμό προς όφε­λος των τρα­πε­ζι­τών, ενώ τα άλ­μα­τα των τιμών στα είδη υπο­χρε­ω­τι­κής κα­θη­με­ρι­νής κα­τα­νά­λω­σης υπο­βαθ­μί­ζουν άγρια το πραγ­μα­τι­κό ει­σό­δη­μα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών. Την ίδια στιγ­μή τα ετή­σια κέρδη των εμπο­ρι­κών αλυ­σί­δων, των εται­ριών στην ενέρ­γεια, των δι­υ­λι­στη­ρί­ων κ.ά. αυ­ξά­νουν από ρεκόρ σε ρεκόρ. Ο Μη­τσο­τά­κης απο­κλεί­ει κάθε ου­σια­στι­κό μέτρο ελέγ­χου αυτής της λη­στεί­ας και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το ΠΑΣΟΚ απο­φεύ­γουν να δε­σμευ­τούν πραγ­μα­τι­κά σε οτι­δή­πο­τε ου­σια­στι­κό, αλλά και να το ανα­δεί­ξουν σε επί­δι­κο της επερ­χό­με­νης εκλο­γι­κής μάχης.

Τα χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν το πρώτο μνη­μό­νιο, είναι χρό­νια διαρ­κούς υπο­χώ­ρη­σης του με­ρι­δί­ου των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων ως πο­σο­στού του ετή­σιου ΑΕΠ και πα­ράλ­λη­λα αύ­ξη­σης του με­ρι­δί­ου των εται­ρι­κών κερ­δών στο πα­ρα­γό­με­νο ετή­σιο ΑΕΠ. Μια πο­λι­τι­κή αύ­ξη­σης των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων σε πο­σο­στό ίσο και με­γα­λύ­τε­ρο του πλη­θω­ρι­σμού έχει γίνει όρος επι­βί­ω­σης σε στοι­χειω­δώς αξιο­πρε­πές επί­πε­δο, για όσους στη­ρί­ζο­νται στη δου­λειά. Ο Μη­τσο­τά­κης απο­κλεί­ει κάθε τέ­τοια προ­ο­πτι­κή, ενώ ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το ΠΑΣΟΚ αρ­νού­νται να δε­σμευ­τούν, με τρόπο πει­στι­κό και συ­γκε­κρι­μέ­νο, σε μια πο­λι­τι­κή πραγ­μα­τι­κής αύ­ξη­σης των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων.

Οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις σκο­τώ­νουν

Το τρα­γι­κό δυ­στύ­χη­μα στα Τέμπη απέ­δει­ξε με τον πιο σκλη­ρό τρόπο ότι οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις σκο­τώ­νουν. Δυ­στυ­χώς αυτή η πικρή πείρα δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στις με­τα­φο­ρές. Η πο­λι­τι­κή ασύ­στο­λης ενί­σχυ­σης του ιδιω­τι­κού τομέα έχει οδη­γή­σει τα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία και σχο­λεία στα όρια της κα­τάρ­ρευ­σης. Το κα­πι­τα­λι­στι­κό Ελ Ντο­ρά­ντο που έχει επι­βλη­θεί στην ενέρ­γεια ετοι­μά­ζε­ται να επε­κτα­θεί στον τομέα της ύδρευ­σης. Ο Μη­τσο­τά­κης όχι μόνο απο­κλεί­ει κάθε προ­ο­πτι­κή ελέγ­χου των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, αλλά αντί­θε­τα συν­δέ­ει απο­φα­σι­στι­κά την αι­μα­τη­ρή «ανά­πτυ­ξη» που επαγ­γέ­λε­ται, με την ποιο­τι­κή επι­τά­χυν­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων. Αντί­στοι­χα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το ΠΑΣΟΚ αρ­νού­νται να δε­σμευ­τούν για μια πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πής της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης στις με­τα­φο­ρές, στην ενέρ­γεια, στην πε­ρί­θαλ­ψη και στην εκ­παί­δευ­ση, στο νερό κ.ο.κ. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο αρ­νού­νται ακόμα και να ψελ­λί­σουν την προ­ο­πτι­κή του δη­μο­κρα­τι­κού/κοι­νω­νι­κού/ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου στους «στρα­τη­γι­κούς το­μείς» που πρέ­πει να γί­νουν ξανά δη­μό­σια πε­ριου­σία, να δε­σμευ­τούν σε μια συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια αντι­στρο­φής της αντι­δρα­στι­κής κα­τρα­κύ­λας που άρ­χι­σε διε­θνώς από την εποχή της Θά­τσερ και του Ρί­γκαν.

Λεφτά για τις ανά­γκες μας, όχι για εξο­πλι­σμούς

Η πιο συ­νη­θι­σμέ­νη αντίρ­ρη­ση προς όσους απαι­τού­με ανά­λο­γα συ­γκε­κρι­μέ­να φι­λερ­γα­τι­κά-φι­λο­λαϊ­κά μέτρα, είναι το ψέμα ότι «δεν υπάρ­χουν οι απαι­τού­με­νοι πόροι». Είναι ένα ψέμα που δια­ψεύ­δουν κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά οι κο­λοσ­σιαί­ες «ενι­σχύ­σεις» που δια­τη­ρούν κα­λο­λα­δω­μέ­νη την κερ­δο­φο­ρία των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων. Όμως μια ακόμα πιο φα­νε­ρή διά­ψευ­ση είναι το σκάν­δα­λο των εξο­πλι­σμών. Η τε­λευ­ταία πράξη της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη (στο παρά 5’ της διά­λυ­σης της Βου­λής) ήταν η έγκρι­ση 2 δισ. ευρώ για πρό­σθε­τες αγο­ρές όπλων (προ­μή­θεια ισ­ραη­λι­νών πυ­ραύ­λων SPIKE, εκ­συγ­χρο­νι­σμός πα­λαιών φρε­γα­τών του Ναυ­τι­κού, ανα­βάθ­μι­ση επι­θε­τι­κών ελι­κο­πτέ­ρων Στρα­τού). Αν αυτά προ­στε­θούν στο κό­στος του τε­ρά­στιου εξο­πλι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος της τε­τρα­ε­τί­ας Μη­τσο­τά­κη (Ραφάλ, Μπελ­χά­ρα, ανα­βάθ­μι­ση F16, πα­ραγ­γε­λία F35 κ.ά.) προ­κύ­πτει μια προ­κλη­τι­κή ει­κό­να: στους εξο­πλι­σμούς έχουν δια­τε­θεί δη­μό­σιοι πόροι που ξε­περ­νούν κατά πολύ το κό­στος του κα­θε­νός από τα τρία αντι­δρα­στι­κά μνη­μό­νια. Με ένα μόνο τμήμα αυτής της δα­πά­νης θα μπο­ρού­σε να έχει «απο­γειω­θεί» το δη­μό­σιο σύ­στη­μα πε­ρί­θαλ­ψης και εκ­παί­δευ­σης, να έχουν δια­σφα­λι­στεί τα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα στην ενέρ­γεια, στις με­τα­φο­ρές, στο νερό κ.ο.κ. Οι «πόροι» ήταν και είναι πο­λι­τι­κή επι­λο­γή, είναι ζή­τη­μα προ­τε­ραιο­τή­των στα κοι­νω­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα ανα­φο­ράς. Ο Μη­τσο­τά­κης απο­κλεί­ει κάθε αλ­λα­γή στις κυ­βερ­νη­τι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες και μά­λι­στα υπο­γραμ­μί­ζει ότι μια ακόμα θρα­σύ­τε­ρη ανά­λο­γη πο­λι­τι­κή είναι η μο­να­δι­κή οδός για την «ανά­πτυ­ξη». Η σιωπή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΠΑΣΟΚ απέ­να­ντι στην πρό­κλη­ση των εξο­πλι­σμών, πε­ρι­γρά­φει με σαφή τρόπο τη σύ­γκλι­σή τους με τη ΝΔ στα ου­σια­στι­κά ζη­τή­μα­τα των προ­τε­ραιο­τή­των, δη­λα­δή στα ου­σια­στι­κά ζη­τή­μα­τα της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ανα­φο­ράς.

Η τε­τρα­ε­τία Μη­τσο­τά­κη ήταν μια πε­ρί­ο­δος με­τα­τρο­πής της χώρας σε «προ­κε­χω­ρη­μέ­νο να­τοϊ­κό φυ­λά­κιο», χωρίς προ­σχή­μα­τα και επι­φυ­λά­ξεις. Στη Σούδα, στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, στη Λά­ρι­σα και στο Στε­φα­νο­βί­κι, η έντα­ξη του ελ­λη­νι­κού κρά­τους στην ουρά της αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κής πο­λε­μι­κής μη­χα­νής γί­νε­ται πιο φα­νε­ρή από ποτέ. Ο συμ­μα­χι­κός «άξο­νας» με τους σιω­νι­στές χα­σά­πη­δες της Πα­λαι­στί­νης, έχει γίνει μια ανα­βαθ­μι­σμέ­νη «στα­θε­ρά» της ελ­λη­νι­κής δι­πλω­μα­τί­ας. Αυτή η φι­λο­πό­λε­μη και επι­κίν­δυ­νη πο­λι­τι­κή ευ­θυ­γράμ­μι­σης με τον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμό (με ανα­φο­ρά στον πό­λε­μο στην Ου­κρα­νία, αλλά και με στό­χευ­ση στον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο…) έχει εξα­σφα­λί­σει την πλήρη και ου­σια­στι­κά συ­ναί­νε­ση των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΣΟΚ. Με τον Αλ. Τσί­πρα να πε­ριο­ρί­ζε­ται να θυ­μί­ζει τον πρω­το­πό­ρο ρόλο της δικής του κυ­βέρ­νη­σης στη χά­ρα­ξη αυτής της πο­λι­τι­κής και, κά­πο­τε, να μη δι­στά­ζει να ξε­περ­νά τον Μη­τσο­τά­κη… από τα δεξιά (όπως με τη δη­μα­γω­γι­κή και επι­κίν­δυ­νη προ­τρο­πή του για τη μο­νο­με­ρή κή­ρυ­ξη ελ­λη­νι­κής κυ­ριαρ­χί­ας στα 12 ναυ­τι­κά μίλια στο νότιο Αι­γαίο και γύρω της Κρή­της).

Ενά­ντια στις «ευ­ρύ­τε­ρες συ­ναι­νέ­σεις» σε βάρος των ερ­γα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων

Αυτή η (όχι τόσο) κρυφή σύ­γκλι­ση σε όλη τα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­κής, με βάση τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις απαι­τή­σεις των κα­πι­τα­λι­στι­κών ομί­λων, ζυ­γί­ζει ση­μα­ντι­κά πάνω στις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις και στις κυ­βερ­νη­τι­κές προ­ο­πτι­κές. Πέρα από τις δη­μα­γω­γι­κές κο­ρώ­νες, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Αλέξη Τσί­πρα έκανε απέ­να­ντι στο Μη­τσο­τά­κη την πιο συ­ναι­νε­τι­κή-εκλο­γο­κε­ντρι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στην πε­ρί­ο­δο μετά την Με­τα­πο­λί­τευ­ση. Αυτό ήταν και το βα­σι­κό «χαρτί» που επέ­τρε­ψε στον Μη­τσο­τά­κη να ολο­κλη­ρώ­σει την κυ­βερ­νη­τι­κή θη­τεία του, ήταν ο πα­ρά­γο­ντας που αφή­νει στη Δεξιά ανοι­χτές τις ελ­πί­δες να ανα­νε­ώ­σει τον έλεγ­χό της πάνω στις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις. Μετά την αντερ­γα­τι­κή-αντι­λαϊ­κή λαί­λα­πα αυτής της κυ­βερ­νη­τι­κής τε­τρα­ε­τί­ας, το να πα­ρα­μέ­νει ο Μη­τσο­τά­κης ζω­ντα­νός στο κυ­νή­γι μιας νέας «αυ­το­δυ­να­μί­ας» μπο­ρεί να γίνει κα­τα­νοη­τό μόνο πάνω στο έδα­φος της πο­λι­τι­κής ανε­πάρ­κειας των ηγε­σιών που είχε να αντι­με­τω­πί­σει. Και ακρι­βώς γι’ αυτό, αν το κα­τα­στή­σουν ανα­γκαίο τα αριθ­μη­τι­κά δε­δο­μέ­να της κάλ­πης της 21ης Μαΐου, το σε­νά­ριο κυ­βέρ­νη­σης «ευ­ρύ­τε­ρων συ­ναι­νέ­σε­ων» πα­ρα­μέ­νει ορ­θά­νοι­χτο, παρά τις επι­φα­νεια­κές δια­ψεύ­σεις της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου.

…ψήφο στην Αρι­στε­ρά

Αυτά τα δε­δο­μέ­να πρέ­πει να συ­νυ­πο­λο­γι­στούν για να απα­ντη­θεί το ζή­τη­μα της ψήφου. Η ψήφος στην Αρι­στε­ρά είναι το πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κό «μαύ­ρι­σμα» στον Μη­τσο­τά­κη. Γιατί πέρα από την απόρ­ρι­ψη των κυ­βερ­νη­τι­κών προ­ο­πτι­κών της ΝΔ, εκ­φρά­ζει την απόρ­ρι­ψη της «σύ­γκλι­σης» γύρω από την πο­λι­τι­κή του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού, απαι­τεί αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση σε αυτή την πο­λι­τι­κή και δη­μιουρ­γεί τις κα­λύ­τε­ρες δυ­να­τές (πο­λι­τι­κές/εκλο­γι­κές) συν­θή­κες για να εκ­φρα­στεί η πα­ρέμ­βα­ση του κό­σμου από τα κάτω.

…κλι­μά­κω­ση και γε­νί­κευ­ση των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων

Δεν πρέ­πει να υπάρ­χουν αυ­τα­πά­τες. Ο κα­πι­τα­λι­σμός διε­θνώς μπαί­νει σε πε­ρί­ο­δο κρι­σια­κής δο­κι­μα­σί­ας και το σοκ θα είναι πιο έντο­νο για τον αδύ­να­μο ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Αυτό ση­μαί­νει ότι η κυ­βέρ­νη­ση της επό­με­νης ημέ­ρας, είτε αυ­το­δυ­να­μί­ας, είτε «συ­ναι­νέ­σε­ων», είτε «ει­δι­κού σκο­πού», θα είναι μια κυ­βέρ­νη­ση σκλη­ρής ατζέ­ντας, κυ­βέρ­νη­ση επι­θε­τι­κό­τη­τας ενά­ντια στα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα. Και η μόνη απο­τε­λε­σμα­τι­κή απά­ντη­ση θα είναι η κλι­μά­κω­ση και η γε­νί­κευ­ση των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων. Όπως έδει­ξαν οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις μετά την τρα­γω­δία στα Τέμπη, αυτή η προ­ο­πτι­κή είναι εφι­κτή. Και όπως δεί­χνουν οι αγώ­νες στη Γαλ­λία, στη Γερ­μα­νία, στη Βρε­τα­νία, στην Ισπα­νία και στην Πορ­το­γα­λία, αυτή η απά­ντη­ση είναι απο­λύ­τως ανα­γκαία. Για αυτή την προ­ο­πτι­κή θα πρέ­πει να προ­ε­τοι­μα­ζό­μα­στε. Και γι’ αυτό είναι απο­λύ­τως επί­και­ρη μια μα­ζι­κή-ενω­τι­κή-ρι­ζο­σπα­στι­κή τα­κτι­κή πα­ρέμ­βα­ση και δράση της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι στα κα­θή­κο­ντα που έρ­χο­νται με τα­χύ­τη­τα κατά πάνω μας.