(απομαγνητοφώνηση, από τη συνέντευξη Τύπου στις 4/9 στο ΤΕΕ)
Κυρίες και κύριοι δημοσιογράφοι,
φίλες και φίλοι,
συντρόφισσες και σύντροφοι,
Με πρωτόγνωρη συγκίνηση και ανείπωτη τιμή υποδέχομαι την ομόφωνη πρόταση για την υποψηφιότητά μου στον Δήμο της Αθήνας, τόσο από τις τρεις αυτοδιοικητικές παρατάξεις, όσο και από πλειάδα συνεργαζόμενων αγωνιστών και αγωνιστριών που ολοένα διευρύνεται και μεγαλώνει. Και η αίσθηση της τιμής και της συγκίνησης απορρέει όχι από κάποια προσωπική μου φιλοδοξία (τέτοιες δεν είχα ποτέ, όσα χρόνια είμαι στο κίνημα), αλλά γιατί άνθρωποι με βαριά ιστορία και προσφορά, όπως αυτοί που προηγήθηκαν στο βήμα, και όπως καθένας από τους διακόσιους σαρανταπέντε υποψηφίους που έχω την τιμή να με πλαισιώνουν, καθώς και πολλοί άλλοι συναγωνιστές που στηρίζουν την κίνηση αυτή, κάνουν το βήμα της υπέρβασης και μου δείχνουν το μήνυμα ότι με θεωρούν ικανό και άξιο να προσωποποιήσω την ανάγκη για ένα πολύ μεγαλύτερης κλίμακας πολιτικό εγχείρημα, γιατί τέτοιες δυστυχώς είναι όχι οι φιλοδοξίες, αλλά οι ανάγκες που το υπαγορεύουν. Και γι’ αυτό παραμερίζω κάθε προσωπική μου συστολή και πολύ γρήγορα εκτοπίζω την αίσθηση της τιμής, προσλαμβάνοντας την αίσθηση της ευθύνης για αυτό το οποίο προσπαθούμε να κάνουμε.
Οι δημοτικές εκλογές που θα γίνουν σε έναν μήνα είναι εκλογές σε ένα γκρίζο φόντο, γεμάτο αποκαΐδια, ρατσισμό, οικονομική λεηλασία, πολεμική απειλή, φασιστική και ρατσιστική απειλή και προσπάθεια επαναφοράς του ναζιστή κατάδικου, σε μια Αθήνα που συμπυκνώνονται όλες οι κυρίαρχες αστικές πολιτικές που εκφράζουν τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Και προτού αναφερθώ λίγο πιο συγκεκριμένα σε αυτά, να πω ότι οι δημοτικές εκλογές δεν είναι τοπικές εκλογές, δεν είναι εκλογές δεύτερης κατηγορίας, δεν είναι εκλογές για τα «επιμέρους». Αυτός ο διαχωρισμός των κεντρικών πολιτικών προβλημάτων από τις αυτοδιοικητικές τους συνέπειες είναι εκ του πονηρού, μπορεί κάποιοι αφελώς να το πιστεύουν και στους χώρους της Αριστεράς, αλλά εάν καθίσουμε να δούμε τα ζητήματα της αυτοδιοίκησης, όλα αυτά που ανέφεραν οι προηγούμενοι ομιλητές, που αποτελούν τους άξονες της συγκυρίας στην οποία βρισκόμαστε, αλλά και τους άξονες της στοχοθεσίας μας, θα δούμε ότι το καθένα από αυτά εκπορεύεται από μία κεντρική πολιτική επιλογή που υλοποιείται βεβαίως και στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και ότι η αντίσταση σε αυτά, ακόμα και από αυτούς που δεν το συνειδητοποιούν, σημαίνει αντίσταση σε αυτές τις επιλογές. Συνοψίζοντας και συνομολογώντας όσα λέχθηκαν ήδη από τους προλαλήσαντες, θα ήθελα να εισφέρω ότι οι κύριοι άξονες της εικόνας αυτής της προεκλογικής περιόδου στην Αθήνα είναι οι εξής :
Πρώτα απ’ όλα, είναι η επιδρομή της πολιτικής του κεφαλαίου στην οικονομική λεηλασία και την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης εργασιακών δικαιωμάτων και όρων αμοιβής και εργασίας, άμεσα και έμμεσα, άμεσα για όσους εργάζονται στον Δήμο, για τους συμβασιούχους που δεν μονιμοποιούνται, για τις απολύσεις που δεν αντικαθίστανται με νέες προσλήψεις και έμμεσα με τον μαρασμό των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου, που παρέχονται στους κατοίκους του γιατί ο Δήμος, πριν πάμε στις πόλεις, στους δρόμους και στα κτήρια, είναι ένα σύνολο κοινωνικών υπηρεσιών που τον έχει κατακτήσει η ελληνική κοινωνία και που για τον Δήμο της Αθήνας, και για κάθε Δήμο λίγο ή πολύ, σημαίνει δημοτικά ιατρεία, σημαίνει παιδικές χαρές, παιδικοί σταθμοί, βρεφονηπιακοί σταθμοί, βοήθεια στο σπίτι, αθλητισμός, δομές αστέγων, δομές τοξικοεξαρτημένων, λέσχες φιλίας, ΚΑΠΗ, καθαριότητα, πράσινο, , πάρκα, λόφοι, καθαριότητα, γηροκομείο, ξενώνες κακοποιημένων γυναικών και δομές υποδοχής θυμάτων έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, κοινωνικοί λειτουργοί, κοινωνική υπηρεσία, σχολικές επιτροπές, σχολικά κτίρια σχολεία, νηπιαγωγεία, συντήρηση, τεχνικές υπηρεσίες και άλλα. Όλα αυτά υποβαθμίζονται, λειτουργούν χωρίς επαρκή στελέχωση και στην πράξη ολοένα και περισσότερο οι υπηρεσίες που παρέχονται και που όλο και λιγοστεύουν παραχωρούνται σε ιδιώτες και γίνονται αντικείμενο ιδιωτικών έργων με έμφαση στο πράσινο και στα τεχνικά έργα.
Το δεύτερο : Η επιδρομή του τουριστικού και κατασκευαστικού κεφαλαίου, η οποία επιχειρεί έναν μια πολεοδομική αλλοτρίωση και έναν πρωτόγνωρο τουριστικό μετασχηματισμό του κέντρου της πόλης και των γειτονιών του και την μετατροπή του σε ντεκόρ και χώρο εξυπηρέτησης τουριστικών διαδρομών σε βάρος των κατοίκων, των εργαζομένων και των αναγκών τους.
Τρίτον, η στεγαστική κρίση, που είναι πρωτόγνωρη για την Αθήνα τις τελευταίες δεκαετίες, η εκτόξευση των τιμών των ενοικίων και η έλλειψη προσφοράς στέγης προσφερόμενης για πρώτη κατοικία, γιατί προτιμώνται τα AirBnB και οι βραχυχρόνιες μισθώσεις. Μαζί με την απειλή των εξώσεων και των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Και εκεί χρειάζεται παρέμβαση. Παρέμβαση για να διεκδικηθεί νομοθετικό φρένο στις τιμές των μισθωμάτων, νομοθετική παρέμβαση για περιορισμούς στην χρήση των AirBnB, και για την απαγόρευση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας.
Τέταρτο, η επιδρομή του κεφαλαίου στη ζωή μας εκφράζεται με την καταστροφή χώρων πρασίνου και δημοσίων χώρων, την μείωση του πρασίνου, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των δημοσίων χώρων και την μετατροπή και αυτών, μικρών και μεγάλων, σε χώρους τουριστικής ατραξιόν. Από τον «Μεγάλο Περίπατο», που στα πολλά που θα μπορούσε να πει κανένας, ένα θα πω, για όσους δεν το ξέρουν : Ότι αποφασίστηκε και ανατέθηκε χωρίς κανένα διαγωνισμό και χωρίς καμία διαβούλευση, με την επίκληση μιας διάταξης στη νομοθεσία δημοσίων έργων περί κατεπείγοντος ως μέσο προστασίας των πολιτών από τον κοροναϊό, για να έχουνε τάχα μου λωρίδα να περπατάνε στην Πανεπιστημίου. Χωρίς φυσικά, μην ψάξετε να βρείτε αν υπήρξε καμία γνωμοδότηση της Επιτροπής Προστασίας Δημόσιας Υγείας, αυτά πια τα ξέρουμε και από τις απαγορεύσεις των διαδηλώσεων τον Δεκέμβριο του 2020 που πήγαμε και στο κρατητήριο. Και αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχε καμία τέτοια γνωμοδότηση. Καθ’ υπέρβαση αρμοδιότητας της Περιφέρειας, που είναι δικιά της η Πανεπιστημίου, και ας αφήσω το κόστος, που είναι 1,9 δις., διότι το πρωτεύον είναι ότι και τζάμπα να γινότανε αυτό, βλάπτει και δεν ωφελεί την Αθήνα και εξυπηρετεί μονάχα τουριστικές διαδρομές και το θεαθήναι, διότι κανένας φυσικά δεν έχει την διάθεση να περπατάει, Αθηναίος, δίπλα σε καυσαέρια και λεωφορεία, και γιατί αν ένας δρόμος στην Αθήνα έχει πεζοδρόμια μεγάλα, αυτός είναι η Πανεπιστημίου και δεν χρειαζότανε. Παρ’ όλ’ αυτά, πληρώθηκαν 5.700€ για κάθε παγκάκι, 33.000€ για κάθε ζαρντινιέρα, και πάμε τώρα στις εκλογές με μια Πανεπιστημίου γεμάτη χώματα και μπάζα.
Πέμπτο η καταστολή και η αστυνομοκρατία, με τα Εξάρχεια γεμάτα λαμαρίνες και αστυνομικούς σε εικοσιτετράωρη βάση, όπως και ο Στρέφης, την ώρα που τα σεξιστικά εγκλήματα και τα ρατσιστικά εγκλήματα γίνονται ανενόχλητα και οι γειτονιές της Αθήνας είναι ανοιχτές σε κάθε ρατσιστική συμμορία και υποδέχονται, ετοιμάζονται να υποδεχθούν και τον πολιτικό τους εκφραστή στις δημοτικές εκλογές. Βλέπετε, όλα τα σύνορα φρουρούνται, φυλάσσονται από FRONTEX, περιπολίες, λιμενικά, συνοριοφύλακες, φράχτης Έβρου. Οι πρόσφυγες πνίγονται στην θάλασσα, καίγονται στην στεριά και συκοφαντούνται ως εμπρηστές, αλλά οι Κροάτες έρχονται και δολοφονούν μέχρι την Νέα Φιλαδέλφεια και οι συμμορίες στον Περισσό δολοφονούν επίσης. Και στην σωρεία των εγκλημάτων έμφυλης βίας, γυναικοκτονίας και ενδοοικογενειακής βίας, δεν υπάρχει καμία ουσιαστικά πρόληψη.
Εκτο, είναι ακόμα η εγκατάλειψη ολόκληρων περιοχών της πίσω αυλής της πόλης, και η παράλειψη οποιουδήποτε σχεδίου ανάπλασης δεν έχει ακόμα υπαγορευτεί από το ιδιωτικό κεφάλαιο για τις ανάγκες του. Πράγματι, αυτή η περιοχή, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους προλαλήσαντες και άλλους πολλούς, γιατί μου έκαναν την τιμή χθες να πάμε από το πρωί μέχρι το βράδυ σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας. Πολλά θα είχα να πω, ένα από τα πιο συγκλονιστικά είναι ότι όλη αυτή η περιοχή που είναι ανάμεσα σε Ακαδημία Πλάτωνος, Ελαιώνα και Κηφισό, το κατ’ ευφημισμόν παλιά λεγόμενο «Βιομηχανικό Πάρκο» είναι ένας χώρος εγκατάλειψης, μαρασμού, που θα μπορούσε να γίνει μια ανάπλαση εκεί για ένα σχέδιο βιώσιμης κατοικίας, χώρων πρασίνου και κοινόχρηστων χώρων, αλλά δεν γίνεται και παραμένει όπως είναι γιατί ακόμα το μεγάλο κεφάλαιο δεν έχει διαμορφώσει τα σχέδια του. Τα διαμορφώνει εν μέρει βέβαια, θα κάνουν το γήπεδο του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό με 120 εκατομμύρια από το Ταμείο Ανάκαμψης, λεφτά τα οποία υποτίθεται πρέπει να δίνονται για δομές υγείας και έργα προστασίας της κοινωνίας από τον κοροναϊό. Αλλά θα δοθούν για αυτό που το 2008 ακυρώσαμε την διπλή ανάπλαση για να πάει τώρα το γήπεδο του Παναθηναϊκού εκεί.
Και ακόμα για να μεταφερθούν και τα δικαστήρια του Πρωτοδικείου από την Ευελπίδων και να χτιστούν κι άλλα δικαστήρια ανάμεσα στο Εφετείο και στο Ειρηνοδικείο, για να τσιμεντοποιηθεί κι άλλο αυτή η γειτονιά, για να επιβαρυνθεί κυκλοφοριακά και άλλο και έναν ανθρώπινο χώρο, τον μόνο που διαθέτουν τα ελληνικά δικαστήρια, προφανώς να τον αδειάσουνε, διότι κι αυτός είναι ένα φιλέτο για ιδιωτικοποίηση. Δίπλα στην Πλατεία Πρωτομαγιάς, που δεν θα πάει μόνο το μετρό που χρόνια το διεκδικούσαμε, αλλά και γραφεία και εργοτάξια της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ.
Κοντά σ’ αυτά, το Πάρκο Δρακοπούλου, επίσης με λαμαρίνες και αστυνομικούς, που οι κάτοικοι μπόρεσαν με την κινητοποίηση τους και έσωσαν τα δέντρα, και αυτό που κάνει ο Δήμαρχος όμως που το παραχωρεί για οχτώ χρόνια στον Ερυθρό Σταυρό συνιστά αναίρεση του κοινόχρηστου χαρακτήρα του, σημαίνει ότι καθίσταται αντικείμενο συναλλαγής και σημαίνει ότι οικοδομεί τις προϋποθέσεις (αυτό θέλει) για να ιδιωτικοποιηθεί και ανοικοδομηθεί μετά.
Να πω ακόμα για το ΜΕΤΡΟ των Εξαρχείων ότι ετοιμάζεται να καταστρέψει μια ολόκληρη πόλη, που οι κάτοικοι με τους αγώνες τους μέχρι στιγμής έχουνε σώσει τα δέντρα, καθώς οι εργασίες δεν έχουν φτάσει μέχρι εκεί και καθώς και η Αρχαιολογική Υπηρεσία εξέφρασε την αντίθεση της με την διενέργεια των εργασιών.
Να πω για τον Στρέφη, ο οποίος τα μισά του δέντρα είναι ξεραμένα και τα άλλα μισά μισοξεραμένα, γιατί είναι ασυντήρητα, και που από τις επανειλημμένες παρεμβάσεις έχει χαθεί το ανάγλυφο του εδάφους του, έχει γεμίσει χώματα και έχουν καταστραφεί πάρα πολλά σημεία, βράχοι, δέντρα κλπ,
Και να πω βέβαια ότι, εκτός απ’ όλα αυτά, ζούμε σε μια πόλη αβίωτη, χωρίς πεζοδρόμια χωρίς έστω και μικρά καταφύγια από την κλιματική κρίση, χωρίς φωτισμό, χωρίς προσβασιμότητα ΑΜΕΑ, χωρίς ελεύθερους χώρους και ελεύθερους δρόμους με κυριαρχία του ΙΧ, και μια πόλη στην οποία όσες φορές έχει υπάρξει η αντίσταση των κατοίκων, έχει πετύχει μικρές νίκες, ακόμα και από κατοίκους που δεν συμμερίζονται κατ’ ανάγκη τις δικές μας απόψεις.
Είναι αναμφισβήτητο, φίλες και φίλοι, ότι αυτά τα οποία συμβαίνουν στην Αθήνα είναι αποτέλεσμα κεντρικών πολιτικών επιλογών, τόσο όσον αφορά τις οικονομικές πολιτικές, όσο και την κλιματική κρίση και τις συνέπειες της, και στον λεγόμενο «υποκειμενικό παράγοντα» θα ήθελα να επισημάνω το εξής, το οποίο θα πρέπει να μας ευαισθητοποιήσει για να κάνει την διαφορά :
Πολύς κόσμος του αγώνα, της Αριστεράς, των κινημάτων, της πάλης στα επιμέρους στις γειτονιές, αισθάνεται απογοητευμένος από τα εκλογικά αποτελέσματα, όποιες και αν ήταν οι πολιτικές του επιλογές. Αλλά η ζωή ευτυχώς δεν εξελίσσεται με μια μηχανιστική, νομοτελειακή εξέλιξη η οποία να επιβεβαιώνει τις στατιστικές όλο και προς την επαύξηση των μεγεθών τους και καμία φορά μέσα από το γκρίζο η ζωή έχει την τάση να γεννάει το πράσινο. Ένα τέτοιο πράσινο είναι η ομοφωνία των τριών αυτοδιοικητικών παρατάξεων, παρατάξεων με μεγάλη ιστορία και προσφορά η καθεμία, που πραγματικά αισθάνομαι ότι επαυξάνει την θέση μου ευθύνης από την οποία καλούμαι να υπηρετήσω το εγχείρημα αυτό, να αυτοπεριοριστούν, να υπηρετήσουν την ενότητα και να επιλέξουν έναν τρόπο συλλειτουργίας ο οποίος δίνει την λειτουργία όχι μόνο για την ενότητα, αλλά για την υπέρβαση, για την συγκρότηση, για την προοπτική και για την διεύρυνση, χωρίς να χάνεται ο προσανατολισμός μας. Ο προσανατολισμός μας είναι πάντα και ο στόχος μας, το λογότυπο που βλέπετε, να διαλύσουμε το μαύρο κτήριο του τσιμέντου και της ασφάλτου και να φτάσουμε στο κόκκινο αστέρι.
Είμαστε μία παράταξη, ένας συνδυασμός στον οποίον θα παρακαλέσω και δημόσια να μην ξανακούσω και να μην ξαναδιαβάσω την λέξη «επικεφαλής», γιατί δεν έχουμε επικεφαλής. Η λειτουργία μας είναι συλλογική και ισότιμη. Ο τίτλος του υποψηφίου Δημάρχου αντιστοιχεί στην θεσμική μας υποχρέωση να εμφανίσουμε μια ιδιότητα που αντιστοιχεί με εκείνες που αναλαμβάνει κάποιος που θέλει να συμμετάσχει στις δημοτικές εκλογές και σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνει ιεραρχήσεις μεταξύ μας, υφισταμένους και προϊσταμένους, γιατί τέτοιες σχέσεις δεν υπάρχουν. Η ισοτιμία και η συλλογικότητα της λειτουργίας μας υπηρετείται και από το γεγονός ότι και σήμερα ο ομιλών δεσμεύεται στην αρχή της εναλλαγής και στο πρόσωπο του υποψηφίου Δημάρχου.
Ο στόχος του συνδυασμού μας είναι να μπορέσει να υπηρετήσει νικηφόρα τρεις ανάγκες :
Την ανάγκη του κόσμου που υπερασπίζεται την ζωή του, τις γειτονιές, τα κινήματα, το περιβάλλον, τα εργασιακά του δικαιώματα να μπορέσει να αγωνιστεί, να διευρύνει τις μικρές του νίκες και μέσα από τα κεκτημένα και την αυτοπεποίθηση που προκύπτει από αυτές, να επιδιώξει τις μεγαλύτερες που θα έρθουνε άμα έρθει η μικρή.
Την ανάγκη του κόσμου του αντιφασιστικού αγώνα, της αντιρατσιστικής αλληλεγγύης, της κοινωνικής αλληλεγγύης, να φράξει τον δρόμο στις ναζιστικές συμμορίες, να επιδιώξει ξανά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, να επιδιώξει την καταδίκη των δολοφόνων του Σαχτάρ και του Κατσουρή και να κλείσει τον δρόμο σε κάθε φασιστική συμμορία, σε κάθε ρατσιστικό έγκλημα, σε κάθε σερίφη του Έβρου και αλλού.
Και την ανάγκη του κόσμου της Αριστεράς, της οικολογίας, των κινημάτων, του πολιτισμού, της αλληλεγγύης, των αντιστάσεων, της εργασίας και της νεολαίας να νιώσει ότι έχει ένα στήριγμα που ενώνει, που συνθέτει, που οδηγεί, που εμπνέει, που συγκροτεί και που μπορεί να αντιστρέψει αυτήν την πραγματικότητα, να ορθώσει ανάστημα στους ναζιστές, να σταθεί ίσος προς ίσον απέναντι σε αυτούς από τους οποίους εκπορεύονται τα αστικά συμφέροντα και το αυτοδιοικητικό τους προσωπικό και να διεκδικήσει αυτό που έτσι και αλλιώς εκφράζει : Την κοινωνική πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης και να την κάνει και δημοτική πλειοψηφία.
Δεν είμαστε ένας περιθωριακός συνδυασμός που αρκείται στο 3%. Εκφράζουμε την πλειοψηφία της πόλης και θα την διεκδικήσουμε. Ευχαριστώ.
Αθήνα, 4.9.2023
Κώστας Παπαδάκης
