Έγκλημα στα Τέμπη: Με την πλάτη στον τοίχο η κυβέρνηση

Τα κυ­βερ­νη­τι­κά επι­τε­λεία, «τυ­φλω­μέ­να» από την αλα­ζο­νεία του «41%» και την τε­ρά­στια ανε­πάρ­κεια των δυ­νά­με­ων της συ­στη­μι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, ζού­σαν με την ψευ­δαί­σθη­ση ότι αυτό το έγκλη­μα με τους 57 νε­κρούς, έχει ξε­χα­στεί. Οι δια­στά­σεις που έχει λάβει το (και) πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα του εγκλή­μα­τος των Τε­μπών, οι οποί­ες διο­γκώ­νο­νται κάθε μέρα που περ­νά­ει, δεν δια­θέ­τουν εύ­κο­λη αντι­με­τώ­πι­ση και η επι­χει­ρού­με­νη από το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου «φυγή προς τα εμπρός» (με τα μέτρα «ασπι­ρί­νες» για την ακρί­βεια και τα «ψί­χου­λα» του κα­τώ­τα­του μι­σθού), κολ­λά­ει στις λά­σπες αυτής της τρα­γι­κής υπό­θε­σης. 

Η οργή του κό­σμου, γιατί «ζούμε από τύχη», επέ­στρε­ψε στους δρό­μους και υπεν­θύ­μι­σε ότι η εκλο­γι­κή υπε­ρο­χή, δεν με­τα­φρά­ζε­ται μη­χα­νι­κά σε κοι­νω­νι­κή απο­δο­χή του κυ­βερ­νη­τι­κού αφη­γή­μα­τος και των επι­θε­τι­κών πρω­το­βου­λιών του Μη­τσο­τά­κη (ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, ποι­νι­κοί κώ­δι­κες, χυ­δαία υπο­στή­ρι­ξη στο κρά­τος-δο­λο­φό­νο του Ισ­ρα­ήλ κλπ). Το αί­σθη­μα ανα­σφά­λειας για τις με­τα­φο­ρές και τις κρί­σι­μες υπο­δο­μές, σε εν­δε­χό­με­νο πυρ­κα­γιάς ή πλημ­μύ­ρας, είναι διά­χυ­το. Οι κρα­τού­ντες, έχο­ντας ως κο­ρω­νί­δα το «όλα έχουν μια τιμή», κο­στο­λο­γούν τη ζωή και τον θά­να­το με βάση τη ζημία και το όφε­λος. Η κοι­νω­νία δεί­χνει όμως πως δεν ξε­χνά­ει και δεν συγ­χω­ρεί.

Γι’ αυτό και τα ονό­μα­τα των νε­κρών του δυ­στυ­χή­μα­τος, έπρε­πε να σβη­στούν έξω από τη βουλή. Αλλά η κοι­νω­νι­κή πίεση και η επι­μο­νή των φοι­τη­τών που ξα­να­έ­γρα­ψαν τα ονό­μα­τά τους, δια­τή­ρη­σαν τη μνήμη των θυ­μά­των και ανά­γκα­σαν τον δή­μαρ­χο Αθή­νας Χ. Δούκα, να απο­λο­γεί­ται και να εξαγ­γέλ­λει τη δη­μιουρ­γία μνη­μεί­ου για τα θύ­μα­τα των Τε­μπών και τον Βο­ρί­δη να βρί­σκει πεδίο άσκη­σης της ιδε­ο­λο­γι­κής μάχης κατά της Αρι­στε­ράς και όσων αντι­στέ­κο­νται στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λαί­λα­πα. 

Οι απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις δεν ήταν μόνο για τα Τέμπη, αφού το σύν­θη­μα «τα κέρδη τους, οι ζωές μας» συ­μπυ­κνώ­νει τη συν­θή­κη που δη­μιουρ­γεί η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή: τα εται­ρι­κά κέρδη είναι πάνω και πέρα από κάθε ανά­γκη των «από κάτω», που στε­νά­ζουν από την κερ­δο­σκο­πία των επι­χει­ρή­σε­ων και εύ­χο­νται να μη χρεια­στούν νο­σο­κο­μεια­κή πε­ρί­θαλ­ψη, γιατί θα πρέ­πει να βά­λουν βαθιά το χέρια στην τσέπη. Όμως, τα Τέμπη ήταν το κοινό ση­μείο ανα­φο­ράς της απερ­γί­ας και η απαί­τη­ση για δι­καιο­σύ­νη, για να απο­δο­θούν οι ποι­νι­κές και πο­λι­τι­κές ευ­θύ­νες στους υπαί­τιους, για δη­μό­σια και δω­ρε­άν αγαθά, απει­λεί να «απο­διορ­γα­νώ­σει» τον αυ­τά­ρε­σκο σχε­δια­σμό του κυ­βερ­νη­τι­κού κέ­ντρου. 

Διε­ρεύ­νη­ση - Συ­γκά­λυ­ψη

Αυτή τη στιγ­μή, βρί­σκο­νται σε εξέ­λι­ξη του­λά­χι­στον δύο δι­κα­στι­κές έρευ­νες, μία εγ­χώ­ρια και μία από τον Ευ­ρω­παίο Ει­σαγ­γε­λέα. Στους 34 ανέρ­χε­ται πια ο κα­τά­λο­γος των κα­τη­γο­ρου­μέ­νων για την κρα­τι­κή δο­λο­φο­νία των Τε­μπών, καθώς η δίωξη κατά του πρώην πε­ρι­φε­ρειάρ­χη Θεσ­σα­λί­ας Αγο­ρα­στού συγ­χω­νεύ­θη­κε με τους υπό­λοι­πους κα­τη­γο­ρού­με­νους. Αλλά η κυ­βέρ­νη­ση ακόμα δεν θέλει να μας πει ποιος έδωσε την εντο­λή για το μπά­ζω­μα-αλ­λοί­ω­ση του ση­μεί­ου της τρα­γω­δί­ας. Πα­ράλ­λη­λα δεν απο­κλεί­ε­ται να υπάρ­ξουν και νέοι κα­τη­γο­ρού­με­νοι όσο η δι­κα­στι­κή έρευ­να συ­νε­χί­ζε­ται, ενώ οι αγω­γές των συγ­γε­νών των θυ­μά­των έχουν αρ­χί­σει να εκ­δι­κά­ζο­νται.

Πέρα από τις δι­κα­στι­κές έρευ­νες, στο επί­κε­ντρο μπαί­νει εκ νέου το θέμα της έκρη­ξης μετά από τη σύ­γκρου­ση των τρέ­νων, κάτι που ανα­μέ­νε­ται να διε­ρευ­νή­σει εν­δε­λε­χώς ο τρί­τος πραγ­μα­το­γνώ­μο­νας που ορί­στη­κε από τη Δι­καιο­σύ­νη. Θε­ω­ρεί­ται δε­δο­μέ­νο ότι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι νε­κροί προ­έ­κυ­ψαν από την ανά­φλε­ξη. Να ση­μειω­θεί ότι τα μέλη της επι­τρο­πής ανε­ξάρ­τη­των εμπει­ρο­γνω­μό­νων που όρι­σαν οι οι­κο­γέ­νειες των θυ­μά­των συ­μπέ­ρα­ναν πως η έκρη­ξη και το μα­νι­τά­ρι ήταν απο­τέ­λε­σμα της ύπαρ­ξης ξυ­λο­λί­ου που υπήρ­χε στην εμπο­ρι­κή αμα­ξο­στοι­χία, ενώ στο πό­ρι­σμά τους το­νί­ζουν τα τε­ρά­στια κενά στη διε­ρεύ­νη­ση του εγκλή­μα­τος και την κακή κα­τά­στα­ση στην οποία πα­ρα­μέ­νει ο ελ­λη­νι­κός σι­δη­ρό­δρο­μος από πλευ­ράς ασφά­λειας. Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση θα πρέ­πει να απα­ντη­θεί το ερώ­τη­μα εάν ήταν δη­λω­μέ­νη η με­τα­φο­ρά της συ­γκε­κρι­μέ­νης ου­σί­ας, που χρη­σι­μο­ποιεί­ται δια­δε­δο­μέ­να και στη νο­θεία καυ­σί­μων. 

Η ανα­μο­νή των πο­ρι­σμά­των της Εξε­τα­στι­κής Επι­τρο­πής, που η ΝΔ έδωσε ρε­σι­τάλ με­θο­δεύ­σε­ων με στόχο τη συ­γκά­λυ­ψη, δεν θα μας κάνει και πολύ σο­φό­τε­ρους. Η επι­τρο­πή, εφό­σον δεν ήταν προ­α­να­κρι­τι­κή, όπως απο­δεί­χτη­κε στην πράξη, έγινε μόνο και μόνο για να επι­βε­βαιω­θεί το κυ­βερ­νη­τι­κό αφή­γη­μα περί «αν­θρω­πί­νου λά­θους» και «δια­χρο­νι­κών ευ­θυ­νών». Πα­ρό­λο που ανα­δεί­χθη­κε η χρό­νια εγκα­τά­λει­ψη του σι­δη­ρό­δρο­μου, οι πα­ρα­λεί­ψεις αξιω­μα­τού­χων και η από­κρυ­ψη στοι­χεί­ων, με απο­κο­ρύ­φω­μα τις άθλιες υπεκ­φυ­γές Κα­ρα­μαν­λή και την προ­κλη­τι­κή στάση του διευ­θύ­νο­ντα συμ­βού­λου της Hellenic Train. 

Ο Β. Προ­φυλ­λί­δης, μέλος της τρι­με­λούς Επι­τρο­πής Εμπει­ρο­γνω­μό­νων που διό­ρι­σε η κυ­βέρ­νη­ση, είπε στην Εξε­τα­στι­κή ότι τη μέρα του εγκλή­μα­τος ο σι­δη­ρό­δρο­μος ήταν σε επί­πε­δα 1960. Κα­τέ­θε­σε ότι δεν έγινε αυ­το­ψία στα συ­ντρίμ­μια των τρέ­νων, γιατί όταν ορί­στη­καν ως μέλη της Επι­τρο­πής, αυτά είχαν ήδη με­τα­φερ­θεί αλλού, και ότι δεν ασχο­λή­θη­καν με την πυρ­κα­γιά που προ­κλή­θη­κε από τη σύ­γκρου­ση, καθώς γι’ αυτό χρειά­ζο­νταν άτομα με ει­δι­κές γνώ­σεις μη­χα­νο­λο­γί­ας και χη­μι­κής. 

Συγ­χρό­νως, «τρέ­χει» το κύμα των υπο­γρα­φών για την συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση και την ενερ­γο­ποί­η­ση του νόμου περί ευ­θύ­νης υπουρ­γών, καθώς και την κα­τάρ­γη­ση της βου­λευ­τι­κής ασυ­λί­ας, όταν προ­κύ­πτει ποι­νι­κή ευ­θύ­νη πο­λι­τι­κών προ­σώ­πων, το οποίο έχει ξε­πε­ρά­σει τα 1.500.000 εκα­τομ­μύ­ρια υπο­γρα­φές. Εν­δει­κτι­κό της στή­ρι­ξης στις οι­κο­γέ­νειες των θυ­μά­των που δί­νουν το δικό τους αγώνα για να υπάρ­ξει ου­σια­στι­κή διε­ρεύ­νη­ση του εγκλή­μα­τος και πραγ­μα­τι­κή δι­καιο­σύ­νη.

Τη μέρα που έγινε το έγκλη­μα στα Τέμπη δεν λει­τουρ­γού­σε κα­νέ­να σύ­στη­μα ασφα­λεί­ας. Ένα χρόνο αρ­γό­τε­ρα, με απο­κά­λυ­ψη της «Εφ.Συν.» και των Reporters United, μα­θαί­νου­με ότι τα τρένα εξα­κο­λου­θούν να κυ­κλο­φο­ρούν στα τυφλά. Χωρίς να υπάρ­χουν φα­νά­ρια σ’ ένα τμήμα της γραμ­μής Αθή­να-Θεσ­σα­λο­νί­κη που δεν πλημ­μύ­ρι­σε από την κα­κο­και­ρία Daniel, στο οποίο η ση­μα­το­δό­τη­ση θα μπο­ρού­σε εύ­κο­λα να απο­κα­τα­στα­θεί. Στο τμήμα αυτό πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η δεύ­τε­ρη με­γα­λύ­τε­ρη σή­ραγ­γα της χώρας, η σή­ραγ­γα Όθρυος, μή­κους 7 χι­λιο­μέ­τρων. Το πιο εξω­φρε­νι­κό είναι ότι μι­λώ­ντας στην εξε­τα­στι­κή επι­τρο­πή της βου­λής την 1η Φε­βρουα­ρί­ου ο πρό­ε­δρος του ΟΣΕ, Πα­να­γιώ­της Τε­ρε­ζά­κης, δή­λω­σε ότι όλα λει­τουρ­γούν «κα­νο­νι­κό­τα­τα».

Η επι­τρο­πή της βου­λής «δια­λύ­θη­κε» μετά από κά­ποιες συ­νε­δριά­σεις, με την απο­χώ­ρη­ση έξι κομ­μά­των που κα­τήγ­γει­λαν την κυ­βερ­νη­τι­κή πλειο­ψη­φία για «κου­κού­λω­μα», επι­ση­μαί­νο­ντας ότι δεν κλή­θη­καν ση­μα­ντι­κοί μάρ­τυ­ρες και πως δεν δια­βι­βά­στη­κε η δι­κο­γρα­φία του εφέτη ανα­κρι­τή στην επι­τρο­πή (κάτι που έγινε λίγες μέρες μετά). Συγ­γε­νείς των θυ­μά­των κα­τήγ­γει­λαν κι αυτοί συ­γκά­λυ­ψη ανα­φο­ρι­κά με τις συν­θή­κες διε­ξα­γω­γής της δια­δι­κα­σί­ας, κά­νο­ντας λόγο για «τε­ρά­στια προ­σβο­λή» των νε­κρών. 

Κα­θο­ρι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας

H υπό­θε­ση με τη σι­δη­ρο­δρο­μι­κή τρα­γω­δία στα Τέμπη δεν είναι ένα ζή­τη­μα με το οποίο η κυ­βέρ­νη­ση θα ξε­μπερ­δέ­ψει εύ­κο­λα. Δεν είναι μόνο ότι αργά ή γρή­γο­ρα θα ξε­κι­νή­σει η δίκη. Ο θυμός στην κοι­νω­νία δεν έχει ξε­θυ­μά­νει, το αί­σθη­μα της αδι­κί­ας και της ατι­μω­ρη­σί­ας επι­μέ­νει, εφό­σον όλο και πε­ρισ­σό­τε­ροι/ες συ­νει­δη­το­ποιούν τα κα­τα­στρο­φι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων. Και μά­λι­στα απέ­να­ντι σε μια κυ­βέρ­νη­ση που με­τα­τρέ­πει τα δη­μό­σια αγαθά, σε πεδίο (εγκλη­μα­τι­κής) ιδιω­τι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας και επι­τί­θε­ται άγρια στο ερ­γα­τι­κό ει­σό­δη­μα, την υγεία, την παι­δεία, όταν δεν πρω­τα­γω­νι­στεί σε επι­κίν­δυ­να ιμπε­ρια­λι­στι­κά παι­χνί­δια «με τη φωτιά». 

Η φθηνή επι­κοι­νω­νια­κή δια­χεί­ρι­ση, που την εί­δα­με να ξε­δι­πλώ­νε­ται και με αφορ­μή την επέ­τειο των Τε­μπών, δεν μπο­ρεί να κρα­τή­σει για πάντα. Η εμπει­ρία έχει δεί­ξει ότι η επι­κοι­νω­νια­κή υπε­ρο­χή ποτέ δεν κρα­τά­ει για πολύ και όταν κα­ταρ­ρέ­ει, αυτό γί­νε­ται με κρότο. Η πραγ­μα­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη της κυ­βέρ­νη­σης βαί­νει μειού­με­νη. Μπο­ρεί η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη να δεί­χνει ισχυ­ρή, απέ­να­ντι στην ακίν­δυ­νη αντι­πο­λί­τευ­ση, όμως δεν παύει να είναι μειο­ψη­φι­κή απέ­να­ντι στην κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση. Τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους φοι­τη­τές, τους αγρό­τες, τους συ­ντα­ξιού­χους που ασφυ­κτιούν από την κα­τα­θλι­πτι­κή συ­ναί­νε­ση του κε­ντρι­κού πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού και βρί­σκο­νται στους δρό­μους εδώ και μήνες. Και που σί­γου­ρα χρειά­ζο­νται τη στή­ρι­ξη μιας Αρι­στε­ράς, μα­ζι­κής και αλη­θι­νά ρι­ζο­σπα­στι­κής, για μπλο­κά­ρουν την κυ­βερ­νη­τι­κή επί­θε­ση και να αντε­πι­τε­θούν. 

Ει­δι­κά στο θέμα των Τε­μπών, ο κυ­βερ­νη­τι­κός θί­α­σος, βρί­σκε­ται με την πλάτη στον τοίχο. Και αυτή η κρί­σι­μη δυ­να­μι­κή της κοι­νω­νι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης, ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο θα γί­νε­ται ο κα­θο­ρι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας και των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων. Και είναι δυ­να­τόν να κα­θο­ρί­σει ακόμη και το τε­λι­κό απο­τέ­λε­σμα των ευ­ρω­ε­κλο­γών, για το οποίο ανη­συ­χούν έντο­να πια οι προ­πα­γαν­δι­στές της «πα­ντο­δυ­να­μί­ας Μη­τσο­τά­κη». 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά