Μπροστά στην κάλπη των ευρωεκλογών: Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε ακόµα πιο αντιδραστικό φόντο

Στις εκλο­γές που θα διε­ξα­χθούν σε ολό­κλη­ρη την ήπει­ρο θα εκλε­γούν τα 720 µέλη του Ευ­ρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου (ΕΚ). Πρό­κει­ται για αύ­ξη­ση από τις 705 έδρες που υπάρ­χουν σή­µε­ρα, ώστε να λη­φθούν υπόψη οι δη­µο­γρα­φι­κές αλ­λα­γές σε πολλά κράτη µέλη. Πα­ρα­δο­σια­κά, η συ­µµε­το­χή υπο­λεί­πε­ται των εθνι­κών εκλο­γών. Το 2019, το πο­σο­στό ανήλ­θε στο 50,66%, η πρώτη φορά που ξε­πέ­ρα­σε το όριο του 50% από το 1994. Κάτι ανά­λο­γο ανα­µέ­νε­ται και φέτος. Πα­ρό­λο που η εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία θα λάβει κυ­ρί­ως χα­ρα­κτή­ρα ανα­µέ­τρη­σης για την επί­λυ­ση εσω­τε­ρι­κών πο­λι­τι­κών ζη­τη­µά­των, σε διά­φο­ρες µε­τρή­σεις κα­τα­γρά­φε­ται και ένα αυ­ξη­µέ­νο εν­δια­φέ­ρον για τις εξε­λί­ξεις στην Ευ­ρώ­πη.

Στην τε­λευ­ταία σύ­νο­δο κο­ρυ­φής της ΕΕ, οι ηγέ­τες των 27 έβα­λαν τις οι­κο­νο­µί­ες των κρα­τών µελών σε «ώρα πο­λέ­µου». Όπως το έθεσε ο πρό­ε­δρος του Ευ­ρω­παϊ­κού Συ­µβου­λί­ου Σαρλ Μισέλ χρη­σι­µο­ποιώ­ντας το γνω­στό κλισέ των πο­λε­µο­κά­πη­λων, «αν θέ­λου­µε ει­ρή­νη, πρέ­πει να ετοι­µα­στού­µε για πό­λε­µο». Ο Μα­κρόν µιλά για χερ­σαί­ες ευ­ρω­παϊ­κές δυ­νά­µεις στο µέ­τω­πο της Ου­κρα­νί­ας και ο Πού­τιν υπεν­θυ­µί­ζει συχνά τις πυ­ρη­νι­κές δυ­να­τό­τη­τες του ρω­σι­κού οπλο­στα­σί­ου. Πρό­σφα­τα, πλη­ρο­φο­ρί­ες από τη Γε­ρµα­νι­κή Υπη­ρε­σία Πλη­ρο­φο­ριών που είδαν το φως της δη­µο­σιό­τη­τας, ανέ­φε­ραν το εν­δε­χό­µε­νο η Ρωσία να επι­τε­θεί σε βάρος κρά­τους-µέ­λους της ΕΕ το 2026, αν στις ΗΠΑ εκλε­γεί πρό­ε­δρος ο Τραµπ. 

Στο ότι βα­δί­ζου­µε σε µια πε­ρί­ο­δο γε­µά­τη πο­λε­µι­κές προ­ε­τοι­µα­σί­ες συ­µφω­νούν όλοι. Η δια­φω­νία, για την ώρα, βρί­σκε­ται στους τρό­πους χρη­µα­το­δό­τη­σης αυτής της δια­δι­κα­σί­ας. Ελ­λά­δα, Γαλ­λία, Ιτα­λία, Πο­λω­νία και Εσθο­νία είναι µε­τα­ξύ των χωρών που υπο­στη­ρί­ζουν την έκ­δο­ση «ευ­ρω­ο­µό­λο­γου θα­νά­του», για πα­κτω­λό χρή­µα­τος προς την πο­λε­µι­κή βιο­µη­χα­νία.

Το «µπλοκ του Βορρά», Γε­ρµα­νία, Ολ­λαν­δία και Αυ­στρία αρ­νεί­ται µια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή, αλλά φυ­σι­κά συ­µφω­νεί στην αύ­ξη­ση των πο­λε­µι­κών δα­πα­νών και στην πε­ραι­τέ­ρω στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΕΕ, απέ­να­ντι στη Ρωσία και όχι µόνο. Εκτός από το ευ­ρω­ο­µό­λο­γο, οι ευ­ρω­η­γε­σί­ες συ­ζη­τούν το σχέ­διο του Ζοζέπ Μπο­ρέλ να χρη­σι­µο­ποι­ή­σει η Κο­µι­σιόν το 90% των κερ­δών από τα πα­γω­µέ­να πε­ριου­σια­κά στοι­χεία της Ρω­σί­ας, προ­κει­µέ­νου να αγο­ρά­σει όπλα για την Ου­κρα­νία.

Σε µια στι­γµή που ελ­λο­χεύ­ει ο κίν­δυ­νος πα­λιν­δρό­µη­σης στην ύφεση, εξαι­τί­ας και των αυ­στη­ρών κα­νό­νων λι­τό­τη­τας που υπα­γο­ρεύ­ει το Σύ­µφω­νο Στα­θε­ρό­τη­τας, οι πο­λε­µι­κές δα­πά­νες επι­διώ­κε­ται να απο­τε­λέ­σουν την ανα­πτυ­ξια­κή διέ­ξο­δο που ανα­ζη­τά η ΕΕ, εν µέσω συ­νε­χό­µε­νων κρί­σε­ων. Και κάπως έτσι ένας νέος γύρος επα­νε­ξο­πλι­σµού των ευ­ρω­παϊ­κών κρα­τών, να οδη­γή­σει σε ένα νέο «φω­τει­νό» οι­κο­νο­µι­κό κύκλο. Κάτι που έχει ξα­να­συ­µβεί στην ιστο­ρία του κα­πι­τα­λι­σµού. Με τη ση­µα­ντι­κή ση­µεί­ω­ση όµως, ότι αυτά τα όπλα κά­ποια στι­γµή χρη­σι­µο­ποι­ή­θη­καν, µε οδυ­νη­ρά για την αν­θρω­πό­τη­τα απο­τε­λέ­σµα­τα.

Σύ­µφω­να µε το Κεί­µε­νο Συ­µπε­ρα­σµά­των, η ΕΕ και τα κράτη µέλη θα επι­τα­χύ­νουν και θα εντεί­νουν την πα­ρο­χή στρα­τιω­τι­κής βο­ή­θειας στην Ου­κρα­νία. Το Ευ­ρω­παϊ­κό Συ­µβού­λιο χαι­ρε­τί­ζει όλες τις πρό­σφα­τες πρω­το­βου­λί­ες σχε­τι­κά µε αυτό, συ­µπε­ρι­λα­µβα­νο­µέ­νης αυτής που ξε­κί­νη­σε από την Τσε­χία για την επεί­γου­σα προ­µή­θεια πυ­ρο­µα­χι­κών για την Ου­κρα­νία. Η Τσε­χία απο­τέ­λε­σε το µέσο και για την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, προ­κει­µέ­νου να πα­ρα­χω­ρή­σει πο­λε­µι­κό υλικό στο Κίεβο. Συγ­χρό­νως, µια ανάρ­τη­ση του Ζε­λέν­σκι στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα, απο­κά­λυ­ψε µυ­στι­κές συ­µφω­νί­ες µε την Αθήνα, που βρί­σκε­ται στην πρώτη γρα­µµή των κρα­τών µελών που θέ­λουν µια ακόµα πιο πο­λε­µό­χα­ρη ΕΕ.

Δεξιά

Σε αυτό το κλίµα µι­λι­τα­ρι­στι­κής υστε­ρί­ας, που απει­λεί την ει­ρή­νη και βάζει σε σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους τους ευ­ρω­παϊ­κούς λαούς, διά­φο­ροι ανα­λυ­τές προ­ε­ξο­φλούν την ενί­σχυ­ση των ακρο­δε­ξιών δυ­νά­µε­ων. Κάθε εί­δους ακρο­δε­ξιοί δη­µα­γω­γοί άλ­λω­στε, βρί­σκο­νται ήδη σε κυ­βερ­νη­τι­κά πόστα ευ­ρω­παϊ­κών χωρών. Κό­µµα­τα που όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο απο­δέ­χο­νται το συ­στη­µι­κό πλαί­σιο, προ­βάλ­λο­ντας ως αστι­κή εναλ­λα­κτι­κή «προ­στα­σί­ας» για το κάθε εθνι­κό κε­φά­λαιο, σε και­ρούς ακραί­ου αντα­γω­νι­σµού. Μπρο­στά στις επερ­χό­µε­νες ευ­ρω­ε­κλο­γές, οι «µε­τριο­πα­θείς» δυ­νά­µεις της Δε­ξιάς, προ­σπα­θούν να ανα­χαι­τί­σουν την άνοδο της ακρο­δε­ξιάς, υιο­θε­τώ­ντας την ατζέ­ντα της. Όχι µόνο ως ρη­το­ρι­κή αλλά και ως εφα­ρµο­σµέ­νη πο­λι­τι­κή. Το µόνο που τε­λι­κά κα­τα­φέρ­νουν είναι να την πρι­µο­δο­τούν.

Η κα­νο­νι­κο­ποί­η­ση της ακρο­δε­ξιάς δια­τη­ρεί τον ακρο­δε­ξιό λόγο και την ακρο­δε­ξιά πρα­κτι­κή ως συ­νώ­νυ­µα µιας «κοι­νής λο­γι­κής», µε απο­τέ­λε­σµα µι­σαλ­λό­δο­ξα αφη­γή­µα­τα να κερ­δί­ζουν τµήµα της λαϊ­κής δυ­σα­ρέ­σκειας. Και ας κα­µώ­νο­νται τους έκ­πλη­κτους, αυτοί που µε την πο­λι­τι­κή τους, ενι­σχύ­ουν αυτή την τάση. Σε σχε­δόν δώ­δε­κα κράτη µέλη της ΕΕ, συ­µπε­ρι­λα­µβα­νο­µέ­νης της Γαλ­λί­ας και της Γε­ρµα­νί­ας, ακρο­δε­ξιά κό­µµα­τα βρί­σκο­νται στην πρώτη ή δεύ­τε­ρη θέση στις δη­µο­σκο­πή­σεις, ευ­νοη­µέ­να από την αντι­δρα­στι­κή στρο­φή της ΕΕ. 

Είναι εν­δει­κτι­κό ότι στο πο­λι­τι­κό µα­νι­φέ­στο του «Ευ­ρω­παϊ­κού Λαϊ­κού Κό­µµα­τος (ΕΛΚ)» για τις ευ­ρω­ε­κλο­γές -πέρα από τη στή­ρι­ξη της υπο­ψη­φιό­τη­τας της Ούρ­σου­λα φον ντερ Λάιεν για δεύ­τε­ρη θη­τεία στην Κο­µι­σιόν- υπο­στη­ρί­ζε­ται µια θε­µε­λιώ­δης αλ­λα­γή στην ευ­ρω­παϊ­κή νο­µο­θε­σία για το άσυλο. «Θέ­λου­µε να εφα­ρµό­σου­µε την έν­νοια των ασφα­λών τρί­των χωρών», ανα­φέ­ρει το κεί­µε­νο. Αυτό ση­µαί­νει σύ­να­ψη συ­µφω­νιών µε τρί­τες χώρες ώστε όποιος κάνει αί­τη­ση για άσυλο στην ΕΕ να µπο­ρεί να µε­τα­φέ­ρε­ται «σε τρίτη χώρα» για τη δια­δι­κα­σία. Με άλλα λόγια, εν­θαρ­ρύ­νο­νται συ­µφω­νί­ες για τη µε­τα­τρο­πή χωρών εκτός ΕΕ (Τυ­νη­σία, συ­µφω­νία µε­τα­ξύ Ιτα­λί­ας-Αλ­βα­νί­ας, Αί­γυ­πτος, Λιβύη κλπ.), σε τό­πους µαρ­τυ­ρί­ου για όσους «πε­ρισ­σεύ­ουν».

Στην ίδια λο­γι­κή της Ευ­ρώ­πης-φρού­ριο, προ­τεί­νε­ται τρι­πλα­σια­σµός της δύ­να­µης της Frontex, πε­ρισ­σό­τε­ρες εκτε­λε­στι­κές εξου­σί­ες, µε­γα­λύ­τε­ρος προ­ϋ­πο­λο­γι­σµός για προ­µή­θεια εξο­πλι­σµού, κάτι που προ­φα­νώς θα οδη­γή­σει σε πε­ρισ­σό­τε­ρους πνι­γµούς κα­τα­τρε­γµέ­νων γυ­ναι­κό­παι­δων στη Με­σό­γειο. Όταν λοι­πόν η αυ­το­α­πο­κα­λού­µε­νη κε­ντρο­δε­ξιά υιο­θε­τεί το πρό­γρα­µµα της Με­λό­νι, είναι φυ­σιο­λο­γι­κό µετά να φου­σκώ­νουν τα πανιά της ακρο­δε­ξιάς. Ακόµα και έτσι η Δεξιά ανα­µέ­νε­ται να κερ­δί­σει τις πε­ρισ­σό­τε­ρες έδρες στην εκλο­γι­κή ανα­µέ­τρη­ση του Ιου­νί­ου.

Ακρο­δε­ξιά

Οι τε­λευ­ταί­ες δη­µο­σκο­πή­σεις  δεί­χνουν µια µε­γά­λη αλ­λα­γή στη σύν­θε­ση του Ευ­ρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου. Η ακρο­δε­ξιά οµάδα «Ταυ­τό­τη­τα και Δη­µο­κρα­τία» (ID) είναι πι­θα­νό να γίνει η τρίτη µε­γα­λύ­τε­ρη οµάδα, µετά το ΕΛΚ και τους S&D (σο­σιαλ­δη­µο­κρά­τες), και µπρο­στά από την Renew (τους φι­λε­λεύ­θε­ρους ακρο­κε­ντρώ­ους), µε τους Πρά­σι­νους να έρ­χο­νται στην έκτη θέση.

Σύ­µφω­να µε τις ίδιες εκτι­µή­σεις, οι δύο βα­σι­κές οµά­δες όπου συ­µµε­τέ­χουν κό­µµα­τα της ακρο­δε­ξιάς –η «Ταυ­τό­τη­τα και Δη­µο­κρα­τία» (ID) και οι «Ευ­ρω­παί­οι Συ­ντη­ρη­τι­κοί και Με­ταρ­ρυ­θµι­στές» (ECR)– θα ενι­σχυ­θούν ση­µα­ντι­κά, ενώ ο µε­τα­ξύ τους συ­σχε­τι­σµός δύ­να­µης θα ανα­τρα­πεί υπέρ της ID. Είναι εξαι­ρε­τι­κά πι­θα­νό οι δύο αυτές ευ­ρω­ο­µά­δες να αυ­ξή­σουν τις δυ­νά­µεις τους αθροι­στι­κά κατά 30 έδρες και να απει­λή­σουν την πρω­το­κα­θε­δρία του ΕΛΚ, αφή­νο­ντας ακόµα πιο πίσω την «Προ­ο­δευ­τι­κή Συ­µµα­χία Σο­σια­λι­στών και Δη­µο­κρα­τών».

Η ευ­ρω­ο­µά­δα «Ταυ­τό­τη­τα και Δη­µο­κρα­τία» (ID) συ­γκρο­τή­θη­κε τον Ιού­νιο του 2019 και σε αυτήν συ­µµε­τέ­χουν ακρο­δε­ξιά κό­µµα­τα που στη­ρί­ζουν κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κυ­βερ­νή­σεις ή συ­µµε­τέ­χουν σε κυ­βερ­νη­τι­κούς συ­να­σπι­σµούς (το ολ­λαν­δι­κό «Κόµµα για την Ελευ­θε­ρία», η ιτα­λι­κή Λέγκα), κό­µµα­τα που επη­ρε­ά­ζουν την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή όντας στην αντι­πο­λί­τευ­ση (όπως ο γαλ­λι­κός «Εθνι­κός Συ­να­γε­ρµός» των Λε­πέν-Μπαρ­ντε­λά), καθώς και κό­µµα­τα που ενι­σχύ­ο­νται ρα­γδαία (όπως η «Εναλ­λα­κτι­κή για τη Γε­ρµα­νία», το βελ­γι­κό «Φλα­µαν­δι­κό Συ­µφέ­ρον» και το πορ­το­γα­λι­κό «Φτά­νει Πια»).

Οι «Ευ­ρω­παί­οι Συ­ντη­ρη­τι­κοί και Με­ταρ­ρυ­θµι­στές» απο­τε­λούν µε­τε­ξέ­λι­ξη της «Συ­µµα­χί­ας Ευ­ρω­παί­ων Συ­ντη­ρη­τι­κών και Με­ταρ­ρυ­θµι­στών» που είχε δη­µιουρ­γη­θεί  το 2009, αφού δια­σπά­στη­κε από το Λαϊκό Κόµµα. Στις τά­ξεις των «ανα­το­λι­κών» υπερ­συ­ντη­ρη­τι­κών δυ­νά­µε­ων που την είχαν συ­γκρο­τή­σει [πχ το σλο­βα­κι­κό «Ελευ­θε­ρία και Αλ­λη­λεγ­γύη» (SASKA) ή το τσε­χι­κό «Δη­µο­κρα­τι­κό Κόµµα Πο­λι­τών» (ODS)], προ­στέ­θη­καν και κό­µµα­τα ήπια ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κά αλλά σκλη­ρά ακρο­δε­ξιά, όπως οι «Αδελ­φοί της Ιτα­λί­ας» της Με­λό­νι και το ισπα­νι­κό «Vox».

Στη «µαύρη» αυτή πο­λι­τι­κή οι­κο­γέ­νεια, χρειά­ζε­ται να συ­νυ­πο­λο­γι­στούν οι ευ­ρω­βου­λευ­τές µη εγ­γε­γρα­µµέ­νων κο­µµά­των (κα­τη­γο­ρία όπου οι ακρο­δε­ξιοί πλειο­ψη­φούν και όπου πλέον εντάσ­σε­ται το κυ­βερ­νών ουγ­γρι­κό Fidesz του Όρµπαν) και ακρο­δε­ξιά κό­µµα­τα εντός Ευ­ρω­παϊ­κού Λαϊ­κού Κό­µµα­τος (βλ. το Σλο­βέ­νι­κο Δη­µο­κρα­τι­κό Κόµµα).

Κέ­ντρο

Το κόµµα του Γάλ­λου Προ­έ­δρου Εµα­νου­έλ Μα­κρόν σφυ­ρη­λα­τεί µια νέα συ­µµα­χία στην ευ­ρω­παϊ­κή σκηνή σε µια προ­σπά­θεια να ενώ­σει τις φι­λε­λεύ­θε­ρες δυ­νά­µεις της ΕΕ, µπρο­στά και στον κίν­δυ­νο να βρε­θεί µε λι­γό­τε­ρους εκ­προ­σώ­πους στο νέο ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο. Στους New Europeans, θα συ­µµα­χή­σουν το κόµµα του Μα­κρόν και άλλα γαλ­λι­κά, ρου­µα­νι­κά, σλο­βε­νι­κά, πο­λω­νι­κά και δα­νι­κά κό­µµα­τα. Τα 22 µέλη του στο Ευ­ρω­παϊ­κό Κοι­νο­βού­λιο (ΕΚ) το θε­ω­ρούν ως ένα πρώτο βήµα, για τη συ­γκέ­ντρω­ση όλων των φι­λε­λεύ­θε­ρων δυ­νά­µε­ων κάτω από µια κο­µµα­τι­κή στέγη µετά τις εκλο­γές.

Η κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά της Ευ­ρώ­πης προ­χω­ρά στην κάλπη χωρίς να έχει να πα­ρου­σιά­σει καµία φρέ­σκια ιδέα, που θα ανα­χαί­τι­ζε την ακρο­δε­ξιά άνοδο. Με τις γνω­στές αναι­µι­κές προ­τά­σεις, που δήθεν θα προ­στα­τεύ­ουν ταυ­τό­χρο­να τα δι­καιώ­µα­τα των ερ­γα­ζο­µέ­νων και τα κέρδη του κε­φα­λαί­ου, η πα­ρά­τα­ξη των Σο­σια­λι­στών και Δη­µο­κρα­τών φαί­νε­ται ότι θα δια­τη­ρή­σει πε­ρί­που τον ίδιο αρι­θµό εδρών στο ευ­ρω­παϊ­κό νο­µο­θε­τι­κό σώµα, πα­ρό­λο που η από­στα­ση µε­τα­ξύ αυτών των εδρών και της Δε­ξιάς φαί­νε­ται ότι θα µε­γα­λώ­σει. Με­γά­λη υπο­χώ­ρη­ση προ­βλέ­πε­ται και για τους Πρά­σι­νους, που µάλ­λον θα βρε­θούν µε αρ­κε­τά λι­γό­τε­ρες από τις 74 έδρες που έχουν σή­µε­ρα στο ΕΚ.

Τα κό­µµα­τα που ανή­κουν στο ΕΛΚ και τους Σο­σια­λι­στές (και τα δε­κα­νί­κια τους στο χώρο των φι­λε­λεύ­θε­ρων και των πρά­σι­νων) ήταν αυτοί που από το 2008 και µέχρι σή­µε­ρα, επέ­βα­λαν τη βίαιη ανα­δια­νο­µή πλού­του και ει­σο­δη­µά­των υπέρ των «από πάνω», των τρα­πε­ζών και των µε­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων. Που βού­λια­ξαν στη δια­φθο­ρά για να εξυ­πη­ρε­τή­σουν ξε­διά­ντρο­πα τα συ­µφέ­ρο­ντα των διά­φο­ρων λόµπι που κα­θο­ρί­ζουν την ευ­ρω­παϊ­κή πο­λι­τι­κή, αφή­νο­ντας πίσω τους εξου­θε­νω­µέ­νες κοι­νω­νί­ες. Είναι οι ίδιοι που νο­µι­µο­ποί­η­σαν και πο­λι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά την ακρο­δε­ξιά, µε την απάν­θρω­πη αντι­µε­τώ­πι­ση των προ­σφύ­γων, µε την ατζέ­ντα «νόµου και τάξης», την τρο­µο­ϋ­στε­ρία και τον πε­ριο­ρι­σµό των δη­µο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δει­γµα ότι µε την κλι­µα­τι­κή κρίση πα­ρού­σα, ο πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κός ακτι­βι­σµός έχει τεθεί στο αντι­τρο­µο­κρα­τι­κό µι­κρο­σκό­πιο της ΕΕ.

Αρι­στε­ρά

Δυ­στυ­χώς, υπο­χώ­ρη­ση δεί­χνουν οι προ­βλέ­ψεις και για την ευ­ρω­ο­µά­δα της Αρι­στε­ράς, όπου πλειο­ψη­φούν οι µε­τριο­πα­θείς δυ­νά­µεις του «ευ­ρω­παϊ­σµού». Το γε­ρµα­νι­κό Die Linke, ο «χώρος» των πα­λιών Podemos (Sumar κλπ) και το Μπλό­κο στην Πορ­το­γα­λία, βρί­σκο­νται σε φάση στα­σι­µό­τη­τας ή και συρ­ρί­κνω­σης. Στη Γαλ­λία, η Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία του Ζαν-Λικ Με­λαν­σόν, ανα­µέ­νε­ται να κα­τα­γρά­ψει ανά­λο­γο πο­σο­στό µε το 2019 (πε­ρί­που 6,5%).

Ει­δι­κά για την ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά, που πα­ρα­µέ­νει αδύ­να­µη, οι δυ­να­µι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις που ανα­πτύ­χθη­καν πα­νευ­ρω­παϊ­κά τα τε­λευ­ταία χρό­νια (ερ­γα­τι­κές απερ­γί­ες, αγρό­τες ενά­ντια στην ΚΑΠ, Πα­ρα­σκευ­ές νε­ο­λαί­ας για το κλίµα, γυ­ναί­κες και ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+, αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη, δρά­σεις ενά­ντια στην ακρο­δε­ξιά απει­λή, τους φα­σί­στες και την ισλα­µο­φο­βία), ήταν µια χρυσή ευ­και­ρία να εκ­φρά­σουν πο­λι­τι­κά την οργή απέ­να­ντι στο σύ­στη­µα του κέρ­δους και το οι­κο­δό­µη­µα της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ολο­κλή­ρω­σης, που µας κλέ­βει τις ζωές και πα­ρά­γει πολ­λα­πλούς απο­κλει­σµούς. 

Για την ώρα δεν δια­φαί­νε­ται µια κοινή ευ­ρω­παϊ­κή-εκλο­γι­κή λίστα που θα αµφι­σβη­τού­σε την ΕΕ του πο­λέ­µου, της φτώ­χειας και του ρα­τσι­σµού και θα πρό­βαλ­λε την ει­ρη­νι­κή Ευ­ρώ­πη των ερ­γα­ζο­µέ­νων, της πρα­γµα­τι­κής δη­µο­κρα­τί­ας, της συ­µπε­ρί­λη­ψης και του οι­κο­σο­σια­λι­σµού. Σε µια συ­γκυ­ρία όπου ο πλη­θω­ρι­σµός της απλη­στί­ας λε­η­λα­τεί τους µι­σθούς και οι κοι­νω­νι­κές ανά­γκες ασφυ­κτιούν στο όνοµα της δη­µο­σιο­νο­µι­κής πει­θαρ­χί­ας, η ενί­σχυ­ση των δυ­νά­µε­ων της µα­χη­τι­κής Αρι­στε­ράς, θα ήταν ένα ελ­πι­δο­φό­ρο βήµα στην προ­σπά­θεια να χτι­στεί µια µα­ζι­κή αρι­στε­ρή εναλ­λα­κτι­κή στην πο­λι­τι­κή της ΕΕ.

Ρήξη

Σε µια εποχή που η πολ­λα­πλή κρίση στην ΕΕ δεν δεί­χνει να ξε­περ­νιέ­ται, το διευ­θυ­ντή­ριο των ευ­ρω­παί­ων κα­πι­τα­λι­στών προ­χω­ρά ακόµα πιο επι­θε­τι­κά στη στρα­τη­γι­κή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι-µε­ταρ­ρυ­θµί­σε­ων, εντεί­νο­ντας τον κοι­νω­νι­κό πό­λε­µο. Τόσο στο εσω­τε­ρι­κό της ΕΕ, όσο και στους «εκτός των τει­χών», µε την ενί­σχυ­ση της ρα­τσι­στι­κής οχύ­ρω­σης και του ευ­ρω-ιµπε­ρια­λι­σµού, όπως µαρ­τυ­ρά η µε­γά­λη αύ­ξη­ση των εξο­πλι­σµών. Στη­ρί­ζει το κρά­τος-τρο­µο­κρά­τη του Ισ­ρα­ήλ και στέλ­νει φρε­γά­τες στην Ερυ­θρά θά­λασ­σα για να πο­λε­µή­σει τους Χούθι, που στέ­κο­νται έµπρα­κτα αλ­λη­λέγ­γυοι στην Πα­λαι­στί­νη. Σε αυτό το αντι­δη­µο­κρα­τι­κό οι­κο­δό­µη­µα της άγριας λι­τό­τη­τας, της εκµε­τάλ­λευ­σης, του πο­λέ­µου και του ρα­τσι­σµού (που θρέ­φει την ακρο­δε­ξιά), δεν χω­ρούν οι ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές ανά­γκες.

Η απει­θαρ­χία στην πο­λι­τι­κή που εκ­πο­νεί­ται από τη γρα­φειο­κρα­τία των Βρυ­ξελ­λών και τους ευ­ρω­παϊ­κούς θε­σµούς, που ορ­γα­νώ­νουν την επί­θε­ση στα δι­καιώ­µα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες µας, είναι πια βα­σι­κός όρος για να δι­καιω­θούν τα αι­τή­µα­τα και οι διεκ­δι­κή­σεις του κό­σµου των αγώ­νων και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης.  Η ΕΕ απο­τε­λεί έναν εχθρι­κό για τους λαούς µη­χα­νι­σµό, στην πιο βρώ­µι­κη υπη­ρε­σία των αγο­ρών, που δεν µε­ταρ­ρυ­θµί­ζε­ται, αλλά µόνο ανα­τρέ­πε­ται. Για αυτό και η ρήξη µε την ΕΕ και την ευ­ρω­ζώ­νη, από ερ­γα­τι­κή και διε­θνι­στι­κή σκο­πιά, είναι µια από τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις, στην ανα­γκαία πο­ρεία για την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου «µο­νό­δρο­µου», ώστε να ζή­σου­µε αλ­λιώς.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά