Φέτος το 8ο Αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride οργανώθηκε σε μια ιδιαίτερη συγκυρία για τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα. Λίγο καιρό πριν, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τον ομόφυλο γάμο και την παιδοθεσία. Ταυτόχρονα στη καρδιά της Θεσσαλονίκης έγινε απόπειρα να λιντσαρίσματος δύο τρανς ατόμων από φασίστες.
Το Αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride είναι ένα ενωτικό εγχείρημα που οργανώνεται από την ανοιχτή συνέλευση του Reclaim Pride. Σε αυτήν συμμετέχουν ΛΟΑΤΚΙΑ+ και φεμινιστικές συλλογικότητες, νεολαιίστικα σχήματα, οργανώσεις νεολαίας, πολιτικές οργανώσεις και ανένταχτα άτομα που συμφωνούν με τις αρχές της συνέλευσης. Ο βασικός πυρήνας αυτών των αρχών είναι η επαναδιεκδίκηση του αγωνιστικού- διεκδικητικού χαρακτήρα των pride, σε αντίθεση με τις γιορτές επιχειρηματικότητας και ροζ ξεπλύματος επιχειρήσεων και κυβερνήσεων. Το Αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride ξεκίνησε ως μια πρωτοβουλία που στοχεύει στη σύνδεση των ζητημάτων καταπίεσης της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας με τους διαφορετικούς κοινωνικούς αγώνες, με αυτά που απασχολούν συνολικά την κοινωνία αλλά και κριτικής απέναντι στην προσπάθεια εξαγοράς της κοινότητας και το ροζ ξέπλυμα. Όμως σκοπός του δεν είναι μόνο η διοργάνωση και η παρέμβαση στο θεσμικό pride αλλά και η δημιουργία ενός μετώπου το οποίο θα μπορεί - όταν προκύπτει η ανάγκη - να έχει παρουσία και φωνή μέσα στο κίνημα.
Στο φετινό Αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride σκοπός μας ήταν να τονίσουμε πως παρόλο που το νομοσχέδιο αποτελεί μια νίκη, δεν ήταν κάτι που μας χαρίστηκε αλλά κερδήθηκε μέσα από τη πίεση του κινήματος. Όμως ο αγώνας δεν τελειώνει εδώ. Το ίδιο το νομοσχέδιο είναι ατελές. Την ίδια στιγμή, η βία ενάντια στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα εντείνεται όπως είδαμε μέσα από την άγρια τρανσφοβική επίθεση στην Αριστοτέλους από τις επιθέσεις στα pride στην Ελλάδα όσο αλλά και σε όλο τον κόσμο και στα περιστατικά ομοφοβικής βίας στα σχολεία. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία αλλά συνδέονται με την άνοδο της ακροδεξιάς και την επανεμφάνιση φασιστικών ομάδων. Το είδαμε μέσα από την είσοδο των Σπαρτιατών και της Νίκης στην Βουλή και την αύξηση των ποσοστών της Ελληνικής Λύσης, την κανονικοποίηση προβολής στην τηλεόραση ομοφοβικών απόψεων, προωθώντας έτσι τον κοινωνικό κανιβαλισμό και θυσιάζοντας τον ουσιαστικό πολιτικό διάλογο στον βωμό του φτηνού θεάματος. Αλλά και μέσα από την επανεμφάνιση φασιστικών ομάδων στην πόλη μας με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Σταυρούπολη, την βεβήλωση του πολιτικού στεκιού της ΑΠΑΝ και του τμήματος Κινηματογράφου με ναζιστικά σύμβολα, την απόπειρα φασιστών να αποτρέψουν την προβολή φεμινιστικού ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης οι άνθρωποι στρέφονται στα ακροδεξιά αφηγήματα που ξεπλένουν το σύστημα και χρησιμοποιούν τις μετανάστριες, τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και γενικότερα τη διαφορετικότητα ως αποδιοπομπαίο τράγο. Ταυτόχρονα, η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού όπου δολοφονούνται μαζικά έγκυες γυναίκες (μια σφαίρα δύο άτομα) και που η πολιτισμένη Δύση (και η Ελλάδα μέσα σε αυτήν) ενισχύει σημαντικά το κράτος του Ισραήλ τροφοδοτώντας σε υλικό και πολιτικό επίπεδο τις γενοκτονικές του πρακτικές δεν μπορούν να μας αφήσουν αδιάφορα. Θεσμοί όπως το EuroPride, το οποίο φέτος θα πραγματοποιηθεί στην χώρα μας, δεν παίρνουν θέση για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν ο αγώνας μας δεν τελειώνει μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου.
Τα παραπάνω αποτυπώθηκαν σε ένα πενθήμερο εκδηλώσεων και δράσεων. Οι συζητήσεις, η προβολή του ντοκιμαντέρ του Ιωσήφ Βαρδάκη, τα καλλιτεχνικά δρώμενα, οι διαδηλώσεις δεν αποσκοπούσαν παρά στο να αναδείξουν πως οι διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις διεκδικήσεις όλης της κοινωνίας. Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες (βροχή, κρύο, περιορισμένος χρόνος για τις συζητήσεις) ο κόσμος συμμετείχε μέχρι τέλους στις εκδηλώσεις όπως και στο πάρτι. Η σύνδεση με τον αγώνα αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη, αποτυπώθηκε με τη συμμετοχή μας ως Reclaim Pride στην διαδήλωση για τα 76 χρόνια από την Νάκμπα ενώ η αντιφασιστική μας δράση, με τη συγκέντρωση επανοικειοποίησης της πλατείας Αριστοτέλους με σύνθημα «Παίρνουμε πίσω την Αριστοτέλους και κάθε Αριστοτέλους». Αλλά και στη διαδήλωση του Αυτοοργανωμένου pride, μαζικότερη από πέρσι, κυριαρχούσαν τα συνθήματα ενάντια στον φασισμό, αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, ενάντια στο ροζ ξέπλυμα του κράτος – δολοφόνος του Ισραήλ.
Κατά τη διάρκεια του πενθημέρου χρειάστηκε να αναμετρηθούμε και με την πρόκληση να αντιμετωπίσουμε την αγανάκτηση, τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευση που δημιούργησε μεταξύ μας η διασπορά φημών για σεξιστικές, παραβιαστικές συμπεριφορές. Σε έναν τέτοιο θεσμό είναι αυτονόητες η ευαισθησία και η επαγρύπνηση για τέτοιες συμπεριφορές και η περιφρούρησή του από αυτές. Άλλο τόσο όμως θα πρέπει να είναι αυτονόητη η ευαισθησία και η προσοχή με την οποία αντιμετωπίζουμε τέτοια κρούσματα. Ακριβώς επειδή κανένας/μια/α μας δεν έχει μεγαλώσει χωρίς σεξιστικές αντιλήψεις, η ενασχόλησή μας με το φεμινιστικό και ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα θα πρέπει να αντιμετωπίζεται και σαν ευκαιρία αναμέτρησης με αυτές, και βελτίωσης όλων μας. Πιστεύουμε πως παρά τις αστοχίες, τελικά επικράτησε η φροντιστικότητα στα εμπλεκόμενα άτομα και περιφρουρήθηκε η ενωτική δράση του θεσμού.
Άλλωστε, βαδίζοντας για τις 29 Ιουνίου, έχουμε να αντιμετωπίσουμε ξανά τις ομοφοβικές και σεξιστικές αντιλήψεις του συστήματος που τροφοδοτεί τις φασιστικές επιθέσεις αλλά και το ροζ ξέπλυμα του Ισραήλ μέσα από το θεσμό του EuroPride. Χρειάζεται να οργανώσουμε ένα δυνατό, μεγάλο και ευφάνταστο Κινηματικό Μπλοκ που να μπορεί να παρέμβει σε αυτό τον θεσμό βάζοντας τις ριζοσπαστικές απόψεις απέναντι στο σεξισμό και την ομοφοβία του συστήματος και προβάλλοντας την αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
