Προκλήσεις της φοιτητικής Αριστεράς: Πώς η εμπειρία του χτες καθοδηγεί τους αγώνες του αύριο

Μα­ζι­κές κα­τα­λή­ψεις και δια­δη­λώ­σεις, γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις σε κα­τά­με­στα αμ­φι­θέ­α­τρα και αγω­νι­στι­κές απο­φά­σεις, στά­θη­καν ενά­ντια στην προ­σπά­θεια της κυ­βέρ­νη­σης ΝΔ, να πα­ρα­κάμ­ψει το Αρ.16 και να ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σει την τρι­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση. Ταυ­τό­χρο­να, η κυ­βέρ­νη­ση επι­χεί­ρη­σε για ακόμη μια φορά να εφαρ­μό­σει τις ηλε­κτρο­νι­κές εκλο­γές στις σχο­λές, με σκοπό να κα­τα­κερ­μα­τί­σει τους φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους και τις ζω­ντα­νές δια­δι­κα­σί­ες τους. Ωστό­σο το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα κα­τά­φε­ρε να πα­γώ­σει και αυτό το κυ­βερ­νη­τι­κό σχέ­διο, απο­δει­κνύ­ο­ντας πως το πα­νε­πι­στή­μιο είναι ένας κοι­νω­νι­κός χώρος δικός μας, ένας χώρος μόρ­φω­σης, κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης, καλ­λι­τε­χνι­κής έκ­φρα­σης και πο­λι­τι­κής ζύ­μω­σης, όπου δεν χωρά καμία φί­μω­ση και πει­θάρ­χη­ση. Στην μάχη αυτή η ενιαιο­με­τω­πι­κή δράση της Αρι­στε­ράς στα πα­νε­πι­στή­μια, που εκ­φρά­στη­κε μέσω των ενιαί­ων αγω­νι­στι­κών πλαι­σί­ων, των θε­μα­τι­κών εκ­δη­λώ­σε­ων που συν­διορ­γα­νώ­θη­καν αλλά και των κοι­νών αντα­να­κλα­στι­κών της απέ­να­ντι στους εκ­βια­σμούς (χα­μέ­νες εξε­τα­στι­κές, ν+2) και τους κα­τα­σταλ­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς (αστυ­νο­μι­κή βία, εκ­κε­νώ­σεις κα­τα­λή­ψε­ων, δια­γρα­φές και προ­σα­γω­γές φοι­τη­τών/τριων) της ΝΔ και της πα­ρά­τα­ξης της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, απο­δεί­χθη­κε κρί­σι­μη για την αντι­με­τώ­πι­ση της ολό­πλευ­ρης επί­θε­σης της κυ­βέρ­νη­σης, τόσο σε επί­πε­δο σχο­λών όσο και σε ευ­ρύ­τε­ρο επί­πε­δο, στη ζωή μας.

Η πα­ρα­κα­τα­θή­κη αυτή όπως και αυτή του κι­νή­μα­τος του 2006-7 που ξέ­σπα­σε και νί­κη­σε, απο­τε­λεί πηγή δύ­να­μης για τον αγώνα υπε­ρά­σπι­σης του δη­μό­σιου δω­ρε­άν πα­νε­πι­στη­μί­ου που πρέ­πει να συ­νε­χί­σου­με να δί­νου­με, αλλά και για όλους του άλ­λους που θα συ­να­ντή­σου­με μπρο­στά μας, τους οποί­ους οφεί­λου­με να ανοί­γου­με μα­ζι­κά σε κάθε κοι­νω­νι­κό χώρο.

Φέτος, ήδη από την αρχή της ακα­δη­μαϊ­κής χρο­νιάς, η κυ­βέρ­νη­ση έχει δεί­ξει τις δια­θέ­σεις της. Η προ­σπά­θεια δη­μιουρ­γί­ας ιδιω­τι­κών πα­νε­πι­στη­μί­ων στην Ελ­λά­δα, η πρό­τα­ση για δη­μιουρ­γία ιδιω­τι­κού πα­ραρ­τή­μα­τος του ΕΜΠ στην Κύπρο (!) αλλά και συ­νο­λι­κό­τε­ρα το όραμα της κυ­βέρ­νη­σης για δη­μό­σια πα­νε­πι­στή­μια-προ­θά­λα­μος της ερ­γα­σια­κής ζού­γκλας απο­τε­λούν με­ρι­κές από τις βα­σι­κές κα­τευ­θύν­σεις της κυ­βέρ­νη­σης. Επι­πλέ­ον, η «ανα­βάθ­μι­ση» των προ­γραμ­μά­των μα­θη­τεί­ας, η προ­τει­νό­με­νη λύση του στε­γα­στι­κού που αντι­με­τω­πί­ζουν χι­λιά­δες φοι­τη­τές/τριες μέσα από την ανέ­γερ­ση ιδιω­τι­κών φοι­τη­τι­κών εστιών χα­ρα­κτη­ρί­ζουν τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες φα­ντα­σιώ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης. Όλα τα πα­ρα­πά­νω, η κυ­βέρ­νη­ση τα σχε­διά­ζει έχο­ντας στο πλάι της συμ­μά­χους όπως το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ. Δεν είναι μόνο οι συ­νερ­γα­σί­ες ελ­λη­νι­κών πα­νε­πι­στη­μί­ων με πα­νε­πι­στή­μια και επι­χει­ρή­σεις του Ισ­ρα­ήλ. Στην προ ημε­ρών Βρα­διά του Ερευ­νη­τή,  η διοί­κη­ση του ΕΜΠ δεν δί­στα­σε να κα­λέ­σει τα ΜΑΤ όταν το ΣΕ­ΡΕ­ΤΕ και οι ΦΣ ορ­γά­νω­σαν δια­μαρ­τυ­ρία για την συμ­με­το­χή του ΕΜΠ σε προ­γράμ­μα­τα που χρη­μα­το­δο­τού­νται από το Ισ­ρα­ήλ. Απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση και τους ντό­πιους και ξέ­νους συμ­μά­χους της, το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα χρειά­ζε­ται να απα­ντή­σει την αμέ­σως επό­με­νη πε­ρί­ο­δο.

Το προη­γού­με­νο διά­στη­μα η φοι­τη­τι­κή νε­ο­λαία υπήρ­ξε μά­χι­μη απέ­να­ντι στις προ­κλή­σεις που εμ­φα­νί­στη­καν, ωστό­σο αν και επι­δί­ω­ξε να στα­θεί πλάι στην Πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση, δεν κα­τά­φε­ρε να συν­δέ­σει ηχηρά τα αι­τή­μα­τα της με αυτά της Πα­λαι­στί­νης, ενώ αντί­θε­τα, σε πολλά πα­νε­πι­στή­μια διε­θνώς, το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα ορ­γά­νω­σε με πολύ μα­ζι­κό τρόπο την αλ­λη­λεγ­γύη του στον πα­λαι­στι­νια­κό λαό. Συν­δέ­ο­ντας τα αι­τή­μα­τα για δη­μό­σια δω­ρε­άν παι­δεία, σί­τι­ση, στέ­γα­ση και σχο­λές με δι­καιώ­μα­τα μαζί με την μάχη κό­ντρα στα ερευ­νη­τι­κά πο­λε­μι­κά προ­γράμ­μα­τα που συμ­με­τέ­χει και χρη­μα­το­δο­τεί το Ισ­ρα­ήλ, θα χρεια­στεί να απο­δεί­ξου­με έμπρα­κτα ότι στε­κό­μα­στε στο πλάι των πα­λαι­στι­νί­ων που πα­λεύ­ουν απέ­να­ντι στον δήμιό του.

Η φε­τι­νή 7 Οκτώ­βρη που πλη­σιά­ζει, απο­τε­λεί την πρώτη επέ­τειο της ένο­πλης επι­χεί­ρη­σης της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης, ση­μαί­νο­ντας ένα ση­μα­ντι­κό ρα­ντε­βού της Αρι­στε­ράς στον δρόμο, αλλά απο­τε­λώ­ντας και μια πολύ καλή αφορ­μή για την συ­σπεί­ρω­ση της φοι­τη­τι­κής νε­ο­λαί­ας, γύρω από τον αντι­πο­λε­μι­κό και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό αγώνα. Συ­ντο­νι­σμοί ορ­γα­νώ­σε­ων και συλ­λο­γι­κο­τή­των για την Πα­λαι­στί­νη είναι πολύ χρή­σι­μοι, αλλά χρειά­ζε­ται η κοινή δράση τους να μα­ζι­κο­ποι­η­θεί και να απευ­θυν­θεί ευ­ρύ­τε­ρα στην κοι­νω­νία και συ­γκε­κρι­μέ­να στα πα­νε­πι­στή­μια. Έτσι πρω­το­βου­λί­ες για την Πα­λαι­στί­νη είναι ση­μα­ντι­κό να στη­ρί­ζο­νται από κοι­νού, από τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς στις σχο­λές και να ανοί­γουν κε­ντρι­κά στις πα­ρεμ­βά­σεις της. Ο αγώ­νας που δί­νε­ται μέσα στους κοι­νω­νι­κούς μας χώ­ρους, νι­κά­ει όταν είναι συ­ντο­νι­σμέ­νος και πλαι­σιω­μέ­νος από όλες τις δυ­νά­μεις, ενώ απο­δυ­να­μώ­νε­ται όταν εκά­στη ακο­λου­θεί με­μο­νω­μέ­να το σχέ­διο της. Το συ­μπέ­ρα­σμα αυτό απορ­ρέ­ει από τις συν­θή­κες της Αρι­στε­ράς στα πα­νε­πι­στή­μια το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, όπου αν και όπως προ­α­να­φέρ­θη­κε, στά­θη­κε ενω­μέ­νη απέ­να­ντι στην απει­λή της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της παι­δεί­ας, δεν κα­τά­φε­ρε εν τέλει να δια­τη­ρή­σει την ενιαιο­με­τω­πι­κή δράση σε πιο μό­νι­μο επί­πε­δο. Το δυ­να­τό φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα που προ­έ­κυ­ψε δεν κα­τέ­λη­ξε σε έναν γό­νι­μο απο­λο­γι­σμό, που θα μπο­ρού­σε να ενι­σχύ­σει την επιρ­ροή της Αρι­στε­ράς στον κόσμο των σχο­λών με­τέ­πει­τα. Η έλ­λει­ψη των ανα­γκαί­ων συ­μπε­ρα­σμά­των, που απο­τε­λεί προ­ϋ­πό­θε­ση για την απο­τε­λε­σμα­τι­κή συ­νέ­χεια όποιου αγώνα, απο­δυ­να­μώ­θη­κε γρή­γο­ρα και σε συν­δυα­σμό με την λάθος δια­χεί­ρι­ση δια­φό­ρων γε­γο­νό­των, οδή­γη­σε στην διά­σπα­ση ση­μα­ντι­κών συμ­μα­χιών των αρι­στε­ρών κι­νη­μα­τι­κών δυ­νά­με­ων. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτή χρειά­ζε­ται να μην λει­τουρ­γή­σει απο­θαρ­ρυ­ντι­κά, αλλά ως κί­νη­τρο για την φοι­τη­τι­κή νε­ο­λαία που αγω­νί­ζε­ται, να επι­διώ­ξει σο­βα­ρό­τε­ρα την συ­σπεί­ρω­ση και την συν­δια­μόρ­φω­ση που απαι­τεί­ται, ώστε να στα­θεί απέ­να­ντι  στην εγκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης. Στο πλαί­σιο αυτό, εγ­χει­ρή­μα­τα όπως η Ενω­τι­κή Κί­νη­ση Σχη­μά­των που προ­έ­κυ­ψε το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, ενι­σχύ­ουν την ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς εντός των φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων και για αυτό πρέ­πει να αξιο­ποιού­νται για την με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή απεύ­θυν­ση και πα­ρέμ­βα­ση σε αυ­τούς. Η κα­τεύ­θυν­ση που ενο­ποιεί δυ­νά­μεις όπως τα κοινά σχή­μα­τα που έχουν προ­κύ­ψει σε μία σειρά από σχο­λές, χρειά­ζε­ται να εντα­θεί και να απο­τε­λέ­σει φάρο για τον τρόπο που κα­λού­μα­στε να αντι­με­τω­πί­σου­με τις επι­θε­τι­κές πο­λι­τι­κές της κυ­βέρ­νη­σης.

Ση­κώ­νο­ντας το γάντι, η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά έχει κα­θή­κον να ανα­δεί­ξει τους επι­μέ­ρους αγώ­νες, ενώ­νο­ντας τα επι­μέ­ρους κι­νή­μα­τα μαζί με τα αι­τή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των γυ­ναι­κών, των πα­λαι­στι­νί­ων. Η μα­ζι­κή ενω­τι­κή πο­λι­τι­κή που μπο­ρεί να εκ­φρά­σουν πρω­το­βου­λί­ες όπως η Ενω­τι­κή Κί­νη­ση Σχη­μά­των, απο­τε­λεί τον μο­να­δι­κό τρόπο για να μπο­ρέ­σου­με να γεν­νή­σου­με νι­κη­φό­ρους αγώ­νες την αμέ­σως επό­με­νη πε­ρί­ο­δο.