Η Νέα Υόρκη μετά τον Τυφώνα Σάντυ: Εικόνες και συμπεράσματα

Στο πρώτο κείμενο, ο Γκάρι Λάπον μεταφέρει την εικόνα της Νέας Υόρκης μετά τον Τυφώνα Σάντυ, και αναδεικνύει τους ταξικούς διαχωρισμούς που ήταν καθοριστικοί πριν, στη διάρκεια και μετά την καταστροφή.

Στο δεύτερο κείμενο, η Σέρι Γουλφ, περιγράφει τις συγκλονιστικές εθελοντικές προσπάθειες να αντιμετωπιστεί η καταστροφή από τους νεοϋορκέζους, αλλά και την αδυναμία τους να αντικαταστήσουν το ρόλο που θα μπορούσε να παίξει ένα κράτος που πραγματικά θα ενδιαφερόταν για την αντιμετώπιση της καταστροφής.

Αποκαλύπτοντας τις «δύο Νέες Υόρκες»

(το πλήρες κείμενο στα αγγλικά: http://socialistworker.org/2012/11/02/revealing-the-two-new-yorks)

Ο τυφώνας Σάντι, η πιο καταστροφική καταιγίδα που έχει χτυπήσει τη Νέα Υόρκη εδώ και δεκαετίες, έχει αφήσει την πόλη διχασμένη ανάμεσα σε περιοχές που αντιμετωπίζουν μια διαρκή εξαθλίωση και σε αυτές όπου η ζωή επιστρέφει στους κανονικούς της ρυθμούς.

Αλλά ο τυφώνας αποκάλυψε επίσης διχασμούς μέσα στην πόλη που υπήρχαν πολύ πριν εμφανιστεί ο Σάντυ: ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς και ανάμεσα στους εργάτες που κάνουν αυτήν την πόλη να λειτουργεί και τους πλούσιους που μαζεύουν τα κέρδη.

Κάποιες περιοχές της πόλης, όπως το τμήμα του Μανχάταν που βρίσκεται βόρεια της 39ης Οδού και τμήματα του Μπρούκλυν, του Κουίνς και του Μπρονξ, πρακτικά έχουν επιστρέψει στην κανονικότητα. Οι κάτοικοι έχουν ρεύμα, νερό και ίντερνετ, τα εστιατόρια και τα μαγαζιά είναι ανοιχτά και σε μεγάλο βαθμό η «βουή» της πόλης έχει επιστρέψει.

Στην άλλη Νέα Υόρκη όμως, εξελίσσεται μια ανθρωπιστική κρίση. Καθώς γραφόταν αυτό το άρθρο την Τετάρτη, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ήταν ακόμα χωρίς ρεύμα –και θα είναι για πολλές μέρες ακόμα- μετά από μια έκρηξη μετασχηματιστή που έπληξε το Μανχάταν κάτω από την 39η Οδό.

Δεκάδες σπίτια καταστράφηκαν σε μια μαζική πυρκαγιά «6ου βαθμού» που χτύπησε το BreezyPointστο Κουίνς τη νύχτα της Δευτέρας, αφήνοντας εκατοντάδες κατοίκους άστεγους. Το Ιατρικό Κέντρο Langoneεκκενώθηκε όταν κατέρρευσαν οι εφεδρικές του γεννήτριες και το Νοσοκομείο Bellevue, που υπέστη καταστροφές στη διάρκεια της καταιγίδας και λειτουργούσε με γεννήτριες εκκένωσε περίπου 500 ασθενείς την Τετάρτη.

Η LauraDurkay, κάτοικος του ανατολικού Βίλατζ που γράφει στο SocialistWorker.org, περπάτησε 30 τετράγωνα την Τετάρτη για να φορτίσει το κινητό της τηλέφωνο σε ένα ντελικατέσεν στην Μίνταουν. «Οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλο και μοιράζονται τις πληροφορίες», είπε. «Ένας άντρας πάρκαρε το φορτηγάκι του στην 12η Οδό με ανοιχτό το ράδιο, και ο κόσμος συγκεντρώθηκε γύρω του για να ακούσει ειδήσεις. Ο ηλεκτρισμός είναι το μεγαλύτερο ζήτημα. Τα Στάρμπακς και άλλα μαγαζιά έχουν πλημμυρίσει από ουρές ανθρώπων που περιμένουν για να φορτίσουν τα κινητά τους»

(...)

Αν και ο Ερυθρός Σταυρός είπε πως τα τρόφιμα ήταν καθοδόν, την Τετάρτη, οι κάτοικοι που είχαν μείνει στο κάτω Μανχάταν εξαρτιόνταν από τα λίγα εστιατόρια, όπως πιτσαρίες με φούρνους φυσικού αερίου, που παρείχαν τροφή στις μεγάλες ουρές από ανθρώπους που είχαν τα χρήματα να αγοράσουν.

Η Durkayπεριέγραψε την αντίθεση ανάμεσα στη γειτονιάς της και τη Μίνταουν ως «σουρεαλιστική. Η Μίνταουν είναι βασικά λειτουργική, ενώ η γειτονιά μου είναι μια καταστραμμένη ζώνη –ούτε ρεύμα ούτε τηλεφωνικές υπηρεσίες, ανοιχτό ένα κατάστημα στα 10 ή και στα 20, ούτε νερό ούτε θέρμανση για πολλούς ανθρώπους, κάποια εστιατόρια και κάβες ανοιχτά, αλλά κανένα μπακάλικο. Δύο τύποι την αποκαλούν “νεκρή ζώνη”».  

Οι κάτοικοι των δημόσιων κατοικιών χτυπήθηκαν ιδιαίτερα σκληρά, με περίπου 60 συγκροτήματα να μην έχουν ρεύμα ως και την Τετάρτη. (…) Πολλά από τα δημόσια συγκροτήματα στη Νέα Υόρκη βρίσκονται στην Ζώνη Α, που αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο κίνδυνο πλημμύρας.

Ο Hector ζει στο συγκρότημα JacobRiis, που βρίσκεται στην Ζώνη Α στην LowerEastSide. «Έκλεισαν τα ασανσέρ και το ζεστό νερό λίγες ώρες αφότου είχα μάθει για την υποχρεωτική εκκένωση την Κυριακή», είπε. Το προληπτικό κλείσιμο, πιθανά με σκοπό να επιβάλει στους ανθρώπους την εκκένωση, στην πραγματικότητα έκανε τα πράγματα χειρότερα για αυτούς που προσπαθούσαν να βγουν.

Σύμφωνα με τον Hector, οι πιο πολλοί κάτοικοι του συγκροτήματος αποφάσισαν να μείνουν. Κάποιοι πίστευαν πως ο Σάντι, όπως πέρυσι ο Αϊρίν, που δεν άγγιξε πολύ τη Νέα Υόρκη, θα αποδεικνυόταν φήμη. Άλλοι, ειδικά οι μετανάστες, δεν είχαν πού αλλού να πάνε γιατί δεν είχαν οικογένειες στην περιοχή –ή δεν είχαν μέσο να πάνε λόγω έλλειψης συγκοινωνιών. Το μετρό και τα λεωφορεία σταμάτησαν στις 7 το απόγευμα της Κυριακής και μια κούρσα ταξί από το Μανχάταν προς τα προάστια του δήμου, με έξτρα τα διόδια και τα τέλη για τις γέφυρες ξεπερνά τα 40 δολάρια.

(…)

Καθώς ο τυφώνας πλησίαζε τη Δευτέρα, πολλοί άστεγοι παρέμεναν στους δρόμους για να αντιμετωπίσουν την καταιγίδα απροστάτευτοι. Αλλά ο δισεκατομμυριούχος δήμαρχος Μάικλ Μπλούμπεργκ δεν έδειξε πολύ συμπάθεια: «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που απλά είναι πολύ δύσκολοι» είπε στο NewYorkObserver. «Θέλουν να αποφύγουν την αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους και το πώς θα τους προσεγγίσεις αυτούς ήταν πάντα μια πρόκληση και από όσα ξέρω, κάνουμε καλή δουλειά».

(…)

Στη διάρκεια της καταιγίδας αφέθηκαν επίσης στη μοίρα τους οι χιλιάδες φυλακισμένοι στο Νησί Ρίκερς. (…) Τα λεωφορεία για το Νησί Ρίκερς, που άρχισαν να λειτουργούν ξανά την Τετάρτη, ήταν γεμάτα ανθρώπους αγχωμένους και ανυπόμονους να επισκεφτούν τους αγαπημένους τους για να βεβαιωθούν ότι είναι καλά.

Η καταιγίδα επίσης προκαλεί ερωτήματα για την κατάσταση των βασικών υποδομών της Νέας Υόρκης –και τις προτεραιότητες των ελίτ της πόλης.

Η ProPublica, κάνοντας ρεπορτάζ για την αποτυχία των εφεδρικών γεννήτριων στο Ιατρικό Κέντρο Langone, εξήγησε πως κομμάτι του συστήματος ήταν στο υπόγειο, το οποίο πλημμύρισε. Τα καινούργια νοσοκομεία εγκαθιστούν τις γεννήτριες πάνω από τον όροφο τον οποίο είναι πιθανό να φτάσει μια πλημμύρα, αλλά σύμφωνα με τον επίτροπο του νοσοκομείου GaryCohn, «οι υποδομές είναι κάπως παλιές».

Τραγικά, ζωές τέθηκαν σε κίνδυνο, ανάμεσά τους νεογέννητα που βρίσκονταν σε εντατική φροντίδα, και τα οποία έπρεπε να μεταφερθούν ενώ ταυτόχρονα οι νοσοκόμες τα βοηθούσαν να ανασάνουν χειροκίνητα. Επίσης χάθηκαν χρόνια ιατρικών ερευνών όταν κατέρρευσε η γεννήτρια.

Ο Cohn, ο επίτροπος του νοσοκομείου, είναι πρόεδρος του τραπεζικού γίγαντα GoldmanSachs, που βοηθά τη χρηματοδότηση ενός ασυνδικάλιστου Σχολείου για τα Παιδιά του Χάρλεμ, σε χώρο δημόσιου πρασίνου, παρά τις ενστάσεις τις τοπικής κοινωνίας. Υπάρχουν πολλά λεφτά για πόλεμο ενάντια στα συνδικάτα και ιδιωτικοποιήσεις σχολείων, αλλά προφανώς ο εκσυγχρονισμός των υποδομών των νοσοκομείων είναι χαμηλότερα στη λίστα.

Ούτε υπάρχει ένα κεντρικό σχέδιο για τη διαχείριση εκκενώσεων νοσοκομείων. Σύμφωνα με μια νοσοκόμα κεντρικού νοσοκομείου, εξαιτίας της συνεχόμενης έλλειψης ρεύματος, κάθε νοσοκομείο κάτω από την 34η Οδό στο Μανχάταν διατάχθηκε να εκκενώσει τους ασθενείς του ως το σαββατοκύριακο. Αλλά δεν υπάρχει σχέδιο για το πού θα μεταφερθούν οι ασθενείς –νοσοκόμοι και λοιπό προσωπικό δουλεύουν όλη μέρα για να βρουν άδειες κλίνες για όλους αυτούς τους ανθρώπους που σύντομα θα μεταφερθούν.

Εν τω μεταξύ, η ζήτηση νοσοκομειακών κλινών μπορεί να αυξηθεί καθώς η προσφορά εξαντλείται –σα συνέπεια τραυματισμών στη διάρκεια της καταιγίδας, το ενδεχόμενο να εξαπλωθούν επιδημίες μετά την κατάρρευση των συστημάτων υγιεινής και την ενδεχόμενη επιδείνωση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η Νέα Υόρκη με τους αρουραίους.

Το ρεύμα έχει πέσει κάτω από την 39η Οδό εξαιτίας μιας έκρηξης σε έναν υποσταθμό της ConEdisonστην 13η Οδό, δίπλα στα νερά του ανατολικού άκρου του Μανχάταν. (…)

Οι εργάτες της ConEdκάνουν 12ωρα και 16ωρα σε επικίνδυνες συνθήκες για να αποκαταστήσουν το ρεύμα όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Ενώ η αντίθεση ανάμεσα στο πώς έπληξε ο Τυφώνας Σάντι διαφορετικά μέρη της Νέας Υόρκης είναι εμφανής, η αλήθεια είναι πως η Νέα Υόρκη ήταν βαθιά διαιρεμένη εδώ και πολύ πολύ καιρό.

(…)

Η κλίμακα της ανισότητας είναι σοκαριστική. Η Νέα Υόρκη είναι δεύτερη σε δισεκατομμυριούχους, πίσω μόνο από τη Μόσχα, έχοντας 57 κι όμως φιλοξενεί και την φτωχότερη εκλογική περιφέρεια της χώρας. Η ανισότητα της πόλης ξεπερνά τη Βραζιλία, όπως τόνισε ο DougHenwood σε ένα μπλογκ πέρυσι: «Το κατώτερο 50% της πόλης παίρνει το 9% του συνολικού εισοδήματος. Το κατώτερο 80% το 29% του συνολικού εισοδήματος… το ανώτερο 1% παίρνει το 34% του συνολικού εισοδήματος…».

(…)

Τα χρόνια πριν ο τυφώνας Σάντυ ρημάξει την Πολιτεία του, ο Κρίστι (στμ. κυβερνήτης του Νιου Τζέρσεϊ) πετσόκοβε τα δικαιώματα των ίδιων εργατών που τώρα πρωταγωνιστούν στη βοήθεια των κατοίκων εν μέσω της κρίσης…

Ο Μπλούμπεργκ είναι ο δέκατος πιο πλούσιος άνθρωπος στις ΗΠΑ. Αναμενόμενα εναντιώθηκε στην επέκταση του λεγόμενου «φόρου των εκατομμυριούχων» που θα συγκέντρωνε δισεκατομμύρια φορολογώντας τους πολύ πλούσιους –αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν αν ξοδευτούν στην επισκευή των απαρχαιωμένων υποδομών της πόλης.

Στη θητεία του ως δήμαρχος, ο Μπλούμπεργκ είδε τα εισοδήματά του να εκτοξεύονται, ενώ έκοβε τις δαπάνες που είχαν αντίκτυπο σε αυτούς που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη… ενώ επιτιθόταν στους ίδιους δημόσιους υπάλληλους των οποίων την ανταπόκριση στον Τυφώνα Σάντυ συνεχάρη υποκριτικά μπροστά στις κάμερες.

(…)

Οι προσπάθειες αυτών των εργαζομένων προσέφεραν τα μέγιστα για να ελαχιστοποιήσουν τη συμφορά στη διάρκεια αυτής της κρίσης. Η περιορισμένη κυκλοφορία λεωφορείων λειτουργούσε από την Τρίτη, και η πλήρης κυκλοφορία λεωφορείων μαζί με περιορισμένη λειτουργία του μετρό και του τρένου αποκαταστάθηκε από την Τετάρτη. Οι εργαζόμενοι στην MTA(Συγκοινωνίες) που το έκαναν αυτό εφικτό –και που λειτουργούν το μεγαλύτερο σύστημα δημόσιων συγκοινωνιών στη χώρα, η ραχοκοκκαλιά της Νέας Υόρκης- είναι κατά 2/3 μαύροι και ισπανόφωνοι εργάτες που δουλεύουν χωρίς σύμβαση από το Γενάρη επειδή η ΜΤΑ αρνείται να τους παραχωρήσει μια δίκαιη συμφωνία.

H ConEdison, αν και έχει κέρδη ενός δισ. δολαρίων ετησίως, έκανε λοκ-άουτ ενάντια στους εργαζόμενους πριν λίγους μήνες για να επιβάλλει αντεργατικές αλλαγές στο συνταξιοδοτικό. Αυτοί οι ίδιοι εργαζόμενοι δουλεύουν όλη μέρα σε επικίνδυνες συνθήκες για να αποκαταστήσουν το ρεύμα. 

Μετά είναι οι εργαζόμενοι στη Verizon, που ήταν σε απεργία τον Αύγουστο του 2011, όταν ο γίγαντας των τηλεπικοινωνιών, επίσης τρομερά κερδοφόρος, απαίτησε περικοπές στα επιδόματα υγείας και τις συντάξεις τους. Αυτή τη στιγμή δουλεύουν 12ωρα επισκευάζοντας τη ζημιά που έγινε στις τηλεφωνικές γραμμές και στα δίκτυα του ίντερνετ στη Νέα Υόρκη.

Όπως ο Τυφώνας Σάντυ αποκάλυψε τη σημασία της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, αποκάλυψε επίσης τη ζωτική σημασία των δημοσίων υπαλλήλων. Ο Σάντυ έδειξε ότι αυτοί οι εργαζόμενοι, τόσο συχνά δαιμονοποιημένοι και στοχονοποιημένοι, είναι κεντρικής σημασίας στο να συνεχίσει να λειτουργεί αυτή η πόλη, και η κοινωνία μας.

Όχι μόνο αυτό, αλλά το κλείσιμο των μπακάλικων και των εστιατορίων σε μεγάλο τμήμα της πόλης τόνισε την καθοριστική δουλειά που κάνει μια σε μεγάλο βαθμό μεταναστευτική χαμηλά αμοιβόμενη εργατική δύναμη στον τομέα των υπηρεσιών στη Νέα Υόρκη.

Ενώ μια γενική απεργία δείχνει ενεργά την συλλογική δύναμη της εργατικής τάξης να σταματά την παραγωγή, ο Τυφώνας Σάντυ δείχνει –εμποδίζοντας την καθημερινή εργασία εκατομμυρίων εργαζομένων- τον ουσιαστικό ρόλο που παίζει η κακοπληρωμένη και υποτιμημένη εργατική τάξη της Νέας Υόρκης.

Αντιμετώπιση καταστροφών «κάντο μόνος σου»

(το πλήρες κείμενο στα αγγλικά: http://socialistworker.org/2012/11/05/do-it-yourself-disaster-relief)

Οι καθημερινοί άνθρωποι μπορούν να γίνουν εξωπραγματικοί σε μια κρίση.

Στη διάρκεια μιας γιγάντιας καταιγίδας, μπορούν να ρισκάρουν τις ζωές τους για να σώσουν άλλους.

Μέσα σε λίγες ώρες, μπορούν να γεμίσουν αυτοκίνητα και φορτηγάκια με αυτούς που χτυπήθηκαν από τις πλημμύρες, να τους μεταφέρουν σε αυτοσχέδια καταφύγια και να επιστρέψουν για να παραλάβουν κι άλλους.

Και μέσα σε 2 μέρες, μπορούν να συντονιστούν σε ένα δίκτυο χιλιάδων ανθρώπων για να συνεργαστούν με τοπικές κοινότητες, εκκλησίες, σχολεία στην προετοιμασία και διανομή τροφίμων, νερού, καθαρών ρούχων και ειδών άμεσης ανάγκης σε χιλιάδες ανθρώπους που δεν έχουν ρεύμα και που τα σπίτια τους έχουν καταστραφεί.

Η μαζική εθελοντική προσπάθεια στη Νέα Υόρκη μετά τον Τυφώνα Σάντυ είναι ένα θαύμα της ανθρώπινης συμπόνοιας και ευφυίας. Το να συμμετέχεις και να το παρακολουθείς από πρώτο χέρι είναι ένα αποτελεσματικό αντίδοτο στον κυνισμό, όσον αφορά τις δυνατότητες της κοινωνίας μας για ενότητα και συνεργασία. Αλλά δεν είναι επαρκές μέσο για να ενορχηστρώσει την αντιμετώπιση μιας καταστροφής σε μια πόλη εκατομμυρίων.

Αν βλέπεις τα πανεθνικά τηλεοπτικά δίκτυα, αποκτάς την εντύπωση ότι το κράτος και οι πολιτειακές κυβερνήσεις συντονίζουν μια κολοσσιαία προσπάθεια αποκατάστασης των πληγέντων σε όλη την περιοχή. Αλλά ότι προσπάθειες κι αν συντονίζονται από την FEMA (στμ. κρατικός οργανισμός για την αντιμετώπιση καταστροφών) σε συνεργασία με τις πολιτειακές αρχές, υπάρχει ελάχιστη ως ανύπαρκτη παρουσία τους τέσσερις μέρες μετά την καταιγίδα στις πιο άσχημα χτυπημένες περιοχές, όπου ζουν κι εργάζονται οι φτωχοί και οι εργαζόμενοι.

Ο Kyle Brown, κάτοικος του βορείου Μπρούκλυν που εργάστηκε ως εθελοντής την Παρασκευή, λέει πως δεν είδε κανένα δείγμα κυβερνητικής βοήθειας στις δημόσιες κατοικίες της Lower East Side:

«Το πρόβλημα είναι πως ξεμείναμε από τα πάντα (ειδικά νερό) μέσα σε λίγα λεπτά. Έγινε σαφές πολύ γρήγορα πως αυτά που μπορούσαμε να μεταφέρουμε εμείς μαζί μας, αν και σημαντικά, ήταν απειροελάχιστα μπροστά σε αυτά που χρειάζονταν…».

Η οικονομική πρωτεύουσα της αμερικανικής αυτοκρατορίας κουτσαίνει για να ξεπεράσει την μεγαλύτερη κρίση της εδώ και δεκαετίες. Κι όμως, σε ένα δήμο όπως το Μανχάταν όπου η εισοδηματική ανισότητα πριν την καταιγίδα ήταν αντίστοιχη αυτής της υποσαχάριας Αφρικής, σχεδόν όλες οι ορατές προσπάθειες αποκατάστασης και βοήθειας συντονίζονται από ακτιβιστές των τοπικών κοινοτήτων, δασκάλους και μαθητές που τα σχολεία τους έχουν κλείσει, ανέργους και εργάτες κάθε κλάδου.

(…)

Η κληρονομιά της συμμετοχικής δημοκρατίας που άφησε το OccupyWallStreetενεργοποιήθηκε αμέσως, με ακτιβιστές να συγκροτούν προσπάθειες αντιμετώπισης και ανθρωπιστικής βοήθειας με το όνομα OccupySandyπου συντονίζονταν από το σάιτ interoccupy.netκαι συγκέντρωσαν τη συμμετοχή χιλιάδων εθελοντών. Αγωνιστές βάσης από την Επιτροπή Κατά της Βίας Ενάντια σε Ασιάτες, έχουν οργανώσει εντυπωσιακές προσπάθειες με τους μετανάστες της Τσάιναταουν και τα δημόσια συγκροτήματα στην Lower East Side.

Η συντονίστρια της Επιτροπής Helena Wong έστειλε ένα επείγον μήνυμα στους εθελοντές δύο μέρες μετά την καταιγίδα, περιγράφοντας την κατάσταση στο κάτω Μανχάταν, όπου εκατοντάδες χιλιάδες είναι χωρίς ρεύμα εδώ και μέρες και η κυβερνητική βοήθεια είναι ανύπαρκτη:

«Είχαμε τύπους από το δημοτικό κέντρο εκκένωσης στο Πάρκο Sewardνα έρχονται σε εμάς να ζητούν προμήθειες. Το 7ο Τμήμα είχε την ταμπέλα μας στην είσοδό τους και έστελνε ανθρώπους σε εμάς. Την ίδια στιγμή, άλλοι αστυνομικοί από το 7ο Τμήμα ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΛΟΥΝ ΛΟΥΚΕΤΟ.

Πού είναι η ηγεσία της πόλης; Πού είναι η FEMA; Μαθαίνουμε ότι στη Γουόλ Στριτ τα φώτα λειτουργούν σε όλα τα κτίρια και τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια είναι αναμμένα σε όλους τους δρόμους…».

Στο Μπρούκλυν, όπου ζω, ο δημοτικός σύμβουλος Brad Landerστέλνει μαζικά μέιλ για εθελοντική βοήθεια…στο Φρούριο Park Slope που… φιλοξενεί 600 ηλικιωμένους…

Όταν έφτασα στο φρούριο, φτωχοί κλιματικοί πρόσφυγες, πολλοί πάσχοντες από άνοια, φροντίζονταν από δεκάδες δασκάλους, ανέργους, έναν γιατρό και δυο φριλανς συγγραφείς όπως εγώ. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να φορέσουμε ζεστά ρούχα στους ηλικιωμένους, να καλέσουμε τους ανθρώπους τους από τα κινητά μας, να βοηθήσουμε να τραφούν και να τους συνοδεύουμε στο μπάνιο. 

Οι εθελοντικές προσπάθειες είναι ενθαρρυντικές και ταυτόχρονα τρομακτικές. Γιατί όσο αφοσιωμένοι κι αν είναι οι άνθρωποι στην αλληλοβοήθεια, η δύναμη, η πρόσβαση και η τεχνογνωσία στη διαχείριση ικανής ανθρωπιστικής βοήθειας αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στην κορυφή του κράτους. 

Ο κόσμος πρέπει να αναρωτηθεί, γιατί σε μια τόσο πλούσια πόλη έχει αφεθεί η ανθρωπιστική βοήθεια σε ατομικές πρωτοβουλίες, μέρες μετά την καταιγίδα;

Μια ματιά στις περικοπές σε θέσεις εργασίας στο δημόσιο δίνει κάποια ένδειξη.

Η Wall Street Journal έγραψε τον Ιούλη πως οι Αρχές της Νέας Υόρκης απέλυσαν δημόσιους υπαλλήλους σε πολύ υψηλότερο βαθμό από ότι άλλες Πολιτείες από την αρχή της ύφεσης. Πάνω από 83.900 θέσεις εργασίας στο δημόσιο έχουν χαθεί…

Για παράδειγμα, το σύστημα μέσων μαζικών μεταφοράς που εξυπηρετεί πάνω από 5 εκατομμύρια ανθρώπους καθημερινά έχει υποστεί βλάβες από την καταιγίδα και την πλημμύρα, όμως οι πάνω από 1.800 απολύσεις πρόσφατα σημαίνουν ότι υπάρχουν λιγότεροι εργάτες για να επισκευάσουν αυτήν την κρίσιμη υπηρεσία χωρίς την οποία η πόλη είναι ανάπηρη. …

Και για άλλη μια φορά, αυτές οι περικοπές, όπως και η καταιγίδα, πλήττουν δυσανάλογα τους φτωχούς και την εργατική τάξη. Οι επιβαίνοντες στα ΜΜΜ είναι όπως και ο ίδιος ο πληθυσμός της πόλης, πλειοψηφικά μη-λευκοί και οι μισοί ζουν σε νοικοκυριά με εισόδημα μικρότερο από 50.000 δολάρια το χρόνο, σε μια από τις πιο ακριβές πόλεις της χώρας.

Το γεγονός ότι χρειάστηκε μια γιγαντιαία δημόσια κατακραυγή για να εμποδίσει τον δήμαρχο Μπλούμπεργκ, το δεύτερο πιο πλούσιο κάτοικο της πόλης, από το να προχωρήσει κανονικά στην πραγματοποίηση του κυριακάτικου Μαραθώνιου της Νέας Υόρκης –του οποίου η αφετηρία θα ήταν στο ρημαγμένο Staten Island όπου ακόμα σύρονται νεκροί από το νερό- δείχνει ποιες είναι οι προτεραιότητες του Δήμου και της Πολιτείας. Και το πώς θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Αν οι άνθρωποι στην εξουσία ενδιαφέρονταν για πραγματική βοήθεια και αποκατάσταση, όλοι οι πόροι και όλες οι προσπάθειες θα στρέφονταν σε αυτό το στόχο. Δεν χρειαζόμαστε την Γουόλ Στριτ να λειτουργεί κανονικά μετά από μόλις 2 μέρες, με τους χρηματιστές και τους μάνατζερ των hedge fund να μποτιλιάρουν τους δρόμους της πόλης και να απαιτούν περιφερειακές υπηρεσίες.

Χρειαζόμαστε μια αποφασιστική «όλα τα μέσα διαθέσιμα» προσέγγιση προς την αντιμετώπιση της καταστροφής που περιλαμβάνει το κλείσιμο όλων των αχρείαστων υπηρεσιών και η κατεύθυνση όλων των δυνάμεων προς τη βοήθεια των ανθρώπων και την επιδιόρθωση των υποδομών σε αυτήν την θρυμματισμένη περιοχή.

Έχουμε 9,5% ανεργία στη Νέα Υόρκη. Μια μαζική ένεση δημόσιου χρήματος και πολιτικής βούλησης θα μπορούσε να προσλάβει χιλιάδες ανέργους για να βοηθήσουν στο καθάρισμα, την ανοικοδόμηση και την αποκατάσταση και επαναλειτουργία των υπηρεσιών.

Οι ανάγκες στη δημόσια υγεία που ήταν επείγουσες πριν την καταιγίδα θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν και οι εγκαταστάσεις να συντηρηθούν αν γεννήτριες μεταφέρονταν αεροπορικά στα νοσοκομεία και το απολυμένο προσωπικό επαναπροσλαμβανόταν. Μία από τις γέφυρες του Ανατολικού Ποταμού θα μπορούσε να αφιερωθεί αποκλειστικά στην ανθρωπιστική βοήθεια, για να μεταφέρει αγαθά και εργαζόμενους σε όλη την πόλη, κλπ.

Η ανθρώπινη και υλική καταστροφή του Τυφώνα Σάντυ ακόμα υπολογίζεται. Αλλά κάτι που σίγουρα υπέφερε απώλειες είναι η εντύπωση πως το μεγαλύτερο μητροπολιτικό κέντρο της πιο ισχυρής και ανεπτυγμένης βιομηχανικής χώρας του κόσμου θα μπορέσει να προστατέψει τους κατοίκους του σε περίπτωση καταστροφής.

Οι γενναίοι εθελοντές με γεμάτα σακίδια πλάτης και κάποιες μέρες απαλλαγμένοι από την δουλειά τους δεν είναι επαρκές σχέδιο για να αντιμετωπιστεί η κλίμακα αυτής της κρίσης.