Το σχέδιο πολιτικής διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ

1. Προ­οί­μιο

Η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία ζει μια πρω­το­φα­νή σε έντα­ση και έκτα­ση κρίση, τη χει­ρό­τε­ρη που γνώ­ρι­σε με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά. Τα λαϊκά στρώ­μα­τα έχα­σαν και εξα­κο­λου­θούν να χά­νουν τα ει­σο­δή­μα­τά τους, ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα δε­κα­ε­τιών ακυ­ρώ­θη­καν και ακυ­ρώ­νο­νται, η κοι­νω­νία απο­συ­ντί­θε­ται, η δη­μο­κρα­τία πε­ρι­στέλ­λε­ται, η οι­κο­νο­μία ακο­λου­θεί κα­θο­δι­κό σπι­ράλ θα­νά­του ενώ ο ομα­λός τρό­πος ζωής όλων μας απο­διαρ­θρώ­νε­ται. Το κυ­ρί­αρ­χο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα διε­φθαρ­μέ­νο, ανί­κα­νο και πλή­ρως υπο­ταγ­μέ­νο στα με­γά­λα οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, ενόσω προ­ω­θεί με όλα τα μέσα την κα­τα­στρο­φή, εξα­ντλεί τα όριά του και απο­στα­θε­ρο­ποιεί­ται. Ζούμε το τέλος μιας επο­χής. ζούμε τις ωδί­νες που θα γεν­νή­σουν μια νέα. Εκεί­νοι που κυ­βερ­νούν αρ­χί­ζουν να μην μπο­ρούν να κυ­βερ­νή­σουν όπως πριν. εκεί­νοι που κυ­βερ­νώ­νται αρ­χί­ζουν να μη θέ­λουν να κυ­βερ­νη­θούν όπως πρώτα.

    Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ με την τρι­πλή ση­μαία του βρί­σκε­ται εδώ για να βάλει τέλος στην προϊ­ού­σα εξα­θλί­ω­ση, για να εκ­φρά­σει πο­λι­τι­κά τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και την ανά­γκη να ανα­δει­χθεί αυτός ο κό­σμος σε ηγε­τι­κή δύ­να­μη της κοι­νω­νί­ας, για να εκ­φρά­σει, επι­πλέ­ον, την ανά­γκη να υπερ­βεί η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία τις πα­τριαρ­χι­κές και αν­δρο­κρα­τι­κές πρα­κτι­κές που συ­ντεί­νουν στην απο­δο­χή συ­ντη­ρη­τι­κών αντι­λή­ψε­ων ενώ σε επο­χές κρί­σης κιν­δυ­νεύ­ουν να γί­νουν ακραί­ες, για να εκ­φρά­σει, τέλος, την ανά­γκη ρι­ζι­κής οι­κο­λο­γι­κής ανα­μόρ­φω­σης της πα­ρα­γω­γής και της κα­τα­νά­λω­σης. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ βρί­σκε­ται εδώ για να ορ­γα­νώ­σει τη δη­μο­κρα­τι­κή ανα­τρο­πή, για να ανοί­ξει τον δρόμο σε μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, στη­ριγ­μέ­νης σε ένα ευρύ μέ­τω­πο κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, μιας κυ­βέρ­νη­σης που θα θέσει τη χώρα σε νέα τρο­χιά. Για να επι­τύ­χου­με αυτόν τον με­γά­λο στόχο, συμ­βάλ­λου­με με όλες τις δυ­νά­μεις μας στην ανά­πτυ­ξη ενός ισχυ­ρού κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος και ενός με­γά­λου πο­λι­τι­κού κι­νή­μα­τος, επι­μέ­νου­με στην ανά­γκη για κοινή δράση και συ­μπα­ρά­τα­ξη της Αρι­στε­ράς, ανα­λαμ­βά­νο­ντας τις σχε­τι­κά πρό­σφο­ρες πρω­το­βου­λί­ες, ισχυ­ρο­ποιού­με και διευ­ρύ­νου­με τον ίδιο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ ως τον πο­λι­τι­κό φορέα που θα εμπνεύ­σει, θα κι­νη­το­ποι­ή­σει και θα συμ­βά­λει κα­θο­ρι­στι­κά στην ενό­τη­τα και στην ορ­γά­νω­ση των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, απο­σκο­πώ­ντας στην οι­κο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή, πο­λι­τι­κή και πο­λι­τι­στι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας, απο­σκο­πώ­ντας σε μια χει­ρα­φε­τη­μέ­νη Ελ­λά­δα της ερ­γα­σί­ας, της δι­καιο­σύ­νης και της δη­μιουρ­γι­κό­τη­τας μέσα σε μια ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή Ευ­ρώ­πη.

2. Η ση­με­ρι­νή κρίση

Η κρίση που ζούμε, που ξε­κί­νη­σε ως κρίση του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος και με­τα­τρά­πη­κε σε κρίση δη­μό­σιου χρέ­ους οδη­γώ­ντας στα προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας, τεί­νει να προ­σλά­βει οι­κου­με­νι­κές δια­στά­σεις, θί­γο­ντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάθε χώρα και αγ­γί­ζο­ντας κάθε πτυχή της κοι­νω­νι­κής ζωής. Τόσο η κρίση των τρα­πε­ζών όσο και η κρίση των κρα­τών είναι εκ­φρά­σεις της δο­μι­κής κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού, όπως αυτή ξέ­σπα­σε μετά από τρεις δε­κα­ε­τί­ες συσ­σώ­ρευ­σης κερ­δών, μέσα από την τε­ρά­στια ανα­δια­νο­μή πλού­του και εξου­σιών υπέρ του κε­φα­λαί­ου που ορ­γά­νω­σε ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος κα­πι­τα­λι­σμός σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα.

    Αλλά πλέον η κρίση βα­θαί­νει και διευ­ρύ­νε­ται διαρ­κώς πε­ρισ­σό­τε­ρο, με σκο­τει­νό μέλ­λον και χωρίς ορατή έκ­βα­ση, με εξαι­ρε­τι­κά επι­κύν­δυ­να εν­δε­χό­με­να να ανοί­γο­νται μπρο­στά μας. Βα­θαί­νει και διευ­ρύ­νε­ται, μά­λι­στα, με τρό­πους που φαί­νε­ται να απα­γο­ρεύ­ουν κάθε εί­δους επι­στρο­φή στην πρό­τε­ρη κα­τά­στα­ση, όπου το κρά­τος δια­τη­ρού­σε τη δυ­να­τό­τη­τα να πα­ρεμ­βαί­νει ώστε κάπως να εξι­σορ­ρο­πεί τις απαι­τή­σεις του κε­φα­λαί­ου με τα κοι­νω­νι­κά αι­τή­μα­τα και να απο­κα­θι­στά ανε­κτές μορ­φές συ­ναί­νε­σης του­λά­χι­στον με τα με­σαία στρώ­μα­τα, με τρό­πους που κα­τα­στρέ­φουν τους απο­κα­τε­στη­μέ­νους όρους πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης και τα ίδια τα συ­νταγ­μα­τι­κά και εν γένει θε­σμι­κά θε­μέ­λια των κοι­νω­νιών, με τρό­πους που θί­γουν ολό­πλευ­ρα κάθε έκ­φαν­ση της κοι­νω­νι­κής και προ­σω­πι­κής ζωής και την ίδια την ηθική σφαί­ρα, με τρό­πους, τε­λι­κά, που δια­γρά­φουν κάθε ελ­πί­δα ότι θα ανα­κτή­σου­με αυ­τού­σια εκεί­να που χά­σα­με. Με αυτήν την έν­νοια, δεν μας επι­τρέ­πε­ται να ανα­πο­λού­με κα­νέ­να πα­ρελ­θόν, οφεί­λου­με να απο­ποι­η­θού­με κάθε νο­σταλ­γία. Για να στα­μα­τή­σει η κρίση και για να ξα­να­γεν­νη­θεί η ελ­πί­δα, η πο­ρεία που ακο­λού­θη­σε ο κό­σμος μέ­χρις εδώ πρέ­πει να αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά κα­τεύ­θυν­ση  στο σύ­νο­λό της. Στο σύ­νο­λό της: σε κάθε χώρα, σε κάθε κοι­νω­νι­κό χώρο, σε κάθε τομέα της κοι­νω­νι­κής ζωής. Να αλ­λά­ξει πα­ντού, με τα πρό­σφο­ρα κάθε φορά μέσα, με όλες τις δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να επι­στρα­τευ­θούν. Μόνον έτσι θα μπο­ρέ­σουν να οδη­γη­θούν οι λαοί σε έναν ρι­ζι­κά και­νούρ­γιο κόσμο, σε έναν κόσμο αλ­λη­λεγ­γύ­ης, σε έναν κόσμο ου­σια­στι­κής δη­μο­κρα­τί­ας, πραγ­μα­τι­κής ισό­τη­τας και ελευ­θε­ρί­ας, σε έναν κόσμο κα­θο­λι­κής δι­καιο­σύ­νης. Η ευ­θύ­νη για αυτήν την ρι­ζι­κή αλ­λά­γη, για την οι­κο­δό­μη­ση αυτού του νέου κό­σμου, είναι ευ­θύ­νη των λαών της Γης και των αγώ­νων τους. Δη­λα­δή είναι ευ­θύ­νη δική μας.

    Σή­με­ρα, το πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νο με­γά­λο κε­φά­λαιο με τις διά­φο­ρες συ­νι­στώ­σες του εξα­κο­λου­θεί να εξα­ντλεί τα πε­ρι­θώ­ρια κερ­δο­φο­ρί­ας από τις χώρες του λε­γό­με­νου «τρί­του κό­σμου», οδη­γώ­ντας τους λαούς στην πλήρη εξα­θλί­ω­ση και προ­ξε­νώ­ντας τα με­γά­λα ρεύ­μα­τα της οι­κο­νο­μι­κής με­τα­νά­στευ­σης. Οι το­πι­κοί πό­λε­μοι εξα­πλώ­νο­νται, νέοι εξα­πο­λύ­ο­νται, οι εστί­ες έντα­σης πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται και στους οι­κο­νο­μι­κούς με­τα­νά­στες προ­στί­θε­νται οι με­τα­νά­στες-πρό­σφυ­γες, θύ­μα­τα των πο­λέ­μων. Ο θρη­σκευ­τι­κός φα­να­τι­σμός, ως λαϊκή αλλά και αντι­δη­μο­κρα­τι­κή ιδε­ο­λο­γία, δεν υπο­χω­ρεί. Πα­ράλ­λη­λα, νέοι πρω­τα­γω­νι­στές και ανα­δυό­με­νες πε­ρι­φε­ρεια­κές δυ­νά­μεις έχουν εμ­φα­νι­στεί στη διε­θνή σκηνή ενώ ο αντα­γω­νι­σμός των με­γά­λων δυ­νά­με­ων οξύ­νε­ται και η ηγε­μο­νία των ΗΠΑ αμ­φι­σβη­τεί­ται. Ακόμη και ένας γε­νι­κευ­μέ­νος πό­λε­μος που θα ‘ξε­πε­ρά­σει’ την κρίση πρι­μο­δο­τώ­ντας τις βιο­μη­χα­νί­ες του πο­λέ­μου και όλες τις επι­χει­ρή­σεις που σχε­τί­ζο­νται άμεσα ή έμ­με­σα μαζί του, θα υπο­τά­ξει χώρες, θα κα­τα­στρέ­ψει πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις, θα απο­δε­κα­τί­σει τους λαούς και θα ανοί­ξει με το πέρας του το ελ­ντο­ρά­ντο της ‘ανοι­κο­δό­μη­ση­ς’ συ­νι­στά πλέον εν­δε­χό­με­νο που δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί.

    Αλλά, από την άλλη μεριά, οι εξε­λί­ξεις αυτές προ­κα­λούν ισχυ­ρές αντι­στά­σεις. Η απαί­τη­ση για ει­ρή­νη εξα­πλώ­νε­ται και δυ­να­μώ­νει, με­γά­λες απερ­γί­ες σα­ρώ­νουν χώρες ολό­κλη­ρες, οι πλα­τεί­ες των με­γά­λων πό­λε­ων του πλα­νή­τη κα­τα­λαμ­βά­νο­νται με αί­τη­μα την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, η τα­ξι­κή σκο­πιά δια­δί­δε­ται μα­χη­τι­κά ακόμη και στις ΗΠΑ,  η αρα­βι­κή άνοι­ξη ανοί­γει την πύλη της δη­μο­κρα­τί­ας σε χώρες της γει­το­νιάς μας ενώ στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή λαοί περ­πα­τούν νέους ελ­πι­δο­φό­ρους δρό­μους ενόσω οι χώρες τους προ­ω­θούν πε­ρι­φε­ρεια­κές ολο­κλη­ρώ­σεις προς προ­ο­δευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Ο κό­σμος ολό­κλη­ρος είναι σή­με­ρα σε ανα­βρα­σμό και βρί­σκε­ται μπρο­στά σε ένα εξαι­ρε­τι­κά κρί­σι­μο σταυ­ρο­δρό­μι.

    Ανα­ζη­τώ­ντας διαρ­κώς νέα πεδία κερ­δο­φο­ρί­ας, το κε­φά­λαιο έχει στρα­φεί προς τις ανα­πτυγ­μέ­νες χώρες της Ευ­ρώ­πης. Απο­σκο­πεί να εξο­μοιώ­σει τε­λι­κά την Ευ­ρώ­πη ολό­κλη­ρη με τις χώρες του «τρί­του κό­σμου» και να επα­να­φέ­ρει τις σχέ­σεις κε­φα­λαί­ου-ερ­γα­σί­ας σε σχέ­σεις ανά­λο­γες με εκεί­νες που χα­ρα­κτή­ρι­ζαν την Αγ­γλία τον 19ο αιώνα. Έτσι, το κοι­νω­νι­κό κρά­τος δια­λύ­ε­ται, η δη­μό­σια πε­ριου­σία εκ­ποιεί­ται προς όφε­λος των ιδιω­τών κε­φα­λαιού­χων, το κό­στος της ερ­γα­σια­κής δύ­να­μης συ­μπιέ­ζε­ται στο έπα­κρο και η ανερ­γία εκτι­νάσ­σε­ται σε πρω­το­φα­νή επί­πε­δα. Η εξυ­πη­ρέ­τη­ση των ανα­γκών των «αγο­ρών» ανά­γε­ται σε υπέρ­τα­το νόμο, η κα­τα­στρο­φή των κοι­νω­νιών πα­ρου­σιά­ζε­ται σαν επα­κό­λου­θο μιας ανα­πό­δρα­στης φυ­σι­κής ροπής, και τα θύ­μα­τα της κρί­σης θε­ω­ρού­νται υπεύ­θυ­να των θε­ο­μη­νιών που τα πλήτ­τουν. Καθώς το προη­γού­με­νο πλαί­σιο κοι­νω­νι­κής συ­ναί­νε­σης κα­τα­στρέ­φε­ται χωρίς να οι­κο­δο­μεί­ται κά­ποιο νέο, ο αυ­ταρ­χι­σμός εντεί­νε­ται. Η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία σε χώρες της Ευ­ρώ­πης τεί­νει να με­τα­τρα­πεί σε επί­φα­ση δη­μο­κρα­τί­ας, με υπο­βαθ­μι­σμέ­να κοι­νο­βού­λια, με πρω­θυ­πουρ­γούς που υπη­ρε­τούν αγόγ­γυ­στα τις οι­κο­νο­μι­κά κυ­ρί­αρ­χες δυ­νά­μεις, με συ­ρί­κνω­ση των δη­μο­κρα­τι­κών θε­σμών σε όλα τα επί­πε­δα, εθνι­κά και ευ­ρω­παϊ­κά, με όξυν­ση της κα­τα­στο­λής. Το «ευ­ρω­παϊ­κό κε­κτη­μέ­νο», που δεν ήταν άλλο από τις δη­μο­κρα­τι­κές και κοι­νω­νι­κές κα­τα­κτή­σεις των ευ­ρω­παϊ­κών λαών μετά την ήττα του να­ζι­σμού και του φα­σι­σμού, πο­δο­πα­τεί­ται ανεν­δοί­α­στα, οι προ­πα­γαν­δι­ζό­με­νες άλ­λο­τε συ­γκλί­σεις μι­σθών, συ­ντά­ξε­ων και κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών έχουν ξε­χα­στεί ενώ οι θε­σμοί της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης υπο­τάσ­σο­νται στην πο­λι­τι­κή βού­λη­ση των με­γά­λων ευ­ρω­παϊ­κών κρα­τών και κυ­ρί­ως της Γερ­μα­νί­ας με λίγες και πολύ δει­λές ακόμη αντι­στά­σεις. Το μέλ­λον της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης ως δια­κρι­τής οι­κο­νο­μι­κο-πο­λι­τι­κής οντό­τη­τας προ­μη­νύ­ε­ται δυ­σοί­ω­νο καθώς η ευ­ρω­ζώ­νη εξε­λίσ­σε­ται σε ζώνη γερ­μα­νι­κής οι­κο­νο­μι­κής επι­κυ­ριαρ­χί­ας, αν όχι κα­τα­να­γκα­σμού, που οδη­γεί σε ασφυ­ξία τις πιο αδύ­να­μες χώρες και σε όλο με­γα­λύ­τε­ρες ανι­σό­τη­τες ενώ η Γερ­μα­νία προ­ω­θεί την ηγε­μο­νία της και στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δo. Σε αυτές τις συν­θή­κες, οι αντι­θέ­σεις με­τα­ξύ των χωρών που συ­να­πο­τε­λούν την Ευ­ρώ­πη εντεί­νο­νται ενώ κάθε χώρα της βυ­θί­ζε­ται στην κρίση με τους δι­κούς της ρυθ­μούς και τις δικές της ιδιαι­τε­ρό­τη­τες.

    Το με­γά­λο κε­φα­λαίο, οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που το εκ­φρά­ζουν και ο εγ­χώ­ριος δι­κομ­μα­τι­σμός αντι­με­τώ­πι­σαν τη χώρα μας ως το πει­ρα­μα­τό­ζωο όπου θα μπο­ρού­σαν να δο­κι­μα­στούν ερ­γα­στη­ρια­κά οι νέες συ­ντα­γές. Με μοχλό εκ­βια­σμού το δη­μό­σιο χρέος που είχαν συ­νά­ψει αλό­γι­στα και με το αζη­μί­ω­το οι κυ­βερ­νή­σεις του δι­κομ­μα­τι­σμού, η Ελ­λά­δα οδη­γή­θη­κε στη νέα πε­ρί­ο­δο του κα­θε­στώ­τος των μνη­μο­νί­ων. Την κα­τα­στρο­φή αι­σθά­νε­ται άμεσα ολό­κλη­ρος ο ελ­λη­νι­κός λαός στις πό­λεις και στην ύπαι­θρο. Πρω­το­φα­νής ανερ­γία, δρα­μα­τι­κή μεί­ω­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, αύ­ξη­ση τιμών, κλεί­σι­μο χι­λιά­δων μι­κρών και με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων, κα­τάρ­γη­ση συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων και γε­νι­κό­τε­ρα διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, κα­τα­στρο­φή του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος και της δη­μό­σιας υγεί­ας, πό­λε­μος ενά­ντια στην παι­δεία και την έρευ­να, με­τα­νά­στευ­ση του επι­στη­μο­νι­κού δυ­να­μι­κού, ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας. Η δυ­να­τό­τη­τα εκ­πλή­ρω­σης κάθε κοι­νω­νι­κής ανά­γκης περ­νά­ει μέσα από την αγορά: σε λίγο οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες θα κα­θο­ρί­ζουν το πόσο θα πλη­ρώ­νου­με το νερό, τον ήλιο και τον αέρα. Και βέ­βαια, τα μνη­μό­νια αντί να μειώ­σουν το χρέος το εκτι­νά­σουν στα ύψη, αντί να οδη­γούν στην ανά­πτυ­ξη οδη­γούν στην ύφεση και στον οι­κο­νο­μι­κό μα­ρα­σμό ενώ η διά­λυ­ση των προη­γού­με­νων σχέ­σε­ων και του μέχρι πρό­σφα­τα απο­κα­τε­στη­μέ­νου τρό­που ζωής βρί­σκει κά­ποιες φορές ως απο­διο­πο­μπαίο τράγο τους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες και με­τα­φρά­ζει την από­γνω­ση σε στή­ρι­ξη της να­ζι­στι­κής συμ­μο­ρί­ας που πα­ρι­στά­νει την ‘αντι­συ­στη­μι­κή’ πο­λι­τι­κή δύ­να­μη. Πα­ράλ­λη­λα, η προ­πα­γάν­δα που ασκούν σχε­δόν δι­κτα­το­ρι­κά τα κυ­ρί­αρ­χα ΜΜΕ επι­διώ­κει να αδρα­νο­ποι­ή­σει τον κόσμο που χάνει το παρόν και το μέλ­λον του. Είναι προ­πα­γάν­δα που επι­διώ­κει να απο­κρύ­ψει την τε­ρά­στια ανα­δια­νο­μή πλού­του και εξου­σιών που έχει ήδη συ­ντε­λε­στεί και εξα­κο­λου­θεί να συ­ντε­λεί­ται προς όφε­λος του κε­φα­λαί­ου, να απο­κρύ­ψει ότι όλα γί­νο­νται για την εξα­σφά­λι­ση του κέρ­δους, ότι όλα γί­νο­νται για την από­λυ­τη κα­τί­σχυ­ση του κε­φα­λαί­ου επάνω στις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας.

    Όμως το πεί­ρα­μα κα­θυ­πό­τα­ξης του ελ­λη­νι­κού λαού δεν κύ­λη­σε ομαλά. Το πει­ρα­μα­τό­ζωο αντέ­δρα­σε. Παρά την πλύση εγκε­φά­λου από τα ελεγ­χό­με­να ΜΜΕ, παρά τη συ­ντρι­πτι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία των μνη­μο­νια­κών κομ­μά­των, παρά τον χη­μι­κό πό­λε­μο στις δια­δη­λώ­σεις και παρά τις δι­κα­στι­κές διώ­ξεις, ο ελ­λη­νι­κός λαός δεν υπέ­κυ­ψε. Με απερ­γί­ες, κα­τα­λή­ψεις, δια­δη­λώ­σεις, συλ­λα­λη­τή­ρια, πο­λι­τι­κή ανυ­πα­κοή, πο­λύ­μορ­φες δια­μαρ­τυ­ρί­ες, αλλά και με την ανά­πτυ­ξη μορ­φών αλ­λη­λεγ­γύ­ης ασυμ­βί­βα­στες με τον ατο­μι­κι­σμό και την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα, ο λαός μας αντι­στά­θη­κε. Και όχι μόνον αντι­στά­θη­κε, αλλά κα­τέ­γρα­ψε ση­μα­ντι­κές πο­λι­τι­κές νίκες. Ανά­γκα­σε την κυ­βέρ­νη­ση Πα­παν­δρέ­ου σε ανα­δί­πλω­ση, με ανα­σχη­μα­τι­σμό πρώτα και πα­ραί­τη­ση κα­τό­πιν, και την κυ­βέρ­νη­ση Πα­πα­δή­μου σε πα­ραί­τη­ση και προ­κή­ρυ­ξη εκλο­γών. Στις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις που ακο­λού­θη­σαν, κα­νείς δεν τόλ­μη­σε να υπε­ρα­σπι­στεί ανοι­χτά τα μνη­μό­νια. Ακόμη κι αυτοί που ανέ­λα­βαν να κυ­βερ­νή­σουν υπό την επο­πτεία της τριαρ­χί­ας των δα­νει­στών προ­ε­κλο­γι­κά έλε­γαν και υπό­σχο­νταν εντε­λώς άλλα.  

    Στις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές ένας σχη­μα­τι­σμός της Αρι­στε­ράς εκτι­νά­χθη­κε στο 27%, παρά τον φόβο που καλ­λιερ­γή­θη­κε συ­στη­μα­τι­κά και με όλα τα μέσα από τους ισχυ­ρούς στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη, παρά την απρο­κά­λυ­πτη συ­κο­φα­ντία και παρά την ασί­γα­στη προ­σπά­θεια να του φορ­τώ­σουν την ευ­θύ­νη για όλα τα δεινά. O ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ, ο πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας που πέ­τυ­χε αυτό το απο­τέ­λε­σμα, πρω­τα­γω­νι­στεί στην πο­λι­τι­κή σκηνή και διεκ­δι­κεί μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς γιατί έχει να προ­τεί­νει μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή έξοδο από την κρίση, μια πο­ρεία που θα απο­σο­βή­σει την κα­τα­στρο­φή, μια νέα πο­ρεία για την Ελ­λά­δα, αλλά και για την Ευ­ρώ­πη. Για αυτόν τον λόγο η κα­τα­κό­ρυ­φη άνο­δός του φο­βί­ζει τους ακόμη ισχυ­ρούς.

2. Οι κα­τα­βο­λές μας

Οι κα­τα­βο­λές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ μπο­ρούν να ανι­χνευ­θούν στο ερ­γα­τι­κό και το ευ­ρύ­τε­ρο λαϊκό κί­νη­μα του τέ­λους του 19ου αίωνα και των αρχών του 20ου, στους αγώ­νες που είχαν ανα­λη­φθεί από τότε για να εκ­φρα­στούν οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας και να ενω­θεί ο ελ­λη­νι­κός λαός ενά­ντια στην οι­κο­νο­μι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση και την πο­λι­τι­κή κα­τα­πί­ε­ση. Μετά την επο­ποι­ία της Εθνι­κής Αντί­στα­σης και τη συ­νο­λι­κή αλ­λα­γή του πο­λι­τι­κού το­πί­ου που εκεί­νη επέ­φε­ρε, μετά τα όσα πέ­τυ­χε το ΕΑΜ για την ενό­τη­τα και την απε­λευ­θέ­ρω­ση του λαού μας, οι διε­θνώς κυ­ρί­αρ­χες δυ­νά­μεις οδή­γη­σαν τη χώρα στον εμ­φύ­λιο όπου η Αρι­στε­ρά γνώ­ρι­σε την ήττα. Όμως, παρά την τρο­μο­κρα­τία που άσκη­σε το με­τεμ­φυ­λια­κό κρά­τος και πα­ρα­κρά­τος, όπως κο­ρυ­φώ­θη­κε με τη δι­κτα­το­ρία των συ­νταγ­μα­ταρ­χών, η Αρι­στε­ρά δεν εξα­φα­νί­στη­κε αλλά συ­νέ­χι­σε να υφαί­νει τους δε­σμούς της με τον ελ­λη­νι­κό λαό. Η ενό­τη­τα που είχε σφυ­ρη­λα­τή­σει η ΕΔΑ και η ση­μα­ντι­κή εκλο­γι­κή επι­τυ­χία της το 1958, αλλά και το γε­γο­νός ότι η Ένωση Κέ­ντρου πε­ρι­λάμ­βα­νε γνή­σια δη­μο­κρα­τι­κές δυ­νά­μεις, οι αγώ­νες υπέρ της αυ­το­διά­θε­σης της Κύ­πρου, υπέρ της προ­στα­σί­ας τους Συ­ντάγ­μα­τος και της δω­ρε­άν παι­δεί­ας, οι λαϊ­κές αντι­δρά­σεις στην απο­στα­σία του 1965, η αντί­στα­ση στη δι­κτα­το­ρία, το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα, η εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και οι αγώ­νες ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό κα­τέ­στη­σαν ξανά την Αρι­στε­ρά και όσους ή όσες περ­πά­τη­σαν μαζί της έκ­φρα­ση των ζω­ο­γό­νων δυ­νά­με­ων της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας.

    Αλλά ταυ­τό­χρο­να η Αρι­στε­ρά κερ­μα­τί­στη­κε. Το ΚΚΕ γνώ­ρι­σε αλ­λε­πάλ­λη­λες δια­σπά­σεις, ένα μέρος από τις δυ­νά­μεις που είχαν στρα­τευ­θεί στο ΕΑΜ σα­γη­νεύ­τη­κε από την «Αλ­λα­γή» που υπο­σχέ­θη­κε το ΠΑΣΟΚ ενώ μι­κρό­τε­ρες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς συ­γκρό­τη­σαν αυ­το­τε­λείς ορ­γα­νώ­σεις. Έτσι, η κα­θαυ­τό πο­λι­τι­κή δύ­να­μη της Αρι­στε­ράς μειώ­θη­κε ση­μα­ντι­κά μο­λο­νό­τι η ίδια δια­τη­ρού­σε το ηθικό πλε­ο­νέ­κτη­μα και οι ιδέες της του­λά­χι­στον μέρος της πα­λιάς τους αί­γλης. Το φαι­νό­με­νο εντά­θη­κε με την κα­τάρ­ρευ­ση της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης και των κα­θε­στώ­των του «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού». Σε διε­θνή κλί­μα­κα, ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος κα­πι­τα­λι­σμός και η πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση που συ­ντε­λέ­στη­κε υπό την αι­γί­δα του θριάμ­βευαν μέχρι ση­μεί­ου να κη­ρύ­ξουν το «τέλος της Ιστο­ρί­ας» ενώ η πα­ρα­δο­σια­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία -και στη χώρα μας το ΠΑ­ΣΟΚ- αφο­μοιώ­θη­κε στην αντί­στοι­χη πο­λι­τι­κή σχε­δόν εξ ολο­κλή­ρου. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η Αρι­στε­ρά στη χώρα μας -αλλά και σε πολ­λές χώρες του κό­σμου- βρέ­θη­κε σχε­τι­κά πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νη και κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη ενώ ο δι­κομ­μα­τι­σμός δια­τη­ρού­σε την πλήρη πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία, με εκλο­γι­κά πο­σο­στά πάνω από 80%.
    
    Παρ’ όλα αυτά ωστό­σο, η σπίθα  της αντί­στα­σης κρα­τή­θη­κε αναμ­μέ­νη ενώ η Ιστο­ρία αρ­νιό­ταν να τε­λειώ­σει: ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος κα­πι­τα­λι­σμός δη­μιουρ­γού­σε ισχυ­ρές κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις καθώς συσ­σώ­ρευε δεινά, ο αντα­γω­νι­σμός των με­γά­λων δυ­νά­με­ων, δη­μιουρ­γώ­ντας κρί­σεις και εξα­πο­λύ­ο­ντας το­πι­κούς πο­λέ­μους -κά­ποιους από αυ­τούς έξω από την πόρτα μας- προ­κα­λού­σε τη γέν­νη­ση ισχυ­ρών κι­νη­μά­των υπέρ της ει­ρή­νης. Μια νέα δυ­να­μι­κή άρ­χι­σε να συ­νε­νώ­νει με τρό­πους ανέκ­δο­τους πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, πολ­λούς και δια­φο­ρε­τι­κούς κοι­νω­νι­κούς φο­ρείς, αγω­νι­στές, καλ­λι­τέ­χνες και δια­νο­ού­με­νους, γυ­ναί­κες και άντρες, λίγο πολύ σε όλες τις χώρες του κό­σμου. Τα συν­θή­μα­τα «Ο άν­θρω­πος πάνω από τα κέρδη» και «Ένας άλλος κό­σμος είναι εφι­κτός» αντή­χη­σαν σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα, συ­νε­γεί­ρο­ντας τους νέους και τις νέες και ανοί­γο­ντας μια νέα σε­λί­δα στην ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς.

    Αυτή η νέα σε­λί­δα γρά­φτη­κε με πολ­λούς τρό­πους στη χώρα μας. Στο πλαί­σιό της, οι νέες ιδέες, τα νέα αι­τή­μα­τα και οι νέες μορ­φές ορ­γά­νω­σης συν­δέ­θη­καν με τις ιδιαί­τε­ρες εδώ συν­θή­κες και την πο­ρεία που είχαν ακο­λου­θή­σει οι συ­νι­στώ­σες της Αρι­στε­ράς ώστε να οδη­γη­θού­με πρώτα στον Χώρο Δια­λό­γου και Κοι­νής Δρά­σης ως ευρύ πεδίο θε­ω­ρη­τι­κής και ιδε­ο­λο­γι­κής ζύ­μω­σης, συμ­με­το­χής στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες και ανά­πτυ­ξης πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών, στη συ­γκρό­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τό­πιν και σε εκεί­νη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ πιο πρό­σφα­τα. Η πο­ρεία αυτή στη­ρί­χτη­κε στην κοινή και από κοι­νού απο­δο­χή των αγω­νι­στι­κών πα­ρα­δό­σε­ων του λαού μας, στην κοινή και από κοι­νού έντα­ξη στους αγώ­νες για εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, δη­μο­κρα­τία, λαϊκή κυ­ριαρ­χία, ελευ­θε­ρία, ισό­τη­τα, αλ­λη­λεγ­γύη, δι­καιο­σύ­νη, κοι­νω­νι­κή προ­κο­πή και κο­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση, στην ενερ­γό συμ­με­το­χή στο ερ­γα­τι­κό και στο ευ­ρύ­τε­ρο λαϊκό κί­νη­μα, στις ποι­κί­λες εκλο­γι­κές και πο­λι­τι­κές ανα­με­τρή­σεις, στις ευ­ρω­πο­ρεί­ες και στο διε­θνές κί­νη­μα ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, στην ενερ­γό συμ­με­το­χή στα κοι­νω­νι­κά φόρα, στις οι­κο­λο­γι­κές και στις πο­λι­τι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες. Έτσι αγω­νι­στές και αγω­νι­́στριες από δια­́φ­ορους χω­́ρους και ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς, τον κομ­μου­νι­στι­κό, τον σο­σια­λι­στι­κό και τον δη­μο­κρα­τι­κό, εκεί­νον της κομ­μου­νι­στι­κής και εκεί­νον της αρι­στε­ρής ανα­νέ­ω­σης, τον ρι­ζο­σπα­στι­κό, τον αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό, τον επα­να­στα­τι­κό και τον ελευ­θε­ρια­κό, συν­δι­κα­λι­στές και συν­δι­κα­λι­́στριες του ερ­γα­τι­κού και του αγρο­τι­κού κι­νη­́μ­ατος, νέες και νέοι, ά­νθρ­ωποι της τέ­χνης, των γραμ­μά­των και της δια­νο­́­ησης, πολ­λοί και πολ­λές από εκεί­νους που δη­μιού­ργ­ησαν το με­γα­́λο κι­́ν­ημα της Παι­δει­́ας, πολ­λές και πολ­λοί από το φε­μι­νι­στι­κό και το οι­κο­λο­γι­κό κι­́ν­ημα, συ­να­ντη­́θ­ηκαν και έν­ωσαν τις δυ­να­́μεις τους. Πρό­κει­ται για έντα­ξη και συμ­με­το­χή που συ­νι­στού­σε και συ­νι­στά για όλους εμάς, γυ­ναί­κες και άντρες, λόγο πο­λι­τι­κής ύπαρ­ξης και αξία ζωής.
    Πα­τώ­ντας στέ­ρεα στην κοινή δράση, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ κα­τόρ­θω­σαν να συν­θέ­σουν δη­μιουρ­γι­κά, σε ένα ιδιαί­τε­ρα ευρύ πλαί­σιο, από­ψεις με δια­φο­ρε­τι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές και ορ­γα­νω­τι­κές αφε­τη­ρί­ες και δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές κα­τα­βο­λές, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας και μη συ­γκα­λύ­πτο­ντας τις δια­φο­ρές και σε­βό­με­νοι πάντα τις δια­κρι­τές ιδε­ο­λο­γι­κές και θε­ω­ρη­τι­κές ευαι­σθη­σί­ες.

    Η πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ από την ίδρυ­σή τους μέχρι σή­με­ρα δεν υπήρ­ξε ούτε εύ­κο­λη ούτε ευ­θύ­γραμ­μη. Ο φο­ρέ­ας γνώ­ρι­σε κρί­σεις και στιγ­μές αδρά­νειας, δια­φω­νί­ες, απο­χω­ρή­σεις, δια­σπά­σεις. Κα­τόρ­θω­σε όμως να ξε­πε­ρά­σει τα εμπό­δια επει­δή υπε­ρί­σχυ­σε στους κόλ­πους του η ανά­γκη της έντα­ξης στο λαϊκό κί­νη­μα, η ανά­γκη να υιο­θε­τη­θούν και να υπο­στούν συν­θε­τι­κή επε­ξερ­γα­σία τα αντί­στοι­χα αι­τή­μα­τα, η ανά­γκη για ενό­τη­τα και κοινή δράση της Αρι­στε­ράς και όσμω­σης των ιδεών της με το λαό. Όταν ξέ­σπα­σε η με­γά­λη κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρώτα και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ κα­τό­πιν απέ­δει­ξαν ότι δια­θέ­τουν τα ερ­μη­νευ­τι­κά ερ­γα­λεία για να ανα­λύ­σουν τόσο την ίδια όσο και την πο­ρεία και τις επι­πτώ­σεις της και μπό­ρε­σαν να δια­μορ­φώ­σουν τη δική τους εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση, σε αντί­θε­ση με τον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό που το μόνο που είχε και έχει να προ­τεί­νει είναι η άνευ όρων και άνευ ορίων εξα­θλί­ω­ση της κοι­νω­νί­ας προς όφε­λος του κε­φα­λαί­ου και στόχο τη με­γι­στο­ποί­η­ση του κέρ­δους. Όπως απέ­δει­ξα­με όλοι μαζί από κοι­νού ότι δια­θε­́το­υμε και το αγω­νι­στι­κό φρο­́ν­ημα, την πει­́ρα και την ορ­γα­νω­τι­κή ικα­νο­́τ­ητα που απαι­τούν οι αντί­στοι­χοι αγω­́νες.
    Μα­χό­με­νος πάντα για την ενό­τη­τα ολό­κλη­ρης της Αρι­στε­ράς, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ διεκ­δι­κεί σή­με­ρα κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που θα στη­ρί­ζε­ται σε μια νέα, πλα­τειά και ισχυ­ρή κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή πλειο­ψη­φία ώστε να υπη­ρε­τη­θούν απο­τε­λε­σμα­τι­κά τα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα. Τα συν­θή­μα­τα που βρο­ντο­φώ­να­ξαν σε δρό­μους και σε πλα­τεί­ες οι λαοί του κό­σμου «Ο άν­θρω­πος πάνω από τα κέρδη» και «Ένας άλλος κό­σμος είναι εφι­κτός» ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ τα με­τα­τρέ­πει σε πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση και στρα­τη­γι­κό στόχο.
3. Ο σο­σια­λι­σμός ως στρα­τη­γι­κός στό­χος

Ο «άλλος κό­σμος» που «είναι εφι­κτός» είναι ο «κό­σμος» του σο­σια­λι­σμού με δη­μο­κρα­τία και ελευ­θε­ρία. Είναι ο «κό­σμος» όπου όντως ο «άν­θρω­πος» και οι ανά­γκες του είναι «πάνω από τα κέρδη», γιατί το «κέρ­δος» έχει πάψει να απο­τε­λεί κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη της κοι­νω­νί­ας. Είναι ο «κό­σμος» που δυ­σκο­λεύ­ε­ται να επι­κα­λε­στεί το ιστο­ρι­κό όνομά του γιατί αυτό έχει συ­κο­φα­ντη­θεί από πολ­λές και δια­φο­ρε­τι­κές με­ριές.  Είναι ο «κό­σμος» που  έχει αρ­χί­σει να υπερ­βαί­νει αυτή τη δυ­σκο­λία, απαι­τώ­ντας την εκ νέου ση­μα­το­δό­τη­ση του ονό­μα­τος στις συν­θή­κες του 21ου αιώνα.    

    Για μας ο σο­σια­λι­σμός δεν είναι ο εξω­ραϊ­σμός του κα­πι­τα­λι­σμού ούτε η δήθεν ‘φι­λο­λαϊ­κή’ δια­χεί­ρι­σή του. Ο κα­πι­τα­λι­σμός συ­νι­στά σύ­στη­μα εκ­με­τάλ­λευ­σης που στη­ρί­ζε­ται στην κοι­νω­νι­κή πα­ρα­γω­γή με στόχο και κί­νη­τρο το ιδιω­τι­κό κέρ­δος, σύ­στη­μα που εμείς αντι­μα­χό­μα­στε. Για μας ο σο­σια­λι­σμός είναι μορ­φή ορ­γα­́ν­ωσης της κοι­νω­νι­́ας που βα­σι­́ζ­εται στην κοι­νω­νι­κή -και όχι κρα­τι­κή- ιδιο­κτη­σι­́α και δια­χει­́ρ­ιση των πα­ρα­γω­γι­κών μέσων ενώ απαι­τεί τη δη­μο­κρα­τι­́α σε όλα τα κύ­ττ­αρα και όλους τους αρ­μούς της δη­μο­́σιας ζωής, προ­κει­με­́νου οι ερ­γα­ζο­́μ­ενοι να είναι σε θέση να σχε­δια­́ζουν, να διευ­θυ­́νουν, να ελέγ­χουν και να προ­στα­τευ­́ουν, με τα εκλεγ­με­́να ό­ργ­ανά τους, την πα­ρα­γω­γή κα­τευ­θυ­́ν­οντάς την στην ικα­νο­ποι­́­ηση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. Αλλά ταυ­τό­χρο­να, ο σο­σια­λι­σμός δεν είναι για μας η αντι­γρα­φή μο­ντέ­λων που επε­δί­ω­ξαν να στη­ρι­χθούν σε τέ­τοιες ιδέες, αλλά τις πα­ρερ­μή­νευ­σαν, τις δια­στρέ­βλω­σαν και τε­λι­κά, για πολ­λούς και σύν­θε­τους λό­γους, αυ­το­κα­τα­στρά­φη­καν. Οφεί­λου­με, επί ποινή επα­νά­λη­ψης των ίδιων λαθών, να μά­θου­με όσα πε­ρισ­σό­τε­ρα και όσο πλη­ρέ­στε­ρα μπο­ρού­με από αυτό το με­γά­λο τόλ­μη­μα και από αυτήν τη με­γά­λη ιστο­ρι­κή εμπει­ρία, με τα και­νο­τό­μα επι­τεύγ­μα­τα και τις κα­τα­λυ­τι­κές, τε­λι­κά, απο­τυ­χί­ες.

    Για μας ο σο­σια­λι­σμός είναι άρ­ρη­κτα δε­μέ­νος με την ενερ­γη­τι­κή συμ­με­το­χή όλων στις οι­κο­νο­μι­κές, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές υπο­θέ­σεις και κα­το­χυ­ρώ­νει την αντί­στοι­χη διά­χυ­ση της εξου­σί­ας. Ο σο­σια­λι­σμός είναι άρ­ρη­κτα δε­μέ­νος με τη δη­μο­κρα­τία. Δη­μο­κρα­τία τυ­πι­κή αλλά κυ­ρί­ως ου­σια­στι­κή, δη­μο­κρα­τία έμ­με­ση, μέσω αντι­προ­σώ­πευ­σης, αλλά και δη­μο­κρα­τία άμεση, με την ενερ­γό συμ­με­το­χή όλων. Η δη­μο­κρα­τία συ­νι­στά πα­ρα­γω­γι­κή δύ­να­μη, όπου η συλ­λο­γι­κό­τη­τα ανα­δει­κνύ­ει έμπρα­κτα την υπε­ρο­χή της ένα­ντι της ατο­μι­κό­τη­τας και η αλ­λη­λεγ­γύη τη δύ­να­μή της ένα­ντι του αντα­γω­νι­σμού. Οι πάσης φύ­σε­ως εκλο­γές είναι απο­λύ­τως ανα­γκαί­ες, αλλά οι εκλεγ­μέ­νοι -και οι διά­φο­ροι ει­δι­κοί που αυτοί επι­στρα­τεύ­ουν- δεν πρέ­πει να πα­ρα­μέ­νουν ανε­ξέ­λεγ­κτοι μέχρι τις επό­με­νες εκλο­γές. Πλή­θος θε­μά­των είναι αρ­μο­διό­τη­τα και οφεί­λουν να αφε­θούν στην ευ­θύ­νη των άμεσα εν­δια­φε­ρο­μέ­νων υπό κα­θε­στώς άμε­σης και ενερ­γού δη­μο­κρα­τί­ας ενώ θε­σμοί της άμε­σης δη­μο­κρα­τί­ας μπο­ρούν και πρέ­πει να ασκούν κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο στους εκά­στο­τε εκλεγ­μέ­νους εκ­προ­σώ­πους, διευ­ρύ­νω­ντας διαρ­κώς τους χώ­ρους πα­ρέμ­βα­σης και τα πεδία ευ­θύ­νης τους.  

    Για μας ο σο­σια­λι­σμός απο­σκο­πεί τε­λι­κά στην κα­τάρ­γη­ση των με­γά­λων δια­κρί­σε­ων ανά­με­σα σε χει­ρω­να­κτι­κή και δια­νοη­τι­κή ερ­γα­σία, σε διεύ­θυν­ση και εκτέ­λε­ση, σε πόλη και ύπαι­θρο, στον κοι­νω­νι­κό ρόλο των αντρών και των γυ­ναι­κών. Απο­σκο­πεί τε­λι­κά στην απά­λει­ψη των σχέ­σε­ων εκ­με­τάλ­λευ­σης, στην κα­τάρ­γη­ση των κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων και των πα­τριαρ­χι­κών σχέ­σε­ων και στην αρ­μο­νι­κή συμ­βί­ω­ση κοι­νω­νί­ας και φύσης. Αντι­με­τω­πί­ζει την τε­χνο­λο­γία και τις και­νο­το­μί­ες εκεί λε­λο­γι­σμέ­να, έχο­ντας στόχο την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των κο­νω­νι­κών ανα­γκών και όχι τη διεύ­ρυν­ση των ανι­σο­τή­των και την εμπέ­δω­ση των τε­χνι­κών κυ­ριαρ­χί­ας των λίγων πάνω στους πολ­λούς.

    Για μας ο σο­σια­λι­σμός δεν είναι ου­το­πι­κό όραμα που στη­ρί­ζε­ται σε αφη­ρη­μέ­να ιδε­ώ­δη και απλώς σε ηθι­κές αξίες, αλλά κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά εφι­κτός στρα­τη­γι­κός στό­χος. Οι αξίες που τον διέ­πουν -αλ­λη­λεγ­γύη, ισό­τη­τα, ελευ­θε­ρία και η υπέρ­βα­ση της μό­νι­μης έντα­σης με­τα­ξύ ισό­τη­τας και ελευ­θε­ρί­ας που μπο­ρεί να ονο­μα­στεί κα­θο­λι­κή δι­καιο­σύ­νη- συ­νι­στούν κοι­νω­νι­κή πα­ρα­γω­γή των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, αι­τή­μα­τα που δια­μορ­φώ­νο­νται στον αγώνα και απαι­τούν την υλο­ποί­η­σή τους, οδηγό δρά­σης και αρχές ορ­γά­νω­σης των κι­νη­μά­των που τα ασπά­ζο­νται. Οι αξίες αυτές εκ­φρά­ζουν κάθε φορά δια­φο­ρε­τι­κά ιστο­ρι­κά πε­ριε­χό­με­να, δια­φο­ρε­τι­κές ανά­γκες και δια­φο­ρε­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες, γιατί είναι δια­φο­ρε­τι­κή η δομή των τα­ξι­κών κοι­νω­νιών, αλλά δια­τη­ρούν τα ίδια ονό­μα­τα, απο­τυ­πώ­νο­ντας έτσι τη συ­νέ­χεια της ιστο­ρί­ας των λαϊ­κών τά­ξε­ων, τη συ­νέ­χεια της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της κα­τα­πί­ε­σης, αλλά και τη συ­νέ­χεια των αντι­στά­σε­ων και των αι­τη­μά­των χει­ρα­φέ­τη­σης. Ση­́μ­ερα, η οι­κο­νο­μι­κή, η ενερ­γεια­κή και η δια­τρο­φι­κή κρι­́ση, όπως και ο άμ­εσος κί­νδ­υνος για το φυ­σι­κό πε­ρι­βά­λλον που απει­λεί την ίδια την ύπα­ρξη της αν­θρω­πο­́τ­ητας, κα­θι­στούν απο­λύ­τως ανα­γκαι­́α τη συ­στη­μα­τι­κή δη­μο­́σια πα­ρέ­μβ­αση. Αυτή η ανα­́γκη θέτει τον ρι­ζι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό των κοι­νω­νιών στην κα­τεύ­θυν­ση του σο­σια­λι­σμού στην ημε­ρη­́σια δια­́τ­αξη.
    
    Για μας ο σο­σια­λι­σμός δεν είναι κα­θε­στώς που μπο­ρεί να κα­θιε­ρω­θεί μέσω μιας εξε­λι­κτι­κής δια­δι­κα­σί­ας στα­δια­κών αλ­λα­γών του κα­πι­τα­λι­σμού αλλά ούτε κα­θε­στώς που εγκα­θι­δρύ­ε­ται μια και έξω κά­ποια μο­να­δι­κή στιγ­μή. Ο σο­σια­λι­σμός είναι στό­χος αλλά και δρό­μος συ­νε­χούς αγώνα, με πε­ριό­δους έντα­σης και πε­ριό­δους ύφε­σης, με ρή­ξεις, άλ­μα­τα και με­γά­λες τομές. Είναι δρό­μος που απο­σκο­πεί σε μα­κρο­πρό­θε­σμους στό­χους, αλλά ξε­κι­νά πά­ντο­τε από το σή­με­ρα. Είναι δρό­μος που περ­πα­τά­με οι πολ­λοί από κοι­νού, στα­θε­ρά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νοι στον στόχο, υλο­ποιώ­ντας κα­θη­με­ρι­νά τα αι­τή­μα­τα που τον συ­γκρο­τούν και μα­χό­με­νοι για να εμπε­δώ­σου­με τις αντί­στοι­χες κα­τα­κτή­σεις. Είναι δρό­μος όπου προ­σπα­θού­με να άρου­με κάθε στιγ­μή τις δια­χρο­νι­κά κυ­ρί­αρ­χες δια­κρί­σεις που ανα­φέ­ρα­με, αρ­χί­ζο­ντας από τους δι­κούς μας κόλ­πους. Είναι δρό­μος που απο­σκο­πεί σε συ­γκε­κρι­μέ­νο στόχο, αλλά που δεν μπο­ρεί να απα­ντή­σει προ­κα­τα­βο­λι­κά σε όλα τα με­γά­λα ερω­τή­μα­τα που τί­θε­νται γιατί οι απα­ντή­σεις δεν μπο­ρούν να δια­τυ­πω­θούν σε όλες τους τις δια­στά­σεις ανε­ξάρ­τη­τα από την κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση.

    Ο δρό­μος του σο­σια­λι­σμού δεν είναι ούτε εύ­κο­λος ούτε ευ­θύ­γραμ­μος. Κα­θο­ρί­ζε­ται κάθε στιγ­μή από τις λαϊ­κές ανά­γκες, τα λαϊκά αι­τή­μα­τα, τη λαϊκή ενέρ­γεια, τη λαϊκή ορ­γά­νω­ση και τη λαϊκή δια­θε­σι­μό­τη­τα, ση­μα­το­δο­τεί­ται από επι­τεύγ­μα­τα, αλλά και οπι­σθο­χω­ρή­σεις, χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από συ­γκρού­σεις τόσο στα μικρά όσο και στα με­γά­λα, υπο­χρε­ώ­νει σε δια­κο­πές της συ­νέ­χειας, προ­βαί­νει σε με­γά­λες αλ­λα­γές. Είναι δρό­μος που δεν υπό­κει­ται σε προ­βλέ­ψεις ούτε επι­δέ­χε­ται προ­κα­τα­σκευα­σμέ­νες συ­ντα­γές, γιατί κα­νείς δεν μπο­ρεί να προ­κα­θο­ρί­σει τους εκά­στο­τε όρους της κοι­νω­νι­κής κί­νη­σης, τους αντί­στοι­χους συ­σχε­τι­σμούς δύ­να­μης, τις απαι­τή­σεις των και­ρών, την υπο­χρέ­ω­ση για τα­κτι­κή ευ­ε­λί­ξια ή ακόμη και τους ανα­γκαί­ους κά­ποιες φορές συμ­βι­βα­σμούς. Ωστό­σο είναι δρό­μος που πα­ρα­μέ­νει ατα­λά­ντευ­τα προ­ση­λω­μέ­νος στον στόχο του, δρό­μος που εκλαμ­βά­νει αυτόν τον στόχο ως γνώ­μο­να και ως κρι­τή­ριο κάθε πρω­το­βου­λί­ας και ολό­κλη­ρης της κα­θη­με­ρι­νής μας δρά­σης σε όλα τα επί­πε­δα.

    Για μας ο σο­σια­λι­σμός δεν εξα­ντλεί­τα κατά κα­νέ­ναν τρόπο στα πα­ρα­πά­νω. Έτσι, πα­ράλ­λη­λα με την πο­λι­τι­κή του δράση, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ είναι υπο­χρε­ω­μέ­νος να πρω­το­στα­τή­σει ώστε να ξε­κι­νή­σει και να ανα­πτυ­χθεί ενερ­γά, με τα κα­τάλ­λη­λα μέσα και σε κάθε αρ­μό­διο πλαί­σιο, η διε­ξο­δι­κή συ­ζή­τη­ση για τα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα που τί­θε­νται σε σχέση με την κρι­τι­κή του κα­πι­τα­λι­σμού και το αί­τη­μα για έναν σο­σια­λι­σμό του 21ου αιώνα, για έναν σο­σια­λι­σμό με ελευ­θε­ρία και δη­μο­κρα­τία τόσο στην Ελ­λά­δα όσο και στην κλί­μα­κα της Ευ­ρώ­πης. Θα προ­σπα­θή­σου­με να αξιο­ποι­ή­σου­με τις πολ­λές πτυ­χές της ελ­λη­νι­κής και της διε­θνούς εμπει­ρί­ας σε σχέση με τέ­τοια ζη­τή­μα­τα, όπως και ολό­κλη­ρη τη σκέψη, όλες τις ση­μα­ντι­κές θε­ω­ρη­τι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες που αφο­ρούν το ερ­γα­τι­κό, το φε­μι­νι­στι­κό, το οι­κο­λο­γι­κό και άλλα κί­νη­μα­τα, την τα­ξι­κή διάρ­θρω­ση των κοι­νω­νιών, τις δομές του κρά­τους και τις σχέ­σεις εξου­σί­ας, τις σχέ­σεις αγο­ράς, οι­κο­νο­μι­κού προ­γραμ­μα­τι­σμού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου, τα ζη­τή­μα­τα δη­μο­κρα­τί­ας και αυ­το­δια­χεί­ρι­σης, κάθε θε­ω­ρη­τι­κή συμ­βο­λή που μπο­ρεί να συμ­βά­λει στο να προ­χω­ρή­σου­με μετά λόγου γνώ­σε­ως, κάθε ση­μα­ντι­κή συμ­βο­λή που έχει δει το φως από την εποχή του Μαρξ, αλλά και ακόμη πιο πριν, μέχρι τις μέρες μας.

4. Οι αρχές της στρα­τη­γι­κής μας

Η στρα­τη­γι­κή για τον σο­σια­λι­σμό ξε­κι­νά από την κα­τά­στα­ση στην οποία βρί­σκε­αι σή­με­ρα η Ελ­λά­δα, η Ευ­ρώ­πη και ο κό­σμος.     

    Η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία έχει φτά­σει σή­με­ρα στα όρια των αντο­χών της. Ήδη ανα­φέ­ρα­με και δια­πι­στώ­νου­με όλοι κα­θη­με­ρι­νά ότι η πρω­το­φα­νής επί­θε­ση του κε­φα­λαί­ου ενά­ντια στην ερ­γα­σία συ­νε­χί­ζε­ται με αυ­ξα­νό­με­νη έντα­ση, ότι οι ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις δια­λύ­ο­νται, ότι η ανερ­γία εκτι­νάσ­σε­ται, ότι η δη­μό­σια πε­ριου­σία εκ­ποιεί­ται, ότι η υγεία και η παι­δεία κα­τα­στρέ­φο­νται, ότι οι κοι­νω­νι­κά ζω­ο­γό­νες ιδέες συ­κο­φα­ντού­νται ενώ ένα όχι ευ­κα­τα­φρό­νη­το τμήμα θυ­μά­των της κρί­σης υπο­κύ­πτει στην άνω­θεν καλ­λιερ­γού­με­νη σύγ­χυ­ση και έλ­κε­ται από τη ρα­τσι­στι­κή βία που ασκούν προς πολ­λές κα­τευ­θύν­σεις τα πρω­το­πα­λί­κα­ρα του εδώ­δι­μου να­ζι­σμού, συχνά υπό την προ­στα­σία τμη­μά­των των κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών. Από την άλλη πλευ­ρά, το αστι­κό κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα, ετοι­μό­ρο­πο, ου­σια­στι­κά χωρίς εφε­δρεί­ες, επα­φί­ε­ται στα δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ και τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής προ­κει­μέ­νου να ισορ­ρο­πή­σει με­τα­ξύ κοι­νω­νι­κής πί­ε­σης, κα­τα­λυ­τι­κών σκαν­δά­λων και εντει­νό­με­νου αυ­ταρ­χι­σμού ενόσω οι θε­σμοί βρί­σκο­νται υπό διά­λυ­ση και η δη­μο­κρα­τία τελεί υπό απει­λή εκτρο­πής. Μόνη διέ­ξο­δος για την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία είναι η ρήξη με το υπάρ­χον, μορφή ρήξης που θα υλο­ποι­ή­σει ένα επεί­γον σχέ­διο απο­τρο­πής της κα­τα­στρο­φής, ανα­συ­γκρό­τη­σης της κοι­νω­νί­ας, εξά­λει­ψης της δια­πλο­κής και της δια­φθο­ράς, και εμπέ­δω­σης της δη­μο­κρα­τί­ας. Μορφή ρήξης που θα φέρει στον κέ­ντρο της πο­λι­τι­κής ζωής τις δυ­νά­μεις που θα ανα­λά­βουν την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη της με­γά­λης πο­ρεί­ας που οδη­γεί στην απαλ­λα­γή από τα δεσμά του κα­πι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους, των πα­τριαρ­χι­κών σχέ­σε­ων και της οι­κο­λο­γι­κής κα­τα­στρο­φής, μορφή ρήξης που κα­λεί­ται να οδη­γή­σει στη σο­σια­λι­στι­κή ανα­γέν­νη­ση.

    Η κα­τά­στα­ση σε ολό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη δεν είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κή. Οι λαοί στις χώρες του ευ­ρω­παϊ­κού Νότου, στην Ιρ­λαν­δία, στις χώρες του τέως «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού», αλλά και στις χώρες του ευ­ρω­παϊ­κού κέ­ντρου όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο, στε­νά­ζουν υπό αντί­στοι­χα προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας ενόσω ανα­πτύσ­σουν πα­ράλ­λη­λα τις δικές τους αντι­στά­σεις και τα δικά του κι­νή­μα­τα. Η μοίρα της Ελ­λά­δας είναι συ­υ­φα­σμέ­νη με την μοίρα της Ευ­ρώ­πης -στο πλαί­σιο πάντα των ευ­ρύ­τε­ρων διε­θνών εξε­λί­ξε­ων- γιατί ο αχα­λί­νω­τος νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος κα­πι­τα­λι­σμός κυ­ριαρ­χεί σή­με­ρα σε όλες τις ευ­ρω­παϊ­κές χώρες, γιατί η πο­λι­τι­κή του κε­φα­λαί­ου, σή­με­ρα υπό γερ­μα­νι­κή ηγε­μο­νία στην κλί­μα­κα της Ευ­ρώ­πης, ενο­ποιεί υπό την κυ­ριαρ­χία του όλες τις ευ­ρω­παϊ­κές κοι­νω­νί­ες, γιατί το αί­τη­μα και η προ­ο­πτι­κή της νίκης ενα­ντί­ον του έχει αρ­χί­σει να συ­νε­γεί­ρει τις συ­νει­δή­σεις πα­ντού. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ είναι μέρος αυτού του ευ­ρω­παϊ­κού κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης και εξέ­γερ­σης. Η δική μας Ευ­ρώ­πη βρί­σκε­ται στον αντί­πο­δα της Ευ­ρώ­πης του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, των αυ­το­κρα­το­ρι­κών βλέ­ψε­ων κά­ποιων κρα­τών της και του εντει­νό­με­νου αυ­ταρ­χι­σμού. Δίκη μας Ευ­ρώ­πη είναι η Ευ­ρώ­πη των λαών, η Ευ­ρώ­πη των επα­να­στά­σε­ων, η Ευ­ρώ­πη του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, η Ευ­ρώ­πη του σε­βα­σμού της παι­δι­κής ηλι­κί­ας, των ηλι­κιω­μέ­νων και των αν­θρώ­πων με ει­δι­κές ανά­γκες, η Ευ­ρώ­πη της επι­στη­μο­νι­κής επα­νά­στα­σης, η Ευ­ρώ­πη του Δια­φω­τι­σμού και της ρι­ζο­σπα­στι­κής κρι­τι­κής του, η Ευ­ρώ­πη του φε­μι­νι­σμού, της οι­κο­λο­γί­ας και του διε­θνι­σμού, η Ευ­ρώ­πη της αλ­λη­λεγ­γύ­ης και της δη­μο­κρα­τί­ας, η Ευ­ρώ­πη του σο­σια­λι­σμού. Στό­χος μας είναι ο σο­σια­λι­σμός στην Ελ­λά­δα και στην κλί­μα­κα της Ευ­ρώ­πης. Στό­χος μας είναι ο σο­σια­λι­σμός του 21ου αιώνα, με την επί­γνω­ση ότι οι οι­κο­νο­μι­κές, πο­λι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές συν­θή­κες δια­φέ­ρουν από χώρα σε χώρα και τα αντί­στοι­χα κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά κι­νή­μα­τα ωρι­μά­ζουν με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους και δια­φο­ρε­τι­κούς ρυθ­μούς, απαι­τώ­ντας έτσι τον συν­δυα­σμό της πάλης σε εθνι­κό, ευ­ρω­παϊ­κό και εν γένει διε­θνές επί­πε­δο.

    Ωστό­σο, όπως ήδη υπο­γραμ­μί­σα­με, η κα­τα­στρο­φι­κή στρα­τη­γι­κή του κε­φα­λαί­ου δεν είναι συ­γκυ­ρια­κή και δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στην Ευ­ρώ­πη. Αυτή εμπλέ­κει με τον ένα ή άλλο τρόπο όλες τις πε­ριο­χές της Γης, οδη­γεί σε το­πι­κούς πο­λέ­μους και ακόμη πιο επι­κίν­δυ­νους αντα­γω­νι­σμούς ανά­με­σα στις με­γά­λες δυ­νά­μεις. Όμως δια­πι­στώ­σα­με ακόμη ότι τα κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά κι­νή­μα­τα ανα­πτύσ­σο­νται και ενι­σχύ­ουν τους δέ­σμους τους ενώ λαοί ολό­κλη­ροι στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, και όχι μόνον εκεί, έχουν αρ­χί­σει να ακο­λου­θούν τον δρόμο της κοι­νω­νι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης. Αυτή η διά­τα­ξη δυ­νά­με­ων και όσα προ­μη­νύ­ει μας επι­τρέ­πει να ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμ­με­σα, ρητά ή υπόρ­ρη­τα, ιδέες για μια κοι­νω­νι­κή ορ­γά­νω­ση εναλ­λα­κτι­κή του κα­πι­τα­λι­σμού, όχι μόνον έxουν αρ­χί­σει να κερ­δί­ζουν, αλλά θα συ­νε­χί­σουν να κερ­δί­ζουν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο, τον νου και την καρ­διά πολ­λών ως η μόνη ελ­πί­δα της ερ­γα­ζό­με­νης αν­θρω­πό­τη­τας.

    Το κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό κί­νη­μα στη χώρα μας έχει ήδη ανα­δεί­ξει ορι­σμέ­νους βα­σι­κούς αρ­μούς του δρό­μου προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση: την αλ­λη­λεγ­γύη ενά­ντια στον αντα­γω­νι­σμό και τη λο­γι­κή της ιδιώ­τευ­σης. την προ­στα­σία του δη­μό­σιου χώρου και των δη­μό­σιων αγα­θών ενά­ντια στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση, αλλά και ενά­ντια στην συχνά διε­φθαρ­μέ­νη και ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή κρα­τι­κή δια­χεί­ρι­ση. την ανά­γκη να προ­στα­τευ­θούν από την άκρα­τη κερ­δο­φο­ρία του κε­φα­λαί­ου και την υπο­τα­γή στην αγορά τα θε­με­λιώ­δη αγαθά: ο αέρας, το νερό, η θά­λασ­σα, το πε­ρι­βάλ­λον, τα βα­σι­κά είδη δια­τρο­φής, η πρό­σβα­ση στην παι­δεία και στον πο­λι­τι­σμό, η υγεία, η πε­ρί­θαλ­ψη, η κοι­νω­νι­κή πρό­νοια, οι ενερ­γεια­κοί πόροι, οι συ­γκοι­νω­νί­ες, οι επι­κοι­νω­νί­ες και η γε­ω­γρα­φι­κή συ­νο­χή της χώρας, ο φυ­σι­κός και ο ορυ­κτός πλού­τος. Οι αρμοί αυτοί συ­νο­ψί­ζο­νται στο αί­τη­μα να οι­κο­δο­μη­θεί και να ανα­πτυ­χθεί η οι­κο­νο­μία των ανα­γκών ενά­ντια στην οι­κο­νο­μία του κέρ­δους. Να οι­κο­δο­μη­θούν και να ανα­πτυ­χθούν οι κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις της αλ­λη­λεγ­γύ­ης ενά­ντια στις σχέ­σεις του αντα­γω­νι­σμού και της εκ­με­τάλ­λευ­σης. Οι δρό­μοι του σο­σια­λι­σμού περ­νούν υπο­χρε­ω­τι­κά από αυτήν την οι­κο­δό­μη­ση και αυτήν την ανά­πτυ­ξη.

    Το αί­τη­μα για μια οι­κο­νο­μία των ανα­γκών και για κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης δεν μπο­ρεί να ικα­νο­ποι­η­θεί με κυ­βερ­νη­τι­κά δια­τάγ­μα­τα. Το πόσο και το πώς ικα­νο­ποιεί­ται υπό­κει­ται στις μορ­φές που λαμ­βά­νει και στους ρυθ­μούς με τους οποί­ους ανα­πτύσ­σε­ται η τα­ξι­κή πάλη, γιατί μόνο η νίκη των λαϊ­κών τά­ξε­ων, των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας και των κα­τα­πιε­σμέ­νων κοι­νω­νι­κών κα­τη­γο­ριών μπο­ρεί να κα­το­χυ­ρώ­σει και να διευ­ρύ­νει τις αντί­στοι­χες κα­τα­κτή­σεις. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια οι ορ­γα­νω­μέ­νες δια­μαρ­τυ­ρί­ες στους δρό­μους και στις πλα­τεί­ες, οι δια­δη­λώ­σεις και τα συλ­λα­λη­τή­ρια, τα δί­κτυα κοι­νω­νι­κής αλ­ληε­λεγ­γύ­ης, οι διερ­γα­σί­ες στους χώ­ρους δου­λειάς και κα­τοι­κί­ας, οι πρω­το­βου­λί­ες πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής, η ανι­διο­τε­λής σύ­μπρα­ξη πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών φο­ρέ­ων χωρίς ηγε­μο­νεύ­σεις ανέ­δει­ξαν εστί­ες όπου ο δη­μό­σιος χώρος και τα δη­μό­σια αγαθά προσ­διο­ρί­στη­καν και η ου­σια­στι­κή υπε­ρά­σπι­σή τους διεκ­δι­κή­θη­κε. Ταυ­τό­χρο­να όμως ανα­δεί­χθη­κε η ανά­γκη για πε­ρισ­σό­τε­ρο απο­τε­λε­σμα­τι­κό αγώνα και πε­ρισ­σό­τε­ρο επε­ξερ­γα­σμέ­να αι­τή­μα­τα, για τον συν­δυα­σμό της πάλης για το ει­δι­κό με την πάλη για το γε­νι­κό και για την πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση των αι­τη­μά­των, η ανά­γκη να δη­μιουρ­γη­θούν νέου τύπου κοι­νω­νι­κοί φο­ρείς και να υπάρ­ξουν επα­νι­δρυ­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα αλ­λα­γές μέσα στα συν­δι­κά­τα.

    Στο ίδιο διά­στη­μα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ έμαθε να με­τέ­χει με όλες του τις δυ­νά­μεις, με πο­λι­τι­κή ανι­διο­τέ­λεια και χωρίς από­πει­ρες χει­ρα­γώ­γη­σης, σε όλες τις μορ­φές της κοι­νω­νι­κής κί­νη­σης. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ βρέ­θη­κε πα­ντού, μέσα στους θε­σμούς και έξω από αυ­τούς, στους δρό­μους και στις πλα­τεί­ες, στις πό­λεις και στα χωριά, στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας και στις γει­το­νιές, στους κοι­νω­νι­κούς φο­ρείς και στις κοι­νω­νι­κές πρω­το­βου­λί­ες, στις πο­λι­τι­στι­κές δρά­σεις και στην πάλη των ιδεών, στη δη­μό­σια σκηνή και στο δια­δί­κτυο. Έμαθε ότι οι ρυθ­μοί της τα­ξι­κής πάλης και της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής σύ­γκρου­σης δεν εκ­βιά­ζο­νται. Έμαθε να σέ­βε­ται πλή­ρως την αντί­θε­τη άποψη ή ακόμη και τη σιωπή εκεί­νων που δι­στά­ζουν να μι­λή­σουν. Έμαθε να ακού­ει και όξυνε την ικα­νό­τη­τα κα­τα­νό­η­σης. Έμαθε να υπο­στη­ρί­ζει τις προ­τά­σεις του ανοι­χτά και δη­μό­σια χωρίς δεύ­τε­ρες σκέ­ψεις και υστε­ρό­βου­λους υπο­λο­γι­σμούς. Έμαθε πώς ανοί­γο­νται νέοι δρό­μοι για την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση.

    Η στρα­τη­γι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ απο­σκο­πεί στον σο­σια­λι­σμό, αλλά ο ίδιος γνω­ρί­ζει καλά ότι ο σο­σια­λι­σμός δεν είναι κυ­ρί­ως υπό­θε­ση ενός πο­λι­τι­κού φορέα. Είναι υπό­θε­ση των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων και της πάλης τους, είναι υπό­θε­ση των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας και της κί­νη­σής τους, είναι υπό­θε­ση της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας ενός λαού. Έχου­με πλέον μάθει ότι η ερ­γα­τι­κή τάξη δεν μπο­ρεί να απε­λευ­θε­ρω­θεί η ίδια αν δεν απε­λευ­θε­ρω­θεί η κοι­νω­νία όλό­κλη­ρη.

    Από τη μεριά του, ένας πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ με­τέ­χει πλή­ρως στην τα­ξι­κή και κοι­νω­νι­κή πάλη, προ­βάλ­λει τις ιδέες του, ορ­γα­νώ­νει δυ­νά­μεις, συ­μπυ­κνώ­νει και συν­δέ­ει αι­τή­μα­τα, προσ­διο­ρί­ζει στό­χους, αλλά δεν υπο­κα­θι­στά ούτε επι­βάλ­λει. Αντί­θε­τα, θέτει διαρ­κώς τον εαυτό του υπό τον έλεγ­χο εκεί­νων στους οποί­ους απευ­θύ­νε­ται, έλεγ­χο που αφορά τη πο­λι­τι­κή του πα­ρου­σία, τη δράση και λει­τουρ­γία του, ολό­κλη­ρη την κα­θη­με­ρι­νή πρα­κτι­κή του. Ο έλεγ­χος αυτός γί­νε­ται υπό το πρί­σμα του στρα­τη­γι­κού του στό­χου, ο οποί­ος, αυτός, είναι αδια­πραγ­μά­τευ­τος. Ο σο­σια­λι­σμός και οι αξίες που τον διέ­πουν είναι ο γνώ­μο­νας και το κρι­τή­ριο του τι προ­τεί­νου­με και του πώς δρού­με, του σε ποιούς απευ­θυ­νό­μα­στε και πώς απευ­θυ­νό­μα­στε, του ποιούς πεί­θου­με και πώς τους πεί­θου­με, του πώς απο­τι­μού­με επι­τυ­χί­ες και απο­τυ­χί­ες.

    Αλλά η στρα­τη­γι­κή στό­χευ­ση επι­με­ρί­ζε­ται σε άμε­σους στό­χους και στις αντί­στοι­χες τα­κτι­κές κι­νή­σεις ή πρω­το­βου­λί­ες που εξαρ­τώ­νται πάντα από πραγ­μα­τι­κά προ­σφε­ρό­με­νες δυ­να­τό­τη­τες και πραγ­μα­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς δύ­να­μης. Και εδώ ο πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας είναι υπο­χρε­ω­μέ­νος να πλέει με όλη την απαι­τού­με­νη ευ­ε­λι­ξία ανά­με­σα στη Σκύλ­λα του και­ρο­σκο­πι­σμού, που τεί­νει να αγνο­ή­σει τον στρα­τη­γι­κό στόχο υπο­κύ­πτο­ντας στο εκά­στο­τε θε­ω­ρού­με­νο ως εφι­κτό, και στη Χά­ρυ­βδη του τυ­χο­διω­κτι­σμού, που τεί­νει να αγνο­ή­σει τους πραγ­μα­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς δύ­να­μης και το πράγ­μα­τι εφι­κτό, απλώς εκ­φω­νώ­ντας στε­ντό­ρεια τον στρα­τη­γι­κό στόχο και τα εν γένει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του. Η πο­λι­τι­κή πρα­κτι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ υπό­κει­ται κα­τα­στα­τι­κά σε αυ­τούς τους πε­ριο­ρι­σμούς.

    Ο κε­ντρι­κός στό­χος που θέτει σή­με­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ είναι η ανα­τρο­πή της κυ­ριαρ­χί­ας των δυ­νά­με­ων του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και των μνη­μο­νί­ων, των δυ­νά­με­ων της κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής, της δια­πλο­κής, της δια­φθο­ράς και της σήψης, είναι η ανά­δει­ξη μιας κυ­βέρ­νη­σης της συ­μπα­ρα­ταγ­μέ­νης Αρι­στε­ράς στη­ριγ­μέ­νης σε μια πλα­τειά συμ­μα­χία κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων. Η επι­τυ­χία αυτού του στό­χου θα απο­τε­λέ­σει τομή σε σχέση με την ελ­λη­νι­κή ιστο­ρία, τομή που θα δη­μιουρ­γή­σει νέες, άγνω­στες σή­με­ρα, δυ­να­τό­τη­τες, τομή που θα ανοί­ξει μια νέα σε­λί­δα για την κοι­νω­νία μας και θα δώσει ση­μα­ντι­κή ώθηση σε μια δυ­να­μι­κή  που ξε­περ­νά τα σύ­νο­ρά μας.

    Η διεκ­δί­κη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς δεν υπα­κού­ει στις ιδιο­τέ­λειες των πο­λι­τι­κών φι­λο­δο­ξιών ούτε απο­τε­λεί πρό­τα­ση για κα­λύ­τε­ρη δια­χεί­ρι­ση του υπάρ­χο­ντος ή απλώς για επι­στρο­φή στην πρό­τε­ρη κα­τά­στα­ση και στα κε­κτη­μέ­να που χά­θη­καν. Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς απο­σκο­πεί να στα­μα­τή­σει τον κοι­νω­νι­κό και οι­κο­νο­μι­κό κα­τή­φο­ρο που επέ­βα­λαν στην Ελ­λά­δα οι δυ­νά­μεις του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και των μνη­μο­νί­ων, να εξα­λεί­ψει τη δια­πλο­κή και τη δια­φθο­ρά, να με­ταρ­ρυθ­μί­σει ρι­ζι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά το κρά­τος και τους θε­σμούς του, και να ανοί­ξει μια νέα πο­ρεία. Μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση θα ση­μα­το­δο­τή­σει μια κομ­βι­κή αλ­λα­γή του πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού υπέρ των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας, φέρ­νο­ντας αυτές τις δυ­νά­μεις στο προ­σκή­νιο. Θα ανοί­ξει τον δρόμο στην πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία και στην ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας ενόσω θα δια­λύ­ει το ‘τρί­γω­νο’ που δυ­να­στεύ­ει τον τόπο επι δε­κα­ε­τί­ες, δια­πλέ­κο­ντας αξε­διά­λυ­τα το κρα­τι­κο­δί­αι­το κε­φά­λαιο, το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα του δι­κομ­μα­τι­σμού και τα κα­θε­στω­τι­κά ΜΜΕ. Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα κα­θα­ρί­σει το τρα­πέ­ζι, θα αξιο­ποι­ή­σει όλες τις έντι­μες και δη­μιουρ­γι­κές δυ­νά­μεις της κοι­νω­νί­ας μας, ανε­ξάρ­τη­τα από ιδε­ο­λο­γι­κές ανα­φο­ρές ή πο­λι­τι­κές πε­ποι­θή­σεις, ανοί­γο­ντας πα­ράλ­λη­λα δρό­μους για να ανα­πτυ­χθεί πα­ρα­πέ­ρα ο αγώ­νας των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, για να δη­μιουρ­γη­θεί έδα­φος ώστε να αν­θί­σει η λαϊκή πρω­το­βου­λία σε όλους τους χώ­ρους και σε όλα τα επί­πε­δα.

    Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να υπο­σχε­θεί την άμεση λύση όλων των συσ­σω­ρευ­μέ­νων προ­βλη­μά­των. Θα δώσει ωστό­σο άμεσα δείγ­μα­τα γρα­φής μιας πολύ δια­φο­ρε­τι­κής πο­λι­τι­κής, ανοί­γο­ντας τους αντί­στο­χους νέους δρό­μους. Γνω­ρί­ζου­με πως μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να επι­φέ­ρει μεί­ζο­νες αλ­λα­γές χωρίς τη λαϊκή συ­νέρ­γεια και το εγερ­τή­ριο λαϊκό φρό­νη­μα, χωρίς τη στή­ρι­ξη, αλλά και την αυ­τό­νο­μη δράση, των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, των κα­τα­πιε­σμέ­ων κοι­νω­νι­κών κα­τη­γο­ριών και του λαού γε­νι­κό­τε­ρα, χωρίς τις πρω­το­βου­λί­ες που θα ανα­λη­φθούν πα­ντού, ασκώ­ντας δη­μιουρ­γι­κή πίεση ακόμη και στην ίδια. Από την άλλη μεριά, μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να αγνο­ή­σει βο­λο­ντα­ρι­στι­κά τους υπάρ­χο­ντες συ­σχε­τι­σμούς και τις δυ­νά­μεις που θα προ­σπα­θή­σουν να την υπο­νο­μεύ­σουν ώστε να την ανα­τρέ­ψουν ούτε βέ­βαια μπο­ρεί να πα­ρα­δο­θεί αμα­χη­τί και και­ρο­σκο­πι­κά σε τέ­τοιους συ­σχε­τι­σμούς. Όσο ο στρα­τη­γι­κός στό­χος πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρός, συμ­μα­χί­ες, μο­νι­μό­τε­ρες ή πιο προ­σω­ρι­νές, είναι ανα­γκαί­ες και διευ­ρύν­σεις απα­ραί­τη­τες. Με επί­γνω­ση μεν των εκά­στο­τε πραγ­μα­τι­κών δυ­να­το­τή­των και των εκά­στο­τε πραγ­μα­τι­κών συ­σχε­τι­σμών, αλλά κρα­τώ­ντας πά­ντο­τε στα­θε­ρό τον στρα­τη­γι­κό στόχο και απο­τι­μώ­ντας κάθε φορά τα πράγ­μα­τα από τη σκο­πιά του και υπό το πρί­σμα του. Η προ­ο­πτι­κή της Αρι­στε­ράς να απο­τε­λέ­σει την πο­λι­τι­κή ηγε­σία του τόπου θα κρι­θεί σε με­γά­λο βαθμό και από την ικα­νό­τη­τά της να οι­κο­δο­μή­σει πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες που θα αξιο­ποιούν ιδέες, τα­λέ­ντα, γνώ­σεις και προ­σφο­ρά αν­θρώ­πων από άλ­λους πο­λι­τι­κούς χώ­ρους. Θα κρι­θεί από την ικα­νό­τη­τά της να ορ­γα­νώ­νει κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες, τη συμ­μα­χία της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας με τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους και τους μι­κρο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, με τους μι­κρούς και με­σαί­ους αγρό­τες, τις κα­τα­πιε­σμέ­νες κοι­νω­νι­κές κα­τη­γο­ρί­ες, τη νε­ο­λαία, τη τέχνη και τη δια­νό­η­ση. Χωρίς αυτή τη συμ­μα­χία, οι λαϊ­κές τά­ξεις δεν μπο­ρούν να ανα­λά­βουν το έργο της πα­ρα­γω­γι­κής, κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­στι­κής και οι­κο­λο­γι­κής ανόρ­θω­σης έπει­τα από την κα­τα­στρο­φή που επέ­φε­ρε και συ­νε­χί­ζει να επι­φέ­ρει ο αχα­λί­νω­τος νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος κα­πι­τα­λι­σμός.

    Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης, που προ­ω­θεί με με­γα­λύ­τε­ρη σκλη­ρό­τη­τα και θρα­σύ­τη­τα την πο­λι­τι­κή της τριαρ­χί­ας των δα­νει­στών, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ θέτει ευ­θέ­ως θέμα δη­μο­κρα­τι­κής ανα­τρο­πής της και διεκ­δι­κεί την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία ως απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση  για να στα­μα­τή­σει η λε­η­λα­σία των ερ­γα­ζο­μέ­νων και η κα­τα­στρο­φή της χώρας. Δη­μιουρ­γεί τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις ώστε μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς να πε­τύ­χει τους στό­χους της. Αυτές οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις είναι, επα­να­λαμ­βά­νου­με, η  κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία της ερ­γα­τι­κής τάξης και των ανέρ­γων, των με­σαί­ων στρω­μά­των και των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων της πόλης και της αγρο­τι­κής πα­ρα­γω­γής, της νε­ο­λαί­ας, των κα­τα­πιε­σμέ­νων κοι­νω­νι­κών κα­τη­γο­ριών, των δυ­νά­με­ων της επι­στή­μης, της τέ­χνης και του πο­λι­τι­σμού. Είναι η δη­μιουρ­γία ενός ισχυ­ρού μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος με αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη οπτι­κή και στό­χευ­ση και η επέ­κτα­ση και η εμ­βά­θυν­ση της κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Είναι η δια­μόρ­φω­ση ενός ρω­μα­λέ­ου ενω­τι­κού πο­λι­τι­κού κι­νή­μα­τος ανα­τρο­πής του υπάρ­χο­ντος κομ­μα­τι­κού και πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος. Είναι η δη­μιουρ­γία μιας νέας και στα­θε­ρής κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

    Η ενο­ποί­η­ση, η διεύ­ρυν­ση και η εν­δυ­νά­μω­ση του ίδιου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ και η έμ­φα­ση στην ενω­τι­κή πο­λι­τι­κή του είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τα  ερ­γα­λεία  που θα μας βοη­θή­σουν να επι­τύ­χου­με το επι­διω­κό­με­νο απο­τέ­λε­σμα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ, μα­κριά από τη λο­γι­κή της ‘ανα­μο­νή­ς’, μα­κριά από την εσω­στρέ­φεια, συμ­βάλ­λει από τώρα με όλες του τις δυ­νά­μεις, μέσα από τους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες, μέσα από τα κι­νή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης και πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής, μέσα από πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες προς πολ­λές κα­τευ­θύν­σεις εντός και εκτός Βου­λής, στην ικα­νο­ποί­η­ση του αι­τή­μα­τος που είναι σή­με­ρα απο­λύ­τως επεί­γον: ήττα της πο­λι­τι­κής των μνη­μο­νί­ων και κυ­βερ­νη­τι­κή αλ­λα­γή.
    
5. Οι πο­λι­τι­κοί άξο­νες της δρά­σης μας

Σή­με­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ κα­τέ­χει τη θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Η θέση αυτή τον προι­κί­ζει με νέες ση­μα­ντι­κές δυ­να­τό­τη­τες πα­ρέμ­βα­σης τόσο στο εσω­τε­ρι­κό του κοι­νο­βου­λί­ου και των θε­σμών γε­νι­κό­τε­ρα όσο και στο στο πλαί­σιο του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος συ­νο­λι­κά. Από τη θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ ήδη μά­χε­ται και θα εξα­κο­λου­θή­σει να μά­χε­ται ενά­ντια σε κάθε αντι­λαϊ­κό και αντι­δη­μο­κρα­τι­κό μέτρο ή νο­μο­σχέ­διο, ασκώ­ντας εξα­ντλη­τι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­κό έλεγ­χο. Ήδη δια­τυ­πώ­νει και θα εξα­κο­λου­θή­σει να δια­τυ­πώ­νει τις δικές του αντι­προ­τά­σεις και νο­μο­θε­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που αφο­ρούν τα επεί­γο­ντα προ­βλή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Ήδη στη­ρί­ζει και θα εξα­κο­λου­θή­σει να στη­ρί­ζει κοι­νο­βου­λε­τι­κά τους ερ­γα­τι­κούς και λαϊ­κούς αγώ­νες, εντάσ­σο­ντας συ­στη­μα­τι­κά τα δί­καια αι­τή­μα­τά τους, όπως και όλες τις δικές του πα­ρεμ­βά­σεις, στο εναλ­λα­κτι­κό του πρό­γραμ­μα. Η επε­ξερ­γα­σία αυτού του προ­γράμ­μα­τος είναι συ­νε­χής ενώ το ίδιο πα­ρα­μέ­νει μό­νι­μα ανοι­χτό σε όσα ανα­δει­κνύ­ουν κάθε φορά οι αγώ­νες.

    Αλλά το κοι­νο­βου­λευ­τι­κό έργο είναι μόνον ένα πεδίο αγώνα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ. Σε συν­δυα­σμό με την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δράση, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ επι­διώ­κει να συμ­βά­λει με όλες του τις δυ­νά­μεις στη συ­γκρό­τη­ση και την ανά­πτυ­ξη ενός ισχυ­ρού λαϊ­κού και μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος, ενός κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης στα αντι­λαϊ­κά μέτρα που επι­διώ­κουν να επι­βά­λουν τα μνη­μό­νια, ενός κι­νή­μα­τος ανυ­πα­κο­ής στον εντει­νό­με­νο κρα­τι­κό και ερ­γο­δο­τι­κό αυ­ταρ­χι­σμό, ενός κι­νή­μα­τος γνή­σιας και απο­τε­λε­σμα­τι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς τα θύ­μα­τα της κρί­σης.

    Το κί­νη­μα αυτό θα συ­γκρο­τή­σει τους όρους για τη στα­θε­ρή κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία των θυ­μά­των του μνη­μο­νί­ου, της ερ­γα­τι­κής τάξης και ευ­ρύ­τε­ρα των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας, των με­σαί­ων στρω­μά­των και των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων των πό­λε­ων και της αγρο­τι­κής πα­ρα­γω­γής, της νε­ο­λαί­ας, των κα­τα­πιε­σμέ­νων κοι­νω­νι­κών κα­τη­γο­ριών, των αν­θρώ­πων των γραμ­μά­των και των επι­στη­μών, της τέ­χνης και του πο­λι­τι­σμού, και θα ανα­δεί­ξει τους τρό­πους με τους οποί­ους οι γυ­ναί­κες θί­γο­νται από την κρίση πε­ρισ­σό­τε­ρο γιατί, εκτός από την ανι­σό­τη­τα στη δου­λειά, εκτός από τη με­γα­λύ­τε­ρη ανερ­γία, αυτές έχουν επι­πλέ­ον να αντι­με­τω­πί­σουν τις κυ­ρί­αρ­χες σχε­δόν πα­ντού πα­τριαρ­χι­κές σχέ­σεις και όλα τα αν­δρο­κρα­τι­κά στε­ρε­ό­τυ­πα. Η δη­μιουρ­γι­κή επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα, που λει­τουρ­γεί για το δη­μό­σιο όφε­λος και υπό στα­θε­ρούς και δί­καιους κα­νό­νες, δεν θα πλη­γεί, αλλά θα βοη­θη­θεί. Πα­ράλ­λη­λα, το κί­νη­μα αυτό θα συμ­βά­λει στην ενό­τη­τα δρά­σης των πα­ρα­δο­σια­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και συν­δι­κά­των, τόσο με­τα­ξύ τους όσο και με τις συ­σπει­ρώ­σεις που δη­μιουρ­γού­νται αυ­θόρ­μη­τα σε πολ­λούς χώ­ρους, και θα οδη­γή­σει στην ανα­γκαία ρι­ζι­κή ανα­μόρ­φω­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος σε όλες τις βαθ­μί­δες, στην απο­μό­νω­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού και ερ­γο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού και στη δια­μόρ­φω­ση ενός νέου, ισχυ­ρού και μα­χη­τι­κού, τα­ξι­κού και αυ­τό­νο­μου, συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, ενω­μέ­νου τόσο στη δράση όσο και ορ­γα­νω­τι­κά.

    Ση­μα­ντι­κή διά­στα­ση αυτού του κι­νή­μα­τος οφεί­λει να είναι ένα ευρύ αυ­το­διοι­κη­τι­κό κί­νη­μα, στο πλαί­σιο του οποί­ου μπο­ρούν να αν­θί­σουν όλες οι κα­τάλ­λη­λες μορ­φές άμε­σης δη­μο­κρα­τί­ας: από το τι κά­νου­με όλοι και όλες μαζί για τη γει­το­νιά και το χωριό, το δια­μέ­ρι­σμα, την πόλη και την πε­ρι­φέ­ρεια, μέχρι το πώς ζούμε, πώς αλ­λη­λο­βοη­θού­μα­στε, πώς καλ­λιερ­γού­με τη σκέψη και τις ευαι­σθη­σί­ες μας, πώς ψυ­χα­γω­γού­μα­στε. Σή­με­ρα η πόλη και ολό­κλη­ρος ο πο­λε­ο­δο­μι­κός και χω­ρο­τα­ξι­κός ιστός βρί­σκο­νται στο στό­χα­στρο του κε­φα­λαί­ου. Η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των δη­μό­σιων χώρων, των δη­μό­σιων λει­τουρ­γιών της πόλης και όσων έχουν απο­μεί­νει από την κοι­νω­νι­κή κα­τοι­κία, η κα­τα­στρο­φή της γει­το­νιάς, η αύ­ξη­ση του αριθ­μού των αστέ­γων και η δη­μιουρ­γία πε­ρί­κλει­στων πε­ριο­χών για τους πλού­σιους και πα­ράλ­λη­λα η έντα­ση των δια­κρί­σε­ων και των απο­κλει­σμών, η ποι­νι­κο­ποί­η­ση της φτώ­χειας, η συρ­ρί­κνω­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και η διεύ­ρυν­ση των μη­χα­νι­σμών επι­τή­ρη­σης και κα­τα­στο­λής είναι με­γά­λα ζη­τή­μα­τα που θί­γουν άμεσα την κα­θη­με­ρι­νή ζωή όλων. Το προ­ο­δευ­τι­κό αυ­το­διοι­κη­τι­κό κί­νη­μα οφεί­λει να αντι­με­τω­πί­σει απευ­θεί­ας όλα τα ζη­τή­μα­τα αυτά, εξει­δι­κεύ­ο­ντας τους στό­χους του και ανα­κα­λύ­πτω­ντας τις κα­τάλ­ληλ­λες κάθε φορά μορ­φές αγώνα, όπως και να οδη­γή­σει στη δη­μο­κρα­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση ολό­κλη­ρης της δομής της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης.
    
    Το ισχυ­ρό λαϊκό και μα­ζι­κό κί­νη­μα στου οποί­ου τη δια­μόρ­φω­ση συμ­βάλ­λου­με με όλες μας τις δυ­νά­μεις δη­μιουρ­γεί ταυ­τό­χρο­να έναν ολό­κλη­ρο δη­μό­σιο χώρο λαϊ­κών πα­ρεμ­βά­σε­ων και πρω­το­βου­λιών, χώρο πλα­τιάς συμ­με­το­χής και ενερ­γού αλ­λη­λεγ­γύ­ης, όπου εκ­φρά­ζε­ται απρό­σκο­πτα η αυ­τε­νέρ­γεια των πο­λι­τών και απο­κα­θί­στα­νται μορ­φές λαϊ­κής αυ­το-ορ­γά­νω­σης που πιέ­ζουν και οφεί­λουν να πιέ­ζουν συ­στη­μα­τι­κά τους θε­σμούς, να τους διευ­ρύ­νουν και να τους με­τα­σχη­μα­τί­ζουν. Σε αυτόν τον δη­μό­σιο χώρο εκ­φρά­ζε­ται ελεύ­θε­ρα και ανα­πτύσ­σε­ται απρό­σκο­πτα η κρι­τι­κή σκέψη και η καλ­λι­τε­χνι­κή δη­μιουρ­γία ενόσω εντεί­νε­ται η ιδε­ο­λο­γι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με εκεί­να που δια­χέ­ουν τα δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ, καλ­λιερ­γώ­ντας τη σύ­γxυ­ση, τον φόβο και την ανα­σφά­λεια και πρι­μο­δο­τώ­ντας τα στε­ρε­ό­τυ­πα, τις αντι­δη­μο­κρα­τι­κές δια­κρί­σεις, την αδρά­νεια και την πα­θη­τι­κό­τη­τα. Στον ίδιο δη­μό­σιο χώρο, η αρι­στε­ρή φε­μι­νι­στι­κή δράση μπο­ρεί και οφεί­λει να ανα­προσ­διο­ρί­σει και να εμπλου­τί­σει την πο­λι­τι­κή, επε­ρω­τώ­ντας θε­με­λιώ­δεις δια­κρί­σεις, όπως τη διά­κρι­ση ανά­με­σα στο δη­μό­σιο και το ιδιω­τι­κό, στο πο­λι­τι­κό και προ­σω­πι­κό, στο γε­νι­κό και στο επί μέ­ρους, με δε­δο­μέ­νο ότι όλες οι δια­κρί­σεις με βάση το φύλο -αλλά και το χρώμα του δέρ­μα­τος, την κα­τα­γω­γή, τις θρη­σκευ­τι­κές πε­ποι­θή­σεις και τις σε­ξουα­λι­κές προ­τι­μή­σεις- είναι απα­ρά­δε­κτες, ενώ η υπο-αντι­προ­σώ­πευ­ση των γυ­ναι­κών στις δομές λήψης απο­φά­σε­ων συ­νι­στά εμ­φα­νές έλ­λειμ­μα δη­μο­κρα­τί­ας και άρα δεί­κτη ενός ση­μα­ντι­κού πο­λι­τι­κού προ­βλή­μα­τος. Οι ιδέες της Αρι­στε­ράς και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ δεν θα μπο­ρέ­σουν να απο­κτή­σουν ηγε­μο­νι­κή θέση αν δεν ανα­δεί­ξουν, υπό κα­θε­στώς πλή­ρους ελευ­θε­ρί­ας, τη δύ­να­μή τους τόσο σε ζη­τή­μα­τα απα­ρά­δε­κτων δια­κρί­σε­ων όσο και στα ανοι­χτά πεδία της επι­στή­μης, της δια­νό­η­σης και της τέ­xνης.

    Στο πλαί­σιο αυτού του λαϊ­κού δη­μό­σιου χώρου οφεί­λει να αντι­με­τω­πι­στεί με ολό­κλη­ρη τη σο­βα­ρό­τη­τα που απαι­τεί­ται η αυ­ξα­νό­με­νη επιρ­ροή των να­ζι­στι­κών ιδεών και προ­τύ­πων συ­μπε­ρι­φο­ράς, ο πο­λυ­διά­στα­τος ρα­τσι­σμός που αυτές οι ιδέες και συ­μπε­ρι­φο­ρές προ­πα­γαν­δί­ζουν και απο­πνέ­ουν, η ανυ­πό­κρι­τη βία που ασκούν οι αντί­στοι­χοι ‘ηγέ­τε­ς’, οι εγκλη­μα­τι­κές πρα­κτι­κές στις οποί­ες επι­δί­δο­νται και η θε­σμι­κή ανοχή, αν όχι προ­στα­σία, που απο­λαμ­βά­νουν οι πρά­ξεις τους. Οφεί­λου­με να οι­κο­δο­μή­σου­με ένα πλατύ αντι­φα­σι­στι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει όλους εκεί­νους και όλες εκεί­νες που ενα­ντιώ­νο­νται σε τέ­τοιες ιδέες και τέ­τοιες πρα­κτι­κές, ανε­ξάρ­τη­τα από πο­λι­τι­κές εντά­ξεις ή ιδε­ο­λο­γι­κές ανα­φο­ρές. Το κί­νη­μα αυτό οφεί­λει να αρ­θρώ­νε­ται στο σχο­λείο και στη γει­το­νιά, στις πό­λεις και στα χωριά, στους τό­πους δου­λειάς και στα μέσα ενη­μέ­ρω­σης, έντυ­πα και ηλε­κτρο­νι­κά. Το κί­νη­μα αυτό οφεί­λει να κι­νη­το­ποιεί θε­σμούς και ορ­γα­νώ­σεις, τους δή­μους και την Εκ­κλη­σία, τις δυ­νά­μεις της τέ­χνης και της δια­νό­η­σης, να εμ­φο­ρεί­ται από τις αξίες του αν­θρω­πι­σμού και να δι­δά­σκει ιστο­ρία. Η ύπαρ­ξη μιας δη­μο­κρα­τι­κής κοι­νω­νί­ας και η ενό­τη­τα του λαού μας απαι­τεί να εξα­λει­φθούν πλή­ρως οι να­ζι­στι­κές ιδέες και οι να­ζι­στι­κές πρα­κτι­κές.

    Οφεί­λου­με επι­πλέ­ον να επι­ση­μά­νου­με ότι οι κυ­βερ­νώ­σες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, τα δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ και οι δια­νο­ού­με­νοί τους προ­ω­θούν συ­στη­μα­τι­κά τη λε­γό­με­νη «θε­ω­ρία των δύο άκρων» που εξο­μοιώ­νει την Αρι­στε­ρά με τη να­ζι­στι­κή ακρο­δε­ξιά ενόσω οι ίδιες κα­τα­λαμ­βά­νουν έτσι αυ­το­δι­καί­ως και από κοι­νού τον χώρο του δήθεν με­τριο­πα­θούς κέ­ντρου ως της μόνης ‘γνή­σιας δη­μο­κρα­τι­κής δύ­να­μη­ς’. Ο στό­χος της ‘θε­ω­ρί­α­ς’ είναι δι­πλός. Αφ’ ενός η συ­κό­φα­ντη­ση της Αρι­στε­ράς ώστε να πε­ριο­ρι­στεί κατά το δυ­να­τόν η απή­χη­σή της και να νο­μι­μο­ποι­η­θούν εκ των πραγ­μά­των οι πάσης φύ­σε­ως επι­θέ­σεις ενα­ντί­ον της και, αφ’ ετέ­ρου, η κατ’ απο­κλει­στι­κό­τη­τα οι­κειο­ποί­η­ση από τη μεριά των ‘γνή­σιων δη­μο­κρα­τι­κών δυ­νά­με­ω­ν’ ολό­κλη­ρου του ‘νό­μι­μου’ πο­λι­τι­κού χώρου.

    Απέ­να­ντι σε αυτήν τη ‘θε­ω­ρί­α’ και τις πρα­κτι­κές που την εφαρ­μό­ζουν, οφεί­λου­με να αντι­τά­ξου­με όχι μόνον τις αξίες μας, την ιστο­ρία της χώρας και όσα έχει κάνει, αλλά και υπο­στεί, η Αρι­στε­ρά για να υπε­ρα­σπί­σει τη δη­μο­κρα­τία με κάθε κό­στος, αλλά και την ίδια την εμπε­ρία όλων μας: η δια­μόρ­φω­ση μιας ξε­νο­φο­βι­κής ρη­το­ρεί­ας που ανά­γει τη ‘λα­θρο­με­τα­νά­στευ­ση’ σε πρό­βλη­μα με­γα­λύ­τε­ρο από την ίδια την κρίση, που απο­δί­δει την αύ­ξη­ση της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας και τε­λι­κά όλα τα δεινά απο­κλει­στι­κά στους με­τα­νά­στες και στους πρό­σφυ­γες, που χρη­σι­μο­ποιεί ανεν­δοί­α­στα τη φα­σί­ζου­σα ορο­λο­γία της «υγειο­νο­μι­κής βόμ­βας», που στο­χο­ποιεί ει­δι­κές κα­τη­γο­ρί­ες πλη­θυ­σμού, ποι­νι­κο­ποιώ­ντας έτσι την ίδια τη φτώ­χια, που εντεί­νει την κα­τα­στο­λή απέ­να­ντι στους με­τα­νά­στες και στους πρό­σφυ­γες, επε­κτεί­νο­ντάς την ταυ­τό­χρο­να προς κάθε κα­τεύ­θυν­ση, συ­νι­στούν μια με­λε­τη­μέ­νη πο­λι­τι­κή που απο­σκο­πεί στη διαί­ρε­ση των αδυ­νά­των μέσω της ανά­δει­ξης του απο­διο­πο­μπαί­ου τρά­γου, στο πά­γω­μα κάθε κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης και την πε­ρι­στο­λή της δη­μο­κρα­τί­ας σε όσα μπο­ρεί να ανε­χθεί η πο­λι­τι­κή ιδιο­τέ­λεια των κυ­βερ­νώ­ντων.

    Ταυ­τό­χρο­να η ίδια ‘θε­ω­ρί­α’, μαζί με τη ρη­το­ρεία και τις πρα­κτι­κές που τη συ­νο­δεύ­ουν, πρι­μο­δο­τεί στην πράξη τη να­ζι­στι­κή ακρο­δε­ξιά γιατί την εμ­φα­νί­ζει, του­λά­χι­στον έμ­με­σα, ως τον συ­νε­πέ­στε­ρο εκ­φρα­στή της εν λόγω πο­λι­τι­κής και τη νο­μι­μο­ποιεί έμπρα­κτα ως βρα­χί­ω­να των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής, ήδη ση­μα­ντι­κά δια­βρω­μέ­νων από εκεί­νη. Δια­μορ­φώ­νε­ται έτσι μια γκρί­ζα πε­ριο­χή κα­τα­στο­λής με­τα­ξύ θε­σμι­κής και να­ζι­στι­κής βίας, καλ­λιερ­γεί­ται κλίμα ατι­μω­ρη­σί­ας και ασυ­δο­σί­ας και κα­τα­λύ­ε­ται κάθε αί­σθη­μα έν­νο­μης τάξης. Η επι­σή­μως εκ­φρα­σμέ­νη ανη­συ­χία για την άνοδο των να­ζι­στι­κών ιδεών και συ­μπε­ρι­φο­ρών ανα­δει­κνύ­ε­ται έτσι σε απλό φύλλο συκής. Αλλά η ιστο­ρία δι­δά­σκει ότι η εκλο­γι­κή ενί­σχυ­ση της να­ζι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς δεν είναι απλώς απο­τέ­λε­σμα μορ­φών από­γνω­σης που απο­ζη­τούν απο­διο­πο­μπαί­ους τρά­γους και εύ­κο­λες ταυ­τί­σεις με αρ­χέ­γο­να στε­ρε­ό­τυ­πα. Είναι ταυ­τό­χρο­να ση­μα­ντι­κός πα­ρά­γο­ντας που εντεί­νει τον εκ­φα­σι­σμό της κοι­νω­νί­ας γιατί, εκτός των άλλων, μια τέ­τοια άνο­δος προ­σελ­κύ­ει ακόμη και επι­φα­νείς που σα­γη­νεύ­ο­νται από την πυγμή, βλέ­πουν το φαι­νό­με­νο σαν μόδα και κο­λα­κεύ­ουν τη δη­μο­σιό­τη­τα με κάθε τί­μη­μα. Το πλατύ αντι­φα­σι­στι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα που ανα­φέ­ρα­με είναι ο μόνος τρό­πος για να μην οδη­γη­θεί η κοι­νω­νία ολό­κλη­ρη -μαζί με τους θε­σμι­κούς και άλ­λους πα­ρά­γο­ντες που ενι­σχύ­ουν ή έστω απλώς ανέ­χο­νται το φαι­νό­με­νο- σε ολο­κλη­ρω­τι­κή κα­τα­στρο­φή.

    Το έργο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στα σύ­νο­ρα της χώρας μας. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ έχει ήδη ανα­λά­βει και θα εξα­κο­λου­θή­σει να ανα­λαμ­βά­νει ση­μα­ντι­κές διε­θνείς πρω­το­βου­λί­ες στο πλαί­σιο της Ευ­ρώ­πης, και όχι μόνον αυτής. Οι εν λόγω πρω­το­βου­λί­ες δεν έχουν ως μόνο σκοπό το να γνω­στο­ποι­ή­σουν και να εκλαϊ­κεύ­σουν διε­θνώς τις δικές του θέ­σεις, τη δική του πο­λι­τι­κή και την κα­τά­στα­ση που επι­κρα­τεί στη χώρα. Οι πρω­το­βου­λί­ες αυτές απο­σκο­πούν, επι­πλέ­ον, στο να συμ­βά­λουν στην κοινή πάλη των λαών ενά­ντια στο ευ­ρω­παϊ­κό και διε­θνές κε­φά­λαιο, στον έμπρα­κτο συ­ντο­νι­σμό των αντί­στοι­χων αγώ­νων και στην ανά­δει­ξη της Αρι­στε­ράς σε βα­σι­κό πα­ρά­γο­ντα των ευ­ρω­παϊ­κών και διε­θνών εξε­λί­ξε­ων.

    Το πο­λύ­πλευ­ρο και βαθύ λαϊκό και ενω­τι­κό κί­νη­μα που συ­γκρο­τούν όλα τα πα­ρα­πά­νω, ήδη έχει αρ­χί­σει να ανα­πτύ­σε­ται και ήδη θέτει κε­ντρι­κούς πο­λι­τι­κούς στό­χους, γιατί σή­με­ρα οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι πο­λί­τες, γυ­ναί­κες και άντρες, έχουν αρ­χί­σει να συ­νει­δη­το­ποιούν ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει θε­τι­κή διέ­ξο­δος από τα ση­με­ρι­νά δεινά χωρίς την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, των συ­νο­δευ­τι­κών τους μέ­τρων και των κυ­βερ­νή­σε­ων που τα υπη­ρε­τούν. Μετά από χρό­νια, ο λαός στρέ­φε­ται πάλι προς την πο­λι­τι­κή και αντι­λαμ­βά­νε­ται τη ση­μα­σία του πο­λι­τι­κού αγώνα, επι­διώ­κο­ντας μια κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή δη­μο­κρα­τι­κή ανα­τρο­πή και όχι μια απλή κυ­βερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή. Διεκ­δι­κεί τη ρι­ζι­κή ανα­διάρ­θρω­ση του κομ­μα­τι­κού και πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που οδή­γη­σε και οδη­γεί τη χώρα στη χρε­ο­κο­πία και τη δί­καιη τι­μω­ρία εκεί­νων που οδη­γή­σαν ιδιο­τε­λώς τα πράγ­μα­τα εδώ, ενώ γί­νε­ται όλο κα πιο έτοι­μος να ανα­λά­βει τους δύ­σκο­λους αγώ­νεις που απαι­τού­νται, γιατί τί­πο­τε δεν θα μας χα­ρι­στεί.

    Σε ό,τι αφορά την ίδια την Αρι­στε­ρά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ απο­σκο­πεί στην ενί­σχυ­σή της, τόσο μέσα από τη δική του ανα­συ­γκρό­τη­ση και διεύ­ρυν­ση πρός άλλα τμή­μα­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, των αρι­στε­ρών σο­σια­λι­στών, του φε­μι­νι­σμού και της ρι­ζο­σπα­στι­κής οι­κο­λο­γί­ας, όσο και με το να επι­μέ­νει, παρά τα προ­βαλ­λό­με­να εμπό­δια, στην ενό­τη­τα στη δράση και στην πο­λι­τι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη ολό­κλη­ρης της Αρι­στε­ράς. Οι σχε­τι­κές επι­φυ­λά­ξεις ή αρ­νή­σεις μπο­ρούν να καμ­φθούν όσο εμείς επι­μέ­νου­με και κυ­ρί­ως όσο οι πο­λί­τες, γυ­ναί­κες και άντρες, ανα­γνω­ρί­ζουν την αξία αυτής της ενό­τη­τας και ασκούν κοι­νω­νι­κή πίεση για την πραγ­μα­το­ποί­η­σή της. Μια τέ­τοια ενί­σχυ­ση της Αρι­στε­ράς προ­ϋ­πο­θέ­τει το άπλω­μά της σε ολό­κλη­ρη την κοι­νω­νία και την εμ­βά­θυν­ση των δε­σμών της με εκεί­νη και απο­σκο­πεί, εκτός των άλλων, στο να γίνει και να γί­νε­ται η Αρι­στε­ρά γε­νι­κά και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ ει­δι­κό­τε­ρα ισχυ­ρός φο­ρέ­ας συλ­λο­γι­κής σκέ­ψης και δύ­να­μη πο­λι­τι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης του λαού μας. Όπλα του η συλ­λο­γι­κό­τη­τα, η δη­μο­κρα­τία στο εσω­τε­ρι­κό του και οι ανοι­χτές σχέ­σεις με όσα συμ­βαί­νουν στην κοι­νω­νία. Γνώ­μο­νάς του οι αξίες και οι απε­λευ­θε­ρω­τι­κές ιδέες της Αρι­στε­ράς.

    Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ έχει ήδη επε­ξερ­γα­στεί και θα εξα­κο­λού­θη­σει να επε­ξερ­γά­ζε­ται, να εξει­δι­κεύ­ει και να εμ­βα­θύ­νει, ένα πρό­γραμ­μα αγώνα που αρ­νεί­ται τη μοι­ρο­λα­τρεία και τον δήθεν ρε­α­λι­σμό της υπο­τα­γής και απα­ντά πει­στι­κά στο ερώ­τη­μα του τι κά­νου­με και τι μπο­ρού­με να κά­νου­με. Το πρό­γραμ­μα αυτό ήδη με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται στο κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα που θα κλη­θεί να εφαρ­μό­σει μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Είναι πρό­γραμ­μα που απο­σκο­πεί πρώτα από όλα στο να στα­μα­τή­σει η κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή και να ανα­στρα­φεί η πο­ρεία προς την κοι­νω­νι­κή διά­λυ­ση, είναι πρό­γραμ­μα που θέτει τις βά­σεις για την ανα­μόρ­φω­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, την πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση, την οι­κο­νο­μι­κή ανόρ­θω­ση και την πο­λι­τι­στι­κή ανα­γέν­νη­σης της χώρας, είναι πρό­γραμ­μα που ταυ­τό­χρο­να ανοί­γει δρόμο προς τον σο­σια­λι­σμό.

6. Οι προ­γραμ­μα­τι­κοί μας στό­χοι

Το πρό­γραμ­μα που συ­γκρο­τού­με συ­νι­στά απο­τέ­λε­σμα μιας συ­νε­χούς δια­δι­κα­σί­ας που εμπλέ­κει όλους τους το­μείς δρά­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ και όλους εκεί­νους και εκεί­νες που με­τέ­χουν σε αυ­τούς. Τμή­μα­τα του πο­λι­τι­κού φορέα, κοι­νο­βου­λευ­τι­κές επι­τρο­πές ελέγ­χου του κυ­βερ­νη­τι­κού έργου, κοι­νω­νι­κοί φο­ρείς, ει­δι­κοί με­λε­τη­τές και ερευ­νη­τές, όπως και κάθε εν­δια­φε­ρό­με­νος ή εν­δια­φε­ρό­με­νη, συμ­βάλ­λουν με τον μόχθο και τη γνώση τους στο να εντο­πί­σουν ζη­τή­μα­τα που μέ­νουν ανοι­χτά και πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα για τα  οποία δεν δια­θέ­του­με έτοι­μες απα­ντή­σεις ενώ ήδη συ­ντάσ­σουν τις αντί­στοι­χες εις βάθος με­λέ­τες που τρο­φο­δο­τούν διαρ­κώς τα όρ­γα­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ με ανα­λυ­τι­κά επε­ξερ­γα­σμέ­νες ιδέες και προ­τά­σεις.

    Οι επε­ξερ­γα­σί­ες αυτές έχουν κα­τα­λή­ξει στη δια­μόρ­φω­ση ενός συ­νό­λου από στό­χους αγώνα, στό­χους που συν­δέ­ο­νται ορ­γα­νι­κά με­τα­ξύ τους. Οι στό­χοι αυτοί μπο­ρούν να δια­τυ­πω­θούν συ­νο­πτι­κά, με τη μορφή τί­τλων, ως κα­θή­κο­ντα, αλλά και ως τα­κτι­κές και στρα­τη­γι­κές δε­σμεύ­σεις, του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ και των δυ­νά­με­ων που στρα­τεύ­ο­νται μαζί του.

    Έτσι, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ και οι δυ­νά­μεις που στρα­τεύ­ο­νται μαζί του οφεί­λου­με:

1. Να υψώ­σου­με την ασπί­δα κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας που θα απο­σο­βή­σει την αν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή. Να μην υπάρ­χει πο­λί­της χωρίς το ανα­γκαίο για την επι­βί­ω­σή του ελά­χι­στο ει­σό­δη­μα, χωρίς πε­ρί­θαλ­ψη και κοι­νω­νι¬κή προ­στα­σία, χωρίς πρό­σβα¬ση στα βα­σι­κά αγαθά. Να μην υπάρ­χει παιδί που πει­νά­ει, να μην υπά­χει νοι­κο­κυ­ριό που χάνει το σπίτι του, να μην υπάρ­χει άνερ­γος χωρίς επί­δο­μα ανερ­γί­ας.

2. Να ακυ­ρώ­σου­με τα μνη­μό­νια και τους εφαρ­μο­στι­κούς τους νό­μους στη Βουλή όπου ψη­φί­στη­καν και να τα αντι­κα­τα­στή­σου­με με ένα εθνι­κό σχέ­διο οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής ανόρ­θω­σης, πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης, κοι­νω­νι­κά δί­και­ης δη­μο­σιο­νο­μι­κής εξι­σορ­ρό­πη­σης και πο­λι­τι­στι­κής ανα­γέν­νη­σης. Η υλο­ποί­η­ση του σχε­δί­ου αυτού θα επου­λώ­νει τα τραύ­μα­τα που έχουν δε­χθεί οι ερ­γα­ζό­με­νοι και τα λαϊκά στρώ­μα­τα και θα απο­κα­θι­στά στα­δια­κά τους όρους ασφα­λούς ερ­γα­σί­ας και αξιο­πρε­πούς δια­βί­ω­σης με τους ανά­λο­γους μι­σθούς και συ­ντά­ξεις.

3. Να κα­ταγ­γεί­λου­με τις δα­νεια­κές συμ­βά­σεις και να επα­να­δια­πραγ­μα­τευ­θού­με το δη­μό­σιο χρέος σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο, με δε­δο­μέ­νο ότι το ζή­τη­μα του χρέ­ους συ­νι­στά πα­νευ­ρω­παϊ­κό και όχι στενά ελ­λη­νι­κό πρό­βλη­μα. Με πρό­σθε­το δε­δο­μέ­νο το ότι δεν πρό­κει­ται να επι­τρέ­ψου­με ποτέ το να με­τα­τρα­πεί η χώρα σε αποι­κία χρέ­ους, στό­χος της επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­σης οφεί­λει να είναι η δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του ενώ εκεί­νο που απο­μέ­νει οφεί­λει να απο­πλη­ρω­θεί, μετά από μια πε­ρί­ο­δο χά­ρι­τος, με δι­καιό­τε­ρους όρους και μέσω μιας ρή­τρας που θα συν­δέ­ει τον ρυθμό απο­πλη­ρω­μής με τον ρυθμό ανά­πτυ­ξης της οι­κο­νο­μί­ας. Εν­δέ­χε­ται να δια­τυ­πω­θούν κατά τη δια­πραγ­μά­τευ­ση απει­λές, ίσως και εκ­βια­σμοί, περί δια­κο­πής της χρη­μα­το­δό­τη­σης, περί εξό­δου από το ευρώ, ίσως και άλλα. Αλλά, όπως ήθελε να συ­μπυ­κνώ­σει το σύν­θη­μα που χρη­σι­μο­ποι­ή­σα­με «καμ­μιά θυσία για το ευρώ», από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα για μας είναι η απο­τρο­πή της αν­θρω­πι­στι­κής κα­τα­στρο­φής και η ικα­νο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, και όχι η υπα­γω­γή σε υπο­χρε­ώ­σεις που άλλοι ανέ­λα­βαν υπο­θη­κεύ­ο­ντας τη χώρα. Κατά συ­νέ­πεια, δε­σμευό­μα­στε ότι θα αντι­με­τω­πί­σου­με το εν­δε­χό­με­νο τέ­τοιων απει­λών ή εκ­βια­σμών με όλα ανε­ξαι­ρέ­τως τα όπλα που μπο­ρού­με να επι­στρα­τεύ­σου­με ενώ εί­μα­στε ήδη έτοι­μοι να ανα­με­τρη­θού­με ακόμη και με τη χει­ρό­τε­ρη έκ­βα­ση. Εί­μα­στε βέ­βαιοι ότι σε μια τέ­τοια απευ­κταία πε­ρί­πτω­ση ο ελ­λη­νι­κός λαός θα μας στη­ρί­ξει ανε­πι­φύ­λα­κτα.

4. Να επι­τύ­χου­με μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή και κοι­νω­νι­κά δί­καιη αντι­με­τώ­πι­ση των ελ­λειμ­μά­των και την αντί­στοι­χη δη­μο­σιο­νο­μι­κή εξι­σορ­ρό­πη­ση προ­τάσ­σο­ντας την ανά­πτυ­ξη και την ανα­δια­νο­μή. Προς αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση, πρέ­πει να μη μειώ­νο­νται αλλά στα­δια­κά να αυ­ξά­νουν οι μι­σθοί και οι κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες ενώ τα κρα­τι­κά έσοδα να αυ­ξά­νουν πα­ράλ­λη­λα. Ο στό­χος μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί μέσω της  φο­ρο­λό­γη­σης, επι­τέ­λους, του πλού­του, των κα­θα­ρών κερ­δών, των υψη­λών ει­σο­δή­μα­των και της με­γά­λης ακί­νη­της πε­ριου­σί­ας και βε­βαί­ως μέσα από την αύ­ξη­ση της πρω­το­γε­νούς πα­ρα­γω­γής. Απαι­τεί­ται εν προ­κει­μέ­νω η σύ­ντα­ξη ενός ανα­λυ­τι­κού πε­ριου­σιο­λο­γί­ου που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει την κι­νη­τή και ακί­νη­τη πε­ριου­σία στην Ελ­λά­δα και στο εξω­τε­ρι­κό κάθε φο­ρο­λο­γού­με­νου, η συ­γκρό­τη­ση του εθνι­κού κτη­μα­το­λο­γί­ου και ένα στα­θε­ρό, τα­ξι­κά με­ρο­λη­πτι­κό υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ανα­δια­νε­μη­τι­κό και δί­καιο φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα, όπου κάθε πο­λί­της θα φο­ρο­λο­γεί­ται ανά­λο­γα με το συ­νο­λι­κό πραγ­μα­τι­κό του ει­σό­δη­μα και τη φο­ρο­δο­τι­κή του ικα­νό­τη­τα. Η με­λε­τη­μέ­νη μεί­ω­ση των στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών και η πά­τα­ξη της φο­ρο­κλο­πής, της φο­ρο­δια­φυ­γής, της ει­σφο­ρο­δια­φυ­γής, της δια­φθο­ράς και του πάσης φύ­σε­ως λα­θρε­μπο­ρί­ου, όπως και τα απο­τε­λέ­σμα­τα που θα επι­φέ­ρει η επι­δί­ω­ξη της επι­στρο­φής των κα­τα­θέ­σε­ων με σα­φείς και δί­καιους κα­νό­νες, θα συ­νει­σφέ­ρουν ση­μα­ντι­κούς πρό­σθε­τους πό­ρους.  

5. Να δη­μιουρ­γή­σου­με τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την πα­ρα­γω­γι­κή και οι­κο­λο­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας με βα­σι­κό κρι­τή­ριο την απα­σχό­λη­ση και γνώ­μο­να την κά­λυ­ψη των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. Το αντί­στοι­χο ανα­λυ­τι­κά επε­ξερ­γα­σμέ­νο πρό­γραμ­μα πρέ­πει να αφορά τη χώρα συ­νο­λι­κά, αλλά και να εξει­δι­κεύ­ε­ται ανά τομέα πα­ρα­γω­γι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας και ανά πε­ρι­φέ­ρεια. Τα συ­νε­ται­ρι­στι­κά και αυ­το­δια­χει­ρι­στι­κά σχή­μα­τα, οι μι­κρές και με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις και οι και­νο­τό­μες επι­χει­ρη­μα­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες που συμ­βάλ­λουν στο δη­μό­σιο όφε­λος θα βοη­θη­θούν, υπό στα­θε­ρούς και κοι­νω­νι­κά δί­καιους κα­νό­νες, ώστε να ορ­θο­πο­δή­σουν. Οι ανα­γκαί­οι για την ανά­πτυ­ξη πόροι θα βρε­θούν, όπως εί­πα­με, από ένα νέο ρι­ζο­σπα­στι­κό όσο και δί­καιο φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα, από την αμεί­λι­κτη πά­τα­ξη της πα­ρα­οι­κο­νο­μί­ας στο σύ­νο­λό της, και βε­βαί­ως από την πε­ρι­βα­λο­ντι­κά ασφα­λή αξιο­ποί­η­ση του φυ­σι­κού και ορυ­κτού πλού­του της χώρας και την αύ­ξη­ση της πρω­το­γε­νούς πα­ρα­γω­γής. Αλ­λώ­στε, ένας λαός ενω­μέ­νος που αι­σθά­νε­ται ότι οι κόποι που κα­τα­βάλ­λει δεν πάνε χα­μέ­νοι, που απο­λαμ­βά­νει ένα νέο σύ­στη­μα πρω­το­γε­νούς δια­νο­μής ει­σο­δή­μα­τος και που δια­πι­στώ­νει ότι οι φόροι που πλη­ρώ­νει αξιο­ποιού­νται πλή­ρως και με από­λυ­τη δια­φά­νεια για τη δική του προ­κο­πή, μπο­ρεί να με­γα­λουρ­γή­σει: το υψηλό συλ­λο­γι­κό φρό­νη­μα γί­νε­ται το ίδιο πα­νί­σχυ­ρη πα­ρα­γω­γι­κή δύ­να­μη.
6. Να θέ­σου­με το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα υπό την ιδιο­κτη­σία και τον έλεγ­χο του δη­μο­σί­ου, με ρι­ζι­κή τρο­πο­ποί­η­ση του τρό­που λει­τουρ­γί­ας του και των στό­χων που σή­με­ρα υπη­ρε­τεί, με ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των κα­τα­θε­τών. Να ιδρύ­σου­με δη­μό­σιες τρά­πε­ζες ει­δι­κού σκο­πού με αντι­κεί­με­νο την αγρο­τι­κή πίστη, την μικρή και με­σαία επι­χεί­ρη­ση και τη λαϊκή στέγη.
7. Να  ανα­στεί­λου­με τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και τη λε­η­λα­σία του δη­μό­σιου πλού­του, να επα­να­φέ­ρου­με υπό δη­μό­σιο έλεγ­χο, αλλά και να ανα­συ­γκρο­τή­σου­με -χω­ρίς ψευ­δαι­σθή­σεις ότι μπο­ρού­με να επι­στρέ­ψου­με στην πρό­τε­ρη κα­τά­στα­ση- τις επι­χει­ρή­σεις στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας που έχουν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί ή βρί­σκο­νται σε δια­δια­κα­σία ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης ώστε να δια­μορ­φώ­σου­με έναν ισχυ­ρό, πα­ρα­γω­γι­κό και απο­τε­λε­σμα­τι­κό, δή­μο­σιο τομέα νέου τύπου, υπό κα­θε­στώς πλή­ρους δια­φά­νειας και υπό τις κα­τάλ­λη­λες μορ­φές κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου, μα­κριά από τη λο­γι­κή του κρα­τι­σμού, των κρα­τι­κο­δί­αι­των, εν τέλει ιδιω­τι­κών, επι­χει­ρή­σε­ων και των πε­λα­τεια­κών σχέ­σε­ων.
8. Να απο­κα­τα­στή­σου­με και να ενι­σχύ­σου­με το κοι­νω­νι­κό κρά­τος και να συμ­βά­λου­με στον εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό όλων των δρά­σε­ων και λει­τουρ­γιών του: προ­στα­σία της ερ­γα­σί­ας, των ανέρ­γων, της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, της πε­ρί­θαλ­ψης, της πρό­νοιας. Να εγ­γυ­θού­με πλή­ρως τη λει­τουρ­γία των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων και από κει και πέρα να δια­τη­ρή­σου­με και να ανα­πτύ­ξου­με ένα δη­μό­σιο σύ­στη­μα υγεί­ας υψη­λής ποιό­τη­τας, προ­σι­τό σε όλους στο κέ­ντρο και στην πε­ρι­φέ­ρεια. Να εγ­γυ­η­θού­με πλή­ρως τη λει­τουρ­γία των δη­μό­σιων σχο­λεί­ων και πα­νε­πι­στη­μί­ων και από κει και πέρα να κα­το­χυ­ρώ­σου­με και να ανα­πτύ­ξου­με τη δη­μό­σια δω­ρε­άν παι­δεία σε όλες τις βαθ­μί­δες, από τον παι­δι­κό σταθ­μό μέχρι τις με­τα­πτυ­χια­κές σπου­δές.
9. Να κα­ταρ­γή­σου­με όλες τις ρυθ­μί­σεις και κρα­τι­κές δομές έκτα­κτης ανά­γκης που έχουν οι­κο­δο­μη­θεί στο όνομα του χρέ­ους, με προ­τε­ραιό­τη­τα πά­ντο­τε την πο­λι­τι­κή ένα­ντι της οι­κο­νο­μί­ας και τη νο­μι­μό­τη­τα ένα­ντι της σκο­πι­μό­τη­τας. Να ανα­διορ­γα­νώ­σου­με εις βάθος το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, εξα­λεί­φο­ντας πλή­ρως κάθε εστία δια­φθο­ράς και δια­πλο­κής, αλλά τη­ρώ­ντας με συ­νέ­πεια τη διά­κρι­ση των εξου­σιών και απο­κα­θι­στώ­ντας την εύ­ρυθ­μη και έντι­μη λει­τουρ­γία όλων των συ­να­φών θε­σμών. Να ανα­βαθ­μί­σου­με τη δη­μο­κρα­τι­κή δομή και λει­τουρ­γία των αντι­προ­σω­πευ­τι­κών θε­σμών σε επί­πε­δο τόσο κε­ντρι­κής διοί­κη­σης όσο και το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης, ει­σά­γο­ντας μορ­φές άμε­σης δη­μο­κρα­τί­ας και θε­σμούς ερ­γα­τι­κού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου σε όλες τις βαθ­μί­δες. Οι σχέ­σεις που συ­ναρ­τούν κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα, προ­γραμ­μα­τι­κούς στό­χους, επι­μέ­ρους θε­σμούς και κυ­βέρ­νη­ση βρί­σκο­νται υπό μό­νι­μη έντα­ση που οφεί­λει να αντι­με­τω­πί­ζε­ται μέσω της συ­στη­μα­τι­κής άσκη­σης της ου­σια­στι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και από τη σκο­πιά των στρα­τη­γι­κών επι­διώ­ξε­ων. Η ανα­θε­ώ­ρη­ση του Συ­ντάγ­μα­τος προς δη­μο­κρα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση και η συ­να­φής πο­λι­τεια­κή ανα­θε­με­λί­ω­ση απο­τε­λούν στό­χους μας.
10. Να αλ­λά­ξου­με ρι­ζι­κά τον τρόπο λει­τουρ­γί­ας της δη­μό­σιας διοί­κη­σης και της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης κα­θιε­ρώ­νο­ντας τη δη­μο­κρα­τία, τη δια­φά­νεια και την αξιο­κρα­τία, ανε­ξαρ­τή­τως ιδε­ο­λο­γι­κών και πο­λι­τι­κών φρο­νη­μά­των, και πα­τάσ­σο­ντας αμεί­λι­κτα τη δια­πλο­κή, τη δια­φθο­ρά τον κομ­μα­τι­σμό και το ρου­σφέ­τι που εν­δη­μούν σε κο­ρυ­φές του κρά­τους, σε τμή­μα­τα της αυ­το­διοί­κη­σης και σε ποι­κί­λες εστί­ες δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, ει­σά­γο­ντας πα­ράλ­λη­λα την έν­νοια και την πρα­κτι­κή του δη­μο­κρα­τι­κού προ­γραμ­μα­τι­σμού και του κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου σε όλες της βαθ­μί­δες της κε­ντρι­κής διοί­κη­σης και της αυ­το­διοί­κη­σης. Υπό τις πα­ρού­σες συν­θή­κες, οι δη­μό­σιοι λει­τουρ­γοί και οι δη­μό­σιοι ή δη­μο­τι­κοί υπάλ­λη­λοι στην πλειο­ψη­φία τους ασφυ­κτιούν. Η κα­θιέ­ρω­ση ενός τέ­τοιου νέου πλαι­σί­ου θα ανα­ζω­ο­γο­νή­σει το λαν­θά­νον δυ­να­μι­κό, θα κα­τα­λύ­σει πρω­το­βου­λί­ες, θα γεν­νή­σει και­νο­το­μί­ες και θα κα­τα­στή­σει τη δη­μό­σια διοί­κη­ση και αυ­το­διοί­κη­ση πραγ­μα­τι­κό μοχλό για τη δη­μο­κρα­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας.   

11. Να στη­ρί­ξου­με με όλα τα πρό­σφο­ρα μέσα την παι­δεία, τη λαϊκή μόρ­φω­ση, την επι­στη­μο­νι­κή έρευ­να και τον πο­λι­τι­σμό γε­νι­κά. Οι εν λόγω το­μείς και δρα­στη­ριό­τη­τες απο­τε­λούν αφ’ εαυ­τών πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις, ιδιαί­τε­ρα σε μια χώρα με τη δική μας ιστο­ρία, ενώ ταυ­τό­χρο­να καλ­λιερ­γούν την ελεύ­θε­ρη και κρι­τι­κή σκέψη, συμ­βάλ­λουν στην αυ­το­γνω­σία και ανα­δει­κνύ­ουν τις και­νο­τό­μες ιδέες που έχει ανά­γκη μια κοι­νω­νία για να προ­χω­ρή­σει.

12. Να αντι­με­τω­πί­σου­με το με­τα­να­στευ­τι­κό ζή­τη­μα υπό τον σύν­θε­το χα­ρα­κτή­ρα του και σε όλες του τις δια­στά­σεις. Τα με­γά­λα με­τα­να­στευ­τι­κά ρεύ­μα­τα είναι απο­τέ­λε­σμα της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης που ξε­ρι­ζώ­νει τους αν­θρώ­πους από τις εστί­ες τους είτε γιατί τους κα­θι­στά θύ­μα­τα πο­λέ­μων είτε γιατί τους στε­ρεί τα στοι­χειώ­δη μέσα επι­βί­ω­σης. Οι οι­κο­νο­μι­κοί και πο­λι­τι­κοί με­τα­νά­στες ή πρό­σφυ­γες είναι οι σύγ­χρο­νοι κο­λα­σμέ­νοι της γης. Ο λαός μας γνω­ρί­ζει το φαι­νό­με­νο καλά γιατί το έζησε εις βάθος στις δε­κα­ε­τί­ες που ακο­λού­θη­σαν τον εμ­φύ­λιο ενώ το ξα­να­γνω­ρί­ζει σή­με­ρα μέσω του κύ­μα­τος με­τα­νά­στευ­σης που προ­κα­λούν τα μνη­μό­νια. Αλλά ταυ­τό­χρο­να, λόγω της γε­ω­γρα­φι­κής της θέσης και λόγω της υπο­ταγ­μέ­νης ατολ­μί­ας με την οποία οι κυ­βερ­νή­σεις του δι­κομ­μα­τι­σμού υπέ­γρα­ψαν τη συμ­φω­νία «Δου­βλί­νο ΙΙ», η χώρα μας βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο νέων με­γά­λων με­τα­να­στευ­τι­κών και προ­σφυ­γι­κών ρευ­μά­των πλη­ρώ­νο­ντας άνισα με­γά­λο κό­στος. Αυτά ση­μαί­νουν ότι το ζή­τη­μα είναι κατ’ εξο­χήν διε­θνές και οφεί­λει να αντι­με­τω­πι­στεί ως τέ­τοιο. Απαι­τεί­ται η κα­τάρ­γη­ση της συμ­φω­νί­ας «Δου­βλί­νο ΙΙ» που εγκλω­βί­ζει στη χώρα μας πρό­σφυ­γες ή μα­τα­νά­στες που δεν επι­θυ­μούν να πα­ρα­μεί­νουν εδώ. Απαι­τεί­ται, πα­ρα­πέ­ρα, ο εξαν­θρω­πι­σμός του θε­σμι­κού πλαι­σί­ου νο­μι­μο­ποί­η­σης, πα­ρο­χής ασύ­λου και πα­ρα­χώ­ρη­σης τα­ξι­διω­τι­κών εγ­γρά­φων στους με­τα­νά­στες και στους πρό­σφυ­γες, η δί­καιη αντι­με­τώ­πι­ση όσων ερ­γά­ζο­νται και η εξάρ­θρω­ση των κυ­κλω­μά­των εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας, οι κο­ρυ­φές των οποί­ων κατά κα­νό­να δεν κα­τα­λαμ­βά­νο­νται από με­τα­νά­στες ή πρό­σφυ­γες, αλλά από το εγ­χώ­ριο ορ­γα­νω­μέ­νο έγκλη­μα, κά­ποιες φορές με ‘υψη­λέ­ς’ δια­συν­δέ­σεις. Το εμπό­ριο ναρ­κω­τι­κών και όπλων, η πορ­νεία και το τρά­φι­κινγκ, η ερ­γα­σία υπό συν­θή­κες δου­λεί­ας, η υπε­ρεκ­με­τάλ­λευ­ση της στέ­γης, απο­τε­λούν αντι­κεί­με­νο κρα­τι­κών υπη­ρε­σιών και των δυ­νά­με­ων ασφα­λεί­ας, οι οποί­ες, δη­μο­κρα­τι­κά εκ­παι­δευ­μέ­νες και αφο­σιω­μέ­νες απο­κλει­στι­κά στο έργο της αρ­μο­διό­τη­τάς τους, μπο­ρούν να παί­ξουν και εδώ τον ρόλο που θα δίνει επι­τέ­λους σωστό πε­ριε­χό­με­νο στο όνομά τους, ρόλο που θα δια­σφα­λί­ζει πα­ράλ­λη­λα τον ομαλό ρυθμό ζωής όλων, ιδιαί­τε­ρα στις υπο­βα­θι­σμέ­νες σή­με­ρα γει­το­νιές των με­γά­λων πό­λε­ων.   

13. Να προ­βά­λου­με την ανά­γκη και να διεκ­δι­κή­σου­με με όλα τα πρό­σφο­ρα μέσα το αί­τη­μα για ανα­τρο­πή της ση­με­ρι­νής μορ­φής ολο­κλή­ρω­σης της Ευ­ρώ­πης, της ση­με­ρι­νής  αρ­χι­τε­κτο­νι­κής του ευρώ και της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης λο­γι­κής που διέ­πει το κοινό νό­μι­σμα ώστε να επα­να­θε­με­λιω­θούν οι ευ­ρω­παϊ­κοί θε­σμοί στην κα­τεύ­θυν­ση και υπό τη σκο­πιά της κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης και του σο­σια­λι­σμού. Μέσα από το Κόμμα της Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς, τη δράση μας στο ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο και όλα τα ευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνή φόρα συ­νερ­γα­ζό­μα­στε με άλλες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις και ανα­πτύσ­σου­με θερ­μές συ­ντρο­φι­κές σχέ­σεις με τις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα στις διά­φο­ρες χώρες της Ευ­ρώ­πης, και όχι μόνον της Ευ­ρώ­πης, που αντι­με­τω­πί­ζουν τα πράγ­μα­τα με ανά­λο­γους τρό­πους. Ήδη κά­νου­με βή­μα­τα για τον έμπρα­κτο συ­ντο­νι­σμό των αντί­στοι­χων αγώ­νων. Οι σχέ­σεις αυτές πρέ­πει να ενι­σχυ­θούν, νέες πρω­το­βου­λί­ες πρέ­πει να ανα­λη­φθούν και τα βή­μα­τα πρέ­πει να συ­ντο­νι­στούν με πε­ρισ­σό­τε­ρο απο­τε­λε­σμα­τι­κούς τρό­πους.

14. Να ανα­συ­γκρο­τή­σου­με σε νέα βάση, με τρόπο ώστε το εθνι­κό και το πα­τριω­τι­κό να ταυ­τί­ζο­νται με το γνή­σια λαϊκό, και με δε­δο­μέ­νο ότι οι λαοί δεν έχουν τί­πο­τε να χω­ρί­σουν, την άμυνα και την ασφά­λεια της χώρας, των κα­τοί­κων και των πο­λι­τών της. Ελεύ­θε­ροι από οποιεσ­δή­πο­τε επι­βου­λές ή πιέ­σεις άλλων κρα­τών, πα­ρού­σες ή μελ­λο­ντι­κές, και πά­ντο­τε έτοι­μοι να αντι­με­τω­πί­σου­με τους σχε­τι­κούς κιν­δύ­νους, θα μπο­ρού­με να κα­θο­ρί­ζου­με ει­ρη­νι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά το μέλ­λον μας και το μέλ­λον των παι­διών μας.

15. Να ανα­πτύ­ξου­με μια άλλου τύπου έντα­ξη στο διε­θνές γί­γνε­σθαι μέσω μιας ανε­ξάρ­τη­της, πο­λυ­διά­στα­της και φι­λει­ρη­νι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής που θα εδρά­ζε­ται, στην εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία μας και θα προ­στα­τεύ­ει την εδα­φι­κή μας ακε­ραιό­τη­τα. Γνω­ρί­ζου­με ότι η Ελ­λά­δα είναι μεν χώρα της Ευ­ρώ­πης, αλλά είναι ταυ­τό­χρο­να χώρα των Βαλ­κα­νί­ων και της Με­σο­γεί­ου, σε εγ­γύ­τα­τη συ­νά­φεια με τις εστί­ες μό­νι­μης έντα­σης που απο­τε­λούν οι χώρες της Μέσης Ανα­το­λής. Η σύν­θε­τη αυτή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εγκυ­μο­νεί κιν­δύ­νους, αλλα πα­ρέ­χει και ευ­και­ρί­ες. Οι δε­σμοί φι­λί­ας και καλής γει­το­νί­ας με όλες ανε­ξαι­ρέ­τως τις χώρες και οι εγκάρ­διες σχέ­σεις με τα προ­ο­δευ­τι­κά κι­νή­μα­τα και τις προ­ο­δευ­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις πα­ντού στον κόσμο μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν ασπί­δα προ­στα­σί­ας απέ­να­ντι στην εξαι­ρε­τι­κά επι­σφα­λή πα­γκό­σμια κα­τά­στα­ση, αλλά και φι­λει­ρη­νι­κή ενερ­γό πα­ρέμ­βα­ση στις διε­θνείς εντά­σεις που ανα­πτύσ­σο­νται. Η στή­ρι­ξη της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τί­ας για την επί­λυ­ση του Κυ­πρια­κού, ο σε­βα­σμός των διε­θνών συμ­βά­σε­ων και των σχε­τι­κών ψη­φι­σμά­των του ΟΗΕ, η απε­μπλο­κή από το ΝΑΤΟ,  η κα­τάρ­γη­ση των ξένων στρα­τιω­τι­κών βά­σε­ων, η απο­τρο­πή της στρα­τιω­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας με το Ισ­ρα­ήλ που εγκυ­μο­νεί άμε­σους κιν­δύ­νους στρα­τιω­τι­κής εμπλο­κής της χώρας στις πο­λε­μι­κές συρ­ρά­ξεις στη Μέση Ανα­το­λή, και η εφαρ­μο­γή της αρχής «κα­νείς έλ­λη­νας στρα­τιώ­της σε πο­λε­μι­κά μέ­τω­πα έξω από τα σύ­νο­ρα της χώρας» συ­νι­στούν άξο­νες της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής μας.

7. Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με

Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με είναι φο­ρέ­ας πο­λι­τι­κός που επι­διώ­κει να συ­μπυ­κνώ­νει υπό τη σκο­πιά του σο­σια­λι­σμού του 21ου αίωνα τα αι­τή­μα­τα και τις διεκ­δι­κή­σεις των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας και των κα­τα­πιε­σμέ­νων κοι­νω­νι­κών κα­τη­γο­ριών και να συμ­βά­λει με όλες του τις δυ­νά­μεις στην πραγ­μα­το­ποί­η­σή τους.

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με είναι ανοι­χτός σε όλο­κλη­ρο το δη­μιουρ­γι­κό και αγω­νι­στι­κό δυ­να­μι­κό της κοι­νω­νί­ας μας, ανε­ξάρ­τη­τα από πο­λι­τι­κή κα­τα­γω­γή ή προη­γού­με­νες ιδε­ο­λο­γι­κές δε­σμεύ­σεις. Είναι φο­ρέ­ας που βρί­σκε­ται σε δια­δι­κα­σί­ες συ­νε­χούς αυ­το­δια­μόρ­φω­σης, ανά­λο­γα με όσα κα­τα­κτού­με, όσα μα­θαί­νου­με και όσα συ­νει­δη­το­ποιού­με.

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με επι­διώ­κει την κοινή δράση και την πο­λι­τι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη της Αρι­στε­ράς σε όλους τους χώ­ρους και σε όλα τα επί­πε­δα.

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με επι­διώ­κει να δια­κλα­δι­στεί σε ολό­κλη­ρο τον κοι­νω­νι­κό ιστό. Είναι φο­ρέ­ας που συμ­με­τέ­χει σε κάθε κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση, που προ­βάλ­λει και επε­ξερ­γά­ζε­ται διαρ­κώς τις προ­τά­σεις του, χωρίς να προ­σπα­θεί να τις επι­βά­λει εκ των άνω.

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με είναι ανοι­χτός στην κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση και όσα αυτή κάθε φορά πα­ρά­γει τόσο σε επί­πε­δο πρα­κτι­κής όσο και σε επί­πε­δο ιδεών. Είναι φο­ρέ­ας ανοι­χτός σε πρω­το­βου­λί­ες και ιδέες που έρ­χο­νται από το εξω­τε­ρι­κό του, φο­ρέ­ας που εν­θαρ­ρύ­νει την αυ­το-ορ­γά­νω­ση και τα με­τω­πι­κά σχή­μα­τα, χωρίς να επι­διώ­κει να υπο­τά­ξει τους άλ­λους στους δι­κούς του σχε­δια­σμούς.  

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με είναι δη­μο­κρα­τι­κός. Είναι φο­ρέ­ας που λει­τουρ­γεί συλ­λο­γι­κά με πλειο­ψη­φί­ες και μειο­ψη­φί­ες, που δρά σύμ­φω­να με τις απο­φά­σεις της πλειο­ψη­φί­ας, αλλά κα­το­χυ­ρώ­νει και προ­στα­τεύ­ει τις  μειο­ψη­φί­ες. Είναι φο­ρέ­ας όπου οι απο­φά­σεις λαμ­βά­νο­νται πά­ντο­τε δη­μο­κρα­τι­κά και πά­ντο­τε από τα εκά­στο­τε αρ­μό­δια όρ­γα­να.

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με είναι φο­ρέ­ας με μέλη που απο­λαμ­βά­νουν πλήρη δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και ανα­λαμ­βά­νουν τις αντί­στοι­χες ευ­θύ­νες και κα­θή­κο­ντα. Είναι φο­ρέ­ας που ανα­γνω­ρί­ζει την κοι­νω­νι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά προσ­διο­ρι­σμέ­νη ανι­σό­τη­τα άνδρα/γυ­ναί­κας και θε­σμο­θε­τεί μέ­ρι­μνες που αντι­με­τω­πί­ζουν το πρό­βλη­μα.

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με έχει συ­γκε­κρι­μέ­νη ορ­γα­νω­τι­κή δομή, όρ­γα­να (βάσης, εν­διά­με­σα και κε­ντρι­κά) που ανα­δει­κνύ­ο­νται δη­μο­κρα­τι­κά και μό­νι­μους συμ­βου­λευ­τι­κούς θε­σμούς (τμή­μα­τα επε­ξερ­γα­σί­ας θέ­σε­ων, επι­τρο­πή προ­γράμ­μα­τος, επι­τρο­πή τεκ­μη­ρί­ω­σης, επι­τρο­πή δια­δι­κτύ­ου, επι­τρο­πή πο­λι­τι­κού σχε­δια­σμού).

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με είναι φο­ρέ­ας πλου­ρα­λι­στι­κός με τα­ξι­κή αγκύ­ρω­ση στο ερ­γα­τι­κό και ευ­ρύ­τε­ρα λαϊκό κί­νη­μα, αλλά και με ρητές φε­μι­νι­στι­κές και οι­κο­λο­γι­κές στο­χεύ­σεις. Ήδη συ­σπει­ρώ­νει δυ­νά­μεις και ρεύ­μα­τα της κομ­μου­νι­στι­κής, ρι­ζο­σπα­στι­κής, ανα­νε­ω­τι­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και επα­να­στα­τι­κής  αρι­στε­ράς όλων των απο­χρώ­σε­ων, αρι­στε­ρούς σο­σια­λι­στές, δη­μο­κρά­τες, δυ­νά­μεις του αρι­στε­ρού φε­μι­νι­σμού και της ρι­ζο­σπα­στι­κής οι­κο­λο­γί­ας. Είναι φο­ρέ­ας που σέ­βε­ται τις δια­φο­ρε­τι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές και ιστο­ρι­κά δια­μορ­φω­μέ­νες ευαι­σθη­σί­ες, ανα­γνω­ρί­ζει τη δυ­να­τό­τη­τα ύπαρ­ξης δια­φο­ρε­τι­κών πο­λι­τι­κών εκτι­μή­σε­ων και πα­ρέ­χει έδα­φος τόσο σε αυτές τις ευαι­σθη­σί­ες όσο και σε αυτές τις εκτι­μή­σεις να καλ­λιερ­γού­νται απρό­σκο­πτα και να εκ­προ­σω­πού­νται στην εσω­τε­ρι­κή δη­μο­κρα­τία,  απο­σκο­πώ­ντας όμως πά­ντο­τε σε προ­ω­θη­τι­κές συν­θέ­σεις.

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με είναι φο­ρέ­ας που με­ρι­μνά συ­στη­μα­τι­κά για τη θε­ω­ρη­τι­κή κα­τα­νό­η­ση του κοι­νω­νι­κού και ιστο­ρι­κού γί­γνε­σθαι και για τη θε­ω­ρη­τι­κή μόρ­φω­ση των μελών του. Στη­ρί­ζε­ται στη μαρ­ξι­κή και ευ­ρύ­τε­ρα στη χει­ρα­φε­τη­τι­κή σκέψη και την ιστο­ρία της και προ­σπα­θεί να την επε­ξερ­γα­στεί πα­ρα­πέ­ρα, αξιο­ποιώ­ντας κάθε ση­μα­ντι­κή θε­ω­ρη­τι­κή συμ­βο­λή.

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με είναι φο­ρέ­ας μό­νι­μα ανοι­χτός στην κρι­τι­κή της κο­νω­νί­ας απέ­να­ντί του και στη δική του αυ­το­κρι­τι­κή, με την ικα­νό­τη­τα να αλ­λά­ζει όσα κάθε φορά δεν λει­τουρ­γούν ικα­νο­ποι­η­τι­κά.

    Ο φο­ρέ­ας που συ­γκρο­τού­με και διευ­ρύ­νου­με είναι φο­ρέ­ας που επι­διώ­κει συ­στη­μα­τι­κά να απο­τε­λεί πρό­πλα­σμα της κοι­νω­νί­ας που διεκ­δι­κεί.

8. Τι ζη­τά­με

Με βάση τα πα­ρα­πά­νω, κα­λού­με όσους και όσες ζουν και ερ­γά­ζο­νται στη χώρα μας, όσους και όσες είναι άνερ­γοι, όσους και όσες ζουν στο πλαί­σιο του από­δη­μου ελ­λη­νι­σμού, να ενω­θούν στο με­γά­λο πο­λυ­διά­στα­το λαϊκό κί­νη­μα που πε­ρι­γρά­ψα­με, με κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό στόχο την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και των συ­νο­δευ­τι­κών τους μέ­τρων και τη δη­μο­κρα­τι­κή ανα­τρο­πή του κομ­μα­τι­κού και πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που τα υπη­ρε­τεί ώστε να ανοί­ξει ο δρό­μος για την οι­κο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή και πο­λι­τι­στι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας, για μια χει­ρα­φε­τη­μέ­νη Ελ­λά­δα της ερ­γα­σί­ας, της δι­καιο­σύ­νης και της δη­μιουρ­γι­κό­τη­τας μέσα σε μια ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή Ευ­ρώ­πη.

    Κα­λού­με όσους και όσες ζουν και ερ­γά­ζο­νται στη χώρα μας, όσους και όσες είναι άνερ­γοι, όσους και όσες ζουν στο πλαί­σιο του από­δη­μου ελ­λη­νι­σμού, να με­τέ­χουν συ­στη­μα­τι­κά στις ορ­γα­νώ­σεις του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Να με­τέ­χουν, ακόμη, ενερ­γά, σύμ­φω­να με τα ιδιαί­τε­ρα συμ­φέ­ρο­ντα, τα εν­δια­φέ­ρο­ντα και τις κλί­σεις τους, στους σχε­τι­κούς συλ­λό­γους, πα­ρα­τά­ξεις, αυ­το­διοι­κη­τι­κές κι­νή­σεις, οι­κο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες, σε όλους τους ποι­κί­λους φο­ρείς που ανα­πτύσ­σο­νται στους χώ­ρους δου­λειάς, κα­τοι­κί­ας και πο­λι­τι­σμού, αλλά και να συμ­βά­λουν στη συ­γκρό­τη­ση νέων τέ­τοιων φο­ρέ­ων. Έτσι θα ενω­θούν με τη δι­πλα­νή και τον δι­πλα­νό τους, θα προ­α­σπί­σουν τα κοινά συμ­φέ­ρο­ντά τους, θα πλου­τί­σουν τις γνώ­σεις τους, θα καλ­λιερ­γή­σουν τη σκέψη και τα εν­δια­φε­ρό­ντά τους, θα δια­πι­στώ­σουν το πόσο η δη­μο­κρα­τία είναι όντως πα­ρα­γω­γι­κή δύ­να­μη και το πώς η ενερ­γός δη­μο­κρα­τι­κή συμ­με­το­χή είναι η μόνη δύ­να­μη που μπο­ρεί να αλ­λά­ξει πραγ­μα­τι­κά τη χώρα.

    Κα­λού­με όσους και όσες ζουν και ερ­γά­ζο­νται στη χώρα μας, όσους και όσες είναι άνερ­γοι, όσους και όσες ζουν στο πλαί­σιο του από­δη­μου ελ­λη­νι­σμού, να συμ­με­τέ­χουν ενερ­γά, ανά­λο­γα με τις γνώ­σεις, τις ανά­γκες, τις δια­θέ­σεις και τις δια­θε­σι­μό­τη­τες τους, στα δί­κτυα κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης που ήδη ανα­πτύσ­σο­νται ρα­γδαία και να συ­γκρο­τή­σουν νέα τέ­τοια δί­κτυα. Ενόσω πιέ­ζουν τους θε­σμούς προς την αντί­στοι­χη κα­τεύ­θυν­ση, τα δί­κτυα αυτά θα απλώ­νουν την ασπί­δα κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας που θα επι­τρέ­ψει στο λαό μας να επι­βιώ­σει και να προ­χω­ρή­σει.

    Κα­λού­με όσους και όσες ζουν και ερ­γά­ζο­νται στη χώρα μας, όσους και όσες είναι άνερ­γοι, όσους και όσες ζουν στο πλαί­σιο του από­δη­μου ελ­λη­νι­σμού, να συ­γκρο­τή­σουν το πλατύ αντι­φα­σι­στι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα που θα δια­κλα­δι­στεί πα­ντού για να ανα­στεί­λει την άνοδο των να­ζι­στι­κών ιδεών και συ­μπε­ρι­φο­ρών μέχρι την ορι­στι­κή εξά­λει­ψή τους από μια χώρα με τη δική μας ιστο­ρία και τη δική μας δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­δο­ση.

    Κα­λού­με όσους και όσες ζουν και ερ­γά­ζο­νται στη χώρα μας, όσους και όσες είναι άνερ­γοι, όσους και όσες ζουν στο πλαί­σιο του από­δη­μου ελ­λη­νι­σμού, όσους και όσες συμ­φω­νούν κατ’ αρχήν με τα πα­ρα­πά­νω, να πυ­κνώ­σουν τις γραμ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ ώστε να συν­δια­μορ­φώ­σου­με τους στό­χους, τις θέ­σεις και τη φυ­σιο­γνω­μία του, τους τρό­πους δρά­σης και τη λει­τουρ­γία του, τις πα­ρεμ­βά­σεις και πρω­το­βου­λί­ες του, την όλη πο­λι­τι­κή του. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ θα μπο­ρέ­σει να επι­τύ­χει τους στό­χους του μόνο αν γίνει ένας με­γά­λος και ισχυ­ρός πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας που αγκα­λιά­ζει όλους και όλες που βλέ­πουν τα πράγ­μα­τα με ίδιους ή ανά­λο­γους τρό­πους ενόσω ο ίδιος λει­τουρ­γεί υπό κα­θε­στώς πλή­ρους και ανό­θευ­της δη­μο­κρα­τί­ας.

 30 Οκτω­βρί­ου 2012

Η Πο­λι­τι­κή Γραμ­μα­τεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ