Αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση! Νίκη στη Γάζα!

Η πολύπαθη Γάζα βρίσκεται υπό ισραηλινή επίθεση. Τις τελευταίες μέρες, το πιο πυκνοκατοικημένο κομμάτι γης στον πλανήτη βομβαρδίζεται από αέρα και θάλασσα, με αποτέλεσμα μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές 15 επιβεβαιωμένους νεκρούς και πάνω από 150 τραυματίες. Την ίδια στιγμή, η Γάζα αντιστέκεται. Σε απάντηση των σαρωτικών βομβαρδισμών, δεκάδες ρουκέτες έχουν εκτοξευτεί στη διάρκεια των τελευταίων ημερών από όλες τις οργανώσεις αντίστασης. Η πολυδιαφημισμένη αντιπυραυλική ασπίδα του Ισραήλ, με την οποία οι στρατοκράτες του σιωνιστικού κράτους υπολόγιζαν πως θα μπορούν να ρημάζουν ανενόχλητοι τα κατεχόμενα, χωρίς να ρισκάρουν μια επανάληψη της ήττας του 2006 από τη Χεζμπολά στο Λίβανο, εκτέθηκε από τη δυνατότητα της αντίστασης να απαντά στους βομβαρδισμούς.

Η μεγαλύτερη ανταλλαγή πυρών από την ισραηλινή εισβολή στη Γάζα το Δεκέμβρη του 2008, μπορεί να αποδειχθεί μόνο η αρχή μιας νέας ισραηλινής επίθεσης στην πολιορκημένη Λωρίδα. Ο ίδιος ο Νετανιάχου έχει δηλώσει πως η Χαμάς «θα πληρώσει ακριβά» και ανακοίνωσε πως ο στρατός έχει έτοιμα σχέδια για να «επεκτείνει σημαντικά την δράση του» στη Γάζα. Μια επανάληψη του 2008 είναι πιθανή. Το Ισραήλ (σε άλλο ένα παράδειγμα κρατικής τρομοκρατίας που δε λογοδοτεί πουθενά) απαγόρευσε στους ξένους δημοσιογράφους την είσοδο στη Γάζα, μια ενέργεια που είχε πάρει και πριν την έναρξη της επιχείρησης «Χυτό Μολύβι» το 2008. Ο ισραηλινός στρατός κάλεσε έναν αριθμό εφέδρων στα όπλα και σύμφωνα με διπλωματική πηγή που μίλησε στο IsraelRadioαναμένεται μια μεγαλύτερης κλίμακας κινητοποίηση εφέδρων καθώς είναι πιθανή μια χερσαία επίθεση. Η ίδια πηγή ισχυρίστηκε πως η σημερινή επιχείρηση βομβαρδισμών «Πυλώνας Άμυνας» θα κρατήσει εβδομάδες και πως τα σχέδια για χερσαία επέμβαση θα εξαρτηθούν από την αντίδραση της Χαμάς στους βομβαρδισμούς. Είναι αποκαλυπτικό του τρόπου σκέψης του σιωνιστικού κράτους: Σχεδιάζουν βομβαρδισμό διαρκείας ενάντια στη Γάζα και έχουν την απαίτηση από τους Παλαιστίνιους να μην αμυνθούν για να αποφύγουν και μια χερσαία εισβολή.

Δεν είναι βέβαιο αν το Ισραήλ θα προχωρήσει σε αυτό το σχεδιασμό, αλλά υπάρχουν αρκετοί λόγοι που πρέπει να σημάνουν συναγερμό στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη:

α) Το στρατιωτικό γόητρο του Ισραήλ έχει πληγεί από την απάντηση των οργανώσεων αντίστασης. Για ένα κράτος σαν το Ισραήλ, είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη να αποδεικνύει την στρατιωτική του υπεροχή με συντριπτικό και βάρβαρο τρόπο, για να πείθει τόσο τους Ισραηλινούς εποίκους όσο και τους διεθνείς ιμπεριαλιστές για τη «χρησιμότητά» του.

β) Το Ισραήλ βαδίζει σε εκλογές, στις οποίες πάντοτε το παλαιστινιακό αίμα χρησιμοποιείται ως σοβαρό προεκλογικό «επιχείρημα». Η εισβολή του 2008 είχε συμβεί επίσης σε προεκλογική περίοδο.

γ) Η βία είναι ο μόνος τρόπος απάντησης του Ισραήλ στην δυσχερή θέση που έχει βρεθεί τα τελευταία χρόνια (ήττα του 2006, εξάπλωση του διεθνούς κινήματος απομόνωσης του Ισραήλ, αραβική άνοιξη). Είναι χαρακτηριστικές οι απειλές που εκτοξεύει αν η Παλαιστινιακή Αρχή επιμείνει και πετύχει την αναγνώρισή της ως κράτος στις 29 Νοέμβρη από τον ΟΗΕ: Από την κατάργηση της (ήδη νεκρής) συμφωνίας του Όσλο και την επέκταση-κλιμάκωση των εποικισμών, μέχρι ευθείες απειλές για «ανατροπή της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη».  

Προφανώς το Ισραήλ βρίσκει και τα κάνει. Στην έκτακτη σύσκεψη του ΟΗΕ, είχε για άλλη μια φορά τη στήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης. Οι ΗΠΑ κατηγόρησαν τη Χαμάς και υπερασπίστηκαν το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Αντίστοιχα ο Βρετανός υπ. Εξ. δήλωσε πως «η Χαμάς φέρει τη βασική ευθύνη για τη σημερινή κρίση», ενώ προς το Ισραήλ είχε να πει ότι το καλεί «να κάνει ό,τι μπορεί για να μειώσει την ένταση, να αποφύγει τις απώλειες αμάχων…».

Στο επίκεντρο, για ευνόητους λόγους, βρίσκεται και η Αίγυπτος. Εκεί, ο πρόεδρος Μόρσι (της Μουσουλμανικής Αδελφότητας) προσπαθεί να πετύχει μια δύσκολη ισορροπία. Η αιγυπτιακή κυβέρνηση κάλεσε τις ΗΠΑ «να βάλουν φρένο στο Ισραήλ» και επιχειρεί να πετύχει μια εκεχειρία ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς. Ακόμα και η πιο «ριζοσπαστική» του ενέργεια, η ανάκληση του Αιγύπτιου πρέσβη στο Ισραήλ, δε διαφέρει και πολύ από τη στάση του Μουμπάρακ: Ο φιλοαμερικανός δικτάτορας είχε ανακαλέσει τον πρέσβη στο Ισραήλ το 1982, το 1988, το 2001 και το 2005. Τα σχέδια του Μόρσι για εκεχειρία σκοντάφτουν στην ισραηλινή επιθετικότητα και την αμερικανική ανοχή στο «μαντρόσκυλό» τους στη Μέση Ανατολή. Αυτή η πραγματικότητα πιέζει ασφυκτικά τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, που την ίδια στιγμή που επιδιώκουν διαπραγμάτευση, υποχρεώθηκαν να καλέσουν τα μέλη τους σε διαδηλώσεις και να υιοθετήσουν σκληρή γλώσσα ενάντια στο Ισραήλ.

Το σημαντικότερο πρόβλημα για τον Μόρσι και κυρίως για το Ισραήλ είναι ο «αραβικός δρόμος». Για εκατομμύρια Αιγύπτιους, η επανάσταση της 25 Γενάρη σημαίνει πως η Αίγυπτος δεν μπορεί να συνεχίσει «όπως πριν» τις σχέσεις της με το Ισραήλ. Διαδηλωτές περικύκλωσαν τα γραφεία του Αραβικού Συνδέσμου, ενώ δεν ήταν οι «φανατικοί τζιχαντιστές», αλλά οι νεολαίοι που συμμετείχαν στην «κοσμική» διαδήλωση αυτοί που φώναζαν «οπλίστε μας-οπλίστε μας-και στείλτε μας στη Γάζα!». Ήδη πολλές πολιτικές δυνάμεις «πυροβολούν» τους Αδελφούς Μουσουλμάνους για τη στάση τους απέναντι στο βομβαρδισμό της Γάζας. Οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές σε προκήρυξή τους ρωτούν «Πότε είναι η ώρα να διακόψουμε όλες τις σχέσεις με τον εχθρό αν όχι τώρα;». Το κλίμα στον «αραβικό δρόμο» φαίνεται και από το ότι τέτοιες «μονομερείς» στάσεις υιοθετούνται και από δυνάμεις πέρα από την επαναστατική Αριστερά: Ο Σαμπάχι, ο νασερικός ηγέτης, που στις προεδρικές εκλογές κέρδισε το 30%, δεν έμεινε στις κλασσικές «ίσες αποστάσεις απέναντι στη βία» δηλώνοντας «Δόξα στην παλαιστινιακή αντίσταση και νίκη στη Γάζα».

Την ίδια στιγμή, η Ιορδανία συγκλονίζεται από διαδηλώσεις και απεργίες που μπορεί να αποδειχθούν σύντομα η αρχή μιας ακόμη αραβικής εξέγερσης (ήδη ακούγεται το «ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος» στις διαδηλώσεις) σε μια χώρα όπου πάντοτε το παλαιστινιακό έπαιζε σημαντικό ρόλο. Ενώ στη Ραμάλα χιλιάδες Παλαιστίνιοι έσπασαν στην πράξη το διαχωρισμό Δυτικής Όχθης-Γάζας διαδηλώνοντας στους δρόμους και ζητώντας από τις οργανώσεις αντίστασης στη Δυτική Όχθη να απαντήσουν στον Ισραηλινό στρατό και να εκδικηθούν για το αίμα που χύνεται στη Γάζα.

Η Γάζα δεν είναι μόνη. Στο πλευρό της βρίσκονται οι αραβικές μάζες, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για το Ισραήλ. Στο πλευρό της πρέπει να βρεθεί και η δυτική Αριστερά και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, για να προσθέσει στο σιωνιστικό κράτος κι άλλα προβλήματα: Απαιτώντας από τις κυβερνήσεις-συνενόχους διακοπή κάθε διπλωματικής-οικονομικής-στρατιωτικής σχέσης με το κράτος-τρομοκράτη. Σε δεκάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο έχουν γίνει ή προετοιμάζονται να γίνουν διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Ακόμη περισσότερο στην Ελλάδα, που είναι στρατηγικός σύμμαχος του κράτους-τρομοκράτη, η Αριστερά (και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ ως δυνητική κυβέρνηση) οφείλει αταλάντευτα να παλεύει για διακοπή ΟΛΩΝ των σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ. Είναι η πιο πολύτιμη βοήθεια στον αγώνα των Παλαιστίνιων αδερφών μας.  

Το Ισραήλ, η παλαιστινιακή αντίσταση και η αντιστροφή της πραγματικότητας

Στα διεθνή ΜΜΕ, παρουσιάζεται η συνηθισμένη όσον αφορά τα τεκταινόμενα στην Παλαιστίνη αντιστροφή της πραγματικότητας. Το Ισραήλ «αμύνεται» (ή έστω «αντιδρά υπερβολικά») σε μια «βροχή ρουκετών από τη Γάζα». Παραδοσιακά η αρχή των εχθροπραξιών αποδίδεται στη Χαμάς, ενώ τα φώτα πέφτουν στις παλαιστινιακές ρουκέτες και όχι στην ισοπέδωση της Γάζας. Ο θάνατος τριών Ισραηλινών από παλαιστινιακή ρουκέτα (από τα ελάχιστα άμαχα θύματα από την πλευρά του Ισραήλ εδώ και πάρα πολλά χρόνια) έκανε πρωτοσέλιδα, ενώ οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι νεκροί δεν αξίζουν ούτε μονόστηλο. Όλοι αναπαράγουν τους ισραηλινούς ισχυρισμούς για χτυπήματα «στρατιωτικών στόχων», κανείς δεν αναφέρει ότι 4 νεκροί και 38 τραυματίες προέκυψαν από την επίθεση σε ένα παιδικό ποδοσφαιρικό γήπεδο. Η ξεφτίλα των δυτικών ΜΜΕ συνοψίζεται στο θάνατο του 11μηνου Ομάρ: Ήταν γιος ενός εργαζομένου στο BBC, κι όμως για το βρετανικό δίκτυο η είδηση δεν υπάρχει…

Κανείς δεν αναφέρει πως η αιγυπτιακή μεσολάβηση πέτυχε μια αρχική εκεχειρία, την οποία έσπασε το Ισραήλ δολοφονώντας το στρατιωτικό διοικητή της Χαμάς την επόμενη μέρα. Ο συγκεκριμένος δημοσιογραφικός «κανόνας» έχει διαχρονική αξία: Άρθρο που στηρίχθηκε σε μελέτη των δεδομένων της ομάδας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ισραήλ από το Σεπτέμβρη του 2000 ως τον Οκτώβρη του 2008 κατέληγε στο εξής συμπέρασμα: «Υπάρχει ένα συστηματικό μοτίβο: είναι συντριπτικά το Ισραήλ, και όχι η Παλαιστίνη, που σκοτώνει πρώτο μετά από μια κατάπαυση του πυρός». Κι όμως με ένα μαγικό τρόπο, πάντοτε στα ΜΜΕ είτε η Χαμάς σπάει την εκεχειρία (όταν απαντά στην καταπάτησή της από το Ισραήλ) είτε η εκεχειρία σπάει… από μόνη της, χωρίς να αποδίδονται ευθύνες.

Κανείς δεν αναφέρει ότι η σημερινή «ένταση» δεν ξεκίνησε από τις ρουκέτες ενάντια σε ισραηλινό στρατιωτικό όχημα στις 10 Νοέμβρη, αλλά μέρες πριν, από τη δολοφονία Παλαιστινίου αμάχου στη διάρκεια ισραηλινής στρατιωτικής επιχείρησης μέσα στη Γάζα. Σε απάντηση αυτών των επιθέσεων, η αντίσταση χτύπησε έναν στρατιωτικό στόχο, για να εκλάβει ως απάντηση τους βομβαρδισμούς σε όλη τη Γάζα, που κατέληξαν στη σημερινή ανταλλαγή πυρών. Και αυτός ο δημοσιογραφικός «κανόνας» ξεπερνά το συγκεκριμένο περιστατικό και έχει διαχρονική σημασία: Για τα διεθνή ΜΜΕ, οι δολοφονίες αμάχων και οι ισραηλινές επιχειρήσεις μέσα στα κατεχόμενα δεν είναι «είδηση» ούτε «αφορμή σύγκρουσης». Όταν η παλαιστινιακή αντίσταση επιλέγει να απαντήσει, τότε υπάρχει «είδηση» και οι ευθύνες για την «κλιμάκωση της βίας» πέφτουν σε αυτήν.

Η υποκρισία ξεχειλίζει όσον αφορά το «αγαπημένο παιδί» του δυτικού ιμπεριαλισμού και η ανάδειξή της κάθε φορά έχει σημασία. Όμως, η ίδια η συζήτηση (που συνοδεύεται και από γενικόλογες και ουδέτερες εκκλήσεις για «τερματισμό της βίας») για το «ποιος το ξεκίνησε» αποκρύπτει ένα θεμελιώδες ζήτημα που «ξεχνούν» συχνά οι «ευαίσθητες ψυχές» όλου του πολιτικού φάσματος: Ο παλαιστινιακός λαός πολεμά ενάντια σε ένα στρατό κατοχής και έχει κάθε δικαίωμα να πολεμά εναντίον του μέχρι την οριστική απελευθέρωση όλης της παλαιστινιακής γης. Πιο απλά, «δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη!».