Τοποθέτηση Πέτρου Ψαρρέα στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Τα κε­ντρι­κά συν­θή­μα­τα με τα οποία κα­τε­βή­κα­με στις εκλο­γές Μάιου – Ιου­νί­ου.

«Ανα­τρο­πή στην Ελ­λά­δα, Μή­νυ­μα στην Ευ­ρώ­πη».

 «Η αυτοί ή εμείς».

 «Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς».

Και τα τρία συ­νι­στούν την πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η οποία πρέ­πει να νοη­μα­το­δο­τεί­ται ξε­κά­θα­ρα, δυ­να­τά και στα­θε­ρά.

Στο εγ­χώ­ριο πεδίο απαι­τεί­ται μια με­γά­λη κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή η οποία θα επι­βάλ­λει την «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς».

Η ανα­τρο­πή αυτή σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες απο­τε­λεί ανα­γκαία συν­θή­κη και δεν έχει ακόμα συ­ντε­λε­στεί.

Ο πο­λι­τι­κός χρό­νος που με­σο­λα­βεί από την ανοι­χτή κρίση του αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος μέχρι την επι­βο­λή  της ανα­τρο­πής του, από την ίδια την ερ­γα­τι­κή τάξη και την ευ­ρεία λαϊκή πλειο­ψη­φία, είναι πολύ μα­κρύς και ο πιο κρί­σι­μος για τη συ­νο­λι­κή έκ­βα­ση της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής σύ­γκρου­σης.

Δεν πρό­κει­ται συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι το αντί­πα­λο αστι­κό μπλοκ να κα­ταρ­ρεύ­σει από μόνο του και να έρθει η σειρά μας.

Συ­νε­πώς δεν μπο­ρού­με να επι­κε­ντρω­νό­μα­στε στη δια­χεί­ρι­ση της «νίκης» ενώ αυτή δεν έχει ακόμα επι­τευ­χθεί. Δεν μπο­ρού­με να εγκλω­βι­ζό­μα­στε σε μια προ­γραμ­μα­τι­κο­κε­ντρι­κή  επι­κοι­νω­νια­κή λει­τουρ­γία για τη δια­χεί­ρι­ση της κυ­βέρ­νη­σης, κα­νο­νι­κο­ποιώ­ντας την εκρη­κτι­κή πε­ρί­ο­δο της κρί­σης και προ­ε­ξο­φλώ­ντας το εντε­λώς αβέ­βαιο και ρευ­στό μέλ­λον της.

Η διά­ση­μη φράση «κάθε βήμα του πραγ­μα­τι­κού κι­νή­μα­τος αξί­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο από μια δω­δε­κά­δα προ­γράμ­μα­τα» φαί­νε­ται ότι έχει υπο­τι­μη­θεί και τεί­νει να με­τα­τρα­πεί στο αντί­στρο­φό της: «ένα κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα χρεια­ζό­μα­στε για να κα­τα­κτή­σου­με την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία».

Ας δούμε τι κά­νουν οι απέ­να­ντι – το αστι­κό μπλοκ.

Η αστι­κή τάξη και το πο­λι­τι­κό της προ­σω­πι­κό διε­ξά­γει ανοι­κτό τα­ξι­κό πό­λε­μο και δε­σμεύ­ε­ται στην ισο­πέ­δω­ση των ει­σο­δη­μά­των και των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων, στο ξε­πού­λη­μα του δη­μο­σί­ου πλού­του και των δη­μό­σιων υπο­δο­μών.

Δεν γί­νε­ται οι απέ­να­ντι να κά­νουν εκτρο­πές σε κοι­νο­βου­λευ­τι­κό, νο­μο­θε­τι­κό και συ­νταγ­μα­τι­κό επί­πε­δο, να εκ­φα­σί­ζουν το κρά­τος και εμείς να απα­ντά­με με ένα «άλλο μίγμα» πο­λι­τι­κής για τη χώρα.

Δεν γί­νε­ται να εί­μα­στε «ουρά» της κα­ται­γι­στι­κής αστι­κής ατζέ­ντας και των προ­σχη­μα­τι­κών και εκ­βια­στι­κών διλ­λη­μά­των που μας θέ­τουν, ενώ οι ίδιοι δεν τα απα­ντούν, απο­τυγ­χά­νο­ντας σε κάθε στόχο που εξαγ­γέλ­λουν στα πα­ρά­θυ­ρα των κα­να­λιών, σε κάθε έκ­θε­ση, σε κάθε πρό­βλε­ψη, ενώ πε­τυ­χαί­νουν όλους τους πραγ­μα­τι­κούς στό­χους τους στην πράξη.

Οι τα­ξι­κές, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ίδια την Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς ανα­δύ­ο­νται στο έδα­φος της ίδιας της σύ­γκρου­σης για την επι­βο­λή της.

Πρώτο κα­θή­κον λοι­πόν να δε­σμευ­τού­με απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­με­νους και στα ευ­ρεία λαϊκά στρω­μα­τά.

Θα ανα­τρέ­ψου­με τη λι­τό­τη­τα.

Θα αντι­στρέ­ψου­με την επί­θε­ση.

Με βάση τις σα­φείς δε­σμεύ­σεις και τις ρι­ζο­σπα­στι­κές αιχ­μές της «Αθη­ναϊ­δας»:

Να δε­σμευ­τού­με ότι θα επα­να­φέ­ρου­με τους κα­τώ­τα­τους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις και τις κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές, καθώς επί­σης και τις δα­πά­νες για υγεία, παι­δεία και όλα τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα στην προ των μνη­μο­νί­ων κα­τά­στα­ση. Όχι υπα­γω­γή τους στη γε­νι­κή μα­κρο­οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή της χώρας.

Θα εθνι­κο­ποι­ή­σου­με το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα καθώς και όλες τις ΔΕΚΟ που αφο­ρούν σε κρί­σι­μους το­μείς της πα­ρα­γω­γής και της εξυ­πη­ρέ­τη­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών,  - με δη­μό­σιο κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο και έλεγ­χο των ερ­γα­ζο­μέ­νων – επε­κτεί­νο­ντας και εμ­βα­θύ­νο­ντας τη δη­μο­κρα­τία.

Θα απο­κα­τα­στή­σου­με και θα εξα­σφα­λί­σου­με τους ζω­τι­κούς όρους κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Έτσι θα νοη­μα­το­δο­τή­σου­με το «Η αυτοί ή εμείς».

Να δη­λώ­σου­με ότι την κρίση θα πλη­ρώ­σει το κε­φά­λαιο.

Μο­νο­με­ρής ακύ­ρω­ση του μνη­μο­νί­ου και όλων των εφαρ­μο­στι­κών νόμων την πρώτη μέρα.

Επι­μο­νή στη γραμ­μή «καμιά θυσία για το ευρώ» με δια­γρα­φή του χρέ­ους και με την επι­λο­γή της μο­νο­με­ρούς παύ­σης πλη­ρω­μών – που συ­νε­πά­γε­ται και την «ενερ­γο­ποί­η­ση» του αδύ­να­μου κρί­κου και τη με­τα­φο­ρά της πί­ε­σης και των αντι­φά­σε­ων εντός ΟΝΕ και ΕΕ.

Βαριά φο­ρο­λό­γη­ση των συσ­σω­ρευ­μέ­νων κερ­δών και των πα­ρα­γό­με­νων κερ­δών στο 45%.

Τότε μόνο μπο­ρού­με να απο­φαν­θού­με για τις δια­θέ­σεις του κι­νή­μα­τος και της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Αυτές οι ξε­κά­θα­ρες δε­σμεύ­σεις είναι και όροι για:

Την ανα­συ­γκρό­τη­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος σε ρι­ζο­σπα­στι­κή ρη­ξια­κή κα­τεύ­θυν­ση με ανα­τρο­πή των συν­δι­κα­λι­στι­κών γρα­φειο­κρα­τιών. Όχι προ­σε­ται­ρι­σμού στε­λε­χών της γρα­φειο­κρα­τί­ας που με­τα­κι­νού­νται πο­λι­τι­κά.

Τη συλ­λο­γι­κή μα­χη­τι­κή ορ­γά­νω­ση στο κοι­νω­νι­κό επί­πε­δο: χώροι ερ­γα­σί­ας, γει­το­νιές, πα­νε­πι­στή­μια, σχο­λεία κ.λ.π. ώστε να σπά­σει η ανά­θε­ση και η προ­βο­λή από το ατο­μι­κό στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό.

Δέ­σμευ­ση επο­μέ­νως και τα­ξι­κή μο­νο­μέ­ρεια για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών χωρίς αμ­φι­τα­λα­ντεύ­σεις και υπα­γω­γή τους στη γε­νι­κή κα­τά­στα­ση της χώρας.  

Έτσι θα φτά­σου­με στον με­τα­βα­τι­κό στόχο της «Κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς».

Ούτε «Κυ­βέρ­νη­ση με πυ­ρή­να την Αρι­στε­ρά».

Ούτε «Αντι­μνη­μο­νια­κή Κυ­βέρ­νη­ση».

Ούτε «Κυ­βέρ­νη­ση Κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας » κ.λ.π.

Γιατί έχει τόσο με­γά­λη ση­μα­σία αυτό;

Η «Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» οφεί­λει να εκ­προ­σω­πεί τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και μόνο.

Δεν υπάρ­χει διέ­ξο­δος από την κρίση χωρίς τη συ­ντρι­πτι­κή ήττα ενός από τα δύο κύρια τα­ξι­κά μπλοκ. Είναι ου­το­πία.

Οι απέ­να­ντι το ξέ­ρουν – Εμείς;  

Η Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς απο­τε­λεί ένα βήμα στο ιστο­ρι­κό πα­ρά­θυ­ρο που ανοί­γει η  ίδια η τα­ξι­κή σύ­γκρου­ση στην εποχή της κρί­σης.

Μια ιστο­ρι­κή ευ­και­ρία για τον Σο­σια­λι­σμό.

Δεν αφορά στην πρό­βλε­ψη της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αριθ­μη­τι­κής.

Δεν αφορά στη φι­λο­λαϊ­κή δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης με ένα άλλο μίγμα πο­λι­τι­κής για τη χώρα.

Πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται μόνο στη δύ­να­μη των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των σύμ­μα­χων κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των και σε κα­νέ­ναν άλλο.

Οποια­δή­πο­τε άλλη επι­λο­γή κυ­βέρ­νη­σης θα ση­μαί­νει εν τοις πράγ­μα­σι   συμ­βι­βα­σμό με με­ρί­δα συμ­φε­ρό­ντων της αστι­κής τάξης.

Τότε ούτε η κυ­βέρ­νη­ση θα είναι της αρι­στε­ράς, ούτε εμείς θα νι­κή­σου­με

Η ιστο­ρία προει­δο­ποιεί.