Είναι πραγματικά άχαρο, διότι αφάνταστα βαρετό, να διαβάζει κανείς τη στήλη της Σώτης Tριανταφύλλου στο λεγόμενο free press, ειδικά όταν αυτό γίνεται απνευστί και αναδρομικά.
Αφορμή υπήρξε το διαβόητο αρθρίδιό της «Αυγή, όχι ‘χρυσή αυγή» [9/4/13] στο οποίο κατακεραύνωσε την Αυγή για το χρονογράφημα του Γ. Αναδρανιστάκη «Πρετεντέρη, Πρετεντέρη, ασ’ το καμουτσίκι απ΄ το χέρι». Η εφημερίδα απάντησε άμεσα και διεισδυτικά επισημαίνοντας το προφανές και επικίνδυνο: τη λογική των δυο άκρων την οποίαν η Σ. T. παπαγαλίζει μονίμως με απροκάλυπτα Μουρουτικό τρόπο. Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο στο παραπάνω είναι η μπαμπεσιά της Σ. Τ, ένα [τι ειρωνεία!] από τα πολλά «ψυχικά ελαττώματα» που η ίδια καταλογίζει στο ελληνικό DNA, μαζί με τη «μοχθηρία, μνησικακία, φθόνο, εμμονική παραβίαση του νόμου» κ.ο.κ. [6/2/13].[i] Εφόσον είναι λογοτέχνιδα όφειλε να ήξερε τη διαφορά μεταξύ του χιουμοριστικού/σατιρικού χρονογραφήματος, είδος όπου επιδίδεται με εξαιρετικό ταλέντο ο Γ Αναδρανιστάκης, και του «άρθρου», όπως ονομάζει η Σ. Τ. το «Πρετεντέρη». Η λαθροχειρία αυτή, αν δεν είναι προϊόν άγνοιας, είναι σκόπιμη και ταυτοχρόνως ανόητη διότι ο τίτλος του χρονογραφήματος είναι καταφανώς χιουμοριστικός. Σαφέστατος σκοπός της Σ . Τ. είναι να μην κρίνει το κείμενο του Γ. Α. με τους ειδικούς όρους που ταιριάζουν στο είδος που ανήκει, δηλ. στη σάτιρα που ως γνωστόν ταυτίζεται με την υπερβολή. Αντίθετα διαβάζει κατά γράμμα την υπερβολή ώστε, αποσιωπώντας το χιούμορ, να εντάξει το λόγο του κειμένου στη συστηματική [και συστημική] ατζέντας της. Ποια είναι αυτή? Ούτε το alternativelifestyleούτε ο ψευτοκοσμοπολιτισμός εγχώριας κατασκευής, όπως θα μπορούσε να πει ο αφελής αναγνώστης, αλλά η εμμονή της γράφουσας στην έννοια του «νόμου και της τάξης», την επιτακτική ανάγκη επιβολής του διδύμου αυτού σε ένα λαό που κληρονομικά ρέπει στην «ανομία, αναρχία και χάος» [6/2/13], και την αδυναμία του κράτους να τον διαχειριστεί. Εξού και η διάχυτη απόγνωσή της: «Η ελληνική αστυνομία δείχνει να μην ξέρει πώς να διαχειρίζεται πλήθη…[ω]ς εκ τούτου, είναι επιρρεπής είτε σε άτακτη υποχώρηση μπροστά στον εξαγριωμένο όχλο---πράγμα που δημιουργεί αρνητικό προηγούμενο, ηττοπάθεια και αίσθημα χάους---είτε σε πράξεις ανώφελης και τυφλής βίας. … Όμως το πρόβλημα στην ελληνική πραγματικότητα δεν είναι η αστυνομία που ενοχοποιείται για όλα τα έκτροπα… .Το πρόβλημα είμαστε εμείς οι πολίτες που δεν έχουμε ξεπεράσει την εφηβική περιφρόνηση της εξουσίας.» {6/7/11]
Η ψυχολογίζουσα προσέγγιση του ελληνικού λαού, φορτωμένη με πατροπαράδοτα κλισέ που αιτιολογούσαν στα μαθητικά μας χρόνια «την κακοδαιμονία της φυλής», σφραγίζει εξοργιστικά ένα λόγο που διαπλέκεται με την εξίσου φτηνή μεταφυσική του τύπου «εμείς είμαστε το σκοτεινό σχέδιο» πίσω από τα έκτροπα-βανδαλισμούς των τελευταίων 30 χρόνων {!}. Oι βάνδαλοι είναι πάντα η άκρα αριστερά, ο αναρχικοί «the horror, the horror…» [η ελληνική γλώσσα είναι τόσο φτωχή άλλωστε], οι εξαθλιωμένοι μετανάστες και το λουμπεναριό. Όσο για τις αστυνομικές δυνάμεις είτε «εξάπτονται επίτηδες» από τον όχλο [15/2/2012] είτε μέρος τους «φαίνεται κουρασμένο» διαισθανόμενο το μίσος που προκαλεί[6/7/11]. Και στις δυο περιπτώσεις η αστυνομία εξωθείται από το υπανάπτυκτο πλήθος στη βία, όλα αυτά σε αρθρίδια αφιερωμένα εξαιρετικά στο στρατηγό-άνεμο Πολύδωρα.
Αποφεύγω τον πειρασμό να ασχοληθώ με «τον καθημερινό φανατισμό που διατυπώνεται με ένα είδος γλωσσικού φασισμού», αντιγράφοντας τα όσα καταλογίζει η Σ. Τ. στο χρονογράφο της Αυγής, που όμως επακριβώς χαρακτηρίζουν τη γραφή της ίδια. Επισημαίνω κυρίως τις «εμμονικές»[ii] απόψεις της με κυρίαρχη αυτήν περί «αστικού πολιτισμού» που η Αριστερά καταστρέφει με μανία διότι δεν έχει αγωγή και είναι βάναυση εφόσον εμπνέεται ακόμα από τη σταλινική τρομοκρατία [9/4/12]. Ο Σώτιος πολιτισμός είναι ένα συνονθύλευμα των πλέον αντιδραστικών αξιών, όπως ο σεβασμός στην έννομη τάξη όσο φασιστίζουσα και αν είναι, η λατρεία της ατομικής ιδιοκτησίας και της φετιχοποιημένης αισθητικής, η προσωπική ευθύνη που καταλήγει στον απόλυτο μισανθρωπισμό κλπ. Χαρακτηριστικά, μιλώντας για γονείς οπαδούς της «αριστερο-αναρχικής» εκπαίδευσης η Σ. Τ. απορεί «πώς οι άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτήν τη σαπίλα φέρνουν παιδιά στον κόσμο» [6/2/13], υπονοώντας ότι ύψιστη κοινωνική ευθύνη είναι να μην γεννάνε εφόσον είναι να φέρουν στον κόσμο τους μελλοντικούς τρομοκράτες. Παράλληλα όμως η ίδια αναγνωρίζει με θλίψη ότι αυτός ο περίφημος αστικός πολιτισμός δεν μπορεί να υπάρχει σε μια χώρα σαν την Ελλάδα εφόσον δεν υπήρξε ποτέ εντόπια αστική τάξη, κατακεραυνώνοντας παρεμπιπτόντως και τον Λαπαβίτσα {!} για αντίθετο ισχυρισμό [16/5/2012]. Πως αντιμετωπίζει αυτήν την αντίφαση; Απλώς το ιδεολόγημα περί πολιτισμού, αποτέλεσμα της επιδερμικής ενασχόλησής της με την τηλεοπτικού τύπου αμερικανική κουλτούρα, είναι ένα ξενόφερτο προϊόν της Εσπερίας που οι ιθαγενείς θα πρέπει να εισάγουν και δουλικά εφαρμόσουν. Επειδή όμως οι έλληνες αποδεικνύονται δύστροποι βαλκάνιοι, δεν ακούν τη φωνή του ορθολογισμού, της αξιοπρέπειας και του σεβασμού στο νόμο και τη τάξη, που είναι η φωνή της ΣΤ, η αριστερή αντικομμουνστρια παρά το υποκριτικό « εμείς», μας κουνά απειλητικά τη δημοσιογραφιζουσα πένα της ώστε να μη δείξουμε «έλλειψη μπέσας προς την ΕΕ», να τιμήσουμε το συμβόλαια μας με την Εσπερία, να γίνουμε επιτέλους άνθρωποι. Αν δεν το κάνουμε εκτός από το ότι θα πέσει λιμός, θα γίνουμε «κατά τα μαοϊκά πρότυπα» αγρότες και σκαφτιάδες ενώ στο τέλος θα γίνει και εμφύλιος [16/5/2012]. Ας ησυχάσει η Σ. Τ., δεν θα προλάβουν να γίνουν όλα αυτά διότι εν τω μεταξύ η ελληνική αστυνομία, έχοντας μελετήσει εντατικά τα πονήματά της, θα έχει μάθει να διαχειρίζεται τους «κόκκινους φασίστες» [27/2/13]. Για τους μαύρους φασίστες κουβέντα, αυτοί μυστηριωδώς εξαφανίζονται παρά την θεωρία των δυο άκρων που με φανατισμό πρεσβεύει. Σε αντίθεση με τη δεξιά «που εκσυγχρονίστηκε» τα δυο άκρα, και με αυτά εννοούμε την Αριστερά, υπακούν στο νόμο της Σαρία. Ουφ, επιτέλους καταλάβαμε τι πρεσβεύει η γράφουσα, αλλά παρακαλούμε μην μας πουλά το προϊόν της για εναλλακτικό και φρέσκο γιατί «wewon’tbuyit!”
*Μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ
[i]Σημειώνω τα αρθρίδια μόνον με τις ημερομηνίες εμφάνισης τους στο AthensVoice, παρόλο που οι τίτλοι ειναι εξαιρετικά διαφωτιστικοί ως προς την πολιτική ένταξη της γράφουσας: π.χ. «Ελλάς, ελλήνων, χριστιανοκομμουνιστών», «Διαχείριση πλήθους, αστυνομία, όχλος» κλπ
[ii]Έψαξα στο λεξικό τη λέξη, δεν την είδα, αλλά βρήκα μια ευφάνταστη περιγραφή του Ντένβερ του Κολοράντο ως «μεγαλούπολη βλαχαδερό», στο Metropolis: Κάθε μεγαλούπολη δεν είναι η μητρόπολη [19/3/13], αρθρίδιο που ελπίζω να μη διέλαθε της προσοχής των πολεοδόμων και άλλων ειδικών.
