Βρισκόμαστε στο 3ο χρόνο των μνημονιακών πολιτικών κυβέρνησης, Ε.Ε.- Δ.Ν.Τ. και όλα “βαίνουν καλώς”. Σχολεία και νοσοκομεία κλείνουν, οι σχολές μειώνονται, οι γονείς μας απολύονται και οι φίλοι μας μεταναστεύουν. Το μόνο που μένει και αυξάνεται είναι η γενικευμένη απογοήτευση. Για τους Έλληνες εφοπλιστές από την άλλη το 2013 είναι η δεύτερη καλύτερη χρονιά σε αγοραπωλησίες πλοίων,διεθνώς από το 2008, χρονιά έναρξης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.
Με απλά λόγια δηλαδή: οι φτωχοί γίνονται περισσότεροι και περισσότερο φτωχοί ενώ οι πλούσιοι λιγότεροι και περισσότερο πλούσιοι. Η κρίση των καπιταλιστών, βαφτίστηκε κρίση όλων μας, και τα χρέη τους μεταβιβάστηκαν σε εμάς. Η εφαρμοζόμενη πολιτική ως απόρροια των προαναφερθέντων, περνάει σαν οδοστρωτήρας πάνω από εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων, πάνω από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας,πάνω από τις ζωές μας.
Λέγεται ότι είμαστε η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τη προηγούμενη και αυτό το βιώνουμε καθημερινά. Η ανεργία στους νέους φτάνει το 60% καθιστώντας την πλάι στην επισφάλεια και τη “μαύρη” εργασία τα βασικά προβλήματα της νεολαιίστικης εργασίας. Όταν ο κατώτατος μισθός έχει μειωθεί έχει κατά 22% και για όσους είναι κάτω των 25 κατά 32%. Όταν δουλεύοντας οχτάωρα (στη καλύτερη) καθημερινά χωρίς να πληρώνεσαι υπερωρίες μιάς και οι αμειβόμενες υπερωρίες έχουν καταργηθεί στη πράξη, μέσω της εφαρμογής του ελαστικού ωραρίου σε ατομική και όχι σε συλλογική βάση. Για να μετατραπεί μια σύμβαση σε ορισμένου χρόνου πρέπει να περιμένεις από 18 που ήταν 36 μήνες. Όπου έχει επιβιώσει συλλογική σύμβαση εργασίας, αυτή έχει ημερομηνία λήξης τα τρία χρόνια. Από την άλλη ήδη μιλήσαμε για το τσάκισμα του «κοινωνικού» μισθού (υγεία, παιδεία, πρόνοια). Χαρακτηριστικό είναι ότι παρόμοια κατάσταση υπήρχε στην Ευρώπη το πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
Είναι ο νέος-α σήμερα το ίδιο υποκείμενο, με τις ίδιες ανάγκες και ερεθίσματα με αυτόν-ή πριν από 5 ή 10 χρόνια? Η ταυτότητα της σημερινής νεολαίας χρειάζεται επαναπροσδιορισμό. Μιλάμε για μια νέα ταυτότητα που απορρέει από τη νέα υλική πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώνεται. Η βασική ιδιότητα που μέχρι πρότινος χαρακτήριζε τους νέους κάτω των 25 είναι η μαθητική-φοιτητική. Η μαζικοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος συνέβη κυρίως τη δεκαετία του ‘70 και ήταν προϊόν συλλογικής διεκδίκησης των εργατικών-λαϊκών αγώνων. Οι σπουδές έδωσαν τη δυνατότητα σε παιδιά φτωχών-εργατικών οικογενειών να καλυτερεύσουν τις συνθήκες ζωής τους,να ανεβούν κοινωνική τάξη. Αυτό σταμάτησε να υφίσταται από μια περίοδο και μετά με την έννοια ότι το πτυχίο όχι μόνο δεν σου εξασφάλιζε εργασιακή-οικονομική επιτυχία αλλά ούτε καν μια θέση εργασίας. Το τελευταίο έχει κάποιες βασικές συνέπειες:
Την απαξίωση του θεσμού της εκπαίδευσης στις συνειδήσεις των νέων και την υποβάθμιση του σχολείου-πανεπιστημίου ως ”βασικό κοινωνικό τους χώρο”.
Την εισαγωγή όλο και περισσότερων νέων όλο και νωρίτερα στην αγορά εργασίας,διατεθειμένους να δουλέψουν με τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες λόγο απειρίας,ανάγκης ή έλλειψης εργατικής συνείδησης.
Την ενίσχυση του θεσμού της οικογένειας και του κοινωνικού της ρόλου λόγο αδυναμίας οικονομικής αυτονομίας των νέων.
Tην ίδια στιγμή όμως, όλα τα τελευταία χρόνια η νεολαία έβαλε τη σφραγίδα της στους κοινωνικούς αγώνες, από το άρθρο 16 και το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι το κίνημα των πλατειών. Στην εξέγερση του 2008 βγήκαν στην επιφάνεια με τον πιο σκληρό, αυθόρμητο και μαχητικό τρόπο όλα τα προβλήματα της σύγχρονης νεολαίας, έχοντας στο υπόβαθρο την καπιταλιστική κρίση που ήταν στις αρχές της. Η νεολαία έβαλε στο στόχαστρο συνολικά την καπιταλιστική κοινωνία δείχνοντας πρωτοφανή μαχητικότητα, θέτοντας εμφατικά τα ζητήματα της αυτοοργάνωσης και της πολιτικής συμμετοχής. Στην αυγή της καπιταλιστικής κρίσης, η εξέγερση του Δεκέμβρη ήταν μία εικόνα από το μέλλον. Μια εικόνα από το μέλλον όχι μόνο σε επίπεδο μαχητικότητας στο δρόμο και μορφών δράσης-οργάνωσης του κινήματος αλλά, πιο σημαντικά, με την έννοια ότι ήταν η πρώτη, μαζικής κλίμακας αμφισβήτηση και διάρρηξη της αστικής ηγεμονίας.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν από τα παραπάνω τόσο αυτή τη νέα νεολαιίστικη ταυτότητα (φοιτητής-εργαζόμενος/άνεργος) όσο και τη μαχητικότητα και το ριζοσπαστισμό που τη χαρακτηρίζει. Θεωρούμε λοιπόν ότι στο δρόμο για να χειραφέτησή της και την αποτελεσματική απάντηση των προβλημάτων της, χρειαζόμαστε μια πολιτική οργάνωση νεολαίας, εν προκειμένω τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, που να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
Να αντιλαμβάνεται τη σημασία της συλλογικής διεκδίκησης κόντρα στον ατομισμό. Η οργάνωση στα σωματεία,τα συνδικάτα,τους συλλόγους είναι η θεμέλια λίθος, το βασικό μέσο που έχουμε απέναντι στην εξαθλίωση των ζωών μας.
Για το ζήτημα της ανεργίας και της επισφάλειας να φτιάχνει δίκτυα ανέργων-επισφαλών εργαζομένων που θα αλληλοϋποστηρίζονται με ταμείο, θα απαιτούν την αύξηση του επιδόματος ανεργίας κ.α. και θα έχουν άμεση σύνδεση με τα σωματεία.
Όπου δεν υπάρχουν οι υλικοί όροι για δημιουργία κλαδικών σωματείων να δημιουργεί τοπικά σωματεία γειτονιάς.
Να έχει ταξικό προσανατολισμό που προϋποθέτει την κοινή παραδοχή ότι το βασικό κοινωνικό υποκείμενο είναι η εργατική τάξη.
Να χτίσει διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις που δε θα βασίζονται στους νόμους της αγοράς και του κέρδους αλλά στους «νόμους» της ταξικής αλληλεγγύης και της ελευθερίας κόντρα στο κυρίαρχο δόγμα της τάξης, της ασφάλειας
Να χτίζει όλες τις νεολαιίστικες αντιστάσεις με τρόπο τέτοιον ώστε αυτές να υπερασπίζονται τα αιτήματα εκείνα που θα είναι προς το ταξικό συμφέρον όλων των καταπιεσμένων και θα έρχονται σε σύγκρουση με το σύστημα.
Τέλος να χτυπά ανελέητα το φασισμό. Να μην αφήνει στους ναζιστές δολοφόνους ούτε μισό τετραγωνικό μέσα στη πόλη.
Οφείλουμε να επιλέξουμε την έξοδο από τον καπιταλισμό σε κρίση (και όχι την έξοδο από την κρίση του καπιταλισμού) και να ανοίξουμε στο σήμερα το δρόμο για την επανάσταση, για το σοσιαλισμό και το κομμουνισμό, τόσο ως ταυτοτικά μας στοιχεία όσο και ως τη μόνη ρεαλιστική λύση προς όφελος των εργαζομένων, των φτωχών και όλων των καταπιεσμένων. Μια νεολαία που θα βάζει πάνω από όλα τα συμφέροντα των εργαζομένων των φτωχών, των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων, των καταπιεσμένων και θα μάχεται με συνέπεια γι’ αυτά. Μία νεολαία που αντιλαμβάνεται το διεθνή-παγκόσμιο και δομικό χαρακτήρα της κρίσης και θα βασίζεται στις αρχές του διεθνισμού και της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και όλων των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου.
