Να αγωνιστούμε για το μέλλον μας!

Με απλά λόγια δη­λα­δή: οι φτω­χοί γί­νο­νται πε­ρισ­σό­τε­ροι και πε­ρισ­σό­τε­ρο φτω­χοί ενώ οι πλού­σιοι λι­γό­τε­ροι και πε­ρισ­σό­τε­ρο πλού­σιοι. Η κρίση των κα­πι­τα­λι­στών, βα­φτί­στη­κε κρίση όλων μας, και τα χρέη τους με­τα­βι­βά­στη­καν σε εμάς. Η εφαρ­μο­ζό­με­νη πο­λι­τι­κή ως απόρ­ροια των προ­α­να­φερ­θέ­ντων, περ­νά­ει σαν οδο­στρω­τή­ρας πάνω από ερ­γα­σια­κές και κοι­νω­νι­κές κα­τα­κτή­σεις χρό­νων, πάνω από τα δι­καιώ­μα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες μας,πάνω από τις ζωές μας.

Λέ­γε­ται ότι εί­μα­στε η πρώτη γενιά που θα ζήσει χει­ρό­τε­ρα από τη προη­γού­με­νη και αυτό το βιώ­νου­με κα­θη­με­ρι­νά. Η ανερ­γία στους νέους φτά­νει το 60% κα­θι­στώ­ντας την πλάι στην επι­σφά­λεια και τη “μαύρη” ερ­γα­σία τα βα­σι­κά προ­βλή­μα­τα της νε­ο­λαι­ί­στι­κης ερ­γα­σί­ας. Όταν ο κα­τώ­τα­τος μι­σθός έχει μειω­θεί έχει κατά 22% και για όσους είναι κάτω των 25 κατά 32%. Όταν δου­λεύ­ο­ντας οχτά­ω­ρα (στη κα­λύ­τε­ρη) κα­θη­με­ρι­νά χωρίς να πλη­ρώ­νε­σαι υπε­ρω­ρί­ες μιάς και οι αμει­βό­με­νες υπε­ρω­ρί­ες έχουν κα­ταρ­γη­θεί στη πράξη, μέσω της εφαρ­μο­γής του ελα­στι­κού ωρα­ρί­ου σε ατο­μι­κή και όχι σε συλ­λο­γι­κή βάση. Για να με­τα­τρα­πεί μια σύμ­βα­ση σε ορι­σμέ­νου χρό­νου πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νεις από 18 που ήταν 36 μήνες. Όπου έχει επι­βιώ­σει συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­ση ερ­γα­σί­ας, αυτή έχει ημε­ρο­μη­νία λήξης τα τρία χρό­νια. Από την άλλη ήδη μι­λή­σα­με για το τσά­κι­σμα του «κοι­νω­νι­κού» μι­σθού (υγεία, παι­δεία, πρό­νοια). Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό είναι ότι πα­ρό­μοια κα­τά­στα­ση υπήρ­χε στην Ευ­ρώ­πη το πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

Είναι ο νέ­ος-α σή­με­ρα το ίδιο υπο­κεί­με­νο, με τις ίδιες ανά­γκες και ερε­θί­σμα­τα με αυ­τόν-ή πριν από 5 ή 10 χρό­νια? Η ταυ­τό­τη­τα της ση­με­ρι­νής νε­ο­λαί­ας χρειά­ζε­ται επα­να­προσ­διο­ρι­σμό. Μι­λά­με για μια νέα ταυ­τό­τη­τα που απορ­ρέ­ει από τη νέα υλική πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όπως αυτή δια­μορ­φώ­νε­ται. Η βα­σι­κή ιδιό­τη­τα που μέχρι πρό­τι­νος χα­ρα­κτή­ρι­ζε τους νέους κάτω των 25 είναι η μα­θη­τι­κή-φοι­τη­τι­κή. Η μα­ζι­κο­ποί­η­ση του εκ­παι­δευ­τι­κού συ­στή­μα­τος συ­νέ­βη κυ­ρί­ως τη δε­κα­ε­τία του ‘70 και ήταν προ­ϊ­όν συλ­λο­γι­κής διεκ­δί­κη­σης των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών αγώ­νων. Οι σπου­δές έδω­σαν τη δυ­να­τό­τη­τα σε παι­διά φτω­χών-ερ­γα­τι­κών οι­κο­γε­νειών να κα­λυ­τε­ρεύ­σουν τις συν­θή­κες ζωής τους,να ανε­βούν κοι­νω­νι­κή τάξη. Αυτό στα­μά­τη­σε να υφί­στα­ται από μια πε­ρί­ο­δο και μετά με την έν­νοια ότι το πτυ­χίο όχι μόνο δεν σου εξα­σφά­λι­ζε ερ­γα­σια­κή-οι­κο­νο­μι­κή επι­τυ­χία αλλά ούτε καν μια θέση ερ­γα­σί­ας. Το τε­λευ­ταίο έχει κά­ποιες βα­σι­κές συ­νέ­πειες:

Την απα­ξί­ω­ση του θε­σμού της εκ­παί­δευ­σης στις συ­νει­δή­σεις των νέων και την υπο­βάθ­μι­ση του σχο­λεί­ου-πα­νε­πι­στη­μί­ου ως ”βα­σι­κό κοι­νω­νι­κό τους χώρο”.

Την ει­σα­γω­γή όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρων νέων όλο και νω­ρί­τε­ρα στην αγορά ερ­γα­σί­ας,δια­τε­θει­μέ­νους να δου­λέ­ψουν με τις χει­ρό­τε­ρες ερ­γα­σια­κές συν­θή­κες λόγο απει­ρί­ας,ανά­γκης ή έλ­λει­ψης ερ­γα­τι­κής συ­νεί­δη­σης.

Την ενί­σχυ­ση του θε­σμού της οι­κο­γέ­νειας και του κοι­νω­νι­κού της ρόλου λόγο αδυ­να­μί­ας οι­κο­νο­μι­κής αυ­το­νο­μί­ας των νέων.

Tην ίδια στιγ­μή όμως, όλα τα τε­λευ­ταία χρό­νια η νε­ο­λαία έβαλε τη σφρα­γί­δα της στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες, από το άρθρο 16 και το Δε­κέμ­βρη του 2008 μέχρι το κί­νη­μα των πλα­τειών. Στην εξέ­γερ­ση του 2008 βγή­καν στην επι­φά­νεια με τον πιο σκλη­ρό, αυ­θόρ­μη­το και μα­χη­τι­κό τρόπο όλα τα προ­βλή­μα­τα της σύγ­χρο­νης νε­ο­λαί­ας, έχο­ντας στο υπό­βα­θρο την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση που ήταν στις αρχές της. Η νε­ο­λαία έβαλε στο στό­χα­στρο συ­νο­λι­κά την κα­πι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νία δεί­χνο­ντας πρω­το­φα­νή μα­χη­τι­κό­τη­τα, θέ­το­ντας εμ­φα­τι­κά τα ζη­τή­μα­τα της αυ­το­ορ­γά­νω­σης και της πο­λι­τι­κής συμ­με­το­χής. Στην αυγή της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, η εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη ήταν μία ει­κό­να από το μέλ­λον. Μια ει­κό­να από το μέλ­λον όχι μόνο σε επί­πε­δο μα­χη­τι­κό­τη­τας στο δρόμο και μορ­φών δρά­σης-ορ­γά­νω­σης του κι­νή­μα­τος αλλά, πιο ση­μα­ντι­κά, με την έν­νοια ότι ήταν η πρώτη, μα­ζι­κής κλί­μα­κας αμ­φι­σβή­τη­ση και διάρ­ρη­ξη της αστι­κής ηγε­μο­νί­ας.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν από τα παραπάνω τόσο αυτή τη νέα νεολαιίστικη ταυτότητα (φοιτητής-εργαζόμενος/άνεργος) όσο και τη μαχητικότητα και το ριζοσπαστισμό που τη χαρακτηρίζει. Θεωρούμε λοιπόν ότι στο δρόμο για να χειραφέτησή της και την αποτελεσματική απάντηση των προβλημάτων της, χρειαζόμαστε μια πολιτική οργάνωση νεολαίας, εν προκειμένω τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, που να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

Να αντι­λαμ­βά­νε­ται τη ση­μα­σία της συλ­λο­γι­κής διεκ­δί­κη­σης κό­ντρα στον ατο­μι­σμό. Η ορ­γά­νω­ση στα σω­μα­τεία,τα συν­δι­κά­τα,τους συλ­λό­γους είναι η θε­μέ­λια λίθος, το βα­σι­κό μέσο που έχου­με απέ­να­ντι στην εξα­θλί­ω­ση των ζωών μας.

Για το ζή­τη­μα της ανερ­γί­ας και της επι­σφά­λειας να φτιά­χνει δί­κτυα ανέρ­γων-επι­σφα­λών ερ­γα­ζο­μέ­νων που θα αλ­λη­λο­ϋ­πο­στη­ρί­ζο­νται με τα­μείο, θα απαι­τούν την αύ­ξη­ση του επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας κ.α. και θα έχουν άμεση σύν­δε­ση με τα σω­μα­τεία.

Όπου δεν υπάρ­χουν οι υλι­κοί όροι για δη­μιουρ­γία κλα­δι­κών σω­μα­τεί­ων να δη­μιουρ­γεί το­πι­κά σω­μα­τεία γει­το­νιάς.

Να έχει τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό που προ­ϋ­πο­θέ­τει την κοινή πα­ρα­δο­χή ότι το βα­σι­κό κοι­νω­νι­κό υπο­κεί­με­νο είναι η ερ­γα­τι­κή τάξη.

Να χτί­σει δια­φο­ρε­τι­κές κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις που δε θα βα­σί­ζο­νται στους νό­μους της αγο­ράς και του κέρ­δους αλλά στους «νό­μους» της τα­ξι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης και της ελευ­θε­ρί­ας κό­ντρα στο κυ­ρί­αρ­χο δόγμα της τάξης, της ασφά­λειας

Να χτί­ζει όλες τις νε­ο­λαι­ί­στι­κες αντι­στά­σεις με τρόπο τέ­τοιον ώστε αυτές να υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα αι­τή­μα­τα εκεί­να που θα είναι προς το τα­ξι­κό συμ­φέ­ρον όλων των κα­τα­πιε­σμέ­νων και θα έρ­χο­νται σε σύ­γκρου­ση με το σύ­στη­μα.

Τέλος να χτυπά ανε­λέ­η­τα το φα­σι­σμό. Να μην αφή­νει στους να­ζι­στές δο­λο­φό­νους ούτε μισό τε­τρα­γω­νι­κό μέσα στη πόλη.

Οφεί­λου­με να επι­λέ­ξου­με την έξοδο από τον κα­πι­τα­λι­σμό σε κρίση (και όχι την έξοδο από την κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού) και να ανοί­ξου­με στο σή­με­ρα το δρόμο για την επα­νά­στα­ση, για το σο­σια­λι­σμό και το κομ­μου­νι­σμό, τόσο ως ταυ­το­τι­κά μας στοι­χεία όσο και ως τη μόνη ρε­α­λι­στι­κή λύση προς όφε­λος των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των φτω­χών και όλων των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Μια νε­ο­λαία που θα βάζει πάνω από όλα τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων των φτω­χών, των με­τα­να­στών, των ομο­φυ­λό­φι­λων, των κα­τα­πιε­σμέ­νων και θα μά­χε­ται με συ­νέ­πεια γι’ αυτά. Μία νε­ο­λαία που αντι­λαμ­βά­νε­ται το διε­θνή-πα­γκό­σμιο και δο­μι­κό χα­ρα­κτή­ρα της κρί­σης και θα βα­σί­ζε­ται στις αρχές του διε­θνι­σμού και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης με­τα­ξύ των λαών και όλων των κα­τα­πιε­σμέ­νων αυτού του κό­σμου.