Το επιτελείο της ενότητας

«Λα­θρο­με­τα­νά­στες» και Έλ­λη­νες, ομο­φυ­λό­φι­λοι και «φυ­σιο­λο­γι­κοί», προ­νο­μιού­χοι ερ­γα­ζό­με­νοι και κα­κο­μοί­ρη­δες άνερ­γοι, κά­τοι­κοι που εγω­ι­στι­κά θέ­λουν να προ­στα­τευ­τεί το πε­ρι­βάλ­λον στη Χαλ­κι­δι­κή και αλλού αντί να στη­ρί­ζουν την ανά­πτυ­ξη που φέρ­νουν οι χρυ­σο­θή­ρες. Αλλά και βο­λε­ψά­κη­δες ερ­γα­ζό­με­νοι στον δη­μό­σιο και ερ­γα­ζό­με­νοι στον ιδιω­τι­κό τομέα που έχουν δίκιο αλλά πού να το βρουν, άντρες και γυ­ναί­κες με πρό­ω­ρες συ­ντα­ξιο­δο­τή­σεις που επι­βα­ρύ­νουν το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, ερ­γα­ζό­με­νοι κάτω των 24 ετών που δεν έχουν υπο­χρε­ώ­σεις και μπο­ρούν να πλη­ρώ­νο­νται λι­γό­τε­ρο και άνω των 24, εκ­παι­δευ­τι­κοί με 12 χρό­νια προ­ϋ­πη­ρε­σία που δεν με­τα­κι­νού­νται υπο­χρε­ω­τι­κά και όσοι ερ­γά­ζο­νται κάτω από 12 χρό­νια και μπο­ρεί να βρε­θούν στα τέσ­σε­ρα ση­μεία του ορί­ζο­ντα αφού κά­ποιος πρέ­πει να κα­λύ­ψει τα κενά στα νησιά. Ικα­νοί και ανί­κα­νοι δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι που πρέ­πει να αξιο­λο­γού­νται, να έχουν ατο­μι­κό μισθό αλλά και να απο­λύ­ο­νται. Νέο μι­σθο­λό­γιο όπου, υπο­τί­θε­ται, αφού ρι­χτούν στα μι­σθο­λο­γι­κά τάρ­τα­ρα οι από­φοι­τοι γυ­μνα­σί­ων και λυ­κεί­ων, όσοι έχουν πα­νε­πι­στη­μια­κή εκ­παί­δευ­ση θα πά­ρουν αυ­ξή­σεις, αλλά και νέα ει­δι­κά μι­σθο­λό­για. Ο κα­τά­λο­γος δεν έχει τέλος, όπως δεν έχουν τέλος η λάσπη και τα ψέ­μα­τα των ΜΜΕ.

Διαί­ρει και βα­σί­λευε

Εκ­παι­δευ­μέ­νοι οι κυ­βερ­νώ­ντες στο να διαι­ρούν και να βα­σι­λεύ­ουν. Ακο­λου­θούν τις επι­τα­γές της τάξης που υπη­ρε­τούν, ώστε να μπο­ρούν να ξε­ζου­μί­ζουν οι βιο­μή­χα­νοι, οι εφο­πλι­στές και οι τρα­πε­ζί­τες ανε­νό­χλη­τοι το λαό των πλη­βεί­ων, που μόνος του σπρώ­χνε­ται να βγά­ζει τα μάτια ο ένας του άλλου. Γιατί καλά να πά­θουν όσοι είναι δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι, έχουν κά­ποιες πα­ρα­πά­νω απο­δο­χές ή δι­καιώ­μα­τα, και καλά να πά­θουν όσοι έχουν δου­λειά, και τε­λι­κά καλά να πά­θου­με όλοι μας που τολ­μή­σα­με να σκε­φτού­με έστω για μια στιγ­μή ότι μπο­ρεί να υπάρ­χει η δυ­να­τό­τη­τα να ζούμε υπο­φερ­τά την ώρα που κιν­δυ­νεύ­ει η κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρή­σε­ων και η αστα­μά­τη­τη αύ­ξη­ση του πλού­του των δα­νει­στών.

Αυτή η πο­λι­τι­κή που διαι­ρεί τους από κάτω είναι το συ­μπλή­ρω­μα στην κα­τα­στο­λή που ασκεί­ται απέ­να­ντι σε όσους αγω­νί­ζο­νται. Και εξα­σφα­λί­ζει ότι οι από πάνω δεν έχουν τί­πο­τε να φο­βη­θούν και κα­νείς δεν μπο­ρεί να αμ­φι­σβη­τή­σει την κυ­ριαρ­χία τους.

Επι­πλέ­ον, όσο επι­κρα­τεί, στρώ­νει το δρόμο στο φα­σι­σμό. Είναι η βάση της ανά­πτυ­ξης της Χ.Α. μια και αφού δεν μπο­ρείς να τα βά­λεις με τους δυ­να­τούς μπο­ρείς να φας τον δι­πλα­νό σου. Η αδυ­να­μία και η από­γνω­ση με­τα­τρέ­πο­νται σε αν­θρω­πο­φα­γία και τάγ­μα­τα εφό­δου.

Η αντί­στα­ση και τα προ­βλή­μα­τά της

Από το 2010 που ξε­κί­νη­σε η εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νί­ων οι ερ­γα­ζό­με­νοι και τα λαϊκά στρώ­μα­τα δεν κά­θι­σαν με σταυ­ρω­μέ­να τα χέρια. Δε­κά­δες πα­νερ­γα­τι­κές απερ­γί­ες, κί­νη­μα των πλα­τειών, σκλη­ροί κλα­δι­κοί αγώ­νες, κι­νή­μα­τα για την υπε­ρά­σπι­ση των φυ­σι­κών πόρων και του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, κι­νή­μα­τα για την υπε­ρά­σπι­ση της παι­δεί­ας, της υγεί­ας και γε­νι­κό­τε­ρα των κοι­νω­νι­κών αγα­θών επι­χεί­ρη­σαν να ανα­τρέ­ψουν την πο­λι­τι­κή των ντό­πιων και ξένων αφε­ντι­κών.

Και έφε­ραν ση­μα­ντι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Γκρέ­μι­σαν δύο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυ­βερ­νή­σεις, έφε­ραν τα δύο πάλαι ποτέ κρα­ταιά κόμ­μα­τα, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, σε κα­τά­στα­ση κρί­σης και απο­σύν­θε­σης αντί­στοι­χα και εκτό­ξευ­σαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο 27%. Αυτό δεν έγινε τυ­χαία. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανα­γνώ­ρι­σε από την αρχή της δη­μιουρ­γί­ας του τη ση­μα­σία της ενό­τη­τας. Κατ’ αρχάς της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς, που παρά τις δια­φο­ρές της σε στρα­τη­γι­κό επί­πε­δο έπρε­πε να επι­χει­ρή­σει να ικα­νο­ποι­ή­σει την ανά­γκη για ένα ερ­γα­λείο αντί­στα­σης του κό­σμου των από κάτω. Και γι’ αυτό έπρε­πε να συ­μπο­ρευ­τεί.

Το κί­νη­μα όμως δεν μπό­ρε­σε να ανα­τρέ­ψει την πο­λι­τι­κή των μνη­μο­νί­ων. Γιατί απο­δεί­χτη­κε ότι το σύ­στη­μα έχει πολ­λούς τρό­πους να πα­ρα­πλα­νεί κα να επι­βάλ­λει την πο­λι­τι­κή του, και οι νε­ο­να­ζί ήταν ένας απ’ αυ­τούς. Και απο­δεί­χτη­κε επί­σης ότι κα­νέ­νας μόνος του δεν μπο­ρεί να νι­κή­σει. Ακόμα και κά­ποιες μι­κρές νίκες γρή­γο­ρα τί­θε­νται υπό αί­ρε­ση. Ο αγώ­νας των εκ­παι­δευ­τι­κών του πε­ρα­σμέ­νου Σε­πτέμ­βρη έδει­ξε με τον πιο γλα­φυ­ρό τρόπο ότι ένας κλά­δος που μένει μόνος του δεν μπο­ρεί να νι­κή­σει. Βε­βαί­ως, γι’ αυτό υπάρ­χουν ευ­θύ­νες στις ηγε­σί­ες των άλλων κλά­δων, αλλά κα­νείς δεν μπο­ρεί να αρ­νη­θεί το γε­γο­νός. Κάθε αγώ­νας μπο­ρεί να νι­κή­σει μόνο ως κομ­μά­τι ενός κι­νή­μα­τος που έχει στόχο την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και των μνη­μο­νί­ων.

Η ανά­γκη της ενό­τη­τας των αντι­στά­σε­ων

Σή­με­ρα γί­νε­ται όλο και πιο κα­θα­ρό ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει κί­νη­μα ανα­τρο­πής αν δεν ενω­θούν όλοι όσοι αντι­στέ­κο­νται για να το δη­μιουρ­γή­σουν. Το κα­θή­κον της ενό­τη­τας στο εσω­τε­ρι­κό των κλά­δων του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, ανά­με­σα στους κλά­δους που αντι­στέ­κο­νται, ανά­με­σα στους ερ­γα­ζό­με­νους του ιδιω­τι­κού και του δη­μό­σιου τομέα, είναι το ένα. Το κα­θή­κον της ενό­τη­τας ανά­με­σα σε όλα τα κι­νή­μα­τα και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα είναι το δεύ­τε­ρο. Στα­χυο­λο­γώ­ντας... Κί­νη­μα ενά­ντια στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του νερού, ενά­ντια στην εξό­ρυ­ξη στη Χαλ­κι­δι­κή, ενά­ντια στη δη­μιουρ­γία Σταθ­μών Με­τα­φόρ­τω­σης Απορ­ριμ­μά­των, αλλά και για τα δι­καιώ­μα­τα των ομο­φυ­λό­φι­λων (Pride), αντι­ρα­τσι­στι­κό και αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα, κι­νή­μα­τα για λαϊ­κές χωρίς με­σά­ζο­ντες κ.ο.κ. Σε κάθε πε­ριο­χή εμ­φα­νί­ζο­νται αντι­στά­σεις ενά­ντια σε πλευ­ρές της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης επέ­λα­σης. Είναι και­ρός πια κάθε αγώ­νας να μη μένει απο­σπα­σμα­τι­κός, αλλά να επι­χει­ρεί να ενω­θεί με όσους άλ­λους αγω­νί­ζο­νται.

Ο ρόλος της Αρι­στε­ράς

Δυ­στυ­χώς, αυτή η δια­δι­κα­σία δεν προ­χω­ρά­ει αυ­θόρ­μη­τα. Και βέ­βαια η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, ελέγ­χο­ντας ακόμα σε με­γά­λο βαθμό το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, αρ­νού­νται να παί­ξουν έναν τέ­τοιο ρόλο. Αν τα συν­δι­κά­τα με το βάρος που έχουν στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία ακόμα και σή­με­ρα απο­φά­σι­ζαν να γί­νουν το κέ­ντρο της αντί­στα­σης, καμιά δύ­να­μη δεν θα μπο­ρού­σε να εμπο­δί­σει την ανα­τρο­πή.

Είναι κρί­σι­μος συ­νε­πώς ο πα­ρά­γο­ντας που ονο­μά­ζε­ται πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά. Οι δυ­νά­μεις της στα συν­δι­κά­τα και στα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα μπο­ρούν να κά­νουν τη δια­φο­ρά. Και είναι σε αυτήν τη δια­δι­κα­σία που μπο­ρεί να σπά­σουν οι λο­γι­κές αυ­τάρ­κειας που εμπο­δί­ζουν τη συ­μπό­ρευ­ση της Αρι­στε­ράς σε όλες τις εκ­δο­χές της.

Σε αυτή την προ­σπά­θεια ο ρόλος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τος. Και αυτό πρέ­πει να το κα­τα­νο­ή­σουν όλοι οι αγω­νι­στές που βρί­σκο­νται στις γραμ­μές του.

Η Πρω­το­βου­λία Πρω­το­βάθ­μιων Σω­μα­τεί­ων στη Θεσ­σα­λο­νί­κη

 Στη Θεσ­σα­λο­νί­κη η Πρω­το­βου­λία Πρω­το­βάθ­μιων Σω­μα­τεί­ων έχει πια ζωή 4 χρό­νων. Είναι μια από­πει­ρα δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ να επι­χει­ρή­σουν να βοη­θή­σουν στο συ­ντο­νι­σμό των αγώ­νων. Αυτή η προ­σπά­θεια είχε τις καλές και τις κακές της στιγ­μές. Αυτή την πε­ρί­ο­δο γί­νε­ται μια νέα από­πει­ρα να ξα­να­ζω­ντα­νέ­ψει η Πρω­το­βου­λία. Στην τε­λευ­ταία συ­νά­ντη­ση μα­ζεύ­τη­καν δε­κά­δες συν­δι­κα­λι­στές και κό­σμος της αντί­στα­σης. Δυ­στυ­χώς, μέσα από μια σειρά κακών χει­ρι­σμών δεν έγινε δυ­να­τό να υπάρ­ξει ένα με­γά­λο ενω­τι­κό γε­γο­νός στην πόλη. Αυτήν τη στιγ­μή πρέ­πει να βγουν κά­ποια ανα­γκαία συ­μπε­ρά­σμα­τα.

Πρώτα απ’ όλα, ότι δεν μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί η πο­λυ­πό­θη­τη συ­νεν­νό­η­ση αν δεν γίνει κα­τα­νοη­τό ότι η αντι­πα­ρά­θε­ση ιδεών ανά­με­σα σε κομ­μά­τια της Αρι­στε­ράς έχει νόημα μόνο αν δια­μορ­φω­θεί ένα μα­ζι­κό κί­νη­μα. Στη δη­μιουρ­γία του πρέ­πει να προ­σα­να­το­λί­ζο­νται όλες οι ιδέες και όλη η ενερ­γη­τι­κό­τη­τα. Δεν έχει κα­νέ­να νόημα να είναι οποιοσ­δή­πο­τε ο πρώ­τος στο χωριό. Την πόλη θέ­λου­με να δη­μιουρ­γή­σου­με. Αυτό ση­μαί­νει ότι θέλει με­γά­λη ει­λι­κρί­νεια και συν­θε­τι­κή λο­γι­κή. Αν κα­νείς δεν ξέρει να υπο­χω­ρεί δεν πρό­κει­ται να υπάρ­ξει συ­νεν­νό­η­ση.

Κα­νέ­νας δεν μπο­ρεί μόνος του. Χρειά­ζε­ται όλος ο λαός της Αρι­στε­ράς για να νι­κή­σου­με. Η ση­μα­σία που έχει η συμ­με­το­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το βάρος που αυτήν τη στιγ­μή έχει στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μη­θεί. Όπως και δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μη­θεί η δύ­να­μη της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ στη νε­ο­λαία αλλά και μέσα στο ερ­γα­τι­κό και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα. Η συμ­με­το­χή του ΚΚΕ σ’ αυτήν τη δια­δι­κα­σία συ­ντο­νι­σμού μπο­ρεί να γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αν η Πρω­το­βου­λία αρ­χί­σει να απο­δί­δει καρ­πούς.

Δεν αρκεί ένας συ­ντο­νι­σμός από τα πάνω. Για να πά­ρεις αλ­λη­λεγ­γύη πρέ­πει να δώ­σεις αλ­λη­λεγ­γύη. Κα­νείς δεν μπο­ρεί να απαι­τή­σει από τον άλλο να μπει στον κόπο του, όσο κι αν ο ίδιος υπο­φέ­ρει, αν δεν είναι πρό­θυ­μος να στη­ρί­ξει τον αγώνα του άλλου. Με αυτή την έν­νοια, η απου­σία κομ­μα­τιών της Αρι­στε­ράς και του κό­σμου των συν­δι­κά­των από την πο­ρεία του Pride, που ήταν το με­γα­λύ­τε­ρο κι­νη­μα­τι­κό γε­γο­νός στη Θεσ­σα­λο­νί­κη το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα, δεί­χνει το δρόμο που πρέ­πει να δια­νυ­θεί. Ο συ­ντε­χνια­σμός είναι εγ­γύ­η­ση ήττας στη ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο. Και η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να το κα­τα­λά­βει αυτό. Και να αξιο­ποι­ή­σει τα δί­κτυά της σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση.

Να φτιά­ξου­με μια Αρι­στε­ρά-επι­τε­λείο της ενό­τη­τας

Η ενό­τη­τα όσων αγω­νί­ζο­νται δεν είναι προ­αι­ρε­τι­κή πο­λυ­τέ­λεια την εποχή των μνη­μο­νί­ων. Είναι ο μόνος τρό­πος να επι­τευ­χθούν μι­κρές και με­γά­λες νίκες, ο μόνος τρό­πος να φύγει η λα­ο­μί­ση­τη κυ­βέρ­νη­ση και ο μόνος τρό­πος να τε­λειώ­νου­με με τα μνη­μό­νια και την κα­τα­στρο­φή που έχουν φέρει στον κόσμο των από κάτω. Μια ματιά στην Τουρ­κία αλλά και την Ισπα­νία αρκεί για να μας δεί­ξει πώς χτί­ζο­νται μα­ζι­κά κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης. Και ακόμα μας δεί­χνει και τη ση­μα­σία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος σε αυτά.

Η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να δει τον εαυτό της ως το αντί­πα­λο δέος του επι­τε­λεί­ου των αφε­ντι­κών. Η κυ­βέρ­νη­ση επι­βάλ­λει την πο­λι­τι­κή της δια­σπώ­ντας τα πλη­βεια­κά στρώ­μα­τα της κοι­νω­νί­ας. Χρεια­ζό­μα­στε μια Αρι­στε­ρά που θα επι­χει­ρή­σει να τα ενώ­σει . Γι’ αυτό είναι απα­ραί­τη­το όχι μόνο να τα εκ­φρά­σει εκλο­γι­κά αλλά και να τα βοη­θή­σει να ορ­γα­νώ­σουν την αντί­στα­σή τους και να επι­βά­λουν μια πο­λι­τι­κή με κέ­ντρο τις ανά­γκες τους. Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα μπο­ρέ­σει να ανοί­ξει το δρόμο στην κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση μόνο αν στη­ρι­χτεί στη δύ­να­μη της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των. Και αυτή τη δύ­να­μη πρέ­πει να βοη­θή­σει να τη χτί­σουν άμεσα.