Ανυπακοή, η μόνη απάντηση στη φορολογική ληστεία της κυβέρνησης

«Κα­νέ­νας πρί­γκι­πας της Πρω­σί­ας, κα­νέ­νας Μπρά­ντεν­μπουργκ και Βράν­γκελ δεν πα­ρά­γει ψωμί για το στρα­τό. Είστε εσείς που πα­ρά­γε­τε ακόμη και το ψωμί για το στρα­τό… Κάντε τον εχθρό να πει­νά­σει και αρ­νη­θεί­τε να πλη­ρώ­σε­τε φό­ρους! Τί­πο­τα δεν είναι πιο ανό­η­το από το να προ­μη­θεύ­ου­με μια προ­δο­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση με τα μέσα να πο­λε­μή­σει το έθνος, και το μέσο όλων των μέσων είναι το χρήμα».
Καρλ Μαρξ,  165 χρό­νια πριν

Το νέο χα­ρά­τσι στα σπί­τια, ο δια­βό­η­τος ΕΝΦΙΑ, ήρθε να προ­στε­θεί σε ένα εξαι­ρε­τι­κά άδικο και από­λυ­τα τα­ξι­κό φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα που έχουν επι­βά­λει οι μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις. Ασφα­λώς και προη­γου­μέ­νως η φο­ρο­λο­γία ήταν τα­ξι­κή: η άρ­χου­σα τάξη –με προ­ε­ξάρ­χο­ντες τους εφο­πλι­στές και τους τρα­πε­ζί­τες– είχαν πλη­θώ­ρα φο­ρο­ε­λα­φρύν­σε­ων και κυ­ρί­ως πλη­θώ­ρα φο­ρο­α­παλ­λα­γών, γι’ αυτό και τα δη­μό­σια έσοδα στην Ελ­λά­δα, σε αντί­θε­ση με τις πε­ρισ­σό­τε­ρες χώρες της ΕΕ, προ­έρ­χο­νταν σε πολύ με­γά­λο πο­σο­στό από τους έμ­με­σους φό­ρους –δηλ. από φό­ρους που κα­τα­βάλ­λο­νται από όλους το ίδιο, ανε­ξάρ­τη­τα από το ει­σό­δη­μα και την πε­ριου­σία (ΦΠΑ, τέλη στα τσι­γά­ρα και τα ποτά κ.λπ.)– κι όχι από τους άμε­σους φό­ρους.

Ωστό­σο τώρα οι μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις έχουν στο­χο­ποι­ή­σει πε­ραι­τέ­ρω τις κα­τα­πιε­ζό­με­νες τά­ξεις με τα φο­ρο­λο­γι­κά τους μέτρα, σε βαθμό που πι­θα­νά δεν είχαν κάνει ούτε προη­γού­με­να κοι­νω­νι­κά συ­στή­μα­τα όπως η Βυ­ζα­ντι­νή και η Οθω­μα­νι­κή Αυ­το­κρα­το­ρία.

Άμε­σοι φόροι

Στο επί­πε­δο της άμε­σης φο­ρο­λο­γί­ας οι αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις είναι πέρα από κραυ­γα­λέ­ες: α) Κα­τάρ­γη­ση αφο­ρο­λό­γη­του για τους φτω­χούς. β) Επι­πλέ­ον βαριά φο­ρο­λό­γη­ση για όσους φτω­χούς δεν έχουν απο­δεί­ξεις (είναι προ­φα­νές ότι δεν έχουν απο­δεί­ξεις επει­δή δεν έχουν ξο­δέ­ψει επει­δή είναι φτω­χοί –ακόμη κι αν φυ­λά­νε τα λεφτά στο μα­ξι­λά­ρι για την ώρα ανά­γκης που πλη­σιά­ζει). γ) Κα­τάρ­γη­ση της έκ­πτω­σης των δα­πα­νών για υγεία αν αυτές δεν ξε­περ­νούν το 5% του ει­σο­δή­μα­τος. Ακόμη και αυτοί που έχουν δα­πα­νή­σει πάνω από το 5% του ει­σο­δή­μα­τός τους για ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κούς λό­γους, παίρ­νουν έκ­πτω­ση φόρου (μόνον για το ποσό πάνω από το 5%) απεί­ρως χα­μη­λό­τε­ρη από ό,τι για μια άλλη απλή από­δει­ξη, όπως π.χ. για αγορά προ­φυ­λα­κτι­κών από το πε­ρί­πτε­ρο ή για μια βρα­διά σε ένα «σκυ­λά­δι­κο». δ) Κα­τάρ­γη­ση της έκ­πτω­σης των δα­πα­νών για ανα­πα­ρα­γω­γή της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης (τέκνα, φρο­ντι­στή­ρια, ενοί­κια, τόκοι στε­γα­στι­κού δα­νεί­ου πρώ­της κα­τοι­κί­ας κ.λπ.). ε) Επι­βο­λή της επι­το­μής του αυ­ταρ­χι­σμού, δηλ. των τεκ­μη­ρί­ων δια­βί­ω­σης: Εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες φτω­χοί –και συ­νή­θως άνερ­γοι– άν­θρω­ποι που έχουν κλη­ρο­νο­μή­σει ένα σπίτι και που κά­πο­τε αγό­ρα­σαν με δό­σεις (ή τους αγό­ρα­σε η οι­κο­γέ­νειά τους) ένα αυ­το­κί­νη­το, θε­ω­ρού­νται ψεύ­τες όταν δη­λώ­νουν το πραγ­μα­τι­κό πε­νι­χρό τους ει­σό­δη­μα και το «σύ­στη­μα» τους χρε­ώ­νει ανύ­παρ­κτα ει­σο­δή­μα­τα, βάσει των οποί­ων τους φο­ρο­λο­γεί με εξω­φρε­νι­κούς φό­ρους.

Πέραν αυτών, κυ­βέρ­νη­ση και τρόι­κα έχουν σκαρ­φι­στεί τρό­πους από­λυ­τα δε­σπο­τι­κής επι­πλέ­ον φο­ρο­λό­γη­σης με ακόμη πιο τα­ξι­κά κρι­τή­ρια: Τις προη­γού­με­νες δε­κα­ε­τί­ες επέ­βα­λαν σε εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νους να αμεί­βο­νται με μπλο­κά­κι, προ­κει­μέ­νου οι ερ­γο­δό­τες να ωφε­λού­νται πολ­λα­πλώς τόσο σχε­τι­κά με τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, που δεν υπήρ­χαν πλέον για αυτή την κα­τη­γο­ρία ερ­γα­ζο­μέ­νων, όσο και σε σχέση με τις ασφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές τις οποί­ες δεν είχαν πλέον –οι ερ­γο­δό­τες– υπο­χρέ­ω­ση να κα­τα­βάλ­λουν. Τώρα, οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις επι­βάλ­λουν σε αυ­τούς τους ερ­γα­ζό­με­νους ένα επι­πλέ­ον βαρύ τα­ξι­κό χα­ρά­τσι, το λε­γό­με­νο «τέλος επι­τη­δεύ­μα­τος». Το χα­ρά­τσι αυτό που ξε­κί­νη­σε από 300 ευρώ το χρόνο, τώρα έχει φτά­σει τα 650 ευρώ και επι­βάλ­λε­ται ανε­ξαρ­τή­τως ει­σο­δή­μα­τος σε όσους έχουν μπλο­κά­κια. Έτσι 650 ευρώ πλη­ρώ­νει ο με­τα­φρα­στής βι­βλί­ων ή ο μου­σι­κός που έχουν ει­σό­δη­μα 1.000 (ή ακόμη και 200 ή 100 ευρώ ή 0) το χρόνο, 650 ευρώ πλη­ρώ­νει και ο με­γα­λο­για­τρός ή ο επι­χει­ρη­μα­τί­ας που δη­λώ­νουν 500.000 ή 1.000.000 ευρώ το χρόνο. Η αντι­συ­νταγ­μα­τι­κό­τη­τα του μέ­τρου είναι εξω­φρε­νι­κή αφού αντι­με­τω­πί­ζει το ίδιο τους πάμ­φτω­χους με τους πά­μπλου­τους ωστό­σο τα αστι­κά δι­κα­στή­ρια (όπως και σε σειρά άλλων υπο­θέ­σε­ων) στή­ρι­ξαν την κα­ρα­μπι­νά­τη πα­ρα­νο­μία.

Ακί­νη­τα

Σε αυτές τις τα­κτι­κές αφαί­μα­ξης του λαϊ­κού ει­σο­δή­μα­τος προς όφε­λος δα­νει­στών και κα­πι­τα­λι­στών προ­στέ­θη­κε και μια άλλη αντι­δρα­στι­κή ιδέα: η βαριά φο­ρο­λό­γη­ση των ακι­νή­των. Αν αυτό το μέτρο, είχε λη­φθεί σε χώρες όπως η Βρε­τα­νία, πι­θα­νό­τα­τα να είχε προ­ο­δευ­τι­κό πρό­ση­μο, καθώς εκεί η πλειο­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων δεν έχει δικό της σπίτι. Όμως στην Ελ­λά­δα υπάρ­χουν εκα­τομ­μύ­ρια νοι­κο­κυ­ριά με ένα σπίτι, ή ακόμη με οι­κό­πε­δα ή εξο­χι­κά. Ο λόγος ύπαρ­ξης αυτής της μι­κροϊ­διο­κτη­σί­ας έχει εξη­γη­θεί από την ίδια τη… Μέρ­κελ, που πρό­σφα­τα δή­λω­σε –και σωστά– ότι στην Ελ­λά­δα δεν υπήρ­χε άλλος ασφα­λής τρό­πος απο­τα­μί­ευ­σης για σειρά πο­λι­τι­κών, κοι­νω­νι­κών και οι­κο­νο­μι­κών πα­ρα­γό­ντων, κυ­ρί­ως όμως λόγω του τε­ρά­στιου πλη­θω­ρι­σμού των προη­γού­με­νων δε­κα­ε­τιών.

Έτσι οι μνη­μο­νια­κοί επέ­βα­λαν το χα­ρά­τσι στους λο­γα­ρια­σμούς της ΔΕΗ, προ­κει­μέ­νου να αρ­πά­ξουν εκ­βια­στι­κά δισ. ευρώ από εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους του μό­χθου. Το μέτρο (ονό­μα­τι τότε ΕΕ­ΤΗ­ΔΕ) υπο­τί­θε­ται ότι θα είχε προ­σω­ρι­νή ισχύ, ωστό­σο αντι­με­τώ­πι­σε τη δι­καιο­λο­γη­μέ­νη λαϊκή οργή. Ήταν τόσο κα­τά­φω­ρη η αδι­κία ώστε τα τρία κόμ­μα­τα της με­τέ­πει­τα συ­γκυ­βέρ­νη­σης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) στις εκλο­γές του Ιου­νί­ου του 2012 υπο­σχέ­θη­καν μετ’ επι­τά­σε­ως –και τα τρία– την άμεση κα­τάρ­γη­ση του μέ­τρου, φυ­σι­κά μετά τις εκλο­γές. Ήταν η μόνη απτή προ­ε­κλο­γι­κή τους υπό­σχε­ση, την οποία, μόλις έφτια­ξαν κυ­βέρ­νη­ση, πέ­τα­ξαν στο κα­λά­θι των αχρή­στων για «τε­χνι­κούς λό­γους», όπως μας είπαν τότε. Μά­λι­στα μετά τη δι­κα­στι­κή από­φα­ση που τό­νι­ζε την πα­ρο­δι­κό­τη­τα που πρέ­πει να έχει ο φόρος αυτός, άλ­λα­ξαν το όνομά του σε ΕΕΤΑ προ­κει­μέ­νου να τον δια­τη­ρή­σουν στον αιώνα τον άπα­ντα (όπως φυ­σι­κά και τα άλλα «προ­σω­ρι­νά» μέτρα του μνη­μο­νί­ου).

Πλάι σε αυτό το χα­ρά­τσι, ήρθε να προ­στε­θεί ένα άλλο βα­θύ­τα­τα αντι­λαϊ­κό φο­ρο­λο­γι­κό μέτρο: η εξί­σω­ση του φόρου πε­τρε­λαί­ου θέρ­μαν­σης με το φόρο του πε­τρε­λαί­ου κί­νη­σης, με την απί­στευ­τη δι­καιο­λο­γία της «κα­τα­πο­λέ­μη­σης» της φο­ρο­δια­φυ­γής στο πε­τρέ­λαιο κί­νη­σης. Ο συν­δυα­σμός ΕΕΤΑ και φόρου στο πε­τρέ­λαιο θέρ­μαν­σης οδή­γη­σε στο χαμό εκα­το­ντά­δων αν­θρώ­πι­νων ζωών μέσα σε ένα χρόνο, καθώς εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι δεν είχαν (χωρίς ρεύμα και πε­τρέ­λαιο) άλ­λους υγιει­νούς και ασφα­λείς εναλ­λα­κτι­κούς τρό­πους θέρ­μαν­σης. Δεν είναι όμως το πόσοι πέ­θα­ναν: το επί­πε­δο δια­βί­ω­σης και η υγεία όσων δεν έχουν ρεύμα και πε­τρέ­λαιο στο σπίτι τους έχουν τρω­θεί ση­μα­ντι­κά και πι­θα­νώς ανε­πα­νόρ­θω­τα.

Κα­πά­κι σε όλα αυτά ήρθε ο ΕΝΦΙΑ που είναι ακόμη πιο άδι­κος: Με την κα­τάρ­γη­ση του αφο­ρο­λό­γη­του που ίσχυε με τον ΦΑΠ, τώρα όλοι οι φτω­χοί μι­κροϊ­διο­κτή­τες κα­λού­νται να πλη­ρώ­σουν πολ­λα­πλά­σια ποσά σε σχέση με τα προη­γού­με­να χρό­νια. Αντί­θε­τα στα πολύ με­γά­λα δια­με­ρί­σμα­τα στις πολύ ακρι­βές πε­ριο­χές πα­ρέ­χε­ται μεί­ω­ση φόρου. Τα λε­γό­με­να λάθη του υπ. Οι­κο­νο­μι­κών δεν είναι λάθη αλλά συ­νει­δη­τή από­πει­ρα κλο­πής –η οποία όπως όλες οι από­πει­ρες κλο­πής– μπο­ρεί να απο­τύ­χει.

Ανυ­πα­κοή και Μαρξ

Κο­ντο­λο­γίς, οι φόροι στην Ελ­λά­δα είναι όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο ένα σύ­στη­μα με­τα­βί­βα­σης ει­σο­δή­μα­τος από τις κυ­ριαρ­χού­με­νες προς τις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις, ένα σύ­στη­μα από­σπα­σης ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρης υπε­ρα­ξί­ας για λο­γα­ρια­σμό των κε­φα­λαιο­κρα­τών, Ελ­λή­νων και ξένων. Γι’ αυτό το λόγο εξάλ­λου ξέ­σπα­σε πα­λιό­τε­ρα το συ­νει­δη­τό κί­νη­μα «Δεν πλη­ρώ­νω», με έμ­φα­ση στα διό­δια και το χα­ρά­τσι στη ΔΕΗ. Γι’ αυτό συ­νε­χί­ζε­ται και η συ­νει­δη­τή ή η ανα­γκα­στι­κή φο­ρο­λο­γι­κή απερ­γία εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων.

Δεν είναι εξάλ­λου πρω­το­φα­νής αυτή η αντί­δρα­ση. Η ίδια η αστι­κή τάξη που σή­με­ρα βγά­ζει υστε­ρι­κές κραυ­γές ενά­ντια στα κι­νή­μα­τα «Δεν πλη­ρώ­νω», είχε στα επα­να­στα­τι­κά της χρό­νια ως συ­νη­θι­σμέ­νη τα­κτι­κή -απέ­να­ντι στους το­πι­κούς άρ­χο­ντες, τους βα­σι­λιά­δες, τους φε­ου­δάρ­χες αλλά και τις ίδιες τις κυ­βερ­νή­σεις της που δεν έρ­χο­νταν σε ορι­στι­κή ρήξη με τα προη­γού­με­να κοι­νω­νι­κά κα­θε­στώ­τα- να μην πλη­ρώ­νει φό­ρους. Ο Μαρξ κα­τέ­δει­ξε αυτό το γε­γο­νός στην απο­λο­γία του σε δίκη στο Δι­κα­στή­ριο της Κο­λω­νί­ας το Φε­βρουά­ριο του 1849 (κα­τη­γο­ρή­θη­κε για «πα­ρα­κί­νη­ση σε εξέ­γερ­ση» επει­δή προ­έ­τρε­πε σε μη πλη­ρω­μή φόρων). Ο Γερ­μα­νός επα­να­στά­της θε­ω­ρού­σε την άρ­νη­ση πλη­ρω­μής ένα απλό δη­μο­κρα­τι­κό αί­τη­μα, διευ­κρι­νί­ζο­ντας ότι δεν είναι καν ανα­τρε­πτι­κό αί­τη­μα. Ένα πολύ εν­δια­φέ­ρον και επί­και­ρο από­σπα­σμα από την τότε απο­λο­γία του στο δι­κα­στή­ριο είναι το εξής: 

«Ο δη­μό­σιος ει­σαγ­γε­λέ­ας έχει πε­ρι­γρά­ψει την άρ­νη­ση να πλη­ρω­θούν οι φόροι ως ένα μέτρο “το οποίο κλο­νί­ζει τα θε­μέ­λια της κοι­νω­νί­ας”. Η άρ­νη­ση να πλη­ρω­θούν οι φόροι δεν έχει τί­πο­τα να κάνει με τα θε­μέ­λια της κοι­νω­νί­ας… Η άρ­νη­ση να πλη­ρω­θούν οι φόροι είναι απλά ένα ση­μά­δι της δια­φω­νί­ας που υπάρ­χει ανά­με­σα στο στέμ­μα και το λαό, απλά μαρ­τυ­ρία ότι η σύ­γκρου­ση ανά­με­σα στην κυ­βέρ­νη­ση και το λαό έχει φτά­σει σε έναν απει­λη­τι­κό βαθμό έντα­σης. Δεν είναι η αιτία της δια­φω­νί­ας ή της σύ­γκρου­σης, είναι απλά μια έκ­φρα­ση αυτού του γε­γο­νό­τος. Στη χει­ρό­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, οδη­γεί σε μια ανα­τρο­πή της υπάρ­χου­σας κυ­βέρ­νη­σης, του υπάρ­χο­ντος πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος. Τα θε­μέ­λια της κοι­νω­νί­ας δεν επη­ρε­ά­ζο­νται από αυτή. Στην πα­ρού­σα πε­ρί­πτω­ση, επι­πλέ­ον, η άρ­νη­ση να πλη­ρω­θούν οι φόροι ήταν ένα μέσο αυ­το­ά­μυ­νας της κοι­νω­νί­ας ενά­ντια σε μια κυ­βέρ­νη­ση που απει­λού­σε τα θε­μέ­λιά της».

Σε άλλο κεί­με­νο του Μαρξ, της ίδιας επο­χής, δια­κη­ρύσ­σο­νταν τα εξής: «Από σή­με­ρα… οι φόροι κα­ταρ­γού­νται! Είναι εσχά­τη προ­δο­σία να πλη­ρώ­νου­με φό­ρους. Η άρ­νη­ση πλη­ρω­μής φόρων είναι το κα­θή­κον κάθε πο­λί­τη. […] Αφού η Εθνο­συ­νέ­λευ­ση [σ.σ. του Βε­ρο­λί­νου] έχει ανα­κη­ρύ­ξει τον Μπρά­ντεν­μπουργκ ένα προ­δό­τη, η υπο­χρέ­ω­ση της πλη­ρω­μής φόρων παύει αυ­τό­μα­τα. Κα­νέ­νας φόρος δεν οφεί­λε­ται σε μια κυ­βέρ­νη­ση που δια­πράτ­τει εσχά­τη προ­δο­σία».

(τα απο­σπά­σμα­τα ανα­φέ­ρο­νται από τον Χρή­στο Κε­φα­λή στην Iskra, οι υπο­γραμ­μί­σεις είναι δικές μας).

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι ο Μαρξ και οι σύ­ντρο­φοί του πα­ρα­πέμ­φθη­καν δύο φορές για την προ­τρο­πή σε ανυ­πα­κοή και μη πλη­ρω­μή φόρων. Και τις δύο φορές αθω­ώ­θη­καν πα­νη­γυ­ρι­κά από τα ορ­κω­τά δι­κα­στή­ρια.

Να κα­ταρ­γη­θούν

Είναι προ­φα­νής λοι­πόν η ανά­γκη για ένα κί­νη­μα άρ­νη­σης κα­τα­βο­λής των φόρων και σή­με­ρα. Ακόμη κι αν η Αρι­στε­ρά δεν έχει τα επα­να­στα­τι­κά κό­τσια που είχε ο Μαρξ και οι σύ­ντρο­φοί του το 1849, ώστε να προ­πα­γαν­δί­σει κάτι τέ­τοιο, είναι προ­φα­νές ως κυ­βέρ­νη­ση οφεί­λει του­λά­χι­στον να κα­ταρ­γή­σει πα­ντε­λώς αυ­τούς τους αι­μο­στα­γείς για την ερ­γα­τι­κή τάξη φό­ρους.

Απο­τε­λεί γι’ αυτό πα­ντε­λώς δυ­σά­ρε­στη έκ­πλη­ξη το άρθρο των Χρ. Λά­σκου και Ευ. Τσα­κα­λώ­του που δη­μο­σιεύ­θη­κε στην «Εποχή» υπό τον τίτλο «Επτά θέ­σεις για την Αρι­στε­ρά και τη φο­ρο­λο­γία». Οι συγ­γρα­φείς υπο­στη­ρί­ζουν πως όσοι «θε­ω­ρούν πως μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα ση­μαί­νει μεί­ω­ση των φόρων γε­νι­κώς ή απαλ­λα­γή του συ­νό­λου σχε­δόν του πλη­θυ­σμού από φο­ρο­λο­γι­κά βάρη, δεν κα­τα­νο­ούν θε­με­λιώ­δη στοι­χεία της κα­τά­στα­σης». Ανα­φέ­ρουν στη συ­νέ­χεια σωστά επι­χει­ρή­μα­τα σχε­τι­κά με το γιατί μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα πρέ­πει να φο­ρο­λο­γή­σει τους κα­πι­τα­λι­στές. Όμως οι «Εφτά θέ­σεις» υπο­στη­ρί­ζουν ότι η συ­νο­λι­κή υπαρ­κτή φο­ρο­λο­γία θα πα­ρα­μεί­νει σχε­δόν ως έχει με μο­να­δι­κή διευ­κρί­νι­ση ότι «δεν απο­κλεί­ο­νται μέτρα φο­ρο­λο­γι­κής ανα­κού­φι­σης για συ­γκε­κρι­μέ­νες κοι­νω­νι­κές κα­τη­γο­ρί­ες, που προ­σω­ρι­νά αδυ­να­τούν να πλη­ρώ­σουν, αλλά ανα­μέ­νε­ται να συμ­βάλ­λουν πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν οι γε­νι­κές οι­κο­νο­μι­κές συν­θή­κες βελ­τιω­θούν». Αυτό! Τί­πο­τε άλλο μπρο­στά στην κα­ται­γί­δα των αντερ­γα­τι­κών φο­ρο­λο­γι­κών μέ­τρων. Και όμως οι θέ­σεις που ψη­φί­στη­καν στο Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­ταγ­γέλ­λουν ρητά τις «συ­νε­χείς φο­ρο­ε­πι­δρο­μές και την ιδιό­τυ­πη δή­μευ­ση της μι­κρής ιδιο­κτη­σί­ας».
Το ευ­γε­νές του εγ­χει­ρή­μα­τος των δύο συγ­γρα­φέ­ων (δηλ. η αντι­πα­ρά­θε­ση με τις δε­ξιές ιδέες εντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που πιέ­ζουν για μεί­ω­ση της φο­ρο­λο­γί­ας στους κα­πι­τα­λι­στές) χά­νε­ται μπρο­στά στη με­γά­λη ει­κό­να. Και η με­γά­λη ει­κό­να απαι­τεί απά­ντη­ση στα ερω­τή­μα­τα –αυτά απο­τε­λούν τις πραγ­μα­τι­κές «ασά­φειες» και όχι εκεί όπου τις ψά­χνουν οι δύο σύ­ντρο­φοι: Θα κα­ταρ­γή­σου­με την πρω­το­κα­θε­δρία των έμ­με­σων φόρων; Θα κα­ταρ­γή­σου­με το ΕΕΤΑ, τον ΕΝΦΙΑ, το τέλος επι­τη­δεύ­μα­τος; Θα μειώ­σου­με στο επί­πε­δο όπου ήταν πριν (και ακόμη πιο κάτω) το φόρο στο πε­τρέ­λαιο θέρ­μαν­σης; Θα επα­να­φέ­ρου­με το αφο­ρο­λό­γη­το των 8.000 ή 12.000 ευρώ; Θα κα­ταρ­γή­σου­με τα τεκ­μή­ρια για τους φτω­χούς; Θα κα­ταρ­γή­σου­με το φο­ρο­λο­γι­κό πέ­ναλ­τι για όσους δεν έχουν απο­δεί­ξεις; Θα επα­να­φέ­ρου­με τη έκ­πτω­ση για ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κές δα­πά­νες, για ανή­λι­κα τέκνα, για ενοί­κια και για τό­κους πρώ­της κα­τοι­κί­ας; Άραγε όλα αυτά, σύ­ντρο­φοι, αφο­ρούν «συ­γκε­κρι­μέ­νες κοι­νω­νι­κές κα­τη­γο­ρί­ες, που προ­σω­ρι­νά αδυ­να­τούν να πλη­ρώ­σουν», ή αφο­ρούν τα 9/10 της κοι­νω­νί­ας; Όπως προ­βλέ­πει και το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα κα­λέ­σει να πλη­ρώ­σει μια μειο­ψη­φία που μέχρι σή­με­ρα δεν πλη­ρώ­νει τί­πο­τε ή που πλη­ρώ­νει ελά­χι­στα: «Τα δη­μό­σια έσοδα θα προ­έλ­θουν από τη φο­ρο­λό­γη­ση του πλού­του, των κα­θα­ρών κερ­δών, των υψη­λών ει­σο­δη­μά­των, της με­γά­λης ακί­νη­της και της εκ­κλη­σια­στι­κής πε­ριου­σί­ας, από την ακύ­ρω­ση των προ­νο­μί­ων της ολι­γαρ­χί­ας και των πο­λυ­ε­θνι­κών επι­χει­ρή­σε­ων».  

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση είναι σαφές πως, αν δεν κα­ταρ­γή­σου­με όλα αυτά που σκο­τώ­νουν την τάξη μας από την πρώτη κιό­λας μέρα μιας πι­θα­νής ανά­λη­ψης της δια­κυ­βέρ­νη­σης, δεν θα υπάρ­χει κα­νείς να μας υπο­στη­ρί­ξει στον πό­λε­μο κατά των πλου­σί­ων –και συ­να­κό­λου­θα στην έφοδo για τη φο­ρο­λό­γη­σή τους.