Οι δεσμεύσεις στη ΔΕΘ και η προοπτική της «Κυβέρνησης της Αριστεράς»

Ο πα­νι­κός της κυ­βέρ­νη­σης δεν κρύ­βε­ται. Φο­βού­νται - εύ­λο­γα - πως με τις εξαγ­γε­λί­ες και τις δε­σμεύ­σεις για την ενί­σχυ­ση της θέσης της ερ­γα­σί­ας και τα μέτρα αντι­με­τώ­πι­σης της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης θα επα­νεκ­κι­νή­σει η κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή που θα εκ­φρα­στεί όχι μόνο δη­μο­σκο­πι­κά υπέρ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά εν­δε­χο­μέ­νως ενερ­γη­τι­κά και κι­νη­μα­τι­κά, την ώρα που στο άμεσο επό­με­νο διά­στη­μα έρ­χο­νται νέες προ­κλή­σεις όπως η απε­λευ­θέ­ρω­ση της προ­στα­σί­ας της πρώ­της κα­τοι­κί­ας από τους πλει­στη­ρια­σμούς.

Δε­σμεύ­σεις προς ερ­γα­τι­κά και λαϊκά στρώ­μα­τα

Τα στοι­χεία του ερ­γα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που πλέον απο­τε­λούν δη­μό­σια και σαφή δέ­σμευ­ση, όπως η επα­να­φο­ρά του βα­σι­κού μι­σθού και της σύ­ντα­ξης, η αύ­ξη­ση και η επέ­κτα­ση του επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας, το αφο­ρο­λό­γη­το των 12.000, η δω­ρε­άν ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη για όλους/ες, τα άμεσα μέτρα για την αν­θρω­πι­στι­κή κρίση και κυ­ρί­ως η επα­να­φο­ρά των ρυθ­μί­σε­ων και των νόμων υπέρ της ερ­γα­σί­ας – προ­ϊ­όν αγώ­νων δε­κα­ε­τιών και συ­μπύ­κνω­ση του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού - ανα­δει­κνύ­ουν το τα­ξι­κό πρό­ση­μο θέ­το­ντας επί τά­πη­τος την προ­ο­πτι­κή της ανα­γκαί­ας συ­γκρου­σια­κής κα­τεύ­θυν­σης με τα συμ­φέ­ρο­ντα της ντό­πιας οι­κο­νο­μι­κής ελίτ, της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.

Αυτά ακρι­βώς τα στοι­χεία των εξαγ­γε­λιών δί­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα να ανα­ζω­πυ­ρω­θεί η διεκ­δι­κη­τι­κή διά­θε­ση των ερ­γα­ζό­με­νων, των ανέρ­γων, της νε­ο­λαί­ας και γε­νι­κό­τε­ρα των πιο χτυ­πη­μέ­νων από την τα­ξι­κή λι­τό­τη­τα κοι­νω­νι­κών τμη­μά­των, που μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν τον δυ­να­τό και απο­φα­σι­στι­κό κορμό της δύ­να­μης μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς στον δρόμο προς μια με­γά­λη και ιστο­ρι­κή ανα­τρο­πή. Αυτά ακρι­βώς τα στοι­χεία, αλλά κυ­ρί­ως οι ανα­γκαί­ες πο­λι­τι­κές και προ­γραμ­μα­τι­κές συ­νε­πα­γω­γές τους κα­θι­στούν τους εκ­φρα­στές και τα μέσα του συ­στή­μα­τος από επι­φυ­λα­κτι­κά έως επι­θε­τι­κά εχθρι­κά προς την προ­ο­πτι­κή κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.

Οι δυ­νά­μεις του ντό­πιου αστι­σμού πρω­τί­στως μα και του ευ­ρω­παϊ­κού και διε­θνούς, γνω­ρί­ζουν πολύ καλά πως αυτές οι επι­λο­γές δεν είναι παρά μόνο η «κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου» που άρ­ρη­κτα συν­δέ­ο­νται με μια σειρά άλλα μέτρα που συ­γκρο­τούν το ερ­γα­τι­κό / λαϊκό πρό­γραμ­μα της ρήξης και της ανα­τρο­πής και απο­τε­λούν προ­ϋ­πό­θε­ση εφαρ­μο­γής και στή­ρι­ξης των ίδιων των δε­σμεύ­σε­ων που ανα­λή­φθη­καν στη ΔΕΘ, στο ση­με­ρι­νό πε­ρι­βάλ­λον της κρί­σης. Με άλλα λόγια, η συ­νε­πής πο­λι­τι­κή επι­λο­γή αλ­λα­γής κα­τεύ­θυν­σης, από ένα ση­μείο εκ­κί­νη­σης, απαι­τεί ρή­ξεις και τομές οι οποί­ες εντάσ­σο­νται σε μια δυ­να­μι­κή η οποία προ­κει­μέ­νου να απο­κτή­σει ευ­στά­θεια, δεν μπο­ρεί να πα­ρα­μεί­νει στά­σι­μη – επί ποινή κα­τάρ­ρευ­σης-, αλλά πρέ­πει να κι­νη­θεί στα πλαί­σια μιας με­τα­βα­τι­κής λο­γι­κής με μέτρα όπως αυτά που πε­ρι­γρά­φο­νται στις απο­φά­σεις του συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Μέτρα άμε­σου πε­ριο­ρι­σμού της ισχύ­ος του κε­φα­λαί­ου και της αδη­φά­γας κί­νη­σής του ιδιαί­τε­ρα μέσα σε συν­θή­κες κρί­σης, με την ενί­σχυ­ση της ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής συμ­με­το­χής και ελέγ­χου στην οι­κο­νο­μία και την κοι­νω­νι­κή ορ­γά­νω­ση μέσω ενός νέου και απο­τε­λε­σμα­τι­κού σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση Δη­μο­σί­ου, αλλά και με την υπο­στή­ρι­ξη και εν­θάρ­ρυν­ση νέων θε­σμών διεύ­ρυν­σης της δη­μο­κρα­τί­ας προς τα κάτω. Μέτρα δρα­στι­κής αντι­στρο­φής των προ­τε­ραιο­τή­των στην φο­ρο­λό­γη­ση που θα στο­χεύ­σει εκεί που βα­σι­λεύ­ει η ασυ­δο­σία των κα­πι­τα­λι­στών, (πχ το εφο­πλι­στι­κό κε­φά­λαιο, offshore), ανε­βά­ζο­ντας δρα­στι­κά τους πραγ­μα­τι­κούς συ­ντε­λε­στές και κα­ταρ­γώ­ντας τις ευ­νοϊ­κές νο­μι­κές ρυθ­μί­σεις αλλά και τις πρα­κτι­κές φο­ρο­α­πο­φυ­γής και φο­ρο­δια­φυ­γής του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου. Στα­μα­τώ­ντας τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, πε­ριο­ρί­ζο­ντας και ελέγ­χο­ντας την κί­νη­ση των κε­φα­λαί­ων, εθνι­κο­ποιώ­ντας και κοι­νω­νι­κο­ποιώ­ντας το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα αλλά και στρα­τη­γι­κούς το­μείς της πα­ρα­γω­γής και της οι­κο­νο­μί­ας με κοι­νω­νι­κό και ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο. Προ­χω­ρώ­ντας τολ­μη­ρά και απο­φα­σι­στι­κά στην ρήξη με την καρ­διά του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου υπο­δείγ­μα­τος, πέρα από επί μέ­ρους εκ­δο­χές, σκλη­ρό­τε­ρες ή δήθεν πιο χα­λα­ρές, μέσα από επι­λο­γές ου­σια­στι­κής ανα­δια­νο­μής πλού­του και ισχύ­ος προς τους «από κάτω».

Οι τα­ξι­κοί και πο­λι­τι­κοί αντί­πα­λοι της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» (που δεν συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει άλλες εκ­δο­χές που τρο­πο­ποιούν ρι­ζι­κά τον χα­ρα­κτή­ρα της) γνω­ρί­ζουν πολύ καλά πως πέρα από ένα αναι­μι­κό «δίχτυ προ­στα­σί­ας» για τους απο­λύ­τως εξα­θλιω­μέ­νους κι αυτό με πολλά ερω­τη­μα­τι­κά, τί­πο­τε από τις δε­σμεύ­σεις Τσί­πρα προς τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και την λαϊκή πλειο­ψη­φία, κα­νέ­να επι­μέ­ρους μέτρο, δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί έξω από το συ­νο­λι­κό πλαί­σιο του ερ­γα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος και χωρίς ου­σια­στι­κή ρήξη με τα συμ­φέ­ρο­ντά τους. Πολύ απλά γιατί δεν υπάρ­χει άλλος δρό­μος για μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς προ­κει­μέ­νου να εξυ­πη­ρε­τή­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα του κοι­νω­νι­κά πλειο­ψη­φι­κού μπλοκ των «από κάτω» από το οποίο θα αντλή­σει την πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ισχύ της! Γιατί για να βρε­θούν τα λεφτά για τους πολ­λούς πρέ­πει να παρ­θούν απ’ τους λί­γους. Αυτή η εξέ­λι­ξη της πο­λι­τι­κής και τα­ξι­κής πάλης είναι που απο­τε­λεί τον με­γα­λύ­τε­ρο φόβο των από πάνω και ταυ­τό­χρο­να την ανα­γκαία επι­λο­γή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όρο ύπαρ­ξης και ενερ­γού στή­ρι­ξης μιας «Κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς».

Σκλη­ρή σύ­γκρου­ση και ρήξη

Μια τέ­τοια αντι­με­τώ­πι­ση στο εθνι­κό πεδίο δη­μιουρ­γεί τους όρους για τη δια­πραγ­μά­τευ­ση / σύ­γκρου­ση με την τρόι­κα και το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πλαί­σιο της ΕΕ/ΟΝΕ. Σ’ αυτή τη δύ­σκο­λη δια­δι­κα­σία αντι­πα­ρά­θε­σης η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς και της ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής συ­σπεί­ρω­σης στο πρό­γραμ­μά της, απο­τε­λεί τον κρί­σι­μο και ισχυ­ρό πα­ρά­γο­ντα. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που παρά τις εσω­τε­ρι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σεις και αντι­φά­σεις με­τα­ξύ των ευ­ρω­παϊ­κών αστι­κών κέ­ντρων, εθνι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων και οι­κο­νο­μι­κών πα­ρα­γό­ντων όπως είναι η ΕΚΤ, η ει­κό­να που έρ­χε­ται και πάλι από την Κύπρο με την σκλη­ρή και ωμή πα­ρέμ­βα­ση της τρόι­κας στο ζή­τη­μα των πλει­στη­ρια­σμών πρώ­της κα­τοι­κί­ας, δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια για αυ­τα­πά­τες συ­ναι­νε­τι­κών λύ­σε­ων στην κα­τεύ­θυν­ση του ερ­γα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Στο «τέλος της ημέ­ρας» τα εν­δε­χό­με­να μο­νο­με­ρών ενερ­γειών για την απαλ­λα­γή από τον ζυγό το χρέ­ους – προ­ϋ­πό­θε­ση για την υλο­ποί­η­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς - θα βρε­θούν πάνω στο τρα­πέ­ζι.

Είναι ανα­γκαίο ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας και η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία να γνω­ρί­ζει τις εκ­δο­χές ώστε να προ­ε­τοι­μα­στεί για να δώσει τις ανα­γκαί­ες μάχες και να συμ­βα­δί­σει με γνώση και συ­νεί­δη­ση στον δρόμο της ικα­νο­ποί­η­σης των αι­τη­μά­των και των ανα­γκών της. Είναι ανα­γκαίο να γνω­ρί­ζει πως απέ­να­ντι στην προ­ο­πτι­κή «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» ο αντί­πα­λος «παί­κτης» δεν είναι μόνο ο Σα­μα­ράς, ο Βε­νι­ζέ­λος και ο θλι­βε­ρός και συ­νά­μα εγκλη­μα­τι­κός κυ­βερ­νη­τι­κός θί­α­σος. Αυτοί είναι τα «πού­λια». Αντί­πα­λος «παί­κτης» είναι το ντό­πιο αστι­κό σύ­στη­μα, με το κρά­τος που οι­κο­δό­μη­σε στο πα­ρελ­θόν, καθώς και η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη συ­νι­στα­μέ­νη των αντι­θέ­σε­ων του εγ­χώ­ριου, ευ­ρω­παϊ­κού και διε­θνούς κε­φα­λαί­ου όπως εκ­φρά­ζε­ται από τους μη­χα­νι­σμούς και τις πο­λι­τι­κές του εκ­προ­σω­πή­σεις σε κυ­βερ­νη­τι­κό και ευρω- διευ­θυ­ντι­κό επί­πε­δο, συ­νο­λι­κά. Σε συν­θή­κες, μά­λι­στα, ευ­ρω­παϊ­κής και διε­θνούς κρί­σης που μετά από 6 χρό­νια δεν φαί­νε­ται να ξε­περ­νιέ­ται αλλά αντί­θε­τα πα­ρά­γει διαρ­κώς νέα «επει­σό­δια» που εκ­δη­λώ­νο­νται όχι μόνο στο στενά οι­κο­νο­μι­κό επί­πε­δο μα και ευ­ρύ­τε­ρα στο γε­ω­πο­λι­τι­κό.

Στο πα­ρελ­θόν τέ­τοιες βα­θιές κρί­σεις του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού έβρι­σκαν διέ­ξο­δο μέσα από δια­δι­κα­σί­ες μα­ζι­κής κα­τα­στρο­φής πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων και κατά προ­τε­ραιό­τη­τα της ζω­ντα­νής ερ­γα­σί­ας μέσα από το σφα­γείο των πα­γκό­σμιων πο­λέ­μων. Σή­με­ρα πέρα από τις όποιες δια­φο­ρές στην δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης εντός του ευ­ρω­α­τλα­ντι­κού στρα­το­πέ­δου, με­τα­ξύ ΗΠΑ και ΕΕ/ΟΝΕ, η γε­νι­κή κα­τεύ­θυν­ση είναι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και οι ανα­διαρ­θρώ­σεις του συ­στή­μα­τος σε βάρος της ερ­γα­σί­ας βρί­σκο­νται στο επί­κε­ντρο. Ιδιαί­τε­ρα στα πλαί­σια της ΕΕ/ΟΝΕ η κούρ­σα για την υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας έχει ανα­δεί­ξει, ήδη πριν το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης, τη Γερ­μα­νία σε επι­κε­φα­λής στον κα­θο­ρι­σμό της γραμ­μής της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας. Πέρα από τα αδιέ­ξο­δα που το βάθος της κρί­σης ανα­τρο­φο­δο­τεί διαρ­κώς και τις αντι­πα­ρα­θέ­σεις που προ­κα­λούν με­τα­ξύ ευ­ρω­παϊ­κών εθνι­κών αρ­χου­σών τά­ξε­ων δεν υπάρ­χει καμιά κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη σή­με­ρα στην Ευ­ρώ­πη, από την Μέρ­κελ ως τον Ρέν­τσι, που να αμ­φι­σβη­τεί αυτή τη βα­σι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­τεύ­θυν­ση.

Ο με­γα­λύ­τε­ρος κοι­νός εχθρός όλων των ευ­ρω­παϊ­κών (και όχι μόνο) αστι­κών μπλοκ και του συ­νό­λου των ευ­ρω­παϊ­κών κυ­βερ­νή­σε­ων είναι το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά. Η προ­ο­πτι­κή κυ­βέρ­νη­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς σε χώρα μέλος της ΟΝΕ απο­τε­λεί απει­λή ανα­τρο­πής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής δια μέσου ενός νέου οι­κο­νο­μι­κού και κοι­νω­νι­κού υπο­δείγ­μα­τος με με­τα­βα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα και σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή, με πα­νευ­ρω­παϊ­κή ακρο­α­μα­τι­κό­τη­τα στους λαούς, στα κι­νή­μα­τα και στην Αρι­στε­ρά. Ως εκ τού­του, το εν­δε­χό­με­νο αυτό αυ­το­μά­τως εγ­γρά­φε­ται ως εχθρός του ευ­ρω­παϊ­κού και ευ­ρω­α­τλα­ντι­κού κα­θε­στώ­τος.

Αντι­φά­σεις

Ωστό­σο εδώ ανα­δύ­ο­νται μια σειρά από αντι­φά­σεις στις εξαγ­γε­λί­ες του προ­έ­δρου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην ΔΕΘ, στο μέρος της εκτί­μη­σης - αφή­γη­σης.

Πέρα από συ­γκε­κρι­μέ­να ερω­τή­μα­τα που προ­κύ­πτουν από την ομι­λία και τη συ­νέ­ντευ­ξη Τύπου όπως π.χ. τι θα γίνει με τις δό­σεις του ΔΝΤ ή τι θα γίνει με τα το­κο­χρε­ω­λύ­σια όσο χρόνο θα διαρ­κέ­σει η δια­πραγ­μά­τευ­ση, προ­κύ­πτει ένα συ­νο­λι­κό­τε­ρο και γε­νι­κό ερώ­τη­μα: Είναι δυ­να­τόν να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί μια τόσο με­γά­λη ανα­τρο­πή σε πα­νευ­ρω­παϊ­κό και εθνι­κό επί­πε­δο με όρους δια­τα­ξι­κής συ­ναί­νε­σης, σε κα­τεύ­θυν­ση ενί­σχυ­σης της θέσης της ερ­γα­σί­ας απέ­να­ντι στο κε­φά­λαιο μέσα στην – σε πλήρη εξέ­λι­ξη – κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση; Νο­μί­ζου­με πως δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο ή σε­νά­ριο θε­τι­κής απά­ντη­σης. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που η οι­κο­νο­μι­κή κρίση είναι άρ­ρη­κτα δε­μέ­νη με τις γε­ω­πο­λι­τι­κές επι­λο­γές και εξε­λί­ξεις. Αν υπάρ­χει η ελά­χι­στη πι­θα­νό­τη­τα μιας χα­λά­ρω­σης της «γερ­μα­νι­κής» νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης εκ­δο­χής αυτή αναμ­φι­σβή­τη­τα δεν θα έχει καμιά σχέση με την βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών της ζωής της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και σί­γου­ρα δεν θα ανα­τρέ­πει κα­νέ­να από τα αντερ­γα­τι­κά μέτρα που πάρ­θη­καν ως δο­μι­κές αλ­λα­γές στον τα­ξι­κό συ­σχε­τι­σμό για την αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης και την προ­ο­πτι­κή επα­νεκ­κί­νη­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης και συσ­σώ­ρευ­σης.

Ο πιο προ­χω­ρη­μέ­νος στό­χος που θα μπο­ρού­σαν να βά­λουν οι αστι­κές, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυ­βερ­νή­σεις του Νότου, μα και γε­νι­κό­τε­ρα της ΕΕ/ΟΝΕ, είναι να βρε­θούν σε θέση να συ­γκρο­τή­σουν ένα «δίχτυ προ­στα­σί­ας» για τα μα­ζι­κά κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που σή­με­ρα εξα­θλιώ­νο­νται ώστε να μην κιν­δυ­νεύ­ει το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο σχέ­διο αντι­με­τώ­πι­σης της κρί­σης από την πλήρη απο­δό­μη­ση του κοι­νω­νι­κού ιστού με απρό­βλε­πτους κιν­δύ­νους. Όπως δη­λα­δή σε ένα βαθμό επι­χει­ρούν χώρες με με­γα­λύ­τε­ρες δυ­να­τό­τη­τες όπως η Γερ­μα­νία αλλά και οι ΗΠΑ. Αυτό ακρι­βώς απο­τε­λεί το «όνει­ρο» του Σα­μα­ρά που σή­με­ρα δεν μπο­ρεί ούτε καν να το εξαγ­γεί­λει ως προ­ο­πτι­κή και δήθεν έξοδο από τα μνη­μό­νια και την κρίση.

Η εκρη­κτι­κή άνο­δος της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα που έδωσε ελ­πί­δα σε εκα­τομ­μύ­ρια ερ­γα­ζό­με­νων, ανέρ­γων, νε­ο­λαί­ων και λαϊ­κού κό­σμου πα­νευ­ρω­παϊ­κά προ­βά­λει ως μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή και ου­σια­στι­κά ανα­τρε­πτι­κή εναλ­λα­κτι­κή απά­ντη­ση στην κρίση, ακρι­βώς γιατί βάζει – εξ αντι­κει­μέ­νου ως προ­ο­πτι­κή «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς», από τον συμ­βο­λι­σμό ως την τα­ξι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση - στο επί­κε­ντρο, την αλ­λα­γή των τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών και την ανα­δια­νο­μή του πλού­του και της εξου­σί­ας σε βάρος του κε­φα­λαί­ου, πρω­τί­στως του ντό­πιου και συ­να­κό­λου­θα απει­λώ­ντας το ευ­ρω­παϊ­κό αστι­κό, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο οι­κο­δό­μη­μα συ­νο­λι­κά και υπέρ της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Απ’ αυτή την άποψη η αφή­γη­ση μιας συ­ναι­νε­τι­κής και χωρίς με­γά­λες ρή­ξεις, δια­δι­κα­σί­ας αλ­λα­γής της κα­τεύ­θυν­σης στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη είναι άστο­χη. Το βα­σι­κό πρό­βλη­μα είναι πως μια τέ­τοια σχε­τι­κά «κα­θη­συ­χα­στι­κή» αφή­γη­ση δεν υπο­στη­ρί­ζει απο­τε­λε­σμα­τι­κά το ισχυ­ρό μέρος των εξαγ­γε­λιών που είναι οι δε­σμεύ­σεις προς τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και την λαϊκή πλειο­ψη­φία και υπο­νο­μεύ­ει αντί να διευ­κο­λύ­νει την συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μης.

Με ερ­γα­λείο το κόμμα

Οι εξαγ­γε­λί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δια του προ­έ­δρου του, στη ΔΕΘ, προ­κά­λε­σαν την οργή της κυ­βέρ­νη­σης και την ανα­νέ­ω­ση των ερ­γα­τι­κών / λαϊ­κών ελ­πί­δων καθώς τα χτυ­πη­μέ­να από την σκλη­ρή μνη­μο­νια­κή λι­τό­τη­τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας, οι άνερ­γοι, η νε­ο­λαία κ.λ.π. επι­κέ­ντρω­σαν στις δε­σμεύ­σεις του κόμ­μα­τος προς αυ­τούς. Ωστό­σο είναι απο­λύ­τως ανα­γκαίο η θε­τι­κή εντύ­πω­ση να με­τα­βλη­θεί σε αυ­το­πε­ποί­θη­ση, γνώση και επι­λο­γή κί­νη­σης και δρά­σης. Χρειά­ζε­ται να εξη­γη­θούν πολύ πιο ανα­λυ­τι­κά και δε­σμευ­τι­κά οι επι­λο­γές του ερ­γα­τι­κού/ λαϊ­κού προ­γράμ­μα­τος και οι ανα­τρε­πτι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις / συ­νέ­πειες του στο ση­με­ρι­νό κα­θε­στώς συ­νο­λι­κά σε εθνι­κό μα και ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο.

Χρειά­ζε­ται να τεθεί στο επί­κε­ντρο της προ­σπά­θειας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το ζή­τη­μα του κόμ­μα­τος, της λει­τουρ­γί­ας και του ρόλου του στην πο­ρεία διεκ­δί­κη­σης κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς ώστε να ανα­στρα­φεί άμεσα και δρα­στι­κά η ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση με­τα­τρο­πής του σε απλό εκλο­γι­κό μη­χα­νι­σμό και η γε­νι­κό­τε­ρη υπο­βάθ­μι­σή του. Αυτό το ζή­τη­μα συ­μπυ­κνώ­νει επί της ου­σί­ας και απο­λύ­τως συ­γκε­κρι­μέ­να και πρα­κτι­κά, τους όρους που εξα­σφα­λί­ζουν την ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­ρεία ή αντί­θε­τα την δια­κιν­δύ­νευ­σή της από πλή­θος πιέ­σε­ων και επιρ­ρο­ών «κύ­κλων» και δι­κτύ­ων της δια­χεί­ρι­σης της εξου­σί­ας που συ­ντη­ρού­νται από το πα­ρελ­θόν, παρά την κα­τάρ­ρευ­ση των αντί­στοι­χων πο­λι­τι­κών ορ­γα­νι­σμών, κατά κύριο λόγο του ΠΑΣΟΚ. Πο­λι­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες που προ­σεγ­γί­ζουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πλα­σά­ρο­ντας την «τε­χνο­γνω­σία» της κα­τά­λη­ψης της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας και της δια­χεί­ρι­σής της. Αυτό το ζή­τη­μα ανα­δει­κνύ­ε­ται σή­με­ρα σε ένα από τα μεί­ζο­να προ­βλή­μα­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ καθώς αφορά στις πιέ­σεις σε με­τάλ­λα­ξη της μόνης πραγ­μα­τι­κής «πο­λε­μι­κής μη­χα­νής» των αρι­στε­ρών ιδεών και των τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, κο­μί­ζο­ντας γρα­φειο­κρα­τι­κή και πε­λα­τεια­κή κουλ­τού­ρα, «προ­σβά­σεις» στο σύ­στη­μα, «συ­νερ­γά­τες» και «συμ­βού­λους», έως υπο­ψη­φί­ους στα ψη­φο­δέλ­τια, κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη που φυ­σι­κά διεκ­δι­κούν να κα­θο­ρί­σουν ακόμα και την ίδια την πο­λι­τι­κή και προ­γραμ­μα­τι­κή γραμ­μή!

Για να αξιο­ποι­η­θούν οι θε­τι­κές αντι­δρά­σεις από τις δε­σμεύ­σεις που εκ­φω­νή­θη­καν στην ΔΕΘ προς τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και την ευ­ρύ­τε­ρη λαϊκή πλειο­ψη­φία είναι απο­λύ­τως ανα­γκαίο να στη­ρι­χθούν, να συ­σπει­ρω­θούν και να διευ­ρυν­θούν οι δυ­νά­μεις μέσα στο κόμμα που μπο­ρούν και είναι απο­φα­σι­σμέ­νες να τις εμ­βα­θύ­νουν, να τις απο­σα­φη­νί­σουν συν­δέ­ο­ντάς τες, πάνω απ’ όλα, με την οι­κο­δό­μη­ση πραγ­μα­τι­κών σχέ­σε­ων με τον κόσμο στον οποίο απευ­θύ­νο­νται, ανα­λαμ­βά­νο­ντας ου­σια­στι­κά και την ευ­θύ­νη για τον ίδιο τον ρόλο του κόμ­μα­τος – από την κοι­νω­νι­κή πα­ρέμ­βα­ση μέχρι το πρό­γραμ­μα-. Πρό­κει­ται για ανά­γκη επεί­γου­σα που απο­τε­λεί προ­ϋ­πό­θε­ση για την επι­τυ­χή πο­ρεία προς την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς απο­τρέ­πο­ντας σα­θρές εκ­δο­χές «ευ­ρέ­ων» συμ­μα­χιών και κυ­βερ­νή­σε­ων που θα δια­κιν­δυ­νεύ­σουν όχι μόνο τον χα­ρα­κτή­ρα της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς αλλά και τις δυ­να­τό­τη­τές της να συ­νε­χί­σει να με­τέ­χει πρω­τα­γω­νι­στι­κά στην τα­ξι­κή και πο­λι­τι­κή πάλη, συμ­βάλ­λο­ντας απο­φα­σι­στι­κά σε νίκες του κι­νή­μα­τος, ανα­στυ­λώ­νο­ντας τις ιδέες της Αρι­στε­ράς και τον στρα­τη­γι­κό στόχο του σο­σια­λι­σμού.