Οι ριζοσπαστικές πολιτικές είναι, απλώς, αναπόφευκτες

Ένα τμήμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θε­ω­ρεί ότι υπάρ­χει ει­ρη­νι­κός και στα­δια­κός δρό­μος διε­ξό­δου από αυτή τη δα­γκά­να. Η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα δώσει, λέει, τη δυ­να­τό­τη­τα να εφαρ­μο­στούν οι «δε­σμεύ­σεις στη ΔΕΘ», που συ­γκρο­τούν ένα νέο δια­κρι­τό «στά­διο» –αυτό της ανα­κού­φι­σης, ή της «αντι­με­τώ­πι­σης της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης»– που η ολο­κλή­ρω­σή του θα δη­μιουρ­γεί ένα νέο πεδίο, όπου οι «συ­ναι­νέ­σεις» θα είναι εφι­κτές: Στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, όπου μια κυ­βέρ­νη­ση «εθνι­κής και κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας» θα μπο­ρεί να δια­πραγ­μα­τευ­τεί με την κυ­ρί­αρ­χη τάξη, πάνω σε ιδέες όπως «η επα­νεκ­κί­νη­ση της οι­κο­νο­μί­ας» και η δια­βό­η­τη πλέον «πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας». Αλλά και διε­θνώς, όπου, κάπως, θα γίνει εφι­κτή μια «επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση» των συμ­φω­νιών εξυ­πη­ρέ­τη­σης του χρέ­ους, χωρίς πά­ντως να πε­ρι­λαμ­βά­νει τις συ­κο­φα­ντη­μέ­νες «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες»…

Πρό­κει­ται για σχέ­δια επί χάρ­του, που δεν θα έχουν ούτε τον πο­λι­τι­κό χρόνο, ούτε τις πι­θα­νό­τη­τες να δο­κι­μα­στούν. 

Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς έχει το δι­καί­ω­μα να ελ­πί­ζει στην υπο­στή­ρι­ξη των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, ακόμα και στη διε­θνή αλ­λη­λεγ­γύη με­γά­λων τμη­μά­των των κοι­νω­νιών στις χώρες του «κέ­ντρου» του συ­στή­μα­τος, αλλά υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση ότι θα επι­χει­ρεί μια πο­λι­τι­κή ει­λι­κρι­νούς αντι-λι­τό­τη­τας. Και αυτό ση­μαί­νει πραγ­μα­τι­κές λύ­σεις σε θη­ριώ­δη ζη­τή­μα­τα, όπως η μα­ζι­κή ανερ­γία ή η κα­τάρ­ρευ­ση των ασφα­λι­στι­κών Τα­μεί­ων, μέσα από την κα­τα­λή­στευ­ση των απο­θε­μα­τι­κών τους. 

Σε αυτά τα ζη­τή­μα­τα δεν υπάρ­χουν ούτε συ­ναι­νε­τι­κές, ούτε εύ­κο­λες λύ­σεις. Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα υπο­χρε­ω­θεί να κάνει «αντι-μνη­μό­νιο» –δη­λα­δή να με­τα­φέ­ρει μα­ζι­κά πό­ρους από το «πάνω» τμήμα της κοι­νω­νί­ας προς το «κάτω» ή να κα­ταρ­ρεύ­σει. Όπως εύ­στο­χα έθετε το ερώ­τη­μα μια πρό­σφα­τη εκ­δή­λω­ση στα Τρί­κα­λα: Μπο­ρείς κα­νείς να βελ­τιώ­σει τη θέση των φτω­χών, χωρίς να θίξει τους πλού­σιους;

Σε αυτά τα διλ­λή­μα­τα οφεί­λει να λο­γο­δο­τεί και η πο­λι­τι­κή των συμ­μα­χιών. Με το βά­θε­μα της κρί­σης και τη συσ­σώ­ρευ­ση της κοι­νω­νι­κής δυ­στυ­χί­ας, υπάρ­χουν πλέον πολ­λοί που μι­λούν για την ανά­γκη βελ­τί­ω­σης της θέσης των φτω­χών. Ανά­με­σά τους υπάρ­χουν και πολ­λοί που απέ­δει­ξαν, σε θέ­σεις ευ­θύ­νης, ότι δεν θέ­λη­σαν να θί­ξουν τους πλού­σιους, ή δεν τόλ­μη­σαν να αντι­στα­θούν σε αυ­τούς στα κρί­σι­μα χρό­νια 2009-2013. Η με­τά­νοια είναι συ­μπα­θη­τι­κή –όταν είναι ει­λι­κρι­νής…– αλλά από αυτή μέχρι την ανά­θε­ση, ξανά, κρί­σι­μου πο­λι­τι­κού ρόλου, θα έπρε­πε να υπάρ­χει μια από­στα­ση. Η Αρι­στε­ρά στην πιο κρί­σι­μη στιγ­μή της δεν είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη και δεν πρέ­πει να στη­ρι­χθεί στη σα­θρό­τη­τα που επέ­δει­ξε ένα κυ­βερ­νη­τι­κό στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. 

Κα­νείς στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν δι­καιού­ται να ξεχνά την πα­τα­γώ­δη απο­τυ­χία των κυ­βερ­νή­σε­ων «πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς» στην Ευ­ρώ­πη κατά την τε­λευ­ταία 20ε­τία. Που δεν κα­τέρ­ρευ­σαν μόνο ως κυ­βερ­νή­σεις, αλλά πα­ρέ­συ­ραν στη διά­λυ­ση και ισχυ­ρά αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα και ρεύ­μα­τα, όπως στη Γαλ­λία ή στην Ιτα­λία…

Οι προ­κλή­σεις που θα αντι­με­τω­πί­σου­με θα φέ­ρουν, σχε­δόν άμεσα, στο προ­σκή­νιο κά­ποιες συ­νε­δρια­κές απο­φά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που ορι­σμέ­νοι προ­σπα­θούν να απω­θή­σουν στη λήθη: δια­γρα­φή με­γά­λου μέ­ρους του χρέ­ους, επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και των με­γά­λων ΔΕΚΟ («υπό δη­μό­σιο, δη­μο­κρα­τι­κό, ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο…»), καμιά θυσία για το ευρώ κ.ο.κ.

Σε αυτή την πο­ρεία η συλ­λο­γι­κή, δη­μο­κρα­τι­κή και απο­φα­σι­στι­κή λει­τουρ­γία του «κόμ­μα­τος»-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να θε­ω­ρεί­ται προ­αι­ρε­τι­κή πο­λυ­τέ­λεια. Οι πά­ντες, από την ΠΓ, την ΚΕ, μέχρι τις ΟΜ και τις κλα­δι­κές, πρέ­πει να έχουν την ευ­θύ­νη για τη λήψη, αλλά και την υλο­ποί­η­ση των απο­φά­σε­ων. 
Είναι ο μόνος δρό­μος για να δια­ψεύ­σου­με τα σε­νά­ρια με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που προ­α­ναγ­γέλ­λουν τα editorial των ΜΜΕ… 

*Η Σοφία Δερ­με­τζό­γλου είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ