Τελικά η συνάντηση Βενιζέλου - Τσίπρα στο υπουργείο Εξωτερικών ήταν όντως μια win win μοιρασιά των πολιτικών εντυπώσεων, όπως έγραψαν αρκετοί από τους εκλαϊκευτές της κυβερνητικής γραμμής στα έντυπα που επί χρόνια στηρίζουν αυτή τη γραμμή με συνέπεια και αυταπάρνηση;
Από πρώτη άποψη πιθανώς, αφού η μεν κυβέρνηση αποζητά απελπισμένα έστω και μιαν επίφαση εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης, την οποία προφανώς δεν μπορεί να βρει στο πεδίο της οικονομίας, η δε αξιωματική αντιπολίτευση θα ήθελε να εξωραΐσει την εικόνα αδιαλλαξίας που παρουσιάζει, προκειμένου να προσεγγίσει τους κεντρώους ή τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους.
Δυστυχώς, μια περισσότερο ενδελεχής προσέγγιση και εκτίμηση της κατάστασης δεν επιβεβαιώνει αυτό το συμπέρασμα. Γιατί; Διότι ήδη από χθες ο κ. Βενιζέλος έσπευσε να αποδώσει την αδυναμία διαπραγμάτευσης της δικομματικής με την τρόικα στην έλλειψη «ενός εσωτερικού μετώπου που να τη βοηθά, με αποτέλεσμα τελικά να δυσκολεύεται η χώρα, να δυσκολεύονται οι πολίτες». Τι άλλο έκανε; Εχοντας στο οπλοστάσιό του τις διαρροές περί ομοθυμίας να μείνουν τα εθνικά θέματα εκτός πολιτικής αντιπαράθεσης, επανέφερε από τις Βρυξέλλες την πάγια βούληση της κυβέρνησης να συμμετέχει στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ για «να διατηρεί την αξιοπιστία της διεθνώς».
Ως εκ τούτου δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε: πλην των αμφίβολων κερδών στο πεδίο της επιρροής πάνω στους «νοικοκυραίους» με την εικόνα της υπεύθυνης δύναμης επί των εθνικών θεμάτων, ποιο άλλο ήταν το κέρδος για τον ΣΥΡΙΖΑ;
Εκτός εάν, πράγμα που δεν μπορούμε να ξέρουμε, ο κ. Τσίπρας έθεσε μια σειρά σοβαρών θεμάτων στον κ. Βενιζέλο. Ποια είναι αυτά; Κατ’ αρχάς ποια είναι η αλήθεια για τις σχέσεις της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ; Τι γίνεται με τη βάση της Σούδας, με τη στάθμευση των μη επανδρωμένων αεροσκαφών, με τη συμμετοχή μας σε διάφορες εκτός Ελλάδας αποστολές; Ποιο είναι το πολιτικό και διεθνές κόστος της επιλογής για στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ και τη στρατιωτική συνεργασία; Πώς εκτιμά η κυβέρνηση τη στάση της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών στο Κυπριακό; Πώς εξηγεί τη στάση της στο θέμα της Ουκρανίας και στις ευρωπαϊκές κυρώσεις εις βάρος της; Γιατί συντάχθηκε με τις ευρωπαϊκές χώρες και απείχε από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για την «καταπολέμηση της εξύμνησης του ναζισμού, του νεοναζισμού και άλλων πρακτικών που πυροδοτούν σύγχρονες μορφές ρατσισμού, φυλετικών διακρίσεων και ξενοφοβία»;
Δυστυχώς, μάλλον θα μείνουμε στο σκοτάδι, αφού η επιλογή της Κουμουνδούρου παραμένει στο επίπεδο της ερμηνείας.
