Η αστική δημοκρατία επιδεικνύει για άλλη μια φορά τον κανιβαλισμό της και ετοιμάζεται για άλλη μια φορά να βουτήξει τα χέρια της στο αίμα, χέρια που είναι ήδη λερωμένα από τους εκατοντάδες τραυματισμούς διαδηλωτών, από τις δολοφονίες μεταναστών, από το αίμα του Γρηγορόπουλου, του Καλτεζά, του Κουμή, της Κανελλοπούλου.
Πολλά έχουν γραφτεί ήδη και θα γραφτούν και περισσότερα -και ορθώς- για την πραγματικά πρωτοφανή κρατική καταστολή το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκέμβρη μετά το πέρας των διαδηλώσεων. Και λέω πρωτοφανή γιατί τέτοια αγριότητα μπορεί ίσως να συγκριθεί με τη βίαιη διάλυση της διαδήλωσης εκατοντάδων χιλιάδων στις 12 Φεβρουαρίου του 2012, όταν στη βουλή ψηφιζόταν το δεύτερο μνημόνιο.
Το κλίμα είχε αρχίσει να προετοιμάζεται ήδη από την Τετάρτη, όπου κάθε νύχτα η περιοχή των Εξαρχείων -χωρίς κάποια ιδιαίτερη αφορμή- είχε μετατραπεί σε κατεχόμενη ζώνη από τις ένστολες ορδές δολοφόνων του Κικίλια. Μετά έρχεται η μόνιμη πλέον τακτική απαγορεύσης (για μιάμιση μέρα!) συγκεντρώσεων όταν κάποιο πολιτικό πρόσωπο επισκέπτεται την Ελλάδα. Στη διάρκεια των διαδηλώσεων αστυνομοκρατία παντού (όχι μόνο στην Αθήνα) και άγρια καταστολή, κυρίως μετά τις διαδηλώσεις. Ξυλοδαρμοί διαδηλωτών με πολύ σοβαρούς τραυματισμούς, ασφαλίτες να «συγκρούονται» με ΜΑΤ, απόπειρα επανάληψης της Marfin στα Zara στη Θεσσαλονίκη, ΜΑΤατζήδες να «φυτεύουν» μολότοφ σε τσάντα, εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις. Αυτή είναι η αστική δημοκρατία στην Ελλάδα του 2014.
Η κυβέρνηση, μη έχοντας πλέον πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση και μπροστά στη διαφαινόμενη κατάρρευσή της, δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να καταφύγει στη βία και στην τρομοκρατία, για δύο βασικούς λόγος. Ο πρώτος λόγος, που είναι και συγκυριακός, είναι ο αποπροσανατολισμός του δημόσιου διαλόγου από τα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα, τον άθλιο προϋπολογισμό που ψηφίστηκε στη Βουλή, τα μέτρα και τις δεσμεύσεις που απαιτεί η τρόικα. Αντ' αυτού η συζήτηση επικεντρώνεται στα ζητήματα τάξης και ασφάλειας, μια σαφής προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν τα συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά και τα καθάρματα που μας κυβερνούν να παρουσιάζονται ως οι υπέρτατοι προστάτες της τάξης και της δημοκρατικής ομαλότητας.
Ο δεύτερος λόγος που είναι περισσότερο στρατηγικός είναι η μονιμοποίηση του κράτους έκτακτης ανάγκης και το ξεγύμνωμα του αστικού κράτους από κάθε δημοκρατικό και κοινωνικό περιεχόμενο και απομένει ο σκληρός πυρήνας του που είναι οι μηχανισμοί καταστολής. Το κοινωνικό κράτος που καταρρέει καθώς και τα δημοκρατικά μας δικαιώματα δεν είναι κάποιου είδους «δωράκια» στους καταπιεσμένους. Αντιθέτως έχουν κατακτηθεί με αγώνες, θυσίες και αίμα και καθόλου χρήσιμα δεν είναι για έναν καπιταλισμό σε τόσο βαθιά και δομική κρίση. Και εφόσον κανένα κοινωνικό συμβόλαιο ή ηγεμονικό σχέδιο δεν υπάρχει από τη μεριά της αστικής τάξης, αυτό που χρειάζεται είναι το τσάκισμα κάθε αντίστασης, ακόμα και ως τη φυσική εξόντωση όσων αντιστέκονται.
Ας το πάρουμε χαμπάρι: στο νέο μοντέλο πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης που «στήνεται» παραδειγματικά για τον ελληνικό καπιταλισμό δεν χωράνε ούτε κοινωνικές υποδομές ούτε δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιαστούν ανθρώπινες ζωές για την επίτευξή του σχεδίου, δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Ο κυνισμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού είναι αηδιαστικός και εξοργιστικός. Όταν όμως παίζεις με τη φλόγα είναι πολύ πιθανό να καείς.
Και δεν εννοώ το τι μπορεί να επακολουθήσει την πιθανή δολοφονία (γιατί περί κρατικής -άρα και πολιτικής- δολοφονίας θα πρόκειται) του Ρωμανού από αυτή την ανάλγητη κυβέρνηση. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αποτελούσε στρατηγική νίκη του κράτους καταστολής απέναντι στο κίνημα γενικώς, με την έννοια της αυταρχικής καταστρατήγησης βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Εννοώ ότι έχουμε χορτάσει από «τάξη και ασφάλεια» και τρομολαγνεία και πλέον η κοινωνία δεν «ψαρώνει» τόσο εύκολα. Αυτό αποδεικνύεται από το πλατύτατο κίνημα αλληλεγγύης που έχει ξεδιπλωθεί σε όλη τη χώρα και μάλιστα από ένα αρκετά ευρύ φάσμα των δυνάμεων του κινήματος. Και είναι ο μόνος δρόμος για να μη θρηνήσουμε άλλο ένα θύμα του κράτους και με αυτή την έννοια θα είναι στρατηγικής σημασίας νίκη για το κίνημα η νίκη της απεργίας πείνας.
Για το τέλος δύο χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτον, μπορούμε να φανταστούμε την επιθετικότητα των κρατικών (και παρακρατικών) μηχανισμών καταστολής σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς. Θα είναι κομβική η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της αστυνομίας και πρέπει αποφασιστικά να κινηθεί στη γραμμή του αφοπλισμού και της κατάργηση όλων των ειδικών σωμάτων, που δεν είναι παρά συμμορίες που δρουν ανεξέλεγκτα με την πολιτική κάλυψη των κυβερνήσεων με μοναδικό σκοπό την καταστολή κάθε μορφής αντίστασης.
Δεύτερον, μπροστά στην ακραία ένταση της καταστολής των διαδηλώσεων δεν μπορούμε να σφυράμε αδιάφορα ούτε μετά από κάθε διαδήλωση να φωνάζουμε γιατί μας έδειραν. Οφείλουμε να αναβαθμίσουμε αποφασιστικά τη στάση μας στο δρόμο. Όταν αμφισβητείται στην πράξη το δικαίωμα της διαδήλωσης δεν αρκούν οι εκκλήσεις στη δημοκρατική νομιμότητα αλλά η μαζική και μαχητική επιβολή του «δίκιου του αγώνα» στο δρόμο, η διεκδίκηση δηλαδή με δυναμικούς όρους της ύπαρξής μας στο δρόμο. Και αυτό έχει να κάνει και με τις ίδιες τις διαδηλώσεις και την αποτελεσματική περιφρούρησή τους από τις ορδές των ένστολων δολοφόνων της ΕΛΑΣ.
