Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα τα νεύρα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ δοκιμάστηκαν επανειλημμένα.
Η γραμμή της αντεπίθεσης του Σαμαρά (εθνική συνεννόηση, συναινετική εκλογή Προέδρου, συμφωνία για ημερομηνία εκλογών) για πρώτη φορά σερβιρίστηκε μέσα από δηλώσεις πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Που υποχρεώθηκαν, τελικά, να αναδιπλωθούν, αλλά τα ΜΜΕ πρόλαβαν να καταγράψουν αυτό το «προγεφύρωμα» και σε κάθε ευκαιρία μάς το θυμίζουν, προωθώντας τη λύση μιας διευρυμένης «συνεννόησης» που θα περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το γενικότερο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που θα πλαισιώσει τις δεσμεύσεις της ΔΕΘ, είναι μια ανειλημμένη υποχρέωση των καθοδηγητικών οργάνων από τον περασμένο Σεπτέμβρη. Που όμως απωθείται συστηματικά προς ένα απροσδιόριστο μέλλον... Γεγονός που δεν εμποδίζει, επίσης, τα γνωστά «πρωτοκλασάτα» στελέχη με επανειλημμένες δηλώσεις τους να περιορίζουν κατά το δοκούν το ριζοσπαστισμό των δεσμεύσεων που αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, διαβρώνοντας την ισχύ ακόμα και συνεδριακών αποφάσεων («μονομερείς» ενέργειες, καμία θυσία για το ευρώ κ.ο.κ.). Πρόσφατα, διά της ιταλικής «Stampa», τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ενημερώθηκαν για κάποιες προγραμματικές επιλογές που αντιστοιχούν περισσότερο σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα παρά σε ριζοσπαστική Αριστερά...
Αυτή η αμφισβήτηση «από δεξιά» φαίνεται να μην ενοχλεί σοβαρά το ηγετικό επιτελείο της Κουμουνδούρου. Που άστραφτε και βρόνταγε όταν κάποιο στέλεχος –π.χ. της Αριστερής Πλατφόρμας– υπενθύμιζε δημόσια κάποιες συνεδριακές αποφάσεις όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών ή η διακοπή πληρωμής τόκων και χρεολυσίων προς τους τοκογλύφους.
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα στο ζήτημα των συμμαχιών. Οι ΟΜ «βράζουν» απέναντι στο ενδεχόμενο να δουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ ένα κύμα «μετανοημένων» (μνημονιακών) σοσιαλδημοκρατών, της ΔΗΜΑΡ ή ακόμη και κάποιους ανανήψαντες ακροδεξιούς. Και ενώ σε κανένα κομματικό επίπεδο δεν υπάρχει καμία εγκεκριμένη συμφωνία, όλα τα ΜΜΕ (συμπεριλαμβανομένων των φιλικών προς το κέντρο του κόμματος δημοσιογράφων) παρουσιάζουν αυτόν τον «αρραβώνα» ως τετελεσμένο γεγονός.
Οι συναντήσεις με τη ΔΗΜΑΡ παρουσιάζονται (ακόμα και από την «Αυγή») ως μια κάποια προετοιμασία «προγραμματικής συμφωνίας», ενώ οι πιο προχωρημένοι μιλούν για «Φώτη» στο Επικρατείας ή άλλα 20-25 στελέχη της ΔΗΜΑΡ στα ψηφοδέλτια. Την ίδια στιγμή μάλιστα που ο Φ. Κουβέλης κάνει το πρώτο «άνοιγμα» προς τον Σαμαρά («δεν θα θεωρήσω αργυρώνητους όσους ψηφίσουν Δήμα»), δηλώνει στον «Βήμα FM» ότι θεωρεί «ανοιχτό» το ενδεχόμενο να κατέβει το κόμμα του, συνολικά, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, ποιος τους το πρότεινε;
Τα οργανωτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σηκώνουν –και σωστά!– μέτωπο κατά του «παραγοντισμού» ενόψει της συγκρότησης των ψηφοδελτίων, σε μια εκλογική μάχη που αναμένεται νικηφόρα. Όμως αυτή η σωστή οργανωτική αυστηρότητα δεν μπορεί να είναι «αλλήθωρη»: να βλέπει προς τα «κάτω», προς τις φιλοδοξίες κάποιων τοπικών στελεχών ή συνδικαλιστών κ.ο.κ., ενώ δεν θα βλέπει τον παραγοντισμό «από τα πάνω» και δεν θα αντιμετωπίζει ενδεχόμενα όπως η... μισή ευρωομάδα να θέλει να μετακομίσει αύριο προς τα ψηφοδέλτια, προσβλέποντας μεθαύριο σε υπουργικές θέσεις.
Στην ΠΓ συμφωνήθηκε να πραγματοποιηθούν «πιλοτικά» μια-δυο περιφερειακές συνδιασκέψεις. Στην πράξη οι περιφερειακές συνδιασκέψεις είναι το μόνο που γίνεται, με μια έμφαση στο ρεαλισμό τοπικών «προγραμμάτων» και στην επισημοποίηση τοπικών «σχέσεων», με το μάτι στα ψηφοδέλτια.
Όταν ο Σαμαράς ανακοίνωσε την επίσπευση των εξελίξεων, ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε τα καθοδηγητικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ σε «διαρκή συνεδρίαση». Έκτοτε έχει γίνει... μισή συνεδρίαση της ΠΓ, ενώ είναι αμφίβολο πότε –και αν;– θα συγκληθεί η ΚΕ. Την ώρα που το καθεστώς εξαπολύει εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ θηριώδεις δυνάμεις, η ουσιαστική λειτουργία των οργάνων θεωρείται, στην πράξη, προαιρετική πολυτέλεια.
Με αυτό τον τρόπο δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί το βάρος των εξελίξεων. Η νίκη της Αριστεράς δεν είναι μόνον –ούτε κυρίως– υπόθεση κοινοβουλευτικών και ηγετικών ελιγμών. Χωρίς το «κόμμα» και τα μέλη του, χωρίς ουσιαστική λειτουργία που θα θέτει τις κρίσιμες αποφάσεις στην έγκριση του κόσμου της Αριστεράς, ως προϋπόθεση για τη δραστήρια συμμετοχή στην υλοποίηση των αποφάσεων, δεν υπάρχουν περιθώρια για μεγάλες ελπίδες.
Σε αυτό το ζήτημα δοκιμάζεται η ειλικρίνεια όλων των δυνάμεων: στελεχών αλλά και τάσεων...
