Σε ποιους απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ;

Σε ποιους απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε ποιους πρέπει να απευθυνθεί και γιατί;      

          Δύο είναι τα ερωτήματα που τίθενται προκειμένου να απαντηθεί το αρχικό κρίσιμο και καίριο ερώτημα και πολύ σύντομα, λόγω των εξελίξεων που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

• Που οφείλεται η απότομη και με έκπληξη και από την πλευρά μας, άνοδός μας στις εκλογές του 2012;
• Τι περιμένει από εμάς η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού;

Το εκπληκτικό ποσοστό του 2012, δεν ήλθε σαν αποτέλεσμα της καθοδήγησής μας, της ιδεολογικής μας ηγεμονίας, ή της κομματικής μας οργάνωσης, παράμετροι πού υπήρχαν ήδη και επί πολλά χρόνια. Ήλθε σαν επιλογή του Ελληνικού λαού, εκτιμώντας  την, στα προηγούμενα χρόνια, συνέπειά μας, την υποστήριξή και σύμπλευσή μας στους λαϊκούς αγώνες και των εργαζομένων και της νεολαίας. Το αποτέλεσμα των εκλογών του 2012, που κατά την γνώμη μου είχε τα στοιχεία μιας κινηματικής έξαρσης, ήλθε σαν αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ από μεγάλη μερίδα του λαού που εξέφραζε αυτή την κινηματική έξαρση και όχι σαν δημιούργημά μας. Ο λαός έδειξε ότι προηγείτο. Και πιστεύω ότι εξακολουθεί να προηγείται.

Στο τι περιμένει από εμάς ο Ελληνικός λαός, ισχύουν, πιστεύω, οι ίδιες απαιτήσεις. Πάλι συνέπεια, πάλι να σταθούμε δίπλα του με διαφάνεια, με εντιμότητα, με σταθερότητα στον λόγο μας, με καθαρότητα στις εξαγγελίες μας, με καταδίκη όλων των στοιχείων που έφεραν αυτή την κατάσταση. Προσώπων και μηχανισμών. Περιμένει μιαν αντισυστημική  πολιτική. Η πολιτική μας, ναι μεν να διεκδικεί το εφικτό, αλλά με τους όρους της αριστερής μας ιδεολογίας.

Εδώ και 2,5 χρόνια ακούμε συνεχώς, σαν ηχώ διαρκείας, δύο φράσεις: «Θα γίνεται σαν αυτούς » η μία και «Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ γιατί τι άλλο να ψηφίσω;» η δεύτερη. Εδώ λοιπόν, κατά την γνώμη μου κρύβεται η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα «Σε ποιους θέλουμε να απευθυνθούμε;».

Η πρώτη φράση «θα γίνεται σαν αυτούς » εκφράζει αγωνία, ελπίδα, θέση, συμπόρευση.

Η δεύτερη εκφράζει απογοήτευση, παραίτηση, μοιρολατρία, απλή ανοχή.

Ο κόσμος που διατυπώνει την πρώτη ερώτηση είναι έτοιμος να παλέψει, να συμμετάσχει, να μπει, μεσοπρόθεσμα, κάτω από την ιδεολογική μας ομπρέλα. Θέλει να μην τον διαψεύσουμε, θέλει καθαρά λόγια, όπως στο μικρό πρόγραμμα της ΔΕΘ, θέλει αντισυστημικές θέσεις, όπως αυτές που εκφράστηκαν στο debate, θέλει ρήξη με τους μηχανισμούς που μας έφεραν εδώ και καταδίκη και όχι μόνο, αυτών που σχεδίασαν και υπηρέτησαν αυτούς τους μηχανισμούς. Δεν παρασύρεται τόσο από τα όντως ισχυρά ΜΜΕ  (αντίθετα με τους φόβους μας που υπερεκτιμούν τα ΜΜΕ. Φοβάμαι τους φόβους μας). Δεν θέλουν πρότυπα τα  φθαρμένα στελέχη των συστημικών κομμάτων, ούτε επηρεάζονται τόσο από την ισχυρή μεν αλλά επίσης υπερεκτιμημένη αναγνωρισιμότητα. Αυτός ο κόσμος είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί μαζί μας, να συγχωρέσει τα όποια λάθη που μπορεί, ανθρώπινα και χωρίς σκοπιμότητα, να κάνουμε, να μας προσφέρει την ζητούμενη και ελπίζω όχι σαν μελλοντικό άλλοθι, κοινωνική συναίνεση. Και βέβαια είναι, αρκετοί από αυτούς, γιατί το εκλογικό σώμα έχει αρκετά ανανεωθεί, παλαιότερα ψηφοφόροι άλλων κομμάτων. Όχι ιδιοκτησία τους. Μην τους χαρίζουμε. Είναι ο κόσμος που ένα μεγάλο μέρος του έδωσε τα ποσοστά του 2012.

Ο κόσμος που διατυπώνει την δεύτερη φράση «δεν έχω τί άλλο να ψηφίσω» είναι αυτοί που έχουν αφεθεί στην επιρροή της σχεδιασμένης πολιτικής απαξίωσης, που έχουν την τραυματική  εμπειρία της φαυλότητας και της διαφθοράς των κομμάτων που κυβέρνησαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Των κομμάτων που επιμελημένα προετοίμασαν, επί 30 χρόνια, την σημερινή συγκυρία. Αυτό το τμήμα του λαού, ευτυχώς το μικρότερο, έχει ελάχιστες ανοχές, παλαιοκομματικές καταβολές και θα έχει μηδενική κοινωνική συναίνεση.

Αν λοιπόν πιστέψουμε ότι θα πρέπει η πολιτική μας να μην δημιουργεί ρήξη με τα υπάρχοντα σχήματα, με το πρόσχημα της κοινωνικής συναίνεσης, τότε κάνουμε ένα τεράστιο και μη αναστρέψιμο λάθος.

Απευθυνόμενοι στην πρώτη κατηγορία από αυτές που περιέγραψα, απευθυνόμαστε στους συντριπτικά πολλούς, στους ανθρώπους του μόχθου, των λαϊκών στρωμάτων, που έχουν χάσει όλες τις εργασιακές κατακτήσεις τους και έχουν ζητούμενο την ικανοποίηση των κοινωνικών τους αναγκών.

Σ’ αυτήν την κατηγορία, θέλω εδώ να σημειώσω, ότι ανήκει κατά την γνώμη μου και η μεγάλη μερίδα της νεολαίας. Γιατί ενώ μιλάμε για μικρή επιρροή μας στην νεολαία, κατηγορώντας την  εύκολα για έλλειψη επαναστατικότητας, βλέπουμε τις νεολαίες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η των αντιεξουσιαστών να εμφανίζουν και επαναστατικότητα και συμμετοχή και ανάπτυξη. Μήπως εμείς δεν καλύπτουμε την επαναστατικότητά της; Μήπως δεν θα πρέπει να προσπαθούμε, εμείς η παλαιά γενιά να την καθοδηγούμε αλλά να την απεγκλωβίσουμε αφήνοντάς την να διεκδικήσει τον χώρο και τον λόγο που της ανήκει, παίρνοντας, εμείς από την νεολαία τα μηνύματα της νέας εποχής;

Να προβάλουμε λοιπόν, όχι με την νοοτροπία τας αριστερής σέχτας, τις θέσεις ρήξης μας με τους υπάρχοντες μηχανισμούς, τις αντισυστημικές μας θέσεις, δημιουργώντας στην θέση των μηχανισμών αυτών δικούς μας θεσμούς, που θα πρέπει όμως να (μάθουμε) να σεβόμαστε. Και στο εσωτερικό του χώρου μας.