Ακόμη και τα «απλά» απαιτούν σκληρές μάχες

Εί­μα­στε στο παρά πέντε της πιο κρί­σι­μης εκλο­γι­κής και πο­λι­τι­κής μάχης, από την πτώση της χού­ντας, το 1974. Η λέξη ιστο­ρι­κή είναι ακρι­βής. Στην Ελ­λά­δα, που έγινε το πει­ρα­μα­τό­ζωο της πιο άγριας λι­τό­τη­τας για να ξε­πε­ρά­σουν την κρίση τους οι κα­πι­τα­λι­στές, παρά τις προ­σπά­θειες της ντό­πιας και διε­θνούς κυ­ρί­αρ­χης τάξης, ο συ­σχε­τι­σμός δυ­νά­με­ων είναι ανοι­χτός και οι απο­φα­σι­στι­κοί αγώ­νες είναι μπρο­στά. 

Ο κό­σμος μας που αντι­στά­θη­κε, έχτι­σε την προ­ο­πτι­κή μιας ση­μα­ντι­κής, κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής. Το «πει­ρα­μα­τό­ζωο», παρ’ ότι υπέ­στη ήττες που επι­δεί­νω­σαν τους όρους της ζωής του, όχι μόνο άντε­ξε, αλλά δια­μόρ­φω­σε και μια απει­λη­τι­κή πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή για το κα­τε­στη­μέ­νο.

Ένα απο­τέ­λε­σμα επι­βί­ω­σης ή –ακόμα χει­ρό­τε­ρα– πο­λι­τι­κής νίκης του ση­με­ρι­νού κυ­βερ­νη­τι­κού στρα­το­πέ­δου θα ισο­δυ­να­μού­σε με πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πρέ­πει να ανα­δει­χθεί πρώτο κόμμα, με άνετη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία. Ένα τέ­τοιο απο­τέ­λε­σμα, που μπο­ρεί ακόμα και στις τε­λευ­ταί­ες προ­ε­κλο­γι­κές ημέ­ρες να χτί­σει ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς, θα είναι η κα­λύ­τε­ρη απά­ντη­ση και στα «κρυφά» κα­θε­στω­τι­κά σε­νά­ρια: στο σε­νά­ριο της «πα­ρέν­θε­σης», στο σε­νά­ριο ομη­ρί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε παρά φύση κυ­βερ­νη­τι­κή συμ­μα­χία, στο ακόμα χει­ρό­τε­ρο σε­νά­ριο κυ­βέρ­νη­σης «εθνι­κής ενό­τη­τας».

Κατά τη γνώμη μου, είναι λάθος να λέμε ότι η ιστο­ρία μας διά­λε­ξε. Σε αυτή τη χώρα η Αρι­στε­ρά και ο λαϊ­κός πα­ρά­γο­ντας έχουν γρά­ψει ιστο­ρία: ΕΑ­Μι­κή αντί­στα­ση, Εμ­φύ­λιος, Ιου­λια­νά, Εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, Με­τα­πο­λί­τευ­ση. Αυτό το νήμα κρα­τά­με. Η «μαγιά» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ άντε­ξε στα πέ­τρι­να χρό­νια του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Συμ­με­τεί­χε ενερ­γά στις δια­δι­κα­σί­ες για τη συ­γκρό­τη­ση του Χώρου Δια­λό­γου, του Ελ­λη­νι­κού Κοι­νω­νι­κού Φό­ρουμ και του ίδιου του ενω­τι­κού πο­λι­τι­κού φορέα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Δο­κι­μά­στη­κε σε όλες τις δύ­σκο­λες εκλο­γι­κές και πο­λι­τι­κές μάχες των τε­λευ­ταί­ων 10 ετών.

Αξί­ζει να τα θυ­μό­μα­στε όλα αυτά, τώρα που πάνω στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-εί­τε κα­λο­προ­αί­ρε­τα, είτε κα­κο­προ­αί­ρε­τα-ασκεί­ται η πίεση του ρε­α­λι­σμού. Κα­λο­προ­αί­ρε­τα, γιατί η λαϊκή οργή απαι­τεί μια πραγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή. Κα­κο­προ­αί­ρε­τα, γιατί ορι­σμέ­νοι ζη­τά­νε να «στρογ­γυ­λέ­ψου­με» τις θέ­σεις μας. Ούτε πρέ­πει φυ­σι­κά, ούτε όμως θα μπο­ρέ­σου­με να κά­νου­με κάτι τέ­τοιο. Σε τόσο βαθιά κρίση, ακόμα και τα πιο «απλά», είναι με­γά­λα ζη­τή­μα­τα. Ακόμα και τα πιο «απλά», θα απαι­τή­σουν σκλη­ρές μάχες για να επι­τευ­χθούν.

Μια θε­τι­κή έκ­βα­ση, σε αυτή την ιστο­ρι­κή ανα­μέ­τρη­ση, έχει προ­ϋ­πο­θέ­σεις: την ενερ­γο­ποί­η­ση και τη συ­στρά­τευ­ση του κό­σμου και την ατα­λά­ντευ­τη πα­ρα­μο­νή μας στις δε­σμεύ­σεις της ΔΕΘ, στη δέ­σμευ­ση για ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας, προς όφε­λος των «από κάτω».

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα ξε­κι­νή­σει μια δια­δι­κα­σία αντι­στρο­φής της λι­τό­τη­τας. Για να γίνει, όμως, αυτή η αντι­στρο­φή, η πραγ­μα­τι­κή ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, θα πρέ­πει και το κί­νη­μα να βγει μπρο­στά. Για να πε­τύ­χου­με την δια­γρα­φή με­γά­λου μέ­ρους του χρέ­ους, με στόχο να βρε­θούν πόροι για τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Για να επι­βά­λου­με τον δη­μό­σιο-κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο στο τρα­πε­ζι­κό τομέα και στις ΔΕΚΟ. Για να πά­ρου­με πίσω, όλα όσα μας στέ­ρη­σαν.

Η υλο­ποί­η­ση μιας τέ­τοιας προ­γραμ­μα­τι­κής κα­τεύ­θυν­σης που θα ανα­δει­κνύ­ει την τα­ξι­κή μας με­ρο­λη­ψία, έχει ακόμα δύο κρί­σι­μους πα­ρά­γο­ντες για την επι­τυ­χί­ας της: Πρώ­τον, φε­ρέγ­γυ­ες κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες και δεύ­τε­ρον, πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που θα πιέ­ζουν την «άλλη» Αρι­στε­ρά, αλλά θα συ­σπει­ρώ­νουν λαϊκό κόσμο, γύρω από ρι­ζο­σπα­στι­κά αι­τή­μα­τα. Για όλα τα πα­ρα­πά­νω είναι, επί­σης, κρί­σι­μη η λει­τουρ­γία και η φυ­σιο­γνω­μία του ίδιου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Που ση­μαί­νει συλ­λο­γι­κή-δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία, χωρίς καμία έκ­πτω­ση στα αντι­συ­στη­μι­κά μας χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, που ση­μαί­νει Ο.Μ. με λόγο και ου­σια­στι­κό ρόλο.

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν θα είναι το τέλος του δρό­μου, αλλά εν­διά­με­σος σταθ­μός για μια κοι­νω­νία χωρίς κα­τα­πί­ε­ση και εκ­με­τάλ­λευ­ση. Δεν υπάρ­χει εκ­δο­χή οπι­σθο­χώ­ρη­σης και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού εκ­φυ­λι­σμού, για ένα τέ­τοιο ιστο­ρι­κό εγ­χεί­ρη­μα. Ή θα προ­χω­ρή­σου­με απο­φα­σι­στι­κά μπρο­στά ή θα αντι­κρύ­σου­με την κα­τάρ­ρευ­ση της ελ­πί­δας εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων.

*υπο­ψή­φια βου­λευ­τής στην Α' Αθή­νας με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δη­μο­σιεύ­τη­κε στην εφη­με­ρί­δα «Δρό­μος της Αρι­στε­ράς» (17/1/15).