Με το υπερόπλο της ρευστότητας αλλά και της χρηματοδότησης και την «απειλή» πιστωτικού γεγονότος οι δανειστές αναγκάζουν την κυβέρνηση να στραγγίσει τα πολύτιμα διαθέσιμα του Δημοσίου βυθίζοντάς την σε ολοένα δυσχερέστερη θέση. Βέβαια χρεοστάσιο εντός ευρωζώνης δεν είναι εύκολο να συμβεί και πάντως όχι με την συνέργεια των ευρωπαϊκών διευθυντηρίων – κάτι τέτοιο αποτελεί όπλο του αδύναμου, του χρεώστη – γι’ αυτό και την τελευταία στιγμή δίνονται τα αναγκαία «ψίχουλα» μεταθέτοντας το πρόβλημα χρονικά.

Πρό­κει­ται για μια πολύ απο­τε­λε­σμα­τι­κή τα­κτι­κή καθώς ήδη η κυ­βέρ­νη­ση έχει ανα­γκα­στεί να απε­μπο­λή­σει τον κύριο όγκο των προ­ε­κλο­γι­κών της δε­σμεύ­σε­ων ή έστω να τις ανα­βά­λει για ένα απώ­τε­ρο μέλ­λον. Απο­σκο­πεί στο πλή­ρες «ξε­δό­ντια­σμα» ακόμη και σε συμ­βο­λι­κό επί­πε­δο των αρι­στε­ρών, τα­ξι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών της νίκης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Ελ­λά­δα. Για τα αστι­κά και ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα η δια­κύ­βευ­ση είναι ξε­κά­θα­ρη: καμιά αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση, καμιά Αρι­στε­ρά δεν θα αμ­φι­σβη­τή­σει το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), στο κέ­ντρο του δυ­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, εντός της ΟΝΕ και σε συν­θή­κες κρί­σης. Ακόμη και αν υπάρ­ξουν «διορ­θώ­σεις» στην στρα­τη­γι­κή αντι­με­τώ­πι­σης της κρί­σης χρέ­ους, αυτές δεν θα γί­νουν υπό την ση­μαία της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και στο όνομα των τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και γε­νι­κό­τε­ρα των λαών! Είναι αυ­τα­πά­τη πως μια τέ­τοια δια­κύ­βευ­ση μπο­ρεί να εξυ­πη­ρε­τη­θεί στα πλαί­σια κά­ποιου «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τέ­τοιος συμ­βι­βα­σμός, η υπο­βο­ή­θη­ση δη­λα­δή ή ακόμη και η ανοχή αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης, αρι­στε­ρής κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής που προ­ϋ­πο­θέ­τει την απαλ­λα­γή από την θηλιά του χρέ­ους, δεν πρό­κει­ται να δια­τε­θεί από τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα, σί­γου­ρα όχι εντός της ΟΝΕ αλλά ούτε και ως θε­τι­κή διευ­κό­λυν­ση – συμ­φω­νία για την έξοδο της χώρας από το ενιαίο νό­μι­σμα!

Κόμμα – κυ­βέρ­νη­ση και με­τα­βα­τι­κή λο­γι­κή

Εδώ προ­κύ­πτει ένας γρί­φος! Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βρί­σκε­ται στην κυ­βέρ­νη­ση και οι γε­νι­κές υπο­γραμ­μί­σεις των υπο­χω­ρή­σε­ών της δεν αρ­κούν. Οι ζη­τού­με­νες απα­ντή­σεις στα τρέ­χο­ντα, πιε­στι­κά αδιέ­ξο­δα κρί­νο­νται στην συ­γκε­κρι­με­νο­ποί­η­σή τους και γι αυτό χρειά­ζε­ται να στη­ρι­χτούν στρα­τη­γι­κά.

Τα τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς (με όρους ρευ­μά­των και τά­σε­ων) που συ­γκρό­τη­σαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και υπη­ρέ­τη­σαν τον στόχο για «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» κι όσοι ακόμα στή­ρι­ξαν κρι­τι­κά την προ­σπά­θεια αυτή, συμ­φώ­νη­σαν στην με­τα­βα­τι­κή φυ­σιο­γνω­μία και δυ­να­τό­τη­τα της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» στις πα­ρού­σες συν­θή­κες, οριο­θε­τώ­ντας την από την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και τον σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Μά­λι­στα ανα­πτύ­χθη­κε έντο­νος διά­λο­γος εντός της Αρι­στε­ράς για τους όρους και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις μιας τέ­τοιας δυ­να­τό­τη­τας αλλά και αντι­πα­ρά­θε­ση, ιδιαί­τε­ρα με το ΚΚΕ που απορ­ρί­πτει κάθε με­τα­βα­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα και θε­ω­ρεί κάθε αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση φύσει κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή.

Η συ­ζή­τη­ση στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τα προη­γού­με­να τρία χρό­νια αφο­ρού­σε ακρι­βώς σε αυτό, τους όρους και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να υπη­ρε­τή­σει το με­τα­βα­τι­κό της πε­ριε­χό­με­νο η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και να μην ητ­τη­θεί δρα­μα­τι­κά ως «πα­ρέν­θε­ση». Απο­τέ­λε­σμα αυτής της εσω­κομ­μα­τι­κής και δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης για την βέλ­τι­στη και ρε­α­λι­στι­κή έκ­φρα­ση της με­τα­βα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, εναλ­λα­κτι­κή για την κοι­νω­νία απέ­να­ντι στην μνη­μο­νια­κή συν­δια­χεί­ρι­ση δε­ξιάς – ακρο­δε­ξιάς – κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, ήταν το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όπως σκια­γρα­φεί­ται στις συ­νε­δρια­κές απο­φά­σεις του κόμ­μα­τος. Στην τε­λι­κή ευ­θεία προς την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία δό­θη­κε ως συ­μπύ­κνω­μα των άμε­σων κυ­βερ­νη­τι­κών δε­σμεύ­σε­ων το «πρό­γραμ­μα της ΔΕΘ» το οποίο απο­τέ­λε­σε επί­κε­ντρο της προ­ε­κλο­γι­κής κα­μπά­νιας. Μά­λι­στα πάνω σ’ αυτό το μί­νι­μουμ πρό­γραμ­μα έγινε συ­ζή­τη­ση για την με­τα­βα­τι­κή του «επάρ­κεια» γι αυτό και ο πρό­ε­δρος του κόμ­μα­τος το πε­ριέ­γρα­ψε ως αυτό που μπο­ρού­με να κά­νου­με άμεσα – ανε­ξάρ­τη­τα απ΄ τις δα­νεια­κές υπο­χρε­ώ­σεις – κι όχι αυτό που θέ­λου­με.

Λαμ­βά­νο­ντας υπόψη όλες τις εξε­λί­ξεις του τε­λευ­ταί­ου ενά­μι­ση μήνα, από την συ­γκρό­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης ως τις βα­σι­κές της επι­λο­γές, την αντί­δρα­ση των δα­νει­στών καθώς και την θέση στην οποία έχει πε­ριέλ­θει η κυ­βέρ­νη­ση και η χώρα πρέ­πει να κρί­νου­με μα και να ανα­ζη­τή­σου­με τις επι­λο­γές με γνώ­μο­να την με­τα­βα­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα. Απ’ αυτή την οπτι­κή γωνία η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ, έχει χάσει στα πλαί­σια της δια­πραγ­μά­τευ­σης που κάνει, σχε­δόν κάθε στοι­χείο με­τα­βα­τι­κής πο­λι­τι­κής και βάλ­λε­ται από το ευ­ρω­παϊ­κό κέ­ντρο ακόμη και για τον συμ­βο­λι­σμό, για τα προ­σχή­μα­τα και το όνομα των δια­δι­κα­σιών.

Εν τού­τοις η ιστο­ρι­κή «στιγ­μή» δεν έχει πα­ρέλ­θει καθώς η διελ­κυ­στίν­δα με­τα­ξύ των αι­τη­μά­των και των προσ­δο­κιών της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και των απαι­τή­σε­ων των αστι­κών κέ­ντρων δεν έχει κρι­θεί. Η κυ­βέρ­νη­ση είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη όχι μόνο να εκ­φρά­σει (αντι­κει­με­νι­κά) αλλά να επι­λέ­ξει ξε­κά­θα­ρα (υπο­κει­με­νι­κά) το πρό­ση­μο της κα­τεύ­θυν­σης. Ή θα κι­νη­θεί πιέ­ζο­ντας τις κοι­νω­νι­κές προσ­δο­κί­ες – και κυ­ρί­ως αυτές του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας - προς τα κάτω και δια­πραγ­μα­τευό­με­νη με τα αστι­κά κέ­ντρα αυτή την δυ­να­τό­τη­τα, επι­λο­γή που θα ση­μά­νει χωρίς αμ­φι­βο­λία την με­τα­τρο­πή της Αρι­στε­ράς στην κυ­βέρ­νη­ση καθώς και την ιστο­ρι­κή ευ­και­ρία, σε πα­ρέν­θε­ση, με άμεσα αλλά και μα­κρό­χρο­να εξαι­ρε­τι­κά αρ­νη­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα για την Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα ή θα κι­νη­θεί στην αντί­στρο­φη κα­τεύ­θυν­ση, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας με τόλμη και προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας τον λαό για σκλη­ρή αντι­πα­ρά­θε­ση και σύ­γκρου­ση με εν­δε­χό­με­νο ακόμη και τη ρήξη με την ΟΝΕ. Τα πε­ρι­θώ­ρια αμ­φί­ση­μης στά­σης έχουν εξα­ντλη­θεί.

Ο ρόλος του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου, του κόμ­μα­τος, σ’ αυτή τη δια­δι­κα­σία είναι από­λυ­τα κρί­σι­μος. Η άποψη ότι η μοίρα του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο, της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος είναι άρ­ρη­κτα δε­μέ­νη με την μοίρα της κυ­βέρ­νη­σης, μπο­ρεί να απο­τε­λεί εκτί­μη­ση στα πλαί­σια της εν­δε­χο­με­νι­κό­τη­τας, ωστό­σο, δεν μπο­ρεί να απο­τε­λεί επι­λο­γή προ­δια­γε­γραμ­μέ­νης εξέ­λι­ξης, ητ­το­πα­θή και μοι­ρο­λα­τρι­κή. Το «ευρύ κόμμα» (broad party) της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που συ­γκρο­τή­θη­κε στα χρό­νια της κι­νη­μα­τι­κής ανά­τα­σης ενά­ντια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση με την ιστο­ρι­κά πρω­τό­τυ­πη σύ­γκλι­ση δια­φο­ρε­τι­κών ρευ­μά­των της Αρι­στε­ράς, ανα­νε­ώ­νο­ντας την δυ­να­μι­κή των αξια­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών της στην κοι­νω­νία και διεκ­δι­κώ­ντας - σε εποχή εχθρι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κά «άνυ­δρη» - την ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία, οφεί­λει να υπε­ρα­σπι­στεί την φυ­σιο­γνω­μία του και τις προ­γραμ­μα­τι­κές του επε­ξερ­γα­σί­ες με τα με­τα­βα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά σε διαρ­κή σύν­δε­ση με τη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα φανεί χρή­σι­μο στην κυ­βέρ­νη­ση, αυ­ξά­νο­ντας και ορ­γα­νώ­νο­ντας την έκ­φρα­ση των κοι­νω­νι­κών προσ­δο­κιών και των αι­τη­μά­των, πρώτ’ απ’ όλα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των κι­νη­μά­των. Οι ορ­γα­νώ­σεις μελών και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο το συν­δι­κα­λι­στι­κό έχουν πλέον την βαριά ευ­θύ­νη της ορ­γα­νι­κής σύν­δε­σης με την κοι­νω­νία και τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας ώστε να τε­θούν επι­κε­φα­λείς των διεκ­δι­κή­σε­ων απέ­να­ντι στις απαι­τή­σεις των εγ­χώ­ριων αστι­κών κέ­ντρων και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επι­βο­λών μέσω του χρέ­ους (σή­με­ρα της τρόι­κα αλλά και οποιου­δή­πο­τε εν­δε­χο­μέ­νως τεθεί στην θέση του δα­νει­στή). Έχουν το κα­θή­κον να φέ­ρουν ξανά στην επι­φά­νεια την προ­τε­ραιό­τη­τα των πιο ση­μα­ντι­κών ζη­τη­μά­των στην πάλη για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής (ανε­ξαρ­τή­τως «εκ­δο­χών»): την απαλ­λα­γή από το βρα­χνά του χρέ­ους και των δυ­σβά­στα­χτων το­κο­χρε­ω­λυ­σί­ων απέ­να­ντι στα ευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνή ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα και τα άμεσα μέτρα ανα­δια­νο­μής απέ­να­ντι στις αδη­φά­γες απαι­τή­σεις του εγ­χώ­ριου με­γά­λου κε­φα­λαί­ου.

Η αρι­στε­ρή «πτέ­ρυ­γα» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Στην μέχρι σή­με­ρα πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο ρόλος της οιω­νεί «αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας», είτε εκ­φρά­στη­κε κατά πε­ρί­πτω­ση ενιαία, είτε όχι, υπήρ­ξε πο­λύ­τι­μος. Όχι τόσο για την εσω­κομ­μα­τι­κή της απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, όσο κυ­ρί­ως γιατί δεν έπαψε να στέλ­νει ένα ισχυ­ρό­τα­το μή­νυ­μα προς την κοι­νω­νία, τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και των κι­νη­μά­των και ταυ­τό­χρο­να προς τους τα­ξι­κούς και πο­λι­τι­κούς αντι­πά­λους, ντό­πιους και ιμπε­ρια­λι­στές. Ένα μή­νυ­μα για την φυ­σιο­γνω­μία αυτού του κόμ­μα­τος και την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά του να μην γίνει άλλη μια «πα­ρέν­θε­ση» στην ιστο­ρία του ελ­λη­νι­κού και ευ­ρω­παϊ­κού ερ­γα­τι­κού, λαϊ­κού και αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος. Να μην γίνει βορά των αστι­κών με­θο­δεύ­σε­ων και να μην υπο­κύ­ψει στα δήθεν «ρε­α­λι­στι­κά» δι­λήμ­μα­τα της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, κα­τα­ντώ­ντας κυ­βερ­νη­τι­κή κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά. Αντί­θε­τα, να επι­μεί­νει στην προ­βο­λή του εναλ­λα­κτι­κού δρό­μου που η ίδια η κρίση φέρ­νει στο προ­σκή­νιο, του δρό­μου των τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και, υπό την ηγε­μο­νία του, της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Του δρό­μου του διε­θνι­σμού των λαών και της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής. Του δρό­μου του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος της Αρι­στε­ράς ως αιχμή του δό­ρα­τος για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής πα­νευ­ρω­παϊ­κά, οι­κο­δο­μώ­ντας εναλ­λα­κτι­κό υπό­δειγ­μα στην Ελ­λά­δα. Αν δεν υπήρ­χε και δεν έκανε εμ­φα­νή την πα­ρου­σία της αυτή η «πτέ­ρυ­γα», εκ­φρά­ζο­ντας και υπο­στη­ρί­ζο­ντας το πλέον ρι­ζο­σπα­στι­κό κοι­νω­νι­κό τμήμα καθώς και τον κόσμο της αρι­στε­ράς, με τα­ξι­κή και πο­λι­τι­κή συ­νεί­δη­ση, που δεν κάμ­πτε­ται από την απει­λή του «GREXIT» μπρο­στά στον στόχο της ανα­τρο­πής του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­θε­στώ­τος και της τα­ξι­κής λι­τό­τη­τας, η κυ­βέρ­νη­ση σή­με­ρα δεν θα μπο­ρού­σε να αντι­στα­θεί στις πιέ­σεις ούτε συμ­βο­λι­κά!

Σή­με­ρα ο ρόλος της «αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας» είναι ακόμη ση­μα­ντι­κό­τε­ρος, πραγ­μα­τι­κά κρί­σι­μος. Επω­μί­ζε­ται αντι­κει­με­νι­κά την ευ­θύ­νη να επη­ρε­ά­σει κα­θο­ρι­στι­κά τις εξε­λί­ξεις σε κα­τεύ­θυν­ση ανυ­πο­χώ­ρη­της αντι­πα­ρά­θε­σης, ακόμη και σύ­γκρου­σης με τους δα­νει­στές και τα εγ­χώ­ρια αστι­κά κέ­ντρα. Επω­μί­ζε­ται την ιστο­ρι­κή ευ­θύ­νη να μην κρι­θεί αρ­νη­τι­κά η συ­νέ­χεια της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής πάλης, η συ­νέ­χεια του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος σε κάθε εν­δε­χό­με­νο - ακόμη και στο απευ­κταίο να βρε­θεί η κυ­βέρ­νη­ση σε πλή­ρες αδιέ­ξο­δο. Το απο­τέ­λε­σμα της ψη­φο­φο­ρί­ας για την συμ­φω­νία της 20ης Φλε­βά­ρη στην πρό­σφα­τη συ­νε­δρί­α­ση της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έστει­λε πο­λύ­τι­μο μή­νυ­μα σε πολ­λούς απο­δέ­κτες και πρώτα απ’ όλους στους τα­ξι­κούς και πο­λι­τι­κούς αντι­πά­λους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και στον λαό. Όμως οι εξε­λί­ξεις είναι ρα­γδαί­ες και απαι­τούν διαρ­κώς νέες απο­φά­σεις / πρω­το­βου­λί­ες που να εξυ­πη­ρε­τούν τους στό­χους και την πο­ρεία του κόμ­μα­τος και των ερ­γα­τι­κών, λαϊ­κών ανα­γκών. Η κυ­βέρ­νη­ση, παρά την κρι­τι­κή για τον τρόπο συ­γκρό­τη­σής της και τις επι­λο­γές που κάνει υπό την τε­ρά­στια πίεση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων καθώς και του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού, έχει ανά­γκη την αντί­στρο­φη πίεση / στή­ρι­ξη απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αρι­στε­ρά προ­κει­μέ­νου να επι­λέ­ξει απο­φα­σι­στι­κά την συ­νέ­χι­ση της πάλης για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, την απαλ­λα­γή από το χρέος και τα αέναα δά­νεια / μνη­μό­νια, την εκ­κί­νη­ση του προ­γράμ­μα­τος ανα­δια­νο­μής σε βάρος των ντό­πιων αστι­κών κέ­ντρων, όταν, πολύ σύ­ντο­μα κάτι τέ­τοιο θα τεθεί «τε­λε­σι­γρα­φι­κά». Είναι ανα­γκαίο να επι­κρα­τή­σει η αντί­λη­ψη πως η ανα­τρο­πή των τα­ξι­κών και πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών στην χώρα και πα­νευ­ρω­παϊ­κά δεν είναι «μο­νό­πρα­κτο» αλλά δια­δι­κα­σία με πολ­λές φά­σεις όπου, κάθε φορά, η αντι­πα­ρά­θε­ση / σύ­γκρου­ση με τα αστι­κά και ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα θα πρέ­πει να απο­τε­λεί ταυ­τό­χρο­να προ­ε­τοι­μα­σία για την επό­με­νη σύ­γκρου­ση με διαρ­κώς κα­λύ­τε­ρους όρους από την πλευ­ρά του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της Αρι­στε­ράς. Αυτό το κα­θή­κον αντι­στοι­χεί στο κόμμα και απο­τε­λεί την πιο ου­σια­στι­κή πρό­κλη­ση, ιδιαί­τε­ρα για την αρι­στε­ρή του «πτέ­ρυ­γα».

Ετικέτες