Φτάνει η ώρα του «δια ταύτα»

Φτά­νει η ώρα του «δια ταύτα»                 

Γρά­φει: Ηλίας Μυ­λω­νάς

Μετά τις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές και την εμπι­στο­σύ­νη που έδει­ξε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο ελ­λη­νι­κός λαός, σαφώς ανα­δεί­χτη­κε η ανά­γκη για μια ένεση αξιο­πρέ­πειας, για κά­ποιες νίκες αυτή τη φορά, έστω και μι­κρές. Δια­κα­ής η επι­θυ­μία του να δει επι­τέ­λους μια κυ­βέρ­νη­ση η οποία να μην δέ­χε­ται μόνο «σφα­λιά­ρες» ακο­λου­θώ­ντας εθε­λο­δου­λι­κά τις εντο­λές των απ’ έξω, αλλά να ορ­θώ­νει ανά­στη­μα και να δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται.

Έζησε στο πετσί του όλες τις αντερ­γα­τι­κές πο­λι­τι­κές των προη­γού­με­νων κυ­βερ­νή­σε­ων και ανέ­χτη­κε φτη­νούς και διε­φθαρ­μέ­νους πο­λι­τι­κούς, εξαρ­τη­μέ­νους πλή­ρως από τα ξένα και ντό­πια συμ­φέ­ρο­ντα.

Τώρα επι­τέ­λους πα­ρα­κο­λου­θεί μια κυ­βέρ­νη­ση με σαφή φι­λο­λαϊ­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, μια κυ­βέρ­νη­ση που έως  τώρα του­λά­χι­στον αντι­δρά­ει σε απο­φά­σεις της ΕΕ και των «θε­σμών» της επι­τυγ­χά­νο­ντας να γίνει πρώτη εί­δη­ση στα διε­θνή ΜΜΕ και τις εφη­με­ρί­δες, μια κυ­βέρ­νη­ση που για πρώτη φορά θέτει σε  αμ­φι­σβή­τη­ση την από­λυ­τη κυ­ριαρ­χία του γερ­μα­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού (του ισχυ­ρό­τε­ρου στην Ευ­ρώ­πη), μια κυ­βέρ­νη­ση που τεί­νει να γίνει το πα­ρά­δειγ­μα και η αρχή ενός ντό­μι­νο δο­μι­κών αλ­λα­γών στην αρ­χι­τε­κτο­νι­κή του αντι­δρα­στι­κού νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου οι­κο­δο­μή­μα­τος που έχει θε­με­λιω­θεί στην Ευ­ρώ­πη και τον υπό­λοι­πο κόσμο.

Μετά από πολλά χρό­νια βλέ­πει επί­σης τους εκ­προ­σώ­πους του στο κοι­νο­βού­λιο να  δια­φω­νούν στην απο­δο­χή υφε­σια­κών-αντι­λαϊ­κών μέ­τρων και να δη­λώ­νουν ότι τέ­τοια δεν πρό­κει­ται να απο­δε­χτούν ούτε στο μέλ­λον. Για όλα αυτά η στή­ρι­ξη του προς την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ διευ­ρύ­νε­ται συ­νε­χώς το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα.

Πα­ρα­κο­λου­θεί με κομ­μέ­νη την ανάσα τη δια­πραγ­μά­τευ­ση που εξε­λίσ­σε­ται στα γρα­φεία των Βρυ­ξελ­λών και προ­σπα­θεί να βγά­λει συ­μπε­ρά­σμα­τα πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας αυ­τούς, που κά­ποιοι συ­νε­χί­ζουν να τους απο­κα­λούν «εταί­ρους», να κρα­τούν μια εξό­χως σκλη­ρή και άτεγ­κτη στάση απέ­να­ντι στα οι­κο­νο­μι­κά αδιέ­ξο­δα της χώρας.

Εμπε­δώ­νει κα­θη­με­ρι­νά στη συ­νεί­δη­ση του ότι το ζή­τη­μα είναι κα­θα­ρά πο­λι­τι­κό και όχι απλά μια από­φα­ση τε­χνι­κού χα­ρα­κτή­ρα για την πα­ρο­χή μιας ή πε­ρισ­σό­τε­ρων οι­κο­νο­μι­κών ενέ­σε­ων στη χρε­ω­κο­πη­μέ­νη ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία, οι οποί­ες με τους όρους που γί­νο­νται, αντί να λύ­νουν το πρό­βλη­μα  το πε­ρι­πλέ­κουν ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο, διο­γκώ­νο­ντας συ­νε­χώς το ήδη υπέ­ρο­γκο  χρέος.

Δεν βρί­σκε­ται όμως μόνο η ΕΕ στο μι­κρο­σκό­πιο της κοι­νω­νι­κής πα­ρα­τή­ρη­σης. Το ίδιο βρί­σκε­ται και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκ των πραγ­μά­των.  Όσο μα­κριά  κι αν τρα­βή­ξουν οι συ­γκε­κρι­μέ­νες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις (ο πο­λι­τι­κός χρό­νος παρ’ όλα αυτά είναι ιδιαί­τε­ρα συ­μπυ­κνω­μέ­νος), είναι σί­γου­ρο ότι κά­ποια στιγ­μή θα κα­τα­λή­ξουν στο μοι­ραίο  «δια ταύτα» και από αυτό θα κρι­θούν όλοι.

Η ώρα της αλή­θειας πλη­σιά­ζει λοι­πόν, το «δια ταύτα» είναι πολύ κοντά και οι όποιες απο­φά­σεις παρ­θούν τις προ­σε­χείς ημέ­ρες, εκτός του ότι θα κα­θο­ρί­σουν εν πολ­λοίς τις πο­λι­τι­κές διερ­γα­σί­ες για το επό­με­νο διά­στη­μα, μια εν­δε­χό­με­νη αρ­νη­τι­κή εξέ­λι­ξη τους θα θέσει σε δο­κι­μα­σία τη λαϊκή συ­ναί­νε­ση και την υπο­στή­ρι­ξη προς τη ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση, όσο ψηλά κι αν βρί­σκο­νται αυτές τη συ­γκε­κρι­μέ­νη στιγ­μή.

Οι συ­ζη­τή­σεις που προη­γή­θη­καν και ο δια­πραγ­μα­τευ­τι­κός τόνος των ευ­ρω­παί­ων πα­ρα­γό­ντων δεν άφη­σαν καμιά αμ­φι­βο­λία για τις πε­ραι­τέ­ρω ενέρ­γειες τους, θέ­το­ντας με από­λυ­το τρόπο  το ζή­τη­μα μιας ξε­κά­θα­ρης επι­λο­γής για την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: είτε θα έρθει σε ρήξη με τη ση­με­ρι­νή ΕΕ, τις αντι­δρα­στι­κές πο­λι­τι­κές της και την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία που είναι σί­γου­ρο ότι θα ανα­πτύ­ξει στις προ­σε­χείς συ­ζη­τή­σεις για να στη­ρί­ξει τις επι­λο­γές της, είτε η ρήξη θα γίνει ανα­πό­φευ­κτα με τον ελ­λη­νι­κό λαό. Οι προσ­δο­κί­ες που έχουν καλ­λιερ­γη­θεί το προη­γού­με­νο διά­στη­μα δεν αφή­νουν πε­ρι­θώ­ρια για μα­νού­βρες και ελιγ­μούς. Σε τούτο το ήδη πο­λω­τι­κά δια­μορ­φω­μέ­νο κλίμα, είναι αδύ­να­τον να προ­σκυ­νάς τον Χρι­στό και τον Μα­μω­νά ταυ­τό­χρο­να, ούτε μπο­ρείς να πατάς σε δυο βάρ­κες. Κά­ποια στιγ­μή θα βρε­θείς στη θά­λασ­σα.

Η ΣΥΜ­ΦΩ­ΝΙΑ ΤΗΣ 20ΗΣ ΦΕ­ΒΡΟΥΑ­ΡΙΟΥ

Τι ακρι­βώς υπο­γρά­φη­κε στις 20 Φε­βρουα­ρί­ου; Είναι πράγ­μα­τι μια συμ­φω­νία που, όπως λέει ο «Γιά­νης» Βα­ρου­φά­κης, το μο­να­δι­κό στοι­χείο που τη χα­ρα­κτη­ρί­ζει είναι η «δη­μιουρ­γι­κή ασά­φεια», έτσι ώστε να κερ­δη­θεί πο­λύ­τι­μος χρό­νος και στις επό­με­νες συ­να­ντή­σεις, ερ­μη­νεύ­ο­ντας η κάθε πλευ­ρά  κατά το δο­κούν το πε­ριε­χό­με­νο της, θα μπουν όλα στο τρα­πέ­ζι από μη­δε­νι­κή βάση;

Θα θέ­λα­με πάρα πολύ να πι­στέ­ψου­με κάτι τέ­τοιο ωστό­σο υπάρ­χουν κά­ποιες στα­θε­ρές στη συ­γκε­κρι­μέ­νη συμ­φω­νία οι οποί­ες  φα­νε­ρά της προσ­δί­δουν ένα δια­φο­ρε­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Συμ­φω­νή­θη­κε αρ­χι­κά και από τα δύο μέρη η μη πραγ­μα­το­ποί­η­ση «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών», ανα­βλή­θη­κε  δη­λα­δή η υλο­ποί­η­ση των προ­ε­κλο­γι­κών δε­σμεύ­σε­ων της κυ­βέρ­νη­σης μέχρι να λήξει η τε­τρά­μη­νη με­τα­βα­τι­κή «πε­ρί­ο­δος-γέ­φυ­ρα» όπως την ονό­μα­σαν και επί­σης συμ­φω­νή­θη­κε ο στό­χος της δη­μιουρ­γί­ας πρω­το­γε­νών πλε­ο­να­σμά­των.

Ακο­λού­θη­σε πλή­θος δη­λώ­σε­ων από επί­ση­μα χείλη που έκα­ναν σαφές ότι το πρό­γραμ­μα  που ψή­φι­σε ο ελ­λη­νι­κός λαός  δεν είναι απο­δε­κτό από τα ευ­ρω­παϊ­κά όρ­γα­να και ότι πρώ­τι­στα με­τρούν οι κα­νο­νι­σμοί της ΕΕ και όχι οι απο­φά­σεις των εθνι­κών κοι­νο­βου­λί­ων γι αυ­τούς. Ου­δε­μία ασά­φεια, κατά γε­νι­κή ομο­λο­γία, υπήρ­ξε στις συ­γκε­κρι­μέ­νες δη­λώ­σεις.

Όπως ου­δε­μία ασά­φεια, ως προς την κα­θα­ρό­τη­τα τους, υπάρ­χει στις δη­λώ­σεις Βα­ρου­φά­κη ότι «οι υπο­χρε­ώ­σεις μας», το χρέος δη­λα­δή, θα εξο­φλη­θεί μέχρι τε­λευ­ταί­ας πε­ντά­ρας στους δα­νει­στές, παρά το γε­γο­νός ότι υπήρ­ξε βα­σι­κή πο­λι­τι­κή άποψη στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα ότι το χρέος δεν είναι βιώ­σι­μο, ότι είναι αδύ­να­το να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η πε­ρί­φη­μη «πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση» υπό τον πέ­λε­κυ του «απε­χθούς» ή «επα­χθούς» με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του, ότι γε­νι­κώς το κού­ρε­μα αυτού του υπέ­ρο­γκου χρέ­ους είναι βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για οποιο­δή­πο­τε βήμα πα­ρα­πέ­ρα.

Η κυ­βέρ­νη­ση, διά στό­μα­τος πρω­θυ­πουρ­γού, δη­λώ­νει «ένα βήμα κάθε φορά». Σύμ­φω­νοι, δεν μπο­ρεί μια τόσο νέα κυ­βέρ­νη­ση να τα κάνει όλα μαζί. Αν όμως από τώρα δε­σμευ­τεί και συμ­φω­νή­σει σε κά­ποια απο­φα­σι­στι­κής ση­μα­σί­ας ζη­τή­μα­τα όπως είναι η απο­δο­χή της άπο­ψης για τη δη­μιουρ­γία «πρω­το­γε­νών πλε­ο­να­σμά­των», τότε θα υπο­χρε­ω­θεί, θέλει δεν θέλει, να πάει σε υφε­σια­κά μέτρα (κό­ψι­μο μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων) για να πιά­σει τους στό­χους, για τον μο­να­δι­κό λόγο ότι ου­σια­στι­κά τα υπαρ­κτά ισο­δύ­να­μα μόνο εκεί βρί­σκο­νται.

Η ανα­διορ­γά­νω­ση του κρά­τους και η πά­τα­ξη της φο­ρο­δια­φυ­γής από τα οποία επαγ­γέλ­λε­ται η κυ­βέρ­νη­ση ότι θα αντλή­σει τους συ­γκε­κρι­μέ­νους πό­ρους, βρί­σκο­νται ακόμη στα χαρ­τιά και οι τε­λι­κές απο­φά­σεις δεν έχουν παρ­θεί ακόμη. Είναι επί­σης  τρο­μα­κτι­κά δύ­σκο­λο να εκτι­μή­σεις εκ των προ­τέ­ρων τα κον­δύ­λια που θα αντλή­σεις από το νοι­κο­κύ­ρε­μα ενός δια­βρω­μέ­νου κρά­τους το οποίο πά­σχει από πα­θο­γέ­νειες δε­κα­ε­τιών  και όπου τα ορ­γα­νω­μέ­να συμ­φέ­ρο­ντα δια­θέ­τουν ισχυ­ρό­τα­τους μη­χα­νι­σμούς προ­στα­σί­ας, ακόμη και μέσα στην κρα­τι­κή μη­χα­νή.

Η κυ­βέρ­νη­ση αυτή τη στιγ­μή δεν δια­θέ­τει κα­νέ­να άλλο όπλο παρ’ εκτός την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή νο­μι­μο­ποί­η­ση για να αντι­με­τω­πί­σει την ολι­γαρ­χία που έχει απλώ­σει τα πλο­κά­μια της στα ΜΜΕ, τον αθλη­τι­σμό, τον πο­λι­τι­σμό, σε όλο το φάσμα των πο­λι­τι­κών, οι­κο­νο­μι­κών και κοι­νω­νι­κών δρα­στη­ριο­τή­των της χώρας και είναι αυτή που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ελέγ­χει και κα­τευ­θύ­νει ετού­τη την ανά­πη­ρη δη­μο­κρα­τία. Το μα­ζι­κά ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα είναι απο­διορ­γα­νω­μέ­νο και βρί­σκε­ται σε υπο­χώ­ρη­ση ενώ οι κομ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις δεν βρί­σκο­νται επ’ ου­δε­νί σε κα­τά­στα­ση ετοι­μό­τη­τας, μπρο­στά στη με­γά­λη σύ­γκρου­ση που δια­φαί­νε­ται.

Η ανη­συ­χία για ένα αρ­νη­τι­κό συμ­βι­βα­σμό επι­δει­νώ­νε­ται ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας τη χιο­νο­στο­βά­δα διο­ρι­σμών, σε θέ­σεις κλει­διά του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού, ατό­μων που υπη­ρέ­τη­σαν με πάθος το προη­γού­με­νο κα­θε­στώς και μαζί  με αυτό όλες τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές που εφαρ­μό­στη­καν.

Ο «ΔΗ­ΜΙΟΥΡ­ΓΙ­ΚΑ ΑΣΑ­ΦΗΣ» ΡΕ­Α­ΛΙ­ΣΜΟΣ ΤΟΥ κ. ΒΑ­ΡΟΥ­ΦΑ­ΚΗ

Έχου­με μια τρο­με­ρή επι­θυ­μία να συμ­φω­νή­σου­με με τον «Γιάνη» Βα­ρου­φά­κη και να απο­κτή­σου­με τη δική του αι­σιο­δο­ξία όταν λέει ότι «και οι συ­ντά­ξεις δεν θα κο­πούν, και οι δα­νει­στές θα πά­ρουν τα χρή­μα­τα τους» και ότι επί­σης «θα πιά­σου­με πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα, ακόμη και μέσα στο 2015,  της τάξης του 1,5%» και ακόμη ότι «δεν πρό­κει­ται να υπάρ­ξει πρό­βλη­μα ρευ­στό­τη­τας». Ποιος δεν θα τα ήθελε όλα αυτά! Επει­δή όμως πολ­λοί αρέ­σκο­νται να ανα­φέ­ρο­νται στον πο­λι­τι­κό ρε­α­λι­σμό, κατά πως τον αντι­λαμ­βά­νε­ται βέ­βαια ο κα­θέ­νας, ας μι­λή­σου­με λίγο με τα ρε­α­λι­στι­κά επι­χει­ρή­μα­τα των αριθ­μών και των πραγ­μα­τι­κών γε­γο­νό­των για να δούμε και πως ακρι­βώς με­τα­φρά­ζε­ται αυτός ο όρος στις μέρες μας.

Όταν το τε­λι­κό πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα για το 2014 που ανα­κοι­νώ­θη­κε επι­σή­μως ήταν εν τέλει 0,3% από 1,5% που υπο­λο­γί­ζο­νταν, όταν τα επι­τό­κια δα­νει­σμού από την ΕΚΤ εξα­κο­λου­θούν να πα­ρα­μέ­νουν ιδιαι­τέ­ρως υψηλά (κοντά στο 10%), όταν η αγο­ρα­στι­κή δύ­να­μη των ερ­γα­ζο­μέ­νων πα­ρα­μέ­νει εξαι­ρε­τι­κά αδύ­να­μη (ελά­χι­στα θα συ­νει­σφέ­ρει η κου­τσου­ρε­μέ­νη αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού αν και όποτε γίνει), όταν το χρέος διευ­ρύ­νε­ται συ­νε­χώς, τότε δεν αρ­κούν οι καλές προ­θέ­σεις του κ. Βα­ρου­φά­κη. Ενί­ο­τε μά­λι­στα, ο δρό­μος για την κό­λα­ση είναι στρω­μέ­νος με τέ­τοιου εί­δους καλές προ­θέ­σεις.

Μο­να­δι­κή λύση απο­δει­κνύ­ε­ται η αμ­φι­σβή­τη­ση, μο­νο­με­ρώς πλέον, του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους. Και λέμε μο­νο­με­ρώς  για έναν επι­πλέ­ον λόγο: πρέ­πει επι­τέ­λους να πα­ρα­δε­χτού­με ότι αυτοί που μέχρι τώρα ονο­μά­ζα­με «εταί­ρους», σε καμιά πε­ρί­πτω­ση δεν αντα­πο­κρί­νο­νται στο συ­γκε­κρι­μέ­νο χα­ρα­κτη­ρι­σμό, αντί­θε­τα είναι οι σκλη­ρό­τε­ροι εκ­πρό­σω­ποι των δα­νει­στών μας και σε καμία πε­ρί­πτω­ση «δεν κά­θο­νται στην ίδια πλευ­ρά του τρα­πε­ζιού» με εμάς.

Ο πρό­ε­δρος της Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας Μάριο Ντρά­γκι, ο οποί­ος ετσι­θε­λι­κά δεν απο­δί­δει χρή­μα­τα που ανή­κουν στην Ελ­λά­δα ευ­θυ­γραμ­μι­σμέ­νος από­λυ­τα με τη στάση και τις εντο­λές του Γιού­ρο­γκρουπ, πριν ανα­λά­βει τη συ­γκε­κρι­μέ­νη θέση, ήταν αντι­πρό­ε­δρος στην Γκόλ­ντμαν  Σακς. Η Γκόλ­ντμαν Σακς είναι αυτή που αγό­ρα­σε στην Ισπα­νία όλες τις δη­μο­τι­κές κα­τοι­κί­ες και που τώρα πραγ­μα­το­ποιεί χι­λιά­δες εξώ­σεις αν­θρώ­πων που έχα­σαν τη δου­λειά τους και δεν μπο­ρούν να πλη­ρώ­σουν τις δό­σεις του ενοι­κί­ου. Στην ίδια ή σε κά­ποια πα­ρό­μοια χρη­μα­τι­στη­ρια­κή εται­ρεία έχουν με­τα­φερ­θεί όλα τα χρέη και τα κόκ­κι­να δά­νεια στην Ελ­λά­δα και τέ­τοια φαι­νό­με­να είναι πι­θα­νόν να δούμε σύ­ντο­μα κι εδώ.

Είναι απο­ρί­ας άξιο λοι­πόν, γιατί ένας δα­νει­στής θα κά­τσει σε ένα τρα­πέ­ζι δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για να συ­ζη­τή­σει «πως θα χάσει μέρος από τα χρή­μα­τα του». Δεν έχει κα­νέ­να απο­λύ­τως πρό­βλη­μα από τη μεριά του να στραγ­γα­λί­σει οι­κο­νο­μι­κά ένα κρά­τος ολό­κλη­ρο μαζί με το λαό του παρά να χάσει έστω και ένα ελά­χι­στο μέρος από αυτά που υπο­τί­θε­ται ότι έχει δα­νεί­σει. Και λέμε υπο­τί­θε­ται γιατί το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος των χρη­μά­των του το έχει πάρει πίσω μέσω των λη­στρι­κών το­κι­σμών.  Όποιος θε­ω­ρεί ότι μπο­ρεί να κάνει δια­πραγ­μά­τευ­ση με αυ­τούς τους «θε­σμούς» και ότι υπάρ­χει «σύ­νε­ση και λο­γι­κή» στον ση­με­ρι­νό ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο κα­πι­τα­λι­σμό, μάλ­λον νυ­χτω­μέ­νος βαθιά είναι.

Δυ­στυ­χώς, κά­ποιοι στα ηγε­τι­κά κλι­μά­κια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που τώρα με­τα­κό­μι­σαν στην κυ­βέρ­νη­ση, δια­κα­τέ­χο­νταν και εξα­κο­λου­θούν να δια­κα­τέ­χο­νται από τέ­τοιου εί­δους αυ­τα­πά­τες. Θε­ω­ρού­σαν, και δεν έχα­ναν ευ­και­ρία να το δια­τυ­πώ­νουν στις κομ­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες, ότι έχου­με να κά­νου­με με «ισό­τι­μους εταί­ρους» και με «λο­γι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες» που όταν τους θέ­σου­με τα προ­βλή­μα­τα στις πραγ­μα­τι­κές τους δια­στά­σεις (πράγ­μα που υπο­τί­θε­ται ότι δεν ήταν σε θέση να κά­νουν οι προη­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις, κατά την αντί­λη­ψη τους), οι «εταί­ροι» θα έχουν ανοι­χτά ώτα και θα συμ­βάλ­λουν «εν­θου­σιω­δώς» στη λύση των προ­βλη­μά­των μας. Οι συ­γκε­κρι­μέ­νοι εξε­πλά­γη­σαν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους απλούς πο­λί­τες με τη σκλη­ρή και εκ­βια­στι­κή στάση των υπεύ­θυ­νων των ευ­ρω­παϊ­κών «θε­σμών» και τώρα προ­σπα­θούν να ξε­πε­ρά­σουν την αρ­χι­κή έκ­πλη­ξη προ­σποιού­με­νοι πως δεν κα­τα­λα­βαί­νουν ότι η στάση των Ευ­ρω­παί­ων απέ­χει πα­ρα­σάγ­γας από τη λο­γι­κή μιας έντι­μης δια­πραγ­μά­τευ­σης, ελ­πί­ζο­ντας στο θαύμα κά­ποιου έντι­μου συμ­βι­βα­σμού και προ­σευ­χό­με­νοι για ένα αίσιο τέλος.

ΥΠΑΡ­ΧΕΙ ΠΡΟ­Ο­ΠΤΙ­ΚΗ;

Οι έλ­λη­νες ερ­γα­ζό­με­νοι, συ­ντα­ξιού­χοι και μι­κρο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες,   σύμ­φω­να με τα τε­λευ­ταία στοι­χεία, επι­βα­ρύν­θη­καν φο­ρο­λο­γι­κά τα τε­λευ­ταία χρό­νια κατά 337%, ένα­ντι μόνο 9% των εύ­πο­ρων συ­μπα­τριω­τών τους. Οι σκλη­ρά χτυ­πη­μέ­νες αυτές τά­ξεις, οι οποί­ες απο­τε­λούν και την πλειο­ψη­φία του κοι­νω­νι­κού συ­νό­λου, ήταν εκεί­νες  που απο­δέ­χτη­καν και αγκά­λια­σαν το ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ισχυ­ρο­ποιώ­ντας την κοι­νω­νι­κή επιρ­ροή του.

Το ίδιο αυτό όμως πρό­γραμ­μα έχει πυ­ρο­δο­τή­σει με­γά­λες προσ­δο­κί­ες όχι μόνο στην Ελ­λά­δα αλλά και την υπό­λοι­πη  Ευ­ρώ­πη. Μια σειρά κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, στην κα­τεύ­θυν­ση της συ­μπα­ρά­στα­σης στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ  για τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις  που είναι σε εξέ­λι­ξη  και που ελ­πί­ζουν ότι θα οδη­γή­σουν στο σπά­σι­μο της λι­τό­τη­τας και στις δικές τους χώρες, έχουν πραγ­μα­το­ποι­η­θεί σε πολ­λές ευ­ρω­παϊ­κές χώρες, ακόμη και στη Γερ­μα­νία. Η Φραν­κφούρ­τη πρό­σφα­τα  συ­ντα­ρά­χτη­κε από τον παλμό των δια­δη­λω­τών και τις συ­γκρού­σεις με την αστυ­νο­μία, κατά τη διάρ­κεια των εγκαι­νί­ων του και­νούρ­γιου κτι­ρί­ου της ΕΚΤ που στοί­χη­σε 1,3 δις ευρώ(!).

Αντιευ­ρω­παϊ­κά κόμ­μα­τα από τα αρι­στε­ρά και δυ­στυ­χώς και από τα δεξιά ανα­πτύσ­σο­νται τα­χύ­τα­τα σε όλες τις ευ­ρω­παϊ­κές χώρες,  δεί­χνο­ντας σαν κύριο εχθρό την ση­με­ρι­νή ΕΕ και απαι­τώ­ντας από αυτή δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές. Η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή που έχει επι­βάλ­λει, τί­θε­νται πλέον σε σο­βα­ρή αμ­φι­σβή­τη­ση.

Σε αυτές τις συν­θή­κες, έχει πε­ρι­θώ­ρια ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για μια υπο­χώ­ρη­ση από τις βα­σι­κές δια­κη­ρύ­ξεις του και τις ρι­ζο­σπα­στι­κές θέ­σεις που τον ανέ­δει­ξαν ή ακόμα για κά­ποιο συμ­βι­βα­σμό, έστω και  αξιο­πρε­πή, με τα όρ­γα­να των δα­νει­στών; Ούτε κατά διά­νοια! Θα ήταν σαν να αυ­το­κτο­νεί ως πο­λι­τι­κή οντό­τη­τα. Όλη η αίγλη, η υπο­στή­ρι­ξη και ο θαυ­μα­σμός που έχει κερ­δί­σει εθνι­κά και πα­νευ­ρω­παϊ­κά, θα γκρε­μι­στούν σαν χάρ­τι­νος πύρ­γος. Αν δεν επι­θυ­μεί τα πα­ρα­πά­νω, η μόνη εναλ­λα­κτι­κή λύση είναι να μην απο­φύ­γει τη ρήξη με το ευ­ρω­παϊ­κό κα­τε­στη­μέ­νο μέ­χρις ότου υπάρ­ξει συμ­φω­νία σε συ­γκε­κρι­μέ­να ζη­τή­μα­τα, πράγ­μα εκ πρώ­της όψης ακα­τόρ­θω­το.

Το ερώ­τη­μα που ευ­λό­γως πλα­νά­ται τώρα στον αέρα είναι ως που  επι­τρέ­πουν οι δυ­να­τό­τη­τες της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης να τρα­βή­ξει το σχοι­νί; Είναι τε­λι­κά  ανα­πό­φευ­κτο αυτό που επαγ­γέλ­λο­νται κά­ποιοι, ότι δη­λα­δή η Ελ­λά­δα, μέσα από αυτή τη σύ­γκρου­ση, θα οδη­γη­θεί σε ένα Grexit στο οποίο θα επα­λη­θευ­τούν οι προ­φη­τεί­ες ότι θα κα­ταρ­ρεύ­σει τε­λεί­ως η οι­κο­νο­μία της, ότι δεν θα υπάρ­χουν λεφτά για συ­ντά­ξεις, δου­λειές, με­τρη­τά στα ΑΤΜ, θα προ­κλη­θεί δη­λα­δή ένα ανε­πα­νόρ­θω­το χάος;

Ας θέ­σου­με όμως και αντί­στρο­φα το ερώ­τη­μα: Ως πότε η Ελ­λά­δα θα μπο­ρεί να δα­νεί­ζε­ται με τους όρους που της έχουν επι­βλη­θεί, πόσες θυ­σί­ες μπο­ρούν ακόμη να κά­νουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι για ένα χρέος που αντί να μειώ­νε­ται διευ­ρύ­νε­ται συ­νε­χώς, πόσο ακόμη μπο­ρεί να είναι υπο­τε­λής και να της υπα­γο­ρεύ­ουν την πο­λι­τι­κή της οι απρό­σω­πες δυ­νά­μεις της «αγο­ράς» στη βάση των συμ­φε­ρό­ντων τους; Και το κυ­ριό­τε­ρο, ως που μπο­ρεί να φτά­σει αυτός ο φαύ­λος κύ­κλος της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πα­ρά­νοιας που σπρώ­χνει εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους στην εξα­θλί­ω­ση, τον υπο­σι­τι­σμό και τε­λι­κά το θά­να­το; Η προ­ερ­χό­με­νη από την κρίση οι­κο­νο­μι­κή ασφυ­ξία του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος το οδη­γεί στα­δια­κά τώρα πλέον και στο άνοιγ­μα πο­λε­μι­κών με­τώ­πων που μόνο με μια τε­ρά­στια κα­τα­στρο­φή έμ­ψυ­χου και άψυ­χου υλι­κού μπο­ρούν να κλεί­σουν.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μόνο με μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες και ρή­ξεις μπο­ρεί να δια­σω­θεί και να μην απο­λέ­σει εντε­λώς την πο­λι­τι­κή του ταυ­τό­τη­τα. Ρή­ξεις δεν ση­μαί­νει απα­ραί­τη­τα στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες ένα ολο­κλη­ρω­τι­κό Grexit και επι­στρο­φή στη δραχ­μή. Υπάρ­χουν εν­διά­με­σες κα­τα­στά­σεις, ένα άλλο νό­μι­σμα ή ένα υπο­τι­μη­μέ­νο ευρώ. Όμως ακόμη κι ένα ολο­κλη­ρω­τι­κό Grexit, θα είναι μεν μια δύ­σκο­λη κα­τά­στα­ση, δεν θα είναι όμως και το τέλος του κό­σμου. Πι­θα­νά να είναι και η αρχή ενός νέου κύ­κλου ανά­πτυ­ξης, χωρίς τη θηλιά των αυ­στη­ρών κα­νο­νι­σμών της ευ­ρω­ζώ­νης.

Ένα είναι σί­γου­ρο: ο λαός μπού­χτι­σε να κάνει θυ­σί­ες για την «πάση θυσία πα­ρα­μο­νή στο ευρώ» και να δέ­χε­ται από πάνω τους εξευ­τε­λι­στι­κούς όρους που επι­βάλ­λουν οι δα­νει­στές. Δεν είναι πρό­θυ­μος να ανε­χτεί άλλη προ­σβο­λή της αξιο­πρέ­πειας του, είναι δια­τε­θει­μέ­νος όμως, και το έχει απο­δεί­ξει στο πα­ρελ­θόν,  να κάνει κάθε εί­δους θυσία αν αντι­λη­φθεί ότι γί­νε­ται προ­σπά­θεια για την εξά­λει­ψη των πο­λι­τι­κών της λι­τό­τη­τας και του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ περ­νά­ει το δυ­σκο­λό­τε­ρο τεστ της πο­λι­τι­κής του ύπαρ­ξης. Αν τώρα λι­πο­ψυ­χή­σει και κάνει πίσω, είναι χα­μέ­νος από χέρι, βα­δί­ζει ανα­πό­φευ­κτα προς την πο­λι­τι­κή  εξα­φά­νι­ση. Οι χώροι της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και της κε­ντρο­δε­ξιάς έχουν κα­λυ­φθεί προ πολ­λού, δεν υπάρ­χει πο­λι­τι­κό έδα­φος γι αυτόν. Είναι «κα­τα­δι­κα­σμέ­νος»  λοι­πόν να ακο­λου­θή­σει την  αρι­στε­ρή κα­τεύ­θυν­ση της ρήξης και της μο­νο­με­ρούς δια­γρα­φής του χρέ­ους, αν επι­θυ­μεί την πο­λι­τι­κή του επι­βί­ω­ση.