Η κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ», το κόμμα και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖA

Η «σκληρή αντιπολίτευση» θυλάκων της πραγματικής εξουσίας –με εμβληματικές τις προκλήσεις στελεχών της οικονομικής και δικαστικής γραφειοκρατίας, αλλά και μια πρώτη προειδοποίηση από τα ΟΥΚ στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου – υπενθυμίζουν σε όλους, αλλά και κυρίως στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τη σημασία της συνεδριακής-ιδρυτικής απόφασης του ΣΥΡΙΖΑ που έβλεπε την κυβέρνηση της Αριστεράς όχι ως «τελικό σταθμό» (όπου αναλαμβάνεται το καθήκον «σωτηρίας της χώρας») αλλά, αντίθετα, ως «μεταβατικό σταθμό» μέσα στη συνέχεια της πορείας προς τη γενικότερη σοσιαλιστική απελευθέρωση. 

Η όχι τόσο ισχυρή (τουλάχιστον όσο νομίζουν πολλοί) θέση της κυβέρνησης «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» παρουσιάζεται ασθενέστερη αν ιδωθεί μέσα στον διεθνή συσχετισμό δύναμης. Ο ασύστολος εκβιασμός των δανειστών, μέσω των ευρωπαϊκών «θεσμών» και του ΔΝΤ, επιχειρεί να οδηγήσει την κυβέρνηση στο δίλημμα: άμεση υποταγή ή γρήγορη κατάρρευση. Παραφράζοντας μια διάσημη φράση των πρωταγωνιστών της εποχής της ρωσικής επανάστασης, θα μπορούσαμε και σήμερα να εκτιμήσουμε: χωρίς μια νέα πολιτική ανατροπή στην Ευρώπη (στην Ισπανία; στην Ιρλανδία;), χωρίς το ξέσπασμα μιας πολιτικής αντεπίθεσης του κινήματος και της Αριστεράς στη Γαλλία ή την Ιταλία, θα χαθούμε... Η διαπίστωση αυτή δημιουργεί πρόσθετες υποχρεώσεις στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και στην ηγεσία του. Η πολιτική μας οφείλει να διατηρεί «ζεστό» το κάλεσμα για πανευρωπαϊκό ξεσηκωμό για την ανατροπή της λιτότητας. 

Η συνειδητοποίηση αυτών των δυσκολιών, που θα πρέπει να μεταφραστεί σε συγκεκριμένη μαζική πολιτική, δεν ξετυλίγεται μέσα σε συνθήκες της δικής μας επιλογής. Η υποχώρηση του μεγάλου ανατρεπτικού κινήματος του 2010-12 (που εν πολλοίς δημιούργησε τον μαζικό και εκλογικά νικηφόρο ΣΥΡΙΖΑ) έχει δημιουργήσει τις συνθήκες της «ανάθεσης», της προσωρινής αναμονής για να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα του «εκλογικού δρόμου». Όμως αυτή η αναμονή περιορίζει τις πολιτικές δυνατότητές μας, η απουσία της άμεσης παρέμβασης του κόσμου στις εξελίξεις δημιουργεί ευκαιρίες στους ντόπιους και διεθνείς αντιπάλους μας. Η όποια τακτική αντοχής μας μέσα στις προφανώς δύσκολες συνθήκες προϋποθέτει την αναζήτηση πρωτοβουλιών που θα ξαναβάλουν τον κόσμο στο προσκήνιο. 

Λογοδοσία

Η εκτίμηση αυτή οδηγεί κατευθείαν στον κρίσιμο ρόλο του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης η συζήτηση για το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ φωτίζεται με αρνητικό χρώμα: το κόμμα ως «βαρίδι», που εμποδίζει την ηγεσία να κάνει τις τολμηρές προσαρμογές (στις επιθυμίες των δανειστών και των αγορών), το κόμμα ως φωλιά «κολλημένων»-μαρξιστών, που δεν επιτρέπουν στα «φωτισμένα» στελέχη της κυβέρνησης και του κράτους να κάνουν τα αναγκαία «ανοίγματα» (π.χ. στο Ποτάμι) και να οδηγήσουν με ασφάλεια τη χώρα στα ήρεμα νερά της Κεντροαριστεράς, των συναινέσεων, της προόδου και της οριστικής παραμονής στο ευρώ.  

Το κόμμα παίζει, πράγματι, έναν σημαντικό «αμυντικό» ρόλο. Μέσα στις συνθήκες των τεράστιων εσωτερικών και διεθνών πιέσεων, είναι αναντικατάστατος παράγοντας προκειμένου η κυβέρνηση να κρατηθεί σε επαφή με το αρχικό πολιτικό σχέδιο και πρόγραμμα. Ακριβώς γι’ αυτό η λογοδοσία προς τη βάση και τις Οργανώσεις Μελών πρέπει να διαφυλαχτεί και να ενισχυθεί αποφασιστικά. 

Επιθετικά 

Όμως αυτός ο αμυντικός ρόλος δεν είναι αρκετός. Οι Οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να πάρουν επιθετικά πρωτοβουλίες που, επιχειρώντας να κινητοποιήσουν τον κόσμο, θα πιέζουν πολιτικά τους αντιπάλους όλων μας, δηλαδή τους μεγάλους και επικίνδυνους αντιπάλους της κυβέρνησης. Πρωτοβουλίες που θα διεκδικούν ριζοσπαστικές αλλαγές και κοινωνικές κατακτήσεις με βάση, αρχικά, τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ΔΕΘ, αλλά και συνολικότερα με βάση το συνεδριακό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Για παράδειγμα, οι δυνατότητες της κυβέρνησης να αντισταθεί στις εσωτερικές και διεθνείς πιέσεις για ιδιωτικοποιήσεις, θα εξαρτηθούν άμεσα από το να συνεχίσει ένας ολόκληρος κόσμος να δρα ενάντια στο ΤΑΙΠΕΔ, για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων και αγαθών, για να σταματήσει το έγκλημα στις Σκουριές κ.ο.κ. Οι δυνατότητες της κυβέρνησης να αντισταθεί στην ισοπέδωση της δημόσιας υγείας θα εξαρτηθούν άμεσα από το εάν και κατά πόσο οι Οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα μπουν μπροστά στο χορό των κινητοποιήσεων, των απαιτήσεων, των ελπίδων των εργαζομένων στην Υγεία, αλλά και της κοινωνικής πλειοψηφίας που χρησιμοποιεί και χρειάζεται τα δημόσια νοσοκομεία. Αυτά ασφαλώς θα πρέπει να γίνουν συντεταγμένα, με πολιτική τακτική, με πρόγραμμα, αλλά επίσης πρέπει να γίνουν αποφασιστικά και γρήγορα. Γιατί ο χρόνος δουλεύει, πλέον, για τους απέναντι. 

Μονόδρομος

Η επιμονή στο ριζοσπαστικό-αριστερό πρόγραμμα, η επιμονή στη διεκδίκηση του κόσμου, η επιμονή στην κοινωνική κινητοποίηση, είναι μονόδρομος για το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα είναι ο μοναδικός δρόμος και για την υπεράσπιση της κυβέρνησης που βρίσκεται υπό την απειλή της Σκύλλας και της Χάρυβδης, του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου. 

Τα ΜΜΕ υποδεικνύουν με απέχθεια την ύπαρξη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μιας μαρξιστικής-ριζοσπαστικής πτέρυγας και ζητούν τον εξοβελισμό της, ως προϋπόθεση για να αναγνωρίσουν την κυβέρνηση ως «εξημερωμένη». Η «πτέρυγα» αυτή είναι πραγματική και πλατύτερη από ό,τι μετρούν οι πάσης φύσεως «αναλυτές». Μέχρι σήμερα απέδειξε πολλές φορές, πέρα από τα φυσιολογικά για ένα μαζικό κόμμα ενδο-τασικά επεισόδια, ότι είναι πολύτιμος και αναντικατάστατος παράγοντας της πολιτικής δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ. Όλος αυτός ο κόσμος, που σε μεγάλο βαθμό είναι μη καταγραμμένος σε «τάσεις», αναλαμβάνοντας σήμερα την αγωνιστική ενεργοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση το αριστερό-ριζοσπαστικό πρόγραμμα, είναι η δύναμη που μπορεί να ανοίξει τον αναγκαίο δρόμο. Το δρόμο της μεταβατικής πολιτικής που, ξεκινώντας από τη διεκδίκηση όσων προεκλογικά υποσχεθήκαμε, θα επιμένει στον γενικότερο στόχο της ανατροπής.