Με αφορμή την κατάληψη στην πρυτανεία

- Το πρώτο πρόβλημα ήταν η αίσθηση που είχε ένα μεγάλο τμήμα των εν δυνάμει αλληλέγγυων ότι η απεργία πείνας ήταν σε λάθος χρονικά στιγμή. Η κυβέρνηση είχε καταθέσει νομοσχέδιο που στην πραγματικότητα έλυνε τα περισσότερα (αν όχι όλα) από τα αιτήματα των απεργών. Σε κάθε περίπτωση, υπήρχε μια κυβέρνηση που ήταν διατεθειμένη να αλλάξει πολλά πράγματα στο «σωφρονιστικό» σύστημα της χώρας.

- Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα ήταν ότι η απεργία πείνας είχε εξαιρετικά μικρή απήχηση στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα οι μόνοι που ενδιαφέρθηκαν ήταν ο αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος -και αυτός όχι στο σύνολό του και σε καμιά περίπτωση μαζικά και ενεργητικά. Επιπλέον, το μεγαλύτερο ακροατήριο των εν δυνάμει αλληλέγυων ήταν (και είναι) εντός του ΣΥΡΙΖΑ, το κομμάτι των μελών και στελεχών του που σταθερά τα τελευταία χρόνια δείχνει ευαισθησία σε θέματα δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η υπόλοιπη αριστερά (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είτε ήταν (και είναι) εχθρική είτε απλά αδιάφορη και υποτονική. 

- Στους αλληλέγγυους του αναρχικού και αντιεξουσιαστκού χώρου που ασχολήθηκαν με το ζήτημα ενεργά «κόλλησε» ένα κομμάτι νεαρών που αυτοαποκαλούνται «αναρχικοί» που δεν έχει καμιά εμπειρία και αίσθηση πολιτικής και κοινωνικής δράσης. Ζητήματα όπως προσπάθεια απεύθυνσης σε μαζικά ακροατήρια ή προσπάθεια να δημιουργηθούν πολιτικές συμμαχίες αποτελούν terra incognita για αυτό το κομμάτι. Χειρότερα: θεωρούν ότι «πολιτική δράση» είναι η σε κάθε περίπτωση σύγκρουση με την αστυνομία, το κάψιμο κάδων απορριμμάτων και ΙΧ (κατά προτίμηση στην Στουρνάρη). Το αποτέλεσμα ήταν πράξεις καθαρού βανδαλισμού και πλιάτσικου που στιγμάτιζαν συνολικά την όποια προσπάθεια απεύθυνσης σε κάπως ευρύτερα ακροατήρια. 

- Ακόμα όμως και το «σοβαρό» κομμάτι που ασχολήθηκε με το θέμα έκανε σημαντικά λάθη. Καταλήψεις έγιναν χωρίς να γίνει καμιά προσπάθεια σύνδεσης με τους υπό κατάληψη χώρους. Είτε με τους φοιτητές (Πανεπιστήμιο) είτε με τους εργαζόμενους (Στο κόκκινο 105,5). Αντίθετα, εξ αρχής δόθηκε η εντύπωση ότι όλοι αυτοί είναι «ξεπουλημένοι», «αντίπαλοι». Οι καταλήψεις συνεχίζονταν επί μακρόν χρονικά ενώ ήταν εμφανές στους πάντες ότι αφορούσαν μερικές δεκάδες ανθρώπους στην καλύτερη περίπτωση. 

- Ενώ η φυσιολογική απεύθυνση για στοιχειώδη μαζικότητα θα ήταν σε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ (όχι φυσικά μοναδικά και μονοδιάστατα) έγινε κάθε δυνατή προσπάθεια αποξένωσης από αυτά. Συνθήματα όπως «μπάτσοι, tv, αριστεροί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί» και δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και αποξενώνουν. Είναι σαφές (κυριολεκτικά στους πάντες!) ότι οι καταλήψεις όχι απλά δεν θα γινόντουσαν με άλλη κυβέρνηση, αλλά ούτε καν θα περνούσαν από το μυαλό όσων τις πραγματοποίησαν. Καλώς ή κακώς (καλώς για τους εχέφρονες) αυτή η κυβέρνηση δεν είναι «μια από τα ίδια». Είναι κάτι διαφορετικό. Πολύ περισσότερο, τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αποδεδειγμένα έχουν αγωνιστεί για τα δημοκρατικά δικαιώματα και που είναι ο φυσικός σύμμαχος σε τέτοια ζητήματα. Η αποξένωση αυτή σήμαινε ότι οι αλληλέγγυοι στους απεργούς πείνας θα έμεναν μια χούφτα άνθρωποι. Όπως και έμειναν… 

- Η επέμβαση της αστυνομίας στο ΕΚΠΑ ήταν το επιστέγασμα όλων των παραπάνω. Κατ’ αρχήν είναι μια πολλή κακή εξέλιξη για όλους. Για πρώτη φορά ξεκάθαρα νομιμοποιεί την επέμβαση της αστυνομίας σε πανεπιστημιακούς χώρους. Η επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου πάει στις καλένδες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα τεράστιο πρόβλημα και ονομάζεται Γιάννης Πανούσης… 

Ωστόσο… η επέμβαση αυτή στέλνει και ένα ξεκάθαρο μήνυμα: οι ακτιβιστικές δράσεις που είναι ξεκομμένες από την κοινωνία αποτελούν εύκολη υπόθεση για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ενώ για τις κυβερνήσεις δεν προκύπτει κανενός είδους πολιτικό κόστος. Η τελική εικόνα θλιβερή: «όλοι-όλοι 14 άτομα». Η πορεία συμπαράστασης με το ζόρι μάζεψε 300 άτομα… 

Τι μπορεί να γίνει; Μα… τα στοιχειώδη: 

- Επανασχεδιασμός της στρατηγικής και προσπάθεια για κοινωνική απεύθυνση.

- Πολιτικές συμμαχίες πέραν από τον εξαιρετικά στενό κύκλο «όσων συμφωνούν απολύτως μαζί μας». 

- Απομόνωση των μπάχαλων. 

Φοβάμαι όμως ότι αυτά περισσότερο λέγονται παρά γίνονται…