Πρώτος στόχος, η αντιστροφή της στασιμότητας στα πανεπιστήμια

Έναν μήνα πριν από τις φοιτητικές εκλογές και η κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια δείχνει πιο στάσιμη από ποτέ. Η αλλαγή του κεντρικοπολιτικού σκηνικού μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη φαίνεται πως έχει προκαλέσει αμηχανία, αναμονή και φοβία στη λήψη πρωτοβουλιών στη φοιτητική Αριστερά, ενώ ο κόσμος σε γενικές γραμμές παραμένει αδιάφορος ως προς τα πολιτικά τεκταινόμενα στις σχολές. 

Υποτίμηση της πολιτικής 
Κάποια από τα βασικά προβλήματα που εισήγαγε στα πανεπιστήμια η πολιτική των μνημονίων ήταν η αποπολιτικοποίηση των φοιτητικών συλλόγων, η απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού και η άμεση καταστολή των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Εν ολίγοις επιβλήθηκε μια φίμωση του αριστερού ριζοσπαστικού λόγου στα πανεπιστήμια, δίχως να υπάρχουν οι απαραίτητοι όροι οργάνωσης της αντεπίθεσης των από κάτω. Αυτό φάνηκε όλο το προηγούμενο διάστημα (από το Σεπτέμβρη έως τα Χριστούγεννα), που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου σε συνεργασία με τις πρυτανικές Αρχές και την αστυνομία επιδόθηκε σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο αυταρχισμού δίχως να υπάρξει μια συνολική μαζική απάντηση του φοιτητικού κόσμου. Η ίδια υποτίμηση της πολιτικής ενασχόλησης και εμπλοκής υπάρχει και σήμερα στη νεολαία. Εφόσον, προς το παρόν, η Αριστερά δεν υιοθετεί μια συγκρουσιακή λογική και περιορίζεται στο να περιμένει τις δεσμεύσεις της 20ής Φλεβάρη, ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται κάποια πολιτική τομή, ούτε βλέπει επαρκώς κάποια υλική αποτύπωσή της. Αυτό έχει ως συνέπεια η συζήτηση να γυρίζει πολύ πίσω. Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, αντί να διαμορφώνονται κατάλληλοι όροι ώστε να ανοιχτούν πεδία πάλης, να στηθούν μέτωπα και να παρθούν πρωτοβουλίες προκειμένου να ξανακερδηθούν τα χαμένα και όχι μόνο, η κατάσταση δείχνει πολύ πιο ήρεμη και στατική.

Διεκδίκηση
Είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη ο κόσμος να ξαναβγεί στο δρόμο και να επαναδιεκδικήσει το δικαίωμά του στη μέριμνα και τις φοιτητικές παροχές, την επανακατοχύρωση του ασύλου, την επαναφορά της δημοκρατίας στα πανεπιστήμια και την παρουσία του στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Το κίνημα πρέπει να εκμεταλλευτεί τη δυνατότητα να διεκδικήσει συνολικά ένα πραγματικά διαφορετικό δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με όρους αναμονής από τα πάνω ή με διάθεση συνδιαλλαγής πάνω στα αυτονόητα. Πρέπει να απαιτηθεί εδώ και τώρα να καταργηθούν όλοι οι νόμοι που το προηγούμενο διάστημα πήγαν να προσαρμόσουν το πανεπιστήμιο στις ανάγκες της αγοράς οδηγώντας στην υποβάθμιση και υποτίμησή του. Όμως τα παραπάνω δεν μπορούν να γίνουν αυτόματα από έναν κόσμο που έμαθε στο «απολιτίκ». Χρειάζεται η πολιτική βούληση της φοιτητικής Αριστεράς να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος της δεξιάς αντίδρασης υπό το κάλυμμα του «ανεξάρτητου φοιτητή». Σε αρκετές σχολές εμφανίσθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα ομάδες «ανεξάρτητων φοιτητών» που με το πρόσχημα της ανεπάρκειας των υπόλοιπων φοιτητικών δυνάμεων μπήκαν στις συνελεύσεις, διεκδίκησαν κόσμο από την Αριστερά, αποπροσανατόλισαν συνολικά τη συζήτηση στους συλλόγους, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις επιχείρησαν στην πράξη να σπάσουν αποφασισμένες καταλήψεις. Πρόκειται για ομάδες, προσηλωμένες στον ατομικό δρόμο και τον καριερισμό, που επιδιώκουν να βάλουν ένα «αγανακτισμένο φρένο» στο κίνημα και στην Αριστερά.

Τι να κάνει η ΑΡΕΝ 
Διαφαίνεται, λοιπόν, πως πέραν των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που είναι ένας διακριτός αντίπαλος και φανερός υπηρέτης των πιο νεοφιλελεύθερων πολιτικών εις βάρος του δημόσιου πανεπιστημίου, άλλος ένας αόρατος αντίπαλος που αναδεικνύεται είναι αυτός των ανεξάρτητων φοιτητών που σε αρκετές σχολές σκέφτονται να κατέβουν στις εκλογές. Για παράδειγμα, στη Νομική της Αθήνας ακούγεται ότι η συγκεκριμένη ομάδα, που κατάφερε να σπάσει το σερί των αγωνιστικών αποφάσεων του συλλόγου το φθινόπωρο (πράγμα που ούτε η ΔΑΠ δεν κατόρθωσε), ενδέχεται να έχει δικό της ψηφοδέλτιο στις 13 Μάη. Αυτό δημιουργεί νέα καθήκοντα στην ΑΡΕΝ αλλά και συνολικά στη φοιτητική Αριστερά. Το στοίχημα της αναζωογόνησης των γενικών συνελεύσεων και της επαναφοράς της κεντρικοπολιτικής συζήτησης στα αμφιθέατρα είναι κρισιμότατο. Η ΑΡΕΝ πρέπει να έχει μια συνολική τοποθέτηση ως προς τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, καθώς οι προεκτάσεις τους φτάνουν σε επιμέρους κοινωνικούς χώρους όπως είναι τα πανεπιστήμια. Τον φοιτητοκεντρισμό απολίτικων μορφωμάτων μπορεί να τον αντιπαλέψει μόνο το άνοιγμα μιας συνολικής πολιτικής κουβέντας σχετικά με το τι γίνεται στην κοινωνία και στο πανεπιστήμιο. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να επιδιώκεται η σύμπλευση και η ενότητα στη δράση της Αριστεράς, ως αναγκαίο στοιχείο συσπείρωσης του κόσμου σε αγωνιστική τροχιά και διεκδίκησης της ηγεμονίας σε επίπεδο διαλόγου.
Στο δρόμο προς τις φοιτητικές εκλογές, η ΑΡΕΝ καλείται να μην κρυφτεί, ούτε να περιμένει την κυβέρνηση, αλλά να τοποθετηθεί ξεκάθαρα σε όλα τα κεντρικά και φοιτητικά επίδικα, επανακαθορίζοντας ουσιαστικά το ρόλο της στο κίνημα και στη φοιτητική Αριστερά. Καλείται να αντιπαλέψει κάθε φανερό ή κρυφό δεξιό σχηματισμό συνδέοντας τα αιτήματα των φοιτητών με τα αιτήματα της κοινωνίας. Καλείται να μη διστάσει και να συμβάλει ώστε «να τα πάρουμε όλα πίσω».