Λαϊκός Κινηματικός Δημοκρατισμός

Κοι­νοί ιστο­ρι­κοί τόποι των κοι­νω­νι­κών αλ­λα­γών

          Όλα τα μέχρι σή­με­ρα εγ­χει­ρή­μα­τα κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού που προ­ώ­θη­σαν οι λαϊ­κές τά­ξεις και το αρι­στε­ρό κί­νη­μα τα τε­λευ­ταία 150 χρό­νια, χα­ρα­κτη­ρί­σθη­καν από τρεις θε­με­λιώ­δεις πα­ρα­μέ­τρους :

1)Από τη μια πλευ­ρά η λαϊκή στρο­φή προς τα αρι­στε­ρά προ­έ­κυ­πτε ως προ­ϊ­όν ακραί­ων κοι­νω­νι­κών, οι­κο­νο­μι­κών και εθνι­κών κα­τα­στά­σε­ων, όπου σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση ο μόνος δρό­μος «κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας» το­πο­θε­τού­νταν στα αρι­στε­ρά. Σε όλες τις άλλες πε­ρι­πτώ­σεις, όπου δια­σφα­λί­ζο­νταν μια ορι­σμέ­νη εντα­τι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη, με την δυ­να­τό­τη­τα δια­σφά­λι­σης ορι­σμέ­νων ανα­δια­νε­μη­τι­κών λει­τουρ­γιών προς όφε­λος της ερ­γα­τι­κής τάξης, όπως ιδιαί­τε­ρα συ­νέ­βη στις με­τα­πο­λε­μι­κές δε­κα­ε­τί­ες του 20ου αιώνα, ο κό­σμος της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας προ­σχω­ρού­σε στη με­γά­λη του πλειο­νό­τη­τα στην σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή του εκ­προ­σώ­πη­ση. Η Αρι­στε­ρά στά­θη­κε πά­ντο­τε το πεδίο της «έσχα­της κα­τα­φυ­γής».

          Αυτό συ­νέ­βη με την Πα­ρι­σι­νή Κομ­μού­να κάτω από την πρω­σι­κή απει­λή στρα­τιω­τι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, αυτό στην πε­ρί­πτω­ση της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης με τα απο­τε­λέ­σμα­τα μα­ζι­κής εξα­θλί­ω­σης των λαϊ­κών τά­ξε­ων από τις συ­νέ­πειες του Α’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, το ίδιο ανα­πα­ρά­χθη­κε στην ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση της δε­κα­ε­τί­ας του 1940 με την γε­νι­κευ­μέ­νη φα­σι­στι­κή γε­νο­κτο­νία και κα­τα­στρο­φή, αντί­στοι­χα με την κα­θο­λι­κή κοι­νω­νι­κή ανέ­χεια στην πε­ρί­πτω­ση της Χιλής, για να πά­ρου­με ορι­σμέ­να μόνον χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα, με­τα­ξύ πολ­λών άλλων. Όχι βέ­βαια πως η λαϊκή εξα­θλί­ω­ση αντι­προ­σω­πεύ­ει την ανα­γκαία συν­θή­κη για την στρο­φή προς τα αρι­στε­ρά, ωστό­σο οι έκτα­κτες συν­θή­κες στις οποί­ες εμ­φά­νι­σε μια ακραία επι­δεί­νω­ση, με την κρίση νο­μι­μο­ποί­η­σης των αντί­πα­λων αστι­κών δυ­νά­με­ων, δια­δρα­μά­τι­σε κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο.

          2)Από την άλλη πλευ­ρά, όλα αυτά τα εγ­χει­ρή­μα­τα προ­έ­κυ­ψαν όταν ταυ­τό­χρο­να με τις έκτα­κτες κοι­νω­νι­κές, οι­κο­νο­μι­κές και εθνι­κές συν­θή­κες, ανα­δει­κνύ­ο­νταν μια κα­τα­φα­νής ανε­πάρ­κεια των κυ­ρί­αρ­χων αστι­κών­δυ­νά­με­ων να δια­χει­ρι­στούν τα πράγ­μα­τα, κατά έναν τρόπο που να πα­ρέ­χει στοι­χειώ­δεις έστω όρους ικα­νο­ποί­η­σης των πιο βα­σι­κών λαϊ­κών ανα­γκών. Ο εθνο­προ­δο­τι­κός ρόλος των στρα­τευ­μά­των του Θιέρ­σου, η πο­λε­μι­κή κα­τα­στρο­φή της τσα­ρι­κής εξου­σί­ας, η φυγή των αστι­κών εκ­προ­σώ­πων από τον ελ­λη­νι­κό χώρο μετά την γερ­μα­νι­κή επι­βο­λή κλπ. δη­μιουρ­γού­σαν μια απώ­λεια νο­μι­μο­ποί­η­σης (ικα­νό­τη­τας δη­λα­δή δια­σφά­λι­σης της συ­νο­λι­κής κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής), ένα ευρύ «κενό εξου­σί­ας» το οποίο και διεκ­δι­κού­σαν να κα­λύ­ψουν οι αρι­στε­ρές λαϊ­κές δυ­νά­μεις.

          Οι έκτα­κτες άρα ιστο­ρι­κές συν­θή­κες μαζί με τον κλο­νι­σμό της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, λει­τουρ­γού­σαν στην κα­τεύ­θυν­ση με­τα­σχη­μα­τι­σμού των λαϊ­κών συ­νει­δή­σε­ων, που ανα­ζη­τού­σαν την «σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση» διέ­ξο­δο προς τα αρι­στε­ρά. Βε­βαί­ως αυτό δεν σή­μαι­νε ποτέ την αυ­τό­μα­τη προ­σχώ­ρη­ση του ερ­γα­ζό­με­νου λαού στην σο­σια­λι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία και στην υιο­θέ­τη­ση επα­να­στα­τι­κών στό­χων κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού. Κυ­ρί­ως λει­τουρ­γού­σε η επι­δί­ω­ξη της επι­ζή­τη­σης της «κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας», η οποία προ­φα­νώς και για να πραγ­μα­τω­θεί έφερ­νε στην επι­φά­νεια ρι­ζο­σπα­στι­κές προ­γραμ­μα­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις, και απαι­τού­σε έναν εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο και σύν­θε­το ρόλο από τα πο­λι­τι­κά υπο­κεί­με­να που ηγε­μό­νευαν σ’ αυτές τις αρι­στε­ρές με­τα­το­πί­σεις, σε μια δια­δι­κα­σί­ας αλ­λη­λο­τρο­φο­δό­τη­σης κί­νη­σης των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων και επι­στη­μο­νι­κού σο­σια­λι­σμού.

          3)Τέλος, όλα αυτά τα εγ­χει­ρή­μα­τα, πα­ρό­λο που είχαν βα­θειά δη­μο­κρα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, αντι­με­τώ­πι­σαν ευθύς εξαρ­χής και στη συ­νέ­χεια της εξέ­λι­ξής τους την αντι­δη­μο­κρα­τι­κή στρα­τιω­τι­κή και πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κή κα­τα­στο­λή από την πλευ­ρά των αστι­κών δυ­νά­με­ων : Εκα­τόμ­βη νε­κρών κομ­μου­νά­ρων στο Πα­ρί­σι, ανη­λε­ής επί­θε­ση των «λευ­κών» μετά την εκ­δή­λω­ση της ρω­σι­κής επα­νά­στα­σης, ωμή και ισχυ­ρή πα­ρέμ­βα­ση του βρε­τα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στα Δε­κεμ­βρια­νά της Αθή­νας, αι­μα­τη­ρό φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα στη Χιλή υπό την κα­θο­δή­γη­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού κλπ. Η λει­τουρ­γία και αυτής ακόμη της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας ανά­γε­ται σε μεί­ζον εμπό­διο για την επα­να­φο­ρά της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, και γι’ αυτό οδη­γεί­ται στην χωρίς δια­με­σο­λα­βή­σεις κα­τάρ­γη­σή της.

          Καί­ριος άρα αντί­πα­λος της αστι­κής τάξης και των συμ­μά­χων προς αυτήν μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων δεν είναι μόνον οι κοι­νω­νι­κές αλ­λα­γές που ευαγ­γε­λί­ζο­νται τα κυ­ρί­αρ­χα σ’ αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις αρι­στε­ρά κι­νή­μα­τα, αλλά και ταυ­τό­χρο­να αυτή η ίδια η λει­τουρ­γία της δη­μο­κρα­τί­ας, που σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση προ­σλαμ­βά­νει μά­λι­στα λαϊκά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Κατά συ­νέ­πεια ο κοι­νω­νι­κός κι­νη­μα­τι­σμός σε σύν­δε­ση με τον λαϊκό δη­μο­κρα­τι­σμό, αντι­προ­σω­πεύ­ουν το ισχυ­ρό­τε­ρο όπλο για την δια­φύ­λα­ξη της πο­ρεί­ας πραγ­μά­τω­σης ενός εγ­χει­ρή­μα­τος κοι­νω­νι­κής αλ­λα­γής, όσο με­τριο­πα­θές και αν είναι αυτό, ακόμη και αν δεν απει­λεί παρά κατά τρόπο έμ­με­σο τα οι­κο­νο­μι­κά θε­μέ­λια του αστι­κού κα­θε­στώ­τος.

Η υπε­ρά­σπι­ση του δη­μο­κρα­τι­σμού της λαϊ­κής εντο­λής

          Και οι τρεις αυτές ιστο­ρι­κές δια­στά­σεις ενυ­πάρ­χουν στο ση­με­ρι­νό κυ­βερ­νη­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ :

          Η εκτε­τα­μέ­νη εξα­θλί­ω­ση ευ­ρέ­ων λαϊ­κών κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των με την πα­ράλ­λη­λη πα­ρα­γω­γι­κή κα­τα­στρο­φή του ενός τε­τάρ­του της οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας στην πε­ρί­ο­δο 2008 – 14 της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, και έτσι η χρε­ο­κο­πία της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, η στρο­φή των ερ­γα­ζο­μέ­νων προς τα αρι­στε­ρά, ως «ύστα­τη κα­τα­φυ­γή» και η ανά­δει­ξη ρι­ζο­σπα­στι­κών στό­χων κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης.

          Η πλή­ρης κα­τάρ­ρευ­ση του αστι­κού μνη­μο­νια­κού τόξου εφό­σον στην πε­ρί­ο­δο της πα­ρα­μο­νής του στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, απο­κλει­στι­κό του έργο ήταν η συ­νε­χής μεί­ω­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, η απο­δό­μη­ση των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών και δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων, τα συ­νε­χό­με­να κύ­μα­τα φο­ρο­λο­γι­κών επι­βα­ρύν­σε­ων, γε­γο­νό­τα που κλό­νι­σαν ανε­πα­νόρ­θω­τα τη νο­μι­μο­ποί­η­ση των αστι­κών κομ­μά­των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οδη­γώ­ντας τα στην ανα­ξιο­πι­στία και στην αφε­ρεγ­γυό­τη­τα.

          Το γε­γο­νός ότι πα­ρό­λη την δη­μο­κρα­τι­κή λαϊκή εκλο­γι­κή νίκη και την δια­κή­ρυ­ξη­της πρό­θε­σης εφαρ­μο­γής του προ­γράμ­μα­τος των εκατό πρώ­των ημε­ρών της Θεσ­σα­λο­νί­κης, στην προ­ο­πτι­κή της διεύ­ρυν­σής του με τις προ­γραμ­μα­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις του Ιδρυ­τι­κού Συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, επι­χει­ρεί­ται εδώ και πέντε μήνες η ακύ­ρω­ση υλο­ποί­η­σης της λαϊ­κής κυ­βερ­νη­τι­κής εντο­λής. Αυτό δεν γί­νε­ται πλέον με την εκτρο­πή μιας πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κής στρα­τιω­τι­κής επι­βο­λής (του τύπου του 1944 ή του 1967), γιατί θα ξε­σή­κω­νε θύ­ελ­λα αντι­δρά­σε­ων των ευ­ρω­παϊ­κών λαών με ανε­ξέ­λεγ­κτες συ­νέ­πειες. Έτσι επι­στρα­τεύ­ο­νται οι κα­νό­νες της αστι­κής οι­κο­νο­μι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, οι όροι λει­τουρ­γί­ας του ευ­ρω­παϊ­κού χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού κε­φα­λαί­ου, οι εκ­βια­σμοί οι­κο­νο­μι­κής ασφυ­ξί­ας της χώρας από τους πο­λι­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους των συ­να­σπι­σμέ­νων αστι­κών τά­ξε­ων της υπε­ρε­θνι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ολο­κλή­ρω­σης. Την θέση των τανκς παίρ­νουν οι τρά­πε­ζες, την θέση των μη­χα­νι­σμών ασφα­λεί­ας και κα­τα­στο­λής οι μη­χα­νι­σμοί της ευ­ρω­παϊ­κής οι­κο­νο­μι­κής, πο­λι­τι­κής και νο­μι­σμα­τι­κής ενο­ποί­η­σης, την θέση των προ­πα­γαν­δι­στι­κών ερ­γα­λεί­ων τα ελ­λη­νι­κά και ευ­ρω­παϊ­κά ΜΜΕ κλπ.

          Πρό­κει­ται κα­θα­ρά για μια αντι­δη­μο­κρα­τι­κή εκτρο­πή αντι­με­τώ­πι­σης του ρι­ζο­σπα­στι­κού κυ­βερ­νη­τι­κού εγ­χει­ρή­μα­τος της Αρι­στε­ράς, που αντι­στοι­χεί­ται με τις προη­γού­με­νες μορ­φές βί­αιων στρα­τιω­τι­κών δι­κτα­το­ρι­κών μέ­τρων. Μ’ αυτή την έν­νοια η μέχρι σή­με­ρα δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή τα­κτι­κή που έχει οδη­γή­σει σε σα­φείς «υπο­χω­ρή­σεις» από τις προ­γραμ­μα­τι­κές θέ­σεις και τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές» της κυ­βέρ­νη­σης κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν αντι­προ­σω­πεύ­ει παρά την σε με­γά­λο βαθμό ακύ­ρω­ση της δη­μο­κρα­τι­κής λαϊ­κής εκλο­γι­κής ετυ­μη­γο­ρί­ας. Άρα η απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη αντι­με­τώ­πι­ση αυτής της δι­κτα­το­ρι­κής χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής επι­βο­λής δεν είναι άλλη από την συ­νε­χή και ευθύς εξαρ­χής ανά­δει­ξη ενός λαϊ­κού κι­νη­μα­τι­κού δη­μο­κρα­τι­σμού που από τη μια πλευ­ρά να δια­τη­ρεί ανέ­πα­φους τους ρι­ζο­σπα­στι­κούς προ­γραμ­μα­τι­κούς στό­χους στην ολό­τη­τά τους, ενώ από την άλλη να ορ­θώ­νει φραγ­μό σ’ αυτή τη συ­ντο­νι­σμέ­νη εκτρο­πή της σύγ­χρο­νης «Ιερής Συμ­μα­χί­ας». Η μόνη κί­νη­ση στο επί­πε­δο των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών δια­δι­κα­σιών και των κυ­βερ­νη­τι­κών δια­πραγ­μα­τευ­τι­κών χει­ρι­σμών απο­δει­κνύ­ε­ται ότι εκ των πραγ­μά­των οδη­γεί σε «συμ­βι­βα­σμούς» και ξε­θώ­ρια­σμα των «κόκ­κι­νων γραμ­μών», ενώ ο λαϊ­κός κι­νη­μα­τι­κός δη­μο­κρα­τι­σμός μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει την ατα­λά­ντευ­τη στή­ρι­ξη των ρι­ζο­σπα­στι­κών προ­γραμ­μα­τι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων.

          Αυτό που είχε να κάνει η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις πρώ­τες εκατό ημέ­ρες, στο πρό­σφα­το τε­τρά­μη­νο, δεν ήταν πρω­τί­στως άλλο από την άμεση και αδια­πραγ­μά­τευ­τη εφαρ­μο­γή των με­τριο­πα­θών σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών μέ­τρων του προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης, που θα άνοι­γαν το δρόμο και για την ανά­δει­ξη των συ­νε­δρια­κών προ­γραμ­μα­τι­κών του κα­τευ­θύν­σε­ων. Η άμεση απο­κα­τά­στα­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού, η επα­να­φο­ρά των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, η δρο­μο­λό­γη­ση της δη­μιουρ­γί­ας των 300 χι­λιά­δων, προ­σω­ρι­νών έστω, θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, η χο­ρή­γη­ση επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας στο 85% των ανέρ­γων που το στε­ρού­νται, η δια­φύ­λα­ξη των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων, η αμε­τά­κλη­τη κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ κλπ., που καμία σχέση δεν έχουν με την οποια­δή­πο­τε διευ­θέ­τη­ση και δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του δη­μό­σιου χρέ­ους, θα ξε­κι­νού­σε την αλ­λα­γή των υλι­κών όρων ζωής και απα­σχό­λη­σης με­γά­λων στρω­μά­των των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Αυτό ακρι­βώς θα μπο­ρού­σε να απο­τε­λέ­σει τον όρο και το κί­νη­τρο για μια ση­μα­ντι­κή ανά­τα­ση του ερ­γα­ζό­με­νου λαού, των συ­ντα­ξιού­χων και των ανέρ­γων, και θα συ­γκρο­τού­σε το πλέον απο­τε­λε­σμα­τι­κό όπλο για την αντι­με­τώ­πι­ση της προ­έ­λα­σης των ευ­ρω­παϊ­κών κέ­ντρων του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Επρό­κει­το για την στοι­χειώ­δη υπε­ρά­σπι­ση της λαϊ­κής δη­μο­κρα­τι­κής εντο­λής του Ια­νουα­ρί­ου 2015, που ακρι­βώς και θα αντέ­στρε­φε τους όρους της πο­λύ­μη­νης «δια­πραγ­μά­τευ­σης», που απε­να­ντί­ας έθετε στο τρα­πέ­ζι το σύ­νο­λο των ρι­ζο­σπα­στι­κών προ­γραμ­μα­τι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων υπό την αί­ρε­ση των ευ­ρω­παϊ­κών θε­σμών της υπε­ρε­θνι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ολο­κλή­ρω­σης. Γι’ αυτό άλ­λω­στε προ­έ­κυ­ψε το ση­με­ρι­νό «αδιέ­ξο­δο» που ακυ­ρώ­νει την εφαρ­μο­γή του ρι­ζο­σπα­στι­κού οι­κο­νο­μι­κού και κοι­νω­νι­κού προ­γράμ­μα­τος, και επι­διώ­κει εν­δε­χο­μέ­νως να βρει «διέ­ξο­δο» στη λαϊκή ετυ­μη­γο­ρία, με τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις όμως στην αδρα­νο­ποί­η­ση και με το ανι­κα­νο­ποί­η­το των προσ­δο­κιών τους. Άλ­λω­στε, σα­φείς οι τρό­ποι χρη­μα­το­δό­τη­σης της εφαρ­μο­γής αυτών των λαϊ­κών προ­γραμ­μα­τι­κών θέ­σε­ων:  Αφε­νός η ευθύς εξαρ­χής επι­βο­λή ισχυ­ρής έκτα­κτης φο­ρο­λο­γι­κής ει­σφο­ράς στις κερ­δο­φό­ρες ελ­λη­νι­κές επι­χει­ρή­σεις (11 δι­σε­κατ. ευρώ κερ­δο­φο­ρία για το 2013 και­2014), και αφε­τέ­ρου η παύση πλη­ρω­μών και η διά­θε­ση των δό­σε­ων στην πραγ­μα­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της κοι­νω­νι­κής εξα­θλί­ω­σης των ανέρ­γων (αντί της δειγ­μα­το­λη­πτι­κής χο­ρή­γη­σης των 200 εκα­τομ. ευρώ για την αν­θρω­πι­στι­κή κρίση).

          Μια δια­δι­κα­σία κοι­νω­νι­κής αλ­λα­γής πρω­ταρ­χι­κά υπε­ρα­μύ­νε­ται της δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τας του ίδιου της του εαυ­τού και δεν θέτει στο τρα­πέ­ζι της «δια­πραγ­μά­τευ­σης» με τους δια­κη­ρυγ­μέ­νους τα­ξι­κούς της αντι­πά­λους την υλο­ποί­η­ση των κα­τευ­θύν­σε­ων του προ­γράμ­μα­τός της, με τους οποί­ους κέρ­δι­σε την εμπι­στο­σύ­νη των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Όσο κι’ αν θέλει κά­ποιος να απο­στα­σιο­ποι­η­θεί από το πα­ρά­δειγ­μα, η ήττα της Αρι­στε­ράς δεν επήλ­θε τόσο με τον Δε­κέμ­βρη του 1944, όσο με την Συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας. Όσο δεν αντα­πο­κρί­νε­σαι άμεσα, απο­τε­λε­σμα­τι­κά και ευ­θέ­ως στη λαϊκή δη­μο­κρα­τι­κή εντο­λή, τόσο οδη­γεί­σαι στην αναί­ρε­ση του εαυ­τού σου, και τόσο απο­μα­κρύ­νε­σαι από τα γεν­ναία και ισχυ­ρά πα­ρα­δείγ­μα­τα της ιστο­ρί­ας του διε­θνούς αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος.