Τα προβλήματα σεξισμού και ρατσισμού απέναντι σε ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφί, Τρανσέξουαλ) στην «πολιτισμένη» Ευρώπη του 21ου αιώνα υπάρχουν ακόμα.
Παρά τις επιμέρους κατακτήσεις του κινήματος, η καταπίεση, οι διακρίσεις, οι επιθέσεις εναντίον τους συνεχίζονται. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια αυξάνονται στην Ελλάδα. Κυρίως από χρυσαυγίτες, αλλά όχι μόνο. Η μισαλλοδοξία, για παράδειγμα, του Άνθιμου να καλεί σε αγρυπνία τους πιστούς ενάντια στη ΛΟΑΤ κοινότητα την παραμονή της διαδήλωσης Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας στη Θεσσαλονίκη είναι ενδεικτική. Το αν και πώς τιμωρούνται τα φασιστοειδή που επιτίθενται στους μετανάστες και τους γκέι είναι επίσης ενδεικτικό, όπως και η στάση του κράτους και της αστυνομίας απέναντι στη βία εναντίον τους.
Η Διεθνής Αμνηστία έχει τεκμηριώσει περιπτώσεις βασανισμού λεσβιών, ομοφυλόφιλων ανδρών, αμφισεξουαλικών και τρανσέξουαλ σε όλες τις ηπείρους. Και επισημαίνει ότι οι διακρίσεις είναι αυτές που «τρέφουν» τα βασανιστήρια σε συνδυασμό με τις νομοθεσίες. Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως στις χώρες όπου δεν είναι ποινικοποιημένη η ομοφυλοφιλία, ο δρόμος για τους ΛΟΑΤ είναι ανθόσπαρτος. Η βία εναντίον τους υπάρχει ακόμα και στα σπίτια τους, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας ή στο δρόμο.
Σύμφωνα με έκθεση της Αμνηστίας (18/9/2013), ελάχιστα έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια ακόμα και στην ΕΕ: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν τα ομοφοβικά και τρανσφοβικά εγκλήματα μίσους, καθώς και να προστατεύσουν όλους τους ανθρώπους από τις διακρίσεις, την παρενόχληση και τη βία».
Τι πρέπει να γίνει;
Η καταπολέμηση των παραβιάσεων των θεμελιωδών δικαιωμάτων και των διακρίσεων απαιτεί πολλά πράγματα.
Απαιτεί τη διεκδίκηση οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις σε ευρωπαικό και εθνικό επίπεδο να πάρουν ξεκάθαρη θέση κατά της ομοφοβίας και των διακρίσεων σε βάρος των λεσβιών, των ομοφυλόφιλων, των αμφιφυλόφιλων, των διαφυλικών και των τρανσεξουαλικών ατόμων, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στη θετική μεταβολή των αντιλήψεων και των συμπεριφορών του κόσμου.
Κι αν αυτό είναι το μίνιμουμ που ζητάμε από τις κυβερνήσεις που ισχυρίζονται ότι είναι δημοκρατικές, οι απαιτήσεις από τη μοναδική κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ευρώπη είναι πολύ μεγαλύτερες από το σύμφωνο συμβίωσης που (ευτυχώς) έρχεται στη Βουλή σύντομα. Μια Αριστερά των αγώνων για μια άλλη κοινωνία (για το σοσιαλισμό) θα έπρεπε να έχει ως προγραμματικό της στοιχείο την πάλη ενάντια στην καταπίεση των ομοφυλόφιλων όπως και όλων των καταπιεσμένων (γυναικών, μεταναστών κ.λπ.). Να προσπαθεί να ενώσει όλες και όλους για την ανατροπή αυτού του συστήματος.
Και απαιτεί από όλα τα κινήματα (εργατικό, νεολαιίστικο, γειτονιάς, κινήματα διεκδίκησης κοινωνικών αγαθών, αντιρατσιστικό κ.λπ.) να συμπαραστέκονται στους αγώνες των ΛΟΑΤ, όπως και το αντίστροφο. Ευτυχώς, είχαμε τέτοια παραδείγματα τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα. Το τελευταίο παράδειγμα είναι της Ιρλανδίας, όπου όλα τα παραπάνω κινήματα έκαναν υπόθεσή τους την καμπάνια για τη νομιμοποίση του γάμου μεταξύ ομοφύλων και πέτυχαν! Είχαμε και στη χώρα μας, με τις καθαρίστριες που συμμετείχαν με πανό στο περσινό Pride της Αθήνας, ή με την υποδοχή από τους/τις εργαζόμενους/ες στην κατειλημμένη ΕΡΤ3 της διαδήλωσης του Pride Θεσσαλονίκης όταν πήγε εκεί για να τους συμπαρασταθεί.
Με οδηγό τέτοια παραδείγματα ενότητας και αλληλεγγύης όλων των καταπιεσμένων, μπορούμε να προχωρήσουμε σε νίκες. Γιατί μόνο όλοι/ες μαζί μπορούμε να νικήσουμε.
