Όχι στην εθνική συναίνεση και τη λιτότητα

Το σφυρί του ΟΧΙ έδωσε ένα νέο βαρύ πλήγ­μα στους τους ήδη ζα­λι­σμέ­νους από το απο­τέ­λε­σμα του Γε­νά­ρη, πο­λι­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους της άρ­χου­σας τάξης, δηλ. στο μνη­μο­νια­κό μπλοκ.

Κι όμως στην πο­ρεία προς το δη­μο­ψή­φι­σμα είχε ξε­κι­νή­σει η προ­σπά­θεια ανα­συ­γκρό­τη­σης αυτού του μνη­μο­νια­κού μπλοκ και μά­λι­στα με πολύ ευ­νοϊ­κούς όρους: Αστρα­πιαία ο Ντρά­γκι σχε­δόν έκλει­σε την κά­νου­λα της ρευ­στό­τη­τας ώστε να ανα­γκα­στεί η κυ­βέρ­νη­ση να επι­βά­λει έλεγ­χο ανα­λή­ψε­ων. Οι ουρές στα ΑΤΜ ήταν -υπο­τί­θε­ται- ο πο­λιορ­κη­τι­κός κριός με τον οποίο οι μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις θα έμπαι­ναν και πάλι στο παι­χνί­δι της διεκ­δί­κη­σης των πλα­τιών λαϊ­κών μαζών, τη σχέση με τις οποί­ες είχαν απο­λέ­σει εδώ και καιρό. Τα τρία κόμ­μα­τα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Πο­τά­μι) συ­ντο­νί­στη­καν και άρ­χι­σαν να βάλ­λουν εν χορώ ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση με τα ίδια ακρι­βώς επι­χει­ρή­μα­τα, λες και τα στε­λέ­χη τους πέ­ρα­σαν τα­χύ­ρυθ­μα σε­μι­νά­ρια. Ταυ­τό­χρο­να ανα­σύρ­θη­κε από ντου­λά­πες, υπό­γεια, ησυ­χα­στή­ρια και κρα­τη­τή­ρια όλο το προη­γού­με­νο πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό της άρ­χου­σας τάξης από τη δε­κα­ε­τία του ΄70 και εντεύ­θεν: Γλύξ­μπουργκ, Ση­μί­της, Κα­ρα­μαν­λής, Βαρ­βι­τσιώ­της, Πα­παν­δρέ­ου, Πα­πα­κων­στα­ντί­νου, Λα­λιώ­της, Δα­μα­νά­κη, και διά­φο­ροι άλλοι έκα­ναν όλοι τους δη­λώ­σεις υπο­στή­ρι­ξης του ΝΑΙ και κα­ταγ­γε­λί­ας της κυ­βέρ­νη­σης. Επι­στρα­τεύ­θη­καν επί­σης οι δή­μαρ­χοι Αθή­νας και Θεσ­σα­λο­νί­κης, σω­μα­τεία και ενώ­σεις, ενώ την υπο­γρα­φή τους ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση και στο ΟΧΙ έβα­λαν και οι κα­τά­πτυ­στες ηγε­σί­ες της ΓΣΕΕ, της ΟΤΟΕ, της ΠΟ­Ε­ΔΗΝ και με­ρι­κών άλλων δήθεν εκ­προ­σώ­πων ερ­γα­ζο­μέ­νων. Ως τσό­ντα έπαι­ξε και η ΔΗΜΑΡ.

Τα ίδια τα μέλη της άρ­χου­σας τάξης είτε με δη­λώ­σεις τους είτε με απει­λές ενά­ντια στους ίδιους τους ερ­γα­ζο­μέ­νους τους, έρι­ξαν επί­σης όλο το βάρος τους υπέρ του ΝΑΙ.

Ασφα­λώς τα με­γά­λα -αλλά και πολλά μι­κρά- ΜΜΕ έδω­σαν τα ρέστα τους προ­πα­γαν­δί­ζο­ντας με τον πιο ξε­διά­ντρο­πο τρόπο το ΝΑΙ και σπέρ­νο­ντας τον τρόμο και την υστε­ρία. 

Η βο­ή­θεια από το εξω­τε­ρι­κό, από τους εκ­προ­σώ­πους του διε­θνούς χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου και από τα διε­θνή ΜΜΕ, υπήρ­ξε επί­σης γεν­ναιό­δω­ρη καθώς ενέ­σκη­ψε ένας κα­ται­γι­σμός απει­λη­τι­κών δη­λώ­σε­ων και δη­μο­σιευ­μά­των ενά­ντια στο ΟΧΙ.

Μπρο­στά σε αυτό το συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης ο Πρε­τε­ντέ­ρης άρ­χι­σε να ονει­ρεύ­ε­ται την ενο­ποί­η­ση του κόμ­μα­τος του μνη­μο­νί­ου κάτω από μια στέγη και ηγε­σία. Ο κύ­ριος αρ­θο­γρά­φος του κε­φα­λαί­ου μά­λι­στα ευ­χα­ρί­στη­σε ει­ρω­νι­κά τον Τσί­πρα για αυτή την ευ­και­ρία που έδωσε στο αστι­κό στρα­τό­πε­δο μέσα από το δη­μο­ψή­φι­σμα –στο οποίο βέ­βαια ο Πρε­τε­ντέ­ρης προ­ε­ξο­φλού­σε επι­κρά­τη­ση του ΝΑΙ, ή έστω πύρ­ρειο νίκη του ΟΧΙ.

Απέ­να­ντι σε όλα αυτά η κυ­βέρ­νη­ση είχε να αντι­πα­ρα­θέ­σει μόνον δύο εφη­με­ρί­δες και τη σχέση της με το λαό. Έτσι το παι­χνί­δι φαι­νό­ταν ότι μάλ­λον θα ήταν πε­ρί­πα­τος. Όμως το από­γευ­μα της 5ης Ιου­λί­ου άρ­χι­σε η κα­τάρ­ρευ­ση...

Κατ΄ αρχάς κα­τέρ­ρευ­σε το σε­νά­ριο της «αρι­στε­ρής πα­ρέν­θε­σης» που είχε κα­τα­σκευά­σει η κλίκα του Σα­μα­ρά και από το οποίο είχε γρα­πω­θεί ολό­κλη­ρη η ΝΔ. Η κα­τάρ­ρευ­ση συ­μπα­ρέ­συ­ρε με εκ­κω­φα­ντι­κό τρόπο και τον ίδιο τον πρώην πρω­θυ­πουρ­γό, ο οποί­ος ανα­γκά­στη­κε να πα­ραι­τη­θεί σχε­δόν κλω­τση­δόν μέσα στα με­σά­νυ­χτα, έπει­τα από το ανη­λε­ές και συ­ντο­νι­σμέ­νο προ­γκά­ρι­σμα από την Ντόρα, τον Δέν­δια και από τον πρό­ε­δρο της ΟΝΝΕΔ. 

Ο άλλος αρ­χη­γός του «κόμ­μα­τος του μνη­μο­νί­ου», δηλ. ο πρό­ε­δρος της συ­νι­στώ­σας ΠΑΣΟΚ, είχε εγκαί­ρως προ­λά­βει να πα­ραι­τη­θεί με πιο αξιο­πρε­πή τρόπο και να πα­ρα­δώ­σει «ομαλά» τη σκυ­τά­λη στη Φ. Γεν­νη­μα­τά, ενώ η ηγε­σία του Πο­τα­μιού δεν φαί­νε­ται προς το παρόν να αμ­φι­σβη­τεί­ται. Ωστό­σο η κα­τα­γρά­φη­κε δη­μό­σια η από­λυ­τη πο­λι­τι­κή ανε­πάρ­κεια των δύο ηγε­σιών. Και, κυ­ρί­ως, κα­τα­γρά­φη­κε η κα­τάρ­ρευ­ση των επι­χει­ρη­μά­των τους (που απο­τε­λού­σαν όπως εί­πα­με και επι­χει­ρή­μα­τα της ΝΔ): μέχρι το από­γευ­μα της Κυ­ρια­κής κα­τήγ­γει­λαν πως το δη­μο­ψή­φι­σμα αφο­ρού­σε το «ναι ή όχι στο ευρώ». Το βράδυ της ίδιας μέρας μας πλη­ρο­φο­ρού­σαν ότι το δη­μο­ψή­φι­σμα δεν είχε κα­νέ­να τέ­τοιο ερώ­τη­μα και ότι ο λαός απλώς ψή­φι­σε υπέρ της πα­ρα­μο­νής στο ευρώ! Κι όμως κα­νείς δη­μο­σιο­γρά­φος στα πάνελ δεν κά­λε­σε, ως όφει­λε, ψυ­χί­α­τρο για να τους ανα­λά­βει.

Ταυ­τό­χρο­να με τα αστι­κά κόμ­μα­τα, κα­τέρ­ρευ­σε με πά­τα­γο και το σύ­στη­μα των ιδιω­τι­κών κα­να­λιών των οποί­ων η απα­ξί­ω­ση υπήρ­ξε τόσο ρα­γδαία όσο σε καμία άλλη ανα­πτυγ­μέ­νη κα­πι­τα­λι­στι­κή χώρα. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι το πρώτο και πιο ορ­γι­σμέ­νο σύν­θη­μα που φώ­να­ζαν αυ­θόρ­μη­τα άμα τη αφί­ξει τους στο σταθ­μό του Συ­ντάγ­μα­τος οι εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες που συ­νέ­ρευ­σαν στην πλα­τεία στις 3/7, στρε­φό­ταν ενα­ντί­ον αυτών των κα­να­λιών (εξ ου και η κα­τάρ­ρευ­ση της τη­λε­θέ­α­σης του Σκάι και του ΑΝΤ1 στο 8,5%). 

Σε τέ­τοιες συν­θή­κες οι όποιες από­πει­ρες εθνι­κής συ­ναί­νε­σης εκ μέ­ρους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι από­λυ­τα λα­θε­μέ­νες. Δεν θα προ­σθέ­σουν δυ­νά­μεις στη δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές, αλλά θα δη­μιουρ­γή­σουν σύγ­χυ­ση και πα­ρά­λυ­ση στο με­γα­λύ­τε­ρο, όπως απο­δεί­χθη­κε, όπλο που αντέ­τα­ξε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην πο­ρεία προς το δη­μο­ψή­φι­σμα, τη λαϊκή υπο­στή­ρι­ξη, εμπι­στο­σύ­νη και κι­νη­το­ποί­η­ση. Η εθνι­κή συ­ναί­νε­ση είναι χείρα βοη­θεί­ας προς το ημι­θα­νές μνη­μο­νια­κό μπλοκ, ενώ η λαϊκή κα­τρα­πα­κιά της 5ης Ιου­λί­ου έδινε εντο­λή για εντε­λώς αντί­θε­τη πο­λι­τι­κή, δηλ. για χα­ρι­στι­κή βολή ενά­ντια σε αυτό το μπλοκ: χα­ρι­στι­κή βολή στα κόμ­μα­τά του και τα φε­ρέ­φω­νά τους, τα κα­τα­χρε­ω­μέ­να ΜΜΕ, τις ιδιω­τι­κές διοι­κή­σεις των τρα­πε­ζών κ.λπ. 

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι με το που υπήρ­ξε η πρω­το­βου­λία για κοινό ανα­κοι­νω­θέν όλων των κομ­μά­των, με στόχο τη συμ­φω­νία με την τρόι­κα, όλα εκεί­να τα ΜΜΕ που μέχρι χθες έβρι­ζαν λυσ­σα­λέα την κυ­βέρ­νη­ση, την πε­ριέ­βα­λαν αίφ­νης με αγάπη. Αυτό θα έπρε­πε να είναι από μόνο του κα­μπα­νά­κι για την κυ­βέρ­νη­ση. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση είναι κα­μπα­νά­κι για το λαό, ο οποί­ος έχει ωρι­μά­σει πο­λι­τι­κά με ρα­γδαίο τρόπο μέσα σε οκτώ ημέ­ρες. 

Εξάλ­λου το κοινό ανα­κοι­νω­θέν, καθώς και οποια­δή­πο­τε άλλη μορφή εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης με μνη­μό­νια (όπως κι αν ονο­μα­στούν αυτά), είναι ένα προ­φα­νές τε­ρά­στιο πο­λι­τι­κό δώρο στην υπό­δι­κη ηγε­σία της Χρυ­σής Αυγής: Κάνει τους νε­ο­να­ζί να μοιά­ζουν ως αντι­πο­λί­τευ­ση, ως αντι­συ­στη­μι­κό κόμμα που δήθεν πα­ρα­μέ­νει εκτός των τει­χών του μνη­μο­νί­ου. Και επει­δή το ΚΚΕ έχει απο­δεί­ξει ξανά και ξανά ότι δεν μπο­ρεί να καρ­πω­θεί προς τα αρι­στε­ρά τη λαϊκή αγα­νά­κτη­ση από τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας, θα είναι πι­θα­νά η Χρυσή Αυγή αυτή που θα ωφε­λη­θεί από την «εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση» των υπο­λοί­πων.

Λίγες ημέ­ρες πριν από το δη­μο­ψή­φι­σμα, η Αντ. Λυ­μπε­ρά­κη από το Πο­τά­μι, μας δή­λω­σε ως νέα Μαρία Αντουα­νέ­τα, ότι οι φτω­χοί παίρ­νουν λάθος απο­φά­σεις σε κρί­σι­μα θέ­μα­τα. Είχε δίκιο από τη σκο­πιά της, από τη σκο­πιά των πλου­σί­ων: Σε κρί­σι­μα ση­μεία στην Ιστο­ρία οι φτω­χοί απο­φα­σί­ζουν όχι με τον τρόπο που κά­νουν σε «ομα­λές» πε­ριό­δους, δηλ. απο­φα­σί­ζουν με κρι­τή­ριο τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα και όχι με κρι­τή­ριο τα συμ­φέ­ρο­ντα των πλου­σί­ων. Σε αυτό το «κου­σού­ρι» των λαϊ­κών μαζών πρέ­πει να συ­νε­χί­σει να βα­σί­ζε­ται η κυ­βέρ­νη­ση κι όχι στους άσπον­δους εχθρούς της, δηλ. τα κόμ­μα­τα του μνη­μο­νί­ου, που μόλις ανα­κάμ­ψουν από το χτύ­πη­μα του ΟΧΙ, θα πυ­ρο­βο­λή­σουν ξανά και αμέ­σως τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την κυ­βέρ­νη­ση.