Όχι στην εθνική συναίνεση και τη λιτότητα

Το σφυρί του ΟΧΙ έδωσε ένα νέο βαρύ πλήγμα στους τους ήδη ζαλισμένους από το αποτέλεσμα του Γενάρη, πολιτικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης, δηλ. στο μνημονιακό μπλοκ.

Κι όμως στην πορεία προς το δημοψήφισμα είχε ξεκινήσει η προσπάθεια ανασυγκρότησης αυτού του μνημονιακού μπλοκ και μάλιστα με πολύ ευνοϊκούς όρους: Αστραπιαία ο Ντράγκι σχεδόν έκλεισε την κάνουλα της ρευστότητας ώστε να αναγκαστεί η κυβέρνηση να επιβάλει έλεγχο αναλήψεων. Οι ουρές στα ΑΤΜ ήταν -υποτίθεται- ο πολιορκητικός κριός με τον οποίο οι μνημονιακές δυνάμεις θα έμπαιναν και πάλι στο παιχνίδι της διεκδίκησης των πλατιών λαϊκών μαζών, τη σχέση με τις οποίες είχαν απολέσει εδώ και καιρό. Τα τρία κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) συντονίστηκαν και άρχισαν να βάλλουν εν χορώ ενάντια στην κυβέρνηση με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, λες και τα στελέχη τους πέρασαν ταχύρυθμα σεμινάρια. Ταυτόχρονα ανασύρθηκε από ντουλάπες, υπόγεια, ησυχαστήρια και κρατητήρια όλο το προηγούμενο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης από τη δεκαετία του ΄70 και εντεύθεν: Γλύξμπουργκ, Σημίτης, Καραμανλής, Βαρβιτσιώτης, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Λαλιώτης, Δαμανάκη, και διάφοροι άλλοι έκαναν όλοι τους δηλώσεις υποστήριξης του ΝΑΙ και καταγγελίας της κυβέρνησης. Επιστρατεύθηκαν επίσης οι δήμαρχοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης, σωματεία και ενώσεις, ενώ την υπογραφή τους ενάντια στην κυβέρνηση και στο ΟΧΙ έβαλαν και οι κατάπτυστες ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΟΤΟΕ, της ΠΟΕΔΗΝ και μερικών άλλων δήθεν εκπροσώπων εργαζομένων. Ως τσόντα έπαιξε και η ΔΗΜΑΡ.

Τα ίδια τα μέλη της άρχουσας τάξης είτε με δηλώσεις τους είτε με απειλές ενάντια στους ίδιους τους εργαζομένους τους, έριξαν επίσης όλο το βάρος τους υπέρ του ΝΑΙ.

Ασφαλώς τα μεγάλα -αλλά και πολλά μικρά- ΜΜΕ έδωσαν τα ρέστα τους προπαγανδίζοντας με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο το ΝΑΙ και σπέρνοντας τον τρόμο και την υστερία. 

Η βοήθεια από το εξωτερικό, από τους εκπροσώπους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και από τα διεθνή ΜΜΕ, υπήρξε επίσης γενναιόδωρη καθώς ενέσκηψε ένας καταιγισμός απειλητικών δηλώσεων και δημοσιευμάτων ενάντια στο ΟΧΙ.

Μπροστά σε αυτό το συσχετισμό δύναμης ο Πρετεντέρης άρχισε να ονειρεύεται την ενοποίηση του κόμματος του μνημονίου κάτω από μια στέγη και ηγεσία. Ο κύριος αρθογράφος του κεφαλαίου μάλιστα ευχαρίστησε ειρωνικά τον Τσίπρα για αυτή την ευκαιρία που έδωσε στο αστικό στρατόπεδο μέσα από το δημοψήφισμα –στο οποίο βέβαια ο Πρετεντέρης προεξοφλούσε επικράτηση του ΝΑΙ, ή έστω πύρρειο νίκη του ΟΧΙ.

Απέναντι σε όλα αυτά η κυβέρνηση είχε να αντιπαραθέσει μόνον δύο εφημερίδες και τη σχέση της με το λαό. Έτσι το παιχνίδι φαινόταν ότι μάλλον θα ήταν περίπατος. Όμως το απόγευμα της 5ης Ιουλίου άρχισε η κατάρρευση...

Κατ΄ αρχάς κατέρρευσε το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» που είχε κατασκευάσει η κλίκα του Σαμαρά και από το οποίο είχε γραπωθεί ολόκληρη η ΝΔ. Η κατάρρευση συμπαρέσυρε με εκκωφαντικό τρόπο και τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος αναγκάστηκε να παραιτηθεί σχεδόν κλωτσηδόν μέσα στα μεσάνυχτα, έπειτα από το ανηλεές και συντονισμένο προγκάρισμα από την Ντόρα, τον Δένδια και από τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ. 

Ο άλλος αρχηγός του «κόμματος του μνημονίου», δηλ. ο πρόεδρος της συνιστώσας ΠΑΣΟΚ, είχε εγκαίρως προλάβει να παραιτηθεί με πιο αξιοπρεπή τρόπο και να παραδώσει «ομαλά» τη σκυτάλη στη Φ. Γεννηματά, ενώ η ηγεσία του Ποταμιού δεν φαίνεται προς το παρόν να αμφισβητείται. Ωστόσο η καταγράφηκε δημόσια η απόλυτη πολιτική ανεπάρκεια των δύο ηγεσιών. Και, κυρίως, καταγράφηκε η κατάρρευση των επιχειρημάτων τους (που αποτελούσαν όπως είπαμε και επιχειρήματα της ΝΔ): μέχρι το απόγευμα της Κυριακής κατήγγειλαν πως το δημοψήφισμα αφορούσε το «ναι ή όχι στο ευρώ». Το βράδυ της ίδιας μέρας μας πληροφορούσαν ότι το δημοψήφισμα δεν είχε κανένα τέτοιο ερώτημα και ότι ο λαός απλώς ψήφισε υπέρ της παραμονής στο ευρώ! Κι όμως κανείς δημοσιογράφος στα πάνελ δεν κάλεσε, ως όφειλε, ψυχίατρο για να τους αναλάβει.

Ταυτόχρονα με τα αστικά κόμματα, κατέρρευσε με πάταγο και το σύστημα των ιδιωτικών καναλιών των οποίων η απαξίωση υπήρξε τόσο ραγδαία όσο σε καμία άλλη αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο και πιο οργισμένο σύνθημα που φώναζαν αυθόρμητα άμα τη αφίξει τους στο σταθμό του Συντάγματος οι εκατοντάδες χιλιάδες που συνέρευσαν στην πλατεία στις 3/7, στρεφόταν εναντίον αυτών των καναλιών (εξ ου και η κατάρρευση της τηλεθέασης του Σκάι και του ΑΝΤ1 στο 8,5%). 

Σε τέτοιες συνθήκες οι όποιες απόπειρες εθνικής συναίνεσης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα λαθεμένες. Δεν θα προσθέσουν δυνάμεις στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αλλά θα δημιουργήσουν σύγχυση και παράλυση στο μεγαλύτερο, όπως αποδείχθηκε, όπλο που αντέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία προς το δημοψήφισμα, τη λαϊκή υποστήριξη, εμπιστοσύνη και κινητοποίηση. Η εθνική συναίνεση είναι χείρα βοηθείας προς το ημιθανές μνημονιακό μπλοκ, ενώ η λαϊκή κατραπακιά της 5ης Ιουλίου έδινε εντολή για εντελώς αντίθετη πολιτική, δηλ. για χαριστική βολή ενάντια σε αυτό το μπλοκ: χαριστική βολή στα κόμματά του και τα φερέφωνά τους, τα καταχρεωμένα ΜΜΕ, τις ιδιωτικές διοικήσεις των τραπεζών κ.λπ. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι με το που υπήρξε η πρωτοβουλία για κοινό ανακοινωθέν όλων των κομμάτων, με στόχο τη συμφωνία με την τρόικα, όλα εκείνα τα ΜΜΕ που μέχρι χθες έβριζαν λυσσαλέα την κυβέρνηση, την περιέβαλαν αίφνης με αγάπη. Αυτό θα έπρεπε να είναι από μόνο του καμπανάκι για την κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση είναι καμπανάκι για το λαό, ο οποίος έχει ωριμάσει πολιτικά με ραγδαίο τρόπο μέσα σε οκτώ ημέρες. 

Εξάλλου το κοινό ανακοινωθέν, καθώς και οποιαδήποτε άλλη μορφή εθνικής συνεννόησης με μνημόνια (όπως κι αν ονομαστούν αυτά), είναι ένα προφανές τεράστιο πολιτικό δώρο στην υπόδικη ηγεσία της Χρυσής Αυγής: Κάνει τους νεοναζί να μοιάζουν ως αντιπολίτευση, ως αντισυστημικό κόμμα που δήθεν παραμένει εκτός των τειχών του μνημονίου. Και επειδή το ΚΚΕ έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι δεν μπορεί να καρπωθεί προς τα αριστερά τη λαϊκή αγανάκτηση από τις πολιτικές λιτότητας, θα είναι πιθανά η Χρυσή Αυγή αυτή που θα ωφεληθεί από την «εθνική συνεννόηση» των υπολοίπων.

Λίγες ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, η Αντ. Λυμπεράκη από το Ποτάμι, μας δήλωσε ως νέα Μαρία Αντουανέτα, ότι οι φτωχοί παίρνουν λάθος αποφάσεις σε κρίσιμα θέματα. Είχε δίκιο από τη σκοπιά της, από τη σκοπιά των πλουσίων: Σε κρίσιμα σημεία στην Ιστορία οι φτωχοί αποφασίζουν όχι με τον τρόπο που κάνουν σε «ομαλές» περιόδους, δηλ. αποφασίζουν με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα και όχι με κριτήριο τα συμφέροντα των πλουσίων. Σε αυτό το «κουσούρι» των λαϊκών μαζών πρέπει να συνεχίσει να βασίζεται η κυβέρνηση κι όχι στους άσπονδους εχθρούς της, δηλ. τα κόμματα του μνημονίου, που μόλις ανακάμψουν από το χτύπημα του ΟΧΙ, θα πυροβολήσουν ξανά και αμέσως τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση.