Βρισκόμαστε λίγο πριν τις εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων για το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, οι οποίες θα διεξαχθούν μέσα στον Μάιο για τις περισσότερες ΕΛΜΕ της χώρας.

Το συ­νέ­δριο θα γίνει την πρώτη εβδο­μά­δα του Ιου­λί­ου και οι αντι­πρό­σω­ποι των εκ­παι­δευ­τι­κών θα εκλέ­ξουν, τόσο το Διοι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο της Ομο­σπον­δί­ας όσο και συ­νέ­δρους για το συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ. Η ση­μα­σία που έχουν οι εκλο­γές για την ανά­δει­ξη της ηγε­σί­ας μιας από τις με­γα­λύ­τε­ρες ομο­σπον­δί­ες του δη­μό­σιου τομέα δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μη­θεί.

Η ση­μα­σία του συ­νε­δρί­ου

Η εκ­παί­δευ­ση έχει βρε­θεί στο μάτι του κυ­κλώ­να της μνη­μο­νια­κής επέ­λα­σης των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων. Από πού να ξε­κι­νή­σει κα­νείς! Από το  «φαι­νό­με­νο» των μη­δε­νι­κών μό­νι­μων διο­ρι­σμών που συ­νε­χί­ζε­ται και κα­νέ­νας διο­ρι­σμός δεν πρό­κει­ται να γίνει μέχρι το 2019 του­λά­χι­στον; Ήδη η ηλι­κια­κή από­στα­ση μα­θη­τών-εκ­παι­δευ­τι­κών ξε­περ­νά­ει τα 40 χρό­νια στην πλειο­ψη­φία των πε­ρι­πτώ­σε­ων. Οι ανά­γκες και τα κενά συ­νε­χί­ζουν να κα­λύ­πτο­νται από ανα­πλη­ρω­τές, των οποί­ων ο αριθ­μός κάθε χρόνο μειώ­νε­ται. Όλα τα νέα μέτρα που παίρ­νο­νται και ενι­σχύ­ουν τα παλιά που δια­τη­ρού­νται, ευ­νο­ούν την εξοι­κο­νό­μη­ση και την ελα­στι­κο­ποί­η­ση του προ­σω­πι­κού. Για πα­ρά­δειγ­μα αυ­ξή­θη­κε ο αριθ­μός των εκ­παι­δευ­τι­κών-λά­στι­χο  σε τρία, τέσ­σε­ρα ακόμη και πέντε σχο­λεία, για να κα­λύ­ψουν το ωρά­ριό τους.

Το δη­μό­σιο σχο­λείο προ­σαρ­μό­ζε­ται διαρ­κώς στις επι­τα­γές του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε.  Σε ό,τι αφορά τα ΕΠΑΛ, γί­νε­ται προ­σπά­θεια για να αντι­κα­τα­στα­θεί στα­δια­κά η τε­χνι­κή εκ­παί­δευ­ση από την κα­τάρ­τι­ση. Το «εθνι­κό» απο­λυ­τή­ριο και το ΝΕΟ ΛΥ­ΚΕΙΟ που δρο­μο­λο­γεί­ται, η υπο­χρε­ω­τι­κή εφαρ­μο­γή των θε­σμών της θε­μα­τι­κής εβδο­μά­δας και των δη­μιουρ­γι­κών ερ­γα­σιών, καθώς και οι συ­νε­χείς ανα­φο­ρές στην αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση δεί­χνουν ότι το σχο­λείο των λίγων κι εκλε­κτών ετοι­μά­ζε­ται. Το δη­μό­σιο σχο­λείο δεν πρό­κει­ται να ξα­να­εί­ναι ποτέ το ίδιο.

Όμως όταν συ­νο­λι­κά η παι­δεία, όπως βέ­βαια και η υγεία ή η πρό­νοια, υπο­χρη­μα­το­δο­τού­νται και από κοι­νω­νι­κό αγαθό με­τα­τρέ­πο­νται σε εμπό­ρευ­μα, ενώ την ίδια ώρα στο όνομα του κλει­σί­μα­τος της δεύ­τε­ρης αξιο­λό­γη­σης δια­λύ­ε­ται το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και μειώ­νο­νται δρα­στι­κά οι μι­σθοί, η ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης είναι το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο κα­θή­κον για τα συν­δι­κά­τα.

Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί ως κλά­δος άμεσα συν­δε­δε­μέ­νος με όλη την κοι­νω­νία, δη­λα­δή τη νε­ο­λαία, αλλά και τους γο­νείς, έχει μια ιδιαί­τε­ρη βα­ρύ­τη­τα όταν κα­τε­βαί­νει σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Ας θυ­μη­θού­με μόνο το κλίμα που είχε δια­μορ­φω­θεί στην κοι­νω­νία με την έναρ­ξη της απερ­γί­ας διαρ­κεί­ας της ΟΛΜΕ το φθι­νό­πω­ρο του 2013. Άλ­λω­στε αυτό είναι γνω­στό σε όσους θέ­λουν να δια­λύ­σουν τη δη­μό­σια παι­δεία, κάτι που απο­κα­λύ­πτε­ται και από τη με­λέ­τη του Κέ­ντρου Ανά­πτυ­ξης του ΟΟΣΑ (Ορ­γα­νι­σμός Οι­κο­νο­μι­κής Συ­νερ­γα­σί­ας και Ανά­πτυ­ξης) με θέμα: «Τα προ­βλή­μα­τα και οι τρό­ποι πο­λι­τι­κής χει­ρα­γώ­γη­σης των πλη­θυ­σμών, ώστε να μπο­ρέ­σει μια κυ­βέρ­νη­ση να πε­ρά­σει τα αυ­στη­ρά μέτρα λι­τό­τη­τας και τις διαρ­θρω­τι­κές αλ­λα­γές», που δη­μο­σιεύ­τη­κε ήδη το 1996 στο 13ο Τεύ­χος του επί­ση­μου πε­ριο­δι­κού του: «….Παρ’ όλ’ αυτά οι απερ­γί­ες μπο­ρεί να ευ­νο­ή­σουν το ξέ­σπα­σμα δια­δη­λώ­σε­ων. Ει­δι­κά οι απερ­γί­ες των εκ­παι­δευ­τι­κών, αν και κα­θαυ­τές δεν απο­τε­λούν πρό­βλη­μα για τις κυ­βερ­νή­σεις, γί­νο­νται έμ­με­σα επι­κίν­δυ­νες, επει­δή απε­λευ­θε­ρώ­νουν μια ανε­ξέ­λεγ­κτη μάζα μα­θη­τι­κής και φοι­τη­τι­κής νε­ο­λαί­ας, η οποία μπο­ρεί να κα­τέ­βει σε δια­δη­λώ­σεις και σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση η κα­τα­στο­λή μπο­ρεί εύ­κο­λα να έχει δρα­μα­τι­κές συ­νέ­πειες…».

Με λίγα λόγια, έχει ση­μα­σία το τι κάνει η ΟΛΜΕ, μια που η παι­δεία αφορά όλα τα λαϊκά στρώ­μα­τα και οι εκ­παι­δευ­τι­κοί είναι ένας κλά­δος με πο­λι­τι­κή δύ­να­μη. Οι απερ­γί­ες των εκ­παι­δευ­τι­κών απο­τε­λούν κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό γε­γο­νός. Και γι’ αυτό οι συ­σχε­τι­σμοί στο ΔΣ της ΟΛΜΕ και η δύ­να­μη της Αρι­στε­ράς έχουν με­γά­λη ση­μα­σία.

Η κα­τά­στα­ση στην ΟΛΜΕ σή­με­ρα

Δυ­στυ­χώς μετά το πέ­ρα­σμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην πλευ­ρά των μνη­μο­νια­κών κομ­μά­των, η συν­δι­κα­λι­στι­κή πα­ρά­τα­ξη των ΣΥΝΕΚ διέ­γρα­ψε το αγω­νι­στι­κό της πα­ρελ­θόν και υιο­θέ­τη­σε, σε συ­νερ­γα­σία με τη ΔΑΚΕ, μια πο­λι­τι­κή κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού. Αντι­γρά­φω από το προ­ε­κλο­γι­κό φυλ­λά­διο της Αγω­νι­στι­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής Ενό­τη­τας: «…Το δί­δυ­μο του κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού(ΣΥ­ΝΕΚ-ΔΑ­ΚΕ) έχει με­τα­τρέ­ψει την ομο­σπον­δία σε “διεύ­θυν­ση συν­δι­κα­λι­στι­κής υπο­στή­ρι­ξης” του υπουρ­γεί­ου παι­δεί­ας. Ακο­λου­θούν πα­ρελ­κυ­στι­κή πο­λι­τι­κή, στη­ρί­ζο­ντας στην ουσία τα κυ­βερ­νη­τι­κά μέτρα. Ο ρόλος τους πε­ριο­ρί­ζε­ται στην...εποι­κο­δο­μη­τι­κή κρι­τι­κή. Σε μια  πε­ρί­ο­δο όπου το 3ο Μνη­μό­νιο ανα­τι­νά­ζει τα υπο­λείμ­μα­τα του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου, τα ΣΥΝΕΚ επι­λέ­γουν άνευ­ρες κοι­νές ει­ση­γή­σεις και “προ­τά­σεις” με τη ΔΑΚΕ, χωρίς καμία προ­ο­πτι­κή να προ­χω­ρή­σει στην Πράξη το οποιο­δή­πο­τε συν­δι­κα­λι­στι­κό σχέ­διο που θα αντι­πα­λεύ­ει τις κυ­βερ­νη­τι­κές επι­λο­γές. Όλα τα μέτρα έχουν θε­τι­κό πρό­ση­μο, αλλά με… κιν­δύ­νους πα­ρεκ­κλί­σε­ων. Πα­ρα­τη­ρούν προ­χει­ρό­τη­τες και βια­σύ­νες, δια­φω­νούν με τις “ακρό­τη­τες” κα­λώ­ντας την κυ­βέρ­νη­ση να απο­δε­χτεί τις θέ­σεις τους. 'Έτσι απλά χωρίς αγώ­νες, χωρίς να κά­νουν το πα­ρα­μι­κρό ενά­ντια στους σχε­δια­σμούς του υπουρ­γεί­ου…».

Η ΟΛΜΕ, σε μια σειρά πε­ρι­πτώ­σεις, όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα ήταν πολύ πίσω από τις ανά­γκες του κλά­δου. Ο… «εθνι­κός διά­λο­γος» με το υπουρ­γείο την ώρα των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για το ασφα­λι­στι­κό το Φε­βρουά­ριο του 2016, η απα­ρά­δε­κτη στάση της απέ­να­ντι στους συ­να­δέλ­φους ανα­πλη­ρω­τές τους οποί­ους συ­στη­μα­τι­κά αφή­νει ακά­λυ­πτους,  αντι­με­τω­πί­ζο­ντας τις απο­λύ­σεις τους λόγω των μέ­τρων του υπουρ­γεί­ου για εξοι­κο­νό­μη­ση προ­σω­πι­κού ως «λήξη σύμ­βα­σης», η από­πει­ρα να μην κα­λυ­φτούν συν­δι­κα­λι­στι­κά οι εκ­παι­δευ­τι­κοί που θα αρ­νη­θούν να υλο­ποι­ή­σουν τις δη­μιουρ­γι­κές ερ­γα­σί­ες και τη θε­μα­τι­κή εβδο­μά­δα, είναι μόνο κά­ποια από τα ατο­πή­μα­τα στα οποία έχει οδη­γη­θεί η ΟΛΜΕ υπό την ηγε­σία ΣΥ­ΝΕΚ-ΔΑ­ΚΕ.

Τι να κά­νου­με

Η αδρά­νεια της ΟΛΜΕ πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί. Αυτό θα γίνει κατά τη γνώμη μου με δύο τρό­πους.

Κα­ταρ­χήν επι­χει­ρώ­ντας μέσα από τις εκλο­γές να ενι­σχυ­θεί η Αρι­στε­ρά, που αγω­νί­ζε­ται ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή κυ­βέρ­νη­σης-ΕΕ και ΔΝΤ. Η ενί­σχυ­ση μιας πλειά­δας αρι­στε­ρών ρι­ζο­σπα­στι­κών σχη­μά­των που εκ­φρά­ζο­νται κε­ντρι­κά, σε επί­πε­δο Ομο­σπον­δί­ας, από την Αγω­νι­στι­κή Ρι­ζο­σπα­στι­κή Ενό­τη­τα είναι κρί­σι­μο ση­μείο για τις εξε­λί­ξεις του επό­με­νου δια­στή­μα­τος. Όχι μόνο επει­δή η πα­ρα­μο­νή στο ΔΣ της ΟΛΜΕ της πα­ρά­τα­ξης εκεί­νης που δια­χω­ρί­στη­κε από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τις ΣΥΝΕΚ και ακο­λού­θη­σε συ­νε­πή αντι­μνη­μο­νια­κή κα­τεύ­θυν­ση έχει με­γά­λη ηθική αξία. Αλλά και επει­δή είναι η δύ­να­μη που επι­μέ­νει στην ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς ως τον τρόπο για να εξα­σφα­λι­στεί ένα πλατύ και ρι­ζο­σπα­στι­κό μέ­τω­πο αντί­στα­σης.

Όμως πέρα από τη ση­μα­σία που έχουν τα απο­τε­λέ­σμα­τα του συ­νε­δρί­ου της ΟΛΜΕ, χρειά­ζε­ται και η προ­σπά­θεια σε επί­πε­δο ΕΛΜΕ για ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή. Οι ΕΛΜΕ πρέ­πει να κά­νουν κάθε δυ­να­τή προ­σπά­θεια να ενι­σχύ­σουν τη δράση τους, πιέ­ζο­ντας την Ομο­σπον­δία να πάρει αγω­νι­στι­κές απο­φά­σεις. Και για να γίνει κάτι τέ­τοιο πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σουν σε κάθε ΕΛΜΕ ενω­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις της Αρι­στε­ράς που να ορ­γα­νώ­νουν συ­να­δέλ­φους και συ­να­δέλ­φισ­σες που θέ­λουν να αγω­νι­στούν ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων. Και οι εκλο­γές είναι μια τέ­τοια ευ­και­ρία να δυ­να­μώ­σουν τέ­τοιες πα­ρα­τά­ξεις όχι μόνο εκλο­γι­κά, αλλά ορ­γα­νω­τι­κά αξιο­ποιώ­ντας την εκλο­γι­κή προ­σπά­θεια. Η ύπαρ­ξη ισχυ­ρών τέ­τοιων σχη­μά­των το επό­με­νο διά­στη­μα μπο­ρεί να κάνει τη δια­φο­ρά.

Ετικέτες