Εκλογές στο Υπουργείο Εργασίας: Μια πολύ σημαντική μάχη

Και αν γενικώς κάθε εκλογική μάχη έχει τη σημασία και την κρισιμότητά της, το διακύβευμα αυτής της φοράς ήταν μεγάλο: θα σπάσει ξανά η αυτοδυναμία ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ (οι οποίες κατεβαίνουν μαζί για πρώτη φορά στο Υπουργείο ως Συν+Εργασία…) ώστε ο Σύλλογος να συνεχίσει να κινείται σε αγωνιστική κατεύθυνση ή θα πισωγυρίσει στον καθεστωτικό πάγο;

Υπενθυμίζεται πως στις προ τριετίας εκλογές είχε σπάσει  η αυτοδυναμία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, επίσης για πρώτη φορά. Αυτό το αποτέλεσμα είχε προκύψει ως συνδυασμός διαφόρων παραμέτρων. Στη μεγάλη εικόνα, η σκληρή επίθεση από πλευράς ΝΔ και το «ξεπάγωμα» κοινωνικών αγώνων βρήκαν την έκφρασή τους και στο Υπουργείο. Κατ’ αντιστοιχία «στο εσωτερικό» υπήρξε απογοήτευση από τη στάση της πλειοψηφίας σε σειρά ζητημάτων και αντίστοιχα άνοδος των ψήφων προς τις παρατάξεις της Αριστεράς. Εντός των τελευταίων ο ΑντίΛογος, ο οποίος είχε σταθερά την πιο δραστήρια παρουσία, επιβραβεύτηκε με δύο έδρες (από καμία) και την τρίτη θέση στο ΔΣ.  Οπότε, μαζί με τις 2 έδρες της ΑΡΣΥ (ΣΥΡΙΖΑ τότε, ΝΕΑΡ ακολούθως) και 1 της Αγ. Συσπείρωσης (ΠΑΜΕ), διαμορφώθηκε μια άτυπη πλειοψηφία, έναντι της 1 της ΔΑΚΕ και των 3 της ΠΑΣΚΕ, η οποία όμως είχε την πρόεδρο ως πλειοψηφούσα σε ψήφους παράταξη, με αναλογικό προεδρείο. 

Παρεμβάσεις του Αντιλόγου

Αυτή η πλειοψηφία στις έδρες (η οποία προέκυψε από μία ψήφο διαφορά!), επέτρεψε να παρθούν πολλές πρωτοβουλίες και να αναπτυχθεί μεγάλη δυναμική εντός του Υπουργείου. Σταχυολογώντας, συγκροτήθηκε για πρώτη φορά Επιτροπή Υγείας και Ασφάλειας (αξιοποιώντας νόμο του Υπ. Εργασίας που είχε ψηφιστεί από το 2010…) και διαμορφώθηκε Ιατρείο στο κτίριο της Σταδίου 29. Έγιναν δύο μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας, για ζητήματα Υγείας και Ασφάλειας η πρώτη, για μισθολογικά, παιδικές κατασκηνώσεις και εργασιακά η δεύτερη. Έγιναν μαζικές συνελεύσεις για τα θέματα του 13ου και 14ου μισθού, όπως και για το νέο Πειθαρχικό  (η τελευταία μέσα στο καλοκαίρι). Βγήκαν ανακοινώσεις και ψηφίσματα αλληλεγγύης για πλήθος θεμάτων (από διωκόμενους συνδικαλιστές, μέχρι το Στόλο για τη Γάζα κλπ). Έγιναν κοινές δράσεις με απώτερο στόχο την ενοποίηση του Συλλόγου του Εργασίας με τον «ομόσταυλο» Σύλλογο ΓΓΚΑ. Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία προτάσεις του ΑντιΛόγου, οδήγησαν σε μαζικοποίηση των διαδικασιών και της παρουσίας μας στις απεργιακές κινητοποιήσεις, ενώ οδήγησαν και σε μαζικές εγγραφές στο Σύλλογο! Εν ολίγοις, αποδείχτηκε στην πράξη ότι αυτό που λείπει πρωτίστως από το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι η αγωνιστική διάθεση, αλλά το σταθερό ξεδίπλωμα παρεμβάσεων. Και αντίστοιχα, αποδείχτηκε το πόσο πολύτιμο είναι να υπάρχουν ζωντανά και δραστήρια σχήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που ρίχνουν το βάρος στο να κάνουν δουλειά στους χώρους τους με συνέπεια και συνέχεια.

Πίεση σε ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ

Όπως είναι προφανές, αυτή η δράση έχει δημιουργήσει ελπίδες και είναι βέβαιο ότι θα επιβραβευθεί στην κάλπη, οπωσδήποτε ως ποσοτική αύξηση των σχημάτων που πρωτοστάτησαν. Αντίστοιχα όμως έχει δημιουργηθεί πίεση σε ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, οι οποίες βλέπουν την πρωτοκαθεδρία τους να αμφισβητείται ανοιχτά. Οπότε, απουσία άλλων επιχειρημάτων, κατέφυγαν στην πόλωση επιδιώκοντας «εμφύλιο» παλαιών και νέων συναδέλφων. Τα ενοποιητικά στοιχεία του κοινού κατεβάσματός τους είναι από τη μία κάποια οικονομικά προνόμια για πιο παλιούς και από την άλλη μια χτισμένη νοοτροπία συνδιαλλαγής με την πολιτική Ηγεσία, η οποία έχει ως προϋπόθεση την «ηρεμία» στο Υπουργείο. Ως εκ τούτου, αυτό που τους δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι για παράδειγμα η άρνηση της Υπουργού Ν. Κεραμέως να συναντήσει το ΔΣ –η οποία οδήγησε στην οργάνωση της πιο πρόσφατης παράστασης διαμαρτυρίας–, αλλά η καθαρή πίεση να απαντήσουν μαχητικά στην απαξίωση που και οι ίδιοι υφίστανται… Στην περίπτωση όπου επιστρέψουμε σε συσχετισμό που θα τους δίνει εκ νέου αυτοδυναμία, είναι σίγουρο ότι θα επιχειρήσουν με τη σειρά τους να επιστρέψουν το Σύλλογο στο απόλυτο μίνιμουμ δραστηριοποίησης και σε μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας σύνδεσης του Συλλόγου με ό,τι υπάρχει έξω από τους 4 τοίχους μας. 

Κάπως έτσι, το αποτέλεσμα της κάλπης είναι πολύ σημαντικό και θα σηματοδοτήσει πολλά για τη συνέχεια. Ειδικά σε μια περίοδο αδιαπραγμάτευτης λιτότητας και πολύ σκληρού αυταρχισμού από μεριάς Κυβέρνησης, τα οποία είναι δεδομένο ότι θα ενταθούν, το αν ο Σύλλογος θα διοικείται κατά πλειοψηφία από μαχητικές ή από συμβιβαστικές δυνάμεις θα είναι καθοριστικό. Θα έχει σημασία επίσης να δούμε τη στάση θα κρατήσουν οι συναγωνιστές/τριες του ΠΑΜΕ, σε περίπτωση όπου υπάρξει ξανά πλειοψηφία των δύο αριστερών ψηφοδελτίων, μιας και η ΑΡΣΥ δεν κατεβαίνει. Από πλευράς μας έγινε πρόταση και για κοινό κατέβασμα στις εκλογές στη βάση των κοινών πεπραγμένων μας και της υπεράσπισης των κεκτημένων μας, την οποία αρνήθηκαν για λόγους κεντρικής καταγραφής του ΠΑΜΕ. Σε κάθε περίπτωση όμως και με όποιο αποτέλεσμα, όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια έχουν προχωρήσει τις συνειδήσεις και δεν γίνεται να ξεγραφτούν. Νέες συναδέλφισσες και συνάδελφοι έχουν βγει μπροστά, νέα ερωτήματα έχουν τεθεί (ή επανέλθει) και η εμπειρία ενός μαχητικού ΔΣ έχει ανεβάσει τον πήχυ των διεκδικήσεων. Δεν θα είναι οπότε εύκολο να ξαναπέσουμε στο μηδέν. Με αρκετή υπερηφάνεια για όσα έχουμε πετύχει και με αισιοδοξία για τον αντίκτυπο που αυτά είχαν στις συνειδήσεις των συναδέλφων, δίνουμε και αυτή τη μάχη και συνεχίζουμε.  

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά