Στις εθνικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν την 28η Απρίλη στο Ισπανικό Κράτος, συμμετείχε πάνω από το 75% των ψηφοφόρων. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές, μεταπολιτευτικά.

Πρό­κει­ται για ένα από τα με­γα­λύ­τε­ρα πο­σο­στά συμ­με­το­χής στις εκλο­γές, με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά. Αναμ­φί­βο­λα ο με­γά­λος νι­κη­τής αυτών των εκλο­γών είναι το κόμμα των σο­σια­λι­στών (PSOE) που συ­γκέ­ντρω­σε το 28,7%, πο­σο­στό που αντι­στοι­χεί σε 123 έδρες (το 2016 είχε 85). Το πο­σο­στό αυτό δη­μιούρ­γη­σε εν­θου­σια­σμό στα λαϊκά στρώ­μα­τα και πα­ρου­σιά­στη­κε από αρ­κε­τά ΜΜΕ ως νίκη της αρι­στε­ράς. Προ­σθέ­το­ντας τα πο­σο­στά της συμ­μα­χί­ας UNIDAS  PODEMOS, κα­τα­γρά­φε­ται ένα ση­μα­ντι­κό πο­σο­στό προ­ο­δευ­τι­κής ψήφου στον Ισπα­νι­κό Κρά­τος.  Επο­μέ­νως το επι­χεί­ρη­μα των σο­σια­λι­στών για τη χρή­σι­μη ψήφο ενά­ντια στη δεξιά, έπει­σε το προ­ο­δευ­τι­κό τμήμα των ψη­φο­φό­ρων που τι­μώ­ρη­σε το Λαϊκό Κόμμα (PP) δί­νο­ντας του μόλις 16,70% και 66 έδρες. Πρό­κει­ται για μια με­γά­λη ήττα,  αφού το 2016 κα­τεί­χε 137 έδρες. Η ήττα αυτή είναι ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη στη Χώρα των Βά­σκων όπου δεν κα­τόρ­θω­σε καν να πάρει έδρα, αλλά και στην Κα­τα­λο­νία (μία έδρα). Αναμ­φί­βο­λα το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών ανοί­γει μια πε­ρί­ο­δο βα­θιάς κρί­σης στο Λαϊκό Κόμμα. Οι Ciudadanos ση­μειώ­νουν άνοδο, αφού με το 15,86% των ψη­φο­φό­ρων αυ­ξά­νουν τις έδρες τους και από τις 32 του 2016 φτά­νουν τις 57. Παρ’ όλα αυτά δεν κα­τορ­θώ­νουν να ξε­πε­ρά­σουν το Λαϊκό Κόμμα και έτσι το σε­νά­ριο για μια κυ­βέρ­νη­ση Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος και Ciudadanos δεν γί­νε­ται εφι­κτό. Θα πρέ­πει να ση­μειω­θεί ότι οι Ciudadanos καθ’ όλη τη διάρ­κεια της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου κα­τα­γρά­φη­καν στο μπλοκ των συ­ντη­ρη­τι­κών δυ­νά­με­ων υπο­στη­ρί­ζο­ντας με με­γα­λύ­τε­ρο ζήλο από το κόμμα της Δε­ξιάς ένα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­γραμ­μα δια­κυ­βέρ­νη­σης. Οι Unidas Podemos, η συμ­μα­χία του Podemos με την Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά, ση­μεί­ω­σε ση­μα­ντι­κή πτώση και από τις 71 έδρες και το 21,5% του 2016, κα­τέ­βη­κε στις 42 με πο­σο­στό 14,31%. Η δια­φο­ρά ανά­με­σα στις δύο εκλο­γές δεν είναι τόσο με­γά­λη όσο αυτή των εδρών και απο­τε­λεί συ­νέ­πεια του εκλο­γι­κού συ­στή­μα­τος που δεν ευ­νο­εί τους μι­κρό­τε­ρους σχη­μα­τι­σμούς. Είναι προ­φα­νές ότι οι Unidas Podemos δεν μπό­ρε­σαν να εμπνεύ­σουν τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας, ωστό­σο με δε­δο­μέ­νο τα σο­βα­ρά λάθη του μωβ πο­λι­τι­κού σχε­δια­σμού, το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα κα­τα­γρά­φε­ται ως αξιο­πρε­πές. Τέλος, το φα­σι­στι­κό VOX κα­τορ­θώ­νει να μπει στη βουλή με 24 έδρες και 10,26%. Πρό­κει­ται για ένα κακό νέο το οποίο όμως δεν προ­κά­λε­σε έκ­πλη­ξη, αφού είχαν προη­γη­θεί οι εκλο­γές στην Αν­δα­λου­σία όπου το VOX είχε κα­τορ­θώ­σει να ει­σέλ­θει στο το­πι­κό κοι­νο­βού­λιο. Είναι η πρώτη φορά που σχη­μα­τι­σμός στα δεξιά του Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος συ­γκε­ντρώ­νει ένα τόσο με­γά­λο εκλο­γι­κό πο­σο­στό. Για χρό­νια οι ακρο­δε­ξιές δυ­νά­μεις δρού­σαν μέσα στο Λαϊκό Κόμμα και ήταν συν­δε­δε­μέ­να με το πα­λαιό φραν­κι­κό κα­θε­στώς. Για αυτόν τον λόγο η δη­μιουρ­γία ενός ακρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος είχε κα­θυ­στε­ρή­σει στην Ισπα­νία. Η εμ­φά­νι­ση του VOX στον εκλο­γι­κό χάρτη της Ισπα­νί­ας ση­μα­το­δο­τεί μια νέα πε­ρί­ο­δο για τη Δεξιά του Ισπα­νι­κού Κρά­τους. 

Εν­δια­φέ­ρον επί­σης πα­ρου­σιά­ζει το γε­γο­νός ότι η κα­τα­λα­νι­κή  Εσκέρ­ρα Ρε­που­μπλι­κά­να, είναι το πρώτο κόμμα υπέρ της ανε­ξαρ­τη­σί­ας που γί­νε­ται πρώτη δύ­να­μη στην Κα­τα­λο­νία. 

Το επό­με­νο διά­στη­μα ανοί­γει μια πε­ρί­ο­δος μα­κρών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για το σχη­μα­τι­σμό κυ­βέρ­νη­σης. Η πίεση στο σχη­μα­τι­σμό UNIDAS PODEMOS, για στή­ρι­ξη του σο­σια­λι­στι­κού κόμ­μα­τος θα είναι με­γά­λη. Υπάρ­χει όμως με­γά­λη από­στα­ση  ανά­με­σα στη ψήφο εμπι­στο­σύ­νης που μπο­ρεί να δώσει η αρι­στε­ρή συμ­μα­χία για να σχη­μα­τι­στεί κυ­βέρ­νη­ση και ανά­με­σα στην συμ­με­το­χή της αρι­στε­ράς σε μια κυ­βέρ­νη­ση με το διε­φθαρ­μέ­νο κόμμα των σο­σια­λι­στών που όλα τα προη­γού­με­να χρό­νια εφάρ­μο­σε νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές και προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας. Αυτή η συ­ζή­τη­ση έχει ήδη ανοί­ξει στο σχη­μα­τι­σμό UNIDAS PODEMOS, αλλά και στο ίδιο το Podemos, που απο­τε­λεί τη με­γα­λύ­τε­ρη δύ­να­μη αυτής της συμ­μα­χί­ας. Ο Πά­μπλο Ιγλέ­σιας έχει ήδη το­πο­θε­τη­θεί δη­μό­σια υπέρ του εν­δε­χό­με­νου συμ­με­το­χής του Podemos, σε μια κυ­βέρ­νη­ση με τους Σο­σια­λι­στές. Αυτό όμως είναι ένα σε­νά­ριο που για την ώρα δεν φαί­νε­ται να εν­θου­σιά­ζει τον Πέδρο Σάν­τσες  και το PSOE, που θα προ­τι­μού­σαν μια συ­νερ­γα­σία με τους Ciudadanos. Δεν μπο­ρού­με να απο­κλεί­σου­με αυτό το  εν­δε­χό­με­νο μια και το κόμμα των Πο­λι­τών είναι ιδιαί­τε­ρα ευ­έ­λι­κτο και πρό­θυ­μο να συμ­με­τά­σχει σε μια οποια­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­ση για το «καλό της χώρας». 

Η συμ­μα­χία των UNIDAS PODEMOS βρί­σκε­ται σε κρί­σι­μο σταυ­ρο­δρό­μι και επεί­γει η χά­ρα­ξη ενός σχε­δί­ου που θα την με­τα­τρέ­πει σε μια ισχυ­ρή αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση που υπο­μο­νε­τι­κά θα ξα­να­κερ­δί­σει τη χα­μέ­νη εμπι­στο­σύ­νη της ισπα­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Σε λίγες εβδο­μά­δες (26η Μάη), θα πραγ­μα­το­ποι­η­θούν οι δη­μο­τι­κές εκλο­γές. Σε αυτές τις εκλο­γές οι δυ­νά­μεις των κι­νη­μά­των και της αρι­στε­ράς μπο­ρεί και πρέ­πει να πολ­λα­πλα­σια­στούν. Γι αυτό το λόγο οι UNIDAS PODEMOS χρειά­ζε­ται να κά­νουν ό,τι είναι δυ­να­τόν για να κερ­δί­σουν το χα­μέ­νο έδα­φος και να μην επι­τρέ­ψουν στο κόμμα των Σο­σια­λι­στών να κα­τα­κτή­σει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο χώρο. Οι ρι­ζο­σπα­στι­κές δυ­νά­μεις εντός του Podemos συ­να­σπί­ζο­νται γύρω από το κόμμα των Αντι­κα­πι­τα­λί­στας που απο­τε­λεί την ψυχή της συμ­μα­χί­ας με την Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά και που επι­μέ­νει σε ένα ρι­ζο­σπα­στι­κό και ταυ­τό­χρο­να μα­ζι­κό λόγο. Οι βου­λεύ­τριες-ες του είναι ιδιαί­τε­ρα δη­μο­φι­λείς και συ­νέ­βα­λαν ση­μα­ντι­κά στο να δια­τη­ρή­σει το Podemos μια αξιο­πρε­πή πα­ρου­σία στο Ισπα­νι­κό Κοι­νο­βού­λιο, παρά την μεί­ω­ση των πο­σο­στών του.  

Το στοί­χη­μα είναι με­γά­λο, ο χρό­νος είναι λίγος αλλά αρ­κε­τός για να παρ­θούν κρί­σι­μες απο­φά­σεις.