30 χρόνια από τη δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα από ΟΝΝΕΔίτες

Πριν από 30 χρό­νια, μια άλλη κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, με φου­σκω­μέ­να πανιά από την ιδε­ο­λο­γι­κή υπε­ρο­χή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, επι­χεί­ρη­σε να σα­ρώ­σει τις κα­τα­κτή­σεις ερ­γα­ζο­μέ­νων και νε­ο­λαί­ας. Όταν συ­νά­ντη­σε μα­ζι­κή αντί­στα­ση, γρή­γο­ρα πέ­τα­ξε το φι­λε­λεύ­θε­ρο προ­σω­πείο και κα­τέ­φυ­γε στην ωμή βία, κρα­τι­κή και πα­ρα­κρα­τι­κή.

Απο­κο­ρύ­φω­μα ήταν η δο­λο­φο­νία του 38χρο­νου μα­θη­μα­τι­κού και αγω­νι­στή Νίκου Τε­μπο­νέ­ρα. Ήταν 8 Γε­νά­ρη 1991 όταν ο αρι­στε­ρός κα­θη­γη­τής δέ­χε­ται το μοι­ραίο χτύ­πη­μα με σι­δε­ρο­λο­στό, από τον Γ. Κα­λα­μπό­κα, στην Πάτρα. Η θυσία του ήταν κα­τα­λυ­τι­κή για τις κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις που ακο­λού­θη­σαν.

Ύστε­ρα από απα­νω­τές εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, τον Απρί­λιο του 1990 η Νέα Δη­μο­κρα­τία του Κώστα Μη­τσο­τά­κη κα­τα­φέρ­νει να σχη­μα­τί­σει κυ­βέρ­νη­ση. Ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός σά­ρω­νε πα­γκο­σμί­ως, τα κα­θε­στώ­τα του λε­γό­με­νου «υπαρ­κτού» κα­τέρ­ρε­αν και τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα περί του «τέ­λους της ιστο­ρί­ας» κα­θο­δη­γού­σαν την επι­θε­τι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή: εκτε­τα­μέ­νες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, πε­ρι­κο­πές μι­σθών, κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών και κάθε εί­δους «προ­νο­μί­ου» της Με­τα­πο­λί­τευ­σης.

Οι μου­τζα­χε­ντίν της ελεύ­θε­ρης αγο­ράς ξε­κι­νούν τη θη­τεία τους με αντι­δρα­στι­κές πα­ρεμ­βά­σεις στο Ασφα­λι­στι­κό του Δη­μο­σί­ου. Οι επι­χει­ρή­σεις που δεν αντέ­χουν τον αδυ­σώ­πη­το αντα­γω­νι­σμό των κα­πι­τα­λι­στών βα­φτί­ζο­νται «προ­βλη­μα­τι­κές» και αρ­χί­ζουν οι μα­ζι­κές απο­λύ­σεις. Στην Πει­ραϊ­κή Πα­τραϊ­κή ξεσπά ένας πο­λύ­μη­νος αγώ­νας με κα­τα­λή­ψεις, συ­γκρού­σεις με τα ΜΑΤ, αλλά και με­γά­λη αλ­λη­λεγ­γύη από την το­πι­κή κοι­νω­νία.

Νε­ο­λαία

Η σκυ­τά­λη των αντι­δρα­στι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων περ­νά­ει στην εκ­παί­δευ­ση. Ο υπουρ­γός Παι­δεί­ας Βα­σί­λης Κο­ντο­γιαν­νό­που­λος (αρ­γό­τε­ρα βου­λευ­τής και υφυ­πουρ­γός του Ση­μί­τη) προ­ω­θεί πο­λυ­νο­μο­σχέ­διο που προ­έ­βλε­πε με­τα­ξύ άλλων τη λει­τουρ­γία ιδιω­τι­κών ΑΕΙ, κα­τάρ­γη­ση της δω­ρε­άν πα­ρο­χής συγ­γραμ­μά­των, επι­βο­λή χρο­νι­κού ορίου στις σπου­δές, πε­ριο­ρι­σμό του πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου. Δη­λα­δή την τω­ρι­νή ατζέ­ντα της Κε­ρα­μέ­ως. Κα­τα­λή­ψεις σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, είναι η πρώτη απά­ντη­ση των φοι­τη­τών/τριων. Με μια επι­λο­γή ολο­μέ­τω­πης επί­θε­σης στη νε­ο­λαία, η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη εκ­δί­δει δυο προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα για τα Γυ­μνά­σια και τα Λύ­κεια, μνη­μείο αυ­ταρ­χι­κού συ­ντη­ρη­τι­σμού: κα­τάρ­γη­ση αδι­καιο­λό­γη­των απου­σιών, επι­βο­λή «ομοιό­μορ­φης» εν­δυ­μα­σί­ας και «πει­θαρ­χι­κού ελέγ­χου» της εξω­σχο­λι­κής ζωής, επα­να­φο­ρά προ­σευ­χής και έπαρ­σης της ση­μαί­ας στα σχο­λεία!

Το σύν­θη­μα της κα­τά­λη­ψης, από τις σχο­λές, περνά στα σχο­λεία και χι­λιά­δες μα­θη­τές έρ­χο­νται σε επαφή με μια ανα­βαθ­μι­σμέ­νη μέ­θο­δο πάλης, που μέχρι τότε αξιο­ποιού­σε το ερ­γα­τι­κό και φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα. Τα πρώτα φοι­τη­τι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, που ζη­τούν επι­τα­κτι­κά την από­συρ­ση του πο­λυ­νο­μο­σχε­δί­ου, αρ­χί­ζουν να πλαι­σιώ­νο­νται και από μα­θη­τές. Μέχρι το τέλος του έτους οι κα­τα­λή­ψεις απλώ­νο­νται σαν πυρ­κα­γιά σε σχο­λεία και σχο­λές. Είναι εν­δει­κτι­κό ότι, στις 10/12/90, υπήρ­χαν 1.180 σχο­λεία υπό κα­τά­λη­ψη σε όλη τη χώρα.

Στις 14 και 18 Δε­κέμ­βρη η Αθήνα συ­γκλο­νί­ζε­ται από τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις δε­κά­δων χι­λιά­δων νε­ο­λαί­ων: «Δεν θα πε­ρά­σει», «Λι­τό­τη­τα - ανερ­γία - τρο­μο­κρα­τία, κάτω η Νέα Δη­μο­κρα­τία», είναι τα συν­θή­μα­τα που δο­νούν τις πο­ρεί­ες στους δρό­μους και ει­δι­κά την οδό Μη­τρο­πό­λε­ως, όπου βρί­σκε­ται το υπουρ­γείο Παι­δεί­ας. Τα ΜΜΕ της επο­χής κα­τα­συ­κο­φα­ντούν τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις, όπως ακρι­βώς πράτ­τουν και σή­με­ρα. Οι κα­τα­λή­ψεις βα­φτί­ζο­νται από τα -νε­ο­φερ­μέ­να- ιδιω­τι­κά κα­νά­λια «νύ­χτες βαν­δα­λι­σμών, ορ­γί­ων και χρή­σης ου­σιών», ενώ η κυ­βερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα μιλά για «ανύ­παρ­κτα» αι­τή­μα­τα και «υπο­κι­νού­με­νες» κα­τα­λή­ψεις. Τα γνω­στά επι­χει­ρή­μα­τα που ανα­μα­σούν όλες οι κυ­βερ­νή­σεις.

Το μέ­γε­θος των αντι­δρά­σε­ων, οδη­γεί την κυ­βέρ­νη­ση σε μι­κρο­πα­ρα­χω­ρή­σεις, μήπως και τα σχο­λεία ανοί­ξουν. Επι­στρα­τεύ­ει ακόμα και τη «νη­φα­λιό­τη­τα» του ενιαί­ου Συ­να­σπι­σμού της Αρι­στε­ράς, για να συ­νε­τι­στούν τα «ατί­θα­σα» πα­λιό­παι­δα («τα σχο­λεία πρέ­πει να λει­τουρ­γούν» δη­λώ­νει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Γρη­γό­ρης Φα­ρά­κος, μετά τη συ­νά­ντη­σή του με τον Μη­τσο­τά­κη, στις 12/12). Η άτυπη «εθνι­κή συ­ναί­νε­ση» που είχε εγκα­θι­δρυ­θεί στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, με αφορ­μή την πε­ρί­φη­μη «κά­θαρ­ση» και το «βρώ­μι­κο ’89», επι­δρού­σε ακόμα.

Μά­ταια όμως η κυ­βέρ­νη­ση πο­ντά­ρει στην εκτό­νω­ση, λόγω γιορ­τών. Εγκύ­κλιοι του υπουρ­γεί­ου προς τους διευ­θυ­ντές των σχο­λεί­ων δί­νουν οδη­γί­ες για δρα­στι­κά μέτρα. Να κο­πούν οι αλυ­σί­δες και τα λου­κέ­τα στις πόρ­τες των σχο­λεί­ων. Να παρ­θούν απου­σί­ες έστω και στο πε­ζο­δρό­μιο του κάθε σχο­λεί­ου. Οι εκ­βια­σμοί πέ­φτουν στο κενό. Μέσα στις δια­κο­πές των Χρι­στου­γέν­νων πολλά σχο­λεία πα­ρα­μέ­νουν κα­τει­λημ­μέ­να ενώ στις 7/1, αντί για την επα­νέ­ναρ­ξη των μα­θη­μά­των, έχουν ορι­στεί γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις.

Και αφού οι θε­σμι­κές πιέ­σεις δεν έπια­σαν τόπο, επι­λέ­γε­ται η κα­τα­φυ­γή στην κα­τα­στο­λή και η κι­νη­το­ποί­η­ση του κομ­μα­τι­κού μη­χα­νι­σμού της ΝΔ. Με συ­ντο­νι­σμό των κατά τό­πους νο­μαρ­χών (που τότε διο­ρί­ζο­νταν από την κυ­βέρ­νη­ση) συ­γκρο­τού­νται μη­χα­νι­σμοί «αγα­να­κτι­σμέ­νων γο­νέ­ων», μελών της ΝΔ και ομά­δων κρού­σης της ΟΝΝΕΔ («Κέ­νταυ­ροι - Ρέιν­τζερς», που φτιά­χτη­καν επί προ­ε­δρί­ας Β. Μεϊ­μα­ρά­κη και Γ. Βουλ­γα­ρά­κη και υπο­τί­θε­ται ότι είχαν δια­λυ­θεί), με σκοπό την «ανα­κα­τά­λη­ψη» των σχο­λεί­ων. Από τις 7 Γε­νά­ρη, το σχέ­διο κρά­τους και πα­ρα­κρά­τους μπαί­νει σε εφαρ­μο­γή, θυ­μί­ζο­ντας τις χει­ρό­τε­ρες μέρες της με­τεμ­φυ­λια­κής Δε­ξιάς. Απο­τέ­λε­σμα της επι­χεί­ρη­σης «δυ­να­μι­κής ανα­κα­τά­λη­ψης» των σχο­λεί­ων από τα ακρο­δε­ξιά πρω­το­πα­λί­κα­ρα της ΝΔ, ήταν και η δο­λο­φο­νία του Νίκου Τε­μπο­νέ­ρα.

Δο­λο­φο­νία

Η αρ­χι­κά δειλή υπο­στή­ρι­ξη των κα­θη­γη­τών στις μα­θη­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις έχει με­τα­τρα­πεί σε ανοι­χτή συ­μπα­ρά­στα­ση. Εκα­το­ντά­δες κα­θη­γη­τές μπαί­νουν μπρο­στά. Διώ­χνουν τους ει­σαγ­γε­λείς από το δη­μό­σιο σχο­λείο, συ­γκρού­ο­νται με δε­ξιούς διευ­θυ­ντές που απει­λούν μα­θη­τές και απο­τρέ­πουν τις επι­θέ­σεις των τρα­μπού­κων, που από τα ξη­με­ρώ­μα­τα της 8ης Ια­νουα­ρί­ου «εφορ­μούν» στις κα­τα­λή­ψεις αρ­κε­τών σχο­λεί­ων πα­νελ­λα­δι­κά. Στάση προ­στα­σί­ας προς τους κα­τα­λη­ψί­ες μα­θη­τές του, έχει υιο­θε­τή­σει και ο Ν. Τε­μπο­νέ­ρας.

Εκεί­νο το βράδυ, επι­κε­φα­λής των επι­δρο­μών στην Πάτρα, τί­θε­ται ο Γιάν­νης Κα­λα­μπό­κας, πρό­ε­δρος της ΟΝΝΕΔ και δη­μο­τι­κός σύμ­βου­λος της πα­ρά­τα­ξης Νι­κο­λό­που­λου (μέχρι πρό­σφα­τα βου­λευ­τής των ΑΝΕΛ και πριν της ΝΔ). Χτυ­πούν τους μα­θη­τές και ει­σβάλ­λουν στο σχο­λι­κό συ­γκρό­τη­μα Βούδ. Συν­δι­κα­λι­στές της ΕΛΜΕ, φοι­τη­τές, κό­σμος της Αρι­στε­ράς και γο­νείς, φτά­νουν στο σχο­λείο και δέ­χο­νται επί­θε­ση με λο­στούς και αλυ­σί­δες. Κατά τη διάρ­κεια της συ­μπλο­κής και ενώ βρί­σκε­ται χτυ­πη­μέ­νος στο έδα­φος, ο Τε­μπο­νέ­ρας δέ­χε­ται δο­λο­φο­νι­κό χτύ­πη­μα με σι­δε­ρο­λο­στό στο κε­φά­λι. Με­τα­φέ­ρε­ται σε κω­μα­τώ­δη κα­τά­στα­ση στο νο­σο­κο­μείο, μαζί με άλ­λους τρεις τραυ­μα­τί­ες. Η ομάδα του Κα­λα­μπό­κα εξα­φα­νί­ζε­ται ανε­νό­χλη­τη, βοη­θού­ντος της αστυ­νο­μι­κής ανο­χής στη δράση της. Τα με­σά­νυ­χτα ανα­κοι­νώ­νε­ται ότι ο Ν. Τε­μπο­νέ­ρας, μα­θη­μα­τι­κός, μέλος του ΕΑΜ (Ερ­γα­τι­κό Αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό Μέ­τω­πο), είναι νε­κρός.

Ως δρά­στες της δο­λο­φο­νί­ας κα­τη­γο­ρή­θη­καν ο Κα­λα­μπό­κας και το μέλος της το­πι­κής ΟΝΝΕΔ Αλέ­κος Μα­ρα­γκός. Ο Μα­ρα­γκός απαλ­λά­χθη­κε και στο εδώ­λιο κά­θι­σε ως βα­σι­κός αυ­τουρ­γός ο Κα­λα­μπό­κας. Κα­τα­δι­κά­σθη­κε σε ισό­βια για αν­θρω­πο­κτο­νία εκ προ­θέ­σε­ως. Αρ­γό­τε­ρα η ποινή του μειώ­θη­κε και το 1998 αφέ­θη­κε ελεύ­θε­ρος. Σή­με­ρα ζει και ερ­γά­ζε­ται στο Βόλο ως υπεύ­θυ­νος πα­ραρ­τή­μα­τος της Εθνι­κής Τρά­πε­ζας.

Τις επό­με­νες μέρες και νύ­χτες η Πάτρα και η Αθήνα κυ­ριο­λε­κτι­κά φλέ­γο­νται. Η κη­δεία του Νίκου Τε­μπο­νέ­ρα στις 10 Γε­νά­ρη με­τα­τρέ­πε­ται σε συλ­λα­λη­τή­ριο κα­τα­δί­κης της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη. Με­γά­λο πα­νεκ­παι­δευ­τι­κό συλ­λα­λη­τή­ριο πραγ­μα­το­ποιεί­ται και στην Αθήνα στις 9 Γε­νά­ρη. Στις 10 Γε­νά­ρη οι δια­δη­λω­τές ξε­περ­νούν τους 100.000 και στή­νο­νται οδο­φράγ­μα­τα. Τα χη­μι­κά της ΕΛΑΣ πέ­φτουν μέσα στο κα­τά­στη­μα «Μα­ρού­σης» με απο­τέ­λε­σμα να καούν 4 άν­θρω­ποι.

Ο Κο­ντο­γιαν­νό­που­λος πα­ραι­τεί­ται και υπουρ­γός Παι­δεί­ας ανα­λαμ­βά­νει ο Γ. Σου­φλιάς, ανα­κοι­νώ­νο­ντας «διά­λο­γο από μη­δε­νι­κή βάση». Τα τότε κυ­βερ­νη­τι­κά σχέ­δια για τη δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση θα μεί­νουν στο συρ­τά­ρι, αλλά θα επα­νέλ­θουν σε διά­φο­ρες εκ­δο­χές, ξανά και ξανά. Τις κα­τα­λή­ψεις του 1990-91 ενά­ντια στο Μη­τσο­τά­κη, δια­δέ­χο­νται οι κα­τα­λή­ψεις και τα συλ­λα­λη­τή­ρια ενά­ντια στην εκ­παι­δευ­τι­κή αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση του Αρ­σέ­νη την πε­ρί­ο­δο 1998-1999, της Γιαν­νά­κου το 2006-07 και της Δια­μα­ντο­πού­λου το 2011. Γε­νιές και γε­νιές νέων αν­θρώ­πων θα εκ­παι­δευ­τούν πο­λι­τι­κά (και θα κα­θο­ρι­στούν) από το συλ­λο­γι­κό αγώνα, από τις γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις και τις κα­τα­λή­ψεις, από τις δια­δη­λώ­σεις. Και θα δια­πι­στώ­σουν ότι το κρά­τος έχει συ­νέ­χεια, όπως και οι εκά­στο­τε κυ­βερ­νή­σεις συ­νέ­πεια. Επι­μο­νή στη διά­λυ­ση της δη­μό­σιας Παι­δεί­ας και την πει­θάρ­χη­ση της νε­ο­λαί­ας, ωμή κα­τα­στο­λή στην έλ­λει­ψη συ­ναί­νε­σης απέ­να­ντι σε αυτό το σχε­δια­σμό.  Στα στό­μα­τα όλων αυτών των παι­διών και όχι μόνο, η μνήμη του Τε­μπο­νέ­ρα δεν έσβη­σε ποτέ: «Ζει, Ζει, με Πέ­τρου­λα-Λα­μπρά­κη μας οδη­γεί», ακού­γε­ται μέχρι και σή­με­ρα.

Αντι­πο­λε­μι­κό-ΕΑΣ

Λίγες μέρες μετά, η Ελ­λά­δα και όλος ο πλα­νή­της ξυ­πνούν με τα πλάνα νυ­χτε­ρι­νής λήψης του CNN και την αμε­ρι­κα­νι­κή-ΝΑ­ΤΟϊ­κή επι­χεί­ρη­ση, που έμει­νε γνω­στή ως «κα­ται­γί­δα της ερή­μου». Είχε ξε­κι­νή­σει ο πρώ­τος πό­λε­μος του Κόλ­που. Στα αντι­πο­λε­μι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια στις 17 και 24/1, συμ­με­τέ­χουν και τα μπλοκ των κα­τα­λη­ψιών, ενά­ντια στον πό­λε­μο και την ελ­λη­νι­κή συμ­με­το­χή, μαζί με τις μη­τέ­ρες των ναυ­τών από τις φρε­γά­τες «ΕΛΛΗ» και «ΛΗ­ΜΝΟΣ». Η ίδια κυ­βέρ­νη­ση που δο­λο­φο­νεί αγω­νι­στές, συμ­με­τέ­χει στη σφαγή γυ­ναι­κό­παι­δων στο Ιράκ. Το «κάτω η κυ­βέρ­νη­ση των δο­λο­φό­νων», γί­νε­ται κα­θο­λι­κό αί­τη­μα του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος. Ήταν η αρχή του τέ­λους της ανάλ­γη­της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη.

Η κυ­βέρ­νη­ση της Δε­ξιάς, θα πέσει τε­λι­κά δύο χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, κάτω από το βάρος των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων, με απο­κο­ρύ­φω­μα τη 18μη­νη απερ­γία της ΕΑΣ (οδη­γοί και ερ­γα­ζό­με­νοι στα λε­ω­φο­ρεία Αθή­νας-Πει­ραιά), ενά­ντια στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του κρα­τι­κού φορέα αστι­κών συ­γκοι­νω­νιών.

Ει­δι­κά το κα­λο­καί­ρι του 1992, η Αθήνα ζει στο ρυθμό των συ­γκρού­σε­ων στα αμα­ξο­στά­σια και τους δρό­μους, ανά­με­σα στους απερ­γούς και τα ΜΑΤ. Μα­χη­τι­κές πε­ρι­φρου­ρή­σεις, απερ­για­κά τα­μεία, επι­τρο­πές και συ­γκε­ντρώ­σεις συ­μπα­ρά­στα­σης από άλ­λους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους και φοι­τη­τές, συ­ναυ­λί­ες. Σπου­δαί­ες στιγ­μές τα­ξι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Η πίεση προς και (σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις) η υπέρ­βα­ση των δυ­σκί­νη­των ηγε­σιών των συν­δι­κά­των από τους αγω­νι­στές της βάσης, εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο, ήταν βγαλ­μέ­νη από τις κα­λύ­τε­ρες πα­ρα­δό­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Η άνο­δος στη ΔΕΘ το Σε­πτέμ­βριο και η απα­γό­ρευ­ση των πο­ρειών εμπνέ­ουν και άλ­λους κλά­δους προ­χω­ρή­σουν σε απερ­γί­ες (ΔΕΗ, ΟΤΕ, τρά­πε­ζες). Ούτε οι συλ­λή­ψεις και οι φυ­λα­κί­σεις κα­τα­φέρ­νουν να κάμ­ψουν τον αγώνα της ΕΑΣ. Αντί­θε­τα, ο Μη­τσο­τά­κης είναι αυτός που κα­ταρ­ρέ­ει κάτω από τη λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση και τα εσω­τε­ρι­κά προ­βλή­μα­τα της κυ­βέρ­νη­σής του, στις 14/9/93. Για τρία χρό­νια το μα­ζι­κό κί­νη­μα, με ανα­πτε­ρω­μέ­νο ηθικό και την ενί­σχυ­ση μιας γε­νιάς αγω­νι­στών-τριών που πο­λι­τι­κο­ποι­ή­θη­κε μέσα από τις μα­θη­τι­κές κα­τα­λή­ψεις και τις δια­δη­λώ­σεις που ακο­λού­θη­σαν τη δο­λο­φο­νία Τε­μπο­νέ­ρα, κα­τά­φε­ρε να μπλο­κά­ρει την επέ­λα­ση του άγριου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στην Ελ­λά­δα, να προ­σπε­ρά­σει την λο­γι­κή «ώρι­μου φρού­του» της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και να γκρε­μί­σει τον απο­κα­λού­με­νο και βρι­κό­λα­κα πρω­θυ­πουρ­γό. Οι απερ­γοί της ΕΑΣ, τρεις μήνες μετά, γυρ­νούν στις δου­λειές έχο­ντας πε­τύ­χει μια ιστο­ρι­κή νίκη. 

Στις 10 Οκτώ­βρη, το ΠΑΣΟΚ του Α. Πα­παν­δρέ­ου επι­στρέ­φει πα­νη­γυ­ρι­κά στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, χωρίς φυ­σι­κά να δι­καιώ­σει τις προσ­δο­κί­ες του ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των, που το στή­ρι­ξαν κα­θο­λι­κά στην κάλπη. Το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο υπό­δειγ­μα όμως, εξα­κο­λου­θεί να δη­μιουρ­γεί απέ­χθεια στην πλειο­ψη­φία του κό­σμου.

Θα χρεια­στούν οι τμη­μα­τι­κές επι­θέ­σεις στα χρό­νια του Κ. Ση­μί­τη, του Κ. Κα­ρα­μαν­λή και φυ­σι­κά μια χρε­ο­κο­πία και το «σοκ» τριών μνη­μο­νί­ων, για να υλο­ποι­η­θούν οι βί­αιες αλ­λα­γές που ονει­ρευό­ταν ο Κων. Μη­τσο­τά­κης την πε­ρί­ο­δο 1990-93. Και πάλι όμως, όχι χωρίς κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις ή χωρίς σο­βα­ρά πλήγ­μα­τα για το κα­θε­στώς.

Πα­ρα­κα­τα­θή­κη

Στις μέρες μας, ένας άλλος Μη­τσο­τά­κης, επι­χει­ρεί να μας πα­ρου­σιά­σει την ίδια εγκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή, ως «ανά­πτυ­ξη για όλους», ως διέ­ξο­δο στις πολ­λα­πλές κρί­σεις που απει­λούν την ίδια μας τη ζωή, τα δι­καιώ­μα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες μας. Την ώρα μά­λι­στα που με­τρά­με σχε­δόν 5.000 νε­κρούς από τον covid-19 και τα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία ασφυ­κτιούν, ακρι­βώς λόγω αυτής της πο­λι­τι­κής. Μια πο­λι­τι­κή που θε­ω­ρεί «πρό­ο­δο» τις σα­ρω­τι­κές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και τις πο­λε­μι­κές προ­ε­τοι­μα­σί­ες και «ανα­χρο­νι­σμό» τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων και το πα­νε­πι­στη­μια­κό άσυλο.  

Τώρα που λήγει η «πε­ρί­ο­δος χά­ρι­τος» για τον νε­ό­τε­ρο Μη­τσο­τά­κη και η φθορά χτυπά την πόρτα της κυ­βέρ­νη­σής του, γί­νε­ται ακόμα πιο φα­νε­ρή η ανά­γκη πραγ­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Όχι επι­κοι­νω­νια­κής και ακίν­δυ­νης, όπως του Τσί­πρα ή του ΚΙΝΑΛ. Αλλά μια μα­χη­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης «από τα κάτω», όπως στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 1990. Για να μπλο­κά­ρει τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επέ­λα­ση, όπως και τότε, δια­σώ­ζο­ντας τα νο­σο­κο­μεία, το σχο­λεία, τις δου­λειές μας, τις δη­μο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, τα δη­μό­σια αγαθά. Και μια Αρι­στε­ρά που όλες οι δυ­νά­μεις της θα «χτυ­πούν μαζί», για να προ­ε­τοι­μά­σει την αντε­πί­θε­ση του κό­σμου μας, απει­λώ­ντας πραγ­μα­τι­κά τον Μη­τσο­τά­κη. Ανοί­γο­ντας έτσι το δρόμο, όχι για να επα­νέλ­θει κά­ποιο νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά για την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή. Και σε αυτά τα απαι­τη­τι­κά κα­θή­κο­ντα, η κα­λύ­τε­ρη τιμή στη θυσία του Ν. Τε­μπο­νέ­ρα, είναι να επι­χει­ρή­σου­με να τα κα­τα­φέ­ρου­με.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά