9ο συνέδριο της ΕΔΟΘ: Απαραίτητη η ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς

Οι θε­τι­κές και αρ­νη­τι­κές πλευ­ρές του συ­νε­δρί­ου

Το βα­σι­κό συ­μπέ­ρα­σμα που βγαί­νει από τη διε­ξα­γω­γή αλλά και τα απο­τε­λέ­σμα­τα του 9ου συ­νε­δρί­ου της ΕΔΟΘ είναι η ση­μα­σία που έχει η ενό­τη­τα των δυ­νά­με­ων της αντί­στα­σης, των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς.

Η πιο ση­μα­ντι­κή στιγ­μή του συ­νε­δρί­ου ήταν η, με συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία, από­φα­σή του να γί­νουν δε­κτοί οι αντι­πρό­σω­ποι του Σω­μα­τεί­ου ΟΤΑ και δη­μο­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων Θεσ­σα­λο­νί­κης, η νο­μι­μο­ποί­η­ση των οποί­ων αμ­φι­σβη­τή­θη­κε ανοι­χτά από τη ΔΑΚΕ. Στο 36ο συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ είχε ξα­να­φα­νεί αυτή η δυ­να­μι­κή που προ­κύ­πτει όταν οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς κι­νού­νται μαζί. Η πρό­τα­ση για ισό­τι­μη έντα­ξη στην ΑΔΕΔΥ, τις Ομο­σπον­δί­ες και τα Σω­μα­τεία όλων όσων ερ­γά­ζο­νται στο Δη­μό­σιο με οποια­δή­πο­τε ερ­γα­σια­κή σχέση υπερ­ψη­φί­στη­κε από το 70% των συ­νέ­δρων. Πυ­ρή­νας και κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη αυτής της δυ­να­μι­κής που ανα­πτύ­χθη­κε ήταν η κοινή στάση ΜΕΤΑ – Πα­ρεμ­βά­σε­ων – ΠΑΜΕ. Η αλ­λα­γή στο κα­τα­στα­τι­κό δυ­στυ­χώς δεν έγινε γιατί απαι­τού­νταν το 75% των συ­νέ­δρων αλλά ο τρό­πος με τον οποίο μπο­ρούν να επι­τευ­χθούν νίκες δια­φά­νη­κε πολύ κα­θα­ρά. Και στο συ­νέ­δριο της ΕΔΟΘ, για του λόγου το αλη­θές, ακόμα και οι αντι­πρό­σω­ποι της ΔΑΚΕ δεν τόλ­μη­σαν να κα­τα­ψη­φί­σουν την πρό­τα­ση για νο­μι­μο­ποί­η­ση των συμ­βα­σιού­χων, παρά τις το­πο­θε­τή­σεις των συν­δι­κα­λι­στών της! Η πρα­κτι­κή της ψή­φι­σης από κοι­νού στο συ­νέ­δριο της ΕΔΟΘ εκ­φρά­στη­κε σε μι­κρό­τε­ρο βαθμό και σε μια σειρά ψη­φί­σμα­τα αλλά δυ­στυ­χώς όχι σε όλα.

Αν η μια πλευ­ρά ήταν λοι­πόν η κοινή στάση των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς σε μια σειρά ζη­τή­μα­τα δεν έλει­ψαν οι αντε­γκλή­σεις που κι­νού­νταν σε αντί­θε­τη κα­τεύ­θυν­ση.  Δυ­στυ­χώς το συ­νέ­δριο πολ­λές φορές έδινε την ει­κό­να εμ­φυ­λί­ου ανά­με­σα σε Πα­ρεμ­βά­σεις και ΠΑΜΕ, τις πα­ρα­τά­ξεις δη­λα­δή που είχαν και τον με­γα­λύ­τε­ρο αριθ­μό συ­νέ­δρων της Αρι­στε­ράς. Δυ­στυ­χώς αυτή η ει­κό­να αλλά και οι πρα­κτι­κές που συ­νή­θως τη συ­νο­δεύ­ουν, απο­προ­σα­να­το­λί­ζει, δια­σπά και απο­γοη­τεύ­ει τον κόσμο της Αρι­στε­ράς. Του στε­ρεί τη δυ­να­τό­τη­τα να εμπνευ­στεί από ένα δυ­να­τό πόλο αντί­στα­σης και να εντα­χθεί σε μια προ­σπά­θεια ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας. Απο­συ­σπει­ρώ­νει ένα πο­λύ­τι­μο κομ­μά­τι αγω­νι­στών που θα μπο­ρού­σε να εντα­χθεί σε μια κοινή ενω­τι­κή προ­σπά­θεια.

Η πα­ρε­μπό­δι­ση του γραμ­μα­τέα της νο­μαρ­χια­κής επι­τρο­πής ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Θεσ­σα­λο­νί­κης να απευ­θυν­θεί στο σώμα του συ­νε­δρί­ου, με πρω­το­βου­λία των Πα­ρεμ­βά­σε­ων, σί­γου­ρα δεν μπο­ρεί να κρι­θεί αρ­νη­τι­κά. Χρειά­ζε­ται πολύ με­γά­λο θρά­σος από τους υπευ­θύ­νους των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών για να προ­σέρ­χο­νται να μι­λή­σουν σε ένα συ­νέ­δριο όσων βάλ­λο­νται από τα μνη­μό­νια. Βε­βαί­ως με­γά­λη ευ­θύ­νη έχουν και οι πα­ρα­τά­ξεις που προ­σκά­λε­σαν τα μνη­μο­νια­κά κόμ­μα­τα. Η απο­χώ­ρη­ση του δη­μάρ­χου Θεσ­σα­λο­νί­κης και του προ­έ­δρου του Ερ­γα­τι­κού Κέ­ντρου λόγω ανει­λημ­μέ­νων υπο­χρε­ώ­σε­ων έγινε γιατί και οι ίδιοι προ­φα­νώς φο­βή­θη­καν μια ανά­λο­γη αντι­με­τώ­πι­ση. Άλ­λω­στε και ο δή­μαρ­χος Μπου­τά­ρης εν­στερ­νί­ζε­ται τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές και ο πρό­ε­δρος του Ερ­γα­τι­κού Κέ­ντρου Θεσ­σα­λο­νί­κης έχει οδη­γή­σει δύο ερ­γά­τες της ΕΛΒΟ στα δι­κα­στή­ρια επει­δή σε ανα­κοί­νω­ση της πα­ρά­τα­ξής τους τον απο­κά­λε­σαν «ερ­γα­το­πα­τέ­ρα».

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα των εκλο­γών

Η αύ­ξη­ση της συμ­με­το­χής κατά 50 συ­νέ­δρους (567 από 517) στις εκλο­γές για την ανά­δει­ξη των 50 μελών του γε­νι­κού συμ­βου­λί­ου της ΕΔΟΘ οφεί­λε­ται σε έναν πό­λε­μο μέχρι εσχά­των ανά­με­σα σε ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ για τον έλεγ­χο της ΕΔΟΘ. Ο πό­λε­μος αυτός μάλ­λον έληξε με ορια­κή νίκη της ΔΑΚΕ, ακόμα και αν στις δυ­νά­μεις της ΠΑΣΚΕ (10 έδρες) προ­σθέ­σει κα­νείς και τις 2 έδρες που έβγα­λε η Δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κή Ενό­τη­τα. Παρ’ όλ’ αυτά η για πρώτη φορά πρω­τιά της ΔΑΚΕ σε πο­σο­στά αλλά και σε ψή­φους (134ψ, 23.72% και 12 έδρες) είναι ένα πρώτο κα­μπα­νά­κι για το ρεύμα που χάρη στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δη­μιουρ­γεί­ται υπέρ της πα­λι­νόρ­θω­σης της δε­ξιάς στην κυ­βέρ­νη­ση. Πα­ρό­τι το ρεύμα δεν είναι σα­ρω­τι­κό (ας θυ­μη­θού­με το δι­πλα­σια­σμό της δύ­να­μης του ενιαί­ου ΜΕΤΑ στο προη­γού­με­νο συ­νέ­δριο ώστε να γίνει κα­τα­νοη­τό τι εν­νο­ού­με) η πρω­τιά της ΔΑΚΕ σε έναν κλάδο ερ­γα­ζο­μέ­νων που είναι σχε­τι­κά πιο προ­στα­τευ­μέ­νος από τις άγριες συ­νέ­πειες της κρί­σης, δεί­χνει τον κίν­δυ­νο που υπάρ­χει.

Η αντο­χή της ΠΑΣΚΕ και της Αγω­νι­στι­κής Συ­νερ­γα­σί­ας (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), που απο­σπά τις 8 από τις 12 έδρες του ενιαί­ου ΜΕΤΑ που ήταν 3η δύ­να­μη στο 8ο συ­νέ­δριο, δεί­χνει ότι για να ητ­τη­θούν οι πα­λιές και νέες φι­λι­κές προς τα μνη­μο­νια­κά κόμ­μα­τα πα­ρα­τά­ξεις χρειά­ζε­ται να γί­νουν πολλά βή­μα­τα από τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς. Το πε­λα­τεια­κό σύ­στη­μα που αξιο­ποιεί­ται από τις μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις δεν είναι αρ­κε­τή ερ­μη­νεία. Η έλ­λει­ψη ενός πόλου της Αρι­στε­ράς που εκ­φρά­ζε­ται και εκλο­γι­κά και εμπνέ­ει, είναι ένας ακόμα λόγος που δεν μπο­ρεί να αγνοη­θεί. Ένας τέ­τοιος πόλος δεν έχει να κάνει μόνο με τις ανά­γκες δια­μόρ­φω­σης πλειο­ψη­φιών στα συν­δι­κά­τα. Έχει κυ­ρί­ως να κάνει με τη δη­μιουρ­γία ενός ευ­ρύ­τε­ρου ερ­γα­τι­κού και τα­ξι­κού πόλου μέσα στο ερ­γα­τι­κό – συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα για να αντι­με­τω­πί­σει και τις συμ­βι­βα­σμέ­νες γρα­φειο­κρα­τι­κές του ηγε­σί­ες, αλλά κυ­ρί­ως για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του, την έντα­ξη όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε ενιαία συν­δι­κά­τα, σε ιδιω­τι­κό και δη­μό­σιο τομέα, τον ρι­ζο­σπα­στι­κό και αγω­νι­στι­κό του προ­σα­να­το­λι­σμό.

Η Αρι­στε­ρά παρά την άνοδο των Πα­ρεμ­βά­σε­ων είναι σε χει­ρό­τε­ρη κα­τά­στα­ση από το προη­γού­με­νο συ­νέ­δριο. Από τις 27 πέ­φτει στις 17 έδρες (από 52,03% στο προη­γού­με­νο συ­νέ­δριο συ­γκε­ντρώ­νει 34,68%) μια που ένα με­γά­λο κομ­μά­τι του ενιαί­ου ΜΕΤΑ έχει προ­σχω­ρή­σει στον κυ­βερ­νη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό και στον ενα­γκα­λι­σμό με τον μνη­μο­νια­κό πια ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) επι­πλέ­ον πα­ρου­σιά­ζει πτώση σε πο­σο­στά και έδρες, παρά τη μικρή αύ­ξη­ση της σε ψή­φους. Η Αντε­πί­θε­ση των Ερ­γα­ζο­μέ­νων με 5 έδρες και οι Αγω­νι­στι­κές Κι­νή­σεις με 2 είναι υπαρ­κτές μεν αλλά μι­κρές δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, που σί­γου­ρα όμως θα μπο­ρού­σαν να συμ­βάλ­λουν θε­τι­κά αν ακο­λου­θού­νταν μια ενω­τι­κή πο­ρεία. Παρά τα πα­ρα­πά­νω, οι δυ­νά­μεις που αυτή τη στιγ­μή υπάρ­χουν σε Αρι­στε­ρές πα­ρα­τά­ξεις είναι αρ­κε­τές ώστε να υπάρ­ξει η ανα­γκαία επα­νεκ­κί­νη­ση. Που έχει όμως προ­ϋ­πό­θε­ση την κοινή τους δράση σε ρι­ζο­σπα­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Γιατί παρά τις δια­κη­ρύ­ξεις καμιά δύ­να­μη της Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να κα­λύ­ψει το κενό ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης που υπάρ­χει.

Η Αγω­νι­στι­κή Ρι­ζο­σπα­στι­κή Ενό­τη­τα συ­γκρο­τή­θη­κε στην προ­σπά­θεια να δοθεί μια πρώτη απά­ντη­ση στην ανά­γκη για την ύπαρ­ξη ενός ρι­ζο­σπα­στι­κού και ενω­τι­κού χώρου της Αρι­στε­ράς. Συ­γκρο­τή­θη­κε από το ΜΕΤΑ, συν­δι­κα­λι­στές της Δι­κτύ­ω­σης για τη Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά και ανέ­ντα­χτους αγω­νι­στές. Απευ­θύν­θη­κε και σε άλλες δυ­νά­μεις της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς με πρό­τα­ση για κοινό ψη­φο­δέλ­τιο αλλά η πρό­τα­σή της δεν έγινε απο­δε­κτή. Στο ίδιο το συ­νέ­δριο προ­σπά­θη­σε να ανα­δεί­ξει με τις το­πο­θε­τή­σεις των συ­νέ­δρων της τόσο την ανά­γκη η ΕΔΟΘ να μπει στο κέ­ντρο μιας προ­σπά­θειας συ­σπεί­ρω­σης πρω­το­βάθ­μιων συν­δι­κά­των, επι­τρο­πών γει­το­νιών, κι­νη­μά­των πόλης, σχη­μά­των και συλ­λο­γι­κο­τή­των όσο και την ανά­γκη συ­μπό­ρευ­σης όλων των Αρι­στε­ρών πα­ρα­τά­ξε­ων σε μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση.  Κα­τέ­βα­σε τρία ψη­φί­σμα­τα, για τους πρό­σφυ­γες, τον αντιρ­ρη­σία συ­νεί­δη­σης Πα­να­γιώ­τη Μακρή καθώς και την Ανε­ξάρ­τη­τη Αρχή Δη­μο­σί­ων Εσό­δων (ΑΑΔΕ) που έγι­ναν και θέ­σεις του συ­νε­δρί­ου. Οι δύο έδρες που κα­τέ­λα­βε στο νέο Γε­νι­κό Συμ­βού­λιο της ΕΔΟΘ ση­μαί­νουν ότι με τις συ­γκε­κρι­μέ­νες δυ­νά­μεις θα προ­σπα­θή­σει να ερ­γα­στεί ώστε να δη­μιουρ­γη­θεί ένας πόλος αντί­στα­σης στα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα που τόσο έχει ανά­γκη η κοι­νω­νία. Κα­λού­με, για μια ακόμα φορά, και τις υπό­λοι­πες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς να προ­σχω­ρή­σουν σε μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση.