Το συνέδριο της ΕΔΟΘ έγινε σε μια περίοδο μονιμοποίησης της λιτότητας και ψήφισης του 4ου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Η απογοήτευση που έχει δημιουργήσει η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο δε θα μπορούσε να μην εκφραστεί στο 9ο συνέδριο του μεγαλύτερου νομαρχιακού τμήματος της ΑΔΕΔΥ. Πολύ περισσότερο μάλιστα μια και ο αριθμός των συνέδρων των παρατάξεων έχει προέλθει από πρόσφατες εκλογές που έγιναν τη διετία 2016-2017. Το συνέδριο λοιπόν προσφέρεται για μια σειρά βασικά συμπεράσματα.
Οι θετικές και αρνητικές πλευρές του συνεδρίου
Το βασικό συμπέρασμα που βγαίνει από τη διεξαγωγή αλλά και τα αποτελέσματα του 9ου συνεδρίου της ΕΔΟΘ είναι η σημασία που έχει η ενότητα των δυνάμεων της αντίστασης, των δυνάμεων της Αριστεράς.
Η πιο σημαντική στιγμή του συνεδρίου ήταν η, με συντριπτική πλειοψηφία, απόφασή του να γίνουν δεκτοί οι αντιπρόσωποι του Σωματείου ΟΤΑ και δημοτικών επιχειρήσεων Θεσσαλονίκης, η νομιμοποίηση των οποίων αμφισβητήθηκε ανοιχτά από τη ΔΑΚΕ. Στο 36ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ είχε ξαναφανεί αυτή η δυναμική που προκύπτει όταν οι δυνάμεις της Αριστεράς κινούνται μαζί. Η πρόταση για ισότιμη ένταξη στην ΑΔΕΔΥ, τις Ομοσπονδίες και τα Σωματεία όλων όσων εργάζονται στο Δημόσιο με οποιαδήποτε εργασιακή σχέση υπερψηφίστηκε από το 70% των συνέδρων. Πυρήνας και κινητήρια δύναμη αυτής της δυναμικής που αναπτύχθηκε ήταν η κοινή στάση ΜΕΤΑ – Παρεμβάσεων – ΠΑΜΕ. Η αλλαγή στο καταστατικό δυστυχώς δεν έγινε γιατί απαιτούνταν το 75% των συνέδρων αλλά ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να επιτευχθούν νίκες διαφάνηκε πολύ καθαρά. Και στο συνέδριο της ΕΔΟΘ, για του λόγου το αληθές, ακόμα και οι αντιπρόσωποι της ΔΑΚΕ δεν τόλμησαν να καταψηφίσουν την πρόταση για νομιμοποίηση των συμβασιούχων, παρά τις τοποθετήσεις των συνδικαλιστών της! Η πρακτική της ψήφισης από κοινού στο συνέδριο της ΕΔΟΘ εκφράστηκε σε μικρότερο βαθμό και σε μια σειρά ψηφίσματα αλλά δυστυχώς όχι σε όλα.
Αν η μια πλευρά ήταν λοιπόν η κοινή στάση των δυνάμεων της Αριστεράς σε μια σειρά ζητήματα δεν έλειψαν οι αντεγκλήσεις που κινούνταν σε αντίθετη κατεύθυνση. Δυστυχώς το συνέδριο πολλές φορές έδινε την εικόνα εμφυλίου ανάμεσα σε Παρεμβάσεις και ΠΑΜΕ, τις παρατάξεις δηλαδή που είχαν και τον μεγαλύτερο αριθμό συνέδρων της Αριστεράς. Δυστυχώς αυτή η εικόνα αλλά και οι πρακτικές που συνήθως τη συνοδεύουν, αποπροσανατολίζει, διασπά και απογοητεύει τον κόσμο της Αριστεράς. Του στερεί τη δυνατότητα να εμπνευστεί από ένα δυνατό πόλο αντίστασης και να ενταχθεί σε μια προσπάθεια ανατροπής των μνημονίων και της λιτότητας. Αποσυσπειρώνει ένα πολύτιμο κομμάτι αγωνιστών που θα μπορούσε να ενταχθεί σε μια κοινή ενωτική προσπάθεια.
Η παρεμπόδιση του γραμματέα της νομαρχιακής επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης να απευθυνθεί στο σώμα του συνεδρίου, με πρωτοβουλία των Παρεμβάσεων, σίγουρα δεν μπορεί να κριθεί αρνητικά. Χρειάζεται πολύ μεγάλο θράσος από τους υπευθύνους των μνημονιακών πολιτικών για να προσέρχονται να μιλήσουν σε ένα συνέδριο όσων βάλλονται από τα μνημόνια. Βεβαίως μεγάλη ευθύνη έχουν και οι παρατάξεις που προσκάλεσαν τα μνημονιακά κόμματα. Η αποχώρηση του δημάρχου Θεσσαλονίκης και του προέδρου του Εργατικού Κέντρου λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων έγινε γιατί και οι ίδιοι προφανώς φοβήθηκαν μια ανάλογη αντιμετώπιση. Άλλωστε και ο δήμαρχος Μπουτάρης ενστερνίζεται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης έχει οδηγήσει δύο εργάτες της ΕΛΒΟ στα δικαστήρια επειδή σε ανακοίνωση της παράταξής τους τον αποκάλεσαν «εργατοπατέρα».
Τα αποτελέσματα των εκλογών
Η αύξηση της συμμετοχής κατά 50 συνέδρους (567 από 517) στις εκλογές για την ανάδειξη των 50 μελών του γενικού συμβουλίου της ΕΔΟΘ οφείλεται σε έναν πόλεμο μέχρι εσχάτων ανάμεσα σε ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ για τον έλεγχο της ΕΔΟΘ. Ο πόλεμος αυτός μάλλον έληξε με οριακή νίκη της ΔΑΚΕ, ακόμα και αν στις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ (10 έδρες) προσθέσει κανείς και τις 2 έδρες που έβγαλε η Δημοσιοϋπαλληλική Ενότητα. Παρ’ όλ’ αυτά η για πρώτη φορά πρωτιά της ΔΑΚΕ σε ποσοστά αλλά και σε ψήφους (134ψ, 23.72% και 12 έδρες) είναι ένα πρώτο καμπανάκι για το ρεύμα που χάρη στο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργείται υπέρ της παλινόρθωσης της δεξιάς στην κυβέρνηση. Παρότι το ρεύμα δεν είναι σαρωτικό (ας θυμηθούμε το διπλασιασμό της δύναμης του ενιαίου ΜΕΤΑ στο προηγούμενο συνέδριο ώστε να γίνει κατανοητό τι εννοούμε) η πρωτιά της ΔΑΚΕ σε έναν κλάδο εργαζομένων που είναι σχετικά πιο προστατευμένος από τις άγριες συνέπειες της κρίσης, δείχνει τον κίνδυνο που υπάρχει.
Η αντοχή της ΠΑΣΚΕ και της Αγωνιστικής Συνεργασίας (ΣΥΡΙΖΑ), που αποσπά τις 8 από τις 12 έδρες του ενιαίου ΜΕΤΑ που ήταν 3η δύναμη στο 8ο συνέδριο, δείχνει ότι για να ηττηθούν οι παλιές και νέες φιλικές προς τα μνημονιακά κόμματα παρατάξεις χρειάζεται να γίνουν πολλά βήματα από τις δυνάμεις της Αριστεράς. Το πελατειακό σύστημα που αξιοποιείται από τις μνημονιακές δυνάμεις δεν είναι αρκετή ερμηνεία. Η έλλειψη ενός πόλου της Αριστεράς που εκφράζεται και εκλογικά και εμπνέει, είναι ένας ακόμα λόγος που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ένας τέτοιος πόλος δεν έχει να κάνει μόνο με τις ανάγκες διαμόρφωσης πλειοψηφιών στα συνδικάτα. Έχει κυρίως να κάνει με τη δημιουργία ενός ευρύτερου εργατικού και ταξικού πόλου μέσα στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα για να αντιμετωπίσει και τις συμβιβασμένες γραφειοκρατικές του ηγεσίες, αλλά κυρίως για την ανασυγκρότηση του, την ένταξη όλων των εργαζομένων σε ενιαία συνδικάτα, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, τον ριζοσπαστικό και αγωνιστικό του προσανατολισμό.
Η Αριστερά παρά την άνοδο των Παρεμβάσεων είναι σε χειρότερη κατάσταση από το προηγούμενο συνέδριο. Από τις 27 πέφτει στις 17 έδρες (από 52,03% στο προηγούμενο συνέδριο συγκεντρώνει 34,68%) μια που ένα μεγάλο κομμάτι του ενιαίου ΜΕΤΑ έχει προσχωρήσει στον κυβερνητικό συνδικαλισμό και στον εναγκαλισμό με τον μνημονιακό πια ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) επιπλέον παρουσιάζει πτώση σε ποσοστά και έδρες, παρά τη μικρή αύξηση της σε ψήφους. Η Αντεπίθεση των Εργαζομένων με 5 έδρες και οι Αγωνιστικές Κινήσεις με 2 είναι υπαρκτές μεν αλλά μικρές δυνάμεις της Αριστεράς, που σίγουρα όμως θα μπορούσαν να συμβάλλουν θετικά αν ακολουθούνταν μια ενωτική πορεία. Παρά τα παραπάνω, οι δυνάμεις που αυτή τη στιγμή υπάρχουν σε Αριστερές παρατάξεις είναι αρκετές ώστε να υπάρξει η αναγκαία επανεκκίνηση. Που έχει όμως προϋπόθεση την κοινή τους δράση σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Γιατί παρά τις διακηρύξεις καμιά δύναμη της Αριστεράς δεν μπορεί να καλύψει το κενό ριζοσπαστικής Αριστερής αντιπολίτευσης που υπάρχει.
Η Αγωνιστική Ριζοσπαστική Ενότητα συγκροτήθηκε στην προσπάθεια να δοθεί μια πρώτη απάντηση στην ανάγκη για την ύπαρξη ενός ριζοσπαστικού και ενωτικού χώρου της Αριστεράς. Συγκροτήθηκε από το ΜΕΤΑ, συνδικαλιστές της Δικτύωσης για τη Ριζοσπαστική Αριστερά και ανένταχτους αγωνιστές. Απευθύνθηκε και σε άλλες δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με πρόταση για κοινό ψηφοδέλτιο αλλά η πρότασή της δεν έγινε αποδεκτή. Στο ίδιο το συνέδριο προσπάθησε να αναδείξει με τις τοποθετήσεις των συνέδρων της τόσο την ανάγκη η ΕΔΟΘ να μπει στο κέντρο μιας προσπάθειας συσπείρωσης πρωτοβάθμιων συνδικάτων, επιτροπών γειτονιών, κινημάτων πόλης, σχημάτων και συλλογικοτήτων όσο και την ανάγκη συμπόρευσης όλων των Αριστερών παρατάξεων σε μια τέτοια κατεύθυνση. Κατέβασε τρία ψηφίσματα, για τους πρόσφυγες, τον αντιρρησία συνείδησης Παναγιώτη Μακρή καθώς και την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) που έγιναν και θέσεις του συνεδρίου. Οι δύο έδρες που κατέλαβε στο νέο Γενικό Συμβούλιο της ΕΔΟΘ σημαίνουν ότι με τις συγκεκριμένες δυνάμεις θα προσπαθήσει να εργαστεί ώστε να δημιουργηθεί ένας πόλος αντίστασης στα μνημόνια και τη λιτότητα που τόσο έχει ανάγκη η κοινωνία. Καλούμε, για μια ακόμα φορά, και τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς να προσχωρήσουν σε μια τέτοια κατεύθυνση.
