Μετά τις "τροχιοδεικτικές" κινητοποιήσεις του Απρίλη και της Πρωτομαγιάς
Οι εργαζόμενες κι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο καλούνται να δημιουργήσουν τη δική τους κανονικότητα, αφού προκαλούνται και προσκαλούνται και πάλι στην πίστα της αντιπαράθεσης με την «άλλη τάξη». Βρίσκονται αντιμέτωποι με μια διπλή κρίση, υγειονομική και οικονομική. Μια κρίση για την οποία, ούτε αυτήν τη φορά, ευθύνονται, αλλά οι «από πάνω» τη μετατρέπουν σε ευκαιρία αντεργατικών επιθέσεων σαρωτικής κλίμακας.
Η ευκαιρία ενυπάρχει, όμως και στη δική μας την πλευρά, στην πλευρά του κόσμου της δουλειάς.
Μετά από 10 χρόνια μνημονίων και μονομερούς λιτότητας υπάρχει και η εμπειρία στην πλευρά μας.
Οι «πόντοι» που πιστώθηκε η κυβέρνηση της ΝΔ λόγω της «ευτυχούς» πορείας (προς το παρόν) της πανδημίας στην Ελλάδα, είναι τόσο επισφαλείς, όσο και οι εργασιακές συνθήκες που επιχειρεί να επιβάλλει.
Ο φόβος για τον ιό και το Εξασθενημένο Σύστημα Υγείας, οι πρωτόγνωρες καταστάσεις, η κοινωνική αποστασιοποίηση, η δυσκολία, η μοναξιά, το άγνωστο, ήταν ευνοϊκοί παράγοντες για την εργοδοσία, τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση και τη συναινετική αντιπολίτευση, που επιχείρησαν να τους εκμεταλλευτούν στο έπακρο και να επιβάλλουν καραντίνα για πάντα και σιωπητήριο στην εργατική τάξη.
Αυτό έσπασε, τελικά, με σχετική ευκολία, όπως αποδείχτηκε, μετά από συνειδητή προσπάθεια κάποιων δυνάμεων συνδικαλιστικών και πολιτικών, στις 7 Απρίλη, σε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, Περιφέρειες κλπ.
Τότε (φαίνεται μακρινό), υπήρξε έντονη συζήτηση στην ίδια τη συνδικαλιστική και πολιτική αριστερά, γιατί οι συνθήκες έμοιαζαν ανυπέρβλητες.
Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα περισσότερο από το αναμενόμενο και έδειξε τα πρώτα σημάδια διάθεσης αντίστασης.
Η εμπειρική απόδειξη, σε μαζικό επίπεδο, για την υπεροχή του Δημοσίου έναντι του Ιδιωτικού, στο βασικό αγαθό της Υγείας κατ’ αρχάς, ήταν και είναι υπέρ μας, υπέρ της οργάνωσης της κοινωνίας με βάση το συλλογικό συμφέρον και όχι τα κέρδη των λίγων, τα κέρδη των επιχειρηματιών.
Οι καταγγελίες για εργοδοτικές αυθαιρεσίες είναι αμέτρητες και έρχονται από παντού, σε κάθε οργανωμένη δύναμη (σωματεία βάσης, συνδικαλιστικές παρατάξεις, εργατικά σχήματα,διαδικτυακές καμπάνιες). Ο κόσμος της δουλειάς συνειδητοποιεί την κατάσταση και θέλει να αντιδράσει.
Αγωνιστικά ρήγματα της καραντίνας και των περιορισμών συνέχισαν να εμφανίζονται, όλο και πιο θαρρετά, στις 14 και 15 Απρίλη (έξω από το Υπ. Εργασίας και στα σούπερ μάρκετς), ενώ, απεργία διαρκείας (από τις 23 Απρίλη) γίνεται από τους συμβασιούχους στην Υπηρεσία Ασύλου του Υπ. Μετανάστευσης και Ασύλου, ως απάντηση στο ρεβανσισμό της κυβέρνησης απέναντι στο σωματείο των εργαζομένων, με τη μη ανανέωση των συμβάσεων σε 17 άτομα, με επόμενο κάλεσμα για συμπαράσταση στην 24ωρη Απεργία στις 18 Μαΐου, ημέρα επαναλειτουργίας της Υπηρεσίας Ασύλου. Οι μικρές κινητοποιήσεις αναπληρωτριών-ών εκπαιδευτικών στο Υπ. Παιδείας, εν τω μέσω της καραντίνας, αλλά και τα πρόστιμα που «έπεσαν» έδειχναν στην κυβέρνηση και την κοινωνία, ότι όσο οι επιθέσεις συνεχίζονται, το σιωπητήριο δεν περνάει. Η επόμενη μέρα-σταθμός, η 28 Απρίλη, ένωσε ξανά τις φωνές των εργαζομένων έξω από τις Δημόσιες δομές Υγείας, για την υπεράσπιση και την ενίσχυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, λίγο πριν την Πρωτομαγιά.
Μια Πρωτομαγιά που τελικά δεν ήταν παρηκμασμένη επέτειος, αλλά πραγματική αγωνία, με αυτοπρόσωπη παρουσία, αντιπροσωπευτικού ποσοστού του κινήματος, για την τροπή που θα πάρουν οι εργατικές κινητοποιήσεις στη συνέχεια.
Υπό τη σκληρή πίεση της καπιταλιστικής οικονομίας για άρση των περιοριστικών μέτρων και σε συνδυασμό με την πλήρη αποκάλυψη των κυβερνητικών σχεδίων για ανατροπή κάθε «κανονικότητας», ακόμα και αυτής της φτωχής κι επίφοβης που είχε απομείνει από την προηγούμενη και ημιτελή μεγάλη κρίση, ο κόσμος της εργασίας δεν μπορεί και δεν του επιτρέπουν οι συνθήκες να γυρίσει πίσω. Το πίσω δεν υπάρχει.
Τα κραυγαλέα νομοσχέδια του Περιβάλλοντος (νόμος, πλέον) και της Παιδείας δεν άφησαν και δεν αφήνουν περιθώρια για συμβολικές μάχες και κινητοποιήσεις με «κουκίδες» και αντιπροσώπους, σε καμιά ταξική δύναμη.
Ακόμα και οι γραφειοκράτες των ανώτερων και ανώτατων κλιμακίων του συνδικαλισμού έχουν αναγκαστεί από τις εξελίξεις να μη «μένουν σπίτι», να συνεδριάσουν και να πάρουν κάποιες πρωτοβουλίες.
Η γραφική και εξαφανισμένη στα δύσκολα, ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ, επανεμφανίστηκε με κάποιο τρόπο στις 12 Μάη(παγκόσμια ημέρα των νοσηλευτών /τριων), υπό την πίεση και της ενωτικής αριστερής παράταξης των γιατρών μας στην ΟΕΝΓΕ.
Οι αντιδράσεις στο ν/σ για την Παιδεία προαναγγέλλουν μαζικές κινητοποιήσειςκαι η ενότητα εκπαιδευτικών-μαθητών-φοιτητών-γονιών μοιάζει πιο εφικτή κι επικίνδυνη για την κυβέρνηση και τους επιχειρηματίες-φίλους της. Μεγάλες κινητοποιήσεις έγιναν ήδη, ξεχωρίζοντας αυτή της Τετάρτης 13/5.
Μεγάλο μέρος της εργαζόμενης κοινωνίας, όσο κι αν συμπάθησε και υπάκουσε το μετριοπαθή γιατρό Σ. Τσιόδρα, συνειδητοποιεί μέρα με τη μέρα ότι οι οικονομικές κι εργασιακές επιθέσεις της κυβέρνησης δεν έχουν όρια και δεν αντιμετωπίζονται παρά στους δρόμους, με αγώνες.
Ο ιδιωτικός τομέας, με τις μεγαλύτερες καταστρατηγήσεις δικαιωμάτων, μισθών, συμβάσεων, ωραρίων, αδειών, με τους μεγαλύτερους κινδύνους στη σωματική και ψυχική υγεία των εργαζομένων, με τις μεγαλύτερες πιέσεις για να εξασφαλιστούν τα κέρδη των εργοδοτών, παρόλο που έδειξε διάθεση αντιστάσεων (πχ κινητοποίηση στη ΒΕΑΤ κ.ά.), δεν μπορεί, λόγω της συνδικαλιστικής του κατάστασης να ενώσει τον κόσμο της δουλειάς.
Μια πολύτιμη υπηρεσία των εργαζομένων του Δημοσίου (με την Υγεία και την Παιδεία να βρίσκονται στο επίκεντρο των διεκδικήσεων) είναι να οργανώσουν απεργιακά γεγονότα με σχεδιασμένους σταθμούς, ενωτική δράση και κοινά αιτήματα για όλη την κοινωνία της δουλειάς, για να εκφραστούν οι μικροί και μεγάλοι αγώνες, για να σταθούμε απέναντι σε όλους όσους, τόσα χρόνια, από τη Μαρφίν και μετά, ομνύουν στην επιχειρηματικότητα (υγιή ή όχι) και την ανάπτυξη (πράσινη ή…μπλε), αφήνοντας τις ζωές μας στην τύχη του ιδιωτικού τομέα, διαλύοντας κάθε κοινωνική και δημόσια φροντίδα και προστασία, για τα κέρδη των λίγων.
Η συνδικαλιστική και πολιτική αριστερά καλείται άλλη μια φορά να οργανώσει στα σωματεία, τις ομοσπονδίες και τα συνδικάτα, την παρέμβασή της, για να ενωθούν οι αγωνιστικές εστίες και διαθέσεις, σε πιο μεγάλους απεργιακούς σταθμούς (τέλος Μάη-αρχές Ιούνη), για να επιβληθεί η κανονικότητα των «από κάτω». Το ζήτημα είναι επείγον!
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
