Στην επέτειο των δύο της χρόνων, η αιγυπτιακή επανάσταση παραμένει ζωντανή.
Από την επέτειο της 25 Γενάρη, και όλες τις μέρες που ακολούθησαν, το Κάιρο, η Μαχάλα, η Αλεξάνδρεια, η Ισμαϊλίγια, το Σουέζ, δεκάδες πόλεις, συγκλονίζονται από μαζικές διαδηλώσεις, εκτεταμένες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, αποκλεισμούς δρόμων, επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια. Υπάρχουν δεκάδες νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες.
Την Κυριακή 27 Γενάρη, ο πρόεδρος Μόρσι ανακήρυξε το Πορτ-Σάιντ, το Σούεζ και την Ισμαϊλίγια σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για 30 μέρες, ενώ ταυτόχρονα καλούσε την αντιπολίτευση σε διάλογο.
Παρά τις πολιτικές πιέσεις, το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας (μια πλατιά ομπρέλα της αντιπολίτευσης, που περιλαμβάνει από αριστερούς και νασερικούς μέχρι φιλελεύθερους αλλά και πρώην καθεστωτικούς) στηρίζει τις διαδηλώσεις και καλεί σε συνέχειά τους, ενώ θέτει προϋποθέσεις πριν πάει σε οποιοδήποτε διάλογο (πχ νέο σύνταγμα με αλλαγές στα αντιδημοκρατικά άρθρα του, διάλυση της κυβέρνησης και ορισμού νέας η οποία «θα εφαρμόσει τα αιτήματα της επανάστασης, ιδιαίτερα την κοινωνική δικαιοσύνη»). Στον «αέρα» βρίσκονται και οι επερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές, τις οποίες οι δυνάμεις που απαρτίζουν το Μέτωπο απειλούν να μποϊκοτάρουν.
Μετά τα έκτακτα μέτρα και την καταστολή ενάντια στο κίνημα, οργανώνονται διαδηλώσεις για σήμερα 28 Γενάρη, επέτειος της «Παρασκευής της Οργής», όταν εκατοντάδες χιλιάδες συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις ασφαλείας και τις οδήγησαν σε απόσυρση από τους δρόμους, δυο εβδομάδες πριν την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ…
Σε αυτόν το γύρο της σύγκρουσης, μαζί με τα πολιτικά αιτήματα, αναδεικνύονται περισσότερο από κάθε άλλη φορά και τα κοινωνικά. Πολιτικές δυνάμεις πέρα από την επαναστατική Αριστερά (όπως το «Λαϊκό Ρεύμα» του νασερικού Σαμπάχι) αναδεικνύουν το ρήμαγμα της ζωής των εργαζομένων και των φτωχών από τα νεοφιλελεύθερα μέτρα του Μόρσι (πχ κατάργηση σημαντικών επιδοτήσεων για τρόφιμα, καύσιμα κλπ). Σε μαζική προσυγκέντρωση των εργατών από την Σούμπρα προς την Ταχρίρ, μαζί με το «ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος», κυριάρχησε το «για τη κοινωνική δικαιοσύνη χρειάζεται μια εργατική επανάσταση».
Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, χιλιάδες παραβιάζουν το στρατιωτικό νόμο, διαδηλώνοντας στο Σουέζ και το Πορτ Σάιντ…
