Απέναντι στο νέο σύστημα αξιολόγησης και απολύσεων
Το νέο σύστημα διορισμών που εξαγγέλθηκε από την κυβέρνηση έρχεται να εμβαθύνει μια διαδικασία που ξεκίνησε με την κατάργηση της επετηρίδας διορισμών με το νόμο Αρσένη. Όλες οι μέχρι σήμερα παρεμβάσεις στο σύστημα διορισμών αντανακλούσαν τη σύγκρουση ανάμεσα στις διαθέσεις της πολιτείας και τη δύναμη του εκπαιδευτικού κινήματος. Οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν τα τελευταία χρόνια να μεταφέρουν την ευθύνη της απόκτησης εργασίας στον εκπαιδευτικό ενώ οι εκπαιδευτικοί πίεζαν πάντα για αύξηση των διορισμών και για χρήση της προϋπηρεσίας και του πτυχίου ως κριτήριο διορισμών αλλά και επαναπρόσληψης των αναπληρωτών. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα.
Ο νόμος Γαβρόγλου
Είναι η βαρύτητα της προϋπηρεσίας στις προσλήψεις αναπληρωτών αλλά και στους έως τώρα μόνιμους διορισμούς που έρχεται να ανατρέψει ο νέος νόμος που βρίσκεται σε διαβούλευση και άμεσα πρόκειται να ψηφιστεί στη βουλή. Είναι ένας νόμος που πατάει στο νόμο Διαμαντοπούλου, αποδεχόμενος τη λογική του, αν εξαιρέσουμε βέβαια το γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ που καταργεί. Με βάση την πρόταση Γαβρόγλου:
α) Το πτυχίο είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για διορισμό, κάτι που βέβαια ίσχυε μόνο πριν την κατάργηση της επετηρίδας. Αλλά το ίδιο το πτυχίο υπομοριοδοτείται σε σχέση με άλλα ακαδημαϊκά προσόντα που δεν έχουν μάλιστα ούτε συνάφεια με το βασικό πτυχίο των παραπάνω ακαδημαϊκών προσόντων. Μάλλον αυτό θα οφείλεται στο νέο μοντέλο εκπαιδευτικού «πασπαρτού» που προωθεί η κυβέρνηση, ώστε να μπορούν οι εκπαιδευτικοί να κάνουν μαθήματα διάφορων ειδικοτήτων και έτσι να καλύπτονται και τα κενά!
β) Ο ρόλος της προϋπηρεσίας υποβαθμίζεται, αφού μοριοδοτείται μόνο έως τους 120 μήνες και ισοδύναμα με τα ακαδημαϊκά κριτήρια (120 μονάδες το καθένα). Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση, αφού κατόρθωσε να ξεφορτωθεί το βασικό πτυχίο ως ικανή συνθήκη διορισμού, με την κατάργηση της επετηρίδας, έρχεται τώρα να υπονομεύσει και την προϋπηρεσία όχι μόνο ως ικανή συνθήκη διορισμού αλλά ακόμα και ως ικανή συνθήκη εργασίας για την επόμενη χρονιά, των αναπληρωτών. Με το νέο σύστημα, τα ακαδημαϊκά προσόντα τα οποία έχουν οικονομικές προϋποθέσεις αλλά και προϋποθέσεις κόπου και χρόνου που δεν είναι καθόλου δεδομένες για εργαζόμενους με τις συνθήκες εργασίας των αναπληρωτών, αποκτούν τη βαρύτητα να καθορίζουν αυτά και όχι η προϋπηρεσία την κατάταξη στους πίνακες. Δεν είναι τόσο ότι θα εργαστούν νέοι πτυχιούχοι εκτοπίζοντας τους έχοντες προϋπηρεσία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι αναπληρωτές μηδενικής προϋπηρεσίας ζητούν ξεχωριστή ποσόστωση. Είναι κυρίως ότι κανένας αναπληρωτής δε θα αισθάνεται ασφαλής ότι θα ξαναδουλέψει αν δεν αποκτά όλο και περισσότερα ακαδημαϊκά προσόντα. Η ανασυγκρότηση μάλιστα των πινάκων ανά διετία έρχεται να καταργήσει κάθε βεβαιότητα για εργασία και να οδηγήσει τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς σε ένα αέναο κυνήγι προσόντων.
Τι προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση
Αυτό που είναι προφανές είναι ότι τη θέση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ όσον αφορά την εμπέδωση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους υποψηφίους την παίρνουν τα ακαδημαϊκά προσόντα. Επιβάλλεται από άλλο δρόμο η διάσπαση κάθε συλλογικής διεκδίκησης για μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση, εμπεδώνεται το καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας και ελαστικοποίησης.
Επιπλέον η κυβέρνηση προσπαθεί να θωρακίσει νομικά και με αποφάσεις του ΣΤΕ μια στεγανή διαδικασία κατά την οποία όσοι θα αγωνιστούν συλλογικά δε θα μπορούν να επιτύχουν το διορισμό τους ούτε ως μόνιμοι αλλά ούτε καν την επαναπρόσληψή τους ως αναπληρωτές.
Το βάρος των ακαδημαϊκών προσόντων αλλάζει και το κέντρο βάρους στα πανεπιστήμια, που μεταφέρεται από το βασικό πτυχίο στα μεταπτυχιακά και τις πιστοποιημένες επιμορφώσεις. Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ είχε οδηγήσει στην άνθιση των φροντιστηρίων προετοιμασίας των υποψηφίων, το νέο σύστημα θα δημιουργήσει ανταγωνισμό ανάμεσα στα πανεπιστημιακά τμήματα ώστε να καλύψουν την αναδυόμενη αγορά προσόντων. Με το αζημίωτο φυσικά!
Το νέο σύστημα όμως αφορά και τους μονίμους. Στην πράξη, με τον ατομικό φάκελο προσόντων, εισάγεται η αξιολόγηση με την ποινή της απόλυσης. Αρχικά στους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς αλλά σίγουρα πολύ γρήγορα, αν το σύστημα αυτό επιβληθεί, και για το μόνιμο προσωπικό. Η εκπαίδευση είχε εξαιρεθεί έως τώρα από την αξιολόγηση που επιχειρείται να επιβληθεί στο υπόλοιπο δημόσιο. Τώρα επιβάλλεται ένα σύστημα, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί προσοντολόγιο, σύμφωνα με το οποίο το μη μόνιμο προσωπικό θα αξιολογείται κάθε διετία και αν δεν έχει επιδοθεί επαρκώς στο αέναο κυνήγι προσόντων, θα απολύεται. Ξεκινώντας από το πιο αδύναμο κομμάτι του κλάδου η αξιολόγηση σύντομα θα επιβληθεί και στους μόνιμους εκπαιδευτικούς.
Για τους μόνιμους διορισμούς
Η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει 15.000 διορισμούς σε βάθος τριετίας. Οι 4500 διορισμοί θα είναι στην ειδική αγωγή και θα γίνουν μέσα στο 2019. Κατ’ αρχήν είναι παράδοξο μια κυβέρνηση να εξαγγέλλει διορισμούς τους οποίους θα κάνει όμως η επόμενη, όποια κι αν είναι αυτή. Έτσι οι 15000 διορισμοί γίνονται κατανοητοί ως προεκλογική εξαγγελία. Για τους διορισμούς στην ειδική αγωγή απλά να πούμε ότι, αν και εφόσον γίνουν, καλύπτουν το 1/3 περίπου των αναγκών.
Αυτή τη στιγμή στην εκπαίδευση το 20% περίπου του συνόλου του εκπαιδευτικού προσωπικού είναι αναπληρωτές. Και πριν τα Χριστούγεννα γίνονταν ακόμα κινητοποιήσεις επειδή από σχολεία έλειπαν βασικές ειδικότητες. Είναι φανερό ότι ακόμα και αν με κάποιο τρόπο γίνουν οι προσλήψεις που έχουν ανακοινωθεί, αυτές δεν επαρκούν.
Αυτό που θα έπρεπε να γίνει είναι να διοριστούν όλοι όσοι έχουν έστω και μια ημέρα προϋπηρεσία στην εκπαίδευση. Οι 32000 προσλήψεις θα ήταν μια αρχή ώστε σε ένα βαθμό να αντισταθμιστούν οι 33804 αποχωρήσεις από την υπηρεσία από το 2010 και μετά. Όμως για να δούμε πόσοι ακριβώς διορισμοί χρειάζονται θα έπρεπε να ξηλωθούν όλες οι μνημονιακές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση που έχουν οδηγήσει στα όρια αντοχής του το μόνιμο προσωπικό. Αλλά και να μειωθεί το όριο συνταξιοδότησης ώστε να επιτευχθεί και η είσοδος νέων εκπαιδευτικών στον κλάδο για την οποία υποτίθεται έβαλε η κυβέρνηση τα ακαδημαϊκά κριτήρια στο σύστημα προσλήψεων.
Μόνη απάντηση οι αγώνες
Τα προσόντα ποτέ δεν οδήγησαν σε δημιουργία θέσεων εργασίας. Μόνο οι αγώνες εξασφαλίζουν μόνιμη και σταθερή δουλειά. Αυτό ισχύει και στην εκπαίδευση. Οι αγώνες ήταν που ανάγκασαν διαδοχικές κυβερνήσεις μέχρι το 2010 να διορίζουν εκπαιδευτικούς στην εκπαίδευση και η δύναμη του συνδικαλιστικού κινήματος εξασφάλιζε την συστηματική εργασία στους αναπληρωτές έως τώρα. Οι αγώνες είναι που μπορούν να εμποδίσουν την αντιδραστική μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση και σήμερα. Η εβδομάδα δράσης των ΟΛΜΕ - ΔΟΕ και η απεργία στις 11/1 πρέπει να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μόνιμοι, αναπληρωτές, αδιόριστοι, φοιτητές όλοι μαζί πρέπει να εμποδίσουμε την ψήφιση και εφαρμογή του αντιεκπαιδευτικού τερατουργήματος. Να απαιτήσουμε μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία. Όμως η εβδομάδα δράσης δεν αρκεί. Ο αγώνας πρέπει να κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα. Μόνο με αγώνα διαρκείας μπορεί να απαντηθεί η επίθεση. Η ενημέρωση του κλάδου, η ανάδειξη της σημασίας της επίθεσης και το κάλεσμα σε μαζική απεργιακή δράση πρέπει να είναι το πρόγραμμα δράσης των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών για να μπορέσουμε να νικήσουμε!
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
