«Αναβαθμίζεται» ο αντιδραστικός άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου

Ήταν η τρίτη τέ­τοιου τύπου συ­νά­ντη­ση, η οποία στρώ­νει το έδα­φος σε ένα εξαι­ρε­τι­κά «πυκνό» πρό­γραμ­μα:

Στις 5/11, ο ακρο­δε­ξιός ΥΠΕΞ του Ισ­ρα­ήλ, Λί­μπερ­μαν, με­τα­βαί­νει στην Κύπρο για δι­με­ρή συ­νά­ντη­ση. Δύο μέρες μετά ο Σα­μα­ράς τα­ξι­δεύ­ει στη Λευ­κω­σία όπου θα συ­να­ντη­θεί με τον Ανα­στα­σιά­δη, θα συμ­με­τά­σχει σε συμ­βού­λιο των πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών και πι­θα­νώς θα απευ­θυν­θεί στο κυ­πρια­κό κοι­νο­βού­λιο. Την επο­μέ­νη διε­ξά­γε­ται η τρι­με­ρής συ­νά­ντη­ση Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Αι­γύ­πτου στο Κάιρο, σε επί­πε­δο πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών, που θε­ω­ρεί­ται η «κο­ρύ­φω­ση» των διερ­γα­σιών.

Η πυ­κνό­τη­τα του προ­γράμ­μα­τος αρκεί για πεί­σει ότι δεν πρό­κει­ται για «διε­ρευ­νη­τι­κές» συ­νο­μι­λί­ες, αλλά για πυ­ρε­τώ­δεις δια­βου­λεύ­σεις με με­γά­λα επί­δι­κα. Η «Δια­κή­ρυ­ξη του Κα­ΐ­ρου» ίσως βγά­λει ει­δή­σεις. Σύμ­φω­να με πλη­ρο­φο­ρί­ες, δεν απο­κλεί­ε­ται να συ­ζη­τη­θεί το θέμα ανα­κή­ρυ­ξης των ΑΟΖ των τριών κρα­τών, ερή­μην της Τουρ­κί­ας.

Παρά τις υπο­κρι­τι­κές ρη­το­ρεί­ες περί «ει­ρή­νης και στα­θε­ρό­τη­τας» στην πε­ριο­χή, ο άξο­νας που δια­μορ­φώ­νε­ται και οι απο­φά­σεις που θα πάρει μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σουν με­γά­λη απει­λή για την ει­ρή­νη. Ήδη έχει ανα­βιώ­σει το αλή­στου μνή­μης «ενιαίο αμυ­ντι­κό δόγμα» Ελ­λά­δας-Κύ­πρου, ενώ η Ελ­λά­δα στέλ­νει φρε­γά­τα και υπο­βρύ­χιο στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, υπό την κά­λυ­ψη των να­τοϊ­κών επι­χει­ρή­σε­ων στην πε­ριο­χή.

Στο όνομα των ΑΟΖ, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος βάζει πλάτη στους πιο αντι­δρα­στι­κούς σχε­δια­σμούς στην πε­ριο­χή. Συμ­με­τέ­χει ενερ­γά σε έναν άξονα που έχει όλες τις ευ­λο­γί­ες των δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων: Οι ανα­φο­ρές των εμπλε­κό­με­νων κρα­τών στον «κίν­δυ­νο της διε­θνούς τρο­μο­κρα­τί­ας», αλλά και τα έργα και ημέ­ρες του Ισ­ρα­ήλ και της Αι­γύ­πτου είναι εν­δει­κτι­κά, σε μια πε­ρί­ο­δο που η Τουρ­κία «απο­μο­νώ­νε­ται» από τις ΗΠΑ.

Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση ξε­πλέ­νει το κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη και του δίνει πο­λύ­τι­μη στή­ρι­ξη (με το με­γά­λο σχέ­διο για δια­κί­νη­ση φυ­σι­κού αε­ρί­ου στην Ευ­ρώ­πη). Ξε­πλέ­νει επί­σης την αι­γυ­πτια­κή χού­ντα. Η στή­ρι­ξη –σύμ­φω­να με το κοινό ανα­κοι­νω­θέν– «στον αγώνα του αι­γυ­πτια­κού λαού για δη­μο­κρα­τία» μόνο ως κα­κό­γου­στο αστείο μπο­ρεί να εκλη­φθεί (για να μην «πα­ρερ­μη­νευ­τεί» βέ­βαια, συ­νο­δεύ­ε­ται από τη στή­ρι­ξη της αι­γυ­πτια­κής κυ­βέρ­νη­σης στον αγώνα της ενά­ντια στην «τρο­μο­κρα­τία»).

Οι «πα­ράλ­λη­λες» τρι­με­ρείς (Ελ­λά­δα-Κύ­προς-Ισ­ρα­ήλ και Ελ­λά­δα-Κύ­προς-Αί­γυ­πτος) αντί για «τε­τρα­με­ρείς» είναι επί­σης ένα εξαι­ρε­τι­κό όχημα για έναν ακόμα στόχο των Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων στην πε­ριο­χή: την «κα­νο­νι­κο­ποί­η­ση» των σχέ­σε­ων του Ισ­ρα­ήλ με τα αρα­βι­κά κράτη, χωρίς αυτά να αντι­με­τω­πί­σουν την οργή των λαών τους. Οι κυ­βερ­νή­σεις Ελ­λά­δας και Κύ­πρου παί­ζουν τον κρί­σι­μο ρόλο του «με­σά­ζο­ντα», μα­χαι­ρώ­νο­ντας πι­σώ­πλα­τα τον αγώνα των Πα­λαι­στι­νί­ων και των αρα­βι­κών μαζών.

Πέρα από όλα αυτά, οι εξε­λί­ξεις είναι επι­κίν­δυ­νες και για τον κόσμο των «από κάτω» στην Ελ­λά­δα. Η «ενερ­γή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή» του Σα­μα­ρά ενέ­χει το δη­λη­τή­ριο του εθνι­κι­σμού, που ιστο­ρι­κά λει­τούρ­γη­σε ως όπλο της άρ­χου­σας τάξης ενά­ντια στην Αρι­στε­ρά και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Αλλά το ζή­τη­μα ξε­περ­νά την πο­λι­τι­κή πάλη και μπο­ρεί να έχει πολύ πιο «χει­ρο­πια­στές» κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες. Παί­ζει με τη φωτιά, σε μια πε­ρί­ο­δο και σε μια πε­ριο­χή όπου και μία σπίθα αρκεί για να τι­νά­ξει την πυ­ρι­τι­δα­πο­θή­κη στον αέρα.

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους, η εθνι­κι­στι­κή πο­λι­τι­κή, η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά, κάθε σκέψη ή δράση που μπο­ρεί να δι­χά­σει τους ερ­γά­τες, να απο­προ­σα­να­το­λί­σει από την πάλη ενά­ντια στον πραγ­μα­τι­κό εχθρό «στην ίδια μας τη χώρα», που μπο­ρεί να φέρει τον πό­λε­μο ένα βήμα πιο κοντά, πρέ­πει να βρει σύσ­σω­μη την Αρι­στε­ρά κα­θα­ρά και ατα­λά­ντευ­τα απέ­να­ντι.