Ενώ πολεμικά πλοία και αεροπλάνα παραμένουν επικίνδυνα συγκεντρωμένα στην ανατολική Μεσόγειο, το υπό διαμόρφωση «κουαρτέτο» Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος εντείνει τις συνομιλίες και τους σχεδιασμούς του. Στην πρόσφατη τριμερή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου, η διαπίστωση πως η συμμαχία αναβαθμίζεται σημαντικά ήταν ομόφωνη.
Ήταν η τρίτη τέτοιου τύπου συνάντηση, η οποία στρώνει το έδαφος σε ένα εξαιρετικά «πυκνό» πρόγραμμα:
Στις 5/11, ο ακροδεξιός ΥΠΕΞ του Ισραήλ, Λίμπερμαν, μεταβαίνει στην Κύπρο για διμερή συνάντηση. Δύο μέρες μετά ο Σαμαράς ταξιδεύει στη Λευκωσία όπου θα συναντηθεί με τον Αναστασιάδη, θα συμμετάσχει σε συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και πιθανώς θα απευθυνθεί στο κυπριακό κοινοβούλιο. Την επομένη διεξάγεται η τριμερής συνάντηση Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου στο Κάιρο, σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, που θεωρείται η «κορύφωση» των διεργασιών.
Η πυκνότητα του προγράμματος αρκεί για πείσει ότι δεν πρόκειται για «διερευνητικές» συνομιλίες, αλλά για πυρετώδεις διαβουλεύσεις με μεγάλα επίδικα. Η «Διακήρυξη του Καΐρου» ίσως βγάλει ειδήσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες, δεν αποκλείεται να συζητηθεί το θέμα ανακήρυξης των ΑΟΖ των τριών κρατών, ερήμην της Τουρκίας.
Παρά τις υποκριτικές ρητορείες περί «ειρήνης και σταθερότητας» στην περιοχή, ο άξονας που διαμορφώνεται και οι αποφάσεις που θα πάρει μπορεί να αποτελέσουν μεγάλη απειλή για την ειρήνη. Ήδη έχει αναβιώσει το αλήστου μνήμης «ενιαίο αμυντικό δόγμα» Ελλάδας-Κύπρου, ενώ η Ελλάδα στέλνει φρεγάτα και υποβρύχιο στην ανατολική Μεσόγειο, υπό την κάλυψη των νατοϊκών επιχειρήσεων στην περιοχή.
Στο όνομα των ΑΟΖ, το ελληνικό κράτος βάζει πλάτη στους πιο αντιδραστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Συμμετέχει ενεργά σε έναν άξονα που έχει όλες τις ευλογίες των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων: Οι αναφορές των εμπλεκόμενων κρατών στον «κίνδυνο της διεθνούς τρομοκρατίας», αλλά και τα έργα και ημέρες του Ισραήλ και της Αιγύπτου είναι ενδεικτικά, σε μια περίοδο που η Τουρκία «απομονώνεται» από τις ΗΠΑ.
Η ελληνική κυβέρνηση ξεπλένει το κράτος-τρομοκράτη και του δίνει πολύτιμη στήριξη (με το μεγάλο σχέδιο για διακίνηση φυσικού αερίου στην Ευρώπη). Ξεπλένει επίσης την αιγυπτιακή χούντα. Η στήριξη –σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν– «στον αγώνα του αιγυπτιακού λαού για δημοκρατία» μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί (για να μην «παρερμηνευτεί» βέβαια, συνοδεύεται από τη στήριξη της αιγυπτιακής κυβέρνησης στον αγώνα της ενάντια στην «τρομοκρατία»).
Οι «παράλληλες» τριμερείς (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος) αντί για «τετραμερείς» είναι επίσης ένα εξαιρετικό όχημα για έναν ακόμα στόχο των Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή: την «κανονικοποίηση» των σχέσεων του Ισραήλ με τα αραβικά κράτη, χωρίς αυτά να αντιμετωπίσουν την οργή των λαών τους. Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου παίζουν τον κρίσιμο ρόλο του «μεσάζοντα», μαχαιρώνοντας πισώπλατα τον αγώνα των Παλαιστινίων και των αραβικών μαζών.
Πέρα από όλα αυτά, οι εξελίξεις είναι επικίνδυνες και για τον κόσμο των «από κάτω» στην Ελλάδα. Η «ενεργή εξωτερική πολιτική» του Σαμαρά ενέχει το δηλητήριο του εθνικισμού, που ιστορικά λειτούργησε ως όπλο της άρχουσας τάξης ενάντια στην Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Αλλά το ζήτημα ξεπερνά την πολιτική πάλη και μπορεί να έχει πολύ πιο «χειροπιαστές» καταστροφικές συνέπειες. Παίζει με τη φωτιά, σε μια περίοδο και σε μια περιοχή όπου και μία σπίθα αρκεί για να τινάξει την πυριτιδαποθήκη στον αέρα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η εθνικιστική πολιτική, η κυβέρνηση Σαμαρά, κάθε σκέψη ή δράση που μπορεί να διχάσει τους εργάτες, να αποπροσανατολίσει από την πάλη ενάντια στον πραγματικό εχθρό «στην ίδια μας τη χώρα», που μπορεί να φέρει τον πόλεμο ένα βήμα πιο κοντά, πρέπει να βρει σύσσωμη την Αριστερά καθαρά και αταλάντευτα απέναντι.
