Ανεκτίμητη αξία η στρατηγική της έντασης

Χθες το πρωί, φοι­τη­τές συ­γκε­ντρώ­θη­καν για να υλο­ποι­ή­σουν τις απο­φά­σεις των συλ­λό­γων τους και δέ­χτη­καν την επί­θε­ση των ΜΑΤ χωρίς να έχει προη­γη­θεί το πα­ρα­μι­κρό επει­σό­διο. Δυο φοι­τη­τές μά­λι­στα ξυ­λο­κο­πή­θη­καν στο κε­φά­λι. Να υπο­γραμ­μι­στεί πως στην πε­ριο­χή δεν υπήρ­χαν ούτε κου­κου­λο­φό­ροι, ούτε μο­λό­τοφ, ούτε «μπα­χα­λά­κη­δες» για να υπάρ­χει το πρό­σχη­μα της κα­τα­στο­λής.

Το συ­μπέ­ρα­σμα που βγαί­νει είναι ότι η κυ­βέρ­νη­ση όντας απελ­πι­σμέ­νη από το γε­γο­νός ότι δεν έχει ου­σια­στι­κή στή­ρι­ξη από το διευ­θυ­ντή­ριο των Βρυ­ξελ­λών και εν όψει τον νέων μέ­τρων που απαι­τεί η Τρόι­κα, βρί­σκε­ται σε πα­νι­κό και προ­σπα­θεί με κάθε τρόπο να στρέ­ψει τα φώτα της δη­μο­σιό­τη­τας αλλού. Όπως φαί­νε­ται, οι από­πει­ρες πα­τρι­δο­κα­πη­λί­ας και εστί­α­σης της κοι­νής γνώ­μης στην Αμ­φί­πο­λη, την Βερ­γί­να και οποιον­δή­πο­τε άλλο αρ­χαιο­λο­γι­κό χώρο, δεν είναι ικα­νές για να βά­λουν κάτω από το χαλί τις πο­λι­τι­κές ισο­πέ­δω­σης που προ­ω­θούν ακόμη μια φορά η Νέα Δη­μο­κρα­τία και το ΠΑΣΟΚ. Χρειά­ζε­ται κάτι πιο δρα­στι­κό και δυ­να­τό.

Αυτό το πιο δυ­να­τό το βρή­καν στο πρό­σω­πο του Θε­ό­δω­ρου Φορ­τσά­κη, ενός αν­θρώ­που που αν και υπέρ­μα­χος της ιδιω­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας είναι βα­θύ­τα­τα (από το 1990) κρα­τι­κο­δί­αι­τος και δεν έχει πρό­βλη­μα να προ­βεί σε φα­σί­ζου­σες ενέρ­γειες με ση­μαία τη… «Νο­μι­μό­τη­τα».

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά να ανα­φέ­ρου­με το πλού­σιο βιο­γρα­φι­κό του ση­με­ρι­νού πρύ­τα­νη. Μέλος της ΟΝΝΕΔ και της ΔΑΠ, σύμ­βου­λος του Κώστα Μη­τσο­τά­κη την πε­ρί­ο­δο 1990-1991, πρό­ε­δρος στο επο­πτι­κό συμ­βού­λιο της ΝΕΡΙΤ (από όπου ένα-ένα τα μέλη του ορ­γά­νου απο­χω­ρού­σαν πριν δυο μήνες κα­ταγ­γέλ­λο­ντας αντι­δε­ο­ντο­λο­γι­κές πρα­κτι­κές), εμπλε­κό­με­νος μέσω της εται­ρεί­ας του στο ξε­πού­λη­μα του Ελ­λη­νι­κού στην οι­κο­γέ­νεια Λάτση αλλά και σε αγορά πο­λε­μι­κών εξο­πλι­σμών από γερ­μα­νι­κές εται­ρεί­ες κατά το πα­ρελ­θόν. Αναμ­φί­βο­λα το βιο­γρα­φι­κό του κα­λύ­πτει και με το πα­ρα­πά­νω τα κρι­τή­ρια της ακρο­δε­ξιάς δρά­κας του Αντώ­νη Σα­μα­ρά και του-με προ­ο­δευ­τι­κό πρό­ση­μο πά­ντα-Βαγ­γέ­λη Βε­νι­ζέ­λου.

Από την αρχή της θη­τεί­ας του ο πρύ­τα­νης φρό­ντι­σε να κου­κου­λώ­σει τα τε­ρά­στια οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει το ΕΚΠΑ μετά το εγκλη­μα­τι­κό PSI και τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, φέρ­νο­ντας στο προ­σκή­νιο το ζή­τη­μα της «ασφά­λειας» εντός του πα­νε­πι­στη­μια­κού χώρου, πλη­ρώ­νο­ντας μά­λι­στα εται­ρεία σε­κιού­ρι­τι με 3,2 εκατ. ευρώ για δύο χρό­νια, με σκοπό την φύ­λα­ξη των κτι­ρί­ων.  Την ίδια ώρα η Φι­λο­σο­φι­κή ήταν γε­μά­τη από σκου­πί­δια καθώς οι κα­θα­ρί­στριες απο­λύ­θη­καν και την δου­λειά τους ανέ­λα­βαν να κά­νουν φοι­τη­τές και ερ­γα­ζό­με­νοι εθε­λο­ντι­κά .

Ο Φορ­τσά­κης δεν δί­στα­σε επί­σης να κλει­δώ­σει, με βάση πό­ρι­σμα της Επι­θε­ώ­ρη­σης Ερ­γα­σί­ας, μέσα στην Πρυ­τα­νεία, τους διοι­κη­τι­κούς υπαλ­λή­λους που δια­μαρ­τύ­ρο­νταν για το γε­γο­νός πως πολ­λοί από αυ­τούς βρί­σκο­νται με το ένα πόδι στην ανερ­γία. Απο­τε­λεί «Νο­μι­μό­τη­τα» μια τέ­τοια κί­νη­ση; Σαφώς και όχι αλλά κα­νέ­να κα­νά­λι δεν ανα­φέρ­θη­κε στο ζή­τη­μα παρά μόνο στους «τρα­μπού­κους» φοι­τη­τές που έσπρω­ξαν τον «δη­μο­κρά­τη» κα­θη­γη­τή τους. Όπως φαί­νε­ται, η επί­κλη­ση στη «Νο­μι­μό­τη­τα» αφορά μόνο φοι­τη­τές και ερ­γα­ζο­μέ­νους. Ο πρύ­τα­νης προ­φα­νώς είναι υπέρ άνω νόμων.

Ο πρω­θυ­πουρ­γός από το βήμα της ΟΝΝΕΔ είχε δώσει το σύν­θη­μα για την ενερ­γο­ποί­η­ση της μο­να­δι­κής στρα­τη­γι­κής που μπο­ρεί να χα­ρά­ξει η ακρο­δε­ξιά κυ­βέρ­νη­ση του τόπου και δεν είναι άλλη από αυτή της έντα­σης. Η ανα­φο­ρά του σε φοι­τη­τές «θρα­σί­μια» που θα τους «δώσει το μά­θη­μα», θύ­μι­σε έντο­να άλλες επο­χές που υπο­τί­θε­ται ότι είχαν πε­ρά­σει ανε­πι­στρε­πτί και έστει­λε το μή­νυ­μα για το τι θα ακο­λου­θή­σει. Σή­με­ρα αναμ­φί­βο­λα το κα­τα­λά­βα­με πολύ καλά και σί­γου­ρα έπε­ται συ­νέ­χεια.

Είναι ξε­κά­θα­ρο πως η συ­γκυ­βέρ­νη­ση βρί­σκε­ται σε τα­ρα­χή γιατί από την μια έχει τα 19 προ­α­παι­τού­με­να της τρόι­κας και από την άλλη την σχε­δόν βέ­βαιη πτώση της τον Μάρτη, καθώς οι 180 βου­λευ­τές για εκλο­γή προ­έ­δρου Δη­μο­κρα­τί­ας φα­ντά­ζουν όνει­ρο θε­ρι­νής νυ­κτός. Πάνω στον πα­νι­κό της και όντας στρι­μωγ­μέ­νη από πα­ντού, νιώ­θει την ανά­γκη να εκτο­νώ­σει την πίεση που δέ­χε­ται μέσα από την δη­μιουρ­γία επει­σο­δί­ων και βί­αιων γε­γο­νό­των που θα στρέ­ψουν τα κα­τευ­θυ­νό­με­να ΜΜΕ μα­κριά από την ίδια.

Ο Φορ­τσά­κης δεν έχει καμία αντίρ­ρη­ση να κάνει το αλε­ξι­κέ­ραυ­νο νο­μί­ζο­ντας ότι έτσι θα δώσει ανά­σες στην κυ­βέρ­νη­ση ώστε εκεί­νη να πε­ρά­σει τα μέτρα, όσο πιο χα­μη­λό­φω­να γί­νε­ται και να τρα­βή­ξει ψη­φο­φό­ρους της Χρυ­σής Αυγής που διέ­πο­νται από την λο­γι­κή του «Νόμος και Τάξη» εν όψει εκλο­γών. Το μόνο που κα­τα­φέρ­νουν βέ­βαια όλοι αυτοί είναι να ξε­περ­νούν ακόμη και τους συ­νταγ­μα­τάρ­χες της Χού­ντας, οι οποί­οι ποτέ δεν πέ­τυ­χαν να έχουν τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής μέσα στις σχο­λές και τους φοι­τη­τές απ’ έξω. Πριν με­ρι­κές μέρες μια νεαρή μα­θή­τρια βγήκε στην εκ­πο­μπή του Πρε­τε­ντέ­ρη και μί­λη­σε για χού­ντα. Φρό­ντι­σαν να την επι­βε­βαιώ­σουν μέσα σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα με τις φω­το­γρα­φί­ες των ΜΑΤ στα σκα­λιά της πρυ­τα­νεί­ας και τους φοι­τη­τές στο πε­ζο­δρό­μιο της Πα­νε­πι­στη­μί­ου.

Η κυ­βέρ­νη­ση ρι­σκά­ρει και παί­ζει με την φωτιά ολο­φά­νε­ρα. Εάν χθες το πρωί κά­ποιο από τα γκλοπ  που έπε­σαν στα κε­φά­λια των φοι­τη­τών, άφηνε ένα παιδί ακα­ριαία στον τόπο τι θα ακο­λου­θού­σε άραγε;

Στή­νουν επί­τη­δες σκη­νι­κό έντα­σης δίχως να υπο­λο­γί­ζουν αν­θρώ­πι­νες ζωές πο­ντά­ρο­ντας ότι θα τρο­μά­ξουν την κοι­νω­νία και θα την κά­νουν για ακόμη μια φορά να λου­φά­ξει φο­βι­σμέ­νη και αι­σθα­νό­με­νη πως είναι ανή­μπο­ρη χωρίς αυ­τούς.

Ο λαός οφεί­λει από τις ση­με­ρι­νές ει­κό­νες στο κέ­ντρο της Αθή­νας να αφυ­πνι­στεί, να δει ολο­φά­νε­ρα σε τι κα­θε­στώς ζει και να βγει στον δρόμο να διεκ­δι­κή­σει να πάρει ξανά την ζωή του πίσω.

Άθελα τους δί­νουν το πά­τη­μα για να τους ρί­ξουν οι πο­λί­τες με ει­ρη­νι­κό-μα­ζι­κό τρόπο. Για την απέ­να­ντι πλευ­ρά κα­νείς δεν μπο­ρεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά.

Η Αρι­στε­ρά με τη σειρά της έχει υπο­χρέ­ω­ση να βγει δυ­να­μι­κά μπρο­στά, να ση­κώ­σει το γάντι και να τους τε­λειώ­σει πριν βά­λουν ξανά τις υπο­γρα­φές τους στην συ­νέ­χι­ση-με κα­μου­φλάζ-των μνη­μο­νί­ων.

Ας το κά­νου­με πράξη όλοι μαζί λοι­πόν με την πα­ρου­σία μας στον δρόμο και την φωνή μας…