Αντιφασιστικό μέτωπο: Με το «συνταγματικό τόξο» ή με το κίνημα και την Αριστερά;

Στην ημερήσια διάταξη τη συζήτηση ανοίγουν εκ των πραγμάτων οι εκατοντάδες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες που δημιουργούνται καθημερινά σε γειτονιές, πόλεις, χωριά και εργασιακούς χώρους και αρνούνται το ζωτικό χώρο ανάπτυξης των φασιστών.

Στον αντίποδα, μνημονιακές δημοκρατικές δυνάμεις, όπως η ΔΗΜΑΡ, επικαλούνται την ανάγκη απαγόρευσης της Χρυσής Αυγής εκ μέρους της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και εγκαλούν –μαζί με το Σαμαρά και το Βενιζέλο– τον ΣΥΡΙΖΑ, ως ανεύθυνη πολιτική δύναμη του «μπάχαλου», που στρώνει το δρόμο στην ανομία των νεοναζί.

ΣΥΡΙΖΑ

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η σχετική συζήτηση έχει ανοίξει με αφορμή και το σχέδιο διακήρυξης για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του σχήματος. Εκεί αναφέρεται πως ο φορέας της Αριστεράς «οφείλει να οικοδομήσει ένα πλατύ αντιφασιστικό και δημοκρατικό κίνημα που θα περιλαμβάνει όλους εκείνους και όλες εκείνες που εναντιώνονται σε τέτοιες (σ.σ. ρατσιστικές και φασιστικές) ιδέες και τέτοιες πρακτικές, ανεξάρτητα από πολιτικές εντάξεις ή ιδεολογικές αναφορές».

Στον αντίποδα, προς αντικατάσταση της παραπάνω διατύπωσης, κατατίθεται αυτές τις μέρες τροπολογία της αντιφασιστικής επιτροπής της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρει πως στο δρόμο της συγκρότησης του αντιφασιστικού μετώπου «αποφεύγουμε στο πολιτικό επίπεδο να ταυτιστούμε με τις δυνάμεις του μνημονίου, καθώς:

α) Αυτές ευθύνονται για την ενίσχυση των νεοναζί, είτε έμμεσα λόγω της μνημονιακής καταστροφής, είτε άμεσα με την απροκάλυπτη ανοχή/στήριξη της δράσης τους.

β) Γιατί κάτι τέτοιο θα ενίσχυε το «αντισυστημικό» προφίλ των νεοναζί στη λογική ότι απέναντί τους βρίσκεται όλο το πολιτικό φάσμα.

Η κατεύθυνση της αντιφασιστικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα σωστή. Εδράζεται στο έδαφος του υπαρκτού αντιφασιστικού κινήματος και στις πρόσφατες νίκες του απέναντι στους φασίστες.

Από τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, μέχρι τις Γενικές Απεργίες από όπου οι νεοναζί είναι εξαφανισμένοι. Από την Κυψέλη και τη Γλυφάδα μέχρι το Ηράκλειο και τα Χανιά της Κρήτης μόλις πριν λίγες μέρες, όπου μαζικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις απομόνωσαν τους Χρυσαυγίτες, στηριγμένες στις δυνάμεις των κινημάτων αντίστασης και της Αριστεράς.

Αντιθέτως δεν είδαμε κάποια θεσμική παρέμβαση προς τη δικαιοσύνη και την αστυνομία σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο να αναγκάζει τους «Προστάτες του Πολίτη» να συλλάβουν φασίστες, όταν μαχαιρώνουν και ξυλοκοπούν ανθρώπους.

Λαϊκά Μέτωπα

Δεν είναι η πρώτη φορά που τίθενται τέτοιου είδους διλήμματα. Οι φασίστες του Φράνκο στην Ισπανία πήραν την εξουσία στα τέλη της δεκαετίας του ’30 λόγω της καταστροφικής πολιτικής του ΚΚ Ισπανίας, που προτίμησε το δρόμο του «θεσμικού αντιφασισμού».

Το Λαϊκό Μέτωπο ήταν η συμμαχία που επέλεξε τότε το ΚΚ, μαζί με φιλελεύθερα δεξιά κόμματα και φωτισμένους αστούς, προκειμένου να ανακοπεί η πορεία του Φράνκο προς την εξουσία. Έτσι συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας των Δημοκρατικών, που υλοποίησε τον αφοπλισμό των εργατικών και αγροτικών αντιφασιστικών πολιτοφυλακών των αναρχικών και της ριζοσπαστικής Αριστεράς της εποχής, προκειμένου οι φασίστες να αντιμετωπιστούν από τον τακτικό στρατό και την αστυνομία.

Όταν ο Στάλιν έκλεισε τη στρόφιγγα της στρατιωτικής βοήθειας προς τον τακτικό στρατό της Δημοκρατικής Κυβέρνησης, ο Φράνκο με τη στρατιωτική βοήθεια του Χίτλερ συνέτριψε τον Ισπανικό Στρατό, με τραγικό απολογισμό εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αντιφασίστες, συνδικαλιστές, αριστερούς και αναρχικούς αγωνιστές, επιβάλλοντας φασιστικό στρατιωτικό καθεστώς από το 1939 ως το 1975.

Σήμερα –ευτυχώς– απέχουμε πολύ από αυτό το σημείο. Όμως η τακτική της Αριστεράς, όσον αφορά την αντιμετώπιση του φασισμού στην Ελλάδα, είναι κρίσιμη από τώρα.

Η συμμαχία με τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος που αντιστέκεται στα μνημόνια και η αντιφασιστική συμπαράταξη της Αριστεράς, είναι κρίσιμη επιλογή που μπορεί να περιθωριοποιήσει τη Χρυσή Αυγή, συσπειρώνοντας πολλαπλάσιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.

Αντίθετα η παθητική προσμονή της αντιμετώπισης του φασιστικού κινδύνου από την Αστυνομία του Δένδια και τη δημοκρατική ευαισθησία της τρικομματικής κυβέρνησης και της δικαιοσύνης, μπορεί να οδηγήσει μόνο σε βασανιστήρια αντιφασιστών από αστυνομικούς Χρυσαυγίτες, όπως των 15 συλληφθέντων της μοτοπορείας πρόσφατα.

Και την Αριστερά να την οδηγήσει σε αδιέξοδες συμμαχίες «από τα πάνω» με τις πολιτικές δυνάμεις που ο κόσμος της εργασίας μισεί θανάσιμα και αντιμάχεται στους δρόμους.