Από τα πρακτικά της επιτροπής οργάνωσης της φεμινιστικής απεργίας στην Ισπανία

Το 2017, το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα ορ­γά­νω­σε μια διε­θνή γυ­ναι­κεία στάση ερ­γα­σί­ας στις 8 Μάρτη. Έκτο­τε βρί­σκε­ται στη δια­δι­κα­σία προ­ε­τοι­μα­σί­ας μιας φε­μι­νι­στι­κής γε­νι­κής απερ­γί­ας για το 2018.Στη Μα­δρί­τη, από το μήνα Μάιο, κάθε οκτώ του μήνα πραγ­μα­το­ποιεί­ται μια Συ­νέ­λευ­ση για την προ­ε­τοι­μα­σία της απερ­γί­ας της 8 Μάρτη, με με­γά­λη συμ­με­το­χή γυ­ναι­κών. Και σε αυτή λει­τουρ­γούν διά­φο­ρες επι­τρο­πές: πρα­κτι­κών, νο­μι­κών, επι­κοι­νω­νί­ας, διε­θνών, δρά­σε­ων. Επι­πλέ­ον υπάρ­χει και επι­τρο­πή που είναι υπεύ­θυ­νη για το δια­πε­ρι­φε­ρεια­κό συ­ντο­νι­σμό με άλλες φε­μι­νι­στι­κές επι­τρο­πές για τις 8 Μάρτη.

Ερ­χό­μα­στε από μα­κριά, έχου­με μια μακρά φε­μι­νι­στι­κή ιστο­ρία και έχου­με κάνει μια δια­δρο­μή πολ­λών 8 Μάρτη όπου βγή­κα­με στους δρό­μους, στις πλα­τεί­ες, με στόχο να δια­τα­ρά­ξου­με την τάξη του κό­σμου και του ετε­ρο­πα­τριαρ­χι­κού, ρα­τσι­στι­κού, φι­λε­λεύ­θε­ρου λόγου.

Με το σύν­θη­μα "Ούτε μία λι­γό­τε­ρη, μας θέ­λου­με ζω­ντα­νές" που φώ­να­ζαν οι Αρ­γε­ντί­νες φε­μι­νί­στριες, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε η πρώτη πα­γκό­σμια απερ­γία γυ­ναι­κών της ερ­γα­σί­ας και της ανα­πα­ρα­γω­γής,  στις 8 Μάρτη 2017. Εκα­τομ­μύ­ρια γυ­ναι­κών από 70 χώρες, από την Αρ­γε­ντι­νή μέχρι την Πο­λω­νία, από την Τουρ­κία μέχρι τις ΗΠΑ, από τη Βρα­ζι­λία μέχρι την Ιτα­λία και τα δικά μας μέρη, δια­δώ­σα­με  τις ιδέες μας η μια στην άλλη και κα­τα­λά­βα­με τους δρό­μους για να κά­νου­με ορατά τα αι­τή­μα­τά μας , τα σώ­μα­τά μας και την ερ­γα­σία μας.

Γιατί τα τε­λευ­ταία χρό­νια, ξε­κι­νώ­ντας από το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα που δια­περ­νά τις διά­φο­ρες γε­νιές και αυ­ξά­νε­ται συ­νε­χώς σε νού­με­ρα και σε ενέρ­γεια, ενι­σχύ­ου­με και ανα­πτύσ­σου­με προ­τά­σεις και ιδέες για να σκε­φτού­με άλλες ζωές και έναν άλλο κόσμο. Εί­μα­στε χι­λιά­δες, εκα­τομ­μύ­ρια, οι γυ­ναί­κες που εί­μα­στε δια­τε­θει­μέ­νες να το κα­τα­φέ­ρου­με και θα το κά­νου­με για όλες.

Το 2018 θέ­λου­με να φτά­σου­με ακόμα πιο μα­κριά ,  με μία απερ­γία πιο πλα­τιά από αυτή του 2017 να κά­νου­με ορατή τη δύ­να­μή μας, την οργή μας, τον πόνο και ενί­ο­τε τη χαρά μας, αλλά και να γνω­ρί­ζου­με τη δύ­να­μή μας.  Θέ­λου­με να μη μπο­ρεί κα­νείς  να αγνο­εί  τις προ­τά­σεις μας και τη ση­μα­σία που έχει η πα­ρου­σία μας στον κόσμο.

Γι' αυτό, η Επι­τρο­πή της 8ης Μάρτη του φε­μι­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος καλεί στη  φε­μι­νι­στι­κή απερ­γία. Είναι μια απερ­γία που πάει πιο πέρα από αυτό  που θε­ω­ρεί­ται στάση ερ­γα­σί­ας, επει­δή η συμ­με­το­χή των γυ­ναι­κών έχει ζω­τι­κή ση­μα­σία για όλους τους το­μείς της ζωής και η απερ­γία θα πρέ­πει να φτά­σει σε νέους χώ­ρους, ερ­γα­σια­κούς και μη: στην πε­ρί­θαλ­ψη, στην κα­τα­νά­λω­ση, στην εκ­παι­δευ­τι­κή ζωή, αλλά και στη συλ­λο­γι­κή ζωή.

Μια απερ­γία γυ­ναι­κών στην οποία θα μπο­ρέ­σου­με να συλ­λο­γι­στού­με συλ­λο­γι­κά το τι θα μπο­ρού­σαν να κά­νουν όλοι μαζί, αλλά και κα­θέ­νας ξε­χω­ρι­στά οι άν­δρες για να αλ­λά­ξουν μια κα­τά­στα­ση απέ­να­ντι στην οποία θα έπρε­πε ήδη να έχουν αντι­δρά­σει.

Εφαρ­μό­ζου­με τη φε­μι­νι­στι­κή δια­θε­μα­τι­κό­τη­τα (interseccional)  γιατί ξέ­ρου­με πως  η ζωή μας δια­περ­νά­ται από ανι­σό­τη­τες και επι­σφά­λειες που μας το­πο­θε­τούν σε θέ­σεις πολύ δια­φο­ρε­τι­κές απέ­να­ντι στην πα­τριαρ­χία, την απλή­ρω­τη ερ­γα­σία, τη φρο­ντί­δα των άλλων, την κα­τα­νά­λω­ση, την άσκη­ση των δι­καιω­μά­των μας, την ύπαρ­ξη και τη συμ­με­το­χή μας στα κοινά, μέσα από τις δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες που βιώ­νει η κα­θε­μιά μας βάσει κα­τα­γω­γής, τάξης, ηλι­κί­ας, σε­ξουα­λι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, ταυ­τό­τη­τας φύλου, ικα­νο­τή­των. Όμως  η απερ­γία είναι για όλες, γιατί υπάρ­χει χώρος για κάθε μία από μας στη δικιά μας φε­μι­νι­στι­κή απερ­γία της 8ης Μαρ­τί­ου.

Κα­λού­μα­στε όλες, όπως έκα­ναν οι προη­γού­με­νές μας,  να ακυ­ρώ­σου­με τα προ­νό­μια αυτής της πα­τριαρ­χι­κής, κα­πι­τα­λι­στι­κής, ρα­τσι­στι­κής, ετε­ρο­κα­νο­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Κα­λού­μα­στε όλες σε αυτήν την απερ­γία που ξε­κι­νά από  την τρα­γω­δία που χτύ­πη­σε τις αδερ­φές μας που δο­λο­φο­νή­θη­καν, κά­η­καν, κα­τη­γο­ρή­θη­καν ως "μά­γισ­σες", με σκοπό να διαιω­νι­στεί ο έλεγ­χος   του κοι­νω­νι­κού και οι­κο­νο­μι­κού αρ­σε­νι­κού μο­ντέ­λου, ο οποί­ος "ένιω­σε" να απει­λεί­ται.

Η δική μας κραυ­γή είναι μια κραυ­γή πα­γκό­σμια, πέρα από σύ­νο­ρα και δια­φο­ρε­τι­κές κουλ­τού­ρες. Εί­μα­στε ένα κί­νη­μα διε­θνές και ποι­κι­λό­μορ­φο που αντι­στέ­κε­ται στην τάξη της πα­τριαρ­χί­ας, του ρα­τσι­σμού, του κα­πι­τα­λι­σμού και της κα­τα­στρο­φής του πε­ρι­βάλ­λο­ντος και που προ­τεί­νει άλλες ζωές και άλλο κόσμο, ρι­ζι­κά αλ­λαγ­μέ­νο. Εί­μα­στε κομ­μά­τι των αγώ­νων ενά­ντια στη βία κατά των γυ­ναι­κών, υπέρ του δι­καιώ­μα­τος να απο­φα­σί­ζου­με εμείς για τα σώ­μα­τά μας και τις ζωές μας, υπέρ της κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, του δι­καιώ­μα­τος στη στέ­γα­ση, στην υγεία, στην εκ­παί­δευ­ση, στην τρο­φι­κή κυ­ριαρ­χία, στον πραγ­μα­τι­κό δια­χω­ρι­σμό εκ­κλη­σί­ας και κρά­τους (λαϊ­κό­τη­τα), ενά­ντια στην εκ­με­τάλ­λευ­ση των φυ­σι­κών πόρων και τις συμ­φω­νί­ες της ελεύ­θε­ρης αγο­ράς, ενά­ντια στην εκ­με­τάλ­λευ­ση, και πολ­λών άλλων συλ­λο­γι­κών αγώ­νων. Εί­μα­στε ενω­μέ­νες  με στόχο ένα δια­φο­ρε­τι­κό τρόπο κα­τα­νό­η­σης και ορ­γά­νω­σης της ζωής, της οι­κο­νο­μί­ας και των σχέ­σε­ων.  Γιατί εί­μα­στε αντι­μι­λι­τα­ρί­στριες και στε­κό­μα­στε ενά­ντια στους πο­λέ­μους και τα σύ­νο­ρα, ενά­ντια στα αυ­ταρ­χι­κά και κα­τα­σταλ­τι­κά κράτη που επι­βάλ­λουν νό­μους-μέγ­γε­νες και ποι­νι­κο­ποιούν τη δια­μαρ­τυ­ρία και την αντί­στα­ση των φε­μι­νι­στριών. Εί­μα­στε ενω­μέ­νες με τις γυ­ναί­κες που υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα και τη γη, ρι­σκά­ρο­ντας τη ζωή τους.

Εί­μα­στε κομ­μά­τι μιας δια­δι­κα­σί­ας ρι­ζι­κής με­τάλ­λα­ξης της κοι­νω­νί­ας, του πο­λι­τι­σμού, της οι­κο­νο­μί­ας, των σχέ­σε­ων. Θέ­λου­με να κα­τα­λά­βου­με το δη­μό­σιο χώρο, να επα­να­κτή­σου­με το δι­καί­ω­μα από­φα­σης πάνω στα σώ­μα­τά μας και στη ζωή μας, να επα­νε­πι­βε­βαιώ­σου­με την πο­λι­τι­κή ισχύ των γυ­ναι­κών, λε­σβιών και τρανς και να προ­στα­τέ­ψου­με τον πλα­νή­τη στον οποίο ζούμε.

Γι' αυτό, στις 8 Μάρτη στα­μα­τά­με να κα­τα­να­λώ­νου­με, να δου­λεύ­ου­με στο σπίτι και να φρο­ντί­ζου­με τους άλ­λους, τη μι­σθω­τή ερ­γα­σία και τις σπου­δές, για να δεί­ξου­με πως χωρίς εμάς δεν υπάρ­χει πα­ρα­γω­γή ούτε ανα­πα­ρα­γω­γή.

Αυτό ούτε αρ­χί­ζει ούτε τε­λειώ­νει στις 8 Μάρτη. Η δια­δι­κα­σία αυτή ξε­κι­νά πολύ πριν από τη μέρα της απερ­γί­ας, στις συ­νε­λεύ­σεις που κά­νου­με, στις προ­τά­σεις που χτί­ζου­με, στα δί­κτυα που δη­μιουρ­γού­με, στις δια­δι­κα­σί­ες εξά­πλω­σης που ενερ­γο­ποιού­με  και θα κο­ρυ­φω­θεί στις 8 Μάρτη με μια απερ­γία στην οποία θα γί­νουν ορα­τές οι κα­ταγ­γε­λί­ες και τα αι­τή­μα­τά μας  σε όλους τους χώ­ρους, κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας  τους δρό­μους σε χωριά και πό­λεις.

Αυτό το κεί­με­νο που πα­ρου­σιά­ζου­με είναι απο­τέ­λε­σμα αυτής της συλ­λο­γι­κής φε­μι­νι­στι­κής γνώ­σης που θα απλώ­σου­με μοι­ρα­ζό­με­νες τους δρό­μους, την ανταλ­λα­γή εμπει­ριών, μα­θη­μά­των και πρα­κτι­κών  ατο­μι­κής και συλ­λο­γι­κής αντί­στα­σης ενά­ντια στις διά­φο­ρες μορ­φές με τις οποί­ες εκ­δη­λώ­νε­ται η πα­τριαρ­χία.

Πρό­κει­ται για ένα κεί­με­νο πρό­τα­σης και δρά­σης στην πο­ρεία για τη φε­μι­νι­στι­κή απερ­γία. Πε­ρι­λαμ­βά­νει δύο μέρη.

Στο πρώτο, εξη­γού­με το γιατί και για τι απερ­γού­με σε σχέση με αυ­τούς τους θε­μα­τι­κούς άξο­νες που θέ­λου­με να το­νί­σου­με, γύρω από τους οποί­ους διαρ­θρώ­νο­νται οι προ­τά­σεις, οι δρά­σεις και ο λόγος της απερ­γί­ας.

Δε μιλά για τα πάντα, αλλά είναι ένας τρό­πος να ξε­κι­νή­σου­με. Κάθε μία μπο­ρεί να έχει να προ­σθέ­σει πε­ρισ­σό­τε­ρα κί­νη­τρα από αυτά που πα­ρα­θέ­του­με εδώ.

Στο δεύ­τε­ρο μέρος, πα­ρα­θέ­του­με κά­ποιες ιδέες σχε­τι­κά με το πώς γί­νε­ται μια απερ­γία στη φρο­ντί­δα, στην κα­τα­νά­λω­ση, στην ερ­γα­σία και στην εκ­παί­δευ­ση: μια φε­μι­νι­στι­κή απερ­γία.

Εί­μα­στε πολ­λές, αλλά θα γί­νου­με πε­ρισ­σό­τε­ρες, γιατί: αν στα­μα­τή­σου­με όλες, στα­μα­τά­με τα πάντα.

Αυτή η 8η Μάρτη μπο­ρεί να γίνει μια με­γά­λη μέρα στην επα­νά­στα­ση που έχου­με ξε­κι­νή­σει, τη φε­μι­νι­στι­κή επα­νά­στα­ση!