Από την ανοσία της αγέλης στο λοκντάουν και πάλι πίσω

Οι χώρες της Ευρώπης ξαναμπήκαν στην τροχιά ενός νέου, τεσσάρων εβδομάδων, λοκντάουν. Μπορούμε να διαφωνήσουμε επί ώρες και μέρες και με στατιστικές ανά χείρας και στο πόδι ή στο γόνατο, για την αναγκαιότητα και τη σκοπιμότητα του μέτρου ή μάλλον των απαγορευτικών μέτρων, αλλά οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε «ομογενοποιώντας» κάπως αυθαίρετα αλλά πολύ αληθινά, ανόμοιες, ευρωπαϊκές πραγματικότητες πως ό,τι πάμε να ξαναζήσουμε δεν θα αποτελούσε «νομοτέλεια» αν…

Αν τα πραγματικά, υγειονομικά μέτρα και όπλα που διαθέτουμε έως σήμερα (δεν υπάρχει εμβόλιο στον ορατό ορίζοντα, παρά τις κατά καιρούς «καθησυχαστικές» ανακοινώσεις), τα γνωστά μέτρα και όπλα για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού και την όσο το δυνατό επιβράδυνση της εξάπλωσης του, δεν χρησιμοποιούνταν ελάχιστα ή αποσπασματικά ή αναιρώντας το ένα το άλλο. Η διενέργεια μαζικών τεστ, η τήρηση κανόνων ατομικής υγιεινής και γενικής καθαριότητας, οι κοινωνικές αποστάσεις και η χρήση μάσκας ΔΕΝ λειτουργούν το ένα ενάντια στο άλλο ή παραγνωρίζοντας τη σημασία του ενός για να τονιστεί η δήθεν σπουδαιότητα μόνο ενός άλλου, κυρίως της χρήσης μάσκας. Έχουν αποτέλεσμα μόνο όταν χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα και παράλληλα. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο τους προηγούμενους τρεις, τέσσερις μήνες στην Ευρώπη.

Αν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συμφωνούσαν ότι η φετινή ιδιόμορφη κατάσταση στον καπιταλισμό της διασκέδασης, της ψυχαγωγίας και του ελεύθερου χρόνου, όπου κατεξοχήν ανήκει και ο τουρισμός, θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό, να ελεγχθεί μόνο με αυστηρά, προληπτικά και μαζικά τεστ ανάμεσα στους πληθυσμούς που θα μετακινούνταν, θα διασκέδαζαν και θα ψυχαγωγούνταν, τεστ που θα γίνονταν με ευθύνη και κόστος των κρατών και των επιχειρήσεων που υπολόγιζαν να τονώσουν την κερδοφορία τους εν μέσω πανδημίας. Το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται και για την εργασιακή μετανάστευση, εποχική ή μόνιμη ή την εκπαιδευτική μετανάστευση, νέων ή εργαζομένων. Δεν συντελέστηκε τίποτα τέτοιο – μόνο… δειγματοληψίες είχαμε, σε ποσοστό μία προς 10 ή 12 άτομα για να μη θιγούν τα συμφέροντα των αεροπορικών εταιρειών ή της TUI και αυτή η κατάσταση αποτέλεσε, σε γενικές γραμμές, πανευρωπαϊκή αντικανονικότητα, προσβολή της νοημοσύνης μας και απειλή για την υγεία μας, προκαλώντας εν πολλοίς και το αντίστοιχο ντόμινο από χώρα σε χώρα.

Αν οι ευρωπαϊκοί κρατικοί μηχανισμοί έσκιζαν τα εγχειρίδια του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού και του Μίλτον Φρίντμαν και προχωρούσαν σε μια γενναία, επιθετική, επεκτατική, κοινωνική πολιτική στη δημόσια υγεία, την παιδεία, τις μεταφορές, τις συγκοινωνίες, τις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις για περισσότερους και ασφαλέστερους χώρους εργασίας εκεί όπου δεν μπορεί να εφαρμοστεί τηλεργασία – βιομηχανία, βιοτεχνία, αγροτική παραγωγή. Δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι όπου «σκάνε» μαζεμένα και πολλά περιστατικά ασθενών με κορωνοϊό, πάνω από 50-70 ή ακόμη και 120 ή 130 ανά μέρα ή ώρα εξέτασης (πλέον λόγω της γενικευμένης χρήσης των rapid tests), όλα μα όλα σχετίζονται με μαζικούς χώρους εργασίας και εκμετάλλευσης (ή, με εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων) – αν κάνετε μια σχετική έρευνα στο διαδίκτυο, θα πειστείτε για του λόγου το αληθές, είτε στη Γαλλία, είτε στη Γερμανία και την Ιταλία ή την Αυστρία. Κατά τα άλλα, κυριαρχεί η «άποψη» περί νεολαίας, ανεύθυνων εποχούμενων ή διασκεδαστών, ξεχνώντας ότι είναι η ίδια νεολαία που αν δεν είναι άνεργη, απασχολείται συνήθως σε πολύ κακές, εργασιακές συνθήκες ή μαθαίνει γράμματα σε σχολικές ή πανεπιστημιακές αίθουσες, κατά κανόνα, λίγες, ακατάλληλες και συνωστισμένες και παρά την «πανάκεια» της τηλεκπαίδευσης.

Αν, τέλος, οι ίδιες κυβερνήσεις φρόντιζαν να αυξήσουν κατακόρυφα τους πόρους και τις μεθόδους και όλα τα πιθανά ή απίθανα εργαλεία μετεκπαίδευσης και μεταθέσεων, για να αυξηθεί αντίστοιχα ο αριθμός των υγειονομικών, γιατρών και νοσηλευτών και παραϊατρικού προσωπικού, στα νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας, την πρωτοβάθμια φροντίδα, τις ειδικές κλινικές και ΜΕΘ για covid-19. Αλλά, εδώ πληρώνουμε τα σπασμένα τριών και βάλε δεκαετιών διάλυσης της παιδείας και της υγείας, όπου πρώτα ποινικοποιήθηκαν ή εμπορευματοποιήθηκαν οι ανθρωπιστικές σπουδές και η μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση των επιστημόνων υγείας και πρόνοιας και μετά τσακίστηκαν τα εργασιακά δικαιώματα ή διαλύθηκαν και ιδιωτικοποιήθηκαν οι νοσηλευτικές εγκαταστάσεις και βάλτωσαν οι συνθήκες εργασίας σε αυτές. Σήμερα, όλη μα όλη η Ευρώπη ψάχνει γιατρούς και νοσηλευτές με το τουφέκι και δεν τους βρίσκει – γιατί, κατά κανόνα, δεν τους έχει, επειδή δεν είχε φροντίσει να τους έχει.

Το λοκντάουν έρχεται ή αλλού έχει ήδη επιβληθεί, επειδή τα συστήματα υγείας (δημόσια, ιδιωτικά, ασφαλιστικά, κεντρικά ή περιφερειακά) καταρρέουν λόγω έλλειψης προσωπικού και λόγω της κόπωσης, σωματικής και ψυχολογικής, αυτών των ανθρώπων.

Τόσο απλά – δεν μας λείπουν ή δεν είναι κολοσσιαίες πια οι ελλείψεις στις κλίνες, στους αναπνευστήρες, στα τεστ ή στα κοκτέιλ χορηγούμενων φαρμάκων, όσο στο προσωπικό, που πολύ απλά δεν υπάρχει ή καθυστερεί σε σχέση με την εξάπλωση του ιού, η επανεκπαίδευση του από άλλες ειδικότητες (αστυνομικούς, πυροσβέστες, ναυαγοσώστες, αεροσυνοδούς κτλ), όπου τέλος πάντων και αν αυτή συντελείται. Και από την αρχή της πανδημίας έως σήμερα, με αναγωγή των στοιχείων της Διεθνούς Αμνηστίας, έχουν πεθάνει στην πρώτη γραμμή της μάχης, τουλάχιστον 9.000 γιατροί και νοσηλευτές παγκοσμίως – περίπου το 1/3 στην Ευρώπη, πάνω από 500 στη Ρωσία, 340 στην Ιταλία, και πάει λέγοντας.

Το λοκντάουν δεν ήταν νομοτέλεια.

Ούτε και είναι αποτελεσματικό, από μόνο του, όπως απέδειξαν και οι πικρές εμπειρίες της περασμένης άνοιξης. Εξάλλου ήδη ορισμένοι «ξύπνιοι» στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, στην Αυστρία ή τη Βρετανία, παραδέχονται δημόσια ότι κηρύσσουν λοκντάουν σήμερα, τον Νοέμβρη, για να σώσουν, λέει, τις γιορτές των Χριστουγέννων, τον χειμερινό τουρισμό των διακοπών και την καταναλωτική φρενίτιδα (όση θα έχει μείνει…) της Πρωτοχρονιάς – θα ήταν για γέλια, αλλά είναι για κλάματα.

Από το λοκντάουν, μια καταναγκαστική, στρατοκρατική ανοσία της καραντίνας, χωρίς ενίσχυση των δημοσίων συστημάτων υγείας και μαζικοποίηση των τεστ, στην καταχρηστικά ονομαζόμενη από τους δημοσιογράφους, ανοσία της αγέλης, χωρίς αποτελεσματικό και ασφαλές εμβόλιο ή ακαριαία δραστικό φάρμακο και πάλι πίσω.

Ένα εκκρεμές θανάτου και πανικού, κυβερνητικών παλινωδιών και οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής – αυτό ζούμε, μη γελιόμαστε, άλλο μεταξύ μας. Λοκντάουν, ανοσία της αγέλης, ανοσία της αγέλης, λοκντάουν. Και πάλι πίσω και πάλι μπροστά και ξανά μανά και πάλι τα ίδια. Θα ήταν για γέλια, αλλά είναι για κλάματα και δίκαιη οργή και πολιτικό αναστοχασμό.

Στις 31 Οκτωβρίου και ενώ τα τεστ έχουν πολλαπλασιαστεί και αποκαλύπτουν σαφώς περισσότερους ασθενείς, ήπιους ή και ασυμπτωματικούς, η Γαλλία μέτρησε 545 νεκρούς, η Γερμανία, 77, η Ιταλία, 199, η Ολλανδία, 50 και 87 (ανακοινώθηκαν νεκροί δύο ημερών), η Ισπανία, 239, η Βρετανία, 326, η Αυστρία, 27  – αυτοί είναι απόλυτοι αριθμοί αντίστοιχοι με εκείνους της περασμένης άνοιξης, τέλη Μαρτίου, αρχές Απριλίου, προτού οι μακάβριοι αριθμοί πάρουν εντελώς τον ανήφορο. Αν («Αν») οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές είχαν κάνει όσα όφειλαν και έπρεπε να κάνουν έγκαιρα, έγκυρα και αποτελεσματικά, με τα πραγματικά, διαθέσιμα και γνωστά, υγειονομικά μέτρα από τα τεστ έως τα νοσοκομεία, από την πρωτοβάθμια φροντίδα έως τη μάσκα και τις αποσυμφορήσεις στα μέσα μεταφοράς, τα σχολεία ή τη βιομηχανία και τα γηροκομεία, πάρα πολλοί θα ήταν ακόμη ζωντανοί – πόσοι; Άγνωστο, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και αυτή η διαπίστωση δεν είναι φθηνός λαϊκισμός, είναι η αλήθεια.

Είπαμε, τα τεστ, η υγιεινή, οι αποστάσεις, η κοινωνική αποστασιοποίηση, η μάσκα λειτουργούν ταυτόχρονα, παράλληλα και επάλληλα, όχι σε αποκλεισμό του ενός και του άλλου – δεν εφαρμόστηκαν και δεν τηρήθηκαν και δεν προγραμματίστηκαν μαζί με την ενίσχυση των συστημάτων υγείας και το λοκντάουν ξαναέρχεται στις ζωές μας, τάχα και δήθεν, ως «αναπόφευκτο». Δεν ήταν και δεν είναι.

Ελλάδα

Για την κατάσταση στην Ελλάδα θα άξιζε ένα αυτοτελές κείμενο, αλλά πια, η επιστήμη και η αλήθεια σηκώνουν τα χέρια, ψηλά, απειλούμενες από τις αηδίες και τη βλακεία, τα δημοσιογραφικά «πιστόλια» της λίστας Πέτσα, τον φελλό πρωθυπουργό και τα ψέματα του, τις πολιτικάντικες και προσβλητικές για την κοινωνία δηλώσεις του Τσιόδρα, του Χαρδαλιά ή του Χρυσοχοΐδη, τη στάση ανευθυνότητας και γελοιότητας του κάθε on camera παραβάτη των νόμων και των νέων συνηθειών, ρασοφόρου και τραγόπαπα ή μητροπολίτη είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στα νησιά και την Αττική.

Από όλα όσα έχουν συμβεί εν Ελλάδι, μόνο αυτός ο αριθμός καθορίζει τα πάντα τουλάχιστον όπως αυτά τα «πάντα και όχι όλα» δημοσιοποιούνται από τον αναξιόπιστο ΕΟΔΥ – οι διασωληνωμένοι είναι 143 (αν και δεν διευκρινίζεται πόσοι είναι σε ΜΕΘ covid-19) ενώ τα κρεβάτια ΜΕΘ για κοβιντοπαθείς είναι 168 – τόσα είναι, όσα ψέματα και αν αραδιάζει ο Κούλης περί περισσότερων και… χιλιάδων. Επομένως, το Μπέργκαμο δεν φαντάζει πια μια μακρινή, τηλεοπτική και διαδικτυακή, εικόνα φρίκης από τον περασμένο Απρίλιο. Πλησιάζει επικίνδυνα τα αποσταθεροποιημένα ελληνικά νοσοκομεία και την, στην κοσμάρα της, Ηρώδου Αττικού.

Και από τη στιγμή που η ανοσία της αγέλης στην Ελλάδα απέτυχε, είτε με μάσκα είτε χωρίς, είτε με δειγματοληπτικό τουρισμό είτε με τεστ στη χάση και τη φέξη στον γενικό πληθυσμό, είτε με παράτες στο «Σωτηρία» είτε χωρίς φιέστες για ανύπαρκτα κρεβάτια και απλήρωτο ή μηδέποτε τοποθετημένο στις θέσεις του, προσωπικό, το λοκντάουν μοιάζει να είναι μια κάποια λύσις. Ξανά. Μέχρι να ξαναβρεθεί η Ελλάδα μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, στην παλινδρόμηση στην ανοσία της αγέλης. Και πάλι πίσω, και ξανά, και τούμπαλιν.

Είναι απίθανο να πιστεύουν ορισμένοι ακόμη ότι με αυτή τη φαρέτρα και αυτή την «εργαλειοθήκη» θα μπορέσουν να αποφύγουν τις εκατόμβες θυμάτων (626 είναι πια οι νεκροί στην Ελλάδα, στις 31 Αυγούστου οι συνολικοί νεκροί από τον Φλεβάρη έως τότε, ήταν 266, μέσα σε δύο μήνες, πέθαναν ακόμη 360, δεν είναι ακριβώς «επιτυχία» αυτός ο απολογισμός). Οι νεκροί και η απόγνωση θα φέρουν και την κοινωνική κατακραυγή και οργή είτε για την υγειονομική είτε για την οικονομική και κοινωνική καταστροφή.

Από την άλλη, και ποτέ δεν ξέρεις, οι ίδιοι ορισμένοι στην Ελλάδα, στην κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, τις τράπεζες και το κεφάλαιο μπορεί να προγραμματίζουν από τώρα, τις διακοπές των Χριστουγέννων τους.