Το μνημονιακό μπλοκ εξουσίας σε νέα φάση συνύπαρξης και εσωτερικής εκεχειρίας.
Η χθεσινή συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) με την απαιτούμενη - και κάτι παραπάνω... - πλειοψηφία των 4/5 της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής είχε προαναγγελθεί με τον πλέον αρμόζοντα τρόπο και από τα πλέον αρμόδια χείλη. Όχι από τον υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής και Ενημέρωσης, Νίκο Παππά, ούτε από τον Πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση, ούτε και από τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα. Ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας στους συντοπίτες του στα Χανιά, την περασμένη Τρίτη, δεν έκανε ούτε μια φορά μνεία σε εκλογές «εδώ και τώρα» - εντυπωσιακή στροφή για έναν αρχηγό που ζητούσε εκλογές «χθες» και σε κάθε αφορμή και ευκαιρία. Βέβαια, ζήτησε από τους ακροατές του να φανταστούν πως θα ήταν η Ελλάδα αν η κυβέρνηση ήταν διαφορετική και συνεπέστερη στις διεθνείς δεσμεύσεις της, πέταξε και μια ατάκα του στιλ «η αυλαία της σημερινής κυβέρνησης πρέπει να πέσει το γρηγορότερο», αλλά αυτά τα πράγματα, σημειολογικά και ουσιαστικά, απέχουν έτη φωτός από το έως προχθές πάγιο αίτημα της ΝΔ για εκλογές «άμεσα». Και αυτή η στροφή του Μητσοτάκη, πρέπει να μας λέει πολλά.
Τι μας λέει; Πρώτα από όλα, και με αφορμή το νέο ΕΣΡ, ότι δημιουργείται έδαφος ευρύτερης «συνεννόησης», όπως τόνισε δύο φορές στη συνεδρίαση της Διάσκεψης, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Νίκος Δένδιας. Σφυρηλατείται μια προσυμβιωτική κατάσταση εκεχειρίας και ειρήνευσης σε ένα «συνοικέσιο» μεταξύ αν όχι των δύο βασικών πόλων του μνημονιακού συστήματος εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ) τουλάχιστον μεταξύ του πρώτου και των δορυφορικών, πια, κομμάτων της λεγόμενης Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι) με τη ΝΔ σε έναν επικουρικό ρόλο. Σε κάθε περίπτωση, κανένας από τους, έως χθες και φαινομενικά, άσπονδους εχθρούς στη μάχη των βάλτων για τον αριθμό, τον έλεγχο και την αδειοδότηση των ιδιωτικών καναλιών δεν έμοιαζε διατεθειμένος να παραμείνει στα χαρακώματα.
Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ και η συγκυβέρνηση βγήκαν από αυτά, κραδαίνοντας λευκή σημαία ενώπιον όλων - η δικαστική ήττα στο ΣτΕ και οι γενικότεροι, αλλοπρόσαλλοι χειρισμοί, οι παρασκηνιακές διευθετήσεις και το άθλιο πάζλ ρυθμίσεων και κανόνων που παρουσίασε και επέβαλε ο Παππάς, υπαγόρευαν μια όσο το δυνατό, συντεταγμένη υποχώρηση σε δημόσια θέα. Μια υποχώρηση που δεν έμεινε απαρατήρητη, ακόμη και από τους διόλου φαινομενικά αιφνιδιασμένους στη διάρκεια της συνεδρίασης, Κώστα Δουζίνα και Τασία Χριστοδουλοπούλου, που ανοικτά δήλωσαν ότι «η κυβέρνηση υποχωρεί μπροστά στις απαιτήσεις της ΝΔ», όταν πληροφορήθηκαν αφενός την επιλογή Βούτση να προταθεί ως συναινετικός πρόεδρος του ΕΣΡ, ο Αθανάσιος Κουτρουμάνος (επιλογή ΝΔ και πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου) και αφετέρου την απόσυρση και την κατάργηση του «μαγικού αριθμού» των τεσσάρων αδειών, με δημόσια δήλωση του Νίκου Παππά. Προφανώς Δουζίνας και Χριστοδουλοπούλου αδυνατούν, προς ώρας, να παρακολουθήσουν τη νέα εποχή «συνεννόησης» και καταλλαγής, μεταξύ των βασικών, μνημονιακών μονομάχων.
Παράλληλα, πιθανό στοιχείο που έπαιξε πρόσθετο ρόλο στη σχετικώς ταχεία και «ήρεμη» διευθέτηση του ζητήματος, είναι ο διεθνής παράγοντας και ειδικότερα η προγραμματισμένη επίσκεψη Ομπάμα, με την οποία θα ασχοληθούμε σε ξεχωριστό σημείωμα τις επόμενες μέρες. Κανείς από το εγχώριο πολιτικό σύστημα μνημονιακής εξουσίας δεν φαινόταν διατεθειμένος να παρατείνει μια εκκρεμότητα και ένα κλίμα, εσωτερικής, πολιτικής αστάθειας ή καλύτερα έλλειψης ισορροπιών ενόψει μιας επίσκεψης, που μπορεί να προκαθορίσει σημαντικές συμφωνίες και νέες ελληνικές δεσμεύσεις, στα πεδία της ενέργειας και των στρατιωτικών εξοπλισμών (αλλά για αυτά θα γράψουμε αναλυτικότερα άλλη στιγμή...).
Η σύνθεση του νέουΕΣΡ της «συνεννόησης» περιλαμβάνει τους : Αθ.Κουτρομάνο, για πρόεδρο, Ροδ.Μορώνη, αντιπρόεδρο, Πόπη Διαμαντάκου, Ν.Κιάο (δημοσιογράφους), Β. Καραποστόλη, Λίλιαν Μήτρου, Δήμητρα Παπαδοπούλου, Γ. Πλειό και Γ. Σαριδάκη (καθηγητές πανεπιστημίων), απλά μέλη. Σπεύδουμε να επισημάνουμε ότι δεν τρέφουμε αυταπάτες για το αν και κατά πόσο η «ανεξάρτητη», νέα αρχή θα ενεργεί και θα αποφασίζει έξω από το πλαίσιο της νομιμότητας που έχει επιβληθεί στη χώρα είτε μέσω των μνημονίων, είτε μέσω παραθεσμικών κέντρων ή ενδοαστικών διευθετήσεων, επιχειρηματικής και πολιτικής φύσης. Σε κάθε περίπτωση θα περιμένουμε τις πρώτες, κρίσιμες αποφάσεις της, οι οποίες θα διαμορφώσουν το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο των επόμενων ετών - και ενδεχομένως ο Γατόπαρδος του Λαμπεντούζα («όλα πρέπει να αλλάξουν, ώστε να μείνουν τα ίδια») να επιβεβαιωθεί ξανά και σε αυτό το πεδίο.
