ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Α. Η πο­λι­τι­κή επι­λο­γή του τύπου κόμ­μα­τος

Ένα από τα πολύ ση­μα­ντι­κά θέ­μα­τα που θίγει η από­φα­ση της ΚΕ είναι η λει­τουρ­γία του κόμ­μα­τος. Το πώς βλέ­πει κα­νείς τη λει­τουρ­γία του κόμ­μα­τος απο­τε­λεί πο­λι­τι­κή επι­λο­γή. Το βλέ­πει σαν σύ­νο­λο από στε­λέ­χη/πο­λι­τι­κούς που συ­μπα­ρα­σύ­ρουν ψη­φο­φό­ρους ή σαν ένα πλέγ­μα από ΟΜ που συ­μπυ­κνώ­νε­ται πο­λι­τι­κά στα διά­φο­ρα ιε­ραρ­χη­μέ­να κομ­μα­τι­κά όρ­γα­να (ΝΕ, ΚΕ, ΠΓ).

Η αντί­λη­ψη του κόμ­μα­τος πο­λι­τι­κών που εκ­προ­σω­πούν ψη­φο­φό­ρους, είναι η αντί­λη­ψη του πα­ρα­δο­σια­κού αστι­κού κόμ­μα­τος. Είναι ανα­με­νό­με­νο η αντί­λη­ψη αυτή να θέλει το άνοιγ­μα του κόμ­μα­τος σε στε­λέ­χη/πο­λι­τι­κούς της ΔΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ κ.λπ. (εσχά­τως ανα­νύ­ψα­ντες μεν, αλλά μέρος του υπάρ­χο­ντος συ­στή­μα­τος και συ­νερ­γά­τες της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής λι­τό­τη­τας δε).

Στην ουσία η αντί­λη­ψη αυτή εκ­φρά­ζε­ται στην τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία ως «κοι­νο­βου­λευ­τι­κή αριθ­μη­τι­κή».  Το κό­στος όμως αυτής της προ­σέγ­γι­σης αγνο­εί­ται ή απο­κρύ­πτε­ται: Η λο­γι­κή αυτή οδη­γεί στη απί­σχνα­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής τόσο σε επί­πε­δο ποιό­τη­τας πο­λι­τι­κής ζωής (δη­μο­κρα­τία, λαϊκή εξου­σία κλπ, όχι κομ­μα­τάρ­χες) όσο και σε επί­πε­δο της ρήξης με την κυ­ρί­αρ­χη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή (δια­χεί­ρι­ση της πο­λι­τι­κής λι­τό­τη­τας ή ανα­τρο­πή της;).

Το κό­στος αυτό έχει επί­σης σχέση με την αντί­λη­ψη περί εσω­κομ­μα­τι­κών δια­δι­κα­σιών, οι οποί­ες στη λο­γι­κή του κόμ­μα­τος πα­ρα­γό­ντων, πα­ρα­κάμ­πτο­νται, όπως έγινε στις υπο­ψη­φιό­τη­τες Βου­δού­ρη, Κα­ρυ­πί­δη. Αυτά στο κεί­με­νο «εξη­γού­νται» είτε ως «αστο­χί­ες, σε συν­θή­κες «έκτα­κτης ανά­γκης» λόγω των τρι­πλών εκλο­γών και της επεί­γου­σας λήψης κρί­σι­μων απο­φά­σε­ων», είτε ως «πα­ρα­γο­ντι­σμός». Δεν πρό­κει­ται για «αστο­χία», ούτε απλά «πα­ρα­γο­ντι­σμό», πρό­κει­ται για  πο­λι­τι­κή επι­λο­γή σε σύ­γκρου­ση με το ρι­ζο­σπα­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα του κόμ­μα­τος. Αυτή η επι­λο­γή, οδη­γεί αντι­κει­με­νι­κά στη διο­λί­σθη­ση του κόμ­μα­τος από κόμμα ρίξης σε κόμμα δια­χεί­ρι­σης. Επο­μέ­νως οι «πα­ρα­γο­ντι­σμοί», «αστο­χί­ες» κ.λπ. πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­σθούν ως μια υφέρ­που­σα υπαρ­κτή πο­λι­τι­κή λο­γι­κή η οποία πρέ­πει να απορ­ρι­φθεί ως ξένη προς τη φυ­σιο­γνω­μία και το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Β. Η πο­λι­τι­κή επι­λο­γή του λόγου του κόμ­μα­τος

Με τα πα­ρα­πά­νω προ­βλή­μα­τα σχε­τί­ζο­νται άμεσα οι ασά­φειες και γε­νι­κο­λο­γί­ες στις απο­φά­σεις των ορ­γά­νων του κόμ­μα­τος. Απο­τε­λούν το πα­ρά­θυ­ρο που επι­τρέ­πει να διαιω­νί­ζε­ται η ερ­μη­νεία των απο­φά­σε­ων κατά το δο­κούν από τα ηγε­τι­κά στε­λέ­χη και να υπο­σκε­λί­ζο­νται τα εκλεγ­μέ­να όρ­γα­να του κόμ­μα­τος. Πα­ρα­δείγ­μα­τος  χάριν η από­φα­ση της ΚΕ δεν ξε­κα­θα­ρί­ζει τι εν­νο­εί με το «Απευ­θυ­νό­μα­στε στις δυ­νά­μεις και τα πρό­σω­πα που απε­γκλω­βί­ζο­νται από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές και τους κα­λού­με να συ­να­ντη­θού­με στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες και τις πο­λι­τι­κές διερ­γα­σί­ες της Αρι­στε­ράς». Εν­νο­εί να συμ­μα­χή­σου­με με συ­γκρο­τη­μέ­να κόμ­μα­τα, ή να τους εντά­ξου­με ως στε­λέ­χη/πο­λι­τι­κούς στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Κατά πε­ρί­πτω­ση και κατά το δο­κούν;

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό είναι το πρό­σφα­το άρθρο του προ­έ­δρου (Εφ. Συν. 23/6), όπου ερ­μη­νεύ­ει την από­φα­ση της ΚΕ σχε­τι­κά με την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά (ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ), λέ­γο­ντας ότι «Δεν ζη­τά­με πι­στο­ποι­η­τι­κό [...] πο­λι­τι­κής κα­θα­ρό­τη­τας από κα­νέ­ναν. Δεν κρα­τά­με πο­λι­τι­κό μη­τρώο για το πα­ρελ­θόν».

Η ΚΕ δίνει ου­σια­στι­κά στον πρό­ε­δρο το δι­καί­ω­μα, την ευ­χέ­ρεια και τε­λι­κά την εξου­σία να ερ­μη­νεύ­ει τις απο­φά­σεις της κατά την κρίση του. Αν πράγ­μα­τι η ΚΕ επι­θυ­μεί «τη συ­γκρό­τη­ση ενός ισχυ­ρού, πραγ­μα­τι­κά δη­μο­κρα­τι­κού και συλ­λο­γι­κού, αρι­στε­ρού κόμ­μα­τος, [...], του οποί­ου οι ορ­γα­νώ­σεις και τα μέλη θα συμ­με­τέ­χουν ου­σια­στι­κά στη λήψη των απο­φά­σε­ων σε όλα τα επί­πε­δα», όπως δια­κη­ρύσ­σει, καθώς και την «πλήρη και δια­φα­νή λει­τουρ­γία των εκλεγ­μέ­νων ορ­γά­νων, τη δη­μο­κρα­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση από­ψε­ων και το σε­βα­σμό στις απο­φά­σεις που θα λαμ­βά­νο­νται με αυτόν τον τρόπο, την ενιαία δη­μό­σια εκ­φο­ρά του κε­ντρι­κού πο­λι­τι­κού μας λόγου, ώστε να μη δί­νου­με αφορ­μές για επι­θέ­σεις εξαι­τί­ας αυ­θαί­ρε­των ερ­μη­νειών της πο­λι­τι­κής μας γραμ­μής», τότε θα πρέ­πει πρώτη, αυτή η ίδια, να παίρ­νει την ευ­θύ­νη πο­λι­τι­κά σαφών απο­φά­σε­ων.

Πι­στεύ­ου­με ότι στην τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία που χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από σκλη­ρή τα­ξι­κή πό­λω­ση, απαι­τεί­ται να προ­τα­χθεί ένας σαφής και λιτός προ­γραμ­μα­τι­κός λόγος, επι­κε­ντρω­μέ­νος στο επί­δι­κο της ανα­τρο­πής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής. Όταν αντί­θε­τα προ­τάσ­σου­με έναν ασαφή λόγο, με στόχο να δη­μιουρ­γη­θούν γέ­φυ­ρες προς άλλες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και να κα­θη­συ­χά­σου­με αμ­φι­τα­λα­ντευό­με­νες κοι­νω­νι­κές ομά­δες, συ­σκο­τί­ζου­με το πο­λι­τι­κό επί­δι­κο. Έτσι πα­ρα­γνω­ρί­ζου­με ότι η με­γά­λη πλειο­ψη­φία της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας ανα­γνω­ρί­ζει το συμ­φέ­ρον της στην ανα­τρο­πή αυτή, αμ­φι­βάλ­λει όμως για το εφι­κτό της ανα­τρο­πής και την ικα­νό­τη­τα και πρό­θε­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να την φέρει σε πέρας. Μόνο σα­φείς και ξε­κά­θα­ρα ρι­ζο­σπα­στι­κές δε­σμεύ­σεις μπο­ρούν να συ­γκρο­τή­σουν την ευ­ρεία κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία που είναι απα­ραί­τη­τη για την ανα­τρο­πή. Μόνον έτσι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα ανα­δει­χθεί σε ηγε­μο­νι­κή δύ­να­μη.