Αριστερά: Σε αναζήτηση πρακτόρων ή ενός νέου κομμουνιστικού πολιτισμού;

Πέρα από τα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα στρα­τη­γι­κής και τα­κτι­κής πο­λι­τι­κής γραμ­μής, η υπο­χώ­ρη­ση  έχει φέρει στην επι­φά­νεια ορι­σμέ­να από τα χει­ρό­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που τα­λά­νι­σαν δε­κα­ε­τί­ες ολό­κλη­ρες τον χώρο και αφο­ρούν τη δια­δι­κα­σία συ­ζή­τη­σης, αντι­πα­ρά­θε­σης και σύν­θε­σης. Μια δια­δι­κα­σία  που πάντα ήταν ανα­γκαία  αλλά σή­με­ρα απο­τε­λεί όρο ύπαρ­ξης για την Αρι­στε­ρά, αν θέλει να είναι χρή­σι­μη στο λαό.

Ας το πούμε χωρίς πε­ρι­στρο­φές, το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα εμ­φα­νί­ζε­ται μια αντι­φα­τι­κή ει­κό­να: Επί­ση­μα το σύ­νο­λο των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, είτε κα­τα­νο­ώ­ντας την προ­φα­νή ανά­γκη, είτε πιε­ζό­με­νο από τα μέλη και τους αγω­νι­στές ανοί­γει το θέμα της πο­λι­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας, της κοι­νής δρά­σης και τε­λι­κά, για να μην παί­ζου­με με τις λέ­ξεις, της με­τω­πι­κής πο­λι­τι­κής. Κι­νή­σεις με δυ­σκο­λί­ες, αμ­φι­ση­μί­ες, δυ­σπι­στί­ες …κι­νή­σεις όμως, και αυτό απο­τε­λεί ένα πρώτο θε­τι­κό στοι­χείο. Για την ευό­δω­ση οποιασ­δή­πο­τε προ­σπά­θειας στην κα­τεύ­θυν­ση αυτή προ­ϋ­πό­θε­ση απο­τε­λεί η δια­σφά­λι­ση συ­να­γω­νι­στι­κού, συ­ντρο­φι­κού κλί­μα­τος, η συ­νει­δη­το­ποί­η­ση πως εί­μα­στε όλοι και όλες από την ίδια πλευ­ρά του χα­ρα­κώ­μα­τος. Κι εδώ αρ­χί­ζουν τα δύ­σκο­λα ή, αν θέ­λε­τε, τα πε­ρί­ερ­γα. Στον δη­μό­σιο διά­λο­γο, κυ­ρί­ως στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης (social media) αλλά όχι μόνο, εμ­φα­νί­ζε­ται μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή ει­κό­να που θυ­μί­ζει τις πιο μαύ­ρες σε­λί­δες της Αρι­στε­ράς και φτά­νει στα όρια της πο­λι­τι­κής αλλά και προ­σω­πι­κής αν­θρω­πο­φα­γί­ας. Συ­γκε­κρι­μέ­να λοι­πόν στα­χυο­λο­γού­με:

- η θέση του ΚΚΕ για την ΕΕ και το Ευρώ, όπως αυτή κα­τα­γρά­φη­κε στο 20ο Συ­νέ­δριο του Κόμ­μα­τος είναι «από­δει­ξη» πως το ΚΚΕ ανή­κει στις «φιλο ΕΕ δυ­νά­μεις», άλ­λω­στε πάντα ήταν «δε­κα­νί­κι του συ­στή­μα­τος»!

- η θέση της ΛΑΕ για το νό­μι­σμα είναι «από­δει­ξη» πως η ΛΑΕ εκ­φρά­ζει «με­ρί­δες του κε­φα­λαί­ου» που «επι­διώ­κουν επι­στρο­φή στη δραχ­μή», για κά­ποιους δε τις ίδιες «με­ρί­δες» εκ­φρά­ζει και η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ με τη θέση της για έξοδο ΕΕ και το Ευρώ!

- η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, επι­πλέ­ον, κα­τα­δι­κά­ζο­ντας τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­θέ­σεις των ΗΠΑ και ΕΕ αλλά και την στη­ρι­ζό­με­νη σ’ αυτές να­ζι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση της Ου­κρα­νί­ας «απο­δει­κνύ­ε­ται» ενερ­γού­με­νο του Πού­τιν αλλά και υπε­ρα­σπι­στής του Άσαντ!

- Η θέση ορ­γα­νώ­σε­ων όπως το ΣΕΚ, Η ΔΕΑ, η ΟΚΔΕ κλπ σχε­τι­κά με τις διε­θνείς εξε­λί­ξεις είναι «από­δει­ξη» πως απο­τε­λούν την «Να­τοϊ­κή αρι­στε­ρά», στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση από αφέ­λεια, στη χει­ρό­τε­ρη λόγω υλι­κών συμ­φε­ρό­ντων!

- Η δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή και πρα­κτι­κή αντι­με­τώ­πι­ση του με­γά­λου ζη­τή­μα­τος των προ­σφύ­γων από συλ­λο­γι­κό­τη­τες αλλά και αγω­νι­στές δεν μπο­ρεί να «εξη­γη­θεί» παρά μόνο με όρους «ΜΚΟ που τα τρώνε»!

Θα μπο­ρού­σαν να ανα­φερ­θούν πολλά ακόμα πα­ρα­δείγ­μα­τα, ο κα­τά­λο­γος πε­ρι­λαμ­βά­νει και προ­σω­πι­κές επι­θέ­σεις. Το χει­ρό­τε­ρο όμως είναι πως στη με­γά­λη πλειο­ψη­φία τέ­τοιες στά­σεις εν­θαρ­ρύ­νο­νται από επί­ση­μες ανα­κοι­νώ­σεις ή αρ­θρο­γρα­φία φο­ρέ­ων της Αρι­στε­ράς, των ίδιων αυτών φο­ρέ­ων που ομνύ­ουν στην ανά­γκη κοι­νής δρά­σης, συ­νερ­γα­σί­ας κ.λπ. , γε­γο­νός που δεν μπο­ρεί να απο­δο­θεί μόνο σε αρ­νη­τι­κά στοι­χεία της αρι­στε­ρής πα­ρά­δο­σης που όλοι με­τα­φέ­ρου­με, στον έναν ή τον άλλον  βαθμό, είτε ως άτομα είτε ως συλ­λο­γι­κό­τη­τες. Πρέ­πει να συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με πως σε πε­ριό­δους υπο­χώ­ρη­σης του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς πάντα έρ­χο­νται στην επι­φά­νεια  τέ­τοια φαι­νό­με­να. Πρέ­πει όμως  και να μην δι­στά­σου­με να δια­πι­στώ­σου­με πως οι πρώ­τες, δει­λές κι­νή­σεις στην κα­τεύ­θυν­ση της υπέρ­βα­σης, ανα­σύν­θε­σης και ενό­τη­τας της Αρι­στε­ράς δεν συ­να­ντούν πάντα τη συμ­φω­νία όλων και οι αντι­δρά­σεις σε αυτήν την προ­ο­πτι­κή δεν είναι πάντα στο πλαί­σιο του συ­ντρο­φι­κού πο­λι­τι­κού πο­λι­τι­σμού που θα έπρε­πε να χα­ρα­κτη­ρί­ζει τον διά­λο­γο με­τα­ξύ αρι­στε­ρών.

Τε­λι­κά, τι ισχύ­ει απ’ όλα αυτά τα «φο­βε­ρά και τρο­με­ρά» που προ­α­να­φέ­ρα­με; Προ­φα­νώς τί­πο­τα, προ­φα­νώς κα­νείς δεν είναι «πρά­κτο­ρας». Αυτό που ισχύ­ει είναι πως υπάρ­χουν δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις που συχνά απέ­χουν πολύ και είναι ένα ζη­τού­με­νο κατά πόσο μπο­ρούν να συ­νυ­πάρ­ξουν. Αυτό όμως θα απο­δει­χτεί μέσα από την ει­λι­κρι­νή, συ­ντρο­φι­κή επι­δί­ω­ξη δια­λό­γου τόσο στη δη­μό­σια δο­κι­μα­σία όσο, κυ­ρί­ως στις κι­νη­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες και την κοινή δράση. Θα απο­δει­χτεί μέσα από επε­ξερ­γα­σί­ες, αντι­πα­ρά­θε­ση επι­χει­ρη­μά­των και την κο­ρυ­φαία δο­κι­μα­σία της πρά­ξης. Η συ­γκυ­ρία είναι τόσο κρί­σι­μη, οι κίν­δυ­νοι αγ­γί­ζουν τα όρια του εφιάλ­τη η ανά­γκη συ­γκέ­ντρω­σης δυ­νά­με­ων για την αντι­με­τώ­πι­ση αυτών των κιν­δύ­νων αδή­ρι­τη. Αδή­ρι­τη και η ανά­γκη να αφή­σου­με πίσω ασθέ­νειες πολ­λών χρό­νων και σύν­δρο­μα μι­κροϊ­διο­κτή­τη. Σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση, όπως είχε γρά­ψει κι ένα ιστο­ρι­κό στέ­λε­χος της Αρι­στε­ράς, η δια­μόρ­φω­ση ερ­γα­τι­κού και κομ­μου­νι­στι­κού ήθους και πο­λι­τι­κού πο­λι­τι­σμού είναι εξί­σου ση­μα­ντι­κή δια­δι­κα­σία με την δια­μόρ­φω­ση νι­κη­φό­ρας πο­λι­τι­κής γραμ­μής.

Χρεια­ζό­μα­στε και τα δύο…